του Αλέκου Λασκαράτου 30/03/2011
Στα τέλη του 18ου, αρχές του 19ου αιώνα λαοί που βρίσκονταν κάτω από τη κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, διεκδίκησαν την ανεξαρτησία τους μέσα από σειρά βίαιων επαναστάσεων. Πιο γνωστή και πιο ένδοξη αλλά και πιο αιματηρή απ΄ όλες η Ελληνική Επανάσταση. Οι επαναστάσεις αυτές οδήγησαν στη δημιουργία νέων εθνικών κρατών στην περιφέρεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία άρχισε μετά από πέντε περίπου αιώνες απόλυτης κυριαρχίας στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και την Αραβία, να καταρρέει.
Η Ελλάδα, το πρώτο από τα νεοσύστατα αυτά εθνικά κράτη, έπρεπε μετά από πέντε αιώνες να (αυτο) προσδιοριστεί γεωγραφικά και εθνικά. Πρώτος γεωγραφικός χώρος η Πελοπόννησος. Ποιοί όμως θα ονοματίζονταν έλληνες και με πoιό κριτήριο; Μετά από τόσους αιώνες ήταν φυσικό να συνυπάρχουν στον ίδιο γεωγραφικό χώρο διαφορετικές εθνότητες και θρησκείες.
Έτσι ο νομοθέτης, πολύ σωστά κατά την άποψή μου, δίνει στο σύνταγμα που ακολούθησε την πρώτη εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, έναν χριστιανογενή ορισμό του Έλληνα: «Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της επικράτειας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν εισίν Έλληνες». Και λέω ότι έπραξε σωστά, γιατί δεν υπήρχε άλλος σαφής και απλός τρόπος προσδιορισμού της έννοιας Έλληνας. Η καταγωγή και η καθαρότητα προέλευσης, αδύνατο να τεκμηριωθεί. Η θρησκεία όμως ήταν όντως το πιο βασικό στοιχείο που ένωσε τους επαναστάτες κατά της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Μη ξεχνάμε την τεράστια συμβολή που είχαν στην επανάσταση οι Αρβανίτες όπως ο Μιαούλης, η Μπουμπουλίνα, ο Οδ. Ανδρούτσος, ο Κουντουριώτης, και άλλοι, αρκετοί από τους οποίους δεν μιλούσαν ελληνικά αλλά αρβανίτικα. Μη ξεχνάμε, επίσης, ότι οι Σουλιώτισσες ήσαν αρβανίτισες και όχι ελληνίδες. Η ελληνική επανάσταση ήταν ένα μείγμα εθνικής επανάστασης και θρησκευτικής εξέγερσης απέναντι στον «άπιστο» κατακτητή.
Στη συνέχεια τα παραπάνω ξεχάστηκαν και στήθηκε, από τα πάνω, ο μύθος της αδιάλειπτης ιστορικής συνέχειας και «καθαρότητας» του ελληνικού έθνους και της διαδρομής του μέσα στους αιώνες με την ιδεοληψία των «αρχαίων ημών προγόνων». Στόχος να λειτουργήσει ο μύθος αυτός σαν συγκολλητική ουσία σε έναν αρκετά ετερόκλητο κοινωνικό ιστό και ταυτόχρονα να του δοθεί μία «ευγενής» καταγωγή που και πάλι θα λειτουργήσει συγκολλητικά και θα δώσει ένα αίσθημα υπερηφάνειας. Η περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι μοναδική. Οι σημερινοί Αιγύπτιοι θεωρούν τους εαυτούς τους απογόνους των αρχαίων Αιγυπτίων ξεχνώντας το γεγονός της αραβικής εισβολής και κατάκτησης, τον έβδομο αιώνα, της βόρειας Αφρικής καθώς και ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι δεν είχαν στάλα αίμα αραβικό. Το ίδιο και οι Εβραίοι οι οποίοι μετά από δύο χιλιάδες χρόνια διασποράς σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου θεωρούν τους εαυτούς τους απ΄ευθείας απόγονους των αρχαίων εβραίων. Στην περίπτωση όμως των Ελλήνων και των Εβραίων, υπάρχει ένα πολύ βασικό στοιχείο και αυτό δεν είναι άλλο από τη γλώσσα και τη γραφή. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις η διατήρηση μέσα στους αιώνες του ίδιου αλφάβητου, και τις ίδιας γλώσσας, έστω με τις αναπόφευκτες μεταβολές που επιβάλει ο χρόνος, είναι μια αδιαμφησβήτητη απόδειξη ότι «κάτι» υπάρχει.
Είναι λοιπόν η θεωρία των «αρχαίων ημών προγόνων» ένας αστήριχτος μύθος; Κατά την άποψή μου ναι. Σε ότι αφορά στη γενετική ταυτότητα και το DNA σίγουρα είναι μύθος. Αρβανίτες, Σλάβοι, Τούρκοι που εξελληνίστηκαν, Φράγκοι, Ενετοί κλπ., άφησαν, στο διάβα των αιώνων, το αποτύπωμά τους. Σε ότι αφορά στη γλώσσα και την πολιτισμική κληρονομιά και πάλι πιστεύω ότι αυτά δεν μας οδηγούν στην ελληνική αρχαιότητα αλλά αλλού. Η ελληνική γλώσσα διατηρήθηκε στον ελλαδικό χώρο, κατά τη γνώμη μου, χάρη σε δύο ιστορικές πραγματικότητες: Στην αυτοκρατορεία του Μεγαλέξαντρου και των επιγόνων του και στη συνέχεια χάρη στη Βυζαντινή αυτοκρατορία στην οποία τα ελληνικά ήταν η επίσημη γλώσσα. Χωρίς αυτές τις δύο αυτοκρατορίες, ιδίως τη Βυζαντινή που κράτησε και περισσότερο, είναι πιθανό η ελληνική γλώσσα να μην είχε αντέξει τα πεντακόσια χρόνια της τουρκοκρατίας.
Έτσι, πολιτισμικά, η συγγένεια των Ελλήνων της εποχής της επανάστασης παραπέμπει πολύ περισσότερο στο Βυζάντιο παρά στην ελληνική αρχαιότητα. Μη ξεχνάμε ότι ο χριστιανισμός πολέμησε άγρια, ως ειδωλολατρικό, κάθε τι το αρχαιοελληνικό, σβήνοντας από τη συλλογική μνήμη, την αρχαία φιλοσοφία, τους αρχαίους συγγραφείς και ότι άλλο λαμπρό είχε παράξει η ελληνική αρχαιότητα. Η επιστροφή στη μελέτη των αρχαίων ήρθε από τα δυτικά, από τους άραβες, οι οποίοι πρώτοι ανακάλυψαν και μελέτησαν την αρχαία φιλοσοφία, ειδικά τον Αριστοτέλη, και μέσω της Ισπανίας, την οποία είχαν κατακτήσει, πέρασε, τον 11ο αιώνα, το ρεύμα αυτό στη δυτική Ευρώπη.
Αν τα παραπάνω είναι σωστά, τότε ο όρος «οι αρχαίοι ημών πρόγονοι» είναι λανθασμένος. Ίσως ο όρος «οι βυζαντινοί ημών πρόγονοι» να είναι σωστότερος, αν και δεν θέλω στο σημείο αυτό να ανοίξω ένα νέο κεφάλαιο που χωράει πολύ συζήτηση.
Μπορεί λοιπόν, όπως εγώ τουλάχιστον πιστεύω, να μην είμαστε «απόγονοι» των αρχαίων Ελλήνων, όμως σε τελική ανάλυση δεν είναι αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Έχουμε την ευλογία να ζούμε στον γεωγραφικό χώρο όπου άνθισε αυτός ο -και πάλι κατά τη γνώμη μου- σπουδαιότερος πολιτισμός όλων των εποχών. Ο πολιτισμός αυτός του ανθρώπου για τον άνθρωπο, που παρήγαγε φιλόσοφους όπως ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας και οι Προσωκρατικοί, θεατρικούς συγγραφείς όπως ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης, ο Αισχύλος και ο Αριστοφάνης. Μαθηματικούς όπως ο Ευκλείδης και ο Πυθαγόρας. Αρχιτέκτονες όπως ο Καλλικράτης και γλύπτες όπως ο Φειδίας. Ναούς και χώρους λατρείας όπως ο Παρθενώνας και οι Δελφοί και θέατρα όπως εκείνο της Επιδαύρου. Ένας πολιτισμός του οποίου τα μνημεία, σε αντίθεση με εκείνα των άλλων μεγάλων πολιτισμών της αρχαιότητας, Αιγύπτιοι, Πέρσες, Ασσύριοι που είναι γιγαντιαία, για να υπενθυμίζουν τη μικρότητα του πολίτη μπροστά στον εκάστοτε θεο-αυτοκράτορα, εδώ είναι σε κλίμακα ανθρώπου, για να τον εξυψώσουν και όχι για να τον μηδενίσουν.
Αυτήν την σπουδαία, αυτήν την μοναδική ευλογία, είτε είναι κληρονομιά μας είτε όχι, θα έπρεπε εμείς οι σημερινοί έλληνες να τη σεβόμαστε, να την αγαπάμε, να την τιμούμε και να τη γνωρίσουμε για να γίνουμε αληθινοί της κληρονόμοι. Και να μην περιορίζουμε τη σχέση μας με τον πολιτισμό αυτόν στο γνωστό και κομπλεξικό «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, εσείς ακόμα τρεφόσασταν με ρίζες».
Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011
Θέλω να ξυπνήσω, να θυμηθώ, να πιστέψω.
Χάρις Αλεξίου
Πρώτα σε κόβουν από την δουλειά, ύστερα σε ρίχνουν σε ένα καναπέ, σου δίνουν ένα τηλεκοντρόλ και σε πλακώνουν σε ένα ατέλειωτο τίποτα.
Ναι, η χώρα μου είναι σε κρίση, το λένε και οι Θεοί του κράτους οι καημένοι, και αυτό φαίνεται πρώτα όχι από τα άδεια πορτοφόλια αλλά από τους λόγους που αδειάζουν τα πορτοφόλια για αγαθά που δεν είναι Αγαθά.
Πώς θα σε στείλουν αλλού από το «Εδώ» που «δεν λέει»;
Πώς θα σε πάρουν από το «Τώρα» που μυρίζει;
Αυτοί ξέρουν τι είναι καλό για μένα και τα έχουν κανονίσει όλα.
Λέω «για να δω τι παίζει στον κόσμο»; Ανοίγω την τηλεόραση και βλέπω τον αχταρμά.
Φωτιές, καταστροφή, πείνα, απελπισία, θάνατος, κάμερες παντού, έγκλημα, έγκλημα, έγκλημα, Βουλή με ατάκες, Παρλιάρος με μους λεμονιού, Στρος-Καν με σκατά, τραπεζοδάνεια-μούφας, Τυχαίο; Δεν νομίζω. Το νέο κινητό που δίνει πίσω χρήμα, γιαούρτι για κάθε είδους έντερο, έναν με μπλε καπέλο (που έχει χρυσό σκούφο) να βρίζει κάποιον πως είναι ανεπρόκοπος γι’ αυτό δεν πάει καλά το μαγαζί, μία όμορφη να σκάει στο κλάμα (μάλλον από την χαρά της γιατί της πέτυχε το «Πακέτο») και διάφορους «τίποτες» από κανάλια που δεν τα βλέπει κανείς, να τους κάνουν διάσημους άλλοι διάσημοι «κάτιδες».
Όλα, για μια ψυχαγωγία που δεν σου αφήνει τίποτα, που δεν σε πάει πουθενά, που όταν κλείνεις και πας για ύπνο είσαι πιο χάλια από πριν.
Κι εκεί που πετυχαίνεις κάτι για σένα , ώπα σε κόβει πάλι ένας ηλίθιος φουσκωτός που στρώνει κοιλιακούς, κι αν τηλεφωνήσεις «Τώρα» θα γίνεις κι εσύ ηλίθιος.
Η τηλεόραση χάλασε, λεω. Πρέπει να πάρω άλλη. Μια 3D. (δεν είμαι καλά). Χρειάζομαι ό,τι μου προτείνει το τελεμαρκετινγκ.
Είναι ανάγκη να έχω μαλλιά Μενεγάκη …δεν υπάρχει!
Είναι ανάγκη για πολύ ψηλά τακούνια …μιλάμε, δεν υπάρχει!
Είναι ανάγκη να ξέρω να φτιάχνω μους λεμονιού …δεν έχει!
Είναι ανάγκη να ξέρω ποιος επώνυμος χορεύει καλύτερα tango …τέλειο;
Είναι ανάγκη να ξέρω πόσους κόμπους έχει ένα καλό χαλί …καλό;
Να μάθω τι πρέπει να κάνει ένα μοντέλο για να γίνει next top …δεν λεει!
Λεω κι άλλα Να…να, να, να…
και μετά…
Θέλω να πάω στο θέατρο – Υπάρχει
Θέλω να ακούσω μουσική που δεν παίζει η τηλεόραση – Υπάρχει
Θέλω ραδιόφωνο που δεν παίζει από λίστα - Υπάρχει
Θέλω να γνωρίσω τους νέους ποιητές – Υπάρχουν
Θέλω να δω 25ρηδες να λένε τις ειδήσεις – Υπάρχουν
Θέλω να ξυπνήσω!
Θέλω να θυμηθώ!
Θέλω να πιστέψω κάποιον απ’ αυτούς που δεν χαμογελούν ποτέ! Γίνεται;
Κάποιον από αυτούς που γελάνε με το παραμικρό. Γίνεται;
Θέλω να Ξυπνήσω…
Ο κόσμος δεν είναι αυτός…
Αυτό είναι η φόρμα του κέικ της Εξουσίας, το Κράτος, το Αλλού και το Κάπου, δεν είναι η αλήθεια…
Δεν νυστάζω πάλι, παρ’ όλη την κούραση…
Μου ζητήσατε να γράψω κάτι, δεν ξέρω γιατί μου βγήκε αυτό…
Λέτε να φταίει και λίγο το μπέρδεμα μου για το Zeitgeist;
Άργησα λίγο, αλλά το έζησα κι αυτό!
Αυτά για σήμερα…
Πρώτα σε κόβουν από την δουλειά, ύστερα σε ρίχνουν σε ένα καναπέ, σου δίνουν ένα τηλεκοντρόλ και σε πλακώνουν σε ένα ατέλειωτο τίποτα.
Ναι, η χώρα μου είναι σε κρίση, το λένε και οι Θεοί του κράτους οι καημένοι, και αυτό φαίνεται πρώτα όχι από τα άδεια πορτοφόλια αλλά από τους λόγους που αδειάζουν τα πορτοφόλια για αγαθά που δεν είναι Αγαθά.
Πώς θα σε στείλουν αλλού από το «Εδώ» που «δεν λέει»;
Πώς θα σε πάρουν από το «Τώρα» που μυρίζει;
Αυτοί ξέρουν τι είναι καλό για μένα και τα έχουν κανονίσει όλα.
Λέω «για να δω τι παίζει στον κόσμο»; Ανοίγω την τηλεόραση και βλέπω τον αχταρμά.
Φωτιές, καταστροφή, πείνα, απελπισία, θάνατος, κάμερες παντού, έγκλημα, έγκλημα, έγκλημα, Βουλή με ατάκες, Παρλιάρος με μους λεμονιού, Στρος-Καν με σκατά, τραπεζοδάνεια-μούφας, Τυχαίο; Δεν νομίζω. Το νέο κινητό που δίνει πίσω χρήμα, γιαούρτι για κάθε είδους έντερο, έναν με μπλε καπέλο (που έχει χρυσό σκούφο) να βρίζει κάποιον πως είναι ανεπρόκοπος γι’ αυτό δεν πάει καλά το μαγαζί, μία όμορφη να σκάει στο κλάμα (μάλλον από την χαρά της γιατί της πέτυχε το «Πακέτο») και διάφορους «τίποτες» από κανάλια που δεν τα βλέπει κανείς, να τους κάνουν διάσημους άλλοι διάσημοι «κάτιδες».
Όλα, για μια ψυχαγωγία που δεν σου αφήνει τίποτα, που δεν σε πάει πουθενά, που όταν κλείνεις και πας για ύπνο είσαι πιο χάλια από πριν.
Κι εκεί που πετυχαίνεις κάτι για σένα , ώπα σε κόβει πάλι ένας ηλίθιος φουσκωτός που στρώνει κοιλιακούς, κι αν τηλεφωνήσεις «Τώρα» θα γίνεις κι εσύ ηλίθιος.
Η τηλεόραση χάλασε, λεω. Πρέπει να πάρω άλλη. Μια 3D. (δεν είμαι καλά). Χρειάζομαι ό,τι μου προτείνει το τελεμαρκετινγκ.
Είναι ανάγκη να έχω μαλλιά Μενεγάκη …δεν υπάρχει!
Είναι ανάγκη για πολύ ψηλά τακούνια …μιλάμε, δεν υπάρχει!
Είναι ανάγκη να ξέρω να φτιάχνω μους λεμονιού …δεν έχει!
Είναι ανάγκη να ξέρω ποιος επώνυμος χορεύει καλύτερα tango …τέλειο;
Είναι ανάγκη να ξέρω πόσους κόμπους έχει ένα καλό χαλί …καλό;
Να μάθω τι πρέπει να κάνει ένα μοντέλο για να γίνει next top …δεν λεει!
