Γρηγόρης Νικολόπουλος
17 Μαϊ 2011
Η πρόταση για την εξαγορά του συνολικού χρέους των υπερχρεωμένων ευρωπαικών χωρών απο το EFSF είναι αναμφίβολα η πιο λογική και η πιο αποτελεσματική απο όσες έχουν ποτέ συζητηθεί σχετικά με την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.
Την πρόταση αυτή επανέφερε η οικονομολόγος – και στέλεχος του ΔΝΤ- Μιράντα Ξαφά και την έχουν διατυπώσει δυο κορυφαίοι οικονομολόγοι, οι Ντάνιελ Γκρος (του Κέντρου Ευρωπαϊκών Μελετών-CEPS) και Τόμας Μάγιερ (της Deutsche Bank). Σύμφωνα με αυτή την πρόταση, αρχικά, ο προσωρινός μηχανισμός διάσωσης (EFSF) αγοράζει το σύνολο του χρέους των υπερχρεωμένων χωρών εκδίδοντας ομόλογα ΑΑΑ. Η ανταλλαγή του χρέους γίνεται στην τιμή της δευτερογενούς αγοράς τη στιγμή που η κάθε χώρα υιοθέτησε πρόγραμμα χρηματοδοτούμενο από την ΕΕ και το ΔΝΤ.
Στη συνέχεια εξετάζεται η βιωσιμότητα του χρέους κάθε χώρας. Αν το χρέος είναι βιώσιμο, η χώρα αποπληρώνει κανονικά το (μειωμένο) χρέος της προς το EFSF. Αν το χρέος δεν είναι βιώσιμο, τότε το EFSF μειώνει το επιτόκιο όσο χρειάζεται για να επιτευχθεί βιωσιμότητα. Το ΔΝΤ προσφέρει χρηματοδότηση έως ότου ολοκληρωθεί η δημοσιονομική προσαρμογή.
Το ζήτημα με αυτή τη λύση είναι οτι η Ευρωπαική Ένωση δεν την θέλει – τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Όπως δεν θέλει τα ευρωομόλογα, ούτε τις εγγυήσεις των δανείων, ούτε το νέο δάνειο, εκτός αν δώσουμε υποθήκες και εγγυήσεις. Και δεν τα θέλει διότι επιβαρρύνουν όλες τις “υγιείς” οικονομίες της Ευρώπης για να σωθούν οι προβληματικές χώρες.
Πάμε λοιπόν στις επιλογές που έχουμε σήμερα:
Η μία είναι αυτή που μας θέτει η ΕΕ, δηλαδή το Μνημόνιο, με διάφορες παραλαγές χρηματοδότησης. Με νέο δάνειο ενυπόθηκο, με διαχείριση των αποκρατικοποιήσεων απο τους ίδιους τους ευρωπαίους, με επιτρόπους σε όλα τα υπουργεία και με τεράστιο κόστος για τους Έλληνες οι οποίοι προκειμένου να “στρώσουν”, πρώτα θα πτωχεύσουν όλοι – κυριολεκτικά - ώς άτομα. Οι όροι που θέτουν πλέον οι ευρωπαίοι – δικαίως ενδεχομένως αφού έχουν βάσιμους φόβους οτι εμείς δεν θα κάνουμε τίποτα σωστό – είναι προσβλητικοί.
Ο Ολι Ρεν, η Μέρκελ και η τρόικα ζητούν να εκχωρήσουμε τη διοίκηση της χώρας. Και μπορεί εμείς να είμαστε ανίκανοι να τη διοικήσουμε σωστά, αλλά εν πάσει περιπτώσει είναι η χώρα μας, αυτοί είμαστε, δεν μπορούμε να την εκχωρήσουμε σε ξένους.
Το ερώτημα είναι αν υπάρχει άλλη λύση. Αν δεν μας δώσουν τη δόση του Ιουνίου, αναγκαστικά ή δεν θα πληρώσουμε τα ομόλογα που λήγουν ή θα δεν θα πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις στο Δημόσιο – ούτως ή άλλως όλες τις άλλες πληρωμές τις έχει παύσει το δημόσιο. Και οι δυο επιλογές είναι δύσκολες, ίσως και τραγικές.
Απο την άλλη μεριά, είναι δύσκολο για όλους τους πολιτικούς μας, - ανεξαρτήτως του αν είναι άχρηστοι ή όχι – να υπογράψουν μια τέτοια συμφωνία που θα εκχωρεί την περιουσία της χώρας στη διαχείριση των ξένων για να την πουλήσουν ερήμην μας και να πάρουν τα λεφτά έναντι των χρεών μας.
Ενδέχεται λοιπόν να βγούν οι αρχηγοί των κομμάτων, με πρωτο τον κ. Σαμαρά και να καταγγείλει ξένη παρέμβαση στη χώρα. Ο κ. Παπανδρέου θα αναγκαστεί να ακολουθήσει και η υπόλοιπη αντιπολίτευση θα ουρλιάζει ώς συνήθως. Θα οδηγηθούμε λοιπόν σε πλήρες αδιέξοδο.
Αυτό που αναζητείται αυτή τη στιγμή είναι να βρεθεί ένας “κομψός” τρόπος ώστε να εμφανισθεί η νέα συμφωνία ώς ισορροπημένη. Συνδιαχείριση ίσως στις αποκρατικοποιήσεις, δηλαδή ελληνική διοίκηση του φορέα που θα πουλάει, υπο την εποπτεία όμως της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας ή κάτι τέτοιο. Και εμείς και οι Ευρωπαίοι είμαστε εγκλωβισμένοι σε αυτή την ιστορία, αφού εμείς δεν μπορούμε να δεχθούμε τόσο προσβλητικούς όρους, οι δε ευρωπαίοι δεν μπορούν να δικαιολογήσουν ούτε στους πολίτες των ευρωαπικών χωρών, ούτε στις “αγορές” τη χορήγηση της δόσης του Ιουνίου χωρίς ανταλλάγματα.
Ψάχνουμε λοιπόν τη λύση που θα διευκολύνει την κατάποση του πικρού χαπιού, δηλαδή της εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας επι της περιουσίας μας, σε ξένους. Δύσκολο το πρόβλημα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου