29 |3 |2010 08:05
Οφείλουμε να αλλάξουμε
Του Νίκου Κοτζιά
1. Κάποτε πρέπει και να θυμώνουμε. Να κάνουμε τον θυμό μας εργαλείο αλλαγών σε αυτό τον τόπο. Οποιος δεν θέλει να πνιγεί μέσα στις ακαθαρσίες που κοντεύουν να πνίξουν τη χώρα οφείλει να στηρίξει κάθε προσπάθεια που κάνουν οι κυβερνώντες προκειμένου να αλλάξει κάτι σε αυτό τον τόπο, όπως, επί παραδείγματι, να φορολογηθούν τα μεγάλα παράνομα και σκοτεινά εισοδήματα και ο άνομος πλούτος. Να στηρίξει θετικές προσπάθειες και δημιουργική ενέργεια αυτής της κυβέρνησης και πριν από όλα του πρωθυπουργού της. Από την άλλη, ταυτόχρονα, κάθε πολίτης που διεκδικεί να ζήσει με ευπρέπεια, ισηγορία, σθένος και παρρησία οφείλει να αντισταθεί στις ασυνέπειες της εξουσίας. Κάθε πολίτης αυτού του τόπου οφείλει να νιώσει υπεύθυνος για αυτό που γίνεται. Οποιος νομίζει ότι μπορεί να τη βολέψει μόνος του κάνει μεγάλο λάθος. Οταν κόβεται ένα ολόκληρο δάσος, δεν μένει δέντρο για δέντρο όρθιο. Και όταν τα δέντρα πλαγιάσουν μέσα στον θάνατό τους, τότε τα κλαδιά που κάθονται πάνω, εκείνοι που ήπιαν τη δροσιά και το μέλλον αυτού του τόπου, θα θαφτούν μαζί με τα δάση. Υπάρχει, όμως, και ο δρόμος της κοινωνίας, ο δρόμος που θα εμποδίσει τα παράσιτα, τα λαμόγια, τους αεριτζήδες να μας κλέψουν το μέλλον, να οδηγήσουν τον τόπο σε καταστροφή και να λεηλατήσουν το μέλλον των παιδιών μας. Ας τους κόψουμε τα κλαδιά πάνω στα οποία κάθονται και από τα οποία επιδιώκουν να πριονίσουν τον κορμό του δέντρου.
2. Η Ελλάδα έχει σήμερα τεράστια προβλήματα. Το κορμί της διαπερνιέται από πολλαπλές κρίσεις. Οικονομική κρίση, ειδικότερα διαρθρωτική, δημοσιονομική, υποχώρηση της παραγωγικότητας, ισχυροποίηση της παραοικονομίας. Ηθική κρίση, λίγοι παίρνουν τις ευθύνες τους. Πολλοί κάνουν τους αμέτοχους. Οι περισσότεροι από τους διανοουμένους έχουν κρυφτεί στο βόλεμα των προγραμμάτων και της ιδιώτευσης, ενώ η Αριστερά δείχνει να έχει λειψανδρία σε ανθρώπους του πνεύματος και σε καινούριες δημιουργικές ριζοσπαστικές ιδέες. Τα σκάνδαλα αντιμετωπίζονται ως κοινωνικά φαινόμενα που προσφέρονται προς σχολιασμό κι όχι ως φαινόμενα κατάπτωσης αξιών και αρχών της κοινωνίας που έχουν άμεσες αρνητικές επιπτώσεις στην καθημερινότητα του πολίτη και στις προοπτικές της κοινωνίας. Πνευματική κρίση. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν με την αναπαραγωγή τετριμμένων θέσεων. Με την αντιγραφή και το αναμάσημα δογμάτων και συνταγών από το παρελθόν. Ο αναστοχασμός της κοινωνίας περιορίζεται. Πανάκριβα μπιστόλια στα ΜΜΕ κάνουν κριτική σε μισθωτούς διότι πιστεύουν ότι οι μόνοι που δεν φταίνε για την κρίση είναι οι ίδιοι και τα αφεντικά τους. Η διαπλοκή εξακολουθεί, όπως κάθε άνοιξη εδώ και δεκαετίες, να κάνει ασκήσεις επί χάρτου προετοιμάζοντας τους κατ' αυτήν πιο κατάλληλους για επόμενους υπουργούς, ιδιαίτερα σε δύο τομείς.
3. Η Ελλάδα σε κρίση και δεν βρέθηκε ούτε ένας επιχειρηματίας ή διοικητής τραπέζης να αναλάβει τις ευθύνες του. Να εξηγήσει τον λόγο που οι ίδιοι είναι κατά κανόνα κρατικοδίαιτοι, κρυμμένοι πίσω από το άλλοθι των συνεχών καταγγελιών που διατυπώνουν για τον μεγάλο δημόσιο τομέα της χώρας τον οποίο τροφοδοτούν και από τον οποίο τροφοδοτείται η ίδια η ύπαρξή τους. Από τους φαρμακοβιομήχανους μέχρι ορισμένους μεγαλοεργολάβους. Η υποκρισία και η ανευθυνότητα στο τετράγωνο. Επιχειρηματίες που κοιτάνε συχνά να την κάνουν αρπαχτή, μακριά από τον ασκητικό επιχειρηματία που μας περιέγραψε ο Βέμπερ. Ταυτόχρονα, μαζί τους, υποστηρικτές των δικών τους επιχειρημάτων, οι ίδιοι μεγαλοαναλυτές, ιδιαίτερα ορισμένοι οικονομολόγοι, οι οποίοι δεν πήραν χαμπάρι για την κρίση που έρχεται, πανέτοιμοι στέκονται πάνω στις όχθες των ποταμών του μέλλοντος για να μας επαναλάβουν τις δήθεν αλήθειές τους που μας οδήγησαν εδώ που μας οδήγησαν.
Ταξιτζήδες, και ιδιαίτερα οι μαντράδες που κατέχουν πολλαπλές άδειες ταξί, αρνούνται να καταταγούν στην κατηγορία των Ελλήνων πολιτών που δίπλα σε δικαιώματα οφείλουν να έχουν και υποχρεώσεις, ανάμεσα στις άλλες και φορολογικές. Βενζινάδικα που αρπάζουν μαύρη βενζίνη και πετρέλαιο που τάχα είναι για εξαγωγή και συσσωρεύεται σε μεγάλες αποθήκες στην Βόρεια Ελλάδα. Κομπιναδόροι, μανούλες στο να κοροϊδεύουν τις αρχές, παραπέμπουν τον λαό σε μια πορεία συνεχούς ομηρίας προκειμένου να μην υπάρχει χρόνος για σκέψη και δημιουργία. Πανεπιστήμια τα οποία παράγουν παρέες που αλληλεκλέγονται χωρίς η αξία να παίζει και μεγάλο ρόλο. Πρυτάνεις οι οποίοι διεκπαιρεώνουν τη μιζέρια των θεσμών που προΐστανται, συχνά οι ίδιοι από τους κάκιστους επιστήμονες των ιδρυμάτων που διευθύνουν. Καλλιτέχνες που, με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, δεν παράγουν παρά τρίτης κατηγορίας καλλιτεχνικό προϊόν. Γιατροί που χειρουργούν χωρίς να υπάρχει λόγος έχουν μετατρέψει την Ελλάδα στη χώρα με τις περισσότερες καισαρικές εγχειρήσεις σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο με στόχο κάθε μήνα να εξασφαλίζουν σταθερά και προβλέψιμα έσοδα. Ποδοσφαιριστές και άνθρωποι της νύκτας που κερδίζουν το πολλαπλάσιο από δικαστές και καθηγητές πανεπιστημίου στρεβλώνουν τις εικόνες της νέας γενιάς και τις μελλοντικές επιλογές των αυθεντικών ταλέντων αυτής της χώρας.
4. Η λαμογιά παρελαύνει στους πλατείς δρόμους της απάτης και της αμεριμνησίας. Οι αεριτζήδες πετάνε πάνω μας τα σκουπίδια τους. Οι φοροκλέπτες περνάνε με τα γρήγορα αυτοκίνητά τους για να πάνε στον τόπο της ανομίας. Ο κόσμος της νύχτας ακονίζει τα μαχαίρια του για να βγάλει καινούρια παράνομα κέρδη. Η κρίση, η ανασφάλεια του κοινού ανθρώπου, οι αγωνίες του κοινού νου είναι το δικό τους πάρτι προκειμένου να επιβάλλουν καινούριες ανακατανομές εισοδήματος και πλούτου.
5. Ο κόσμος αλλάζει και η χώρα δεν κατανοεί αυτές τις αλλαγές. Δεν θέλει να τις γνωρίζει, αλλά ούτε κι επιθυμεί να τις λάβει υπόψη. Η δική μου γενιά έχει επικαθίσει πάνω στη "νέα", και έφερε την Ελλάδα εδώ που βρίσκεται.
Ερχονται στιγμές στην Ιστορία που η κοινωνία οφείλει να σηκώσει το ανάστημά της. Να ισιώσει άφοβα το κορμί της. Να αποφασίσει ότι οφείλει να παλέψει ώστε να προστατέψει το μέλλον της νέας γενιάς και αυτού του τόπου. Είναι εκείνες οι στιγμές στις οποίες, διαφορετικά, μπορούν να χαθούν μεμιάς πολλά. Προοπτικές. Προσμονές. Εδάφη. Εισοδήματα. Είναι οι στιγμές που ως νέοι Λακεδαιμόνιοι πρέπει να σταθούμε στις Θερμοπύλες και να τις υπερασπιστούμε ενάντια σε αυτούς που στο σκοτάδι εξυφαίνουν νέα σχέδια με τα οποία θα πληγώσουν τη μητέρα πατρίδα, τη δημοκρατία, την αξιοπρέπεια ενός λαού.
Ο λαός υποφέρει όταν η Πολιτική αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες και δεν παράγει έργο. Οταν η απαισιοδοξία τείνει να καταλάβει τις κορυφές των λόφων που μας τριγυρίζουν. Οταν συνεχίζουν να μας περιτριγυρίζουν εκείνοι οι τύποι που σκέφτονται πώς θα βγάλουν κέρδη από τον πόνο της κοινωνίας. Πώς θα πάρουν ποσοστά πάνω στα μεγάλα χρέη που συσσωρεύει η χώρα. Πώς θα βγουν κερδισμένοι μέσα σε αυτές τις πρωτόγονες συνθήκες.
6. Είναι καιρός να αρχίζουμε να σκεφτόμαστε κι εμείς με νέο τρόπο. Να πάψουμε να νιώθουμε φόβο απέναντι στις συνέπειες της κρίσης. Σεβασμό απέναντι στις δυνάμεις της αρπαχτής. Να δούμε την κρίση ως ευκαιρία να τελειώνουμε με όλες εκείνες τις καταστάσεις, δομές και άτυπους θεσμούς που συνηθίσαμε να τους συναντάμε στους δρόμους της πατρίδας και οι οποίοι παράγουν ή τουλάχιστον επιτρέπουν να παράγονται οι κοινωνικές πληγές που ματώνουν τον τόπο.
