Σημεία κλειδιά για να ξεκινήσετε σωστά μια νέα Επιχειρηματική Ιδέα

Κατανοήστε τον πελάτη σας.
Θα σκεφτείτε πως είναι δυνατόν να γνωρίζετε τους πελάτες σας πριν πραγματοποιήσετε την επιχειρηματική σας ιδέα; Η απάντηση είναι απλή. Οι πελάτες είναι το παν στην επιχείρηση, και για αυτόν τον λόγο χωρίς πελάτες δεν υπάρχει επιχείρηση. Αν έχετε μια ιδέα μην προσπαθήσετε να την αναπτύξετε γύρω από το τι νομίζετε ΕΣΕΙΣ για το τι θα άρεσε στους πιθανούς πελάτες σας, αλλά βρείτε τι χρειάζονται πραγματικά εκείνοι.

Έχετε Πάθος.
Το πάθος εδώ δεν σημαίνει να είστε φανατικοί για το προϊόν ή την υπηρεσία σας. Σημαίνει να έχετε το ενδιαφέρον σας στραμμένο σε αυτό που κάνετε. Τα πρώτα δύο χρόνια, τις περισσότερες φορές θα βρεθείτε να περνάτε 15 ή 18 ώρες την ημέρα εργαζόμενοι. Θα πρέπει συνεχώς να βρίσκετε τρόπους να βελτιώνετε και αναπτύσσετε την επιχείρησή σας αλλά και να μιλάτε για αυτήν παντού και με οποιονδήποτε. Αν ξεκινάτε μια διαδικασία για την οποία δεν έχετε πάθος, κάτι που δεν σας δίνει το κίνητρο να χοροπηδάτε από το κρεβάτι σας κάθε πρωί, θα είναι πολύ δύσκολο να αφιερώσετε τις ώρες και την ενέργεια που απαιτούνται για να το κάνετε πετυχημένο.

Κατανοήστε τον ανταγωνισμό.
Κάθε επιχείρηση έχει ανταγωνισμό – άμεσο ή έμμεσο. Επιπλέον, πρέπει να γνωρίζετε ότι κάποιοι ανταγωνιστές σας είναι αδίστακτοι . Εννοώντας, πως αν προσφέρετε ένα προϊόν που είναι παρόμοιο με το δικό τους, αλλά σε χαμηλότερη τιμή, αυτοί οι ανταγωνιστές θα χαμηλώσουν κι άλλο τις τιμές για να σας φτάσουν ή να σας προσπεράσουν. Αν έχουν ήδη τοποθετήσει τις επιχειρήσεις τους στην αγορά, ίσως είναι ικανοί να σας οδηγήσουν σε τέτοιες εκπτώσεις που θα σας βγάλουν «εκτός παιχνιδιού». Εάν δεν γνωρίζετε τους ανταγωνιστές σας και το τι θα μπορούσαν να κάνουν για να σας βγάλουν από την αγορά, ίσως αφιερώσετε τον περισσότερο χρόνο σας σε πόλεμο τιμών, αντί να τον αφιερώσετε στην ανάπτυξη της εταιρείας σας.

Εξασφαλίστε την απαραίτητη Ρευστότητα.
Πολλοί επιχειρηματίες μπαίνουν στην κόσμο των επιχειρήσεων με πολλές σπουδαίες ιδέες, αλλά πολύ χαμηλή κατανόηση του κεφαλαίου που θα χρειαστεί για να απογειώσουν το εγχείρημα. Οι περισσότεροι θα πρωτοτυπήσουν με το προϊόν ή την υπηρεσία τους, αλλά δεν θα καταλάβουν τι κεφάλαιο χρειάζεται για να διαχειριστούν τον υπόλοιπο οργανισμό, συμπεριλαμβανομένου του marketing, υπαλλήλους (μισθούς κλπ), ασφάλειες, προμήθειες και άλλα σημαντικά έξοδα όπως τηλέφωνα, internet κλπ. Γνωρίζοντας το σύνολο της ρευστότητας που απαιτείται για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, θα σας βοηθήσει να εξασφαλίσετε πως όλα σας τα κόστη (προβλεπόμενα και έκτακτα), μπορούν να καλυφθούν από την επιχείρηση. Πολλές επιχειρήσεις αποτυγχάνουν επειδή δεν μπορούν απλά να καλύψουν βασικά έξοδα, όπως ενοίκια, αναλώσιμα, κλπ.

Να γνωρίζετε ποιος είστε.
Να γνωρίζετε τις δυνάμεις και τις αδυναμίες σας. Να γνωρίζετε πως είστε έτοιμοι, πρόθυμοι και ικανοί να κάνετε ότι χρειαστεί ώστε το εγχείρημά σας να οδηγηθεί σε επιτυχία. Επιπλέον, να γνωρίζετε την προσωπική σας οικονομική κατάσταση, και τι χρειάζεται να «βγάζει» η επιχείρησή σας για να καλύψει το κόστος ζωής σας.

Ευδαιμονία

Ουράνια Ευδαιμονία
Added by IonnKorr

Εύδεος, το συναίσθημα της ευδαιμονίας.

Είναι μία ψυχική και υλική κατάσταση.
Το αντίστοιχο συναίσθημα είναι το εύδεος.

Ετυμολογία
Η ονομασία " Ευδαιμονία" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη "δαίμονας".
Αρχαία ΦιλοσοφίαEdit
Όλοι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, από τον Σωκράτη και μετά, συμφωνούσαν ότι ο τελικός στόχος του ανθρώπου είναι η ευδαιμονία και ότι αυτό που αναζητούν οι άνθρωποι σε κάθε τους πράξη είναι η ευτυχισμένη ζωή.
Ακολουθούν οι κυριότερες θεωρήσεις περί της ευδαιμονίας. Από αυτές τις απόψεις εκκινούν όλες οι φιλοσοφικές θεωρίες για την ηθική.

Πλατωνισμός
Ευδαιμονία
Added by IonnKorr

Ευδαιμονία
Added by IonnKorr
Ο Σωκράτης εισήγαγε την θεωρία της γνώσης, βασισμένη πάνω στις ηθικές έννοιες και όχι στις υλικές αρχές, πίστευε ότι «η αρετή είναι ευδαιμονία».
Αντίθετα, οι σοφιστές δίδασκαν ότι η αρετή είναι μια τέχνη που διδάσκεται και αφορά την προσωπική επιτυχία στην ζωή, χωρίς να υπόκεινται σε απόλυτες ηθικές αρχές και αξίες, αφού απόλυτη γνώση δεν υπάρχει.

Ο Σωκράτης δίδασκε ότι «η αρετή είναι γνώση», δηλαδή ότι η αρετή μπορεί να αποκτηθεί μέσα από την ορθή και την απόλυτη γνώση. Η ορθή γνώση, σύμφωνα με τον Σωκράτη, είναι η γνώση των απόλυτων ηθικών εννοιών που βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση μέσα στον άνθρωπο και μπορεί να επιτευχθεί με την αυτογνωσία. Για τον Σωκράτη «ουδείς εκών κακός», δηλαδή κανένας δεν κάνει κακό με την θέλησή του, αλλά, αντίθετα η κακία οφείλεται απλά στη άγνοια.


Ο Πλάτων, ισχυρίζονταν ότι η ευδαιμονία μπορεί να επιτευχθεί με την γνώση του Κόσμου των ιδεών, οι οποίες αποτελούν τα τέλεια πρότυπα, όχι μόνο των ηθικών εννοιών, όπως υποστήριζε ο Σωκράτης, αλλά και των γνωστικών εννοιών, καθώς και όλων των πραγμάτων που αποτελούν τον ορατό κόσμο και που δεν είναι παρά «είδωλα» ή «μιμήματα» των Ιδεών. Για να γνωρίσει ο άνθρωπος τον κόσμο των Ιδεών, θα πρέπει να χρησιμοποιήσει όχι τις αισθήσεις του, αλλά τον νου του, ο οποίος είναι μέρος της ψυχής του. Με την γνώση των Ιδεών ο άνθρωπος ελαφρύνει την ψυχή του, ελευθερώνει το σώμα του από την φυλακή και από το σκοτάδι της αμάθειας που της επιβάλλει η επίγεια ζωή, και την βοηθά να ανυψωθεί προς το φως και την ύψιστη Ιδέα του Αγαθού, τον Θεό.

Έτσι, προορισμός του ανθρώπου είναι από την μία η φυγή από το υλικό από τον υλικό κόσμο και από την άλλη η ομοίωσή του με τον Θεό, η οποία επιτυγχάνεται με τον αρμονικό συνδυασμό των τριών αρετών που αντιστοιχούν στα τρία μέρη της ψυχής, δηλαδή της «σοφίας», της «ανδρείας» και της «σωφροσύνης».

Ο συνδυασμός των τριών αυτών αρετών γεννά την τέταρτη κύρια αρετή, «την δικαιοσύνη», γι’ αυτό ο δίκαιος άνθρωπος είναι ο πλησιέστερος στον Θεό, άρα και ο πιο ευτυχής.

Αριστοτελισμός

Ευδαιμονία
Added by IonnKorr
Ο Αριστοτέλης, αν και μαθητής του Πλάτωνος, πίστευε ότι η θεωρία του ιδανικού Κόσμου των Ιδεών ήταν τελείως φανταστική και ότι, αντίθετα, ο ορατός Κόσμος είναι απόλυτα αληθινός.
Αφού ταξινόμησε τις αρετές σε δύο μεγάλες κατηγορίες,

«τις ηθικές» και
«τις διανοητικές»,
κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ευδαιμονία μπορούσε να επιτευχθεί κατά πρώτο λόγο με την άσκηση των διανοητικών αρετών, και κατά δεύτερο λόγο με την άσκηση των ηθικών αρετών, διότι η διανοητική ενέργεια συνίσταται στην καθαρή σκέψη και στην ενατένιση της αλήθειας και του ύψιστου αγαθού, του Θεού.
Κυνισμός Edit

Ευδαιμονία
Added by IonnKorr
Οι Κυνικοί φιλόσοφοι ισχυρίζονταν ότι οι όλες οι κοινωνικές συμβάσεις και οι καθιερωμένες ανθρώπινες αξίες είναι περιττές και ότι η ευδαιμονία μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μια ζωή όσο γίνεται πιο απλή και φυσική, όπως είναι η ζωή των ζώων.
Επίσης, πίστευαν ότι ο άνθρωπος έπρεπε να απαλλαχθεί από τα δεσμά της «Πόλης - κράτους», καθώς και των ιδανικών της.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το όνομα «Κυνικός» προήλθε από το ψευδώνυμο κύων = σκύλος, που είχε δοθεί στον Διογένη, τον διασημότερο εκπρόσωπο των Κυνικών, για την αναισχυντία του.

Σκεπτικισμός Edit

Ευδαιμονία
Added by IonnKorr
Οι Σκεπτικιστές, με κύριο εκπρόσωπο τον Πύρρωνα τον Ηλείο, πίστευαν ότι τόσο οι αισθήσεις, όσο και οι γνώσεις μας εξαπατούν και επομένως, η ορθή γνώση της φύσης των πραγμάτων δεν μπορεί να αποκτηθεί μέσω της εμπειρίας του ορατού Κόσμου.
Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτούς, για να φθάσει κανείς στην ευδαιμονία πρέπει να αμφισβητεί συνεχώς τις δοξασίες όλων των ανθρώπων (ακόμα και των φιλοσόφων) και να μην εκφέρει γνώμη ή οποιαδήποτε άποψη, παρά μόνο για τις προσωπικές του εμπειρίες.

Μια τέτοια στάση, πίστευαν οι Σκεπτικιστές, προσφέρει ανακούφιση στους ανθρώπους, που δεν γνωρίζουν την πραγματικότητα, τους απαλλάσσει από τον δογματισμό, τους προτρέπει να ζουν σύμφωνα με τη Φύση και τους χαρίζει την υπέρτατη αρετή, που δεν είναι άλλη από την πνευματική γαλήνη (αταραξία).

Επικουρισμός

Επικούρεια Γαλήνη
Added by IonnKorr
Σύμφωνα με τους Επικουρείους, η ευδαιμονία συνίσταται στην ψυχική ηρεμία (γαλήνη) και επιτυγχάνεται με την αναζήτηση της ηδονής.
Οι Επικούρειοι με τον όρο «ηδονή» δεν εννοούσαν την ηδονή που υποκρύπτεται στις απολαύσεις και στις διασκεδάσεις («ενεργή» ή «κινητική» ηδονή, ηδονή εν κινήσει), αλλά την ηδονή που συνοδεύει την πλήρη απουσία πόθου και πόνου (απονία), δηλαδή την σωματική υγεία και την ψυχική ηρεμία («στατική» ηδονή, ηδονή καταστηματική). Έτσι, για τους Επικουρείους, η ευτυχισμένη ζωή είναι μια ζωή απαλλαγμένη από τους φόβους και τις οδυνηρές σκέψεις, οι οποίες μπορούσαν να προκαλέσουν ψυχική και σωματική οδύνη.

Στωικισμός

Ευδαιμονία
Added by IonnKorr
Οι Στωϊκοί (ιδρυτής ο Ζήνων ο Κιτιεύς), πίστευαν ότι η αρετή είναι αρκετή για να φθάσει κανείς στην ευδαιμονία. Σύμφωνα με αυτούς, η αρετή είναι το μόνο αγαθό για τον άνθρωπο, γιατί είναι πάντα ευεργετική.
Η καταγωγή, η κοινωνική θέση, ο πλούτος, οι απολαύσεις, οι οποιεσδήποτε αξίες που ταύτιζαν την ευτυχία με τα υλικά αγαθά, δεν είχαν καμμία σημασία με τους Στωϊκούς.

Όλες αυτές οι αξίες ήταν (όπως διακήρυσαν οι Στωϊκοί) «αδιάφορες» και δεν συνεισέφεραν τίποτα όσον αφορά στην πορεία προς την αρετή, αφού οι άνθρωποι μπορούσαν να τις χρησιμοποιήσουν καλά ή άσχημα. Αντίθετα, οι Στωϊκοί πίστευαν ότι τα ενάρετα άτομα έχουν ό,τι χρειάζονται για να είναι ευτυχή, και, επομένως, η ευδαιμονία είναι εφικτή, όχι μόνο για τους προικισμένους από την ζωή με πλούτο και κοινωνική θέση, αλλά και για όσους έχουν λιγότερη τύχη όπως οι πτωχοί, οι δούλοι, οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις.

Η αρετή συνίσταται σε μια ζωή σύμφωνα με την φύση, δηλαδή σύμφωνα με την λογική ή τον λόγο (νου) του Θεού, με την οποία είναι προικισμένος κάθε άνθρωπος ως μέρος της Φύσης και η οποία, αν και υπάρχει ατελής μέσα του, μπορεί να τελειοποιηθεί με την αυτογνωσία. Ο ενάρετος άνθρωπος χαρακτηρίζεται από «απάθεια» και «αταραξία».

Νεοπλατωνισμός Edit

Ευδαιμονία
Added by IonnKorr
Οι Νεοπλατωνικοί πρεσβεύουν την θέση ότι ο δρόμος προς την ευδαιμονία είναι η ανάταση της ψυχής και η ομοίωσή της με τον Θεό. Σκοπός του ανθρώπου είναι να βοηθήσει την ψυχή του να επανέλθει, μετά τον θάνατο, στην αρχική της κατάσταση, σε έναν ανώτερο Κόσμο.
Φιλοσοφική ΑνάλυσηEdit

H Οδός της Ευτυχίας
Added by IonnKorr
Ο Αριστοτέλης έκανε λόγο για την ευδαιμονία ως υπέρτατο σκοπό στη ζωή του ανθρώπου.
Όλες οι πράξεις του, ολόκληρο το φάσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας αποβλέπει στην ικανοποίηση της ευδαιμονίας.

Ο υπέρτατος σκοπός αυτός ονοματίζεται τελικό αίτιο, καθώς αποτελεί την αιτία των αιτιών της ανθρώπινης δημιουργίας. Το κατά πόσο όμως το τελικό αυτό αίτιο ως έννοια παρουσιάζεται πειστικό ως άποψη είναι άξιο έρευνας. Ποια είναι εν τέλει η πραγματική ουσία του πολυπόθητου αυτού σκοπού;

Είναι φανερό ότι κάθε άνθρωπος έχει δώσει στον υπέρτατο σκοπό, στο τελικό αίτιο όπως παρουσιάζεται ως έννοια από τον Αριστοτέλη, δικές του διαστάσεις και ποικίλα περιεχόμενα. Οι υπέρτατοι σκοποί λοιπόν διαφέρουν, πηγάζοντας από διαφορετικές νοοτροπίες, προσωπικότητες, συλλογιστικές μεθόδους και διάφορα αξιολογικά κριτήρια.

Εξ ορισμού, οι στόχοι τίθενται για να επιτυγχάνονται. Είναι θεμιτή η ύπαρξη πολλών επιμέρους στόχων, αφού η ανθρώπινη οντότητα βρίσκεται σε διαρκή κινητοποίηση. Φθάνουμε τον ένα στόχο, μεταπηδούμε στον άλλο. Αυτή η ανεξάντλητη ροή της ανθρώπινης κινητικότητας σημαίνει εξέλιξη, σημαίνει πρόοδο. Το τελικό αίτιο της ευδαιμονίας «δεν πρέπει να εκληφθεί ως ένα συγκεκριμένο χρονικό ορόσημο στη ζωή του ανθρώπου, όπου, όταν φθάσει, καθίσταται "ευδαίμων", αλλά θα πρέπει να θεωρηθεί ότι υφαίνεται στην κάθε χρονική στιγμή με την τέλεση ορισμένων πράξεων, ή μάλλον με την καθ' ορισμένον τρόπο εκτέλεση των πράξεών του.».

Εννοούσε όμως το ίδιο πράγμα και ο Αριστοτέλης όταν διατύπωνε την προκείμενη θεώρησή του πριν από μερικές χιλιετίες;

Αν πράγματι το εννοούσε δεν φαίνεται να υπάρχει ιδιαίτερη αδυναμία στον ισχυρισμό του.

Ας αντιπαραθέσουμε όμως και την άλλη όψη.

Η αριστοτελική εκδοχή του υπέρτατου αγαθού λοιπόν, χωρίς καμιά συμπληρωματική επεξήγηση, δεν φαίνεται να έχει πρακτικό νόημα σε αυτή τη ζωή.

Η ευδαιμονία εάν αποτελεί στόχο είναι επιτεύξιμη. Αν επιτευχθεί όμως τότε ποιο το νόημα της ζωής; Δεν θα υπάρχει πλέον άλλος σκοπός πέραν του υπέρτατου.

Χωρίς στόχο θα σημάνει η άρση της ανθρώπινης κίνησης και η παρασιτική ύπαρξη του ανθρώπου ως "εξοφλημένο όν".

Το χρέος εξοφλήθηκε, η ευδαιμονία κατακτήθηκε, ζήτω ο πανούργος άνθρωπος που θα καταργήσει ακόμα και την ίδια την ετυμολογία του. Δεν θα σημαίνει πλέον «ανω θρώσκω» (δηλ. πορεύομαι προς τα πάνω), αφού δε θα υπάρχει περαιτέρω άνοδος.

Εφόσον λοιπόν η ευδαιμονία δε δύναται εννοιολογικά να αποτελέσει σκοπό και ιδιαίτερα τον υπέρτατο, τότε στην καλύτερη περίπτωση υποβαθμίζεται σε μιαν αόριστη αιτία του «είναι», σε μιαν αόριστη έννοια απροσδιόριστης αξίας.

