Εμάς, ποιος θα μας προσαρτήσει;

Γεώργιος Π. Μαλούχος

Τρόμο προκαλεί η πρόταση Γιούνγκερ για για αντιγραφή του μηχανισμού ιδιωτικοποιήσεων της γερμανικής «επανένωσης»...


Οποιος έχει ζήσει από κοντά τα γεγονότα της «επανένωσης» της πρώην Λαικής Δημοκρατίας της Γερμανίας με την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας στις αρχές της δεκαετίας του 1990, δεν μπορεί παρά να ακούει με τρόμο την πρόταση Γιούνγκερ για την «αξιοποίηση» εκείνου του μοντέλου στην Ελλάδα σήμερα. Δηλαδή, τη χρήση ενός μηχανισμού τύπου Treuhandanstalt, της υπηρεσίας που ανέλαβε την ιδιωτικοποίηση πολλών εταιρειών της πρώην Ανατολικής Γερμανίας μετά την «επανένωση», όπως την πρότεινε ο κ. Γιούγκερ μέσω του περιοδικού Der Spiegel.

Οποιος λοιπόν έχει ζήσει εκείνες τις μέρες στο Βερολίνο, είναι σε θέση να γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι δεν επρόκειτω για «επανένωση», αλλά για προσάρτηση, για απορρόφηση από της μίας Γερμανίας από την άλλη – κριτική που ασκήθηκε εντονότατα αλλά χάθηκε σχεδόν αμέσως από την καταιγιστική δύναμη της ροής των πραγμάτων, ιδίως την θετική ορμή της επανένωσης για τους Γερμανούς, αλλά και την κατάρρευση του σοβιετικού κόσμου.

Το μοντέλο του μηχανισμού που θέλει να φέρει στην Ελλάδα ο κ. Γιούνγκερ συνέβαλε αποφασιστικά στη μετάπτωση της «επανένωσης» σε προσάρτηση. Ηταν κύριο εργαλείο της, ίσως ο βασικός μοχλός της.

Ετσι, δεν μπορεί παρά να αναρωτιέται κανείς ποιος θα έχει, στην ελληνική εκδοχή, το ρόλο της αυτής της «άλλης» δύναμης που προσαρτά, ειδικά στον απόηχο του προχθεσινού δημοσιεύματος της γερμανικής έκδοσης των Financial Times, που υπολόγισαν ότι η Ομοσπονδιακή Γερμανία έχει ήδη κερδίσει από την ελληνική «επιχείρηση σωτηρίας» περί τα 10 δις ευρώ, σημειώνοντας ότι έτσι, η Γερμανία, είναι ο μεγάλος κερδισμένος όλης αυτής της ιστορίας…

Πάντως, πρέπει να σημειωθεί και ότι, αυτή τη στιγμή, ενώ όλα τα άλλα ενδεχόμενα για ξένες επενδύσεις παραμένουν στάσιμα – όσο τουλάχιστον δεν μιλάμε όντως για «σκότωμα» δημοσίου πλούτου - , υπάρχει διάθεση έντονης κινητικότητας τουρκικών επενδύσεων για την Ελλάδα.

Η «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας της πρώην Ανατολίκης Γερμανίας παραδόθηκε σε μια εταιρία που συστήθηκε για να τη διαχειριστεί εν λευκώ στο σύνολό της. Το αποτέλεσμα ήταν μια πρωτοφανής, στα διεθνή χρονικά, εκποίηση μέσα από την οποία η δύση «κατάπιε» κυριολεκτικά την «ανατολή». Αλλά τουλάχιστον, εκεί, ήταν Γερμανοί με Γερμανούς και ενώνοντας ξανά έπειτα από 45 χρόνια μεταπολεμικής διαίρεσης.

Με πλειστηριασμούς χωρίς τιμές εκκίνησης, γη και επιχειρήσεις της παλιάς ΛΔΓ πέρασαν στα δυτικά χέρια για το τίποτα. Όμως, τουλάχιστον, εκεί, Γερμανοί αγόραζαν Γερμανούς έστω και κατ’ αυτόν τον ισοπεδωτικό τρόπο. Μεταξύ άλλων, η διαδικασία αυτή άφησε πίσω της μια βαθειά ανισότητα στην ανεργία και στις αμοιβές των δύο παλιών γερμανικών κόσμων, η οποία υπάρχει ακόμα και σήμερα. Εδώ, τι θα συμβεί; Εμάς, ποιος θα μας προσαρτήσει;

Μερικές εικόνες, άμα τις δεις, δεν τις ξεχνάς. Τον Οκτώβριο του 1990, ανάμεσα στα καταιγιστικά, ιστορικά γεγονότα της επανένωσης των δύο Γερμανιών, μια τελετή συμβολικού περιεχομένου έλαβε χώρα σε ένα στρατόπεδο του πάλαι ποτέ αντολικογερμανικού στρατού στο Βερολίνο.

Αγήματα από τους δύο στρατούς, τον πρώην ανατολικό και τον πρώην δυτικό συναντήθηκαν. Ο ύμνος της Λαικής Δημοκρατίας ανακρούστηκε για τελευταία φορά. Ο σημαιοφόρος, υπό τους ήχους της μπάντας, γύρισε ανάποδα τη σημαία του κράτους που εξαφανιζόταν από το χάρτη και άλλοι αξιωματικοί δίπλα του την τύλιξαν με απόλυτη ακρίβεια…

Γυρισμένη προς τα κάτω και τοποθετημένη σε μια μαύρη θήκη, η σημαία αποσύρθηκε για να μην εμφανιστεί ποτέ ξανά. Η Λαική Δημοκρατία της Γερμανίας είχε τελειώσει. Από εκεί, το έργο της διαχείρισης όσων που άφηνε πίσω της, το αναλάμβανε μια εταιρία, όπως αυτή που πρότεινε ο κύριος Γιούνγκερ να διαχειριστεί την ελληνική δημόσια περιουσία.

Αν αυτό εννοούμε μιλώντας για αποκρατικοποιήσεις, κι αν αυτό περιλαμβάνεται στη νέα άποψη που διατύπωσε ο Σόιμπλε για «ήπια αναδιάρθρωση υπό όρους», μάλλον δεν έχουμε φανταστεί τι πάμε να κάνουμε. Ή, πια, έχουμε φανταστεί κάτι πολύ συγκεκριμένο... Κι αυτό, είναι ακόμα χειρότερο.