Ας ξεκινήσουμε εξαρχής κι ας τολμήσουμε. Ας σκεφτούμε νέους τόπους, νέους δρόμους, νέους τρόπους προκειμένου να οργανώσουμε την κοινωνία. Ως κριτήρια της ηθικής της. Της πνευματικότητας. Της αγωνίας για το μέλλον. Ας αρπάξουμε την κρίση ως ευκαιρία να τελειώνουμε με όλα εκείνα τα συστήματα και τα συστηματάκια του λίγου, του κακού, έστω, του ξεφτιλισμένου μετρίου. Συστήματα και συστηματάκια που έχουν μεγαλύτερη ισχύ από την κυβέρνηση, τη Βουλή, τους δημοκρατικούς θεσμούς.
7. Ας πάψουμε να σκεφτόμαστε τη ζωή αυτής της κοινωνίας, τις προοπτικές αυτού του τόπου ως ένα μίζερο μέλλον στο οποίο οφείλουμε να αναζητήσουμε θέσεις για τα παιδιά μας. Ας ανατρέψουμε τα "δοσμένα σενάρια" κι ας αντλήσουμε θετική ενέργεια και αισιοδοξία από τις αγωνίες και ελπίδες της νέας γενιάς. Ας της επιτρέψουμε να ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο. Ας τους επιτρέψουμε να πιστέψουν ότι όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα, αρκεί να το αποφασίσουμε. Αρκεί να υποτάξουμε το εγώ στο εμείς. Το σήμερα στο αύριο κι όχι στις φυλακές του χθες. Ας αντιμετωπίσουμε τον "ξένο δάκτυλο" με το να μην τα παρατήσουμε. Μαθαίνοντας τις δικές μας αδυναμίες και ευθύνες.
8. Μπορεί αυτός ο τόπος να δείχνει ως να μην έχει πια ραντεβού με την Ιστορία. Δικαιούται, όμως, να την αναζητήσει. Να κλείσει ένα πρότυπο δημιουργικό ραντεβού μαζί της, με το μέλλον.
Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010
Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010
Ποιοι ωφελήθηκαν από την υπερχρέωση;
Ποιοι ωφελήθηκαν από την υπερχρέωση;
Tου Διονυση Γουσετη / diongus@otenet. gr
Ο όρος «κρίση» είναι αβανταδόρικος. Χρησιμοποιείται από τους επιτήδειους για να φορτώσει σε άλλους την υπερχρέωση της χώρας. Για την κρίση φταίνε οι Γερμανοί, ο Σόρος (το διάβασα και αυτό), οι αγορές, οι κερδοσκόποι, η παγκοσμιοποίηση, ο καπιταλισμός, οι νεοφιλελεύθεροι. Αλλά για την υπερχρέωση δεν μπορεί να φταίει άλλο από το ότι για δεκαετίες καταναλώναμε περισσότερα απ’ όσα παρήγαμε και άρα ζούσαμε με δανεικά. Μόνο τα τελευταία δέκα χρόνια δανειστήκαμε 300 δισ. ευρώ. Οσο το συνολικό εξωτερικό χρέος της χώρας.
Πόσα από τα δανεικά πήγαν στο μεγάλο κεφάλαιο; Η μισθοδοσία μόνο των υπαλλήλων του Δημοσίου απορρόφησε το 70% περίπου των κρατικών δαπανών - 30 δισ. ευρώ ετησίως. Εκεί δρουν προνομιούχες συντεχνίες (π. χ. επιχειρήσεις δημοσίου ενδιαφέροντος). Αλλες συντεχνίες λυμαίνονται το κράτος μέσω εκβιασμών με όμηρο την κοινωνία (π. χ. αγρότες) και άλλες λυμαίνονται απ’ ευθείας την κοινωνία μέσω προνομίων που τους χάρισε το κράτος (π. χ. κλειστά επαγγέλματα). Για τους καπιταλιστές (εργολάβους, προμηθευτές κ. λπ.) απέμεινε ένα 10%, αφού το άλλο 20% πήγε στα χρεολύσια (Α. Ανδριανόπουλος). Στη συνέχεια, μέσω της παραοικονομίας, της διαφθοράς και της κυκλοφορίας του χρήματος, συμμετείχαμε στο πάρτι και οι υπόλοιποι. Συνεπώς είμαστε σχεδόν όλοι -αν και ανισομερώς- συνένοχοι της υπερκατανάλωσης.
Είμαστε συνένοχοι και στη φοροδιαφυγή. Σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ (14/3/10), ο Κων. Τσουκαλάς ειρωνεύεται την άποψη ότι ο φοροφυγάς μικροϋδραυλικός είναι εξίσου «ένοχος» και «ανήθικος» με τον φοροφυγάδα μεγαλοεφοπλιστή. Δεν δικαιολογεί όμως την ειρωνεία του με συγκριτικά νούμερα. Τα νούμερα λένε ότι 6 στις 10 επιχειρήσεις πιάστηκαν να φοροδιαφεύγουν («Καθημερινή», 21/8/09). Προσθέστε όσες δεν πιάστηκαν. Προσθέστε και τη μαύρη δεύτερη εργασία πολλών μισθωτών και ελεύθερων επαγγελματιών και θα καταλήξετε ότι η μεγάλη φοροδιαφυγή γίνεται από τους «μικροϋδραυλικούς».
Είμαστε λοιπόν σχεδόν όλοι συνένοχοι και είναι σωστό να πληρώσουμε όλοι. Υπό δυο προϋποθέσεις, όμως. Πρώτον, η επιβάρυνση να είναι αναλογική. Αυτό σημαίνει αγνόηση ή και καταπολέμηση των συντεχνιών, που θρασύτατα απαιτούν ακόμα και τώρα προνόμια (Βουλή, ταξιτζήδες, μηχανικοί κ. λπ.). Δύσκολη υπόθεση ομολογώ, αφού οι περισσότεροι συνδικαλιστές ανήκουν στο κυβερνών κόμμα.
Δεύτερον, να ληφθούν μέτρα ώστε να μην επαναληφθούν τα ίδια. Παράδειγμα: καταγγέλλεται πανταχόθεν ο υπέρογκος αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων. Και αντί να μειωθεί ο υπέρογκος αριθμός τους, μειώθηκε ο μισθός τους, που κάθε άλλο παρά υπέρογκος είναι. Η μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων θα προήγε την παραγωγικότητα και την αποτελεσματικότητα του Δημοσίου. Η μείωση του μισθού προάγει τη μιζέρια των υπαλλήλων και την αναποτελεσματικότητα, μαζί και τη διαφθορά. Μπορεί να κατηγορηθώ για ανάλγητος, αφού προτείνω απολύσεις. Πιστεύω όμως ότι δεν είναι λιγότερο ανάλγητο να πληρώνουμε όλοι, ακόμα και αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, υπεράριθμους αργόμισθους. Η πιο φιλολαϊκή πολιτική είναι ο ορθολογισμός και η ανάπτυξη.
Tου Διονυση Γουσετη / diongus@otenet. gr
Ο όρος «κρίση» είναι αβανταδόρικος. Χρησιμοποιείται από τους επιτήδειους για να φορτώσει σε άλλους την υπερχρέωση της χώρας. Για την κρίση φταίνε οι Γερμανοί, ο Σόρος (το διάβασα και αυτό), οι αγορές, οι κερδοσκόποι, η παγκοσμιοποίηση, ο καπιταλισμός, οι νεοφιλελεύθεροι. Αλλά για την υπερχρέωση δεν μπορεί να φταίει άλλο από το ότι για δεκαετίες καταναλώναμε περισσότερα απ’ όσα παρήγαμε και άρα ζούσαμε με δανεικά. Μόνο τα τελευταία δέκα χρόνια δανειστήκαμε 300 δισ. ευρώ. Οσο το συνολικό εξωτερικό χρέος της χώρας.
Πόσα από τα δανεικά πήγαν στο μεγάλο κεφάλαιο; Η μισθοδοσία μόνο των υπαλλήλων του Δημοσίου απορρόφησε το 70% περίπου των κρατικών δαπανών - 30 δισ. ευρώ ετησίως. Εκεί δρουν προνομιούχες συντεχνίες (π. χ. επιχειρήσεις δημοσίου ενδιαφέροντος). Αλλες συντεχνίες λυμαίνονται το κράτος μέσω εκβιασμών με όμηρο την κοινωνία (π. χ. αγρότες) και άλλες λυμαίνονται απ’ ευθείας την κοινωνία μέσω προνομίων που τους χάρισε το κράτος (π. χ. κλειστά επαγγέλματα). Για τους καπιταλιστές (εργολάβους, προμηθευτές κ. λπ.) απέμεινε ένα 10%, αφού το άλλο 20% πήγε στα χρεολύσια (Α. Ανδριανόπουλος). Στη συνέχεια, μέσω της παραοικονομίας, της διαφθοράς και της κυκλοφορίας του χρήματος, συμμετείχαμε στο πάρτι και οι υπόλοιποι. Συνεπώς είμαστε σχεδόν όλοι -αν και ανισομερώς- συνένοχοι της υπερκατανάλωσης.
Είμαστε συνένοχοι και στη φοροδιαφυγή. Σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ (14/3/10), ο Κων. Τσουκαλάς ειρωνεύεται την άποψη ότι ο φοροφυγάς μικροϋδραυλικός είναι εξίσου «ένοχος» και «ανήθικος» με τον φοροφυγάδα μεγαλοεφοπλιστή. Δεν δικαιολογεί όμως την ειρωνεία του με συγκριτικά νούμερα. Τα νούμερα λένε ότι 6 στις 10 επιχειρήσεις πιάστηκαν να φοροδιαφεύγουν («Καθημερινή», 21/8/09). Προσθέστε όσες δεν πιάστηκαν. Προσθέστε και τη μαύρη δεύτερη εργασία πολλών μισθωτών και ελεύθερων επαγγελματιών και θα καταλήξετε ότι η μεγάλη φοροδιαφυγή γίνεται από τους «μικροϋδραυλικούς».
Είμαστε λοιπόν σχεδόν όλοι συνένοχοι και είναι σωστό να πληρώσουμε όλοι. Υπό δυο προϋποθέσεις, όμως. Πρώτον, η επιβάρυνση να είναι αναλογική. Αυτό σημαίνει αγνόηση ή και καταπολέμηση των συντεχνιών, που θρασύτατα απαιτούν ακόμα και τώρα προνόμια (Βουλή, ταξιτζήδες, μηχανικοί κ. λπ.). Δύσκολη υπόθεση ομολογώ, αφού οι περισσότεροι συνδικαλιστές ανήκουν στο κυβερνών κόμμα.