Στην προσπάθεια ανεύρεσης λοιπόν του τελικού αιτίου θα μπορούσαμε να τη θέσουμε εκτός συλλογισμού. Όμως δεν είναι τόσο προφανές, τόσο εύκολο. Όποια έννοια κι αν τοποθετηθεί στη θέση της ευδαιμονίας πάλι το ίδιο αποτέλεσμα θα προκύψει:

Το οποιοδήποτε τελικό αίτιο, ο υπέρτατος σκοπός είναι επιτεύξιμος, ο άνθρωπος φθάνει ως εκεί και εγκλωβίζεται, φθάνει ως εκεί και αυτοαναιρείται.

Υπάρχει κάποιο μεγάλο μυστικό λοιπόν που κρύβεται πίσω από το συλλογιστικό αυτό λαβύρινθο.

Το τελικό αίτιο ως έννοια δεν αδυνατεί να υφίσταται. Το πρόβλημα είναι ότι το αναζητούμε σε λάθος κατεύθυνση. Προφανώς, η μόνη αληθινή διέξοδος από αυτόν τον προβληματισμό, ότι δηλαδή υπέρτατος σκοπός είναι η υπέρτατη προσπάθεια. Η ίδια η ανθρώπινη φύση το τεκμηριώνει αυτό, η οποία θέτει με μεγάλη οξυδέρκεια στόχους στις ζωές των ανθρώπων για να εκπληρωθεί η ζωτική αέναη κινητικότητα, να εκπληρωθεί η ίδια η ζωή.

Το «cogito ergo sum» (δηλ. σκέφτομαι άρα υπάρχω) του Decartes μετασχηματίζεται τώρα σε «fallor dum sum» (δηλ. πλανώμαι άρα υπάρχω) που αναφώνησε ο ιερός Αυγουστίνος. Η διακοπή της πορείας σημαίνει και το τέλος της ζωής.

Η Αριστοτελική μεσότητα Edit

Ευδαιμονία.
Added by IonnKorr

Ευτυχία.
Added by IonnKorr

Ήβη και Ηρακλής στα Ηλύσια Πεδία.
Added by IonnKorr
Ως μέσο για την επίτευξη του τελικού αιτίου (της ευδαιμονίας) ο Αριστοτέλης έθεσε την ανθρώπινη στάση μεσότητας ("μέτρο"), η οποία επιβάλλει τη μετριοφροσύνη και την αποφυγή ακραίων καταστάσεων. Ανάμεσα στον εγωισμό και την ταπεινοφροσύνη επιλέγεται η αξιοπρέπεια.
Ανάμεσα στο ασίγαστο ορμητικό πάθος και την πλήρη απάθεια επιλέγεται ο δρόμος της σύνεσης, της πραότητας και του βαθμιαίου προσανατολισμού.

Το κατά πόσο όμως η μεσότητα έχει τη δυνατότητα να γενικευθεί επιτυχώς ως ανθρώπινη στάση συμπεριφοράς σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και προσωπικής δράσης, χρήζει εξέτασης και προβληματισμού.

Πολλές φορές ο άνθρωπος καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε δυο κατευθύνσεις, χωρίς να υφίσταται η παραμικρή δυνατότητα να ακολουθήσει κάποια τρίτη που ενδεχόμενα θα αντιπροσώπευε τη μεσότητα.

Τότε δεν θα είναι δυνατό να σταθεί το «ίσως» ανάμεσα στο «ναι» και το «όχι».

Αλλά και πάλι, ποια θα ήταν η τύχη της ανθρώπινης υπόστασης αν ανάμεσα στο καλό και το κακό διάλεγε το μέτριο; Αν ανάμεσα στην κορυφή και τον πάτο του χάνδακα διάλεγε μια ασφαλή θέση κάπου στην πλαγιά; Δυστυχώς η εφαρμογή αυτής της στάσης αποδεικνύεται ανέφικτη και χωρίς ουσιαστική χρησιμότητα σε πολλές φάσεις της ζωής.

Σε μια κοινωνία μεσότητας η πρόοδος θα προχωρούσε όσο και ένα σαλιγκάρι στο άπειρο. Αν ο Μέγας Αλέξανδρος ακολουθούσε κατά γράμμα τις διδαχές του δασκάλου του δε θα έφθανε στα βάθη της Ασίας για να προσφωνηθεί «Μέγας».

Ο Σωκράτης δε θα έφθανε στα άκρα της δικαστικής διαμάχης και θα συνετιζόταν στις υποδείξεις των επιπόλαιων και παρωπιδικών ανθρώπων, οπότε στο μέλλον δε θα τον θαυμαζόταν για το ύψιστο ελεύθερο και ασυγκράτητο φιλοσοφικό του πνεύμα.

Ακόμα και οι σημαντικότερες επιστημονικές ανακαλύψεις προήλθαν από συγκλονιστικές, ρηξικέλευθες και άκρως πρωτοποριακές ιδέες, όπου η επιβολή της μεσότητας και της μετριοπάθειας θα φάνταζε ανέκδοτο.

Ακόμα και ο ίδιος ο Αριστοτέλης δεν θα υπήρχε αν δεν τον έφερνε στον κόσμο ο άκρατος ερωτικός ενθουσιασμός των γονέων του.

Η ίδια η ζωή είναι προϊόν ενός ύψιστου, ενός ακραίου συναισθήματος που πολλές φορές δοκιμάζει τα όρια της ανθρώπινης εσωτερικής υπόστασης, του έρωτα.

Εννοιολογικά, ο έρωτας ενέχει ακραίες καταστάσεις που μπορούν να προκαλέσουν πόνο και θλίψη, αλλά και θεία αγαλλίαση. Η μεσότητα δεν έχει θέση στο γνήσιο έρωτα. Αυτός μπορεί να φέρει αλλά και να πάρει μια ζωή.

Συνοπτικά, είναι γεγονός πως με μια διαρκή στάση Αριστοτελικής μεσότητας, ένα ανθρώπινο ον δύναται να επιβιώσει, να πραγματοποιήσει στην καλύτερη περίπτωση το «ανθρωπίνως ζήν». Ποτέ του όμως δε θα κατορθώσει να κατακτήσει το σκοπό για τον οποίο ήλθε σε αυτόν τον κόσμο, το «ανθρωπίνως υπάρχειν».

Εάν ο υπέρτατος σκοπός του Ανθρώπου είναι η επίτευξη της ευδαιμονίας, εφόσον δυνητικά ο ευδαιμονισμός είναι επιτεύξιμος και ευκταίος, τότε τι μέλλει γενέσθαι? Ρητορικό το ερώτημα. Αξιωματικά αποδεχόμεαστε ότι Αριστοτελικά ο ευδαίμων είναι αυτός ο οποίος επιτυγχάνει τους επιμέρους στόχους που θέτει στη ζωή του. Τουτέστιν το ταξίδι, η πορεία της ζωής, προς την Ιθάκη έχει ουσία και όχι η τελεολογία, η ευδαιμονία!

Τουρκορθοδοξία

Δημήτρης Δανίκας

Τι σημαίνει «κλειστό επάγγελμα»; Τέσσερα πράγματα. Προστασία. Ασυλία. Ασυδοσία. Κομματική πελατεία. Στην πραγματικότητα το «κλειστό», δηλαδή του «προστατευόμενο» επάγγελμα κατοχυρώθηκε με το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Προς εκμαυλισμό συνειδήσεων, εξαγορά ψήφων και ανταμοιβή των δικών μας παλικαριών. Οι ανυπάκουοι – αριστεροί, κομμουνιστές, κεντρώοι, αστικοδημοκράτες και αντιβασιλικοί – θεωρήθηκαν μιάσματα και έτσι έκλεισαν γι' αυτούς οι πόρτες των κλειστών επαγγελμάτων. Θυρωρός, περιπτεράς, ταξιτζής, φορτηγατζής, λεωφορειούχος και συναφή κλάδοι υπήρξαν τα προνομιούχα τσιφλίκια της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Στον κλάδο των μεταφορών το τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη. Από εκεί ο χαφιεδισμός. Από εκεί ο ιμάντας συνεργασίας με τις αρχές. Από εκεί η παπαγαλία υπέρ του ακροδεξιού καθεστώτος. Από εκεί οι εφεδρείες του παρακράτους. Τα κλειστά επαγγέλματα, οι δεξαμενές της κομματικής πελατείας. Που πάει να πει εγώ ο τουρκορθόδοξος πασάς δίνω άδειες σε όποιον γουστάρω. Ετσι στην συνέχεια οι τσάμπα άδειες – όλων των κλειστών επαγγελμάτων – κοστολογήθηκαν και χρυσοπληρώθηκαν. Πόσο; Εγώ, ας πούμε, μοσχοπούλησα διακόσια χιλιάρικα την τσάμπα άδεια που κληρονόμησα από τον πατέρα μου. Αυτά τα προικιά της Τουρκορθοδοξίας. Ετσι από τον αέρα έβγαλα περιουσία. Οπως περίπου συμβαίνει και με την οικοπεδική αυθαιρεσία. Το λένε χρησικτησία. Εδώ έβοσκε τα πρόβατά του ο παππούς μου. Αρα το κτήμα είναι δικό μου. Επομένως το κάνω φέτες, φτιάχνω rooms to rent, ανοίγω ταβέρνα και πέντε μήνες τον χρόνο βγάζω καμιά εκατοστή χιλιάρικα και στην εφορία δηλώνω το τίποτα. Από πού νομίζετε ξεφύτρωσαν όλες αυτές οι περιουσίες; Από την αγία τετράδα της ελληνικής τουρκορθοδοξίας: Κλειστά επαγγέλματα, φοροδιαφυγή, αισχροκέρδεια και πλιάτσικο στην καταπάτηση της Γης. Αυτές οι αρετές που κληρονομήσαμε εμείς οι ελληνάρες από τους προγόνους μας κοτζαμπάσηδες, πρόκριτους, προεστούς και κατσαπλιάδες. Οσο ήταν «κλειστά» μια χαρά. Τώρα που είναι «ανοικτά» ορμάω να σε φάω τουρκόσπορε πασά!

Μας έριξαν σωσίβιο για χάρη του ευρώ

Άγγελος Στάγκος

Το αποτέλεσμα που προέκυψε από τη χθεσινή σύνοδο κορυφής δείχνει ότι η ηγεσία της Ευρωζώνης μπήκε στο παιχνίδι αποφασιμένη να δώσει μία λύση. Μία λύση που δίνει μεγάλη ανάσα στην Ελλάδα και στο ευρώ και ταυτόχρονα δείχνει τη διάθεση των ευρωπαίων να πείσουν τις αγορές ότι όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι είναι εκεί για να μην αφήσουν καμία χώρα, αλλά ούτε και το κοινό νόμισμα να καταρρεύσουν. Ειδικά δε για τους οίκους αξιολόγησης έγινε φανερό από τις δηλώσεις όλων ότι η Ευρώπη δεν θα τους αφήσει να αποφασίζουν για την τύχη της, ωστόσο αυτό θα δούμε πως θα εξελιχθεί στη συνέχεια. Με λίγα λόγια, μας έριξαν σωσίβιο για να μην πάρουμε μαζί μας και το ευρώ και προσπαθούν να διώξουν και τους καρχαρίες…
Οπως μπορούμε να ερμηνεύσουμε κάπως το αποτέλεσμα της συνόδου όσον αφορά στην Ελλάδα, μας έδωσαν πολύ μεγαλύτερο χρόνο, 15-30 χρόνια και δεκαετή περίοδο χάριτος, αποπληρωμής του δανείου που παίρνουμε στο πλαίσιο του μηχανισμού στήριξης, γεγονός που θα μειώσει το χρέος κατά 30 δις περίπου, οι ιδιώτες (τράπεζες κυρίως) θα μπουν με τη θέλησή τους σε μία μετακύληση του χρόνου ωρίμανσης των ελληνικών ομολόγων και από αυτό θα υπέρχει όφελος περί τα 37 δις ως το 2014, ενώ θα εξασφαλισθεί η ρευστότητά (και των ελληνικών τραπεζών) τους από την ΕΚΤ, θα μας δοθούν επίσης 72 δις δάνειο από τους εταίρους και το ΔΝΤ. Επί πλέον θα προσπαθήσουν να βοηθήσουν την ανάπτυξη, θα στείλουν τεχνοκράτες, που θα παίζουν και ρόλο εποπτών και θα βοηθήσουν και από τα διαρθρωτικά ταμεία, δηλαδή το ΕΣΠΑ. Παράλληλα, θα γίνει και προσπάθεια για την ανάπτυξη.

Το όλο πρόγραμμα λαμβάνει υπ’ όψιν ότι η Ελλάδα δεν θα μπορεί να βγεί στις αγορές τα επομένα χρόνια και εκτείνεται ως το 2020. Οσο για την επιλεκτική χροκοπία, φαίνεται ότι είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες, όπως είπε ο Τρισέ και σύμφωνα με κάποιους αναλυτές, ακόμη και αν καταγραφεί ως γεγονός από τους οίκους αξιολόγησης, η διάρκειά της δεν θα ξεπεράσει τις 12 μέρες, αλλά αυτό μένει να το δούμε. Πάντως, η ρευστότητα των τραπεζών θα είναι εξασφαλισμένη, αφού θα υπάρχουν διαθέσιμα στην ΕΚΤ τουλάχιστον 35 δις ευρώ για να τις καλύψει.

Φυσικά, όλα αυτά θα γίνονται κάτω από τον έλεγχο της της Τρόϊκα, που θα έχει διάφορες μορφές και φυσικά είναι σαφές ότι η βούληση είναι να προωθηθούν οι μεταρρυθμίσεις και να εξορθολογιστεί ο δημόσιο τομέας με κάθε τρόπο. Ακόμη και αν το πολιτικό κόστος είναι βαρύ. Δεν ξέρουμε βέβαια αν αυτή η κυβέρνηση ή άλλη, μπορεί να το αντέξει, αλλά αν δεν τα καταφέρουμε και τώρα, μάλλον θα είμαστε άξιοι της τύχης μας.

Too little, too late

του Γιάνη Βαρουφάκη 22/07/2011

Το βράδυ της Πέμπτης ανακοινώθηκε μια ευρωπαϊκή συμφωνία που, ουσιαστικά, αφορά την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης χρέους. Μια συμφωνία που, αν είχε συμφωνηθεί περί τον Φεβρουάριο του 2010, θα αποτελούσε θετική εξέλιξη για την Ελλάδα και θα είχε καθυστερήσει πραγματικά την επέκτασή της στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή περιφέρεια.

Τώρα όμως είναι πολύ αργά. Η συμφωνία που ανακοινώθηκε, αν και περιέχει ένα σημαντικό βήμα (βλ. το άρθρο 8 παρακάτω), ήρθε πολύ αργά. Η Κρίση έχει εδώ και καιρό ξεφύγει από τα όρια του ελληνικού γίγνεσθαι, είναι συστημική και υπονομεύει όλη την ευρωζώνη. Με το έβδομο άρθρο της (βλ. παρακάτω) η χθεσινή συμφωνία εγγυάται την αποτυχία και αυτής της ευρωπαϊκής προσπάθειας να δαμαστεί το τέρας της Κρίσης που αποδομεί το ευρω-σύστημα εκ των έσω. Η απόφαση να επικεντρώσουν τα νέα μέτρα στην ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, π.χ. αφήνοντας την Ιρλανδία στο χείλος της χρεοκοπίας και τις Ισπανία και Ιταλία στο έλεος των εταιρειών αξιολόγησης,ισοδυναμεί με δώρο ανεκτίμητης αξίας στους κερδοσκόπους.

Πριν προχωρήσουμε στην ερμηνεία της συμφωνίας, να επισημάνω ότι τίποτα από αυτά που συμφωνήθηκαν δεν είναι σίγουρο ότι θα εφαρμοστούν. Από την μία τα κοινοβούλια της Γερμανίας και της Φινλανδίας θα έχουν πολλές αντιρρήσεις ενώ, από την άλλη, το κείμενο της συμφωνίας αναφέρεται σε προθέσεις (π.χ. του ευρωπαϊκού τραπεζικού τομέα) που υπάρχουν μόνο στην φαντασία των ηγετών μας. Επί πλέον, το κείμενο περιέχει τόσες ασάφειες που είναι σχεδόν αδύνατον να κριθεί σοβαρά. Δεν θα σταθώ όμως σε αυτά. Έστω ότι όλα αυτά τα προβλήματα λυθούν. Ας δούμε τι θα σημάνει για εμάς και για την Ευρώπη, αν όλα πάνε κατ' ευχήν (που το εύχομαι αλλά δεν το πιστεύω):

I. Προαναγγέλλεται η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους (την οποία τόσο χρόνο εξόρκιζαν), αν και δεν εξηγείται πως ακριβώς θα την διαχειριστεί η Ευρώπη. Το κούρεμα των ομολόγων θα συγκρατηθεί περίπου στο 21% και οι ομολογιούχοι θα επιλέξουν από ένα μενού διαφορετικών ειδών κουρέματος.
II. Ένα νέο δάνειο για την Ελλάδα ίσο με το πρώτο σε μέγεθος αλλά με το μισό επιτόκιο και μεγάλη προθεσμία αποπληρωμής (και παράλληλη επιμήκυνση του πρώτου, ακριβού δανείου)
III. Πρόβλεψη για την επανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, και κάποιων από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές μέσω του EFSF
IV. Καμία πρόβλεψη για τις υπόλοιπες χειμαζόμενες χώρες

Όλα αυτά, όπως είπα και στην εισαγωγή μου, θα ήταν μια εξαιρετική παρέμβαση τον Φλεβάρη του 2010. Δεν θα μου κάνει εντύπωση αν οι αγορές, στην βάση του "κάλλιο αργά παρά ποτέ", ηρεμήσουν για δύο μήνες. Το σημείο όμως IV παραπάνω (και το Άρθρο 7 της Συμφωνίας πιο κάτω) εξασφαλίζει ότι σε δύο ή τρεις μήνες η ΕΕ θα πρέπει να συνάψει μια αντίστοιχη συμφωνία για τις Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία κλπ. Αυτού του είδους τα μέτρα θα είναι τότε απαγορευτικά ακριβά (για όλες αυτές τις χώρες). Οι κερδοσκόποι το γνωρίζουν και μας την έχουν στημένη στην γωνία. Δεν θα αργήσουν να χτυπήσουν. Και τότε ίσως είναι πολύ αργά να συνειδητοποιήσουν οι ηγέτες μας το τεράστιο κόστος της άρνησης της ανάγκης για μια συστημική λύση. Μιας λύσης που να βασίζεται στην αναδιάρθρωση μέρους του δημόσιου χρέους όλης της ευρωζώνης (μέσω της έκδοσης ευρωομόλογου), σε ένα Σχέδιο Marshall για όλη την ευρωζώνη και, τέλος, σε ένα πανευρωπαϊκό (και όχι ποια εθνικό) πλαίσιο ελέγχου, επίβλεψης και κεφαλαιοποίησης των τραπεζών της ηπείρου μας. Όσο λείπουν αυτά τα τρία μέρη από την 'λύση', η τελευταία αποτελεί μέρος του προβλήματος και δώρο στην κερδοσκοπία.

Η Συμφωνία άρθρο προς άρθρο:

Στον Πρόλογο, η Συμφωνία επαναδιατυπώνει την αποφασιστικότητα της Ευρώπης να εξασφαλίσει την σταθερότητα στην ευρωζώνη δεσμεύοντας την Ευρώπη "στην ενίσχυση της σύγκλισης, της ανταγωνιστικότητας και της διακυβέρνησης".
Τα άρθρα 1 με 5 αφορούν αποκλειστικά την Ελλάδα.
1. Το πρώτο λέει ένα μπράβο στην κυβέρνηση Παπανδρέου που πέρασε από την Βουλή το Μνημόνιο αρχικά (με σκοπό την εξασφάλιση των πρώτων €110 δισ δανείων τον Μάη του 2010) και το Μεσοπρόθεσμο σε δεύτερη φάση. Τα 'μέτρα' αυτά χαρακτηρίζονται ως πολιτικές αναγκαίες για την έξοδο από την Κρίση.
2. Το δεύτερο άρθρο παραδέχεται ότι τα μέτρα αυτά, όσο αναγκαία και να είναι, δεν είναι ικανά για να ξεπεραστεί η Κρίση. Για αυτό τον λόγο προβλέπει άλλο ένα δάνειο, αυτή την φορά από το EFSF (όπως και εκείνα της Ιρλανδίας και Πορτογαλίας), ίδιου ύψους (αλήθεια, γιατί €109 δισ αυτή την φορά και όχι €110 δισ;) αλλά με σημαντικά χαμηλότερο επιτόκιο και με μεγάλη προθεσμία αποπληρωμής.
3. Το τρίτο άρθρο εξειδικεύει λέγοντας ότι τα νέα αυτά δάνεια από το EFSF θα αποπληρώνονται από το ελληνικό δημόσιο μετά από 15, 30 ή και 40 χρόνια με επιτόκιο πιο κοντά σε εκείνο του ΔΝΤ και τουλάχιστον 45% μικρότερο εκείνου του πρώτου Μνημονίου (το οποίο είχε επιβάλει η κα Μέρκελ με στόχο να πείσει τους εκλογείς της ότι η Ελλάδα θα πάρει μεν δάνεια αλλά με επιτόκια διπλάσια εκείνων στα οποία δανείζεται η Γερμανία). Το τρίτο άρθρο κλείνει με μια πρώτη αναφορά στα δάνεια του πρώτου Μνημονίου λέγοντας καθαρά ότι το επιτόκιο για αυτά θα παραμείνει απαγορευτικά υψηλό (γύρω στο 6%) αλλά θα επιμηκυνθεί για δεύτερη φορά (μετά τον περασμένο Μάρτιο) η περίοδος αποπληρωμής τους.
4. Ένα νέο Σχέδιο Marshall για την Ελλάδα; Κάτι τέτοιο θυμίζει μια πρώτη ανάγνωση του τέταρτου άρθρου. Λέει ότι μια Ομάδα Εργασίας θα συσταθεί και θα σταλεί στην Ελλάδα με σκοπό την εκπόνηση έργων ανάπτυξης που θα κάνουν χρήση ευρωπαϊκών κονδυλίων και των καλών υπηρεσιών της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων. Τα κράτη-μέλη, στο μεταξύ, θα σπεύσουν να προσφέρουν τεχνική βοήθεια στην χώρα μας με στόχο την επανενεργοποίηση της Ελληνικής οικονομίας.
5. Το πέμπτο άρθρο αφορά, επισήμως, τα δάνεια που θα συνεισφέρουν στην Ελλάδα οι ευρωπαϊκές τράπεζες παρουσιάζοντας, ως δια μαγείας, το ποσό των €39 δισ. Δεν αναφέρει τι 'κίνητρα' θα τους δοθούν για να δανείσουν την Ελλάδα αυτά τα χρήματα. Δεν έχει όμως σημασία. Το πραγματικό ενδιαφέρον του άρθρου τούτου είναι η αναφορά του στην ανάγκη ενίσχυσης των ελληνικών τραπεζών, κάτι που υποδηλώνει σαφώς στα προβλήματα ρευστότητας που θα αντιμετωπίσουν... Με αυτό τον 'δόλιο' τρόπο η Διακήρυξη, στο πέμπτο της άρθρο, ουσιαστικά παραδέχεται ότι η προτεινόμενη λύση βασίζεται στο default (χρεοκοπία) των ελληνικών ομολόγων, στο πιστωτικό γεγονός, και στις πατέντες που σκαρφίζονται εδώ και μέρες οι εταίροι μας ώστε να βρεθεί ένα φύλλο συκής για τον κ. Trichet ώστε να βρει τρόπο να εξηγήσει (στον εαυτό του κυρίως) γιατί η ΕΚΤ θα συνεχίσει να παρέχει ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες μετά την επίσημη (έστω και επιλεκτική) πτώχευση του ελληνικού δημοσίου του οποίου τα ομόλογα είναι το μόνο εχέγγυο που προσφέρουν στην ΕΚΤ οι ελληνικές τράπεζες. Αν και το άρθρο δεν αναφέρεται καθόλου στις λεπτομέρειες του πως

Τα επόμενα δύο άρθρα έχουν τίτλο: Συμμετοχή του Ιδιωτικού Τομέα και αναφέρονται στο γνωστό παράδοξο του πως να πείσεις τις ημι-πτωχευμένες τράπεζες να δανείσουν την πτωχευμένη Ελλάδα ώστε να πειστεί ο Γερμανός φορολογούμενος να συνεχίζει να δανείζει και τους δύο...

6. Το Άρθρο 6 ξεκαθαρίζει ότι οι τράπεζες καλούνται να συμμετάσχουν στον δανεισμό ΜΟΝΟ της Ελλάδας (καθώς οι αγορές θα πάθαιναν εγκεφαλικό άμεσα αν άκουγαν ότι θα τους επέβαλλαν κούρεμα στα ομόλογα των υπόλοιπων κρατών-μελών).
7. Από τα 16 άρθρα της Συμφωνίας αυτό αποτελεί την Αχίλλειο Πτέρνα. Γιατί; Επειδή ξεκαθαρίζει ότι ό,τι είπαμε παραπάνω ισχύουν μόνο για την Ελλάδα. Ούτε για την Ιρλανδία, ούτε για την Πορτογαλία, ούτε για Ισπανία και Ιταλία. Πρόκειται για δώρο στους κερδοσκόπους οι οποίοι, σας διαβεβαιώ, έχουν αρχίσει ήδη να επεξεργάζονται τα μεγάλα στοιχήματα που θα παίξουν για το πως θα σπάσει το Άρθρο 7 και το πως θα συρθεί η ΕΕ σε άλλη μια εξευτελιστική παραδοχή πως υποτίμησε την συστημική υφή της Κρίσης και πως τα Άρθρα 1 έως 5 θα πρέπει να επεκταθούν και στην υπόλοιπη περιφέρεια.

Τα άρθρα 8 και 9 έχουν τίτλο Σταθεροποιητικά Εργαλεία:

8. Πρόκειται για το πιο θετικό βήμα της Συμφωνίας. Πρώτον, προτείνει να σταματήσει η ανοησία του να πρέπει κάθε φορά που το EFSF καλείται να βοηθήσει τους υπό πτώχευση να εξασφαλίζει πρώτα την έγκριση 27 κυβερνήσεων και, αντ' αυτού να μπορεί το Ταμείο αυτό να εγγυάται πιστώσεις εν μία νυκτί, ανάλογα με τις εξελίξεις στις αγορές. Δεύτερον, δίνει στο EFSF την δυνατότητα να κάνει αυτό που έχουμε προτείνει εδώ και καιρό (βλ. την Πολιτική 2 εδώ): Να επανακεφαλαιοποιεί τις τράπεζες ολόκληρης της ευρωζώνης (και όχι μόνο των πτωχευμένων κρατών). Τρίτον, μεταφέρει το πρόγραμμα αγοράς παλαιών ομολόγων, που ξεκίνησε η ΕΚΤ τον Μάη του 2010, στο EFSF. (Αυτό το τρίτο σκέλος, αν και πολυδιαφημισμένο, είναι ήσσονος σημασίας καθώς (α) η επαναγορά χρέους θα αποδειχθεί απαγορευτικά ακριβή υπόθεση, και (β) το EFSF δεν διαθέτει αρκετά κονδύλια για να κάνει την διαφορά μέσω της συμμετοχής του στις δευτερογενείς αγορές ομολόγων).
9. Σύντομο άρθρο αμφίβολης ερμηνείας που φαίνεται να αφορά τις προβληματικές χώρες (π.χ. Ισπανία και Ιταλία) που καλούνται όλον αυτόν τον καιρό να εγγυώνται τα δάνεια του EFSF, καθιστώντας το τελευταίο... τοξικό (όπως έχω ξαναγράψει, βλ. εδώ για σχετικό αγγλικό κείμενο).

Τα άρθρα 10 με 12 υπόκεινται στην επικεφαλίδα Δημοσιονομική Προσαρμογή και Μεγέθυνση στην Ευρωζώνη. Δεν αξίζει να τα διαβάσει κανείς εκτός ως παράδειγμα της ξύλινης γλώσσας της ΕΕ, η οποία την ωθεί προς την μία αντίφαση μετά την άλλη. Στην ουσία, στα άρθρα αυτά οι ηγέτες μας νιώθουν την ανάγκη να πουν: "Μην βλέπετε που αναγκαστήκαμε να κάνουμε πίσω σχεδόν σε όλα όσα λέμε τόσον καιρό. Εμείς εξακολουθούμε να πιστεύουμε στο Μάαστριχτ, στην λιτότητα εν μέσω Κρίσης κλπ κλπ." (Εκεί που γελά κι ο κάθε πικραμένος είναι στο δωδέκατο άρθρο, και συγκεκριμένα στην αναφορά στην ανάπτυξη της ευρωζώνης που θα έρθει μέσω των... διαρθρωτικών αλλαγών.) Μέσα όμως σε όλη αυτή την αποπνικτική ευρω-σαχλαμάρα, υπάρχει και η είδηση: Αφορά την τρομακτική πίεση που ασκείται στην Ιρλανδία να αυξήσει τον φορολογικό συντελεστή στις επιχειρήσεις.

Τέλος, τα Άρθρα 13&14 υπόσχονται, αν κρίνει κανείς από τον τίτλο τους (Οικονομική Διακυβέρνηση) κάτι σημαντικό, μιας και ο τίτλος παραπέμπει στο μεγαλύτερο έλλειμμα της ευρωζώνης. Οποία απογοήτευση: Αφορά την ενίσχυση του Σύμφωνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης (κάτι σαν να ζητούσαν οι Γάλλοι την ενίσχυση της Γραμμής Μαζινό αφού ο Χίτλερ πήρε το Παρίσι) και την υποστήριξη της Πολωνικής Προεδρίας που έρχεται...

ΥΓ. Σχόλιο στον Πρόλογο της Συμφωνίας: Όταν αναφέρονται στην βελτίωση της "ανταγωνιστικότητας", τι ακριβώς εννοούν; Μέγα πρόβλημα της ευρωζώνης είναι οι λεγόμενες ανισορροπίες που προκάλεσε η μεγάλη αύξηση, εντός της ευρωζώνης, της ανταγωνιστικότητας των Γερμανικών προϊόντων απέναντι στα Ισπανικά και τα Πορτογαλικά. Όταν λοιπόν αναφέρονται στην ενίσχυση της "ανταγωνιστικότητας", κατανοούν ότι, χωρίς ένα ευρωπαϊκό σύστημα επενδύσεων το οποίο θα ανακυκλώνει συστηματικά τα πλεονάσματα της Γερμανίας υπό την μορφή παραγωγικών επενδύσεων στην περιφέρεια, μια γενική αύξηση της "ανταγωνιστικότητας" υποσκάπτει ακόμα περισσότερο την ευρωζώνη;

Έβαλε πλάτη η Ευρώπη...

22 Ιουλ 2011

Έβαλε πλάτη η Ευρώπη...
Πακέτο μαμούθ με 109 δισ. ευρώ και 3,5% επιτόκιο
Η Ευρώπη φάνηκε ότι “ξύπνησε” από το λήθαργο που άφηνε την κρίση χρέους να γιγαντώνεται και να απειλεί ακόμη και τον πυρήνα της, και ρίχνοντας το γάντι στους οίκους αξιολόγησης παρουσίασε ένα περίπλοκο μεν αλλά σαφές για το σκοπό του σχέδιο στήριξης της Ελλάδας και των τραπεζών.

Το νέο πακέτο στήριξης της Ελλάδας διαμορφώνεται στα 109 δις. ευρώ, μετά τη συμφωνία που επιτεύχθηκε στη Σύνοδο Κορυφής, ενώ θα φέρει επιτόκιο 3,5% χαμηλότερο σε σχέση με το 4,2% της τρέχουσας περιόδου.

Οι πιστώτριες τράπεζες της Ελλάδας θα συνεισφέρουν σε μια νέα βοήθεια προς τη χώρα αυτή ύψους 135 δισεκατομμυρίων ευρώ σε 30 χρόνια, δήλωσε χτες ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί κατά τη λήξη της συνόδου κορυφής της ζώνης του ευρώ στις Βρυξέλλες.

"Συνολικά, η προσπάθεια θα είναι 135 δισεκατομμύρια ευρώ σε 30 χρόνια" μόνο για τους ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας, δήλωσε. "Ο ιδιωτικός τομέας θα συμμετάσχει, με την εθελοντική μείωση των επιτοκίων και την επεκταση της ωρίμανσης των ελληνικών ομολόγων", επισήμανε.

"Λαμβάνουμε ισχυρά μέτρα για να καταστεί βιώσιμο το ελληνικό χρέος", δήλωσε ο Γάλλος πρόεδρος, Nicolas Sarkozy. Και πρόσθεσε: "Το όφελος από τη μείωση του επιτοκίου του δανείου της Ελλάδας θα είναι 30 δισ. ευρώ σε βάθος δεκαετίας".

Ο ίδιος προσέθεσε πως "το EFSF θα μπορεί να επεμβαίνει στην πρωτογενή και δευτερογενή αγορά ομολόγων" ενώ έκανε λόγο για στήριξη της Ευρωζώνης στην Ελλάδα, καθώς πρέπει να προστατευθεί το ευρώ, που είναι το πιο σημαντικό επίτευγμα της ΕΕ.

Επίσης ο πρόεδρος Σαρκοζί υποσχέθηκε ότι "στη διάρκεια του καλοκαιριού θα βελτιωθεί το σύστημα της διακυβέρνησης, που αφορά το ευρώ".

Οι ηγέτες της ευρωζώνης συμφώνησαν σήμερα να κάνουν νέο δανεισμό της Ελλάδας συνολικού ύψους 158 δισ. ευρώ, "με τραπεζική στήριξη", τόνισε στις δηλώσεις του στο πέρας της συνόδου κορυφής της ΕΕ ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Αναφερόμενος στις λεπτομέρειες, ο πρωθυπουργός Μπερλουσκόνι ανέφερε ότι τα 109 δισ. ευρώ θα προέλθουν απ την ΕΕ και το ΔΝΤ, ενώ άλλα 49 δισ. ευρώ θα προέλθουν απ τις ιδιωτικές πιστώτριες τράπεζες της Ελλάδας.

Από αυτά τα 49 δισ. ευρώ, τα 37 δισ. ευρώ θα είναι "εθελοντική συνεισφορά" των ιδιωτικών πιστωτριών τραπεζών, ενώ "άλλα 12 δισ. ευρώ θα προέλθουν απ την εξαγορά του ελληνικού χρέους", διευκρίνισε ο πρωθυπουργός Μπερλουσκόνι.

"Έχουμε, επιτέλους, ένα πρόγραμμα για να αντιμετωπίσουμε σε βάθος χρόνου το πρόβλημα του χρέους", δήλωσε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, αμέσως μετά το τέλος της συνόδου κορυφής της ευρωζώνης σε κοινή συνέντευξη τύπου με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν βαν Ρομπάι και τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο.

Αφού ευχαρίστησε τους άλλους Ευρωπαίους ηγέτες για το "πακέτο" στήριξης προς την Ελλάδα, ο κ. Παπανδρέου πρόσθεσε: "Είμαστε περήφανος λαός, λαός που δουλεύουμε σκληρά και το μόνο που ζητάμε είναι να μας δοθεί το δικαίωμα να κάνουμε αλλαγές".

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν Κλοντ Τρισέ κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε, χαιρέτισε και αυτός τις σημερινές αποφάσεις αλλά και το γεγονός ότι η συμβολή του ιδιωτικού τομέα θα είναι εκούσια.

Δεν θέλησε να προβεί σε εικασίες ως προς τις τοποθετήσεις των οίκων αξιολόγησης, σημείωσε ωστόσο ότι όποιες κι αν είναι αυτές οι αποφάσεις, τα κράτη μέλη της ΕΕ είναι αποφασισμένα να δώσουν στην ΕΚΤ τις όποιες εγγυήσεις κριθούν αναγκαίες.

Επιτέλους η Ευρώπη κινήθηκε...

Επιτέλους οι ηγέτες της Γηραιάς Ηπείρου έδειξαν, έστω την τελευταία στιγμή, ότι διαθέτουν ευρωπαϊκά αντανακλαστικά.

Πιεζόμενοι πανταχόθεν ξεπέρασαν αγκυλώσεις και φοβίες και αντιμετώπισαν κατά τρόπο δραστικό την κρίση όχι μόνο του ελληνικού χρέους, αλλά και την απειλή διάχυσής της σε ολόκληρη την Ευρωζώνη.

Είναι η πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια, που μια Σύνοδος λαμβάνει ιστορικές διαστάσεις και δημιουργεί τις βάσεις πραγματικής οικονομικής διακυβέρνησης στην Ευρώπη.

Η χώρα μας μπορεί πλέον βάσιμα να ελπίζει ότι ξεπερνά την εξωτερική απειλή μιας άτακτης και απόλυτα επαχθούς χρεοκοπίας.

Εχει πια τον χρόνο να τακτοποιήσει τα του οίκου της και να είναι απαλλαγμένη από τη φθοροποιό αβεβαιότητα των προηγούμενων μηνών.

Τώρα είναι ευθύνη της κυβέρνησης να ασχοληθεί συστηματικά και οργανωμένα με την επανεκκίνηση και ανασυγκρότηση της οικονομίας. Και ευθύνη της αξιωματικής αντιπολίτευσης να συμβάλλει τα μέγιστα προς αυτή την κατεύθυνση.

οι Ελληνες δεν συμπεριφέρονται ελληνικά (με καινοτομία, επιχειρηματικότητα, δημιουργικότητα)

Ανακαλύψατε πετρέλαιο... γερμανικό
Ο ΤΟΜΑΣ ΦΡΙΝΤΜΑΝ ΣΤΗΝ «Κ»
Μόνο στην Ελλάδα οι Ελληνες δεν συμπεριφέρονται ελληνικά (με καινοτομία, επιχειρηματικότητα, δημιουργικότητα)
Στοίχημα είναι η εφαρμογή των κατάλληλων μεταρρυθμίσεων
Οπως είπε ο Ομπάμα, όλοι πρέπει να πάρουμε το φάρμακο
Συνέντευξη στην Κατερινα Σωκου

Τρία βραβεία Πούλιτζερ, χιλιάδες άρθρα, βιβλία που αποτελούν σημεία αναφοράς. Ο Τόμας Φρίντμαν, ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος της εφημερίδας New York Times με τη βαθιά γνώση της Μέσης Ανατολής και τα best seller βιβλία για την παγκοσμιοποίηση, φαίνεται να έχει ταλέντο στο να εντοπίζει και να προτείνει κατευθύνσεις για τα πλέον καυτά θέματα -την κρίση χρέους, την υπερθέρμανση του πλανήτη- αφού όμως έχει αφουγκρασθεί με προσοχή τις πηγές του. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Κ» είχε έναν πρωτότυπο τρόπο να εξηγήσει γιατί βρίσκεται στην Ελλάδα: «Το ερώτημα ήταν αν θα παρακολουθούσα το έργο στο Μπρόντγουεϊ ή εκτός Μπρόντγουεϊ, αν θα το δω από την Αμερική (το Μπρόντγουεϊ) ή από την Ελλάδα» (την οποία παραλληλίζει με τα μικρότερα θέατρα, που βρίσκονται εκτός της γειτονιάς που φιλοξενεί τις μεγαλύτερες αίθουσες της Νέας Υόρκης). «Η χώρα μου περνάει παρόμοια οικονομική κρίση, αλλά στην εκδοχή του Μπρόντγουεϊ. Μπορεί να μάθει κανείς πολλά ταξιδεύοντας. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη. Ξέρετε, ήμουν στην πλατεία Ταχρίρ, σκέφτηκα λοιπόν ότι θα ήταν ενδιαφέρον να δω και την πλατεία Συντάγματος, ποιες είναι οι ομοιότητες και οι διαφορές τους».

– Ας αρχίσουμε με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Θεωρείτε ότι μία αποτυχία στις διαπραγματεύσεις για την αύξηση του ορίου χρέους θα μπορούσε να τρομάξει τις αγορές, προκαλώντας προβλήματα στην αμερικανική οικονομία;

– Απολύτως! Και όπως κι εδώ, δεν γνωρίζω προς ποια κατεύθυνση θα πάει το πράγμα. Μπορώ να υποστηρίξω ολοκληρωμένα και πειστικά και το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας και εκείνο της εξεύρεσης λύσης. Και θα μπορούσα να πω το ίδιο και για την Ελλάδα. Βρισκόμαστε σε μη χαρτογραφημένα νερά, και στις δύο χώρες, και κανείς δεν ξέρει ακριβώς προς τα πού θα πάει. Είναι μία ασυνήθιστη στιγμή για την παγκόσμια οικονομία, η ισορροπία της οποίας ταλαντεύεται επικίνδυνα.

Οικονομία παλαιάς κοπής

– Πώς βλέπετε όμως τη δική μας κρίση από τις ΗΠΑ; Ως κρίση της Ελλάδας ή της Ευρωζώνης;

– Φυσικά, είναι ένας συνδυασμός και των δύο. Αυτό που μου κάνει εντύπωση στην Ελλάδα, και προσπαθώ να το συλλάβω και να το κατανοήσω, είναι ότι από πολλές απόψεις είναι σαν μία χώρα με πετρελαιοπηγές. Μόνο που οι δικές σας πετρελαιοπηγές ήταν στις Βρυξέλλες, το πετρέλαιο ήταν γερμανικό. Είχε όμως τα ίδια αποτελέσματα. Κάθε φορά που μπορείς να αντλήσεις χρήματα χωρίς να αναπτύξεις το ανθρώπινο κεφάλαιο, την επιχειρηματικότητα, τη βιομηχανία και καινοτομία, αυτό έχει πολύ αρνητικές επιπτώσεις για την οικονομία. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι στην Αμερική οι Ελληνες έχουν τόσο καλή φήμη για την καινοτομία, ενεργητικότητα, επιχειρηματικότητα, δημιουργικότητα, όλα τα γνωρίσματα που επάγονται την επιτυχία στον σύγχρονο κόσμο, και είναι πάντα περίεργο ότι η Ελλάδα είναι το μόνο μέρος όπου βλέπει κανείς Ελληνες να μη συμπεριφέρονται ελληνικά. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τη ναυτιλία, το επιχειρηματικό δαιμόνιο...

Γνωρίζω βέβαια ότι και εδώ υπάρχει ένα στοιχείο επιχειρηματικότητας, αλλά γενικά πρόκειται για μία παλαιάς σχολής, σοσιαλιστική, πολύ κρατικιστική, προσοδοθηρική οικονομία - χωρίς τα γνωρίσματα που συνδέει κανείς με τους Ελληνες. Και ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι ανακαλύψατε πετρέλαιο το 1981! Και πιστεύω ότι είχε αντιπαραγωγικά αποτελέσματα, διότι προφανώς δεν αξιοποιήσατε αυτό το πετρέλαιο τόσο αποδοτικά όσο θα έπρεπε για να χτίσετε τις βάσεις για τον 21ο αιώνα. Τώρα πρέπει να καλύψετε τη χαμένη απόσταση, και οι άνθρωποι με το πετρέλαιο δεν θέλουν πλέον να το αντλούν. Αυτή είναι λοιπόν η πρόκληση, κάπως έτσι βλέπω την κατάσταση στην Ελλάδα.

– Πώς πιστεύετε ότι θα εξελιχθεί η ελληνική κρίση;

– Δεν θα τολμήσω κάποια πρόβλεψη, δεν γνωρίζω αρκετά για να το κάνω. Πιστεύω ότι το πλοίο κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Το στοίχημα είναι να εφαρμοστούν οι κατάλληλες μεταρρυθμίσεις. Διότι για να προχωρήσουν χρειάζεται μία πραγματική κυβέρνηση που θα τις εφαρμόσει, στο πεδίο της φορολογίας, της υγείας, της εκπαίδευσης. Κι εδώ είναι που η ποιότητα, η ζωντάνια και η δύναμη του κράτους έχουν σημασία. Αυτό είναι που θα παρακολουθώ.

Τι κοινό έχουν Σύνταγμα και πλατεία Ταχρίρ

– Η Αραβική Ανοιξη ήταν επιτυχής ως προς την πτώση κάποιων ηγετών, αλλά πώς μπορεί να εδραιώσει τις δημοκρατικές αλλαγές;

– Θα είναι μία μακρά ιστορία. Δεν είμαστε στο τέλος, αλλά στο τέλος της αρχής. Και κοιτάξτε, κατά μία έννοια η επανάσταση στην Αίγυπτο δεν έχει ολοκληρωθεί, ενώ στη Λιβύη και στη Συρία έχει καταπνιγεί. Θα είναι σίγουρα μία μακρά διαδικασία. Το τρένο ούτε καν που έχει βγει από τον σταθμό. Ηταν σίγουρα τεράστιο το κίνημα και εκπληκτικό να το βλέπει κανείς, αλλά κι εσείς κι εμείς περάσαμε από εμφύλιο προκειμένου να χαράξουμε μία κοινή θέση, και πιθανώς να χρειαστεί να περάσουν τα ίδια. Θα είναι μακρύ το ταξίδι, προσπαθώ λοιπόν να είμαι ταπεινός και να αποφεύγω τις προβλέψεις.

– Βλέπετε ομοιότητες μεταξύ της πλατείας Ταχρίρ και Συντάγματος;

– Ναι, μία μεγάλη. Διαβάζοντας τα συνθήματα, το κοινό στοιχείο μεταξύ τους είναι η αναζήτηση δικαιοσύνης. Ο καπιταλισμός έφτασε στην Αίγυπτο την τελευταία δεκαετία στην χειρότερή του παραμόρφωση, διεφθαρμένος, πατριαρχικός. Πολλοί αισθάνονται ότι μία μικρή ομάδα έγινε πολύ πλούσια με άδικο τρόπο. Κάποιος σαν εμένα που πιστεύει στην ελεύθερη αγορά πρέπει να αναγνωρίσει πως η αίσθηση ότι τους έκλεψαν είναι πολύ έντονη. Στα συνθήματά τους, λοιπόν, περισσότερο ακόμη και από την ελευθερία, ήταν διάχυτη η αίσθηση της αδικίας. Και το αισθάνομαι κι εδώ, αν και σε μικρότερο βαθμό.

Κακομαθημένοι baby-boomers

– Ενα χρόνο πριν, σε ένα άρθρο σας μεταφέρατε μία συζήτηση με τον Ελληνα πρωθυπουργό, που έλεγε ότι για να στηρίξουν οι Ελληνες τις μεταρρυθμίσεις χρειάζεται δικαιοσύνη και όραμα. Ποια είναι η εικόνα που έχετε σήμερα;

– Για να το βάλω σε ευρύτερο πλαίσιο, όταν σκέφτομαι την Αμερική και την Ελλάδα, πώς βρεθήκαμε σε αυτό το πρόβλημα, ο τίτλος που βάζω είναι «Κακομαθημένοι baby-boomers». Aνήκω σε αυτή τη μεταπολεμική γενιά, θα είμαι λοιπόν αυτοκριτικός: η γενιά μου νομίζω ότι θα μείνει στην Iστορία για το πόση γενναιοδωρία έλαβε από τους γονείς της, και πόσο επιβαρύναμε τα παιδιά μας. Αυτός είναι, νομίζω, ο επιτάφιος για τη γενιά μας. Πλέον, τόσο το αμερικανικό όσο και το ελληνικό όνειρο βρίσκονται σε κίνδυνο. Γι’ αυτό λέω και στην πατρίδα μου ότι εάν εμείς, που δημιουργήσαμε αυτό το χάλι, δεν κάνουμε τώρα τα δύσκολα, τα παιδιά μας δεν θα μας συγχωρήσουν ποτέ. Ο θυμός και η αίσθηση του άδικου που αισθάνεται κανείς στην πλατεία Συντάγματος θα είναι διαβρωτικός. Αυτό με ανησυχεί ως Αμερικανό και βλέπω μία παράλληλη ιστορία που ξετυλίγεται στην Ελλάδα. Στην Αμερική χαλαρώσαμε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το ίδιο και στην Ελλάδα, και οι δύο, όμως, μάλλον χαλαρώσαμε υπερβολικά.

– Είναι και το ευρωπαϊκό όνειρο σε κίνδυνο; Η αντίδραση των Ευρωπαίων πολιτικών είναι επαρκής;

– Ναι, βέβαια βρίσκεται κι αυτό σε κίνδυνο... Αλλά δεν γνωρίζω αρκετά για να είμαι επικριτικός προς τους πολιτικούς. Διότι το ζήτημα είναι πολύπλοκο: μία χώρα να διασώζει κάποια άλλη! Είναι άλλο ζήτημα για την κυβέρνησή μου να διασώζει τις τράπεζες, αλλά όταν αρχίζεις να ζητάς από άλλους να συνεισφέρουν, οι ασυμμετρίες στην κουλτούρα, τις αξίες, την εργασιακή ηθική θέτουν διάφορα ζητήματα. Ως Αμερικανός πιστεύω πολύ στην Ε.Ε., την θεωρώ ως τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης και η άποψή μου είναι απλή: δύο Ηνωμένες Πολιτείες είναι καλύτερες από μία. Βλέπω την Ε. Ε. ως συλλογή χωρών, αγορών κι ανθρώπων που μοιράζονται τις αξίες μας – δημοκρατικές, προοδευτικές, υπέρ της ελεύθερης αγοράς. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικός εταίρος στη διαχείριση του παγκόσμιου συστήματος. Αν αυτές οι αρχές εξασθενήσουν, τα παιδιά μας δεν θα μεγαλώσουν μόνο σε μία διαφορετική Ελλάδα ή Αμερική, αλλά και σε ένα διαφορετικό κόσμο.

– Υποστηρίζετε σε ένα από τα βιβλία σας ότι ο κόσμος έχει γίνει επίπεδος χάρη στην τεχνολογία. Μήπως, όμως, η κρίση έχει καταφέρει πλήγμα σε αυτή τη διαδικασία;

– Με ρωτούν συχνά αν είχα δίκιο σε αυτό το βιβλίο. Και πάντα απαντώ όχι, ήμουν λάθος, διότι ο κόσμος είναι πολύ πιο επίπεδος απ’ όσο έγραφα! Οι τάσεις που κατέγραψα έχουν εξελιχθεί πολύ περισσότερο. Στην πρώτη του έκδοση, δεν υπήρχε ακόμη το facebook, το twitter... Η Ελλάδα είναι πολύ περισσότερο διασυνδεδεμένη σήμερα, όλος ο κόσμος είναι πλέον διασυνδεδεμένος και αλληλοεξαρτώμενος. Πρόκειται για ένα νέο βαθμό σύνδεσης, πιο βαθύ. Ετσι, πλέον οι αρχές σου με επηρεάζουν και το αντίστροφο. Οσο για την αλληλεξάρτηση, δείτε την παρούσα κρίση: δεν μπορείτε με την Ε.Ε., δεν μπορείτε όμως και χωρίς την Ε.Ε., δεν θέλουν να σας δώσουν χρήματα κι όμως, πρέπει να σας δώσουν...

– Τελευταία γίνεται πολύς λόγος για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Πώς πρέπει να γίνει η κατανομή του βάρους;

– Εσάς σας βαραίνει το δημόσιο χρέος, εμάς στις ΗΠΑ τα στεγαστικά δάνεια, που είναι και ο λόγος που η οικονομία δεν μπορεί να ανακάμψει εύκολα. Πρέπει να βρούμε τρόπο να περιορίσουμε αυτό το βάρος. Δεν γνωρίζω πώς θα συμβεί αυτό. Αλλά αντιμετωπίζουμε παρόμοιες προκλήσεις και δεν πιστεύω ότι θα επωμιστεί κανείς το βάρος για λογαριασμό μας. Οπως είπε ο πρόεδρος Ομπάμα, όλοι πρέπει να πάρουμε το φάρμακο. Δεν θα είναι εύκολο. Αλλά όσο πιο πολύ το καθυστερούμε, τόσο πιο δύσκολο θα είναι. Μπορεί να περάσουμε δύο δύσκολα χρόνια, αλλά καλύτερα αυτό από δύο κακές δεκαετίες. Το ερώτημα που έχω είναι αν οι δημοκρατίες μας μπορούν να αντεπεξέλθουν σε αυτήν την πρόκληση, διότι κάποιες φορές το απαραίτητο είναι πολιτικά αδύνατον... Δεν υπάρχει εύκολη διέξοδος από μία τέτοια κρίση χρέους. Μπορεί να το κάνει κανείς πιο δύσκολο ή μακρύ, αλλά δεν μπορεί να το κάνει πιο εύκολο.

ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗ
Τίποτε αύριο δεν θα είναι ίδιο....
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 06:20
9Share
emailεκτύπωση


Είτε χρεοκοπήσει η χώρα είτε όχι είναι σαφές πλέον ότι η οικονομική, η κοινωνική και η πολιτική ζωή της χώρας δεν θα είναι ίδιες.

Η οργάνωση και προοπτική της ζωής των Ελλήνων όπως είχε οργανωθεί τις προηγούμενες δεκαετίες έχει πλέον ανατραπεί. Και αυτό είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Οποιος δεν το αναγνωρίζει ή δεν το βλέπει, απλώς εθελοτυφλεί.

Πλήθος σχέσεων και κανόνων έχει αναιρεθεί, η κρίση και οι πολλές εκφράσεις της έχουν επιβάλει τα δικά τους μέτρα, τα δικά τους σταθμά, τις δικές τους νομοτέλειες.

Δεν υπάρχει πεδίο αυτή τη στιγμή της οικονομικής και κοινωνικής ζωής που να μην έχει μεταβληθεί.

Από τις εργασιακές σχέσεις και τις αμοιβές, την ίδια εργασία, τους όρους αυτής και τις συντάξεις, μέχρι την άσκηση του εμπορίου, τις δοσοληψίες και τα συναλλακτικά ήθη, τα πάντα έχουν είτε διαβρωθεί, είτε ριζικά μεταβληθεί. Οι κοινωνικές σχέσεις επίσης δοκιμάζονται, οι εντάσεις είναι καθημερινές, ο θυμός και η ανασφάλεια, επηρεάζουν τα πρόσωπα, μεταβάλλουν τις συμπεριφορές.

Γι' αυτό και παντού επικρατούν αταξία, αναστάτωση και αμφισβήτηση. Και όπου η μεταβολή δεν έχει επέλθει, θα επέλθει στο επόμενο διάστημα, όταν φανερωθούν πλήρως οι συνέπειες της κρίσης και απαιτηθεί ανασύνταξη και αναδιοργάνωση είτε των επιχειρηματικών δομών, είτε των δραστηριοτήτων.

Κακά τα ψέματα, καμία οικονομική δραστηριότητα, μεγάλη ή μικρή δεν θα μείνει αλώβητη και ανεπηρέαστη.

Λίαν προσεχώς θα επέλθει για παράδειγμα ριζική αλλαγή στη λειτουργία των Τραπεζών.

Μέχρι τώρα παίζουν άμυνα, προσπαθούν να συντηρήσουν τη θέση τους, αλλά είναι βέβαιο ότι μετά τα νέα τεστ αντοχής και τις υποχρεώσεις που θα αναλάβουν έναντι της διάσωσής τους αναγκαστικά θα κινηθούν προς συγχωνεύσεις και έλεγχο του κόστους.

Το αυτό θα μεταδώσουν και προς τις συνδεδεμένες με αυτές επιχειρήσεις, από τις οποίες θα απαιτήσουν ανάλογες προσαρμογές. Η αναδιάρθρωση του τραπεζικού τομέα πρέπει να θεωρείται βεβαία και αντίστοιχη θα είναι η αναδιάρθρωση συνολικά του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας.

Πολλοί από τους παλαιούς ''παίχτες'' θα χαθούν, νέοι θα εμφανισθούν, με άλλη κουλτούρα και άλλα ήθη. Νέες επιχειρήσεις θα καλύψουν το κενό, θα φέρουν νέες μεθόδους παραγωγής και οργάνωσης, άλλη αντίληψη εργασίας. Νέες δραστηριότητες ακόμη θα αναδειχθούν, η στροφή στην παραγωγή δεν μπορεί παρά να επέλθει, οι υπηρεσίες θα συρρικνωθούν ή θα αλλάξουν μορφή, η ποιότητά τους θα είναι διαφορετική, όπως και η τιμολόγησή τους θα μεταβληθεί.

Το κράτος επίσης δεν μπορεί παρά να ανασυνταχθεί και αναδιοργανωθεί, να διατυπώσει και υιοθετήσει νέες σχέσεις με τους πολίτες.

Σε κάθε περίπτωση οι αλλαγές είναι μπροστά και θα επιδράσουν καθοριστικά στο κοινωνικό σώμα και μαζί στην πολιτική, η οποία ήδη δοκιμάζεται και όπως όλα δείχνουν θα υποστεί τη μεγαλύτερη αναδιάρθρωση.

Το αυτό θα συμβεί με τα ΜΜΕ και τον Τύπο, με τη διαφήμιση, την έρευνα, την επικοινωνία, την τέχνη, τον πολιτισμό, με ότι τέλος πάντων ορίζει τον κύκλο των ιδεών και των αντιλήψεων.

Με άλλα λόγια όλα θα αλλάξουν. Είπαμε η προηγούμενη ζωή μας αν δεν έχει ανατραπεί, οδεύει προς ανατροπή.

Ας ετοιμαζόμαστε λοιπόν όλοι για αυτή την επερχόμενη μεγάλη αλλαγή.

Τεκμήρια ανευθυνότητας.

Νικηφόρος Μαλεβίτης


Η Νέα Δημοκρατία θέλει, λέει, χρόνο για να μελετήσει ενδελεχώς το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Παιδείας για τις αλλαγές στα ΑΕΙ και ζητά να έλθει προς ψήφιση στη Βουλή από Σεπτέμβρη (όταν θα έχουν επιστρέψει τα κομματικά φυντάνια από τις διακοπές τους και είναι βέβαιο ότι θα προχωρήσουν σε πολύμηνες καταλήψεις, καθ’ όλη τη διάρκεια της σχετικής συζήτησης).
Αφήνω κατά μέρος το γεγονός ότι οι αλλαγές στα ΑΕΙ βρίσκονται σε δημόσιο διάλογο εδώ και έναν χρόνο τουλάχιστον (από τις ανακοινώσεις στους Δελφούς πέρυσι το καλοκαίρι, αν θυμάστε). Σε τι διαφωνεί η Νέα Δημοκρατία και θέλει χρόνο για να το μελετήσει; Στην κατάργηση του ασύλου των μπαχαλάκηδων; Στην απεξάρτηση της διοίκησης των πανεπιστημίων από τις άθλιες κομματικές νεολαίες; Στην εκδίωξη των αιώνιων φοιτητών από το σύστημα; Στα ηλεκτρονικά βιβλία; Και που αλήθεια διαπιστώνει «σύγκλιση» απόψεων με τους πρυτάνεις, όπως έγραψαν χθες οι ρεπόρτερ του Υπουργείου Παιδείας; Στο αίτημα «λεφτά, λεφτά, λεφτά»; Στο αίτημα για να παραπεμφθεί στις καλένδες μία ακόμη μεταρρυθμιστική προσπάθεια, όπως είχε συμβεί και με τον νόμο πλαίσιο της κυρίας Γιαννάκου;

Ο υποτιθέμενος κεντρώος και μετριοπαθής τομεάρχης παιδείας της ΝΔ, Άρης Σπηλιωτόπουλος, αφού ψήφισε στη Βουλή κατά του Μεσοπρόθεσμου και υπέρ της χρεοκοπίας της χώρας, και ενώ, ως γνωστόν, άφησε τεράστιο έργο και τις καλύτερες εντυπώσεις ως Υπουργός Παιδείας, τώρα χαϊδεύει τα αυτιά κάτι τύπων που θέλουν να μείνει το ελληνικό πανεπιστήμιο ως έχει: ένα μπουρδέλο δηλαδή. Ειλικρινά, πίστευα ότι ο μοναδικός πολιτικός ηγέτης που θα μπορούσε να είναι ευχαριστημένος με την κατάντια του ελληνικού πανεπιστημίου είναι ο κ. Τσίπρας. Φαίνεται όμως ότι τελικά είχα υποτιμήσει και την κατάντια του αστικού κεντροδεξιού κόμματος της χώρας.

Η Νέα Δημοκρατία, ενώ, διά του προέδρου της, έχει διαμηνύσει ότι θα είναι αντίθετη σε κάθε τι αρνητικό που κάνει η κυβέρνηση και θα βάλει πλάτη σε κάθε τι θετικό, χθες αυτοαναιρέθηκε. Γιατί οι αλλαγές που προτείνει η κυρία Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ κινούνται αναμφισβήτητα προς τη σωστή κατεύθυνση, ανεξάρτητα από τις όποιες επιμέρους διαφωνίες, οι οποίες μπορεί να επιλυθούν κατά τη συζήτηση και ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου στη Βουλή.

Έχουμε έλλειμμα ηγεσίας

Δ. Μπουραντάς

Ο καθηγητής και συγγραφέας Δημήτρης Μπουραντάς μιλά στο ellispoint και τον Παναγιώτη Κακολύρη για το νέο του βιβλίο, την κρίση αξιών αλλά και τις αδυναμίες του πολιτικού συστήματος. Εξηγεί πως η κατανάλωση διαβρώνει τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και δίνει οδηγίες για την αναζήτηση της «καλής ζωής».
Οι περισσότεροι, γνωρίσαμε τον Δημήτρη Μπουραντά το 2008 από το βιβλίο του «Όλα σου τα 'μαθα, μα ξέχασα μια λέξη». Αφορμή για την επικοινωνία μας στάθηκε η έκδοση του νέου του βιβλίου «Επί σκηνής χωρίς πρόβα», από τις εκδόσεις Πατάκη το οποίο αναδείχθηκε στις πρώτες θέσεις των best sellers.
Ο Μπουραντάς διδάσκει στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών αλλά δεν είναι μια τυπική περίπτωση ούτε καθηγητή ούτε συγγραφέα. Έχει στενή σχέση με την αγορά και έχει συνεργαστεί με μεγάλες πολυεθνικές σε προγράμματα ανάπτυξης ηγετικών στελεχών και ομάδων, διοίκησης της εταιρικής κουλτούρας κλπ ενώ την ίδια ώρα διατυπώνει σκληρές - αιρετικές απόψεις τόσο για την πολιτική όσο και για την εκπαίδευση.

Διδάσκετε μάνατζμεντ και ηγεσία και νομίζω ότι είναι δύο τομείς που υστερούμε ως χώρα. Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;
Στη πατρίδα μας υπάρχει τεράστιο έλλειμμα μάνατζμεντ και ηγεσίας. Δεν εφαρμόζουμε ούτε τις βασικές έννοιες και αρχές του σωστού προγραμματισμού, της οργάνωσης, του ελέγχου και της αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού. Οι κατέχοντες την εξουσία λειτουργούν ως διαχειριστές και όχι ως ηγέτες. Οι αιτίες είναι πολλές. Πιστεύω ότι η ρίζα του κακού βρίσκεται στο σαθρό σύστημα αξιών που κυριαρχεί σε όσους έχουν τη δύναμη και την εξουσία το οποίο δεν ευνοεί το μάνατζμεντ και την ηγεσία. Πώς ν’ αναπτυχθεί το σύγχρονο μάνατζμεντ και η ηγεσία όταν κυριαρχεί η αξία της κομματοκρατίας, της κολιτοκρατίας, της ανευθυνότητας, της κουτοπονηριάς, της διαφθοράς, της διαπλοκής, της αρπαχτής, του ατομισμού, της απληστίας, της σπατάλης;
Διάβαζα προ ημερών ένα άρθρο του Κώστα Σημίτη που έλεγε για το έλλειμμα ηγεσίας στην Ευρώπη. Αυτή είναι μια ευρέως διαδεδομένη άποψη στην Ε.Ε. Διαπιστώνετε κι εσείς αυτό το έλλειμμα;
Αυτό το έλλειμμα δεν οφείλεται μόνο στα πρόσωπα των πολιτικών ηγετών. Κυρίως οφείλεται στο γεγονός ότι η δύναμή τους πλέον είναι περιορισμένη. Σήμερα, η μεγάλη πολιτική δύναμη είναι συγκεντρωμένη στις χρηματαγορές, τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις και στα ΜΜΕ. Η δημοκρατία έχει εξασθενίσει και έτσι είναι φυσικό να έχει εξασθενίσει και η δύναμη των εκπροσώπων της. Ο μόνος τρόπος να ενισχύσουν τη δύναμή τους οι πολιτικοί ηγέτες είναι να την αντλήσουν ξανά από την κοινωνία. Αν αυτό δεν το κάνουν, τότε θα καταντήσουν υπάλληλοι των μεγάλων συμφερόντων.
Στο ελληνικό πολιτικό σύστημα υπάρχουν σήμερα ηγέτες;
Το έλλειμμα ηγεσίας και μάνατζμεντ στο πολιτικό σύστημα της χώρας και στο κράτος, είναι τεράστιο. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που μια χώρα με τόσους πόρους, τόσα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα και τόσο ικανό λαό, έφθασε στη χρεωκοπία. Οι πολιτικοί μας, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν είναι ούτε μάνατζερ, ούτε ηγέτες. Είναι άνθρωποι ανεπάγγελτοι ή με μέτριες καριέρες που αναδεικνύονται μέσω της οικογενειοκρατίας, του πολιτικού μάρκετινγκ και της προώθησής τους ως «αχυράνθρωποι» από συγκεκριμένα συμφέροντα.
Τι είναι αυτό που καθορίζει τον ηγέτη;
Ο ηγέτης, καθορίζεται από τρεις κατηγορίες προσόντων. Πρώτον, από τις ηγετικές ικανότητες τους ώστε να εμπνέει τους πολίτες μέσω ενός εφικτού οράματος, να κερδίζει την εμπιστοσύνη τους, να τους κινητοποιεί, να τους καθοδηγεί, να τους διδάσκει, να επιτυγχάνει αποτελέσματα για το «κοινό καλό» κατά τον Αριστοτέλη και να οδηγεί τους οργανισμούς και τη κοινωνία σε πρόοδο μέσω της συνεχούς βελτιωτικής αλλαγής. Δεύτερον, πρέπει να διαθέτει στρατηγική σκέψη και διοικητικές ικανότητες όπως προγραμματισμού, οργάνωσης, συντονισμού, ελέγχου και λήψης αποφάσεων. Τρίτον, πρέπει να διαθέτει αξίες και αρετές, όπως η ακεραιότητα, η δικαιοσύνη, η συναίνεση, η αξιοκρατία, η εντιμότητα, η υπευθυνότητα, η ειλικρίνεια, η ταπεινότητα, η ανθρωπιά. Τέτοιου είδους πολιτικοί ηγέτες στη χώρα δεν θ’ αναδειχθούν αν οι πολίτες δεν αξιολογούμε και δεν επιλέγουμε τους πολιτικούς με αυτά τα κριτήρια.
Αναφέρετε στο βιβλίο σας ότι οι ιδεολογίες και οι οικονομικές θεωρίες καταρρέουν. Τελικά τι μένει για να διαμορφώσει την επόμενη μέρα από αυτή την κρίση;
Στο βιβλίο μου υποστηρίζω ότι χρειαζόμαστε μια νέα ιδεολογία πέρα από τις κυρίαρχες ιδεολογίες του σοσιαλισμού και του φιλελευθερισμού. Ένα νέο ιδεολογικό πρότυπο που θα στηρίζεται σε συγκεκριμένες αξίες και θεσμούς όπου θα εξασφαλίζουν ένα νέο μοντέλο κατανάλωσης, την κυριαρχία της κοινωνίας πάνω στην οικονομία, την αλληλεγγύη, την προστασία του πλανήτη, τη δικαιοσύνη με την έννοια «ίσες ευκαιρίες, ίσες συνεισφορές, ίσες ανταμοιβές», για όλους, το ήθος, την αισθητική.
Στο τελευταίο πέμπτο κεφάλαιο του βιβλίου σας αναλύετε τη σημερινή πολιτικοοικονομική κατάσταση και έχω την αίσθηση βγαίνει ένας μεγάλος θυμός. Σα να σας ακούω να χτυπάτε με δύναμη τα πλήκτρα του υπολογιστή σας.
Πώς να μην είμαι θυμωμένος όταν με τ’ άρθρα μου από τη δεκαετία του 1980 είχα επισημάνει ότι η χώρα ήταν σε πορεία χρεωκοπίας. Πως να μην είμαι θυμωμένος, όταν οι φοιτητές μου πρέπει να μεταναστεύσουν για να βρουν εργασία; Πως να μην είμαι θυμωμένος όταν βλέπω τόσα στελέχη που έχω εκπαιδεύσει να μένουν χωρίς δουλειά και χωρίς προοπτική να βρουν κάποια άλλη; Πως να μην είμαι θυμωμένος όταν η πατρίδα μου λόγω της διαφθοράς, της διαπλοκής, της φοροδιαφυγής, της ανεντιμότητας και της ανικανότητας των πολιτικών, χρεοκόπησε, θεωρείται η πιο διεφθαρμένη και αναξιόπιστη χώρα; Πώς να μην είμαι θυμωμένος όταν κανείς δεν τιμωρείται για τόσο οικονομικά και εθνικά εγκλήματα; Πώς να μην είμαι θυμωμένος όταν διεφθαρμένοι πολιτικοί που έκλεψαν, έκαναν ρουσφέτια για ψηφοθηρία και χρεοκόπησαν τη χώρα, μας λένε ότι τα φάγαμε μαζί, αποκαλούν τους πολίτες κοπρίτες και διεφθαρμένους; Παρόλα αυτά, τα όσα γράφω δεν είναι για να εκτονώσω το θυμό μου, αλλά για να συμβάλλω στην κοινωνική μάθηση με σκοπό να μη ξανακάνουμε λάθος πολιτικές επιλογές αποκτώντας πιο νηφάλια, αντικειμενική και ορθολογική πολιτική κρίση.
Οφείλω πάντως να σας πω ότι βιβλίο σας «Επί σκηνής χωρίς πρόβα» με ξάφνιασε λίγο. Δεν περίμενα πως μετά από το προηγούμενο, το οποίο είχε περισσότερο μορφή μυθιστορηματικής συμβουλευτικής, θα επιστρέφατε σε μια πιο δοκιμιακή μορφή συμβουλευτικής… Εικάζω ότι οι περισσότεροι περίμεναν ένα νέο μυθιστόρημα. Ποιος ήταν ο λόγος αυτής της επιλογής;
Το μυθιστόρημα έχει πολλά πλεονεκτήματα να περάσει κανείς μηνύματα. Δεν επιτρέπει όμως ν’ αναπτυχθούν σε βάθος έννοιες, αρχές και μεθόδους, που χιλιάδες αναγνώστες του «Όλα σου τα ‘μαθα, μα ξέχασα μια λέξη» μου προκάλεσαν να δώσω. Γι’ αυτό, επέλεξα το εκλαϊκευμένο υβριδικό δοκίμιο με την έννοια ότι χρησιμοποιώ πληθώρα αφηγήσεων, προσωπικών ιστοριών, παραδειγμάτων, μεταφορών, παραβολών, ακόμη και διδακτικών ανεκδότων.
Γράφετε για τις ανθρώπινες σχέσεις και διαπιστώνω σε διάφορες συζητήσεις ότι είναι υπάρχει ένας διαδεδομένος προβληματισμός για το που πάνε οι σχέσεις (οι φιλικές αλλά και οι ερωτικές). Πιστεύετε ότι κάνουμε κάτι λάθος;
Πιστεύω, ότι ο καταναλωτισμός και τα άγχη που μας δημιουργεί, έχουν κάνει τις ανθρώπινες σχέσεις επιφανειακές. Η ψυχή και η καρδιά μας χάνεται μέσα στο απύθμενο πηγάδι της κατανάλωσης υλικών αγαθών και της κακόγουστης διασκέδασης. Μας ενδιαφέρει περισσότερο η σύγκριση με τους άλλους, τα καταναλωτικά πρότυπα που μας επιβάλλουν για το κέρδος, οι διάσημοι, ακόμη και οι πορνοστάρ και όχι η καλή ζωή, με την έννοια της αγάπης, της στοργής, της ψυχικής γαλήνης, του έρωτα, της βαθειάς φιλίας, της συμπόνιας, της προσφοράς, της πνευματικής καλλιέργειας. Το μεγάλο λάθος που κάνουμε είναι ότι ικανοποιούμε «λάθος ανάγκες με λάθος τρόπο», παρατημένοι στην αλλοτρίωση του καπιταλιστικού συστήματος και του μοντέλου κατανάλωσης και παραγωγής που εξασφαλίζει κέρδη στους λίγους.
Τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί με γεωμετρική πρόοδο τα βιβλία συμβουλευτικής. Τελικά τι είναι αυτό που αναζητάμε ως άνθρωποι;…. Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ στο βιβλίο του «Αέναη ευφορία» μιλά για το καθήκον που αισθανόμαστε να είμαστε ευτυχισμένοι κάτι που τελικά δηλητηριάζει τη ζωή μας. Είναι τελικά η ευτυχία ένα φετίχ του σύγχρονου ανθρώπου;
Δεν πιστεύω ούτε στην ευτυχία, ούτε στην επιτυχία, ούτε σε συνταγές. Πιστεύω στην καλή ζωή, όπως την ορίζουν οι φιλόσοφοι. Πιστεύω στην ελευθερία να ορίζουμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή που αξίζει και θέλουμε να ζούμε. Πιστεύω στην αυθεντική ζωή και στην απόλαυση της κάθε στιγμής. Πιστεύω στο carpe diem (άδραξε τη μέρα).
Μέχρι τώρα η ευτυχία είχε συνδεθεί με το χρήμα. Τώρα που όχι μόνο δεν κυκλοφορεί χρήμα αλλά όλοι ξέρουμε ότι πολύ δύσκολα μπορούμε να το αποκτήσουμε στο εγγύς μέλλον, υπάρχουν άλλοι δρόμοι για να πετύχουμε ως άνθρωποι σχετική ευημερία;
Όλες οι έρευνες έχουν αποδείξει ότι η αύξηση των χρημάτων δεν οδηγεί στην ευημερία (well being). Υπάρχουν πολλοί εναλλακτικοί δρόμοι για μια καλή ζωή. Ο καθένας μας μπορεί να βρει το δικό του , αρκεί να ξεφύγει από την αλλοτρίωση, να ξεκαθαρίζει τις αξίες του, ν’ ακούει την εσωτερική του φωνή και να χρησιμοποιεί το μυαλό για να κάνει σωστές επιλογές.
Διαβάζοντας το βιβλίο σας σκέφτηκα πως παίρνουμε τόση γνώση στα χρόνια της εκπαίδευσης μας αλλά χάνουμε βασικά ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης και αλληλεπίδρασης. Δεν παίρνουμε βασικά εφόδια για να βρεθούμε στη ζωή (επί σκηνής) χωρίς πρόβα. Είναι ένα κενό που μπορεί να το συμπληρώνει η εκπαίδευση ή οφείλει να το βρίσκει ο καθένας μας κομμάτι – κομμάτι στην πορεία του βίου του;
Δυστυχώς, τα σχολεία μας δίνουν περιττή γνώση για τα λιγότερα σημαντικά πράγματα της ζωής και δεν μας εφοδιάζουν με γνώσεις για τα πιο σημαντικά όπως είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, η συζυγική και γονεϊκή σχέση, ο έρωτας, η δημιουργική σκέψη, η υπαρξιακή νοημοσύνη. Μια ουσιαστική παιδεία πρέπει να εστιάζει στις ανθρωπιστικές και στις κοινωνικές επιστήμες και όχι μόνο στις τεχνολογικές. Αφού, δεν το κάνει όμως ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη προσωπική του παιδεία και ανάπτυξη. Αν αναζητούμε τη χρήσιμη γνώση και βιώνουμε μαθησιακά τις εμπειρίες της ζωής μας, μπορούμε να καλύψουμε αυτό το τεράστιο κενό της εκπαίδευσης.
Κλείνοντας, θα ήθελα να σας ζητήσω να δώστε στους αναγνώστες μας, με δυο λόγια, αυτό που θεωρείτε βασικό μήνυμα του βιβλίου σας;
Αν αξιοποιούμε την ελευθερία των επιλογών και το μυαλό μας, ξεφεύγοντας από την αλλοτρίωση και ανακαλύψουμε την «καλή ζωή» που εμείς θέλουμε να ζήσουμε, τότε μπορούμε να μάθουμε αρκετά από την εκλαϊκευμένη επιστημονική γνώση που θα μας βοηθήσουν ν’ αντιμετωπίζουμε τους περιορισμούς και τα δύσκολα και να ζήσουμε μια καλύτερη ζωή.

«O Κύκλος των Χαμένων Αξιών»

Κίνηση Πολιτών «O Κύκλος των Χαμένων Αξιών»
Δημήτρης Μπουραντάς
06/07/2011

Μετά από μια πολύχρονη πορεία κομματισμού, λαϊκισμού, διαφθοράς, διαπλοκής, ανευθυνότητας και ανικανότητας του κατεστημένου πολιτικού συστήματος φθάσαμε στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική χρεοκοπία. Ένα καράβι με πολλές βλάβες είναι σήμερα η πατρίδας μας. Καράβι που βρίσκεται μεσοπέλαγα εν μέσω τρικυμίας με λάθος καπεταναίους, αξιωματούχους και πλήρωμα.