Λεω κι άλλα Να…να, να, να…
και μετά…
Θέλω να πάω στο θέατρο – Υπάρχει
Θέλω να ακούσω μουσική που δεν παίζει η τηλεόραση – Υπάρχει
Θέλω ραδιόφωνο που δεν παίζει από λίστα - Υπάρχει
Θέλω να γνωρίσω τους νέους ποιητές – Υπάρχουν
Θέλω να δω 25ρηδες να λένε τις ειδήσεις – Υπάρχουν
Θέλω να ξυπνήσω!
Θέλω να θυμηθώ!
Θέλω να πιστέψω κάποιον απ’ αυτούς που δεν χαμογελούν ποτέ! Γίνεται;
Κάποιον από αυτούς που γελάνε με το παραμικρό. Γίνεται;
Θέλω να Ξυπνήσω…
Ο κόσμος δεν είναι αυτός…
Αυτό είναι η φόρμα του κέικ της Εξουσίας, το Κράτος, το Αλλού και το Κάπου, δεν είναι η αλήθεια…
Δεν νυστάζω πάλι, παρ’ όλη την κούραση…
Μου ζητήσατε να γράψω κάτι, δεν ξέρω γιατί μου βγήκε αυτό…
Λέτε να φταίει και λίγο το μπέρδεμα μου για το Zeitgeist;
Άργησα λίγο, αλλά το έζησα κι αυτό!
Αυτά για σήμερα…
Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011
Φεύγεις;
του Σταύρου Θεοδωράκη
Είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες. Επιστήμονας, σπουδαίος. Κάποια στιγμή μάλιστα πέρασε από την πολιτική, δεν τους άντεξε βέβαια και τα παράτησε. Σάββατο βράδυ τα βήματα μας διασταυρώθηκαν. Ανταλλάξαμε αυτά τα στενοχωρημένα λόγια που ανταλλάσουν όλο και πιο συχνά οι Έλληνες. Μετά τον ρώτησα για τον γιo. Πίστεψα ότι η ερώτηση μου θα τον χαροποιήσει. Θα αφήναμε για λίγο στην άκρη τα γκρίζα σενάρια και θα συζητούσαμε για τις νέες προοπτικές που ανοίχτηκαν ξαφνικά στη οικογένεια του.
Ο γιός του, επιστήμονας και αυτός, έφυγε πριν μερικές εβδομάδες για την Αυστραλία. Να συνεχίσει εκεί την καριέρα του. Είχε βαρεθεί να στριμώχνεται στις λίστες της αναξιοκρατίας. Και εκεί που περίμενα να μου πει «ναι, ξέφυγε, περνάει καλά», άρχισε να μου λέει πόσο αποκαρδιωτική είναι για τη χώρα η επιλογή της φυγής. «Και ποιοι θα μείνουν πίσω;» με ρώτησε χωρίς να περιμένει απάντηση. «Οι συνταξιούχοι, τα λαμόγια και οι ανήμποροι»; Θέλω να προσπαθήσετε να τον καταλάβετε. Δεν εννοούσε ότι ο γιός του ήταν ο μόνος ικανός στην επιστήμη του. Ούτε διαφωνούσε τελικά με την επιλογή του να φύγει. Είχε όμως την πίκρα του ανθρώπου που συνειδητοποιεί, ότι κάθε μέρα άλλος ένας νέος άνθρωπος σκέφτεται τη φυγή ως τη μόνη διέξοδο. Άρχισε να μου αριθμεί συγκεκριμένες περιπτώσεις ανθρώπων που έφυγαν και άλλων που συζητούν να φύγουν. Ο ένας δέχτηκε μια έδρα στην Αγγλία, ο άλλος στήνει επιχείρηση στο Βερολίνο, ο τρίτος πέρασε απέναντι στη Τουρκία, στην Πόλη.
«Και ποιοι θα μείνουν», ξαναρώτησε. «Εκτός αν βρεθούν τίποτε Αλβανάκια που αγάπησαν τη χώρα και μας σώσουν». Θέλω ξανά, να μην αντιδράσετε. Δεν το είπε ούτε υποτιμητικά, ούτε για να με τρομοκρατήσει. Άλλωστε ήξερε την άποψη μου για τους Αλβανούς. Τα είχαμε παλιότερα συζητήσει. Πόσο συνέβαλαν στην ανάπτυξη της οικονομίας, πόσα χωριά ανέστησαν, πόσα νησιά ξανάχτισαν, πόσες σημαίες σήκωσαν επειδή αρίστευσαν. Το είπε λοιπόν σαν ένα υπαρκτό ενδεχόμενο. Και πυροδότησε σκέψεις που όλοι θα έπρεπε να είχαμε κάνει. Ποιοι θα έρθουν στα πράγματα όταν η σημερινή ηγετική τάξη αποχωρήσει ή την αποχωρήσουν; Ποιοι πολιτικοί; Ποιοι επιχειρηματίες; Ποιοι άνθρωποι του πνεύματος, θα τους διαδεχθούν; Έτσι μελαγχολικά τελείωσε η κουβέντα μας. Και έτσι μελαγχολικά θα στέκομαι από εδώ και στο εξής μπροστά σε κάθε αναγγελία αποχώρησης.
Είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες. Επιστήμονας, σπουδαίος. Κάποια στιγμή μάλιστα πέρασε από την πολιτική, δεν τους άντεξε βέβαια και τα παράτησε. Σάββατο βράδυ τα βήματα μας διασταυρώθηκαν. Ανταλλάξαμε αυτά τα στενοχωρημένα λόγια που ανταλλάσουν όλο και πιο συχνά οι Έλληνες. Μετά τον ρώτησα για τον γιo. Πίστεψα ότι η ερώτηση μου θα τον χαροποιήσει. Θα αφήναμε για λίγο στην άκρη τα γκρίζα σενάρια και θα συζητούσαμε για τις νέες προοπτικές που ανοίχτηκαν ξαφνικά στη οικογένεια του.
Ο γιός του, επιστήμονας και αυτός, έφυγε πριν μερικές εβδομάδες για την Αυστραλία. Να συνεχίσει εκεί την καριέρα του. Είχε βαρεθεί να στριμώχνεται στις λίστες της αναξιοκρατίας. Και εκεί που περίμενα να μου πει «ναι, ξέφυγε, περνάει καλά», άρχισε να μου λέει πόσο αποκαρδιωτική είναι για τη χώρα η επιλογή της φυγής. «Και ποιοι θα μείνουν πίσω;» με ρώτησε χωρίς να περιμένει απάντηση. «Οι συνταξιούχοι, τα λαμόγια και οι ανήμποροι»; Θέλω να προσπαθήσετε να τον καταλάβετε. Δεν εννοούσε ότι ο γιός του ήταν ο μόνος ικανός στην επιστήμη του. Ούτε διαφωνούσε τελικά με την επιλογή του να φύγει. Είχε όμως την πίκρα του ανθρώπου που συνειδητοποιεί, ότι κάθε μέρα άλλος ένας νέος άνθρωπος σκέφτεται τη φυγή ως τη μόνη διέξοδο. Άρχισε να μου αριθμεί συγκεκριμένες περιπτώσεις ανθρώπων που έφυγαν και άλλων που συζητούν να φύγουν. Ο ένας δέχτηκε μια έδρα στην Αγγλία, ο άλλος στήνει επιχείρηση στο Βερολίνο, ο τρίτος πέρασε απέναντι στη Τουρκία, στην Πόλη.
«Και ποιοι θα μείνουν», ξαναρώτησε. «Εκτός αν βρεθούν τίποτε Αλβανάκια που αγάπησαν τη χώρα και μας σώσουν». Θέλω ξανά, να μην αντιδράσετε. Δεν το είπε ούτε υποτιμητικά, ούτε για να με τρομοκρατήσει. Άλλωστε ήξερε την άποψη μου για τους Αλβανούς. Τα είχαμε παλιότερα συζητήσει. Πόσο συνέβαλαν στην ανάπτυξη της οικονομίας, πόσα χωριά ανέστησαν, πόσα νησιά ξανάχτισαν, πόσες σημαίες σήκωσαν επειδή αρίστευσαν. Το είπε λοιπόν σαν ένα υπαρκτό ενδεχόμενο. Και πυροδότησε σκέψεις που όλοι θα έπρεπε να είχαμε κάνει. Ποιοι θα έρθουν στα πράγματα όταν η σημερινή ηγετική τάξη αποχωρήσει ή την αποχωρήσουν; Ποιοι πολιτικοί; Ποιοι επιχειρηματίες; Ποιοι άνθρωποι του πνεύματος, θα τους διαδεχθούν; Έτσι μελαγχολικά τελείωσε η κουβέντα μας. Και έτσι μελαγχολικά θα στέκομαι από εδώ και στο εξής μπροστά σε κάθε αναγγελία αποχώρησης.
Το φιάσκο, η πρόταση και οι ενστάσεις
του Γιάνη Βαρουφάκη 28/03/2011
Ημιτελή, μετέωρη, αμήχανη, μη πειστική. Αυτά ήταν τα επίθετα με τα οποία χαρακτήρισε ο διεθνής τύπος (π.χ. εδώ) την απόφαση της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ. Στην ουσία η Σύνοδος κατέληξε σε ένα απερίγραπτο φιάσκο. Για να είμαι δίκαιος, η συγκεκριμένη Σύνοδος δεν ήταν περισσότερο αποτυχημένη από τις προηγούμενες. Όμως, μην ξεχνάμε ότι επρόκειτο για την Σύνοδο που εδώ και μήνες προαναγγέλλεται διαφορετική από τις άλλες. Για την Σύνοδο που, αντίθετα με τις παλινωδίες της προηγούμενης χρονιάς, θα κατέληγε σε λύση-πακέτο για την Κρίση της ευρωζώνης.
Ερώτηση υποθετική: Αν ένας πανούργος δαίμονας έσπαγε το κεφάλι του για να σκεφτεί πως θα μπορούσε να βαθύνει και παράλληλα να μεγεθύνει την Κρίση της ευρωζώνης, τι θα σκεφτόταν; Κατ' αρχάς, θα ξεκινούσε με την σκέψη ότι η Κρίση αυτή εξελίσσεται σε τρία πεδία ταυτόχρονα: δημόσιο χρέος, τραπεζικό σύστημα, κατάρρευση παραγωγικών επενδύσεων. Εστιάζοντας στο δημόσιο χρέος, θα έβλεπε ότι αν και μεγάλο συνολικά, το βασικό πρόβλημα είναι ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του δημόσιου χρέους βαραίνει τις πιο αδύναμες πλάτες, δηλαδή τα πτωχευμένα (ή υπό πτώχευση) κράτη της περιφέρειας που τείνουν να έχουν και μεγάλο εμπορικό έλλειμμα. Κατόπιν, η ματιά του δαίμονα θα έπεφτε στις τράπεζες, ιδίως τις γερμανο-ολλανδικο-γαλλικές οι οποίες, από την μία στηρίζουν την ρευστότητα της βαριάς ευρωπαϊκής βιομηχανίας, αλλά από την άλλη βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, γεμάτες με άχρηστους τίτλους ιδιωτικούς (βασικά τοξικούς) και δημόσιους (τα ομόλογα των πτωχευμένων κρατών).
Έχοντας συνειδητοποιήσει την δομή της Κρίσης, ο δαίμονας, εφόσον ήταν τόσο έξυπνος όσο και σατανικός, θα σκαρφιζόταν το εξής σχέδιο μεγέθυνσης και εμβάθυνσης της Κρίσης: "Να τι θα κάνω", θα σκεφτόταν. "Πρώτα, θα έβαζα τους φορολογούμενους των πλεονασματικών χωρών, που έχουν σχετικά μικρά ελλείμματα και χρέη, να δανείζονται (και να εγγυώνται δάνεια) τα οποία μετά θα τα έστελνα στα πτωχευμένα κράτη. Κατόπιν, θα έβαζα τα πτωχευμένα κράτη να κάνουν δύο πράγματα. Πρώτον, αντί να χρησιμοποιούν αυτά τα δάνεια για να κάνουν επενδύσεις ώστε να αυξηθεί η παραγωγικότητα των οικονομιών τους (είτε μέσω φορολογικών απαλλαγών των επιχειρήσεων είτε μέσω δημοσίων επενδύσεων), θα τους επέβαλα να προβούν σε αύξηση των φόρων τους στις επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά την ώρα που ήδη μειώνουν τις επενδύσεις και τις αποταμιεύσεις τους αντίστοιχα. Δεύτερον, τα δάνεια που θα τους έστελνα, θα τους επέβαλα να τα δίνουν στις τράπεζες ως μερική αποπληρωμή προηγούμενων δανείων. Γνωρίζοντας ότι οι τράπεζες είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μπορώ να κοιμάμαι σίγουρος ότι ούτε ένα μικρό μέρος αυτών των χρημάτων τα οποία πήρα από τους γερμανούς και ολλανδούς φορολογούμενους, δεν θα μετατρέπονταν σε επενδυτικά δάνεια επιχειρήσεων από τις τράπεζες. Αντίθετα, οι τράπεζες θα λειτουργούσαν ως μαύρες τρύπες και όλη αυτή η οικονομική ενέργεια των φορολογούμενων των πλεονασματικών κρατών θα εξαφανιζόταν ως δια μαύρης μαγείας. Έτσι, στις ελλειμματικές χώρες η ύφεση θα επιταχυνόταν, τα δημόσια έσοδα θα κατέρρεαν, τα χρέη θα αυξάνονταν και, στο τέλος, οι πλεονασματικοί φορολογούμενοι θα αντιμετώπιζαν νέο εκβιασμό: Σκάστε κι άλλο χρήμα αλλιώς το κοινό νόμισμά σας θα καταρρεύσει! Κι όλα αυτά σε μια εποχή που η δική τους ευημερία πλήττεται από το γεγονός ότι η εγχώρια ζήτηση συγκρατείται, με προοπτικές μείωσης, εξ αιτίας της δυστοκίας των ελλειμματικών χωρών που, σε κανονικές συνθήκες, απορροφούσαν το 75% των εμπορικών τους πλεονασμάτων."
Αυτές οι σκέψεις θα ενθουσίαζαν τον δαίμονα της ιστορίας μας. Αμέσως θα του ερχόταν κι άλλη μια ιδέα: "Η όξυνση της Κρίσης που εξασφαλίζει αυτή η διαδικασία" σκέφτεται ο υποθετικός βελζεβούλης, "θα έστρεφε αποτελεσματικά τους πολίτες-φορολογούμενους των πλεονασματικών χωρών εναντίον των πολιτών των ελλειμματικών χωρών. Θα τους κατηγορούσαν ως εκμεταλλευτές της δικής τους σκληρής δουλειάς. Θα σκεφτόντουσαν για αυτούς τα χειρότερα. Παράσιτα, βαρίδια, ανεπρόκοποι θα ήταν το λιγότερο που θα τους χαρακτήριζαν. Όταν θα έπεφταν πάνω τους θα τους έλεγαν: 'Αρκετά μας ξεζουμίσατε εσείς οι ελλειμματικοί, πεισματικά αποτυγχάνοντας να βάλετε τα δημοσιονομικά του κράτους σας σε μια σειρά.' Και θα είχαν δίκιο! Από την άλλη, οι πολίτες των ελλειμματικών, κι αυτοί δίκιο θα είχαν: Κάθε μέρα που περνάει, θα χάνουν τις δουλειές τους, θα μειώνεται το εισόδημά τους, θα βλέπουν τα παιδιά τους να χάνουν κάθε ελπίδα για το μέλλον. Ό,τι δραστηριότητα επενδυτική και να προσπαθήσουν, εν μέσω Κρίσης, όσο σκληρά και να δουλέψουν, όσο καταρρέουν όλα γύρω τους, καμία βελτίωση. Και σαν να μην έφτανε αυτή η δίνη της δυστυχίας, θα τους κατηγορούσαν κιόλας ότι είναι τεμπέληδες και χαραμοφάηδες."
Σε αυτό το σημείο, ο δαίμονας θα χαμογελούσε και θριαμβευτικά θα συμπέρανε ότι το σχέδιο του μόνο ιδιοφυές μπορεί να χαρακτηριστεί. "Όλοι θα έχουν δίκιο και όλοι θα μισούν τους πάντες!" Με αυτή την σκέψη, θα έβαζε το σχέδιο σε εφαρμογή, π.χ. βάζοντας στο μυαλό των Ευρωπαίων ηγετών μας την ιδέα ότι το ζητούμενο είναι να ιδρύσουν ένα προσωρινό μηχανισμό δανειοδότησης των πτωχευμένων κρατών από τους φορολογούμενους των πλεονασματικών, ο οποίος μάλιστα θα εξέδιδε τοξικά ευρωομόλογα για να συντηρηθεί και που το 2013 θα γινόταν... μόνιμος. Κι αν ήθελε να προσδώσει και μια ιλαρότητα στην όλη υπόθεση, ο δαίμονάς μας θα έβαζε την ουρίτσα του ώστε, στην Σύνοδο Κορυφής που θα ανακοινωνόντουσαν οι λεπτομέρειες αυτή της παλινωδίας (την οποία θα παρουσίαζαν ως 'λύση-πακέτο'), οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα αποτύγχαναν ακόμα και να συμφωνήσουν για τον ακριβή τρόπο και χρόνο που οι φορολογούμενοι των πλεονασματικών θα έδιναν αυτά τα δάνεια στους ελλειμματικούς! Γιατί; Έτσι, επειδή ο δαίμονας κρίνει πως μια ακόμα δόση άγνοιας επιταχύνει την αβεβαιότητα η οποία, με την σειρά της, δίνει και νέα ώθηση στην Κρίση.
Φίλες και φίλοι, όπως καταλαβαίνετε, δεν χρειάστηκε δαίμονας. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες μας τα σκέφτηκαν όλα αυτά τα σπουδαία μόνοι τους. Χωρίς την βοήθεια της σατανικής ουρίτσας, με μοναδικό γνώμονα την παντελή έλλειψη κοινού νου και δημοκρατικού διαλόγου μεταξύ τους. Το φιάσκο της τελευταίας Συνόδου είναι κατάκτησή τους. Εμείς το μόνο που μπορούμε, και πρέπει να κάνουμε, είναι να το αγνοήσουμε. Έτσι κι αλλιώς, τις επόμενες εβδομάδες, όλοι μας θα κληθούμε να γυρίσουμε σελίδα. Ακριβώς όπως σταματήσαμε να μιλάμε για την επικείμενη έξοδό μας στις αγορές (για τις οποίες να μιλούσαν συνεχώς από τον Μάιο) και την επαναγορά του χρέους μας από το EFSF (αλήθεια, θυμάστε πόσο είχα στενοχωρήσει κάποιους από εσάς όταν είχα πει ότι πρόκειται περί ανοησίας;).
Ο βασικός λόγος που απαιτείται να προσπεράσουμε τους ηγέτες μας είναι ότι σύντομα θα αρχίσουν τα πραγματικά δύσκολα. Το σχέδιο των 'βορείων' για εμάς τους Νοτιο-Ιρλανδούς είναι απλό: Μια παράταση της αναδιάρθρωσης του χρέους μας για ένα χρονικό διάστημα τέτοιο που να επιτρέπει στις τράπεζες να μην βουλιάξουν όταν γίνει η αναδιάρθρωση. Μην σας φοβίζει η αναδιάρθρωση. Θα γίνει και πρέπει να γίνει. Αυτό που πρέπει να σας φοβίζει είναι μια δεκαετία (έως ότου γίνει) ραγδαίας ύφεσης. (Ή, χειρότερα, μια κατάρρευση του ευρώ πριν φτάσουμε εκεί!) Και γιατί ήταν κακό πράγμα μια τέτοια δεκαετία φθίνοντος ΑΕΠ; Μήπως το αξίζουμε; Να σας πω γιατί: Επειδή σε περίοδο μακρόχρονης ύφεσης σοβαρές μεταρρυθμίσεις με παραγωγική προοπτική απλά δεν γίνονται. Αν σας κουράζω συνεχώς με νέες εκδόσεις της πρότασής μας για την ευρωπαϊκή έξοδο από την Κρίση δεν είναι επειδή θεωρώ ότι οι ξένοι πρέπει να βγάλουν το φίδι από την τρύπα αλλά επειδή οι δικές μας προσπάθειες, αν και απαραίτητες, θα πάνε χαμένες, θα πέσουν στη μαύρη τρύπα της Κρίσης, αν δεν υπάρξει μια πραγματική λύση-πακέτο στην ευρωζώνη, εντός της οποίας είμαστε αναγκασμένοι να λειτουργούμε.
Η κοινή πρόταση με τον Stuart Holland, από τότε που την παρουσίασα εδώ, έχει αναβαθμιστεί άλλη μία φορά (πατήστε εδώ για την τελευταία έκδοση. που διατίθεται μόνο στα αγγλικά). Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες αυτή την στιγμή. Σε επόμενο άρθρο.
Ημιτελή, μετέωρη, αμήχανη, μη πειστική. Αυτά ήταν τα επίθετα με τα οποία χαρακτήρισε ο διεθνής τύπος (π.χ. εδώ) την απόφαση της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ. Στην ουσία η Σύνοδος κατέληξε σε ένα απερίγραπτο φιάσκο. Για να είμαι δίκαιος, η συγκεκριμένη Σύνοδος δεν ήταν περισσότερο αποτυχημένη από τις προηγούμενες. Όμως, μην ξεχνάμε ότι επρόκειτο για την Σύνοδο που εδώ και μήνες προαναγγέλλεται διαφορετική από τις άλλες. Για την Σύνοδο που, αντίθετα με τις παλινωδίες της προηγούμενης χρονιάς, θα κατέληγε σε λύση-πακέτο για την Κρίση της ευρωζώνης.
Ερώτηση υποθετική: Αν ένας πανούργος δαίμονας έσπαγε το κεφάλι του για να σκεφτεί πως θα μπορούσε να βαθύνει και παράλληλα να μεγεθύνει την Κρίση της ευρωζώνης, τι θα σκεφτόταν; Κατ' αρχάς, θα ξεκινούσε με την σκέψη ότι η Κρίση αυτή εξελίσσεται σε τρία πεδία ταυτόχρονα: δημόσιο χρέος, τραπεζικό σύστημα, κατάρρευση παραγωγικών επενδύσεων. Εστιάζοντας στο δημόσιο χρέος, θα έβλεπε ότι αν και μεγάλο συνολικά, το βασικό πρόβλημα είναι ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του δημόσιου χρέους βαραίνει τις πιο αδύναμες πλάτες, δηλαδή τα πτωχευμένα (ή υπό πτώχευση) κράτη της περιφέρειας που τείνουν να έχουν και μεγάλο εμπορικό έλλειμμα. Κατόπιν, η ματιά του δαίμονα θα έπεφτε στις τράπεζες, ιδίως τις γερμανο-ολλανδικο-γαλλικές οι οποίες, από την μία στηρίζουν την ρευστότητα της βαριάς ευρωπαϊκής βιομηχανίας, αλλά από την άλλη βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, γεμάτες με άχρηστους τίτλους ιδιωτικούς (βασικά τοξικούς) και δημόσιους (τα ομόλογα των πτωχευμένων κρατών).
Έχοντας συνειδητοποιήσει την δομή της Κρίσης, ο δαίμονας, εφόσον ήταν τόσο έξυπνος όσο και σατανικός, θα σκαρφιζόταν το εξής σχέδιο μεγέθυνσης και εμβάθυνσης της Κρίσης: "Να τι θα κάνω", θα σκεφτόταν. "Πρώτα, θα έβαζα τους φορολογούμενους των πλεονασματικών χωρών, που έχουν σχετικά μικρά ελλείμματα και χρέη, να δανείζονται (και να εγγυώνται δάνεια) τα οποία μετά θα τα έστελνα στα πτωχευμένα κράτη. Κατόπιν, θα έβαζα τα πτωχευμένα κράτη να κάνουν δύο πράγματα. Πρώτον, αντί να χρησιμοποιούν αυτά τα δάνεια για να κάνουν επενδύσεις ώστε να αυξηθεί η παραγωγικότητα των οικονομιών τους (είτε μέσω φορολογικών απαλλαγών των επιχειρήσεων είτε μέσω δημοσίων επενδύσεων), θα τους επέβαλα να προβούν σε αύξηση των φόρων τους στις επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά την ώρα που ήδη μειώνουν τις επενδύσεις και τις αποταμιεύσεις τους αντίστοιχα. Δεύτερον, τα δάνεια που θα τους έστελνα, θα τους επέβαλα να τα δίνουν στις τράπεζες ως μερική αποπληρωμή προηγούμενων δανείων. Γνωρίζοντας ότι οι τράπεζες είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μπορώ να κοιμάμαι σίγουρος ότι ούτε ένα μικρό μέρος αυτών των χρημάτων τα οποία πήρα από τους γερμανούς και ολλανδούς φορολογούμενους, δεν θα μετατρέπονταν σε επενδυτικά δάνεια επιχειρήσεων από τις τράπεζες. Αντίθετα, οι τράπεζες θα λειτουργούσαν ως μαύρες τρύπες και όλη αυτή η οικονομική ενέργεια των φορολογούμενων των πλεονασματικών κρατών θα εξαφανιζόταν ως δια μαύρης μαγείας. Έτσι, στις ελλειμματικές χώρες η ύφεση θα επιταχυνόταν, τα δημόσια έσοδα θα κατέρρεαν, τα χρέη θα αυξάνονταν και, στο τέλος, οι πλεονασματικοί φορολογούμενοι θα αντιμετώπιζαν νέο εκβιασμό: Σκάστε κι άλλο χρήμα αλλιώς το κοινό νόμισμά σας θα καταρρεύσει! Κι όλα αυτά σε μια εποχή που η δική τους ευημερία πλήττεται από το γεγονός ότι η εγχώρια ζήτηση συγκρατείται, με προοπτικές μείωσης, εξ αιτίας της δυστοκίας των ελλειμματικών χωρών που, σε κανονικές συνθήκες, απορροφούσαν το 75% των εμπορικών τους πλεονασμάτων."
Αυτές οι σκέψεις θα ενθουσίαζαν τον δαίμονα της ιστορίας μας. Αμέσως θα του ερχόταν κι άλλη μια ιδέα: "Η όξυνση της Κρίσης που εξασφαλίζει αυτή η διαδικασία" σκέφτεται ο υποθετικός βελζεβούλης, "θα έστρεφε αποτελεσματικά τους πολίτες-φορολογούμενους των πλεονασματικών χωρών εναντίον των πολιτών των ελλειμματικών χωρών. Θα τους κατηγορούσαν ως εκμεταλλευτές της δικής τους σκληρής δουλειάς. Θα σκεφτόντουσαν για αυτούς τα χειρότερα. Παράσιτα, βαρίδια, ανεπρόκοποι θα ήταν το λιγότερο που θα τους χαρακτήριζαν. Όταν θα έπεφταν πάνω τους θα τους έλεγαν: 'Αρκετά μας ξεζουμίσατε εσείς οι ελλειμματικοί, πεισματικά αποτυγχάνοντας να βάλετε τα δημοσιονομικά του κράτους σας σε μια σειρά.' Και θα είχαν δίκιο! Από την άλλη, οι πολίτες των ελλειμματικών, κι αυτοί δίκιο θα είχαν: Κάθε μέρα που περνάει, θα χάνουν τις δουλειές τους, θα μειώνεται το εισόδημά τους, θα βλέπουν τα παιδιά τους να χάνουν κάθε ελπίδα για το μέλλον. Ό,τι δραστηριότητα επενδυτική και να προσπαθήσουν, εν μέσω Κρίσης, όσο σκληρά και να δουλέψουν, όσο καταρρέουν όλα γύρω τους, καμία βελτίωση. Και σαν να μην έφτανε αυτή η δίνη της δυστυχίας, θα τους κατηγορούσαν κιόλας ότι είναι τεμπέληδες και χαραμοφάηδες."
Σε αυτό το σημείο, ο δαίμονας θα χαμογελούσε και θριαμβευτικά θα συμπέρανε ότι το σχέδιο του μόνο ιδιοφυές μπορεί να χαρακτηριστεί. "Όλοι θα έχουν δίκιο και όλοι θα μισούν τους πάντες!" Με αυτή την σκέψη, θα έβαζε το σχέδιο σε εφαρμογή, π.χ. βάζοντας στο μυαλό των Ευρωπαίων ηγετών μας την ιδέα ότι το ζητούμενο είναι να ιδρύσουν ένα προσωρινό μηχανισμό δανειοδότησης των πτωχευμένων κρατών από τους φορολογούμενους των πλεονασματικών, ο οποίος μάλιστα θα εξέδιδε τοξικά ευρωομόλογα για να συντηρηθεί και που το 2013 θα γινόταν... μόνιμος. Κι αν ήθελε να προσδώσει και μια ιλαρότητα στην όλη υπόθεση, ο δαίμονάς μας θα έβαζε την ουρίτσα του ώστε, στην Σύνοδο Κορυφής που θα ανακοινωνόντουσαν οι λεπτομέρειες αυτή της παλινωδίας (την οποία θα παρουσίαζαν ως 'λύση-πακέτο'), οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα αποτύγχαναν ακόμα και να συμφωνήσουν για τον ακριβή τρόπο και χρόνο που οι φορολογούμενοι των πλεονασματικών θα έδιναν αυτά τα δάνεια στους ελλειμματικούς! Γιατί; Έτσι, επειδή ο δαίμονας κρίνει πως μια ακόμα δόση άγνοιας επιταχύνει την αβεβαιότητα η οποία, με την σειρά της, δίνει και νέα ώθηση στην Κρίση.
Φίλες και φίλοι, όπως καταλαβαίνετε, δεν χρειάστηκε δαίμονας. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες μας τα σκέφτηκαν όλα αυτά τα σπουδαία μόνοι τους. Χωρίς την βοήθεια της σατανικής ουρίτσας, με μοναδικό γνώμονα την παντελή έλλειψη κοινού νου και δημοκρατικού διαλόγου μεταξύ τους. Το φιάσκο της τελευταίας Συνόδου είναι κατάκτησή τους. Εμείς το μόνο που μπορούμε, και πρέπει να κάνουμε, είναι να το αγνοήσουμε. Έτσι κι αλλιώς, τις επόμενες εβδομάδες, όλοι μας θα κληθούμε να γυρίσουμε σελίδα. Ακριβώς όπως σταματήσαμε να μιλάμε για την επικείμενη έξοδό μας στις αγορές (για τις οποίες να μιλούσαν συνεχώς από τον Μάιο) και την επαναγορά του χρέους μας από το EFSF (αλήθεια, θυμάστε πόσο είχα στενοχωρήσει κάποιους από εσάς όταν είχα πει ότι πρόκειται περί ανοησίας;).
Ο βασικός λόγος που απαιτείται να προσπεράσουμε τους ηγέτες μας είναι ότι σύντομα θα αρχίσουν τα πραγματικά δύσκολα. Το σχέδιο των 'βορείων' για εμάς τους Νοτιο-Ιρλανδούς είναι απλό: Μια παράταση της αναδιάρθρωσης του χρέους μας για ένα χρονικό διάστημα τέτοιο που να επιτρέπει στις τράπεζες να μην βουλιάξουν όταν γίνει η αναδιάρθρωση. Μην σας φοβίζει η αναδιάρθρωση. Θα γίνει και πρέπει να γίνει. Αυτό που πρέπει να σας φοβίζει είναι μια δεκαετία (έως ότου γίνει) ραγδαίας ύφεσης. (Ή, χειρότερα, μια κατάρρευση του ευρώ πριν φτάσουμε εκεί!) Και γιατί ήταν κακό πράγμα μια τέτοια δεκαετία φθίνοντος ΑΕΠ; Μήπως το αξίζουμε; Να σας πω γιατί: Επειδή σε περίοδο μακρόχρονης ύφεσης σοβαρές μεταρρυθμίσεις με παραγωγική προοπτική απλά δεν γίνονται. Αν σας κουράζω συνεχώς με νέες εκδόσεις της πρότασής μας για την ευρωπαϊκή έξοδο από την Κρίση δεν είναι επειδή θεωρώ ότι οι ξένοι πρέπει να βγάλουν το φίδι από την τρύπα αλλά επειδή οι δικές μας προσπάθειες, αν και απαραίτητες, θα πάνε χαμένες, θα πέσουν στη μαύρη τρύπα της Κρίσης, αν δεν υπάρξει μια πραγματική λύση-πακέτο στην ευρωζώνη, εντός της οποίας είμαστε αναγκασμένοι να λειτουργούμε.
Η κοινή πρόταση με τον Stuart Holland, από τότε που την παρουσίασα εδώ, έχει αναβαθμιστεί άλλη μία φορά (πατήστε εδώ για την τελευταία έκδοση. που διατίθεται μόνο στα αγγλικά). Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες αυτή την στιγμή. Σε επόμενο άρθρο.
Απομονωμένοι διεθνώς, «ψαχνόμαστε» για την επιβίωση μας
Γρηγόρης Νικολόπουλος
Eίμαστε ώς λαός και ώς Μέσα Ενημέρωσης αναγκασμένοι να ασχολούμαστε μονίμως με τα τοπικά ζητήματα, ακόμη και όταν οι διεθνείς εξελίξεις είναι κοσμοιστορικές, όπως συμβαίνει αυτή την εποχή.
Ενώ τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν αυτές τις ημέρες τη διεθνή κοινή γνώμη έχουν να κάνουν με το αν η Ευρώπη θα επιβιώσει ώς Ένωση, με το «τέλος της πολιτικής και την εκχώρηση της εξουσίας στις διεθνείς τράπεζες, με την εφαρμογή διαρκούς λιτότητας σε ολόκληρη την Ευρώπη, με τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην Βόρειο Αφρική και με το αν είναι δυνατόν να ελεγχθεί αποτελεσματικά ακόμη και η «ειρηνική» πυρηνική ενέργεια, εμείς εδώ είμαστε αναγκασμένοι να ασχολούμαστε με το αν ο Παπανδρέου θα κάνει ανασχηματισμό ή αν θα πάμε σε εκλογές, με το ποιά θα έπρεπε να είναι η στάση μας έναντι των παράνομων μεταναστών, με το αν θα έπρεπε ή όχι να καταργηθεί το άσυλο και με το αν θα πρέπει ή δεν θα πρέπει να γιαουρτώνουμε τους πολιτικούς μας.
Γιατί ασχολούμαστε με αυτά; Με το άσυλο και τους μετανάστες ασχολούμαστε διότι ακόμη δεν έχουμε καταφέρει ούτε ώς συντεταγμένη πολιτεία ούτε ώς πολίτες ατομικά ο καθένας μας, να διαμορφώσει μια ξεκάθαρη θέση σχετικά με αυτά τα ζητήματα. Με το αν ο Παπανδρέου θα κάνει ή όχι εκλογές ή ανασχηματισμό, ασχολούμαστε διότι δυστυχώς πηγαίνουμε απο το κακό στο χειρότερο και η οικονομία μας εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο απο τις – λανθασμένες μέχρι στιγμής - αποφάσεις της εκάστοτε κυβέρνησης. Όσο για τα γαιουρτώματα ασχολούμαστε διότι η πολιτική ηγεσία και η δικαιοσύνη δεν έχουν ασχοληθεί με το να ερευνήσουν τις ευθύνες των πολιτικών και να τιμωρήσουν τους ενόχους. Επειδή δεν το κάνουν, η λαική αγανάκτηση οδηγεί σε προπηλακισμούς όλων των πολιτικών, αθώων και ενόχων.
Το κρίσιμο πάντως ζήτημα για εμάς σήμερα, είναι το αν η οικονομία μας θα επιβιώσει και πώς, τα επόμενα χρόνια. Και τα πράγματα δεν πηγαίνουν καθόλου καλά. Το έλλειμμα δεν συμμαζεύεται καθώς η κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει – ούτε έχει προσπαθήσει αρκετά- να μειώσει τις δαπάνες του δημοσίου, οι οποίες ευθύνονται για το έλλειμμα. Αντί να επιτεθεί στον δημόσιο τομέα που γεννά τις υπέρογκες δαπάνες και τη διαφθορά, επιτίθεται στο εισόδημα και την περιουσία του ιδιωτικού τομέα. Έτσι στερεί κάθε δυνατότητα ανάπτυξης στο μέλλον και διαιωνίζει τα ελλείμματα. Παράλληλα, υπόσχεται δια στόματος Γ. Παπακωνσταντίνου στην τρόικα λαγούς με πετραχήλια, όπως πχ αποκρατικοποιήσεις 50 δις ευρώ τα επόμενα χρόνια. Γιατί; Διότι ο κ. Παπακωντσνατίνου γνωρίζει οτι δεν θα είναι ούτε ο ίδιος υπουργός ούτε η κυβέρνηση στη θέση της μετά απο δυο χρόνια, οπότε λέει: θα κάνω εγώ τώρα αποκρατικοποιήσεις 2 δις ευρώ και τα υπόλοιπα ας τρέξουν να δούν πως θα τα κάνουν οι επόμενοι. Έτσι δεσμεύει τη χώρα για δεκαετίες, χωρίς μάλιστα να ρωτήσει τους πολίτες αν συμφωνούν. Και δεν είναι μόνο ο κ. Παπακωντσνατίνου που το κάνει αυτό, είναι τακτική αυτής της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση αυτή δεν εξελέγει για να ακολουθήσει την πολιτική που ακολουθεί. Εξελέγει για να ακολουθήσει την ακριβώς αντίθετη. Για την ακρίβεια, όλα όσα κάνει ατή τη στιγμή η κυβέρνηση Παπανδρέου τα είχε πει ώς εξαγγελίες πριν τις εκλογές ο Κ. Καραμανλής. Ο λαός καταψήφισε τον Καραμανλή και ψήφισε τον Παπανδρέου και ο Παπανδρέου κάνει αυτά που είχε πεί ο Καραμανλής οτι θα έκανε και ο λαός δεν τα ήθελε. Μια κυβέρνηση λοιπόν που δεν ακολουθεί την πολιτική που εξήγγειλε αλλά την ακριβώς αντίθετη, πρέπει να ζητήσει εκ νέου την λαική εντολή για να συνεχίσει. Αντί να το κάνει, δεσμεύει τον ελληνικό λαό και τις επόμενες κυβερνήσεις σε πολιτικές που είναι πολύ αμφίβολο αν έχουν τη λαική έγκριση.
Το ενα πρόβλημα λοιπόν είναι οτι η κυβέρνηση επιτίθεται σε λάθος στόχο για τη μείωση των δημοσίων ελλειμμάτων. Το δεύτερο πρόβλημα είναι οτι ουδείς ασχολείται με τις εξαγωγές και τη μείωση των εισαγωγών που είναι ο μόνος τρόπος να μείνουν μερικά χρήματα στη χώρα. Εφόσον δεν μπορούμε να τυπώσουμε ευρώ και δεν μας δίνουν επιδοτήσεις ή δανεικά, πρέπει να εξάγουμε για να έχουμε χρήματα. Εμείς συνεχίζουμε να εισάγουμε με αποτέλεσμα το χρήμα να τελειώνει ενώ η κυβέρνηση δεν έχει ξεκαθαρίσει την αναγκαιότητα των εξαγωγών και του περιορισμού των εισαγωγών στους Έλληνες.
Το πιο άμεσο πρόβλημα απο όλα αυτά είναι η έλλειψη ρευστότητας. Οι τράπεζες δεν δίνουν δάνεια σε επιχειρήσεις και σε ιδιώτες με αποτέλεσμα τα μετρητά να λιγοστεύουν. Είχαμε γράψει προ καιρού εδώ στο reporter οτι το μεγαλύτερο πρόβλημα θα είναι η εξαφάνιση των μετρητών. Αυτό θα βιώσουμε σύντομα. Και αυτό είναι που μετατρέπει τη φτώχεια σε πείνα. Οι εξελίξεις δεν θα είναι καθόλου ευχάριστες τους επόμενους μήνες, η κυβέρνηση δεν μπορεί να λειτουργήσει, εναλλακτική λύση ορατή στα πολιτικά κόμματα δεν υπάρχει και οι πολιτικές εξελίξεις είναι ανησυχητικές. Η κυβερνητική πολιτική πρέπει να αλλάξει άμεσα και να προσαρμοστεί στις ανάγκες της οικονομίας. Η εφαρμογή του μνημονίου μπορεί να είναι απαραίτητη για να αποφύγουμε την πτώχευση όμως δεν επαρκεί για την επιβίωση μας. Χρειάζεται πιο ανοικτό μυαλό και περισσότερο πολιτικό θάρρος για να βγούμε απο αυτή την άθλια θέση στην οποία βρισκόμαστε.
Eίμαστε ώς λαός και ώς Μέσα Ενημέρωσης αναγκασμένοι να ασχολούμαστε μονίμως με τα τοπικά ζητήματα, ακόμη και όταν οι διεθνείς εξελίξεις είναι κοσμοιστορικές, όπως συμβαίνει αυτή την εποχή.
Ενώ τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν αυτές τις ημέρες τη διεθνή κοινή γνώμη έχουν να κάνουν με το αν η Ευρώπη θα επιβιώσει ώς Ένωση, με το «τέλος της πολιτικής και την εκχώρηση της εξουσίας στις διεθνείς τράπεζες, με την εφαρμογή διαρκούς λιτότητας σε ολόκληρη την Ευρώπη, με τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην Βόρειο Αφρική και με το αν είναι δυνατόν να ελεγχθεί αποτελεσματικά ακόμη και η «ειρηνική» πυρηνική ενέργεια, εμείς εδώ είμαστε αναγκασμένοι να ασχολούμαστε με το αν ο Παπανδρέου θα κάνει ανασχηματισμό ή αν θα πάμε σε εκλογές, με το ποιά θα έπρεπε να είναι η στάση μας έναντι των παράνομων μεταναστών, με το αν θα έπρεπε ή όχι να καταργηθεί το άσυλο και με το αν θα πρέπει ή δεν θα πρέπει να γιαουρτώνουμε τους πολιτικούς μας.
Γιατί ασχολούμαστε με αυτά; Με το άσυλο και τους μετανάστες ασχολούμαστε διότι ακόμη δεν έχουμε καταφέρει ούτε ώς συντεταγμένη πολιτεία ούτε ώς πολίτες ατομικά ο καθένας μας, να διαμορφώσει μια ξεκάθαρη θέση σχετικά με αυτά τα ζητήματα. Με το αν ο Παπανδρέου θα κάνει ή όχι εκλογές ή ανασχηματισμό, ασχολούμαστε διότι δυστυχώς πηγαίνουμε απο το κακό στο χειρότερο και η οικονομία μας εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο απο τις – λανθασμένες μέχρι στιγμής - αποφάσεις της εκάστοτε κυβέρνησης. Όσο για τα γαιουρτώματα ασχολούμαστε διότι η πολιτική ηγεσία και η δικαιοσύνη δεν έχουν ασχοληθεί με το να ερευνήσουν τις ευθύνες των πολιτικών και να τιμωρήσουν τους ενόχους. Επειδή δεν το κάνουν, η λαική αγανάκτηση οδηγεί σε προπηλακισμούς όλων των πολιτικών, αθώων και ενόχων.
Το κρίσιμο πάντως ζήτημα για εμάς σήμερα, είναι το αν η οικονομία μας θα επιβιώσει και πώς, τα επόμενα χρόνια. Και τα πράγματα δεν πηγαίνουν καθόλου καλά. Το έλλειμμα δεν συμμαζεύεται καθώς η κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει – ούτε έχει προσπαθήσει αρκετά- να μειώσει τις δαπάνες του δημοσίου, οι οποίες ευθύνονται για το έλλειμμα. Αντί να επιτεθεί στον δημόσιο τομέα που γεννά τις υπέρογκες δαπάνες και τη διαφθορά, επιτίθεται στο εισόδημα και την περιουσία του ιδιωτικού τομέα. Έτσι στερεί κάθε δυνατότητα ανάπτυξης στο μέλλον και διαιωνίζει τα ελλείμματα. Παράλληλα, υπόσχεται δια στόματος Γ. Παπακωνσταντίνου στην τρόικα λαγούς με πετραχήλια, όπως πχ αποκρατικοποιήσεις 50 δις ευρώ τα επόμενα χρόνια. Γιατί; Διότι ο κ. Παπακωντσνατίνου γνωρίζει οτι δεν θα είναι ούτε ο ίδιος υπουργός ούτε η κυβέρνηση στη θέση της μετά απο δυο χρόνια, οπότε λέει: θα κάνω εγώ τώρα αποκρατικοποιήσεις 2 δις ευρώ και τα υπόλοιπα ας τρέξουν να δούν πως θα τα κάνουν οι επόμενοι. Έτσι δεσμεύει τη χώρα για δεκαετίες, χωρίς μάλιστα να ρωτήσει τους πολίτες αν συμφωνούν. Και δεν είναι μόνο ο κ. Παπακωντσνατίνου που το κάνει αυτό, είναι τακτική αυτής της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση αυτή δεν εξελέγει για να ακολουθήσει την πολιτική που ακολουθεί. Εξελέγει για να ακολουθήσει την ακριβώς αντίθετη. Για την ακρίβεια, όλα όσα κάνει ατή τη στιγμή η κυβέρνηση Παπανδρέου τα είχε πει ώς εξαγγελίες πριν τις εκλογές ο Κ. Καραμανλής. Ο λαός καταψήφισε τον Καραμανλή και ψήφισε τον Παπανδρέου και ο Παπανδρέου κάνει αυτά που είχε πεί ο Καραμανλής οτι θα έκανε και ο λαός δεν τα ήθελε. Μια κυβέρνηση λοιπόν που δεν ακολουθεί την πολιτική που εξήγγειλε αλλά την ακριβώς αντίθετη, πρέπει να ζητήσει εκ νέου την λαική εντολή για να συνεχίσει. Αντί να το κάνει, δεσμεύει τον ελληνικό λαό και τις επόμενες κυβερνήσεις σε πολιτικές που είναι πολύ αμφίβολο αν έχουν τη λαική έγκριση.
Το ενα πρόβλημα λοιπόν είναι οτι η κυβέρνηση επιτίθεται σε λάθος στόχο για τη μείωση των δημοσίων ελλειμμάτων. Το δεύτερο πρόβλημα είναι οτι ουδείς ασχολείται με τις εξαγωγές και τη μείωση των εισαγωγών που είναι ο μόνος τρόπος να μείνουν μερικά χρήματα στη χώρα. Εφόσον δεν μπορούμε να τυπώσουμε ευρώ και δεν μας δίνουν επιδοτήσεις ή δανεικά, πρέπει να εξάγουμε για να έχουμε χρήματα. Εμείς συνεχίζουμε να εισάγουμε με αποτέλεσμα το χρήμα να τελειώνει ενώ η κυβέρνηση δεν έχει ξεκαθαρίσει την αναγκαιότητα των εξαγωγών και του περιορισμού των εισαγωγών στους Έλληνες.
Το πιο άμεσο πρόβλημα απο όλα αυτά είναι η έλλειψη ρευστότητας. Οι τράπεζες δεν δίνουν δάνεια σε επιχειρήσεις και σε ιδιώτες με αποτέλεσμα τα μετρητά να λιγοστεύουν. Είχαμε γράψει προ καιρού εδώ στο reporter οτι το μεγαλύτερο πρόβλημα θα είναι η εξαφάνιση των μετρητών. Αυτό θα βιώσουμε σύντομα. Και αυτό είναι που μετατρέπει τη φτώχεια σε πείνα. Οι εξελίξεις δεν θα είναι καθόλου ευχάριστες τους επόμενους μήνες, η κυβέρνηση δεν μπορεί να λειτουργήσει, εναλλακτική λύση ορατή στα πολιτικά κόμματα δεν υπάρχει και οι πολιτικές εξελίξεις είναι ανησυχητικές. Η κυβερνητική πολιτική πρέπει να αλλάξει άμεσα και να προσαρμοστεί στις ανάγκες της οικονομίας. Η εφαρμογή του μνημονίου μπορεί να είναι απαραίτητη για να αποφύγουμε την πτώχευση όμως δεν επαρκεί για την επιβίωση μας. Χρειάζεται πιο ανοικτό μυαλό και περισσότερο πολιτικό θάρρος για να βγούμε απο αυτή την άθλια θέση στην οποία βρισκόμαστε.
Ο κύκλος των χαμένων
Tου Αλεξη Παπαχελα
Οπως πάνε τα πράγματα, κάποια στιγμή θα χρειασθεί να στοιχηθούμε, ως κοινωνία. Το μέλλον της χώρας για τα επόμενα 4-5 χρόνια θα είναι εξαιρετικά επίπονο και δύσκολο. Δεν υπάρχει καμία «μαγική λύση». Ακόμη κι αν σβήσουμε το σύνολο του χρέους μας, η επόμενη μέρα θα είναι φοβερά δύσκολη, με πολύ περισσότερο κόσμο να «ματώνει» σε σχέση με τα όσα ζούμε σήμερα. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι ποιον δρόμο μπορούμε να ακολουθήσουμε για να μην πονέσουμε, γιατί τέτοιος δρόμος απλώς δεν υπάρχει.
Το κεντρικό δίλημμα γύρω από το οποίο θα χρειασθεί να πάρουμε όλοι μας θέση είναι αν μας ενδιαφέρει, έπειτα από όλο τον «πόνο» και την προσπάθεια, να εξευρωπαϊσθεί πραγματικά η χώρα ή όχι. Δεν είναι απλό ερώτημα και δεν επιδέχεται μονολεκτικές απαντήσεις.
Αυτή τη στιγμή διαπιστώνεται μια μεγάλη, δυναμική και ετερόκλητη συμμαχία όσων δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στη χώρα. Το κάθε κομμάτι αυτής της συμμαχίας το κάνει για δικούς του λόγους και για να υπερασπισθεί σημαντικά συμφέροντα που απορρέουν από τη διατήρηση του στάτους κβο. Υπάρχουν, για παράδειγμα, μεγάλοι επιχειρηματίες οι οποίοι είναι πρακτικώς χρεοκοπημένοι και τους οποίους δεν θα πείραζε καθόλου να χρεοκοπήσει και η χώρα έτσι ώστε να «έλθουν στα ίσια τους» με τους υπόλοιπους. Εχουμε επαγγέλματα, συντεχνίες και συνδικαλιστές που επίσης παλεύουν με νύχια και με δόντια για να μην αλλάξει τίποτα. Είναι βολεμένοι και θεωρούν ότι ο περαιτέρω εξευρωπαϊσμός θα τους λιώσει και θα τους στερήσει τα προνόμιά τους. Πιο κάτω στα μέλη της συμμαχίας, θα βρείτε, βεβαίως, την καθυστερημένη Αριστερά της χώρας και όσους με τη βία θέλουν να μην αφήσουν να γίνει τίποτα, πουθενά. Δεν θέλουν πάρκινγκ κάτω από δημόσια γη (Θεέ και κύριε...), θέλουν το Ελληνικό εγκαταλελειμμένο και βρώμικο, αρκεί να μη θίγει τις ιδεοληψίες τους. Στην ίδια συμμαχία θα βρείτε και Mέσα Eνημέρωσης, που για ιδιαίτερους... λόγους επενδύουν στη χρεοκοπία της χώρας.
Η συμμαχία που λέει «να μείνουμε όπως είμαστε» περιέχει κι ένα μεγάλο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, πολλούς βουλευτές και υπουργούς. Δίπλα τους στέκεται ένα μεγάλο κομμάτι της λαϊκής Δεξιάς, που αρχίζει να σιγοψιθυρίζει μάλιστα, μαζί με το παλιό ΠΑΣΟΚ, «βρε, μπας και είναι μια λύση να πάμε στη δραχμή;».
Εδώ είναι και το «ζουμί» της ιστορίας. Πρέπει να αποφασίσουμε, και ενδεχομένως να μην αργήσει η ώρα της απόφασης, τι θέλουμε. Ισως να μην αντέχουμε να αλλάξουμε τόσο όσο απαιτούν οι περιστάσεις και να επιλέξουμε να είμαστε μια χώρα στην περιφέρεια της Ευρώπης, ενδεχομένως εκτός ευρώ, με χωματερές, ένα τριτοκοσμικό κράτος, διαφθορά και ό,τι άλλο... καλό μας κάνει να διαφέρουμε από την υπόλοιπη Ευρώπη. Δεν μπορώ να φαντασθώ πώς θα μοιάζει αυτός ο δρόμος. Φαντάζει βολικός για τους βολεμένους, αλλά είναι πραγματικά ο δρόμος προς την κόλαση.
Ο άλλος δρόμος έχει και αυτός πόνο, κόπο, αλλά αν τον βαδίσουμε συντεταγμένα και με όραμα, μπορεί να ξετυλίξει την απίστευτη δημιουργικότητα και το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Ελληνα. Χρειάζεται όμως μια ηγεσία, και δεν εννοώ μόνο πολιτική, που θα το πιστέψει, θα το εξηγήσει, δεν θα φοβηθεί και θα τολμήσει. Γύρω μου, όμως, βλέπω φοβισμένα ανθρωπάκια που το βάζουν στα πόδια μόλις αντικρίσουν το κτήνος του λαϊκισμού, υπουργούς που μας λένε πως «αν δεν δεχθείς την εφαρμογή του Mνημονίου, θα σε φάει η τρόικα» και μια κυβέρνηση που παραπαίει. Το κρίμα είναι πως αυτή η κοινωνία έχει δείξει ασύλληπτη ωριμότητα και αντοχή έως τώρα, πράγμα που δείχνει ότι ένα μεγάλο κομμάτι της καταλαβαίνει πως τα πάντα πρέπει να αλλάξουν. Για να γίνει, όμως, αυτό χρειάζεται ένας Καποδίστριας, ένας Eλευθέριος Βενιζέλος ή ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής με ένα στρατό αποφασισμένων Tαλιμπάν τεχνοκρατών δίπλα τους. Δεν φαίνονται πουθενά στον ορίζοντα, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η χώρα πάντοτε στάθηκε τυχερή και βρήκε φωτισμένες, ιστορικές ηγεσίες σε κρίσιμες στιγμές. Καμιά φορά, βέβαια, χρειάστηκε και μια καταστροφή για να τις ανακαλύψει...
Οπως πάνε τα πράγματα, κάποια στιγμή θα χρειασθεί να στοιχηθούμε, ως κοινωνία. Το μέλλον της χώρας για τα επόμενα 4-5 χρόνια θα είναι εξαιρετικά επίπονο και δύσκολο. Δεν υπάρχει καμία «μαγική λύση». Ακόμη κι αν σβήσουμε το σύνολο του χρέους μας, η επόμενη μέρα θα είναι φοβερά δύσκολη, με πολύ περισσότερο κόσμο να «ματώνει» σε σχέση με τα όσα ζούμε σήμερα. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι ποιον δρόμο μπορούμε να ακολουθήσουμε για να μην πονέσουμε, γιατί τέτοιος δρόμος απλώς δεν υπάρχει.
Το κεντρικό δίλημμα γύρω από το οποίο θα χρειασθεί να πάρουμε όλοι μας θέση είναι αν μας ενδιαφέρει, έπειτα από όλο τον «πόνο» και την προσπάθεια, να εξευρωπαϊσθεί πραγματικά η χώρα ή όχι. Δεν είναι απλό ερώτημα και δεν επιδέχεται μονολεκτικές απαντήσεις.
Αυτή τη στιγμή διαπιστώνεται μια μεγάλη, δυναμική και ετερόκλητη συμμαχία όσων δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στη χώρα. Το κάθε κομμάτι αυτής της συμμαχίας το κάνει για δικούς του λόγους και για να υπερασπισθεί σημαντικά συμφέροντα που απορρέουν από τη διατήρηση του στάτους κβο. Υπάρχουν, για παράδειγμα, μεγάλοι επιχειρηματίες οι οποίοι είναι πρακτικώς χρεοκοπημένοι και τους οποίους δεν θα πείραζε καθόλου να χρεοκοπήσει και η χώρα έτσι ώστε να «έλθουν στα ίσια τους» με τους υπόλοιπους. Εχουμε επαγγέλματα, συντεχνίες και συνδικαλιστές που επίσης παλεύουν με νύχια και με δόντια για να μην αλλάξει τίποτα. Είναι βολεμένοι και θεωρούν ότι ο περαιτέρω εξευρωπαϊσμός θα τους λιώσει και θα τους στερήσει τα προνόμιά τους. Πιο κάτω στα μέλη της συμμαχίας, θα βρείτε, βεβαίως, την καθυστερημένη Αριστερά της χώρας και όσους με τη βία θέλουν να μην αφήσουν να γίνει τίποτα, πουθενά. Δεν θέλουν πάρκινγκ κάτω από δημόσια γη (Θεέ και κύριε...), θέλουν το Ελληνικό εγκαταλελειμμένο και βρώμικο, αρκεί να μη θίγει τις ιδεοληψίες τους. Στην ίδια συμμαχία θα βρείτε και Mέσα Eνημέρωσης, που για ιδιαίτερους... λόγους επενδύουν στη χρεοκοπία της χώρας.
Η συμμαχία που λέει «να μείνουμε όπως είμαστε» περιέχει κι ένα μεγάλο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, πολλούς βουλευτές και υπουργούς. Δίπλα τους στέκεται ένα μεγάλο κομμάτι της λαϊκής Δεξιάς, που αρχίζει να σιγοψιθυρίζει μάλιστα, μαζί με το παλιό ΠΑΣΟΚ, «βρε, μπας και είναι μια λύση να πάμε στη δραχμή;».
Εδώ είναι και το «ζουμί» της ιστορίας. Πρέπει να αποφασίσουμε, και ενδεχομένως να μην αργήσει η ώρα της απόφασης, τι θέλουμε. Ισως να μην αντέχουμε να αλλάξουμε τόσο όσο απαιτούν οι περιστάσεις και να επιλέξουμε να είμαστε μια χώρα στην περιφέρεια της Ευρώπης, ενδεχομένως εκτός ευρώ, με χωματερές, ένα τριτοκοσμικό κράτος, διαφθορά και ό,τι άλλο... καλό μας κάνει να διαφέρουμε από την υπόλοιπη Ευρώπη. Δεν μπορώ να φαντασθώ πώς θα μοιάζει αυτός ο δρόμος. Φαντάζει βολικός για τους βολεμένους, αλλά είναι πραγματικά ο δρόμος προς την κόλαση.
Ο άλλος δρόμος έχει και αυτός πόνο, κόπο, αλλά αν τον βαδίσουμε συντεταγμένα και με όραμα, μπορεί να ξετυλίξει την απίστευτη δημιουργικότητα και το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Ελληνα. Χρειάζεται όμως μια ηγεσία, και δεν εννοώ μόνο πολιτική, που θα το πιστέψει, θα το εξηγήσει, δεν θα φοβηθεί και θα τολμήσει. Γύρω μου, όμως, βλέπω φοβισμένα ανθρωπάκια που το βάζουν στα πόδια μόλις αντικρίσουν το κτήνος του λαϊκισμού, υπουργούς που μας λένε πως «αν δεν δεχθείς την εφαρμογή του Mνημονίου, θα σε φάει η τρόικα» και μια κυβέρνηση που παραπαίει. Το κρίμα είναι πως αυτή η κοινωνία έχει δείξει ασύλληπτη ωριμότητα και αντοχή έως τώρα, πράγμα που δείχνει ότι ένα μεγάλο κομμάτι της καταλαβαίνει πως τα πάντα πρέπει να αλλάξουν. Για να γίνει, όμως, αυτό χρειάζεται ένας Καποδίστριας, ένας Eλευθέριος Βενιζέλος ή ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής με ένα στρατό αποφασισμένων Tαλιμπάν τεχνοκρατών δίπλα τους. Δεν φαίνονται πουθενά στον ορίζοντα, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η χώρα πάντοτε στάθηκε τυχερή και βρήκε φωτισμένες, ιστορικές ηγεσίες σε κρίσιμες στιγμές. Καμιά φορά, βέβαια, χρειάστηκε και μια καταστροφή για να τις ανακαλύψει...
Κυριακή 27 Μαρτίου 2011
Οι 15 ωφέλιμες τροφές που συνήθως αποφεύγουμε…
Οι παρακάτω τροφές υπάρχουν εν αφθονία στα ράφια κάθε super market και έχει αποδειχθεί, πως ωφελούν ιδιαίτερα τον οργανισμό μας. Τότε, γιατί τις αποφεύγουμε;
Πέμπτη, 24 Μαρτίου 2011
Ρόδια: τέλος στα αρτηριακά προβλήματα
Δεν χρειάζεται να γυρίσετε τον κόσμο, για να βρείτε φρέσκα ρόδια. Έρευνες ισραηλιτών επιστημόνων, απέδειξαν, πως οι άνδρες, που έπιναν χυμό ροδιού κάθε μέρα για έναν χρόνο, αντιμετώπισαν δραστικά ορισμένα χρόνια αρτηριακά προβλήματα, που τους βασάνιζαν. Αυτό, οφείλεται στο θαυματουργό συστατικό «παραοξονάση», που καταπολεμά την χοληστερόλη
Πράσινο τσάι: για τον πονόδοντο-και όχι μόνο…
Εξαιρετικά πλούσιο σε πολυφαινόλες, το πράσινο τσάι, έχει αποδειχθεί, πως παίζει αντιβακτηριδιακό και αντιθρομβωτικό ρόλο και ενισχύει το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Αλλά, πέρα από όσα προαναφέρθηκαν, το πράσινο τσάι, αποτελεί και ένα πρώτης τάξεως αντίδοτο στον πονόδοντο… Ωστόσο, ενώ οι περισσότεροι από εμάς, γνωρίζουμε τις ευεργετικές του ιδιότητες, σπάνια το προτιμούμε έναντι του καφέ…
Μήλο: μια τροφή –δυναμίτης
Πάνω από 150 βιταμίνες, θρεπτικά συστατικά και ιχνοστοιχεία, βρίσκονται σε κάθε μήλο, που καταναλώνουμε! Πλούσιο επίσης και σε κερκετίνη, μια αντιοξειδωτική ουσία, που καταπολεμά τον έρπη και τα κρυώματα, το μήλο, αποτελεί μια σούπερ τροφή, που δυστυχώς δεν έχει εκτιμηθεί όσο θα έπρεπε.
Λιπαρά ψάρια: τα φυσικά γιατρικά
Ο λόγος κυρίως για τα λεγόμενα «λιπαρά» ψάρια, όπως είναι ο σολομός, οι αντσούγιες και οι σαρδέλες, τα οποία και είναι πλούσια σε Ω3 λιπαρά οξέα και θωρακίζουν την καρδιά. Ωστόσο και αυτά, λίγοι τα προτιμούν, παρόλο, που επιστημονικές έρευνες, έχουν αποδείξει, πως αποτελούν φυσικά «γιατρικά» για τον ανθρώπινο οργανισμό.
Γκρέιπφρουτ: για φαγητό με λιγότερες θερμίδες
Οι έρευνες, έχουν αποδείξει, πως η κατανάλωση ενός γκρέιπφρουτ, πριν από κάθε γεύμα, μειώνει τις θερμίδες, που προσλαμβάνουμε από το φαγητό μας καθώς μειώνει το σάκχαρο του αίματος και μας κάνει να νιώθουμε πιο χορτασμένοι. Το γκρέιπφρουτ, επίσης, ενεργοποιεί το γλυκερικό οξύ στον οργανισμό μας, ένα συστατικό, που λέγεται, πως μειώνει την κακή χοληστερίνη.
Μαϊντανός: ενάντια στην κακοσμία
Μετά από κάθε γεύμα, μασήστε λίγο φρέσκο μαϊντανό και πείτε αντίο στην ενοχλητική κακοσμία του στόματος ή στις έντονες μυρωδιές (π.χ. από σκόρδο ή κρεμμύδι). Ο μαϊντανός, είναι επίσης γνωστός και για την πλούσια περιεκτικότητά του σε βιταμίνη C, ένα φυσικό αντιοξειδωτικό, που ενισχύει το σπέρμα.
Βραστά αυγά: για τη μνήμη και τις θερμίδες…
Τα αυγά, μας παρέχουν τη γνωστή λεκιθίνη, η οποία μόλις καταναλωθεί μετατρέπεται σε χολίνη, ένα βασικό συστατικό, που ενισχύει τη μνήμη μας. Αυτή η θαυματουργή για τον εγκέφαλο τροφή, έχει την ιδιότητα και να μας χορταίνει και για τον λόγο αυτό, συνίσταται για κατανάλωση με το πρωινό μας. Έρευνες έχουν αποδείξει, πως η κατανάλωση δύο βραστών αυγών το πρωί, θα μας βοηθήσει να καταναλώσουμε περίπου 400 λιγότερες θερμίδες από το συνηθισμένο.
Τομάτες: ενάντια στον καρκίνο του προστάτη
Πλούσιες σε λυκοπένιο, οι τομάτες λέγεται, πως καταπολεμούν τον καρκίνο του προστάτη. Έρευνες, έχουν αποδείξει, πως οι άνδρες, που τρώνε τομάτες ή προϊόντα τους για 10 ή παραπάνω φορές την εβδομάδα, έχουν κατά 35% λιγότερες πιθανότητες να αναπτύξουν καρκίνο του προστάτη.
Μαύρη σοκολάτα: η φυσική «ασπιρίνη»
Οι σοκολάτες εκείνες, που έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε κακάο (πάνω από 70%) είναι πλούσιες σε αντιοξειδωτικά. Έρευνες, έχουν αποδείξει, πως οι μαύρες σοκολάτες (υγείας), λειτουργούν ως φυσικές «ασπιρίνες» για τον οργανισμό καθώς εμποδίζουν στο αίμα τη δημιουργία θρόμβων.
Πατάτα: για έλεγχο της όρεξης
Η ψητή πατάτα, απελευθερώνει τεράστιες ποσότητες ενέργειας στον οργανισμό και αποτελεί μια τροφή κατάλληλη για την επαναφορά και το «γέμισμα» των μυών μετά από άσκηση. Οι πατάτες, αποτελούν και μια καλή λύση για έλεγχο της όρεξης ανάμεσα στα γεύματα καθώς κρατούν χαμηλά τα επίπεδα του σακχάρου.
Ελιές: το κλειδί της μακροζωίας
Απαραίτητες για την επίτευξη μακροζωίας και για την ομαλή λειτουργία της καρδιάς, οι ελιές, μπορούν να καταναλωθούν είτε ως σνακ είτε ως συστατικό του γεύματός μας. Μην ξεχνάτε, να τις καταναλώνετε μαζί με τη σαλάτα σας.
Βρώμη: για νεανικό δέρμα…
Είτε την καταναλώσετε στο μούσλι είτε στο κλασσικό «πόριτζ», η βρώμη, θα ευεργετήσει πολλαπλώς τον οργανισμό σας. Πλούσια σε μικροίνες, που μειώνουν την κακή χοληστερίνη, η βρώμη, ευεργετεί και το δέρμα μας, χαρίζοντάς του λάμψη και νεότητα…
Αμύγδαλα: το ιδανικό σνακ
Ξεχάστε τα μπισκότα και τα κέικ και αντικαταστήστε τα με μια χούφτα αμύγδαλα. Έρευνες, έχουν αποδείξει, πως όχι μόνο θα σας κάνουν να νιώσετε χορτάτοι αλλά και θα αποβάλλετε ευκολότερα τα λίπη, που φράζουν τις αρτηρίες.
Δαμάσκηνα: κατά του καρκίνου του εντέρου
Αναμείξτε τα με γάλα και γιαούρτι, και θα δημιουργήσετε ένα ποτό πλούσιο σε αντιοξειδωτικά και λοιπά θρεπτικά συστατικά. Τα σάκχαρα, που εμπεριέχονται στα δαμάσκηνα, διευκολύνουν τις λειτουργίες του εντέρου ενώ η συχνή κατανάλωσή τους καταπολεμά και τον καρκίνο του εντέρου.
Τσίλι: όσο πιο καυτό τόσο πιο δραστικό…Πρόκειται για μια τροφή, που σίγουρα, θα ενεργοποιήσει τον μεταβολισμό σας: όσο πιο καυτό το τσίλι, τόσο πιο γρήγορα τα αποτελέσματα…
Πέμπτη, 24 Μαρτίου 2011
Ρόδια: τέλος στα αρτηριακά προβλήματα
Δεν χρειάζεται να γυρίσετε τον κόσμο, για να βρείτε φρέσκα ρόδια. Έρευνες ισραηλιτών επιστημόνων, απέδειξαν, πως οι άνδρες, που έπιναν χυμό ροδιού κάθε μέρα για έναν χρόνο, αντιμετώπισαν δραστικά ορισμένα χρόνια αρτηριακά προβλήματα, που τους βασάνιζαν. Αυτό, οφείλεται στο θαυματουργό συστατικό «παραοξονάση», που καταπολεμά την χοληστερόλη
Πράσινο τσάι: για τον πονόδοντο-και όχι μόνο…
Εξαιρετικά πλούσιο σε πολυφαινόλες, το πράσινο τσάι, έχει αποδειχθεί, πως παίζει αντιβακτηριδιακό και αντιθρομβωτικό ρόλο και ενισχύει το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Αλλά, πέρα από όσα προαναφέρθηκαν, το πράσινο τσάι, αποτελεί και ένα πρώτης τάξεως αντίδοτο στον πονόδοντο… Ωστόσο, ενώ οι περισσότεροι από εμάς, γνωρίζουμε τις ευεργετικές του ιδιότητες, σπάνια το προτιμούμε έναντι του καφέ…
Μήλο: μια τροφή –δυναμίτης
Πάνω από 150 βιταμίνες, θρεπτικά συστατικά και ιχνοστοιχεία, βρίσκονται σε κάθε μήλο, που καταναλώνουμε! Πλούσιο επίσης και σε κερκετίνη, μια αντιοξειδωτική ουσία, που καταπολεμά τον έρπη και τα κρυώματα, το μήλο, αποτελεί μια σούπερ τροφή, που δυστυχώς δεν έχει εκτιμηθεί όσο θα έπρεπε.
Λιπαρά ψάρια: τα φυσικά γιατρικά
Ο λόγος κυρίως για τα λεγόμενα «λιπαρά» ψάρια, όπως είναι ο σολομός, οι αντσούγιες και οι σαρδέλες, τα οποία και είναι πλούσια σε Ω3 λιπαρά οξέα και θωρακίζουν την καρδιά. Ωστόσο και αυτά, λίγοι τα προτιμούν, παρόλο, που επιστημονικές έρευνες, έχουν αποδείξει, πως αποτελούν φυσικά «γιατρικά» για τον ανθρώπινο οργανισμό.
Γκρέιπφρουτ: για φαγητό με λιγότερες θερμίδες
Οι έρευνες, έχουν αποδείξει, πως η κατανάλωση ενός γκρέιπφρουτ, πριν από κάθε γεύμα, μειώνει τις θερμίδες, που προσλαμβάνουμε από το φαγητό μας καθώς μειώνει το σάκχαρο του αίματος και μας κάνει να νιώθουμε πιο χορτασμένοι. Το γκρέιπφρουτ, επίσης, ενεργοποιεί το γλυκερικό οξύ στον οργανισμό μας, ένα συστατικό, που λέγεται, πως μειώνει την κακή χοληστερίνη.
Μαϊντανός: ενάντια στην κακοσμία
Μετά από κάθε γεύμα, μασήστε λίγο φρέσκο μαϊντανό και πείτε αντίο στην ενοχλητική κακοσμία του στόματος ή στις έντονες μυρωδιές (π.χ. από σκόρδο ή κρεμμύδι). Ο μαϊντανός, είναι επίσης γνωστός και για την πλούσια περιεκτικότητά του σε βιταμίνη C, ένα φυσικό αντιοξειδωτικό, που ενισχύει το σπέρμα.
Βραστά αυγά: για τη μνήμη και τις θερμίδες…
Τα αυγά, μας παρέχουν τη γνωστή λεκιθίνη, η οποία μόλις καταναλωθεί μετατρέπεται σε χολίνη, ένα βασικό συστατικό, που ενισχύει τη μνήμη μας. Αυτή η θαυματουργή για τον εγκέφαλο τροφή, έχει την ιδιότητα και να μας χορταίνει και για τον λόγο αυτό, συνίσταται για κατανάλωση με το πρωινό μας. Έρευνες έχουν αποδείξει, πως η κατανάλωση δύο βραστών αυγών το πρωί, θα μας βοηθήσει να καταναλώσουμε περίπου 400 λιγότερες θερμίδες από το συνηθισμένο.
Τομάτες: ενάντια στον καρκίνο του προστάτη
Πλούσιες σε λυκοπένιο, οι τομάτες λέγεται, πως καταπολεμούν τον καρκίνο του προστάτη. Έρευνες, έχουν αποδείξει, πως οι άνδρες, που τρώνε τομάτες ή προϊόντα τους για 10 ή παραπάνω φορές την εβδομάδα, έχουν κατά 35% λιγότερες πιθανότητες να αναπτύξουν καρκίνο του προστάτη.
Μαύρη σοκολάτα: η φυσική «ασπιρίνη»
Οι σοκολάτες εκείνες, που έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε κακάο (πάνω από 70%) είναι πλούσιες σε αντιοξειδωτικά. Έρευνες, έχουν αποδείξει, πως οι μαύρες σοκολάτες (υγείας), λειτουργούν ως φυσικές «ασπιρίνες» για τον οργανισμό καθώς εμποδίζουν στο αίμα τη δημιουργία θρόμβων.
Πατάτα: για έλεγχο της όρεξης
Η ψητή πατάτα, απελευθερώνει τεράστιες ποσότητες ενέργειας στον οργανισμό και αποτελεί μια τροφή κατάλληλη για την επαναφορά και το «γέμισμα» των μυών μετά από άσκηση. Οι πατάτες, αποτελούν και μια καλή λύση για έλεγχο της όρεξης ανάμεσα στα γεύματα καθώς κρατούν χαμηλά τα επίπεδα του σακχάρου.
Ελιές: το κλειδί της μακροζωίας
Απαραίτητες για την επίτευξη μακροζωίας και για την ομαλή λειτουργία της καρδιάς, οι ελιές, μπορούν να καταναλωθούν είτε ως σνακ είτε ως συστατικό του γεύματός μας. Μην ξεχνάτε, να τις καταναλώνετε μαζί με τη σαλάτα σας.
Βρώμη: για νεανικό δέρμα…
Είτε την καταναλώσετε στο μούσλι είτε στο κλασσικό «πόριτζ», η βρώμη, θα ευεργετήσει πολλαπλώς τον οργανισμό σας. Πλούσια σε μικροίνες, που μειώνουν την κακή χοληστερίνη, η βρώμη, ευεργετεί και το δέρμα μας, χαρίζοντάς του λάμψη και νεότητα…
Αμύγδαλα: το ιδανικό σνακ
Ξεχάστε τα μπισκότα και τα κέικ και αντικαταστήστε τα με μια χούφτα αμύγδαλα. Έρευνες, έχουν αποδείξει, πως όχι μόνο θα σας κάνουν να νιώσετε χορτάτοι αλλά και θα αποβάλλετε ευκολότερα τα λίπη, που φράζουν τις αρτηρίες.
Δαμάσκηνα: κατά του καρκίνου του εντέρου
Αναμείξτε τα με γάλα και γιαούρτι, και θα δημιουργήσετε ένα ποτό πλούσιο σε αντιοξειδωτικά και λοιπά θρεπτικά συστατικά. Τα σάκχαρα, που εμπεριέχονται στα δαμάσκηνα, διευκολύνουν τις λειτουργίες του εντέρου ενώ η συχνή κατανάλωσή τους καταπολεμά και τον καρκίνο του εντέρου.
Τσίλι: όσο πιο καυτό τόσο πιο δραστικό…Πρόκειται για μια τροφή, που σίγουρα, θα ενεργοποιήσει τον μεταβολισμό σας: όσο πιο καυτό το τσίλι, τόσο πιο γρήγορα τα αποτελέσματα…
Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011
ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΚΟΥΛΙΤΖ
Οι άνδρες έχουν την τάση να είναι άπιστοι ακόμα και με τις πιο όμορφες γυναίκες. Πάρτε για παράδειγμα το σούπερ μοντέλο Κρίστι Μπρίνκλεϊ, το διαζύγιο της οποίας απασχόλησε στο πρόσφατο παρελθόν τα αμερικανικά μίντια. Αυτό που εξέπλιξε τους 'κοινωνικούς σχολιαστές' στις ΗΠΑ ήταν η ακατανόητη απιστία του πρώην συζύγου του μοντέλου, του αρχιτέκτονα Πίτερ Κουκ, με μια ασήμαντη 18άχρονη πωλήτρια. Ο Κουκ πέρναγε ονειρεμένη ζωή σε πολυτελή σπίτια και κότερα, και οι προσωπικοί του λογαριασμοί ήταν πολλές φορές πληρωμένοι από την ίδια την Μπρίνκλεϊ, η περιουσία της οποίας υπολογίζεται στα 80 εκατ. δολάρια. Ορισμένοι είπαν ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι τρελός για να απατήσει μια από τις πιο πλούσιες και σέξι γυναίκες της Αμερικής. Όμως, πρόκειται απλώς για το 'φαινόμενο Κούλιτζ'.
Το 'φαινόμενο Κούλιτζ' παρατηρήθηκε για πρώτη φορά σε ποντίκια στη δεκαετία του 1950. Οι ερευνητές έβαλαν ένα αρσενικό ποντίκι στο κλουβί μαζί με 4-5 θηλυκά που βρίσκονταν σε οίστρο, και δεν άργησαν να καταγράψουν μια φρενίτιδα συνουσιών. Σταδιακά βέβαια, η επιθυμία του αρσενικού ποντικιού για σεξ μειωνόταν και μετά από δύο μέρες, εξανεμίστηκε εντελώς, παρότι τα θηλυκά ποντίκια συνέχιζαν να στέλνουν μηνύματα 'διαθεσιμότητας'. Οι ερευνητές υπέθεσαν ότι το αρσενικό ποντίκι είχε εξαντληθεί αλλά όταν πρόσθεσαν στο κλουβί καινούργια θηλυκά, παρατήρησαν με μεγάλη έκπληξη ότι το αρσενικό ποντίκι ξαναβρήκε το ερωτικό του σφρίγος. Άρχισε ένας δεύτερος κύκλος σεξουαλικής φρενίτιδας αλλά μόνο με τα καινούργια θηλυκά. Το αρσενικό ποντίκι θυμόταν ποια θηλυκά είχε 'εξυπηρετήσει' και τα απέφευγε συστηματικά. Το πείραμα επαναλήφθηκε πολλές φορές και πάντα το αρσενικά ποντίκια έκαναν σεξ μόνο με τα νεοεισερχόμενα στο κλουβί θηλυκά. Το φαινόμενο αυτό, δηλαδή το αρσενικό να αποφεύγει τα θηλυκά με τα οποία έχει ήδη κάνει σεξ και να αναζητά καινούργια, ισχύει σε πολλά είδη ζώων, π.χ. φίδια, ακρίδες, κριάρια, ταύρους κλπ. και βαπτίστηκε 'φαινόμενο Κούλιτζ' από ένα περιστατικό σχετικά με τον Κάλβιν Κούλιτζ, τον 30ό πρόεδρο των ΗΠΑ.
Στη δεκαετία του 1920, ο Αμερικανός πρόεδρος Κούλιτζ είχε επισκέφθηκε μαζί με τη γυναίκα του μια κρατική φάρμα. Το ζεύγος είχε ξεναγηθεί χωριστά, με μια μικρή χρονική διαφορά. Όταν η κυρία Κούλιτζ πέρασε μπροστά από ένα κοτέτσι ρώτησε τον ξεναγό αν ο κόκορας εκτελεί τα 'καθήκοντά' του καθημερινά. «Πολλές φορές την ημέρα, κυρία» ήταν η απάντηση του ξεναγού. «Παρακαλώ, πείτε το αυτό στον κύριο Κούλιτζ», είπε η πρώτη κυρία των ΗΠΑ. Σε λίγο πέρασε κι ο πρόεδρος από το ίδιο σημείο, και ο ξεναγός του μετέφερε τα λόγια της συζύγου του. Αφού σκέφτηκε λίγο ο Αμερικανός πρόεδρος ρώτησε: «Με την ίδια κότα κάθε φορά;» «Όχι, με άλλη κότα κάθε φορά, κύριε», απάντησε ο ξεναγός. «Παρακαλώ, πείτε το αυτό στην κυρία Κούλιτζ», είπε ο Αμερικανός πρόεδρος.
Οι βιολόγοι πιστεύουν ότι το φαινόμενο Κούλιτζ εμφανίστηκε πριν από εκατομμύρια χρόνια όταν τα αρσενικά θηλαστικά ανέπτυξαν μια στρατηγική να γονιμοποιούν όσο το δυνατόν περισσότερα θηλυκά. Η στρατηγική αυτή ρυθμίζεται υποσυνείδητα από ένα αρχαίο μέρος του εγκεφάλου, το λιμπικό σύστημα όπου ανήκει ο υποθάλαμος ο οποίος συμμετέχει σε πολλές βασικές λειτουργίες όπως είναι ο έλεγχος της πείνας, της δίψας, του ύπνου, της θερμοκρασίας, του σεξ, της μνήμης και των συναισθημάτων. Πολλοί πιστεύουν πως όχι μόνο τα αρσενικά ζώα αλλά και ο άνδρας διαθέτει αυτόν τον πρωτόγονο προγραμματισμό, και μάλιστα σε σημαντικό βαθμό.
Πράγματι, ο άνδρας, ακόμα και αν είναι ευχαριστημένος με τη μόνιμη σχέση του, εκδηλώνει συχνά την επιθυμία για καινούργιο ερωτικό ταίρι. Αντίθετα, οι γυναίκες είναι πιο δεκτικές στο να κάνουν σεξ με τον ίδιο άνδρα για μεγάλο χρονικό διάστημα ή ακόμα και για ολόκληρη τη ζωή τους. Όμως στον άντρα παρατηρείται μια ραγδαία μείωση της τεστοστερόνης, όταν ο ερωτικός σύντροφος παραμένει ο ίδιος επί μακρόν. Αυτός είναι ο λόγος που η επιθυμία του άντρα για σεξ στη διάρκεια του γάμου πέφτει σημαντικά ενώ της γυναίκας παραμένει σε σαφώς υψηλότερα επίπεδα, λένε ορισμένοι ψυχολόγοι.
Οι έρευνες δείχνουν ότι το σεξ με την ίδια γυναίκα, μετά από μια χρονική περίοδο, δεν προκαλεί στον άνδρα σημαντική έκκριση ντοπαμίνης η οποία είναι μια βασική ορμόνη της ευχαρίστησης. Ύστερα από μερικά χρόνια γάμου, η ντοπαμίνη μπορεί να ανέβει σημαντικά μόνο όταν ο άντρας βρει καινούργια γυναίκα, κι ας είναι λιγότερο εμφανίσιμη από τη σύζυγο. Συχνά μάλιστα, όταν η σύζυγος ανακαλύψει με ποια γυναίκα την απατούσε ο άντρας της, δυσκολεύεται να πιστέψει ότι είναι τόσο κακόγουστος. Αυτό συμβαίνει διότι η ποικιλία για τον άντρα είναι από μόνη της ένα δυνατό αφροδισιακό. Δυστυχώς, η αντρική βιολογία κάνει τη μόνιμη σύντροφο να μοιάζει με βραστό κουνουπίδι και τη νέα με μπριζόλα στα κάρβουνα, ακόμα και όταν αντικειμενικά ισχύει το αντίστροφο.
Βέβαια, η επιθυμία για ανανέωση δεν υπάρχει μόνο στις ερωτικές σχέσεις, αλλά σ' ολόκληρο το εύρος ζωής, και αναφέρεται στην ψυχολογία με τον όρο 'νεοφιλία'. Πραγματικά, τίποτα δεν 'καθαρίζει' περισσότερο το μυαλό από το καινούργιο. Όλοι θέλουμε να κάνουμε ταξίδια, οι γυναίκες αρέσκονται ιδιαίτερα να αλλάζουν την εμφάνισή τους και τα παιδιά θέλουν καινούργια παιγνίδια. Έτσι και ο άνδρας, ως μεγάλο παιδί, νιώθει έντονα την επιθυμία για αλλαγή ερωτικού συντρόφου ρυθμισμένος από το 'φαινόμενο Κούλιτζ' το οποίο μπορεί να διαλύσει ακόμα και τον καλύτερο γάμο.
Το 'φαινόμενο Κούλιτζ' παρατηρήθηκε για πρώτη φορά σε ποντίκια στη δεκαετία του 1950. Οι ερευνητές έβαλαν ένα αρσενικό ποντίκι στο κλουβί μαζί με 4-5 θηλυκά που βρίσκονταν σε οίστρο, και δεν άργησαν να καταγράψουν μια φρενίτιδα συνουσιών. Σταδιακά βέβαια, η επιθυμία του αρσενικού ποντικιού για σεξ μειωνόταν και μετά από δύο μέρες, εξανεμίστηκε εντελώς, παρότι τα θηλυκά ποντίκια συνέχιζαν να στέλνουν μηνύματα 'διαθεσιμότητας'. Οι ερευνητές υπέθεσαν ότι το αρσενικό ποντίκι είχε εξαντληθεί αλλά όταν πρόσθεσαν στο κλουβί καινούργια θηλυκά, παρατήρησαν με μεγάλη έκπληξη ότι το αρσενικό ποντίκι ξαναβρήκε το ερωτικό του σφρίγος. Άρχισε ένας δεύτερος κύκλος σεξουαλικής φρενίτιδας αλλά μόνο με τα καινούργια θηλυκά. Το αρσενικό ποντίκι θυμόταν ποια θηλυκά είχε 'εξυπηρετήσει' και τα απέφευγε συστηματικά. Το πείραμα επαναλήφθηκε πολλές φορές και πάντα το αρσενικά ποντίκια έκαναν σεξ μόνο με τα νεοεισερχόμενα στο κλουβί θηλυκά. Το φαινόμενο αυτό, δηλαδή το αρσενικό να αποφεύγει τα θηλυκά με τα οποία έχει ήδη κάνει σεξ και να αναζητά καινούργια, ισχύει σε πολλά είδη ζώων, π.χ. φίδια, ακρίδες, κριάρια, ταύρους κλπ. και βαπτίστηκε 'φαινόμενο Κούλιτζ' από ένα περιστατικό σχετικά με τον Κάλβιν Κούλιτζ, τον 30ό πρόεδρο των ΗΠΑ.
