Στερνή μου γνώση...

Νικηφόρος Μαλεβίτης

Στη συνέντευξη του που δημοσιεύθηκε χθες στο “Έθνος της Κυριακής”, ο πρωθυπουργός μίλησε πιο ωμά και ειλικρινά από ποτέ. Για πρώτη φορά, έκρουσε τόσο δυνατά τον κώδωνα του κινδύνου για την πορεία της χώρας, επισημαίνοντας ότι στην περίπτωση που τελικά δεν πάρουμε την επόμενη δόση από τα χρήματα του μηχανισμού στήριξης, τότε δεν θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις σε λίγες εβδομάδες.
Ο κ. Παπανδρέου υπερασπίστηκε για πρώτη φορά σθεναρά τα επιτεύγματα του Μνημονίου. Για πρώτη φορά απέφυγε οποιαδήποτε σχεδόν αιχμή εναντίον της Νέας Δημοκρατίας και κάλεσε σε διακομματική συστράτευση όλες τις αστικές πολιτικές δυνάμεις. Για πρώτη φορά υπαινίχθηκε ότι θα έχουμε σύντομα ταμειακό πρόβλημα και εμφανίστηκε αδιάφορος για το ζήτημα της κομματικής πειθαρχίας, από τη στιγμή που αν καταψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο η χώρα θα προχωρήσει, όπως σαφώς είπε, σε στάση πληρωμών. Και τέλος, παραδέχθηκε ότι ούτε το 2012 θα μας δανείσουν οι αγορές, γεγονός που συνεπάγεται ότι θα συνεχίσουμε να εξαρτιόμαστε απόλυτα από τους εταίρους μας στην Ε.Ε και το ΔΝΤ, ώστε να μπορούμε να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις και να εισάγουμε πετρέλαιο και τρόφιμα.

Όλα αυτά πολύ καλά έκανε και τα είπε ο πρωθυπουργός, γιατί αποτελούν τη μαύρη αλήθεια για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα.

Το ερώτημα είναι αν είναι πλέον αργά.

Γιατί δυστυχώς, ο κ. Παπανδρέου έχασε πολλούς μήνες στοχοποιώντας τη Ν.Δ με εξεταστικές επιτροπές, αντί να φωνάξει “βαλ'τε όλοι πλάτη, μας παίρνουνε φαλάγγι”. Όχι πως δεν ήταν πραγματικά αδικήματα τα όσα διερευνήθηκαν. Απλώς ο πρωθυπουργός γνώριζε ότι οι εξεταστικές επιτροπές είναι εκ της φύσεώς τους έτσι δομημένες ώστε να μην μπορούν να εξιχνιάσουν ούτε ληστεία σε μπακάλικο. Γνώριζε επίσης ότι τα όποια αδικήματα έχουν παραγραφεί, λόγω των απαράδεκτων σχετικών διατάξεων στο Σύνταγμά μας. Οπότε, άδικα αποξένωσε τη Νέα Δημοκρατία, η οποία, βέβαια, φέρει και αυτή βαρύτατες ευθύνες και για την δημοσιονομική κατάσταση της χώρας και για την ακραία λαϊκιστική ρητορική που υιοθέτησε επί προεδρίας Α. Σαμαρά.

Δυστυχώς επίσης, ο κ. Παπανδρέου έχασε πολύτιμο χρόνο αμφιταλαντευόμενος αν θα παρουσιάσει το Μνημόνιο ως αναγκαίο κακό, έξωθεν επιβαλλόμενη πολιτική, ή ρεαλιστικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα για τη διάσωση της Ελλάδας από τη χρεοκοπία. Τώρα που άρχισε να το υπερασπίζεται, έχει πλέον εδραιωθεί στην κοινή γνώμη η παρανοϊκή πεποίθηση ότι το Μνημόνιο δεν ήταν αναγκαίο, ότι τα προβλήματά μας θα λύνονταν έτσι εύκολα και απλά με μία αναδιάρθρωση και ότι, εν πάση περιπτώσει, αν οι Ευρωπαίοι σταματήσουν να μας δανείζουν, δεν είναι δα και καταστροφή να επιστρέψουμε στη δραχμή. Στην ουσία δηλαδή, έχει νομιμοποιηθεί σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας η άποψη ότι η υποβάθμιση της χώρας μας από ανεπτυγμένη οικονομία, σε αναπτυσσόμενη, αποτελεί ρεαλιστική πολιτική επιλογή. Και μάλιστα, ενώ βρισκόμαστε κυριολεκτικά λίγες εβδομάδες μακριά από τη στάση πληρωμών, ελάχιστοι φαίνεται να αντιλαμβάνονται το πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση (ακόμη και μέλη της κυβέρνησης).

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για την αφασία στην οποία βρίσκεται μέρος της κοινωνίας και μέρος του κοινοβουλίου, φταίει και ο πρωθυπουργός, ο οποίος με τις καθυστερήσεις και τις παλινωδίες του δεν εξήγησε με επαρκή σαφήνεια το που βρισκόμαστε.

Τώρα, που μιλάει ορθά κοφτά τη γλώσσα της αλήθειας, το επικοινωνιακό παιχνίδι έχει χαθεί. Και η επικοινωνία στις δημοκρατίες, είναι, όπως γνωρίζουμε, μέρος της ουσίας. Διότι η στάση μίας κοινωνίας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την πληροφόρηση που έχει και την πειστικότητα των επιχειρημάτων που διατυπώνονται στο δημόσιο λόγο.

Στερνή μου γνώση, να σ' είχα πρώτα...