Δυστυχώς, υπάρχει κι ένα μεγάλο ποσοστό επιβατών με λάθος στάσεις και συμπεριφορές λόγω του ευνουχισμού, της αλλοτρίωσης, της εξάρτησης και της εξαπάτησής του από το πολιτικό σύστημα και τα συμφέροντά του. Η χώρα βρίσκεται στη δίνη ενός εφιαλτικού φαύλου κύκλου «χρέους και ύφεσης». Το κατεστημένο πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε εδώ, εκ του αποτελέσματος, δεν διαθέτει την αξιοπιστία, την εμπιστοσύνη των πολιτών, τη βούληση και την ικανότητα να βγάλει τη χώρα από αυτή τη δίνη, ώστε να μετατρέψει το φαύλο κύκλο σε ενάρετο, μέσω ενός στρατηγικού και επιχειρησιακού εθνικού σχεδίου που θα εμπνέει, θα συστρατεύει και θα κινητοποιεί όλες τις υγιείς δυνάμεις. Συνέπεια αυτού είναι να χάνεται κάθε αχτίδα αισιοδοξίας για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας, η εθνική αυτοπεποίθηση, η υπερηφάνεια, η δημοκρατία και η εθνική μας ανεξαρτησία. Η κοινωνία μας βρίσκεται σε σύγχυση, τρομοκρατημένη και κατακερματισμένη. Η ανικανότητα, η αναξιοπιστία και η διαφθορά υποθηκεύουν το μέλλον τη χώρας και τα παιδιά μας ψάχνουν ξένες πατρίδες.

Παρ’ όλα αυτά, πιστεύουμε ισχυρώς ότι μπορούμε και πρέπει να ξαναονειρευτούμε και να κάνουμε το όνειρο πραγματικότητα. Μπορούμε και πρέπει ν’ αλλάξουμε πορεία να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα, αφού δεν έχουμε χάσει την ψυχή μας, τον ουρανό, τη θάλασσα, τον ήλιο, το μυαλό μας, τις ικανότητές μας, τη γεωπολιτική μας θέση, την ιστορία μας. Μπορούμε να ξεκινήσουμε μια νέα πορεία και να χτίσουμε μια πατρίδα που μας αξίζει: ανεπτυγμένη, ανταγωνιστική, δυνατή, πρωτοπόρα και ανθρώπινη. Μια πατρίδα πρότυπο για μίμηση για όλους αυτούς που μας λυπούνται, μας χλευάζουν και μας λοιδορούν. Μπορούμε να γίνουμε οι πρωτοπόροι της νέας αναγέννησης. Έχουμε περιθώριο και δυνάμεις να κερδίσουμε το εθνικό στοίχημα. Μπορούμε, διότι είμαστε τόσοι πολλοί, εντός και εκτός Ελλάδας, που δεν χάσαμε τις αξίες μας, δημιουργήσαμε στο χώρο της εργασίας μας και ζήσαμε τόσα χρόνια στη θλίψη του περιθωρίου, παρατηρώντας την κατηφορική πορεία της χώρας μας και του Ελληνισμού. Μπορούμε να πούμε όχι στο παρελθόν και στο κατεστημένο και ναι στην αναγέννηση, αν πιστέψουμε στη δύναμή μας και αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας. Μπορούμε ν’ αφήσουμε κληρονομιά στα παιδιά μας και την ανθρωπότητα, μια πατρίδα ξεχωριστή, αυθεντική, ισχυρή στην οικονομία, πρωτοπόρα στον πολιτισμό, στην ανθρωπιά, στο κάλλος και στο ήθος. Μπορούμε να χτίσουμε την Ελλάδα των ίσων ευκαιριών, ίσων συνεισφορών και ίσων ανταμοιβών για όλους. Ακόμη και τώρα, μπορούμε να επιτύχουμε τον ολικό επαναπροσδιορισμό της χώρας.

Βασική προϋπόθεση για αυτό είναι η ανάδειξη στη διακυβέρνηση της χώρας νέων πολιτικών δυνάμεων και προσώπων με κατάλληλη κουλτούρα, με τις αρετές της ακεραιότητας, της φρόνησης, της δικαιοσύνης, της αξιοκρατίας, της αποτελεσματικότητας, της κοινωνικής ευθύνης και ευαισθησίας, με εμπειρία, διοικητικές και ηγετικές ικανότητες που τους επιτρέπουν να διαμορφώσουν και να υλοποιήσουν με ταχύτητα, αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο ολικού επαναπροσδιορισμού της χώρας.

Πιστεύουμε, ότι όσο δύσκολες και αν είναι οι λύσεις, υπάρχει ο δρόμος για να βγούμε από το αδιέξοδο που έχει δημιουργήσει το κατεστημένο πολιτικό σύστημα συσσωρεύοντας για δεκαετίες χρέη, χτίζοντας ένας διεφθαρμένο και αναποτελεσματικό κράτος, ευνοώντας την παραοικονομία, τη διαφθορά, την κρατικοδίαιτη οικονομία και συνθλίβοντας την υγιή επιχειρηματικότητα. Η πρωτοβουλία για το ταξίδι σ’ ένα τέτοιο δρόμο δεν μπορεί να προκύψει παρά μόνο από τους πολίτες, από όλους εμάς.

Στην προσπάθεια για τη διέξοδο από το φαύλο κύκλο, αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία για την ίδρυση της κίνησης πολιτών ο «Κύκλος των Χαμένων Αξιών», με αποστολή τη δημιουργία μιας κρίσιμης δύναμης που θα εργαστεί και θα συμβάλει στην αναγέννηση του πολιτικού πολιτισμού, στον επαναπροσδιορισμό του πολιτικού συστήματος και στη διασφάλιση της ορθής πορείας της χώρας στο μέλλον, με βάση συγκεκριμένες αξίες, μια σύγχρονη μετα-ιδεολογία πέραν των κατεστημένων και με σαφείς στρατηγικές κατευθύνσεις, δημιουργικές και καινοτόμες.

Ο επίμονος υπουργός

Νικηφόρος Μαλεβίτης
06 Ιουλ 2011

Ο Γιάννης Ραγκούσης ήταν ένα από τα «πουλέν» του Γιώργου Παπανδρέου, που εμφανίστηκε σαν κομήτης στο ΠΑΣΟΚικό σύμπαν. Σε αντίθεση όμως με τα υπόλοιπα μέλη του Παπανδρεϊστάν, αποδεικνύεται συν τοις άλλοις και επιτυχημένος. Ίσως γι’ αυτό να τον απομάκρυνε το περιβάλλον του πρωθυπουργού, ο οποίος θεωρεί πια ότι ένας «δικός του άνθρωπος» υπάρχει στην κυβέρνηση και αυτός είναι Παύλος Γερουλάνος (τυχαίο; Δεν νομίζω).
Ο κ. Ραγκούσης πιστώνεται το σύνολο σχεδόν των ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων που έχει κάνει αυτή η κυβέρνηση: Τον Καλλικράτη, την αλλαγή του τρόπου διευθυντικών κρίσεων στο δημόσιο, την επέκταση του ΑΣΕΠ παντού, το πρόγραμμα «Διαύγεια», χάρη στο οποίο όλες οι αποφάσεις για κάθε δαπάνη, ανάθεση έργου ή πρόσληψη στο δημόσιο είναι ελεύθερα προσβάσιμες στο διαδίκτυο, το νόμο για τη μετανάστευση (με τον οποίο συμφωνώ απολύτως), την υποχρέωση ανάρτησης στο ίντερνετ του πόθεν έσχες όλων των πολιτικών. Έχει βέβαια στο παθητικό του και κάποιες πατάτες (τα υβριδικά αυτοκίνητα των υπουργών), ενώ χρεώνεται ως αρμόδιος υπουργός και την καθυστέρηση της μεγάλης μεταρρύθμισης που έχει ανάγκη η χώρα, δηλαδή του σπασίματος των μεγάλων περιφερειών και της αλλαγής του εκλογικού νόμου. Ωστόσο, δικαιολογημένος είναι σε κάθε περίπτωση, αν αναλογιστεί κανείς την απειρία του στην κεντρική διοίκηση.
Με λίγα λόγια, ο κ. Ραγκούσης είναι ο πιο επιτυχημένος υπουργός αυτής της κυβέρνησης. Δεύτερος και καταϊδρωμένος, ο Ανδρέας Λοβέρδος με τον κ. Κουτρουμάνη, χάρη στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση του περασμένου χρόνου.

Γιατί λοιπόν ψυχράνθηκε μαζί του ο πρωθυπουργός, όπως διαρρέει από το Μαξίμου; Γιατί λέει κράτησε άκαμπτη στάση στην περίπτωση της Κερατέας, όταν οι κάτοικοι των –πρώην αυθαιρέτων μη ξεχνάμε – οικισμών περιοχής αποφάσισαν να κηρύξουν την αυτονομία τους από το ελληνικό κράτος. Λοιπόν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η στάση αυτή αποτελεί παράσημο και είναι ντροπή για την κυβέρνηση που υποχώρησε. Επίσης, ο Ραγκούσης δυσαρέστησε το Μαξίμου, επειδή δεν δέχθηκε επ’ ουδενί να δώσει πράσινη κάρτα στους λαθρομετανάστες της Υπατίας. Για μένα, αυτό ήταν άλλο ένα παράσημο και μακάρι να πέρναγε η γραμμή Ραγκούση. Οι νόμοι σε αυτό το κράτος θα πρέπει να ισχύουν για όλους – νόμιμους κατοίκους, Έλληνες και ξένους υπηκόους.

Προχθές, ο κ. Ραγκούσης αιφνιδίασε πάλι, επισημαίνοντας το αυτονόητο. Ότι δηλαδή, σύμφωνα με το νόμο που έχει ήδη ψηφιστεί από τη Βουλή, όλα τα επαγγέλματα, συμπεριλαμβανομένου και αυτού του ταξιτζή, είναι πλέον απελευθερωμένα. Γιατί μέχρι σήμερα είχαμε συνηθίσει να ψηφίζονται νόμοι και να μένουν κενό γράμμα. Παράλληλα, παρέπεμψε στις Περιφέρειες και τους Δήμους για τις σχετικές άδειες, οι οποίες ήλθε η ώρα να αναλάβουν και τις ευθύνες τους και να μην τα ρίχνουν στο κράτος για όλα τα δεινά του κόσμου.

Ειλικρινά, δεν ξέρω αν είναι σωστή επιλογή η απελευθέρωση του συγκεκριμένου επαγγέλματος. Όπως και με τους δικηγόρους, έχουμε ήδη πάρα πολλούς ταξιτζήδες. Το πρόβλημα είναι να συλληφθεί η φοροδιαφυγή στα συγκεκριμένα επαγγέλματα, αλλά και το μαύρο χρήμα που διακινείται μέσω της πώλησης αδειών ταξί. Εντούτοις, όπως έλεγε και ο βρώμικος Χάρι, οι απόψεις (για να το θέσω κόσμια) είναι σαν τις οπές του πισινού: όλοι έχουν από μία. Στην προκειμένη περίπτωση, η Ελλάδα έχει αναλάβει μία συμβατική υποχρέωση απέναντι στους δανειστές της: να ανοίξει όλα τα κλειστά επαγγέλματα. Ας το κάνει επιτέλους και στο τέλος θα κάνουμε ταμείο. Τώρα, αν οι ταξιτζήδες θέλουν να αποζημιωθούν για τις άδειες που πλήρωσαν, μπορεί να βρεθεί κάποια λύση: να αποζημιωθούν για όσο τις δήλωσαν στην εφορία ότι τις αγόρασαν!

Εν ολίγοις, για πρώτη φορά εδώ και πολλούς μήνες, οφείλω να επαινέσω έναν υπουργό. Απαντώντας έτσι και στους αναγνώστες που με κατηγορούν ότι τα μηδενίζω όλα, δεν κάνω προτάσεις, το παίζω τιμητής των πάντων, κλπ. Είναι σίγουρο ότι θα υπάρξουν τώρα άλλοι σχολιαστές που θα μου καταλογίσουν το ακριβώς αντίθετο (τσιράκι του Ραγκούση, κλπ.). Αλλά είπαμε, τι είναι οι απόψεις, και γιατί όλοι έχουν από μία...

Ένα νέο New Deal για την Ευρώπη

Γιάννης Βαρουφάκης

Διακήρυξη υπογεγραμμένη από τους:
Τζουλιάνο Αμάτο (τ. Πρωθυπουργός της Ιταλίας)
Γκι Βερχόφσταντ (τ. Πρωθυπουργός του Βελγίου, νυν ηγέτης της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο)
Μισέλ Ροκάρ (τ. Πρωθυπουργός της Γαλλίας)
Μάριο Σοάρες (τ. Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Πορτογαλίας)
Ενρίκε Μπαρόν (τ. ηγέτης της Σοσιαλιστικής Ομάδας και πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου)
Γιάτσεκ Σαριούζ Βόλσκι (Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, τ. Αντιπρόεδρος της Ευρωβουλής, και Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Ευρωβουλής)

Η Ευρώπη χάνει τον πόλεμο μεταξύ των εκλεγμένων κυβερνήσεων των κρατών-μελών που την απαρτίζουν και των οίκων αξιολόγησης που δεν λογοδοτούν παρά στον εαυτό τους. Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να κυβερνήσουν αλλά οι οίκοι αξιολόγησης διατηρούν την εξουσία. Οι πολίτες το γνωρίζουν αυτό και, για αυτό, σε κάποια Ευρωπαϊκά κράτη δυστροπούν στην ιδέα παροχής οικονομικής βοήθειας σε άλλα κράτη.

Ωστόσο, ορισμένες από αυτές τις χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, ωφελήθηκαν τα μέγιστα από ένα ευρώ φθηνότερο και πιο ανταγωνιστικό από ό,τι θα ήταν σε μια ευρωζώνη αποτελούμενη από λιγότερα (και πλουσιότερα) κράτη-μέλη. Παράλληλα, η χρεοκοπία των πιο ευάλωτων σε χρέη κρατών θα έπληττε τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία της Κεντρικής Ευρώπης, κάτι που σημαίνει ότι τα συμφέροντα του 'βορρά' είναι απόλυτα συνυφασμένα με εκείνα του 'νότου'. Κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο.

Ως προς την απάντηση σε αυτή την πολύπλοκη Κρίση, η απάντηση δεν μπορεί να είναι «λιγότερη» Ευρώπη αλλά «περισσότερη». Ο Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ και ο Τζούλιο Τρεμόντι πρότειναν (όπως και άλλοι) την μετατροπή μέρους των εθνικών χρεών σε κοινό χρέος μέσω της έκδοσης ευρωομολόγων, μια κίνηση που θα σταματούσε την παρούσα κρίση χρέους. Συμφωνούμε.

Η απόφαση για μια τέτοια μετατροπή δεν χρειάζεται να είναι ομόφωνη. Μπορεί να επιτευχθεί στην βάση της εθελοντικής συμμετοχής κρατών-μελών εφόσον η πλειοψηφία (των κρατών-μελών) την προτείνει, όπως ακριβώς συνέβη και με τη δημιουργία του ίδιου του ευρώ. Οι κυβερνήσεις που επιθυμούν να διατηρήσουν τα δικά τους ομόλογα, όπως πιθανώς η Γερμανία, μπορούν να το κάνουν.

Συμφωνούμε επίσης με την πρόταση Γιουνκέρ-Τρεμόντι στο σκέλος που προβλέπει ότι τα ευρωομόλογα θα μπορούν να διακινούνται διεθνώς και να προσελκύουν πλεονάσματα από κρατικά αποθεματικά ταμεία (sovereign wealth funds) και από τις αναδυόμενες οικονομίες, των οποίων οι κυβερνήσεις προτείνουν ένα πιο πλουραλιστικό διεθνές νομισματικό σύστημα. Τα κονδύλια που θα προσελκύσουν τα ευρωομόλογα θα αποτελούν οικονομικές εισροές στην ΕΕ συνολικά και όχι οικονομική βοήθεια μεταξύ των κρατών - μελών.

Εξάλλου προτείνουμε το μέρος των εθνικών χρεών που θα μεταφερθεί στην ΕΕ να αποσυρθεί από την αγορά ομολόγων. Απλά, τα ομόλογα αυτά θα εξυπηρετούνται από την ΕΕ, από τα κονδύλια που θα ελκύσουν τα (ελευθέρως διακινούμενα στις αγορές) ευρωομόλογα, χωρίς όμως να αγοράζονται και να πωλούνται στις αγορές. Από τη στιγμή που δεν θα αγοράζονται ούτε και θα πωλούνται, δεν θα αφορούν πλέον τους οίκους αξιολόγησης. Το επιτόκιο αποπληρωμής από τα κράτη-μέλη προς την ΕΕ αυτού του μεταφερθέντος χρέους θα μπορούσε να αποφασιστεί σε μια σταθερή βάση από τους υπουργούς οικονομικών του Eurogroup. Έτσι, θα θωρακιστεί από τους κερδοσκόπους και οι κυβερνήσεις θα επανακτήσουν τον έλεγχο μεγάλου μέρους του χρέους από τους οίκους αξιολόγησης.

Προτείνουμε επίσης να διδαχθούμε από το New Deal των ΗΠΑ τη δεκαετία του 30, το οποίο ενέπνευσε την πρόταση του Ζακ Ντελόρ το 1993 να υποστηριχθεί το κοινό νόμισμα με κοινά ευρωομόλογα.

Η κυβέρνηση Ρούσβελτ δεν ζήτησε να δανειοδοτήσουν (ή να εγγυηθούν δάνεια) πλεονασματικές πολιτείες όπως η Καλιφόρνια τις ελλειμματικές πολιτείες. Ούτε και απαιτούσε οικονομική βοήθεια από αυτές, ή την εξαγορά από εκείνες των χρεών άλλων πολιτειών ή της Ένωσης. Ακριβώς έτσι δεν υπάρχει κανένας λόγος η Ευρωπαϊκή Ένωση να ζητά την αγορά χρέους των κρατών-μελών ή την δανειοδότησή τους όταν δύναται να εκδώσει δικά της ευρωομόλογα τώρα.

Τα ομόλογα των ΗΠΑ χρηματοδοτούν την ομοσπονδιακή οικονομική πολιτική. Η Ευρώπη δεν διαθέτει τέτοια πολιτική. Όμως τα κράτη-μέλη, των οποίων τμήμα του εθνικού χρέους προτείνουμε να μετατραπεί σε κοινό χρέος μέσω της έκδοσης ευρωομόλογων, θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν το υπόλοιπο χρέος τους μέσω των εσόδων από εθνική φορολογία και χωρίς οικονομική βοήθεια από άλλους.

Η Ευρώπη έχει επίσης ένα πλεονέκτημα που παραβλέπεται. Πολλά, αν όχι τα περισσότερα, κράτη-μέλη πνίγονται στα χρέη μετά τη διάσωση των τραπεζών. Όμως η ίδια η ΕΕ ουσιαστικά δεν έχει χρέος. Ακόμα και μετά την αγορά εθνικών ομολόγων από την ΕΚΤ στην δευτερογενή αγορά, από τον περασμένο Μάιο έως τώρα, το κοινό χρέος της Ένωσης είναι λιγότερο από 1% του ΑΕΠ.

Πρόκειται για λιγότερο από το ένα δέκατο του επιπέδου χρέους στο οποίο οι ΗΠΑ εξέδωσαν ομόλογα για να χρηματοδοτήσουν το New Deal, του οποίου η επιτυχία τους έδωσε την εμπιστοσύνη να χρηματοδοτήσουν το Σχέδιο Marshall το οποίο επανεκκίνησε την Ευρώπη μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και από το οποίο η Γερμανία ήταν αυτή που επωφελήθηκε περισσότερο από όλα τα κράτη.

Η έκδοση ευρωομολόγων, επί πλέον, δεν απαιτεί τη σύσταση κάποιου καινούργιου θεσμού. Ένα καλά προστατευμένο ομόλογο μπορεί να το διαχειριστεί ακόμα και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Εκδόσεις ομολόγων για την ανάπτυξη μπορούν να γίνουν από αυτό το Ταμείο ή από το γκρουπ στο οποίο ανήκει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων ή από την ίδια την ΕΚΤ. Μπορούν επίσης να εξυπηρετηθούν από έσοδα συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων, όπως συμβαίνει με τα ομόλογα της ίδιας της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων.

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι ο εγγυητής της νομισματικής σταθερότητας, αλλά η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων είναι εγγυητής της ευρωπαϊκής ανάπτυξης. Η δυνατότητά της να χρηματοδοτεί επενδυτικά προγράμματα ήδη είναι διπλάσια από αυτή της Παγκόσμιας Τράπεζας. Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων εκδίδει τα δικά της ομόλογα εδώ και 50 χρόνια δίχως εθνικές εγγυήσεις ή οικονομική βοήθεια. Κανένα από τα ισχυρά κράτη-μέλη της ευρωζώνης δεν υπολογίζει σε δανεισμό στο εθνικό του χρέος.

Η έκδοση ομολόγων διαφέρει ριζικά από το τύπωμα χρήματος και δεν σχετίζεται με την διαχείριση των κρατικών ελλειμμάτων. Έκδοση ομολόγων από την ΕΕ θα σήμαινε εισροή κεφαλαίων για χρηματοδότηση της ευρωπαϊκής ανάνηψης και όχι λιτότητα ή πληθωριστικές τάσεις. Ζητάμε επειγόντως την αναγνώριση αυτής της διαπίστωσης από το Ecofin και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, ώστε να εξασφαλιστεί η ευρωζώνη και να επιτευχθεί οικονομική και κοινωνική συνοχή στο πλαίσιο ενός ευρωπαϊκού New Deal τώρα.

Σκοτώνοντας την Ελλάδα κάθε μέρα..."κατά λάθος"

Του Άγη Βερούτη

Η Ελλάδα βρίσκεται υπό πολιορκία. Μετά από εξώθηση εκτός αγορών από τους ανεπάγγελτους επαγγελματίες πολιτικούς, σε καθεστώς ομηρίας από τους υποτιθέμενους “σωτήρες δανειστές” της Ελλάδας, ο Ελληνικός Λαός υπόκειται σε επίθεση που ομοιάζει σε εμπόλεμη κατάσταση. Τα μνημειώδη λάθη των τελευταίων 20 μηνών από τους κυβερνώντες είναι αλλεπάλληλα και ασταμάτητα, αθροιστικά στα λάθη των προηγούμενων 35 ετών.

Αν δεν ήξερε κάποιος πως, πιθανόν, οι άνθρωποι που μας κυβερνούν δεν έχουν δουλέψει ούτε μια μέρα της ζωής τους στην πραγματική οικονομία, πως πιθανόν δεν έχουν ούτε ένα ένσημο εκτός Βουλής ή πανεπιστημίου, τότε διόλου απίθανο δεν θα ήταν να μπερδέψει την τέλεια απραγία και ανικανότητά τους για σχέδιο ηθελημένης καταστροφής του κοινωνικού ιστού και της μεσαίας τάξης της Χώρας.

Οι ενέργειες που υλοποιούν, αλλά περισσότερο εκείνες που δεν υλοποιούν, κάλλιστα μπορεί να θεωρηθούν σκοπούμενη λεηλασία και καταστροφή της Ελληνικής οικονομίας, με αποτέλεσμα να κατασπαράσσουν τη μεσαία τάξη, να καταδικάζουν τον ιδιωτικό τομέα σε ανεργία που ήδη ξεπερνά το ένα εκατομμύριο ανέργων.

Το σύνολο των 2,5 εκατομμυρίων εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα καλείται να χρηματοδοτήσει, με την προστιθέμενη αξία που δημιουργεί, πάνω από ένα εκατομμύριο υπαλλήλους του δημοσίου τομέα, απίστευτες ρεμούλες και σπατάλες σε κρατικό επίπεδο, ένα εκατομμύριο ανέργους, και δυόμιση εκατομμύρια συντάξεις - δικαίως αποδιδόμενες ή μη - πάντως σε σύνολο υψηλότερο ποσό από όλους μαζί τους μισθούς του ιδιωτικού τομέως και την κερδοφορία όλων των μικρομεσαίων επιχειρήσεων αθροιστικά.

Με την πρόσφατη απαράδεκτη συμπεριφορά των αστυνομικών δυνάμεων απέναντι σε ειρηνικούς διαδηλωτές, προφασιζόμενη την παρουσία των 200-300 “γνωστών αγνώστων”, η μεσαία τάξη που εξασκεί το συνταγματικό της δικαίωμα στην ειρηνική διαμαρτυρία βομβαρδίστηκε με τόνους ασφυξιογόνων χημικών, δάρθηκε, μάτωσε, εξανδραποδίστηκε, και τελικά υποχρεώθηκε στην συνέχιση της διαμαρτυρίας της.

Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η “Άπραγη Κυβέρνηση” ψηφίζει να προχωρήσει σε μια ακόμη φοροκαταιγίδα ενάντια στα συνήθη κορόιδα: τους νομοταγείς φορολογούμενους. Αντί να κυνηγήσει τους φοροφυγάδες και διεφθαρμένους τυφλοπόντικες του συστήματος κρατικών προμηθειών, τους διεφθαρμένους των πολεοδομιών, τους εκβιαστές των πάσης φύσεων κρατικών μηχανισμών, η κυβέρνηση αυτή επιλέγει να αποτελειώσει τον μέσο τίμιο Έλληνα, προκειμένου να εξασφαλίσει μια ακόμη δόση δανεικού “ναρκωτικού” χρήματος, που θα αφοδεύσει μέσω μισθών υπαλλήλων ανύπαρκτων δημοσίων οργανισμών, νεκρών συνταξιοδοτούμενων, αρτιμελών αναπήρων, και κρατικών προμηθειών με τεράστια περιθώρια για μίζες, βρώμικο χρήμα, και υπερκέρδη για τα τρωκτικά που έχουν πλέον συμβιωτική σχέση με το πολιτικό σύστημα.

Όλα αυτά φυσικά σε μελλοντικό χρόνο θα μας ζητήσουν να τα συγχωρήσουμε, όπως πρόσφατα ζήτησε ο πρώην τσάρος της Ελληνικής οικονομίας λέγοντας απλά ότι “λάθη έγιναν”.

Φυσικά και έγιναν λάθη. Μόνο λάθη έγιναν, αφού η πολιτική της φοροαφαίμαξης δεν απαιτεί ευφυΐα ή δημιουργικότητα. Μόνο λάθη έγιναν διότι κανείς από τους κυβερνώντες δεν είναι διατεθειμένος να έρθει σε ρήξη με την πελατειακή κομματική βάση του, και να πράξει το αυτονόητο, που είναι η μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και της αξίας των συντάξεων που πληρώνονται από τον υποζύγιο Έλληνα εργαζόμενο της μεσαίας τάξης.

Κανείς από το κυβερνητικό κόμμα δεν είναι διατεθειμένος να θυσιάσει μέρος των χρημάτων που προορίζονται για πληρωμή μισθών των κομματικών στρατιών, για να υποστηρίξει την ανάπτυξη. Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να πατάξει την διαφθορά διότι αυτό θα ήταν αυτοαναίρεση. Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να τιμωρήσει την κλοπή δημοσίου χρήματος διότι αυτό θα ήταν αυτοτιμωρία.

Η σημερινή κυβέρνηση ζει σε δανεικό χρόνο. Μέχρι οι “σωτήρες” δανειστές μας να προετοιμαστούν για μια αναίμακτη, από πλευράς τους, Ελληνική χρεοκοπία. Όχι σαν αυτή που ήδη βιώνουμε, αλλά μια χρεοκοπία που δεν θα μπορούν να εισαχθούν εμβόλια και πετρέλαιο, και ανταλλακτικά αυτοκινήτων ή άλλων μηχανών, και τρόφιμα, και άλλα απαραίτητα για την επιβίωση. Μια χρεοκοπία-Κουβανοποίηση που θα διαλύσει τον κοινωνικό ιστό για δεκαετίες.

Την ίδια στιγμή η αξιωματική αντιπολίτευση ζει στο δικό της λούμπεν φανταστικό κόσμο, αγγελικά πλασμένο, όπου αυτό που διακυβεύεται δεν είναι το μέλλον των παιδιών της Ελλάδας, αλλά μόνο η επικράτησή της απέναντι στον υπέρτατο εκλογικό εχθρό της. Η αξιωματική αντιπολίτευση προτείνει ημίμετρα διόλου καλύτερα από τη σημερινή κυβέρνηση, αφού τελικά δεν λέει κουβέντα για την μείωση του δημοσίου Λεβιάθαν που στραγγίζει τις τελευταίες σταγόνες αίμα από την οικονομία μας. Αν ήταν μόνο με φοροαπαλλαγές να έρθει η ανάπτυξη, ο Καραμανλής θα κυβερνούσε ακόμη. Αν ήταν χωρίς μείωση του δημοσίου, και χωρίς πάταξη της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής να έρθει ανάπτυξη, ο Καραμανλής θα κυβερνούσε ακόμη.

Όλοι ανεξαιρέτως οι σημερινοί πολιτικοί ποντάρουν ότι κάποια στιγμή θα μπορέσουν να πουν στον μικρόνοο κομματικό “λαό” τους “κάναμε λάθος”, και μετά όλα ξανά από την αρχή.

Δεν είναι δυνατόν σε αυτή τη Χώρα τη μικρή, την πελώρια, να μην υπάρχει ΕΝΑΣ πολιτικός που να καταλαβαίνει ότι για την επιβίωσή μας, με ή χωρίς κούρεμα του χρέους, ότι πρέπει να μπει τάξη. Τάξη σε όλα. Τάξη στο μέγεθος του δημοσίου, τάξη στη φορολόγηση, τάξη στις κρατικές προμήθειες, τάξη στην ανεξέλεγκτη γραφειοκρατία, τάξη στην πολιτική, τάξη στη διαφθορά, τάξη στη Χώρα.

Χωρίς τάξη είμαστε χαμένοι, εκτός και αν οι νεοφώτιστοι “επικυρίαρχοι” δανειστές μας φροντίσουν να μας απαλλάξουν από το αρρωστημένο πολιτικό καθεστώς της κλεπτοκρατίας της Μεταπολίτευσης. Ακόμα και ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ, ένα Ελληνικό “New Deal”, θα πέσει στο κενό, ή μάλλον στις τσέπες των κλεπτοκρατών, αν δεν γίνει το Μεγάλο Ξεκαθάρισμα πρώτα.

Απαισιοδοξώ ότι οι ίδιοι οι κλεπτοκράτες αποκλείεται από μόνοι τους να ακυρώσουν εαυτόν, ειδικά εν όψει της μεγάλης μπάζας του 21ου αιώνα: της χρηματοδότησης της ανάπτυξης της Ελλάδας μετά από τη χρεοκοπία του 2010.

Φοβάμαι όμως ότι όποτε ο Ελληνικός Λαός περίμενε έξωθεν λύση έμεινε ανικανοποίητος, ενώ όποτε έδωσε μόνος του αιματηρή λύση κατέληξε σε εθνική τραγωδία.

Που είναι άραγε αυτός ο “Κανένας” που δεν θα πολιτεύεται “κατά λάθος”, και γιατί αργεί να βγει μπροστά;

* Ο Άγης Βερούτης είναι επιχειρηματίας, Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στις ΗΠΑ όπου και εργάστηκε σχεδόν είκοσι χρόνια


Πηγή:www.capital.gr

Η Ελλάδα μπροστά στη μειωμένη κυριαρχία.

του ΓΕΩΡΓΙΟΥ Π. ΜΑΛΟΥΧΟΥ


Προφανώς, έχουμε χάσει εντελώς τα λογικά μας. «Η κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί σημαντικά» είπε την Κυριακή ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Κι εμείς, τον ακούμε, σα να μη συμβαίνει τίποτα. Ε, λοιπόν, συμβαίνει. Για την ακρίβεια, συμβαίνουν πολλά.

Η δήλωση Γιούνκερ είναι, θα έπρεπε να είναι, εντελώς απαράδεκτη για την Ελλάδα και την κυβέρνησή της. Ο κατά τα λοιπά λαλίστατος κ. Παπανδρέου, θα έπρεπε να θυμηθεί ότι, παρά τις φοβερές δυσκολίες, παραμένει πρωθυπουργός μιας ευρωπαικής χώρας του 21ου αιώνα, ακόμα τουλάχιστον πλήρους μέλους της Ευρωπαικής Ενωσης, της ευρωζώνης, του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ και να εγκαλέσει τον κ. Γιούνκερ. Δεν είναι νοητό μια τέτοια χώρα να αποκαλείται χώρα μειωμένης κυριαρχίας και να το αποδέχεται. Ότι κι αν χρωστάει, όπου κι αν χρωστάει, όσα κι αν χρωστάει, για όποιο λόγο κι αν τα χρωστάει.

Πρώτον, είναι αδιανόητο για την ίδια την Ε.Ε. να θεωρεί ότι στους κόλπους της μετέχει μια χώρα μειωμένης κυριαρχίας. Είναι έξω από κάθε λογική αλλά και από κάθε Συνθήκη, ιδρυτική ή άλλη. Η Ε.Ε. είναι μία ένωση ελεύθερων, κυρίαρχων και δημοκρατικών κρατών. Αν άλλαξε και δεν είναι, πρέπει να το πληροφορηθούμε. Ασφαλώς και δεν άλλαξε καταστατικά. Αλλάζει όμως πραγματικά, διολισθαίνει διαρκώς σε μια αντίληψη που ουδεμία σχέση έχει με το ευρωπαικό κεκτημένο, ούτε τους λόγους και τους τρόπους με τους οποίους πρώτα η Ε.Ο.Κ. και, στη συνέχεια, η Ε.Ε. σχηματίστηκαν. Χώρα μειωμένης κυριαρχίας σημαίνει μπανανία. Και αυτό δεν είναι Ευρώπη. Δεν έχει καμία σχέση με Ευρώπη: είναι καθεστώς κατοχής.

Δεύτερον, είναι αδιανόητο για την ίδια την Ελλάδα: τι μήνυμα εκπέμπει προς πάσα κατεύθυνση όταν η κυβέρνησή της αποδέχεται αυτή την αθλιότητα; Αθλιότητα σαφής και ξεκάθαρη: παρά τις ωραιοποιήσεις και τις σχετικοποιήσεις, Ο κ. Γιούνκερ είναι μεγάλο παιδί και ξέρει πολύ καλά και τι λέει και γιατί το λέει.

Και η μόνη απάντηση που μπορεί και πρέπει να λάβει είναι ότι πρέπει να ζητήσει συγνώμη από τη χώρα και το λαό της. Γιατί αλλιώς η Ελλάδα διαθέτει και τα θεσμικά εργαλεία στην ίδια την Ε.Ε. (λ.χ. πλήρες μπλοκάρισμα διαδικασιών όπως η επόμενη ευρωπαική Συνθήκη), αλλά και την πολιτική επικινδυνότητα να τα παίξει όλα για όλα και να τα κάνει μπάχαλο… Εκεί να δει κανείς τον κ. Γιούνκερ και τις τράπεζες που εκπροσωπεί – γιατί αυτές και μόνον αυτές εκπροσωπεί…

Τι μήνυμα λαμβάνουν, πρώτα απ΄ όλα οι πολίτες της Ελλάδας που καλούνται να σηκώσουν αυτά τα πρωτοφανή και εξαιρετικά αμφιλεγόμενα φορτία; Μας λέει ο κ. Γιούνκερ ότι είμαστε υπόδουλοι; Ε, τότε, δεν έχουμε να χάσουμε παρά τις αλυσίδες μας… Χειρότερα δεν έχει.

Αν είναι η Ελλάδα να ζυγίσει την απώλεια κυριαρχίας και την πτώχευση, οφείλει πολύ σοβαρά να σκεφτεί να επιλέξει την πτώχευση: υποτίθεται ότι όλα αυτά που γίνονται, γίνονται για να αλλάξει η χώρα. Όχι για να υποδουλωθεί. Αν είναι να διαλέξουμε μεταξύ υποτέλειας και δελτίου στα καύσιμα, προσωπικά, τουλάχιστον, διαλέγω ασυζητητί δελτίο στα καύσιμα… Και ίσως και πολλοί άλλοι Ελληνες.

Λέμε ότι τα κάνουμε όλα αυτά για το μέλλον. Όμως, μέλλον με υποτέλεια, με μειωμένη κυριαρχία, δεν είναι μέλλον. Μήπως λοιπόν τα κάνουμε απλώς για το σήμερα; Για το τώρα; Από φόβο μήπως χάσουμε ότι έμεινε από την φενάκη της καλοπέρασής μας;

Μήπως γι αυτό κληροδοτούμε στις επόμενες γενιές μια χώρα μειωμένης κυριαρχίας, απλώς και μόνο για να μην ξεβολευτούμε για τα επόμενα δύο, πέντε, δέκα χρόνια;

Μήπως όλο αυτό είναι εξίσου εγωιστικό με όλα όσα έγιναν και μας οδήγησαν εδώ; Μήπως για να αποφύγουμε το δελτίο στα καύσιμα και ότι άλλο φέρνει η πτώχευση (που είναι δε και λίαν αμφίβολο ότι θα έρθει, ή, τουλάχιστον εξίσου σίγουρο είναι ότι θα έρθει και με αυτές τις «δόσεις» και το γνωρίζουμε όλοι) θυσιάζουμε πραγματικά το μέλλον των επόμενων γενεών, για να αποφύγουμε τη δική μας ταλαιπωρία σήμερα; Αν είναι κάποιος να πληρώσει τόσο, ας πληρώσουμε εμείς, τώρα. Όχι οι γενιές που έρχονται με τη μειωμένη κυριαρχία που προκαταβολικά τους εξασφάλισε ο κ. Γιούνκερ, ο οποίος έσπευσε να συμπληρώσει ότι το χρέος θα μας κυνηγάει για χρόνια, δηλαδή και η απώλεια κυριαρχίας μαζί…

Τρίτον, τι μήνυμα στέλνουμε στον υπόλοιπο κόσμο; Σε εχθρούς και συμμάχους; Ποια χώρα πρόκειται να στηρίξει ή να συμμαχίσει με μια άλλη όταν αυτή αποδέχεται τέτοια κατηγοριοποίηση για οποιοδήποτε λόγο; Υπάρχει καμία; Ποιος θα εμπιστευτεί μια τέτοια χώρα και μια τέτοια κυβέρνηση; Για να κάνει τι; Αλλά και τι μήνυμα στέλνουμε στην Τουρκία; Τι της λέμε; Δεν της λέμε ότι έχουμε πλέον παραδοθεί πλήρως; Δεν την καλούμε να επιβάλλει τα τετελεσμένα που εδώ και χρόνια παλεύει;

Οσο κι αν το θέλει ο κ. Γιούνκερ, που κάνει τη μία αντιφατική δήλωση μετά την άλλη, όσο κι αν το επιθυμεί το Βερολίνο, που αυτό και η πολιτική του χτίζουν σήμερα τις μειωμένες κυριαρχίες στην Ευρώπη, η Ελλάδα ΔΕΝ είναι χώρα μειωμένης κυριαρχίας, παρά το χρέος της. Εχει ακόμα δύναμη, αρκεί να το αποφασίσει. Να ξεζαλιστεί από τους εκβιασμούς και να έρθει στα σύγκαλά της. Κι έχει πολλά να κάνει τότε: αντί να αποδέχεται την μειωμένη κυριαρχία, ας προστρέξει σε συμμαχίες. Ας ζητήσει λ.χ. ο κ. Παπανδρέου να πάει επίσημη επίσκεψη στην Ουάσικτον. Ας προστρέξει εκεί για να αλλάξει τα δεδομένα: έτσι κι αλλιώς, τρεις φορές μέχρι σήμερα σε αυτή την κρίση η αμερικανική παρέμβαση δεν ήταν εκείνη που μας διέσωσε, όσο ήταν δυνατό, από τη γερμανική και δήθεν «ευρωπαική» λαίλαπα;

Η τελευταία φορά που η Ελλάδα αντιμετωπίστηκε επισήμως από την πολιτική ηγεσία μιας άλλης χώρας ως χώρα μειωμένης κυριαρχίας, ήταν τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, με το ιταλικό τελεσίγραφο. Και τότε, πολλοί πίστευαν ότι δεν έπρεπε να αντιδράσει. Και δεν την περίμενε η οικονομική, αλλά η πλήρης κατάκτηση, που ήταν περίπου βέβαιη και τρομακτικά χειρότερη από αυτή που μπορεί να φέρει μια πτώχευση. Κι όμως η Ελλάδα αντέδρασε. Μάλλον, θα έκανε λάθος. Και μη βιαστεί κανείς να πει ότι δεν υπάρχει καμία σύγκριση. Ας σκεφτεί και δύο και τρεις φορές πριν το πει…

Η πίττα και ο σκύλος

Γρηγόρης Νικολόπουλος

Πιστεύω οτι δεν υπάρχει άνθρωπος στην Βουλή, στην Ελλάδα, αλλά και στον κόσμο ολόκληρο που να πιστεύει οτι το μεσοπρόθεσμο σχέδιο και ο εφαρμοστικός του νόμος, μπορούν να εφαρμοστούν. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να εφαρμοστούν στην Ελλάδα και σε καμία άλλη χώρα που έχει μια στοιχειώδη Δημοκρατία και φυσικά σε καμιά περίπτωση σε ευρωπαική χώρα.



Το μεν μεσοπρόθεσμο είναι εξαιρετικά άδικο – μέχρι ανοησίας – και θα οδηγήσει σε αλματώδη αύξηση της φοροδιαφυγής, ενδεχομένως μάλιστα να δημιουργήσει και νέο κίνημα όπως το «Δεν Πληρώνω» που θα ονομάζεται κάπως σαν «Δεν Υποβάλει Κανείς Φέτος Φορολογική Δήλωση» ή «Κλείστε την Πόρτα στην Εφορία» ή κάπως έτσι.

Το ζήτημα είναι οτι : πρώτον, έσοδα απο τη φοροδιαφυγή δεν θα υπάρχουν διότι απλούστατα, δεν θα υπάρχει τζίρος και κέρδη για να υπάρξει φοροδιαφυγή, λόγω ύφεσης.

Δεύτερον, όλοι έχουν διαπιστώσει οτι πάλι την πληρώνει ο τίμιος φορολογούμενος, συνεπώς, κανείς δεν θα δηλώνει τίποτα.

Πάρτε για παράδειγμα τις πισίνες –που κανένας δεν ενοχλείται και αν φορολογηθούν. Υπάρχουν δυο ειδών πισίνες: Οι δηλωμένες και οι αδήλωτες. Όποιος λοιπόν την έχει δηλώσει, θα πληρώσει έκτακτη εισφορά. Όποιος δεν την έχει δηλώσει θα κάνει βουτιές τσάμπα.

Και δεν είναι μόνο οι πισίνες.

Όλοι οι επιπλέον φόροι μπαίνουν επι των δηλωθέντων εισοδημάτων και επι της δηλωθείσας περιουσίας. Επι των αδήλωτων, τίποτα. Όλα τα αδήλωτα, συνεχίζουν όπως είναι.

Συνεπώς ο νομοταγής στην Ελλάδα είναι το αιώνιο θύμα και νομίζω οτι για πρώτη φορά, η επιβάρρυνση είναι τόσο μεγάλη που νικά τον φόβο της παρανομίας. Όλοι θα βρούν τρόπους να φοροδιαφεύγουν. Οι επιχειρήσεις θα φύγουν στην Κύπρο, ουδείς θα ζητά και ουδείς θα κόβει απόδειξη, οι πολίτες νοιώθουν οτι δέχονται άδικη επίθεση απο το κράτος και θα αντιδράσουν γράφοντας το κράτος στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.

Συνεπώς το μεσοπρόθεσμο θα είναι μια ακόμη καραμπινάτη αποτυχία. Δεν ποντάρει στη μείωση των δαπανών, ποντάρει στην αύξηση των εσόδων και η φοροδοτική ικανότητα των (έντιμων) Ελλήνων έχει τελειώσει. Και μαζί της το μεσοπρόθεσμο και τα φορολογικά έσοδα.

Ο εφαρμοστικός νόμος απο την άλλη, είναι ένα κουρελόχαρτο. Εκχωρεί όλη τη δημόσια περιουσία στο Ταμείο δηλαδή στους ξένους πιστωτές. Για παράδειγμα, στο ίδιο οικόπεδο που ο ιδιώτης χτίζει 200 τετραγωνικά, ο αγοραστής της γής του Δημοσίου, χτίζει 1600 τετραγωνικά. Οι παραλίες – που δεν ανήκουν σε κανένα, αλλά στον λαό – πουλιούνται! Και πάρα πολλά άλλα που μπορεί ο καθένας να επισημάνει σε αυτό το κυριολεκτικά άθλιο και γελοίο κείμενο. Άθλιο γιατί είναι παράνομο και πέραν κάθε ηθικής και λογικής. Γελοίο, διότι όποιος ξένος επενδυτής το πιστέψει και τολμήσει να επενδύσει θα «φτύσει το γάλα της μάνας του» και θα φύγει τρέχοντας και μετανοιωμένος.

Γιατί; Μα γιατί απλούστατα, πές οτι πουλιέται σε έναν ξένο επιχειρηματία μια ωραία παραλία πχ η Βοιδοκοιλιά της Μεσσηνίας. Την άλλη μέρα θα είναι στη Βοιδοκοιλιά 1.000 Καλαματιανοί με φλοκάτη στρωμένη, με ελιές, γουρουνοπούλες και καλαματιανούς χορούς στη διαπασών και θα του δώσουν να καταλάβει οτι η παραλία, δεν κλείνει. Και αυτό το ξέρει πολύ καλά και ο πρωθυπουργός ο οποίος κάποτε γκρέμιζε τα συρματοπλέγματα απο τις παραλίες του Αλίμου.

To συμπέρασμα

Και για να καταλήξουμε κάπου με αυτή την κριτική, το συμπέρασμα είναι το εξής: Η Βουλή των Ελλήνων συνολικά βγάζει ένα πολύ σωστό αποτέλεσμα. Τα νομοσχέδια περνάνε και η χώρα παίρνει τα λεφτά και δεν πτωχεύει φέτος. Εξασφαλίζει και μια τριετία χρηματοδότησης. Γιατί; Διότι οι 155 ηρωικοί βουλευτές ψήφισαν «Ναι» στο μεσοπρόθεσμο, άρα μας έσωσαν. Όμως και οι υπόλοιποι που ψήφισαν «Οχι» και αυτοί μας έσωσαν. Διότι αυτοί που ψήφισαν Οχι θα είναι στην κυβέρνηση ή στην συγκυβέρνηση σε λίγα χρόνια, ή σε λίγους μήνες και τότε θα πούν στους ξένους, ότι «αυτή η σύμβαση, αυτό το πρόγραμμα, δεν έχει την έγκριση του λαού, δεν μπορώ να το στηρίξω, ποτέ εγώ δεν το συμφώνησα, η Δημοκρατία κινδυνεύει, ο λαός είναι στους δρόμους και σόρυ και πάλι σόρυ, αλλά το πετάμε στον κάλαθο των αχρήστων το χαρτί αυτό και ελάτε να κάνουμε ενα καινούργιο». Το αν θα πετύχουν μια νέα διαπραγμάτευση και μια νέα δόση θα εξαρτηθεί απο το πόσο καλοί διαπραγματευτές είναι. Και απο το αν θα υπάρχει Ευρώπη τότε, διότι με τα άπληστα μυαλά της Ευρώπης σήμερα, εγώ προσωπικά πολύ αμφιβάλω αν θα επιβιώσει.

Σωστό ή λάθος, έτσι θα γίνει και ο Γερμανός ή ο Φινλανδός που νομίζουν σήμερα οτι πήραν κοψοχρονιά τη ΔΕΗ ή την παραλία της Βοιδοκοιλιάς, ή τα Ματογιάννια στη Μύκονο, θα παρακαλάνε να μας τα δώσουν πίσω και να φύγουν τρέχοντας.

Σωστά λοιπόν ψήφισε η Βουλή των Ελλήνων η οποία ξεπρόβαλε αιωρούμενη πάνω απο τις μούτζες των αγανακτισμένων, μέσα απο το άρωμα των δακρυγόνων και των καπνογόνων και υπο τον ήχο της βουβουζέλας και των ύβρεων, ήρθη στο ύψος των περιστάσεων και πήρε την μία και μοναδική σωστή απόφαση:

«Και την πίττα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο» - παροιμία άγνωστη και ακατανόητη στην Βόρεια και στην Κεντρική Ευρώπη.

Restaurant Business Plan Mentor Profile:
Our mentor has over 14 years experience in the restaurant and hospitality industry. He gained experience in the restaurant business as an employee and learned very important inside information about running a restaurant.

One of the most important things to remember is "...It is not difficult to open a restaurant and be busy, it is difficult to open a restaurant business and be profitable!"

BusinessPlanWorld.com - Tutorial Topics:

Navigating the MS Excel Tabs

About What will be covered in this tutorial:

Navigating the MS Excel Tabs

About the Start Up Costs

Startup Costs and Balance Sheet Relationship

Project Costs and Owners Investment

About the Balance Sheet

Disclose everything do not hide any debt

About the cashflow

About Financial Leading Indicators

About Sales to Debt Ratio

Where to find financial leading indicators

How to edit the Cashflow

How to use Paste Link in MS Excel

The Cashflow and Income Statement relationship

How to generate your income statement

How to forecast income statement Y1 and Y2

Tips on changing the spreadsheets

-------------------------

For more information visit:

http://www.businessplanworld.com

Ενα άλλο «Σχέδιο Β» για Ευρώπη και Ελλάδα.

Γιώργος ∆ουράκης

Το δεινό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα αποδεικνύει σαφέστατα αυτό που µας διδάσκει επίµονα η ιστορική εµπειρία: η αντιµετώπιση της οικονοµικής ύφεσης µε περιοριστική δηµοσιονοµική πολιτική αποτελεί ανεπίτρεπτο λάθος. Η βίαιη δηµοσιονοµική προσαρµογή σε µια χώρα που εισέρχεται στην κρίση µε υψηλό δηµόσιο χρέος την οδηγεί αναπόφευκτα σε έναν φαύλο κύκλο ύφεσης, ανεργίας και χρέους. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά τις αιµατηρές θυσίες το ΑΕΠ µειώθηκε συνολικά κατά 10%, η ανεργία εκτοξεύθηκε στο 16% και το δηµόσιο χρέοςστο 150% του ΑΕΠ. Αλλά οι εµπνευστές της τραγικής αυτήςπολιτικής δεν φαίνεται να πτοούνται. Αντί να αλλάξουν ρότα, εµµένουνστην ίδια αδιέξοδη πολιτική. Ακόµη µεγαλύτερη µείωση δαπανών, ακόµη µεγαλύτερη αύξηση φόρων. Και όποιος αντέξει.

Οι φωστήρες της τρόικας διατείνονται ότι µόνον έτσι µπορεί να µειωθεί το έλλειµµα και παράλληλα να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών εξαγωγών, από τις οποίες αναµένεται να ξεκινήσει η πολυπόθητη ανάκαµψη. Πρόκειταιγια την επισήµως διακηρυγµένη στρατηγική της «εσωτερικής υποτίµησης», που επιχειρεί να ανακτήσει τη χαµένη ανταγωνιστικότητα µε µείωση µισθών και τιµών (δηλαδή µέσω ύφεσης), µια και η χώρα δενδιαθέτει εθνικό νόµισµα για να το υποτιµήσει. Υπάρχει όµως µια ανυπέρβλητη αντίφαση. Ακόµη και αν «πετύχει» η εν λόγω στρατηγική, αντιβαίνει ευθέως στη στρατηγική µείωσης του χρέους. Εχοντας συνάψει ένα δεδοµένο ονοµαστικό χρέος στο παρελθόν, το κράτος διαπιστώνει ότι οι προκαθορισµένες δόσεις αποπληρωµής του γίνονται ολοένα και πιο δυσβάστακτες, επειδή µειώνονται τα φορολογικά έσοδα. Είναι ο ίδιος γολγοθάς που βιώνει ο κάτοχος ενός στεγαστικού δανείου που µειώνεται το εισόδηµά του. Σε συνθήκες ύφεσης, το πραγµατικό κόστος εξυπηρέτησης του χρέους διογκώνεται.

Στο ζοφερό αυτό δηµοσιονοµικό τοπίο ήρθαν να προστεθούν η πρόσφατη αύξηση επιτοκίου τηςΕΚΤ και η απειλή ότι θα πάψει να αγοράζει ή να δέχεται ως εγγύηση ελληνικά κρατικά οµόλογα. Το ενδεχόµενο αυτό ισοδυναµεί µε καταδίκη της χώρας σε ισόβια ύφεση και αργό θάνατο. Αυξάνει κατακόρυφα το κόστος παραµονής µας στην ευρωζώνη και το καθιστά άµεσα συγκρίσιµο µε το κόστος αποχώρησης. Τις τροµακτικές επιπτώσεις που φοβόµασταν ότιθα υποστούµεαν εγκαταλείψουµε το ευρώ, πιθανόν να τις υποστούµε και παραµένοντας στο ευρώ. Πράγµατι, η πολιτική της ατέρµονης λιτότητας, κατά τα πρότυπα των χωρών της Βαλτικής, διαµορφώνει ήδη και στην Ελλάδα συνθήκες Μεγάλης Υφεσης. ∆ιότι τι άλλο µπορεί να σηµαίνει η δραστική µείωση των εισοδηµάτων τη στιγµή που το ΑΕΠ βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση ή η έναρξη απολύσεων και στον δηµόσιο τοµέα όταν η ανεργία είναι ήδη στο 16%; Πέραν τούτου, τυχόν εφαρµογή ακόµη πιο σφικτής νοµισµατικής πολιτικής χωρίς γενναία δηµοσιονοµικά ανταλλάγµατα (ευρωοµόλογο, διαγραφήµέρους του χρέους, κατάργηση εθνικής συµµετοχής στην απορρόφηση ευρωπαϊκών κονδυλίων, επεκτατική δηµοσιονοµική πολιτική στις πλεονασµατικές χώρες, επενδύσεις σε ανανεώσιµες πηγές ενέργειας και άλλα έργα υποδοµής µε χρηµατοδότηση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων) θα σηµαίνει ότι το Βερολίνο _ εµµέσως, πλην σαφώς _ µας δείχνει την έξοδο. Επειδή η συµµετοχή µας στο κλαµπ του ευρώ δεν εξαρτάται µόνο από εµάς, πρέπει να είµαστε έτοιµοι για κάθε ενδεχόµενο.

Ούτως ή άλλως, η Ευρώπη εµφανίζεται πιο διαιρεµένη από ποτέ και το µέλλον της διαγράφεται δυσοίωνο. Η δε ευρωζώνη µοιάζει µε θεσµική Βαβέλ. Η ΕΚΤ, αντί να συνεργάζεται µε τιςκυβερνήσεις, συγκρούεται µαζί τους και τις απειλεί, λειτουργώντας ως αιχµή του δόρατος των αγορών και πληρεξούσιος της χρηµατοοικονοµικής ολιγαρχίας. Αλλά το χειρότερο απ’ όλα είναι το υφιστάµενο µείγµα µακροοικονοµικής πολιτικής. Μοιάζει µε την αλήστου µνήµης πολιτική που προκάλεσε τη Μεγάλη Υφεση της αµερικανικής οικονοµίας την περίοδο 1929-1933. Κακώς χαρακτηρίζεται νεοφιλελεύθερη. Είναι κάτι πολύ χειρότερο: ένα εκρηκτικό µείγµα οικονοµικής άγνοιας και ηθικών προκαταλήψεων, το οποίο παραπέµπει στην προ διαφωτισµούεποχή και πολύ εύστοχα ο Κρούγκµαν αποκάλεσε «µακροοικονοµικό Μεσαίωνα». Πνευµατικόςπατέρας της, ο ανεκδιήγητος αµερικανός τραπεζίτης Αντριου Μέλον, υπουργός Οικονοµικών της κυβέρνησης Χούβερ.

Από επίδοξος εξολοθρευτής των ελλειµµάτων και τωνχρεών για την ανάκτησητης εµπιστοσύνης των αγορών µετατράπηκε σε εξολοθρευτή τηςαµερικανικής κοινωνίας, αφήνοντας την αγορά ελεύθερη να ρευστοποιήσειτα πάντα(ανθρώπους, γη, πάγιες εγκαταστάσεις, κεφαλαιουχικό εξοπλισµό).

Οι παρωχηµένες ηθικολογικές αντιλήψεις του Μέλον και η πολιτική του πόνου και της καµένης γης δεν ταιριάζουν στην Ευρώπη. Οι πόλεµοι της αέναης λιτότητας είναι εντελώς περιττοί. ∆εν δικαιολογούνται µε βάση την οικονοµική λογική, αφού αυξάνουν την ύφεση, την ανεργία και το χρέος. Αυτό που χρειάζεται επειγόντως η ευρωζώνη είναι µια επεκτατική νοµισµατική και δηµοσιονοµική πολιτική. Ενα µακρόπνοο «Σχέδιο Β», ένα Σύµφωνο Πλήρους Απασχόλησης και Ανάπτυξης που θα δίνει ελπίδα και προοπτική. Σε ένα µακροοικονοµικό περιβάλλον όπου απόλυτη και δεδηλωµένη προτεραιότητα θα είναιη πλήρης απασχόληση, τα χρέη ευκόλως καθίστανται βιώσιµα, µε ή χωρίς αναδιάρθρωση. Αυτό τουλάχιστον δείχνει η ιστορική εµπειρία. Το τεράστιο χρέος δεν εµπόδισε καθόλου τη Γερµανία, τον µεγαλύτερο µπαταχτσή του 20ού αιώνα, να µεταβληθεί στο γνωστό αναπτυξιακό θαύµα της µεταπολεµικής Ευρώπης. Με την κοινωνία σε απόγνωση και τους πολίτες στις πλατείες, η «Νέα Συµφωνία» είναι θέµα χρόνου. ∆ενείναι απλώς εφικτή, αλλά αναπόφευκτη.

Ας ελπίσουµε ότι θα είναι και δηµοκρατική...

Ο κ. Γιώργος ∆ουράκης είναι επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Οικονοµίας στο Τµήµα Πολιτικών Επιστηµών του ΑΠΘ.