Στη δεκαετία του 1920, ο Αμερικανός πρόεδρος Κούλιτζ είχε επισκέφθηκε μαζί με τη γυναίκα του μια κρατική φάρμα. Το ζεύγος είχε ξεναγηθεί χωριστά, με μια μικρή χρονική διαφορά. Όταν η κυρία Κούλιτζ πέρασε μπροστά από ένα κοτέτσι ρώτησε τον ξεναγό αν ο κόκορας εκτελεί τα 'καθήκοντά' του καθημερινά. «Πολλές φορές την ημέρα, κυρία» ήταν η απάντηση του ξεναγού. «Παρακαλώ, πείτε το αυτό στον κύριο Κούλιτζ», είπε η πρώτη κυρία των ΗΠΑ. Σε λίγο πέρασε κι ο πρόεδρος από το ίδιο σημείο, και ο ξεναγός του μετέφερε τα λόγια της συζύγου του. Αφού σκέφτηκε λίγο ο Αμερικανός πρόεδρος ρώτησε: «Με την ίδια κότα κάθε φορά;» «Όχι, με άλλη κότα κάθε φορά, κύριε», απάντησε ο ξεναγός. «Παρακαλώ, πείτε το αυτό στην κυρία Κούλιτζ», είπε ο Αμερικανός πρόεδρος.
Οι βιολόγοι πιστεύουν ότι το φαινόμενο Κούλιτζ εμφανίστηκε πριν από εκατομμύρια χρόνια όταν τα αρσενικά θηλαστικά ανέπτυξαν μια στρατηγική να γονιμοποιούν όσο το δυνατόν περισσότερα θηλυκά. Η στρατηγική αυτή ρυθμίζεται υποσυνείδητα από ένα αρχαίο μέρος του εγκεφάλου, το λιμπικό σύστημα όπου ανήκει ο υποθάλαμος ο οποίος συμμετέχει σε πολλές βασικές λειτουργίες όπως είναι ο έλεγχος της πείνας, της δίψας, του ύπνου, της θερμοκρασίας, του σεξ, της μνήμης και των συναισθημάτων. Πολλοί πιστεύουν πως όχι μόνο τα αρσενικά ζώα αλλά και ο άνδρας διαθέτει αυτόν τον πρωτόγονο προγραμματισμό, και μάλιστα σε σημαντικό βαθμό.
Πράγματι, ο άνδρας, ακόμα και αν είναι ευχαριστημένος με τη μόνιμη σχέση του, εκδηλώνει συχνά την επιθυμία για καινούργιο ερωτικό ταίρι. Αντίθετα, οι γυναίκες είναι πιο δεκτικές στο να κάνουν σεξ με τον ίδιο άνδρα για μεγάλο χρονικό διάστημα ή ακόμα και για ολόκληρη τη ζωή τους. Όμως στον άντρα παρατηρείται μια ραγδαία μείωση της τεστοστερόνης, όταν ο ερωτικός σύντροφος παραμένει ο ίδιος επί μακρόν. Αυτός είναι ο λόγος που η επιθυμία του άντρα για σεξ στη διάρκεια του γάμου πέφτει σημαντικά ενώ της γυναίκας παραμένει σε σαφώς υψηλότερα επίπεδα, λένε ορισμένοι ψυχολόγοι.
Οι έρευνες δείχνουν ότι το σεξ με την ίδια γυναίκα, μετά από μια χρονική περίοδο, δεν προκαλεί στον άνδρα σημαντική έκκριση ντοπαμίνης η οποία είναι μια βασική ορμόνη της ευχαρίστησης. Ύστερα από μερικά χρόνια γάμου, η ντοπαμίνη μπορεί να ανέβει σημαντικά μόνο όταν ο άντρας βρει καινούργια γυναίκα, κι ας είναι λιγότερο εμφανίσιμη από τη σύζυγο. Συχνά μάλιστα, όταν η σύζυγος ανακαλύψει με ποια γυναίκα την απατούσε ο άντρας της, δυσκολεύεται να πιστέψει ότι είναι τόσο κακόγουστος. Αυτό συμβαίνει διότι η ποικιλία για τον άντρα είναι από μόνη της ένα δυνατό αφροδισιακό. Δυστυχώς, η αντρική βιολογία κάνει τη μόνιμη σύντροφο να μοιάζει με βραστό κουνουπίδι και τη νέα με μπριζόλα στα κάρβουνα, ακόμα και όταν αντικειμενικά ισχύει το αντίστροφο.
Βέβαια, η επιθυμία για ανανέωση δεν υπάρχει μόνο στις ερωτικές σχέσεις, αλλά σ' ολόκληρο το εύρος ζωής, και αναφέρεται στην ψυχολογία με τον όρο 'νεοφιλία'. Πραγματικά, τίποτα δεν 'καθαρίζει' περισσότερο το μυαλό από το καινούργιο. Όλοι θέλουμε να κάνουμε ταξίδια, οι γυναίκες αρέσκονται ιδιαίτερα να αλλάζουν την εμφάνισή τους και τα παιδιά θέλουν καινούργια παιγνίδια. Έτσι και ο άνδρας, ως μεγάλο παιδί, νιώθει έντονα την επιθυμία για αλλαγή ερωτικού συντρόφου ρυθμισμένος από το 'φαινόμενο Κούλιτζ' το οποίο μπορεί να διαλύσει ακόμα και τον καλύτερο γάμο.
Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011
Ο μόνος Μάνος*.
της Ρέας Βιτάλη 23/03/2011
* Στέφανος Μάνος
Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, ένα γραφείο ταξιδιών ονόματι Μάνος, διαφήμιζε τις υπηρεσίες του με το σλόγκαν «Μόνος ή Μάνος;». Προ ημερών παρακολουθούσα στην τηλεόραση μια συνομιλία των Στέφανου Μάνου, Παπαντωνίου και Δούκα. Για μια ακόμα φορά, στα λόγια του Μάνου χάρηκα λόγο έντιμο, ξεκάθαρο, πρακτικό, ειλικρινή… Χρόνια και χρόνια ο ίδιος…Πόσο μόνος πρέπει να ένιωθε σε μια πολιτική σκηνή με τζούφια βεγγαλικά και θεατρινισμούς φθηνών μπουλουκιών και ψεύδη, ψεύδη, ψεύδη; Mόνος ή Μάνος; O μόνος Μάνος.
Tον παρακολουθούσα να βγάζει από το σακάκι του, εκείνα τα γνώριμα αντικείμενα (σαν mentalist) για να «δείξει», με τον τρόπο που έχει επιλέξει τα τελευταία χρόνια παραστατικά τα λόγια του. Να βοηθήσει τη ματιά μας να εμπεδώσει την αλήθεια. Οπαδός της αλήθειας και της πρακτικής μονίμως…Γι αυτή την έρμη πρακτική σεργιάνισε τα κόμματα. Ο πολιτικός πιο πολύ από το να κολλάει σε ταμπέλες οφείλει να μπορεί να φέρει σε πέρας ένα έργο. Το έργο πληρώνεται να υπηρετήσει. Εύκολο πράγμα οι φωνές στην αντιπολίτευση. Αντιδημοφιλές αλλά έντιμο να προσπερνάς ταμπέλες όταν η προτεραιότητά σου είναι ότι η χώρα χάνεται.Τι να σου λέει το «είναι Πασόκ ή ΝΔ; ». Η χώρα χάνονταν και αυτός δεν είχε βαρεθεί να το λέει. Ακόμα και όταν σέρναμε χορούς και πανηγύρια και η ατμόσφαιρα μύριζε «ψητό». Όταν δήλωναν ότι το χρηματιστήριο θα φτάσει στα ουράνια.
Χάζευα στη συζήτηση το γνώριμο χαμόγελο του Παπαντωνίου. Από μάγουλο σε μάγουλο «Προτεραιότητα της κυβέρνησης πρέπει να είναι η ανάκαμψη και ανάπτυξη της οικονομίας και αυτό μπορεί να γίνει 1. Με πωλήσεις δημόσιας γης 2.Με άνοιγμα στην ιδιωτική οικονομία 3. Με κατάργηση γραφειοκρατίας και μεγάλη μείωση φορολογίας». Τελείωσε τα λόγια του με ικανοποίηση αριστούχου μαθητή που είπε άριστα το μάθημα και ξένοιασε. Εκεί ανάλαβε ο Μάνος «Συμφωνώ απόλυτα. Πείτε όμως και τα επόμενα. Για να είμαστε σαφείς. Αν γίνουν αυτά κ. Παπαντωνίου θα απολυθεί πολύς κόσμος. Να το ξέρουν! Μιλάμε για βραχυπρόθεσμη περίοδο. Δεν θα πηδήξουμε από την μια εποχή στην άλλη. Πρέπει να τα λέμε οι πολιτικοί. Γιατί σταματάτε; Δεν λένε τίποτα καθαρό και αυτό είναι εξοργιστικό. 10 ευρώ χρηματοδοτείτε η ψήφος στην Ελλάδα (τα χρήματα που πάνε στα κόμματα), 0,70 λεπτά στην Γερμανία». Άλλη μια ταμπακιέρα! Άκρα του τάφου σιωπή από το πλατύ χαμόγελο…
Γράφω αυτό το κείμενο για έναν πολιτικό που τίμησε την αλήθεια ανέκαθεν. Που με περίσσια ελληνική ευκολία τον χρίζαμε γραφικό. Που σατιρίσαμε τους ταύρους του (σήμα του κόμματός του). Που τον «χαζεύαμε» και ενίοτε τον φουμάραμε στην πολιτική μας σκηνή σαν περίεργο τραβέλι. Που δεν μπλέχτηκε σε σκάνδαλα και το όνομά του παρέμεινε καθαρό. Που είχε επάγγελμα στο βιογραφικό του. Και δεν βόλεψε ή μετέδωσε σε κανένα μέλος της οικογενείας του το μεράκι της πολιτικής. Που όσες φορές του δόθηκε η ευκαιρία της εξουσίας υπήρξε αποτελεσματικός (η Πλάκα καλή ώρα). Και για κάτι ακόμα που τιμώ ιδιαίτερα…Δεν ήταν ο μόνος που έλεγε την αλήθεια. Αλλά είναι ο μόνος που η ματιά του δεν έχει ίχνος χαιρεκακίας όταν δηλώνει ότι τα έλεγα χρόνια…Θαρρείς δεν θέλει να χρονοτριβήσει ούτε καν γι΄αυτό…Καθώς η μόνη του έννοια είναι «τώρα τι κάνουμε».
Δεν έχω την επικίνδυνα ανυποψίαστη άποψη να μπερδεύω πολιτικούς αρχηγούς με πατρικές φιγούρες αλλά οι έντιμοι γονείς είναι αυτοί που δεν ακυρώνουν περιόδους των παιδιών τους…Πόσο αυστηρά να κρίνεις τη συμμετοχή σε ένα γλέντι; Μπορεί και νάναι μισανθρωπισμός να μην τρέξεις στην πίστα καθώς χεράκια πολιτικά κυρίως σε προσκαλούν στο χορό….Αλλά οφείλεις τουλάχιστον να διδάξεις στο παιδί να πλύνει τα πιάτα μετά το γλέντι, να καθαρίσει τον τόπο. Και μάλιστα αδιαμαρτύρητα... Αρκεί να πιάσεις τη σκούπα πρώτος εσύ, να καθαρίσεις μαζί του.
Τελικά…Μόνος ή Μάνος…Ο μόνος Μάνος.
Υ.Γ Υπάρχει βέβαια και η κατηγορία ανθρώπων που δεν πήγε ποτέ στο πάρτι. Όχι γιατί δεν τον κάλεσαν…Περιέργως σε τούτη τη χώρα είναι η πιο αδικημένη κατηγορία και έπιασε και την σκούπα πρώτη και καλλίτερη….Κάτι σαν «και κερατάς και δαρμένος»…. Αλλά…Αυτό είναι άλλο κείμενο ή μάλλον άλλο ανέκδοτο…
* Στέφανος Μάνος
Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, ένα γραφείο ταξιδιών ονόματι Μάνος, διαφήμιζε τις υπηρεσίες του με το σλόγκαν «Μόνος ή Μάνος;». Προ ημερών παρακολουθούσα στην τηλεόραση μια συνομιλία των Στέφανου Μάνου, Παπαντωνίου και Δούκα. Για μια ακόμα φορά, στα λόγια του Μάνου χάρηκα λόγο έντιμο, ξεκάθαρο, πρακτικό, ειλικρινή… Χρόνια και χρόνια ο ίδιος…Πόσο μόνος πρέπει να ένιωθε σε μια πολιτική σκηνή με τζούφια βεγγαλικά και θεατρινισμούς φθηνών μπουλουκιών και ψεύδη, ψεύδη, ψεύδη; Mόνος ή Μάνος; O μόνος Μάνος.
Tον παρακολουθούσα να βγάζει από το σακάκι του, εκείνα τα γνώριμα αντικείμενα (σαν mentalist) για να «δείξει», με τον τρόπο που έχει επιλέξει τα τελευταία χρόνια παραστατικά τα λόγια του. Να βοηθήσει τη ματιά μας να εμπεδώσει την αλήθεια. Οπαδός της αλήθειας και της πρακτικής μονίμως…Γι αυτή την έρμη πρακτική σεργιάνισε τα κόμματα. Ο πολιτικός πιο πολύ από το να κολλάει σε ταμπέλες οφείλει να μπορεί να φέρει σε πέρας ένα έργο. Το έργο πληρώνεται να υπηρετήσει. Εύκολο πράγμα οι φωνές στην αντιπολίτευση. Αντιδημοφιλές αλλά έντιμο να προσπερνάς ταμπέλες όταν η προτεραιότητά σου είναι ότι η χώρα χάνεται.Τι να σου λέει το «είναι Πασόκ ή ΝΔ; ». Η χώρα χάνονταν και αυτός δεν είχε βαρεθεί να το λέει. Ακόμα και όταν σέρναμε χορούς και πανηγύρια και η ατμόσφαιρα μύριζε «ψητό». Όταν δήλωναν ότι το χρηματιστήριο θα φτάσει στα ουράνια.
Χάζευα στη συζήτηση το γνώριμο χαμόγελο του Παπαντωνίου. Από μάγουλο σε μάγουλο «Προτεραιότητα της κυβέρνησης πρέπει να είναι η ανάκαμψη και ανάπτυξη της οικονομίας και αυτό μπορεί να γίνει 1. Με πωλήσεις δημόσιας γης 2.Με άνοιγμα στην ιδιωτική οικονομία 3. Με κατάργηση γραφειοκρατίας και μεγάλη μείωση φορολογίας». Τελείωσε τα λόγια του με ικανοποίηση αριστούχου μαθητή που είπε άριστα το μάθημα και ξένοιασε. Εκεί ανάλαβε ο Μάνος «Συμφωνώ απόλυτα. Πείτε όμως και τα επόμενα. Για να είμαστε σαφείς. Αν γίνουν αυτά κ. Παπαντωνίου θα απολυθεί πολύς κόσμος. Να το ξέρουν! Μιλάμε για βραχυπρόθεσμη περίοδο. Δεν θα πηδήξουμε από την μια εποχή στην άλλη. Πρέπει να τα λέμε οι πολιτικοί. Γιατί σταματάτε; Δεν λένε τίποτα καθαρό και αυτό είναι εξοργιστικό. 10 ευρώ χρηματοδοτείτε η ψήφος στην Ελλάδα (τα χρήματα που πάνε στα κόμματα), 0,70 λεπτά στην Γερμανία». Άλλη μια ταμπακιέρα! Άκρα του τάφου σιωπή από το πλατύ χαμόγελο…
Γράφω αυτό το κείμενο για έναν πολιτικό που τίμησε την αλήθεια ανέκαθεν. Που με περίσσια ελληνική ευκολία τον χρίζαμε γραφικό. Που σατιρίσαμε τους ταύρους του (σήμα του κόμματός του). Που τον «χαζεύαμε» και ενίοτε τον φουμάραμε στην πολιτική μας σκηνή σαν περίεργο τραβέλι. Που δεν μπλέχτηκε σε σκάνδαλα και το όνομά του παρέμεινε καθαρό. Που είχε επάγγελμα στο βιογραφικό του. Και δεν βόλεψε ή μετέδωσε σε κανένα μέλος της οικογενείας του το μεράκι της πολιτικής. Που όσες φορές του δόθηκε η ευκαιρία της εξουσίας υπήρξε αποτελεσματικός (η Πλάκα καλή ώρα). Και για κάτι ακόμα που τιμώ ιδιαίτερα…Δεν ήταν ο μόνος που έλεγε την αλήθεια. Αλλά είναι ο μόνος που η ματιά του δεν έχει ίχνος χαιρεκακίας όταν δηλώνει ότι τα έλεγα χρόνια…Θαρρείς δεν θέλει να χρονοτριβήσει ούτε καν γι΄αυτό…Καθώς η μόνη του έννοια είναι «τώρα τι κάνουμε».
Δεν έχω την επικίνδυνα ανυποψίαστη άποψη να μπερδεύω πολιτικούς αρχηγούς με πατρικές φιγούρες αλλά οι έντιμοι γονείς είναι αυτοί που δεν ακυρώνουν περιόδους των παιδιών τους…Πόσο αυστηρά να κρίνεις τη συμμετοχή σε ένα γλέντι; Μπορεί και νάναι μισανθρωπισμός να μην τρέξεις στην πίστα καθώς χεράκια πολιτικά κυρίως σε προσκαλούν στο χορό….Αλλά οφείλεις τουλάχιστον να διδάξεις στο παιδί να πλύνει τα πιάτα μετά το γλέντι, να καθαρίσει τον τόπο. Και μάλιστα αδιαμαρτύρητα... Αρκεί να πιάσεις τη σκούπα πρώτος εσύ, να καθαρίσεις μαζί του.