Δεύτερον, να ληφθούν μέτρα ώστε να μην επαναληφθούν τα ίδια. Παράδειγμα: καταγγέλλεται πανταχόθεν ο υπέρογκος αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων. Και αντί να μειωθεί ο υπέρογκος αριθμός τους, μειώθηκε ο μισθός τους, που κάθε άλλο παρά υπέρογκος είναι. Η μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων θα προήγε την παραγωγικότητα και την αποτελεσματικότητα του Δημοσίου. Η μείωση του μισθού προάγει τη μιζέρια των υπαλλήλων και την αναποτελεσματικότητα, μαζί και τη διαφθορά. Μπορεί να κατηγορηθώ για ανάλγητος, αφού προτείνω απολύσεις. Πιστεύω όμως ότι δεν είναι λιγότερο ανάλγητο να πληρώνουμε όλοι, ακόμα και αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, υπεράριθμους αργόμισθους. Η πιο φιλολαϊκή πολιτική είναι ο ορθολογισμός και η ανάπτυξη.
Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010
Δανεισμός μέχρι και το 2014.
Κόλαφος για την Ελλάδα ο δανεισμός μέχρι και το 2014!
Αν φέτος τα βρήκαμε μπαστούνια, τι θα γίνει στα επόμενα τέσσερα χρόνια που λήγουν παλαιότερες εκδόσεις ομολόγων άνω των 150 δισ. ευρώ, δηλαδή το 50% του συνολικού χρέους της Ελλάδας;
Και ενώ κρεμόμαστε, κυριολεκτικά, από το στόμα των Βρυξελλών και από το εάν οι ευρωπαίοι θα αποφασίσουν να μας βοηθήσουν τελικά ή όχι, καθώς η οικτρή πραγματικότητα είναι πως θέλουμε 20-25 δισ. ευρώ για να πληρώσουμε τα δάνεια που λήγουν τον Απρίλιο και τον Μάιο, κανείς ωστόσο δεν βλέπει πέρα από εκεί. Η ακόμη πιο δυσβάσταχτη πραγματικότητα έρχεται προσεχώς, και εάν σήμερα τρέμουμε τους επόμενους δύο μήνες, τι θα κάνουμε όταν σκάσει η... δανειακή βόμβα του 2011 και μέχρι το 2014, όπου τότε πραγματικά θα ζήσουμε τον τρόμο; Η τραγική εικόνα του 2010 είναι:
Συνολικές ανάγκες δανεισμού, 54 δισ. ευρώ (με τις δύο εκδόσεις να έχουν ήδη «μαζέψει» και μάλιστα με τοκογλυφικούς όρους, τα 13 δισ. ευρώ από αυτά). Γιατί, φέτος λήγουν ομόλογα αξίας 31 δισ. ευρώ, με το κόστος της ετήσιας πληρωμής τόκων να ξεπερνά τα 12 δισ. ευρώ και τις δαπάνες για χρεολύσια (απόσβεση του χρέους) να αγγίζουν τα 20 δισ. ευρώ. Κι όλα αυτά, την στιγμή που τα συνολικά έσοδα δεν ξεπερνούν τα 50-60 δισ. ευρώ. Δανειζόμαστε λοιπόν, με διπλάσιο κόστος από ότι οι Γερμανοί και με εξαπλάσιο σε σχέση με αυτό που δανείζονται οι ευρωπαϊκές τράπεζες, καθώς το spread ακόμη διατηρείται κοντά τις 300 μονάδες βάσης, όταν το 2007 δεν ξεπερνούσε τις 30! Το 2009 δανειστήκαμε με μέσο επιτόκιο 4,5%. Όταν το επιτόκιο διαμορφώνεται στο 6% περίπου σήμερα, αυτό το έξτρα 1,5%, σημαίνει πως για τα ομόλογα που απομένουν, κάθε χρόνο η χώρα πρέπει να πληρώνει 4 δισ. ευρώ επιπλέον σε τόκους, δηλαδή, περίπου το 1,6% του ΑΕΠ της.
Αναχρηματοδοτούμε διαρκώς τον παλαιότερο δανεισμό, με νέο δανεισμό, όλο και πιο βραχυπρόθεσμο, και με όλο και πιο μεγάλο κόστος. Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής. ετών, είναι η συνεχής διόγκωση του χρέους. Χωρίς να θέλουμε να γίνουμε μάντεις κακών, έχει σκεφτεί κανείς τι θα γίνει του χρόνου, ή το 2012 ή το 2013 ή το 2014, που πρέπει συνολικά να αποπληρωθούν 150 δισ. περίπου ευρώ (2010-2014) για ομόλογα που λήγουν σε κάθε ένα από τα επόμενα χρόνια και που είναι πραγματικά πολύ περισσότερα από αυτά που λήγουν που φέτος, την μαύρη αυτή χρονιά για την Ελλάδα;
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Διεύθυνσης Δημοσίου Χρέους του υπουργείου Οικονομικών, φέτος λήγουν ομόλογα 31 δισ. ευρώ, το 2011 άλλα 27 δισ. ευρώ, το 2012 επιπλέον 32 δισ. ευρώ, το 2013 26 δισ. ευρώ και μέσα στο 2014 συνολικά 32 δισ. ευρώ. Και φυσικά αυτά πoυ θα πρέπει να πληρώσουμε (ετήσιοι τόκοι, χρεολύσια, κ.τ.λ) είναι συνολικά πολλά περισσότερα. Ήδη οι εκτιμήσεις για το 2011, θέλουν τον δανεισμό να υπερβαίνει ξανά τα 60 δισ. ευρώ, ενώ η κατάσταση θα συνεχίσει να επιδεινώνεται, τουλάχιστον μέχρι το 2014. Μόνο σε ένα θαύμα μπορεί να ελπίζει η χώρα για να την βγάλει. καθαρή. Εάν αυτό το θαύμα έρθει εκ Βρυξελλών ή εκ ΔΝT, δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Αυτό που ξέρουμε είναι πως, προς το παρόν, δεν φτάνουν για να πληρώσουμε τα δανεικά, όχι μόνο ο 14ος μισθός, αλλά ούτε ο 13ος, ούτε ο 12ος, ούτε και ένα χρόνο απλήρωτοι να μείνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Αν φέτος τα βρήκαμε μπαστούνια, τι θα γίνει στα επόμενα τέσσερα χρόνια που λήγουν παλαιότερες εκδόσεις ομολόγων άνω των 150 δισ. ευρώ, δηλαδή το 50% του συνολικού χρέους της Ελλάδας;
Και ενώ κρεμόμαστε, κυριολεκτικά, από το στόμα των Βρυξελλών και από το εάν οι ευρωπαίοι θα αποφασίσουν να μας βοηθήσουν τελικά ή όχι, καθώς η οικτρή πραγματικότητα είναι πως θέλουμε 20-25 δισ. ευρώ για να πληρώσουμε τα δάνεια που λήγουν τον Απρίλιο και τον Μάιο, κανείς ωστόσο δεν βλέπει πέρα από εκεί. Η ακόμη πιο δυσβάσταχτη πραγματικότητα έρχεται προσεχώς, και εάν σήμερα τρέμουμε τους επόμενους δύο μήνες, τι θα κάνουμε όταν σκάσει η... δανειακή βόμβα του 2011 και μέχρι το 2014, όπου τότε πραγματικά θα ζήσουμε τον τρόμο; Η τραγική εικόνα του 2010 είναι:
Συνολικές ανάγκες δανεισμού, 54 δισ. ευρώ (με τις δύο εκδόσεις να έχουν ήδη «μαζέψει» και μάλιστα με τοκογλυφικούς όρους, τα 13 δισ. ευρώ από αυτά). Γιατί, φέτος λήγουν ομόλογα αξίας 31 δισ. ευρώ, με το κόστος της ετήσιας πληρωμής τόκων να ξεπερνά τα 12 δισ. ευρώ και τις δαπάνες για χρεολύσια (απόσβεση του χρέους) να αγγίζουν τα 20 δισ. ευρώ. Κι όλα αυτά, την στιγμή που τα συνολικά έσοδα δεν ξεπερνούν τα 50-60 δισ. ευρώ. Δανειζόμαστε λοιπόν, με διπλάσιο κόστος από ότι οι Γερμανοί και με εξαπλάσιο σε σχέση με αυτό που δανείζονται οι ευρωπαϊκές τράπεζες, καθώς το spread ακόμη διατηρείται κοντά τις 300 μονάδες βάσης, όταν το 2007 δεν ξεπερνούσε τις 30! Το 2009 δανειστήκαμε με μέσο επιτόκιο 4,5%. Όταν το επιτόκιο διαμορφώνεται στο 6% περίπου σήμερα, αυτό το έξτρα 1,5%, σημαίνει πως για τα ομόλογα που απομένουν, κάθε χρόνο η χώρα πρέπει να πληρώνει 4 δισ. ευρώ επιπλέον σε τόκους, δηλαδή, περίπου το 1,6% του ΑΕΠ της.
Αναχρηματοδοτούμε διαρκώς τον παλαιότερο δανεισμό, με νέο δανεισμό, όλο και πιο βραχυπρόθεσμο, και με όλο και πιο μεγάλο κόστος. Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής. ετών, είναι η συνεχής διόγκωση του χρέους. Χωρίς να θέλουμε να γίνουμε μάντεις κακών, έχει σκεφτεί κανείς τι θα γίνει του χρόνου, ή το 2012 ή το 2013 ή το 2014, που πρέπει συνολικά να αποπληρωθούν 150 δισ. περίπου ευρώ (2010-2014) για ομόλογα που λήγουν σε κάθε ένα από τα επόμενα χρόνια και που είναι πραγματικά πολύ περισσότερα από αυτά που λήγουν που φέτος, την μαύρη αυτή χρονιά για την Ελλάδα;
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Διεύθυνσης Δημοσίου Χρέους του υπουργείου Οικονομικών, φέτος λήγουν ομόλογα 31 δισ. ευρώ, το 2011 άλλα 27 δισ. ευρώ, το 2012 επιπλέον 32 δισ. ευρώ, το 2013 26 δισ. ευρώ και μέσα στο 2014 συνολικά 32 δισ. ευρώ. Και φυσικά αυτά πoυ θα πρέπει να πληρώσουμε (ετήσιοι τόκοι, χρεολύσια, κ.τ.λ) είναι συνολικά πολλά περισσότερα. Ήδη οι εκτιμήσεις για το 2011, θέλουν τον δανεισμό να υπερβαίνει ξανά τα 60 δισ. ευρώ, ενώ η κατάσταση θα συνεχίσει να επιδεινώνεται, τουλάχιστον μέχρι το 2014. Μόνο σε ένα θαύμα μπορεί να ελπίζει η χώρα για να την βγάλει. καθαρή. Εάν αυτό το θαύμα έρθει εκ Βρυξελλών ή εκ ΔΝT, δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Αυτό που ξέρουμε είναι πως, προς το παρόν, δεν φτάνουν για να πληρώσουμε τα δανεικά, όχι μόνο ο 14ος μισθός, αλλά ούτε ο 13ος, ούτε ο 12ος, ούτε και ένα χρόνο απλήρωτοι να μείνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι.
ΟΙ ΔΕΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Τετάρτη, 17 Μαρτίου 2010
ΟΙ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ και ΟΙ ΔΕΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Το κυριαρχικό δόγμα του αμερικανικού μονοπωλιακού καπιταλισμού, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ΔΝΤ, οι κρυφές «παγίδες» του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου και οι κίνδυνοι για την Ελλάδα
Το Μάρτιο του 2006, σε ανάλυση μας με τον τίτλο «Οι μικρές Οικονομίες υπό απειλή εξαφάνισης» (δημοσιεύθηκε τότε σε ένα «εξειδικευμένο» περιοδικό), υποστηρίζαμε τα εξής:
“Η απειλή εξαφάνισης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων (κατά το «πρότυπο» του διαρκούς περιορισμού της μεσαίας τάξης στις καπιταλιστικές κοινωνίες), είναι μία ιδιαίτερα επικίνδυνη προοπτική για τα μικρά κράτη - αφού αυτά δεν διαθέτουν ισχυρές πολυεθνικές εταιρείες. Οι όποιες ελάχιστες μεγάλες, συνεχίζαμε, δεν μπορεί παρά να εξαγορασθούν κάποια στιγμή, με αποτέλεσμα να μείνουν χωρίς κανένα όπλο στο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων και στις πολεμικές συρράξεις οικονομικής φύσεως που, χωρίς καμία αμφιβολία, τον διακρίνουν (και μάλλον θα ενταθούν).
Η ένταξη στα διεθνή, τύπου Ε.Ε., συστήματα φαίνεται εν πρώτοις να θεωρείται η λύση του προβλήματος για τις περισσότερες από τις μικρές Οικονομίες - η οποία όμως ουσιαστικά τις τοποθετεί στη θέση του «δορυφόρου» των ανεπτυγμένων. Κατά την άποψή μας, όλες αυτές οι «συναινετικές κινήσεις» καταδεικνύουν μία νέα μορφή επέκτασης των ανεπτυγμένων χωρών, αντίστοιχη της αποικιοκρατικής των περασμένων αιώνων - με μοναδική διαφορά το «ευγενικότερο» πρόσωπο και τις εκλεπτυσμένες (νεοφιλελεύθερες) μεθόδους....Η ενίσχυση των «αδύναμων» χωρών από τα κοινά «Ταμεία Συνοχής» είναι μάλλον ένας άμεσος βραχυπρόθεσμος δανεισμός («τύπου» Δ.Ν.Τ./Μπρέτον-Γουντς προς τις αναπτυσσόμενες-υπερχρεωμένες χώρες, όπου στην αρχή απαιτούσε εκροές χρημάτων προς τις φτωχές χώρες με αντίτιμο την υποχρέωση εξυγίανσης/ιδιωτικοποίησης των κρατικών εταιρειών τους, ενώ στη συνέχεια, παρά τις θυσίες αυτών των χωρών, εξελίχθηκε σε εισροές προς τις ανεπτυγμένες – βλ. Έκθεση Ο.Η.Ε. από το 1992, η οποία αποκάλυψε ότι από το 1983 έως το 1990 η καθαρή εκροή Κεφαλαίων από τον Τρίτο Κόσμο, με προορισμό τις πλούσιες χώρες, έφτασε τα 150,5 δις $), ο οποίος θα επιστραφεί με πολλούς και διάφορους τρόπους - έμμεσα στην αρχή και άμεσα στη συνέχεια.
Για παράδειγμα (έμμεση επιστροφή), τα έργα υποδομής που δημιουργούνται βοηθούν στην επιτυχημένη τοποθέτηση των ευρωπαϊκών αλυσίδων οι οποίες, παίρνοντας μερίδια αγοράς από τις τοπικές με τα δικής τους παραγωγής προϊόντα, «εισάγουν πλούτο» στις χώρες προέλευσης τους. Στη συνέχεια, αφού ενισχυθούν-εδραιωθούν, εξαγοράζουν τους ανταγωνιστές τους και διευρύνουν «μονοπωλιακά» την κερδοφορία τους, επανεξάγοντας την (συνεχής μείωση της «φορολογικής βάσης» των μικρών κρατών).
Επί πλέον, η υποχρέωση για μείωση του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος (ο βασικός όρος της ένταξης), θα έχει σαν αποτέλεσμα, για τις μικρές Οικονομίες και το Δημόσιο τομέα τους. την πώληση των υγιών (κοινωφελών ως επί το πλείστον) επιχειρήσεων, μέσω των διαφόρων ιδιωτικοποιήσεων (εισαγωγή τους στο Χρηματιστήριο, περαιτέρω δημόσιες εγγραφές των ήδη εισηγμένων κ.α.), στις οποίες κατά κύριο λόγο θα συμμετέχουν ξένοι επενδυτές.
Εκτός αυτού, θα επιφέρει την αναστολή λειτουργίας των μη υγιών δημόσιων επιχειρήσεων, για τις οποίες δεν υφίσταται η δυνατότητα ιδιωτικοποίησης, με αποτέλεσμα να «συμπληρωθεί» ο ελεύθερος χώρος που θα δημιουργηθεί από τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες - αυξάνοντας ακόμη περισσότερο το μέγεθος τους, αλλά και την επιρροή τους στα εσωτερικά των μικρότερων χωρών.
Υποθέτουμε (προβλέπουμε) δυστυχώς ότι, όταν όλα αυτά θα έχουν συντελεσθεί και οι διεθνείς εταιρείες θα έχουν κυριαρχήσει, τότε θα μειωθούν και οι φορολογικοί συντελεστές προς όφελός τους. Αυτό τουλάχιστον φαίνεται από τις εκάστοτε κυβερνητικές εξαγγελίες για μείωση της φορολογίας στο απώτερο μέλλον.
Ενισχυτικό των παραπάνω και σύμφωνα με τον Ελβετό J. Ziegler, είναι η «συμφωνία κυρίων» (gentlemen agreement) με τους μελλοντικούς «κυρίαρχους όλων των αγορών», η «αμερικανική συναίνεση» (μονοπωλιακό δόγμα) κατά άλλους, η οποία βασίζεται στις ακόλουθες αρχές:
ΟΙ ΔΕΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
(1) Σε κάθε «χρεωστικό» (λαμβάνων πιστώσεις ή επιχορηγήσεις) κράτος, είναι απαραίτητη μία αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος, κάτω από δύο βασικές συνιστώσες:
α. Μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης των ανώτατων εισοδημάτων (έτσι ώστε να υποκινηθούν οι πλουσιότεροι στη διενέργεια παραγωγικών επενδύσεων) και
β. επέκταση της φορολογικής βάσης, με την έννοια της κατάργησης των φορολογικών ελαφρύνσεων (απαλλαγών) των χαμηλών εισοδημάτων, με στόχο την μέσω αυτών αύξηση των φόρων που εισπράττουν οι μικρές (χρεωστικές) Οικονομίες.
(2) Γρήγορη και ολοκληρωμένη απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών.
(3) Εξασφαλισμένη ίση μεταχείριση των εσωτερικών με τις εξωτερικές (ξένες) επενδύσεις, με σκοπό την ασφάλεια των τελευταίων και επομένως την αύξηση τους.
(4) Όσο το δυνατόν «βαθύτερη» διάσπαση (κατάτμηση, διαίρεση) του Δημοσίου τομέα, με την ιδιωτικοποίηση όλων των επιχειρήσεων που βρίσκονται άμεσα ή έμμεσα στην ιδιοκτησία του κράτους.
(5) Ευρύτερη αναδιάρθρωση των μικρομεσαίων Οικονομιών, με στόχο την εξασφάλιση του ελεύθερου ανταγωνισμού μεταξύ των διαφόρων επιχειρηματικών δυνάμεων που δραστηριοποιούνται σε αυτές.
(6) Ενδυνάμωση των μεθόδων προστασίας της ιδιωτικής περιουσίας (των ξένων).
(7) Προώθηση της απελευθέρωσης των εμπορικών συναλλαγών με τον υψηλότερο δυνατόν ρυθμό, με ελάχιστο στόχο την ετήσια μείωση κατά 10% των μέσων τελωνειακών επιβαρύνσεων.
(8) Προτεραιότητα των επενδύσεων και των «επιδοτήσεων» στις εξαγωγικές επιχειρήσεις, επειδή το ελεύθερο εμπόριο «προωθείται» κυρίως μέσω των εξαγωγών. Όσον αφορά τις κρατικές δαπάνες, οφείλουν να προτιμηθούν εν πρώτοις τα έργα υποδομής (αυτές δηλαδή που έχουν σχέση με την γρήγορη και ασφαλή διακίνηση των προϊόντων των ξένων «κατακτητών» - δρόμοι, αεροδρόμια, λιμάνια κ.α.).
(9) Μείωση ή σταθεροποίηση των κρατικών ελλειμμάτων των μικρομεσαίων Οικονομιών.
(10) Επίτευξη διαφάνειας στην αγορά: Οι κρατικές επιχορηγήσεις των ιδιωτικών και λοιπών επιχειρήσεων δεν επιτρέπονται, ενώ τα κράτη του «τρίτου κόσμου», τα οποία επιδοτούν τα καθημερινά είδη πρώτης ανάγκης, έτσι ώστε να διατηρήσουν χαμηλές τις τιμές τους για τους πολίτες τους, υποχρεώνονται να σταματήσουν την εφαρμογή της συγκεκριμένης πολιτικής.”
Βασίλης Βιλιάρδος
ΟΙ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ και ΟΙ ΔΕΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Το κυριαρχικό δόγμα του αμερικανικού μονοπωλιακού καπιταλισμού, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ΔΝΤ, οι κρυφές «παγίδες» του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου και οι κίνδυνοι για την Ελλάδα
Το Μάρτιο του 2006, σε ανάλυση μας με τον τίτλο «Οι μικρές Οικονομίες υπό απειλή εξαφάνισης» (δημοσιεύθηκε τότε σε ένα «εξειδικευμένο» περιοδικό), υποστηρίζαμε τα εξής:
“Η απειλή εξαφάνισης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων (κατά το «πρότυπο» του διαρκούς περιορισμού της μεσαίας τάξης στις καπιταλιστικές κοινωνίες), είναι μία ιδιαίτερα επικίνδυνη προοπτική για τα μικρά κράτη - αφού αυτά δεν διαθέτουν ισχυρές πολυεθνικές εταιρείες. Οι όποιες ελάχιστες μεγάλες, συνεχίζαμε, δεν μπορεί παρά να εξαγορασθούν κάποια στιγμή, με αποτέλεσμα να μείνουν χωρίς κανένα όπλο στο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων και στις πολεμικές συρράξεις οικονομικής φύσεως που, χωρίς καμία αμφιβολία, τον διακρίνουν (και μάλλον θα ενταθούν).
Η ένταξη στα διεθνή, τύπου Ε.Ε., συστήματα φαίνεται εν πρώτοις να θεωρείται η λύση του προβλήματος για τις περισσότερες από τις μικρές Οικονομίες - η οποία όμως ουσιαστικά τις τοποθετεί στη θέση του «δορυφόρου» των ανεπτυγμένων. Κατά την άποψή μας, όλες αυτές οι «συναινετικές κινήσεις» καταδεικνύουν μία νέα μορφή επέκτασης των ανεπτυγμένων χωρών, αντίστοιχη της αποικιοκρατικής των περασμένων αιώνων - με μοναδική διαφορά το «ευγενικότερο» πρόσωπο και τις εκλεπτυσμένες (νεοφιλελεύθερες) μεθόδους....Η ενίσχυση των «αδύναμων» χωρών από τα κοινά «Ταμεία Συνοχής» είναι μάλλον ένας άμεσος βραχυπρόθεσμος δανεισμός («τύπου» Δ.Ν.Τ./Μπρέτον-Γουντς προς τις αναπτυσσόμενες-υπερχρεωμένες χώρες, όπου στην αρχή απαιτούσε εκροές χρημάτων προς τις φτωχές χώρες με αντίτιμο την υποχρέωση εξυγίανσης/ιδιωτικοποίησης των κρατικών εταιρειών τους, ενώ στη συνέχεια, παρά τις θυσίες αυτών των χωρών, εξελίχθηκε σε εισροές προς τις ανεπτυγμένες – βλ. Έκθεση Ο.Η.Ε. από το 1992, η οποία αποκάλυψε ότι από το 1983 έως το 1990 η καθαρή εκροή Κεφαλαίων από τον Τρίτο Κόσμο, με προορισμό τις πλούσιες χώρες, έφτασε τα 150,5 δις $), ο οποίος θα επιστραφεί με πολλούς και διάφορους τρόπους - έμμεσα στην αρχή και άμεσα στη συνέχεια.
Για παράδειγμα (έμμεση επιστροφή), τα έργα υποδομής που δημιουργούνται βοηθούν στην επιτυχημένη τοποθέτηση των ευρωπαϊκών αλυσίδων οι οποίες, παίρνοντας μερίδια αγοράς από τις τοπικές με τα δικής τους παραγωγής προϊόντα, «εισάγουν πλούτο» στις χώρες προέλευσης τους. Στη συνέχεια, αφού ενισχυθούν-εδραιωθούν, εξαγοράζουν τους ανταγωνιστές τους και διευρύνουν «μονοπωλιακά» την κερδοφορία τους, επανεξάγοντας την (συνεχής μείωση της «φορολογικής βάσης» των μικρών κρατών).
Επί πλέον, η υποχρέωση για μείωση του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος (ο βασικός όρος της ένταξης), θα έχει σαν αποτέλεσμα, για τις μικρές Οικονομίες και το Δημόσιο τομέα τους. την πώληση των υγιών (κοινωφελών ως επί το πλείστον) επιχειρήσεων, μέσω των διαφόρων ιδιωτικοποιήσεων (εισαγωγή τους στο Χρηματιστήριο, περαιτέρω δημόσιες εγγραφές των ήδη εισηγμένων κ.α.), στις οποίες κατά κύριο λόγο θα συμμετέχουν ξένοι επενδυτές.
Εκτός αυτού, θα επιφέρει την αναστολή λειτουργίας των μη υγιών δημόσιων επιχειρήσεων, για τις οποίες δεν υφίσταται η δυνατότητα ιδιωτικοποίησης, με αποτέλεσμα να «συμπληρωθεί» ο ελεύθερος χώρος που θα δημιουργηθεί από τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες - αυξάνοντας ακόμη περισσότερο το μέγεθος τους, αλλά και την επιρροή τους στα εσωτερικά των μικρότερων χωρών.
Υποθέτουμε (προβλέπουμε) δυστυχώς ότι, όταν όλα αυτά θα έχουν συντελεσθεί και οι διεθνείς εταιρείες θα έχουν κυριαρχήσει, τότε θα μειωθούν και οι φορολογικοί συντελεστές προς όφελός τους. Αυτό τουλάχιστον φαίνεται από τις εκάστοτε κυβερνητικές εξαγγελίες για μείωση της φορολογίας στο απώτερο μέλλον.
Ενισχυτικό των παραπάνω και σύμφωνα με τον Ελβετό J. Ziegler, είναι η «συμφωνία κυρίων» (gentlemen agreement) με τους μελλοντικούς «κυρίαρχους όλων των αγορών», η «αμερικανική συναίνεση» (μονοπωλιακό δόγμα) κατά άλλους, η οποία βασίζεται στις ακόλουθες αρχές:
ΟΙ ΔΕΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
(1) Σε κάθε «χρεωστικό» (λαμβάνων πιστώσεις ή επιχορηγήσεις) κράτος, είναι απαραίτητη μία αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος, κάτω από δύο βασικές συνιστώσες:
α. Μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης των ανώτατων εισοδημάτων (έτσι ώστε να υποκινηθούν οι πλουσιότεροι στη διενέργεια παραγωγικών επενδύσεων) και
β. επέκταση της φορολογικής βάσης, με την έννοια της κατάργησης των φορολογικών ελαφρύνσεων (απαλλαγών) των χαμηλών εισοδημάτων, με στόχο την μέσω αυτών αύξηση των φόρων που εισπράττουν οι μικρές (χρεωστικές) Οικονομίες.
(2) Γρήγορη και ολοκληρωμένη απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών.
(3) Εξασφαλισμένη ίση μεταχείριση των εσωτερικών με τις εξωτερικές (ξένες) επενδύσεις, με σκοπό την ασφάλεια των τελευταίων και επομένως την αύξηση τους.
(4) Όσο το δυνατόν «βαθύτερη» διάσπαση (κατάτμηση, διαίρεση) του Δημοσίου τομέα, με την ιδιωτικοποίηση όλων των επιχειρήσεων που βρίσκονται άμεσα ή έμμεσα στην ιδιοκτησία του κράτους.
(5) Ευρύτερη αναδιάρθρωση των μικρομεσαίων Οικονομιών, με στόχο την εξασφάλιση του ελεύθερου ανταγωνισμού μεταξύ των διαφόρων επιχειρηματικών δυνάμεων που δραστηριοποιούνται σε αυτές.
(6) Ενδυνάμωση των μεθόδων προστασίας της ιδιωτικής περιουσίας (των ξένων).
(7) Προώθηση της απελευθέρωσης των εμπορικών συναλλαγών με τον υψηλότερο δυνατόν ρυθμό, με ελάχιστο στόχο την ετήσια μείωση κατά 10% των μέσων τελωνειακών επιβαρύνσεων.
(8) Προτεραιότητα των επενδύσεων και των «επιδοτήσεων» στις εξαγωγικές επιχειρήσεις, επειδή το ελεύθερο εμπόριο «προωθείται» κυρίως μέσω των εξαγωγών. Όσον αφορά τις κρατικές δαπάνες, οφείλουν να προτιμηθούν εν πρώτοις τα έργα υποδομής (αυτές δηλαδή που έχουν σχέση με την γρήγορη και ασφαλή διακίνηση των προϊόντων των ξένων «κατακτητών» - δρόμοι, αεροδρόμια, λιμάνια κ.α.).
(9) Μείωση ή σταθεροποίηση των κρατικών ελλειμμάτων των μικρομεσαίων Οικονομιών.
(10) Επίτευξη διαφάνειας στην αγορά: Οι κρατικές επιχορηγήσεις των ιδιωτικών και λοιπών επιχειρήσεων δεν επιτρέπονται, ενώ τα κράτη του «τρίτου κόσμου», τα οποία επιδοτούν τα καθημερινά είδη πρώτης ανάγκης, έτσι ώστε να διατηρήσουν χαμηλές τις τιμές τους για τους πολίτες τους, υποχρεώνονται να σταματήσουν την εφαρμογή της συγκεκριμένης πολιτικής.”
Βασίλης Βιλιάρδος
Τρίτη 9 Μαρτίου 2010
Στο εξωτερικό η κατάσταση δείχνει να ελέγχεται, στο εσωτερικό όμως;
Στο εξωτερικό η κατάσταση δείχνει να ελέγχεται, στο εσωτερικό όμως;
Άγγελος Στάγκος
Ο γύρος του πρωθυπουργού σε Λουξεμβούργο, Βερολίνο και Παρίσι έδειξε ότι το νερό μπήκε σε κάποιο αυλάκι, σχετικά με την οικονομία. Η Άγκελα Μέρκελ έπαιξε τον «κακό» της ανάκρισης, ο Νικόλα Σαρκοζί τον «καλό», ο Ζαν Κλώντ Γιούνκερ τον αυστηρό φίλο και ο Γιώργος Παπανδρέου αφού πρώτα «ομολόγησε» τα κακώς κείμενα της ελληνικής οικονομίας, στη συνέχεια έδειξε έμπρακτα την πρέπουσα μεταμέλεια παίρνοντας τα σκληρά μέτρα και τελικά απέσπασε πέρα από «μπράβο» και χειροκροτήματα και μία υπόσχεση ότι όλοι μαζί οι ευρωπαίοι θα αντιμετωπίσουν τα τέρατα, τους κερδοσκόπους, και δεν θα αφήσουν την Ελλάδα και το ευρώ να πέσουν βορά στις αχόρταγες ορέξεις τους. Με αυτή την έννοια το ΔΝΤ είναι αχρείαστο, αλλά να μην έχετε καμιά αμφιβολία ότι αν απαιτηθούν και άλλα μέτρα, θα παρθούν και αυτά!
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Για να είμαστε αντικειμενικοί και δίκαιοι, ο Γ. Παπανδρέου έδωσε αγώνα, επέδειξε αντοχή στα κτυπήματα και τις προσβολές, αλλά είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι η ελληνική οικονομία διευθύνεται πλέον από το εξωτερικό. Οι αρμόδιοι Έλληνες υπουργοί -Γ. Παπακωνσταντίνου, Λ. Κατσέλη κλπ. - βρίσκονται στα γραφεία τους για να εκτελούν κατά γράμμα τις εντολές και όχι για να χαράσσουν πολιτική. Από τη μία πλευρά αυτό είναι καλό, καθώς οι Βρυξέλλες δεν πρόκειται να αφήσουν ημιτελές το εγχείρημα της εξυγίανσης της οικονομίας, αλλά και των απαραίτητων διαρθρωτικών αλλαγών στο κράτος και την κοινωνία. Από την άλλη πλευρά, θα είναι ανελέητες και αδιάφορες για το κοινωνικό κόστος που θα έχουν τα μέτρα.
Ωστόσο, θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε αν κατόπιν όλων αυτών οι αγορές θα ανταποκριθούν και θα ρίξουν τα επιτόκια. Η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει να δανείζεται με επιτόκια που ξεπερνούν αισθητά το 6% και δεν είναι παρηγοριά το ότι βρίσκει δανειστές-τοκογλύφους. Αν δεν πέσουν τα επιτόκια στο 5% και κάτω, το ΔΝΤ θα αναδειχθεί και πάλι ως εναλλακτική λύση και ας το ξορκίζουν οι ευρωπαίοι εταίροι. Από εκεί και πέρα η απόφαση θα είναι περισσότερο πολιτική παρά οικονομική!
Αλλά ενώ λέμε ότι «το νερό μπήκε στο αυλάκι» σε σχέση με τις αντιδράσεις από το εξωτερικό (χωρίς να υπολογίζουμε τις επιπτώσεις στα εθνικά θέματα, καθώς είναι βέβαιο ότι στην Ουάσινγκτον ασκούνται τώρα πιέσεις στον Γ. Παπανδρέου να «συμβιβαστεί» στο Μακεδονικό, το Κυπριακό, τα ελληνοτουρκικά, ακόμη και δείξει καλή θέληση για το Αφγανιστάν), η κατάσταση στο εσωτερικό είναι προβληματική. Η κοινή γνώμη δεν πείθεται ότι δεν υπήρχε εναλλακτική λύση και δεν αντιλαμβάνεται ότι αν δεν βρούμε δανειστές κηρύσσουμε πτώχευση με όλες τις συνέπειες. Τα κόμματα της Αριστεράς δεν πρόκειται να δείξουν αίσθημα ευθύνης, το ίδιο συμβαίνει με τους συνδικαλιστές, η Νέα Δημοκρατία λέει αρλούμπες και ένα κομμάτι του ΠΑΣΟΚ δεν αποδέχεται την πραγματικότητα. Τα μεγάλα ερωτήματα είναι λοιπόν αν η κυβέρνηση με τους δεδομένους υπουργούς μπορεί να χειριστεί πολιτικά την υπόθεση, να στήσει και τους μηχανισμούς που θα εφαρμόσουν τα μέτρα και ταυτόχρονα να προχωρήσει με ταχύτητα σε εκσυγχρονιστικές αλλαγές.
Μακάρι, αλλά μέχρι να το διαπιστώσουμε, διατηρούμε και κάποιες επιφυλάξεις. Ήδη υπάρχουν παρατηρητές που θεωρούν ότι κάποια στιγμή, όχι στο πολύ μακρινό μέλλον, ο Γ. Παπανδρέου θα αναγκαστεί να αντικαταστήσει κάποιους από την προσωπική φρουρά του για να κάνει την κυβέρνηση πιο αποτελεσματική. Έχει όμως τέτοιες εφεδρείες στον προσωπικό του κύκλο, ή θα αναγκαστεί να καταφύγει στα ενδότερα του ΠΑΣΟΚ, ή και πέρα από το ΠΑΣΟΚ;
Άγγελος Στάγκος
Ο γύρος του πρωθυπουργού σε Λουξεμβούργο, Βερολίνο και Παρίσι έδειξε ότι το νερό μπήκε σε κάποιο αυλάκι, σχετικά με την οικονομία. Η Άγκελα Μέρκελ έπαιξε τον «κακό» της ανάκρισης, ο Νικόλα Σαρκοζί τον «καλό», ο Ζαν Κλώντ Γιούνκερ τον αυστηρό φίλο και ο Γιώργος Παπανδρέου αφού πρώτα «ομολόγησε» τα κακώς κείμενα της ελληνικής οικονομίας, στη συνέχεια έδειξε έμπρακτα την πρέπουσα μεταμέλεια παίρνοντας τα σκληρά μέτρα και τελικά απέσπασε πέρα από «μπράβο» και χειροκροτήματα και μία υπόσχεση ότι όλοι μαζί οι ευρωπαίοι θα αντιμετωπίσουν τα τέρατα, τους κερδοσκόπους, και δεν θα αφήσουν την Ελλάδα και το ευρώ να πέσουν βορά στις αχόρταγες ορέξεις τους. Με αυτή την έννοια το ΔΝΤ είναι αχρείαστο, αλλά να μην έχετε καμιά αμφιβολία ότι αν απαιτηθούν και άλλα μέτρα, θα παρθούν και αυτά!
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Για να είμαστε αντικειμενικοί και δίκαιοι, ο Γ. Παπανδρέου έδωσε αγώνα, επέδειξε αντοχή στα κτυπήματα και τις προσβολές, αλλά είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι η ελληνική οικονομία διευθύνεται πλέον από το εξωτερικό. Οι αρμόδιοι Έλληνες υπουργοί -Γ. Παπακωνσταντίνου, Λ. Κατσέλη κλπ. - βρίσκονται στα γραφεία τους για να εκτελούν κατά γράμμα τις εντολές και όχι για να χαράσσουν πολιτική. Από τη μία πλευρά αυτό είναι καλό, καθώς οι Βρυξέλλες δεν πρόκειται να αφήσουν ημιτελές το εγχείρημα της εξυγίανσης της οικονομίας, αλλά και των απαραίτητων διαρθρωτικών αλλαγών στο κράτος και την κοινωνία. Από την άλλη πλευρά, θα είναι ανελέητες και αδιάφορες για το κοινωνικό κόστος που θα έχουν τα μέτρα.
Ωστόσο, θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε αν κατόπιν όλων αυτών οι αγορές θα ανταποκριθούν και θα ρίξουν τα επιτόκια. Η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει να δανείζεται με επιτόκια που ξεπερνούν αισθητά το 6% και δεν είναι παρηγοριά το ότι βρίσκει δανειστές-τοκογλύφους. Αν δεν πέσουν τα επιτόκια στο 5% και κάτω, το ΔΝΤ θα αναδειχθεί και πάλι ως εναλλακτική λύση και ας το ξορκίζουν οι ευρωπαίοι εταίροι. Από εκεί και πέρα η απόφαση θα είναι περισσότερο πολιτική παρά οικονομική!
Αλλά ενώ λέμε ότι «το νερό μπήκε στο αυλάκι» σε σχέση με τις αντιδράσεις από το εξωτερικό (χωρίς να υπολογίζουμε τις επιπτώσεις στα εθνικά θέματα, καθώς είναι βέβαιο ότι στην Ουάσινγκτον ασκούνται τώρα πιέσεις στον Γ. Παπανδρέου να «συμβιβαστεί» στο Μακεδονικό, το Κυπριακό, τα ελληνοτουρκικά, ακόμη και δείξει καλή θέληση για το Αφγανιστάν), η κατάσταση στο εσωτερικό είναι προβληματική. Η κοινή γνώμη δεν πείθεται ότι δεν υπήρχε εναλλακτική λύση και δεν αντιλαμβάνεται ότι αν δεν βρούμε δανειστές κηρύσσουμε πτώχευση με όλες τις συνέπειες. Τα κόμματα της Αριστεράς δεν πρόκειται να δείξουν αίσθημα ευθύνης, το ίδιο συμβαίνει με τους συνδικαλιστές, η Νέα Δημοκρατία λέει αρλούμπες και ένα κομμάτι του ΠΑΣΟΚ δεν αποδέχεται την πραγματικότητα. Τα μεγάλα ερωτήματα είναι λοιπόν αν η κυβέρνηση με τους δεδομένους υπουργούς μπορεί να χειριστεί πολιτικά την υπόθεση, να στήσει και τους μηχανισμούς που θα εφαρμόσουν τα μέτρα και ταυτόχρονα να προχωρήσει με ταχύτητα σε εκσυγχρονιστικές αλλαγές.
Μακάρι, αλλά μέχρι να το διαπιστώσουμε, διατηρούμε και κάποιες επιφυλάξεις. Ήδη υπάρχουν παρατηρητές που θεωρούν ότι κάποια στιγμή, όχι στο πολύ μακρινό μέλλον, ο Γ. Παπανδρέου θα αναγκαστεί να αντικαταστήσει κάποιους από την προσωπική φρουρά του για να κάνει την κυβέρνηση πιο αποτελεσματική. Έχει όμως τέτοιες εφεδρείες στον προσωπικό του κύκλο, ή θα αναγκαστεί να καταφύγει στα ενδότερα του ΠΑΣΟΚ, ή και πέρα από το ΠΑΣΟΚ;
Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010
"ΣΑΣ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΛΙΑΚΑΔΑ"
Παρασκευή, 05 Μαρτίου 2010
Αντί απάντησης στην Bild…
"ΣΑΣ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΛΙΑΚΑΔΑ"
“Αγαπητοί φίλοι, δεν σας προσφωνούμε στη γλώσσα σας, γιατί μας ακούγεται κάπως παράηχα και κακόφωνα, αλλά για αυτό προφανώς δεν φταίτε εσείς. Σας γράφουμε κάτω από μία απίστευτη λιακάδα. Ελικρινά...
...δεν ξέρουμε πόσο συννεφιασμένος είναι ο καιρός στη χώρα σας. Μάλλον τόσο, όσο και η διάθεσή σας. Γιατί πώς αλλιώς να δικαιολογήσουμε τα πικρόχολα σχόλια σας για την χώρα μας, για την οποία πετάτε την “σκούφια” σας κάθε καλοκαίρι.
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι είμασταν καλοί σερβιτόροι σας τόσα χρόνια. Ήταν πραγματικά πολύ κουραστικό να σερβίρεις μία χωριάτικη σαλάτα με τέσσερα ή έξι πηρούνια και ανάλογες μπύρες. Όπως επίσης ήταν πολύ αντιαισθητικό να βλέπουμε αυτά τα περίεργα παπούτσια – πέδιλα που φοράτε με την άσπρη κάλτσα μέχρι το γόνατο. Θεωρούσαμε όμως ότι δεν μας έπεφτε λόγος για τον τρόπο με τον οποίο εσείς βλέπατε τη ζωή. Δικαίωμα σας ήταν άλλωστε.
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι κάθε επίσκεψη που ανταποδίδαμε στη χώρα σας, μας έκανε ακόμα πιο απείθαρχους, όταν γυρίζαμε στην Ελλάδα. Και εσάς άλλωστε το ίδιο, καθώς στην χώρα σας δεν παρκάρετε παράνομα ποτέ, ενώ εδώ το κάνετε. Στην χώρα σας αν έχετε όριο ταχύτητας το τηρείτε χωρίς δεύτερη κουβέντα, εδώ το γράφετε στα παλιά σας τα παπούτσια.
Στη χώρα σας δεν πίνετε, εάν σκοπεύετε να οδηγήσετε, ενώ εδώ πίνετε την ετήσια παραγωγή από τις μισές ελληνικές ζυθοποιϊες, αδιαφορώντας για τα υπόλοιπα. Δεν σας κακίζουμε ούτε και για αυτό. Ούτε και για το γεγονός ότι θεωρείτε το κάρφωμα και τη ρουφιανιά υποχρέωσή σας, ακόμα και όταν ο μπροστινός σας πετάξει ένα χαρτί δίπλα και όχι μέσα στον κάδο. Εκείνο που δεν έχουμε καταλάβει είναι το αν έχετε πρόβλημα με την Ελλάδα ή στην πραγματικότητα τρώγεστε με τα ρούχα σας.
Στην καπιταλιστική κοινωνία, της οποίας αποτελείτε εξέχων μέλος, πρέπει να ξέρετε ότι η παραγωγή δεν έχει νόημα εάν δεν υπάρξει και κατανάλωση. Εμείς, ξέρετε, μετά το Β’Παγκόσμιο Πόλεμο – ας μην συζητήσουμε τώρα για το ποιός τον ξεκίνησε και κάτω από ποιές συνθήκες – κάναμε και κάνουμε σκληρό αγώνα για να ορθοποδήσουμε. Κάποιοι μας τα είχαν πάρει όλα τότε. Εκτός από τα χρήματα, μας πήραν και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, αλλά μάλλον και αυτό δεν έχει για εσάς σημασία. Όπως επίσης δεν έχει σημασία για εσάς, αλλά έχει τελικά μεγάλη για εμάς, το γεγονός ότι δεν είπαμε τίποτε για τα χρήματα που αντλούσατε όταν ανοικοδομούσατε την Ανατολική Γερμανία.
Είπαμε ότι ήταν αυτονόητη υποχρέωση μας στα πλαίσια μίας κοινής Ευρώπης που υποτίθεται ότι θέλαμε. Ειλικρινά δεν ξέρουμε σε ποιά ελαιόδεντρα αναφέρεστε. Ίσως είναι αυτά που κατάφεραν να διασωθούν μετά το 1940. Πάντως σας διαβεβαιώνουμε ότι το λάδι που καταναλώνετε προέρχεται από αυτά τα ελαιόδεντρα. Εάν πάλι έχετε πρόβλημα με την ελιά, τότε μπορείτε πολύ άνετα να καλλιεργήσετε μία μεταλλαγμένη ποικιλία από καρότα, άλλωστε οι βιομηχανίες σας ξέρουν καλύτερα από εμάς για το πώς μεταλλάσεται γενετικώς ένα προϊόν.
Από την πλευρά μας πάντως διαπιστώνουμε ότι οι διαφορές που θεωρούσαμε τόσα χρόνια ότι μας χωρίζουν είναι τελικά πολύ περισσότερες από ότι νομίζαμε, με κυριότερη ότι εμείς θα σας βοηθούσαμε όταν και εάν μας το ζητούσατε, ακόμα και αν αυτό – όπως στην παρούσα περίπτωση – μπορούσε να γίνει με μία κουβέντα…
Αντί απάντησης στην Bild…
"ΣΑΣ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΛΙΑΚΑΔΑ"
“Αγαπητοί φίλοι, δεν σας προσφωνούμε στη γλώσσα σας, γιατί μας ακούγεται κάπως παράηχα και κακόφωνα, αλλά για αυτό προφανώς δεν φταίτε εσείς. Σας γράφουμε κάτω από μία απίστευτη λιακάδα. Ελικρινά...
...δεν ξέρουμε πόσο συννεφιασμένος είναι ο καιρός στη χώρα σας. Μάλλον τόσο, όσο και η διάθεσή σας. Γιατί πώς αλλιώς να δικαιολογήσουμε τα πικρόχολα σχόλια σας για την χώρα μας, για την οποία πετάτε την “σκούφια” σας κάθε καλοκαίρι.
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι είμασταν καλοί σερβιτόροι σας τόσα χρόνια. Ήταν πραγματικά πολύ κουραστικό να σερβίρεις μία χωριάτικη σαλάτα με τέσσερα ή έξι πηρούνια και ανάλογες μπύρες. Όπως επίσης ήταν πολύ αντιαισθητικό να βλέπουμε αυτά τα περίεργα παπούτσια – πέδιλα που φοράτε με την άσπρη κάλτσα μέχρι το γόνατο. Θεωρούσαμε όμως ότι δεν μας έπεφτε λόγος για τον τρόπο με τον οποίο εσείς βλέπατε τη ζωή. Δικαίωμα σας ήταν άλλωστε.
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι κάθε επίσκεψη που ανταποδίδαμε στη χώρα σας, μας έκανε ακόμα πιο απείθαρχους, όταν γυρίζαμε στην Ελλάδα. Και εσάς άλλωστε το ίδιο, καθώς στην χώρα σας δεν παρκάρετε παράνομα ποτέ, ενώ εδώ το κάνετε. Στην χώρα σας αν έχετε όριο ταχύτητας το τηρείτε χωρίς δεύτερη κουβέντα, εδώ το γράφετε στα παλιά σας τα παπούτσια.
Στη χώρα σας δεν πίνετε, εάν σκοπεύετε να οδηγήσετε, ενώ εδώ πίνετε την ετήσια παραγωγή από τις μισές ελληνικές ζυθοποιϊες, αδιαφορώντας για τα υπόλοιπα. Δεν σας κακίζουμε ούτε και για αυτό. Ούτε και για το γεγονός ότι θεωρείτε το κάρφωμα και τη ρουφιανιά υποχρέωσή σας, ακόμα και όταν ο μπροστινός σας πετάξει ένα χαρτί δίπλα και όχι μέσα στον κάδο. Εκείνο που δεν έχουμε καταλάβει είναι το αν έχετε πρόβλημα με την Ελλάδα ή στην πραγματικότητα τρώγεστε με τα ρούχα σας.
Στην καπιταλιστική κοινωνία, της οποίας αποτελείτε εξέχων μέλος, πρέπει να ξέρετε ότι η παραγωγή δεν έχει νόημα εάν δεν υπάρξει και κατανάλωση. Εμείς, ξέρετε, μετά το Β’Παγκόσμιο Πόλεμο – ας μην συζητήσουμε τώρα για το ποιός τον ξεκίνησε και κάτω από ποιές συνθήκες – κάναμε και κάνουμε σκληρό αγώνα για να ορθοποδήσουμε. Κάποιοι μας τα είχαν πάρει όλα τότε. Εκτός από τα χρήματα, μας πήραν και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, αλλά μάλλον και αυτό δεν έχει για εσάς σημασία. Όπως επίσης δεν έχει σημασία για εσάς, αλλά έχει τελικά μεγάλη για εμάς, το γεγονός ότι δεν είπαμε τίποτε για τα χρήματα που αντλούσατε όταν ανοικοδομούσατε την Ανατολική Γερμανία.
Είπαμε ότι ήταν αυτονόητη υποχρέωση μας στα πλαίσια μίας κοινής Ευρώπης που υποτίθεται ότι θέλαμε. Ειλικρινά δεν ξέρουμε σε ποιά ελαιόδεντρα αναφέρεστε. Ίσως είναι αυτά που κατάφεραν να διασωθούν μετά το 1940. Πάντως σας διαβεβαιώνουμε ότι το λάδι που καταναλώνετε προέρχεται από αυτά τα ελαιόδεντρα. Εάν πάλι έχετε πρόβλημα με την ελιά, τότε μπορείτε πολύ άνετα να καλλιεργήσετε μία μεταλλαγμένη ποικιλία από καρότα, άλλωστε οι βιομηχανίες σας ξέρουν καλύτερα από εμάς για το πώς μεταλλάσεται γενετικώς ένα προϊόν.
Από την πλευρά μας πάντως διαπιστώνουμε ότι οι διαφορές που θεωρούσαμε τόσα χρόνια ότι μας χωρίζουν είναι τελικά πολύ περισσότερες από ότι νομίζαμε, με κυριότερη ότι εμείς θα σας βοηθούσαμε όταν και εάν μας το ζητούσατε, ακόμα και αν αυτό – όπως στην παρούσα περίπτωση – μπορούσε να γίνει με μία κουβέντα…
Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010
Οδυνηρά, αλλά σχετικά δίκαια τα μέτρα
Οδυνηρά, αλλά σχετικά δίκαια τα μέτρα, αν και η ύφεση είναι δεδομένη
Άγγελος Στάγκος
Ζούμε ιστορικές στιγμές. Η δραματική ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου προχθές στους βουλευτές του κόμματός του και τα μέτρα που εξήγγειλε χθες η κυβέρνηση το καταδεικνύουν. Ο πρωθυπουργός έβαλε ταφόπλακα στην 35ετία της μεταπολίτευσης λέγοντας «Τελειώνει για τη χώρα μας μία ολόκληρη εποχή. Και πρέπει να τελειώσουμε με αυτή την εποχή δια παντός.»
Προηγουμένως είχε τονίσει ότι «είναι η ώρα όλοι να γυρίσουμε σελίδα στον τόπο αυτό». Τα σκληρά και επώδυνα μέτρα που ανακοινώθηκαν στη συνέχεια σηματοδοτούν τα βασικά χαρακτηριστικά της νέας εποχής, τουλάχιστον στο ξεκίνημά της. Η κραιπάλη αποτελεί παρελθόν και στη θέση της μπαίνει η αυστηρή λιτότητα σε συνδυασμό με μία προσπάθεια εξορθολογισμού των κρατικών δαπανών και της λειτουργίας του κράτους, ‘όπως καταγράφεται στο σχετικό νομοσχέδιο. Ταυτόχρονα προτάσσεται η πρόθεση του περιορισμού της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής.
Αγνωστο πόσοι έλληνες παρακολούθησαν και αντελήφθησαν όσα είπε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του. Επρόκειτο για μία ομιλία που παρουσίαζε με απόλυτη ειλικρίνεια την αναμφισβήτητη πραγματικότητα από την οποία είναι σαφές ότι δεν ήταν δυνατόν να ξεφύγουμε. Το προσπάθησε φαίνεται ο Γ. Παπανδρέου και γι αυτό εξέφρασε την οδύνη του που η βάσκανη μοίρα τον καταδίκασε να σηκώσει αυτός και η κυβέρνησή του το βάρος των εξαιρετικά αντιπαθητικών αποφάσεων, προκειμένου να σωθεί η χώρα από τα χειρότερα και τις ολέθριες συνέπειές τους. Ισως υπήρξε καθυστέρηση μέχρι να εμπεδωθεί ότι δεν υπήρχε άλλη οδός, καθώς δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν είναι «κόντρα» στα ιδεολογικά πιστεύω και τις διαθέσεις του Γ. Παπανδρέου. Αλλά δεν πρέπει να υπάρχει επίσης και η ελάχιστη αμφιβολία ότι η λήψη τους αποτελεί μονόδρομο.
Στη δεδομένη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε λοιπόν, τα μέτρα δεν ήταν μόνο αναπόφευκτα, αλλά κρίνονται και ως γενικά δίκαια. Δείχνουν να είναι ιδιαίτερα οδυνηρά για τους υπαλλήλους του δημοσίου και των ΔΕΚΟ, που όμως ήταν από τους πιο ευνοημένους γενικά και σαν τάξη κατά την 35ετία το στρουθοκαμηλισμού και της κραιπάλης. Θα χάσουν έναν ολόκληρο μισθό και βάλε από τις αποδοχές τους, αλλά θα πρέπει να θυμούνται και να δοξάζουν τον Θεό που δεν απειλούνται από την ανεργία που πλήττει και θα πλήξει ακόμη περισσότερο τη χώρα. Και ας αφήσουμε στην άκρη τη λογική των επιδομάτων και την αποδοτικότητά τους (των υπαλλήλων)… Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, μεοκαματιάρηδες, μισθοσυντήρητοι και αυτοαπασχολύμενοι θα πληγούν σε αυτή τη φάση από τα υπόλοιπα μέτρα (αύξηση ΦΠΑ, καυσίμων, ποτών, τσιγάρων ΔΕΗ κλπ.) που θα επιπέσουν σε όλο τον πληθυσμό, αλλά παράλληλα θα αγωνιούν μήπως και χάσουν τη δουλειά τους, αφού το φάσμα της ύφεσης δεν απλά ορατό, αλλά και απτό πλέον. Το ερώτημα αφορά απλά το βάθος και τη διάρκεια της, οπότε ενδεχομένως θα πρέπει να τεθεί και θέμα κάποιου ελέγχου στις τιμές.
Για τους πολίτες με μεγαλύτερα εισοδήματα που καλούνται να συνεισφέρουν περισσότερα για να αποφύγουμε την καταβαράθρωση, δεν περισσεύουν πολλά δάκρυα, εφόσον η συνεισφορά τους δεν προέρχεται από το υστέρημά τους. Για εκείνους όμως που ως τώρα έπιναν και έτρωγαν στην υγειά των κορόϊδων απομυζώντας πόρους με πλαστά στοιχεία, φοροδιαφεύγοντας ή φοροκλέπτοντας με διάφορους τρόπους, όχι μόνο δεν περισσεύουν δάκρυα, αλλά η ευχή είναι να «συλληφθούν» και να πληρώσουν. Στον εντοπισμό τους θα κριθεί και ο κρατικός μηχανισμός, αν δηλαδή θα ανταποκριθεί αποτελεσματικά. Με τη σειρά της, από την ανταπόκριση του κρατικού μηχανισμού, θα κριθεί η επιτυχία ή η αποτυχία των μέτρων. Να μη ξεχνάμε ότι αν αυτά τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν, μαζί με τα φορολογικά που θα έλθουν, δεν αποδώσουν τα δέοντα, «το μαχαίρι» θα μπει ακόμη βαθύτερα.
Φυσικά, με την εξαγγελία των μέτρων ούτε μπορούμε να πούμε ότι σωθήκαμε, ούτε ότι τελειώσαμε . Μένει να δούμε τις αντιδράσεις στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Πως θα συμπεριφερθεί η κοινή γνώμη στο εσωτερικό και πως η Ευρωζώνη και οι αγορές στο εξωτερικό. Τα μαντάτα και οι προβλέψεις από το εσωτερικό δεν είναι πολύ αισιόδοξες προς το παρόν, δυστυχώς. Οι ηγεσίες των κομμάτων της Αριστεράς (και κάποιοι παλαιοπασόκοι) είναι αδιόρθωτοι και το ίδιο συμβαίνει με τους συνδικαλιστές, που δεν θέλουν να καταλάβουν ότι έχουμε τρομερό πρόβλημα δανεισμού. Και αν δεν μπορέσουμε να δανειστούμε, … καήκαμε! Τα μαντάτα από το εξωτερικό είναι μεικτά. Οι αγορές αντέδρασαν κατ΄ αρχάς θετικά και το ίδιο έκαναν διάφοροι αξιωματούχοι των Βρυξελλών και των εταίρων με δηλώσεις τους, ενώ πληθαίνουν οι φωνές εναντίον των οίκων κερδοσκοπίας και αξιολόγησης. Από την άλλη πλευρά, το Βερολίνο δεν φαίνεται διατεθειμένο να βάλει το χέρι στην τσέπη και λόγω αντιδράσεων της γερμανικής κοινής γνώμης και δεν ξέρουμε τι γίνεται με το Παρίσι, πέρα από τη συμπάθεια που μας δείχνει. Να δούμε τι θα γίνει στο τέλος αλλά πάντως, το ΔΝΤ είναι ακόμη στα υπ όψιν…
Άγγελος Στάγκος
Ζούμε ιστορικές στιγμές. Η δραματική ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου προχθές στους βουλευτές του κόμματός του και τα μέτρα που εξήγγειλε χθες η κυβέρνηση το καταδεικνύουν. Ο πρωθυπουργός έβαλε ταφόπλακα στην 35ετία της μεταπολίτευσης λέγοντας «Τελειώνει για τη χώρα μας μία ολόκληρη εποχή. Και πρέπει να τελειώσουμε με αυτή την εποχή δια παντός.»
Προηγουμένως είχε τονίσει ότι «είναι η ώρα όλοι να γυρίσουμε σελίδα στον τόπο αυτό». Τα σκληρά και επώδυνα μέτρα που ανακοινώθηκαν στη συνέχεια σηματοδοτούν τα βασικά χαρακτηριστικά της νέας εποχής, τουλάχιστον στο ξεκίνημά της. Η κραιπάλη αποτελεί παρελθόν και στη θέση της μπαίνει η αυστηρή λιτότητα σε συνδυασμό με μία προσπάθεια εξορθολογισμού των κρατικών δαπανών και της λειτουργίας του κράτους, ‘όπως καταγράφεται στο σχετικό νομοσχέδιο. Ταυτόχρονα προτάσσεται η πρόθεση του περιορισμού της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής.
Αγνωστο πόσοι έλληνες παρακολούθησαν και αντελήφθησαν όσα είπε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του. Επρόκειτο για μία ομιλία που παρουσίαζε με απόλυτη ειλικρίνεια την αναμφισβήτητη πραγματικότητα από την οποία είναι σαφές ότι δεν ήταν δυνατόν να ξεφύγουμε. Το προσπάθησε φαίνεται ο Γ. Παπανδρέου και γι αυτό εξέφρασε την οδύνη του που η βάσκανη μοίρα τον καταδίκασε να σηκώσει αυτός και η κυβέρνησή του το βάρος των εξαιρετικά αντιπαθητικών αποφάσεων, προκειμένου να σωθεί η χώρα από τα χειρότερα και τις ολέθριες συνέπειές τους. Ισως υπήρξε καθυστέρηση μέχρι να εμπεδωθεί ότι δεν υπήρχε άλλη οδός, καθώς δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν είναι «κόντρα» στα ιδεολογικά πιστεύω και τις διαθέσεις του Γ. Παπανδρέου. Αλλά δεν πρέπει να υπάρχει επίσης και η ελάχιστη αμφιβολία ότι η λήψη τους αποτελεί μονόδρομο.
Στη δεδομένη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε λοιπόν, τα μέτρα δεν ήταν μόνο αναπόφευκτα, αλλά κρίνονται και ως γενικά δίκαια. Δείχνουν να είναι ιδιαίτερα οδυνηρά για τους υπαλλήλους του δημοσίου και των ΔΕΚΟ, που όμως ήταν από τους πιο ευνοημένους γενικά και σαν τάξη κατά την 35ετία το στρουθοκαμηλισμού και της κραιπάλης. Θα χάσουν έναν ολόκληρο μισθό και βάλε από τις αποδοχές τους, αλλά θα πρέπει να θυμούνται και να δοξάζουν τον Θεό που δεν απειλούνται από την ανεργία που πλήττει και θα πλήξει ακόμη περισσότερο τη χώρα. Και ας αφήσουμε στην άκρη τη λογική των επιδομάτων και την αποδοτικότητά τους (των υπαλλήλων)… Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, μεοκαματιάρηδες, μισθοσυντήρητοι και αυτοαπασχολύμενοι θα πληγούν σε αυτή τη φάση από τα υπόλοιπα μέτρα (αύξηση ΦΠΑ, καυσίμων, ποτών, τσιγάρων ΔΕΗ κλπ.) που θα επιπέσουν σε όλο τον πληθυσμό, αλλά παράλληλα θα αγωνιούν μήπως και χάσουν τη δουλειά τους, αφού το φάσμα της ύφεσης δεν απλά ορατό, αλλά και απτό πλέον. Το ερώτημα αφορά απλά το βάθος και τη διάρκεια της, οπότε ενδεχομένως θα πρέπει να τεθεί και θέμα κάποιου ελέγχου στις τιμές.
Για τους πολίτες με μεγαλύτερα εισοδήματα που καλούνται να συνεισφέρουν περισσότερα για να αποφύγουμε την καταβαράθρωση, δεν περισσεύουν πολλά δάκρυα, εφόσον η συνεισφορά τους δεν προέρχεται από το υστέρημά τους. Για εκείνους όμως που ως τώρα έπιναν και έτρωγαν στην υγειά των κορόϊδων απομυζώντας πόρους με πλαστά στοιχεία, φοροδιαφεύγοντας ή φοροκλέπτοντας με διάφορους τρόπους, όχι μόνο δεν περισσεύουν δάκρυα, αλλά η ευχή είναι να «συλληφθούν» και να πληρώσουν. Στον εντοπισμό τους θα κριθεί και ο κρατικός μηχανισμός, αν δηλαδή θα ανταποκριθεί αποτελεσματικά. Με τη σειρά της, από την ανταπόκριση του κρατικού μηχανισμού, θα κριθεί η επιτυχία ή η αποτυχία των μέτρων. Να μη ξεχνάμε ότι αν αυτά τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν, μαζί με τα φορολογικά που θα έλθουν, δεν αποδώσουν τα δέοντα, «το μαχαίρι» θα μπει ακόμη βαθύτερα.
Φυσικά, με την εξαγγελία των μέτρων ούτε μπορούμε να πούμε ότι σωθήκαμε, ούτε ότι τελειώσαμε . Μένει να δούμε τις αντιδράσεις στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Πως θα συμπεριφερθεί η κοινή γνώμη στο εσωτερικό και πως η Ευρωζώνη και οι αγορές στο εξωτερικό. Τα μαντάτα και οι προβλέψεις από το εσωτερικό δεν είναι πολύ αισιόδοξες προς το παρόν, δυστυχώς. Οι ηγεσίες των κομμάτων της Αριστεράς (και κάποιοι παλαιοπασόκοι) είναι αδιόρθωτοι και το ίδιο συμβαίνει με τους συνδικαλιστές, που δεν θέλουν να καταλάβουν ότι έχουμε τρομερό πρόβλημα δανεισμού. Και αν δεν μπορέσουμε να δανειστούμε, … καήκαμε! Τα μαντάτα από το εξωτερικό είναι μεικτά. Οι αγορές αντέδρασαν κατ΄ αρχάς θετικά και το ίδιο έκαναν διάφοροι αξιωματούχοι των Βρυξελλών και των εταίρων με δηλώσεις τους, ενώ πληθαίνουν οι φωνές εναντίον των οίκων κερδοσκοπίας και αξιολόγησης. Από την άλλη πλευρά, το Βερολίνο δεν φαίνεται διατεθειμένο να βάλει το χέρι στην τσέπη και λόγω αντιδράσεων της γερμανικής κοινής γνώμης και δεν ξέρουμε τι γίνεται με το Παρίσι, πέρα από τη συμπάθεια που μας δείχνει. Να δούμε τι θα γίνει στο τέλος αλλά πάντως, το ΔΝΤ είναι ακόμη στα υπ όψιν…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)