Τελικά…Μόνος ή Μάνος…Ο μόνος Μάνος.
Υ.Γ Υπάρχει βέβαια και η κατηγορία ανθρώπων που δεν πήγε ποτέ στο πάρτι. Όχι γιατί δεν τον κάλεσαν…Περιέργως σε τούτη τη χώρα είναι η πιο αδικημένη κατηγορία και έπιασε και την σκούπα πρώτη και καλλίτερη….Κάτι σαν «και κερατάς και δαρμένος»…. Αλλά…Αυτό είναι άλλο κείμενο ή μάλλον άλλο ανέκδοτο…
Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011
Ο μύθος του Έλληνα «κηφήνα»
Πάνος Πικραμένος
«Σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι για αυτό που είστε. Πρόκειται για μια τακτική κοινωνικής παθολογίας, η οποία δεν περιορίζεται μόνο στην Ελλάδα…» λέει η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ναόμι Κλάιν, σε συνέντευξή της, για τα οικονομικά μέτρα, την τρόικα και τα όσα συμβαίνουν τελευταία στη χώρα μας.
H Αμερικανίδα δημοσιογράφος, στο βιβλίο της «Το Δόγμα του Σοκ», περιγράφει λεπτομερώς τις τεχνικές του «καπιταλισμού της καταστροφής», όπως η ίδια τον ονομάζει, που χρησιμοποιούνται από νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις σε πολλές χώρες του κόσμου, για τον πειθαναγκασμό των πολιτών να δεχθούν μεταρρυθμίσεις ενάντια στα συμφέροντά τους.
Με άμεσο στόχο τις ιδιωτικοποιήσεις, την απορύθμιση του κρατικού τομέα και τις περικοπές των κοινωνικών δαπανών, μία κατά μέτωπο επίθεση κατά της συλλογικής συνείδησης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και στην Ελλάδα.
Πανίσχυροι επικοινωνιακοί μηχανισμοί έχουν εξαπολύσει μία γιγάντια προπαγανδιστική εκστρατεία και βομβαρδίζουν τον πολίτη με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, επιδιώκοντας να του επιβάλλουν την άποψη, ότι είναι αυτός που έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την οικονομική κρίση.
Χρησιμοποιώντας πολύ συχνά ψευδή στοιχεία και εκμεταλλευόμενοι τα -δυστυχώς υπαρκτά- παθογενή στοιχεία του ελληνικού δημόσιου και οικονομικού βίου, προσπαθούν να εκμηδενίσουν την αυτοεκτίμησή του, ώστε να τον πείσουν να δεχθεί τα μέτρα της τρόικας και το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ως «μονόδρομο» και υποχρεωτική λύση.
Ψέμα 1ο: οι Έλληνες εργάζονται λιγότερο
Πρόκειται για ένα στερεότυπο, πολύ διαδεδομένο στη Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη, το οποίο όμως δεν επιβεβαιώνεται από τα επίσημα στοιχεία της Ε.Ε..
Αντίθετα, σύμφωνα με άρθρο της «Wall Street Journal» (14-2-2011), οι Έλληνες βρίσκονται στην πρώτη θέση της κατάταξης στην Ε.Ε., εργαζόμενοι κατά μέσο όρο 42 ώρες την εβδομάδα, και ακολουθούν οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι με 39 ώρες την εβδομάδα.
Λιγότερο απ' όλους, εργάζονται οι Ολλανδοί με 31 ώρες, ενώ οι Γερμανοί δουλεύουν 36 ώρες την εβδομάδα.
Όμως, πρέπει να σημειωθεί ότι οι Έλληνες παράγουν λιγότερο από 18,5 ευρώ κάθε ώρα εργασίας, οι Ισπανοί 24,4 ευρώ και οι Πορτογάλοι 13,8 ευρώ, ενώ οι Ολλανδοί παράγουν 39,5 ευρώ και οι Γερμανοί 38,7.
«… Ένας Έλληνας υπάλληλος με την ίδια εκπαίδευση με έναν Γερμανό θα είναι λιγότερο παραγωγικός, εξαιτίας της ανώτερης τεχνολογίας που έχει ο Γερμανός και των υποδομών» σημειώνει η εφημερίδα.
Ψέμα 2ο: οι Έλληνες βγαίνουν νωρίς στη σύνταξη
Έρευνα του Ο.Ο.Σ.Α., που δόθηκε στη δημοσιότητα τον Ιούνιο του 2010, αποδεικνύει ότι στην πραγματικότητα οι Έλληνες βγαίνουν αργότερα στη σύνταξη από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.
Έτσι, ενώ ο νόμος επέτρεπε μέχρι πρότινος τη σύνταξη στα 58 χρόνια για την Ελλάδα, και το όριο ήταν τα 60 για τη Γαλλία και τα 65 για τη Γερμανία, την Αγγλία, την Ιταλία, την Ισπανία και την Αυστρία, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική.
Οι Γάλλοι βγαίνουν στη σύνταξη νωρίτερα, κατά μέσον όρο στην ηλικία των 58,7 ετών, οι Αυστριακοί παρά την αυστηρή νομοθεσία τους στα 58,9, οι Ιταλοί στα 60,8, οι Ισπανοί στα 61,4 και οι Γερμανοί στα 62,1, αναφέρει ο Ο.Ο.Σ.Α. μετά από επεξεργασία των στατιστικών στοιχείων που αφορούν στην πραγματική έξοδο από την εργασία.
Οι Έλληνες, παρά το χαμηλό όριο των 58 ετών που προέβλεπε ο νόμος, βγαίνουν στη σύνταξη στα 62,4 χρόνια τους, δηλαδή 4,4 χρόνια παραπάνω από το νόμιμο όριο, αργότερα ακόμη και από τους Γερμανούς.
Ψέμα 3ο: το υπεράριθμο των δημοσίων υπαλλήλων
Ενώ ορισμένα δημοσιεύματα μιλούσαν για αριθμούς δημοσίων υπαλλήλων της τάξεως των… εκατομμυρίων, η «Έκθεση Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής», σε κείμενο εργασίας με τίτλο «The size and performance of public sector activities in Europe», αποδεικνύει ότι η Ελλάδα είναι μεταξύ των χωρών με τους λιγότερους δημοσίους υπαλλήλους στην Ε.Ε..
Στον πίνακα όπου καταγράφεται το ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων επί του συνόλου των εργαζομένων κάθε χώρας, η Ελλάδα βρίσκεται στη 14η θέση μεταξύ των 17 κρατών που εξετάζονται στην έρευνα, με ποσοστό 11,4%.
Στις πρώτες θέσεις φιγουράρουν οι «προηγμένες» Σουηδία (30%) και Δανία (29%). Αλλά η Ελλάδα υπολείπεται πολύ και από τη Γαλλία (21,2%) και τη Μεγάλη Βρετανία (17,8%) και ξεπερνά μόνο την Ιρλανδία (11,0%), την Ολλανδία (10,7%) και τη Γερμανία (10,2%). Όπως σημειώνεται στη μελέτη, η θέση της Ελλάδας στην κατάταξη αυτή παραμένει σταθερή τις τελευταίες δεκαετίες.
Η απογραφή του 2010 απέδειξε ότι στην Ελλάδα υπηρετούν 768.009 δημόσιοι υπάλληλοι, συμπεριλαμβάνοντας τους μόνιμους υπάλληλους, τους δικαστικούς και τους δημόσιους λειτουργούς (625.738), τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου (53.833), τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου (44.811), τους συμβασιούχους έργου (14.345), τους αιρετούς (12.609) και άλλες πιο ολιγάριθμες κατηγορίες.
Η κυβέρνηση, οι «μόνιμοι» επικριτές του δημόσιου τομέα και οι λάτρεις του μνημονίου απέφυγαν να τοποθετηθούν και να σχολιάσουν το αποτέλεσμα.
Οι δε αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων απορροφούν το 11,1% του Α.Ε.Π., τοποθετώντας την Ελλάδα στις τελευταίες θέσεις της κατάταξης, με πρώτη τη Δανία (18,1%) και δεύτερη την Ισπανία (17,5%).
Ορθώς λοιπόν, η ΑΔΕΔΥ κάνει λόγο για «συστηματική και χρόνια παραποίηση, διαστρέβλωση της πραγματικότητας με τα περί ενάμισι, δύο, ακόμη και δυόμισι εκατομμύρια δημοσίων υπαλλήλων».
Στόχος το σύστημα αξιών της κοινωνίας
Βραχυπρόθεσμος στόχος αυτής της προπαγανδιστικής εκστρατείας είναι να τροφοδοτηθούν οι χρηματοπιστωτικές αγορές, που βουλιάζουν από την παγκόσμια «φούσκα», με χρήματα από τη φορολογία και όχι από τους «έχοντες και κατέχοντες», δηλαδή τις τράπεζες και τους μεγαλοκεφαλαιούχους.
Η μακροπρόθεσμη όμως επιδίωξη αυτής της επίθεσης, που δεν περιορίζεται στο οικονομικό σύστημα και τα εργασιακά, είναι να πλήξει το σύστημα αξιών της ελληνικής κοινωνίας. Μύθοι, Σύμβολα και Αξίες, Ιστορία, Θεσμοί και Παραδόσεις, απαραίτητα συστατικά κάθε ανθρώπινης συλλογικότητας, πρέπει να απαξιωθούν και να αντικατασταθούν από άλλα.
Έτσι μόνο μπορεί να διαμορφωθεί ένα νέο είδος συνείδησης και σκέψης, ένα διαφορετικό σύστημα αξιών και τελικά ένας διαφορετικός πολιτισμός, προς όφελος της οικονομίας της αγοράς, των «ομάδων συμφερόντων» που λυμαίνονται τον δημόσιο πλούτο και τελικά της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας.
*τα στατιστικά και οικονομικά στοιχεία προέρχονται από εκθέσεις της Ε.Ε. και του Ο.Ο.Σ.Α., τις εφημερίδες «Wall Street Journal», «Stuttgarter Zeitung», «Έθνος» και «Ελευθεροτυπία». Η συνέντευξη της Ναόμι Κλάιν δημοσιεύτηκε στο «Βήμα».
«Σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι για αυτό που είστε. Πρόκειται για μια τακτική κοινωνικής παθολογίας, η οποία δεν περιορίζεται μόνο στην Ελλάδα…» λέει η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ναόμι Κλάιν, σε συνέντευξή της, για τα οικονομικά μέτρα, την τρόικα και τα όσα συμβαίνουν τελευταία στη χώρα μας.
H Αμερικανίδα δημοσιογράφος, στο βιβλίο της «Το Δόγμα του Σοκ», περιγράφει λεπτομερώς τις τεχνικές του «καπιταλισμού της καταστροφής», όπως η ίδια τον ονομάζει, που χρησιμοποιούνται από νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις σε πολλές χώρες του κόσμου, για τον πειθαναγκασμό των πολιτών να δεχθούν μεταρρυθμίσεις ενάντια στα συμφέροντά τους.
Με άμεσο στόχο τις ιδιωτικοποιήσεις, την απορύθμιση του κρατικού τομέα και τις περικοπές των κοινωνικών δαπανών, μία κατά μέτωπο επίθεση κατά της συλλογικής συνείδησης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και στην Ελλάδα.
Πανίσχυροι επικοινωνιακοί μηχανισμοί έχουν εξαπολύσει μία γιγάντια προπαγανδιστική εκστρατεία και βομβαρδίζουν τον πολίτη με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, επιδιώκοντας να του επιβάλλουν την άποψη, ότι είναι αυτός που έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την οικονομική κρίση.
Χρησιμοποιώντας πολύ συχνά ψευδή στοιχεία και εκμεταλλευόμενοι τα -δυστυχώς υπαρκτά- παθογενή στοιχεία του ελληνικού δημόσιου και οικονομικού βίου, προσπαθούν να εκμηδενίσουν την αυτοεκτίμησή του, ώστε να τον πείσουν να δεχθεί τα μέτρα της τρόικας και το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ως «μονόδρομο» και υποχρεωτική λύση.
Ψέμα 1ο: οι Έλληνες εργάζονται λιγότερο
Πρόκειται για ένα στερεότυπο, πολύ διαδεδομένο στη Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη, το οποίο όμως δεν επιβεβαιώνεται από τα επίσημα στοιχεία της Ε.Ε..
Αντίθετα, σύμφωνα με άρθρο της «Wall Street Journal» (14-2-2011), οι Έλληνες βρίσκονται στην πρώτη θέση της κατάταξης στην Ε.Ε., εργαζόμενοι κατά μέσο όρο 42 ώρες την εβδομάδα, και ακολουθούν οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι με 39 ώρες την εβδομάδα.
Λιγότερο απ' όλους, εργάζονται οι Ολλανδοί με 31 ώρες, ενώ οι Γερμανοί δουλεύουν 36 ώρες την εβδομάδα.
Όμως, πρέπει να σημειωθεί ότι οι Έλληνες παράγουν λιγότερο από 18,5 ευρώ κάθε ώρα εργασίας, οι Ισπανοί 24,4 ευρώ και οι Πορτογάλοι 13,8 ευρώ, ενώ οι Ολλανδοί παράγουν 39,5 ευρώ και οι Γερμανοί 38,7.
«… Ένας Έλληνας υπάλληλος με την ίδια εκπαίδευση με έναν Γερμανό θα είναι λιγότερο παραγωγικός, εξαιτίας της ανώτερης τεχνολογίας που έχει ο Γερμανός και των υποδομών» σημειώνει η εφημερίδα.
Ψέμα 2ο: οι Έλληνες βγαίνουν νωρίς στη σύνταξη
Έρευνα του Ο.Ο.Σ.Α., που δόθηκε στη δημοσιότητα τον Ιούνιο του 2010, αποδεικνύει ότι στην πραγματικότητα οι Έλληνες βγαίνουν αργότερα στη σύνταξη από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.
Έτσι, ενώ ο νόμος επέτρεπε μέχρι πρότινος τη σύνταξη στα 58 χρόνια για την Ελλάδα, και το όριο ήταν τα 60 για τη Γαλλία και τα 65 για τη Γερμανία, την Αγγλία, την Ιταλία, την Ισπανία και την Αυστρία, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική.
Οι Γάλλοι βγαίνουν στη σύνταξη νωρίτερα, κατά μέσον όρο στην ηλικία των 58,7 ετών, οι Αυστριακοί παρά την αυστηρή νομοθεσία τους στα 58,9, οι Ιταλοί στα 60,8, οι Ισπανοί στα 61,4 και οι Γερμανοί στα 62,1, αναφέρει ο Ο.Ο.Σ.Α. μετά από επεξεργασία των στατιστικών στοιχείων που αφορούν στην πραγματική έξοδο από την εργασία.
Οι Έλληνες, παρά το χαμηλό όριο των 58 ετών που προέβλεπε ο νόμος, βγαίνουν στη σύνταξη στα 62,4 χρόνια τους, δηλαδή 4,4 χρόνια παραπάνω από το νόμιμο όριο, αργότερα ακόμη και από τους Γερμανούς.
Ψέμα 3ο: το υπεράριθμο των δημοσίων υπαλλήλων
Ενώ ορισμένα δημοσιεύματα μιλούσαν για αριθμούς δημοσίων υπαλλήλων της τάξεως των… εκατομμυρίων, η «Έκθεση Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής», σε κείμενο εργασίας με τίτλο «The size and performance of public sector activities in Europe», αποδεικνύει ότι η Ελλάδα είναι μεταξύ των χωρών με τους λιγότερους δημοσίους υπαλλήλους στην Ε.Ε..
Στον πίνακα όπου καταγράφεται το ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων επί του συνόλου των εργαζομένων κάθε χώρας, η Ελλάδα βρίσκεται στη 14η θέση μεταξύ των 17 κρατών που εξετάζονται στην έρευνα, με ποσοστό 11,4%.
Στις πρώτες θέσεις φιγουράρουν οι «προηγμένες» Σουηδία (30%) και Δανία (29%). Αλλά η Ελλάδα υπολείπεται πολύ και από τη Γαλλία (21,2%) και τη Μεγάλη Βρετανία (17,8%) και ξεπερνά μόνο την Ιρλανδία (11,0%), την Ολλανδία (10,7%) και τη Γερμανία (10,2%). Όπως σημειώνεται στη μελέτη, η θέση της Ελλάδας στην κατάταξη αυτή παραμένει σταθερή τις τελευταίες δεκαετίες.
Η απογραφή του 2010 απέδειξε ότι στην Ελλάδα υπηρετούν 768.009 δημόσιοι υπάλληλοι, συμπεριλαμβάνοντας τους μόνιμους υπάλληλους, τους δικαστικούς και τους δημόσιους λειτουργούς (625.738), τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου (53.833), τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου (44.811), τους συμβασιούχους έργου (14.345), τους αιρετούς (12.609) και άλλες πιο ολιγάριθμες κατηγορίες.
Η κυβέρνηση, οι «μόνιμοι» επικριτές του δημόσιου τομέα και οι λάτρεις του μνημονίου απέφυγαν να τοποθετηθούν και να σχολιάσουν το αποτέλεσμα.
Οι δε αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων απορροφούν το 11,1% του Α.Ε.Π., τοποθετώντας την Ελλάδα στις τελευταίες θέσεις της κατάταξης, με πρώτη τη Δανία (18,1%) και δεύτερη την Ισπανία (17,5%).
Ορθώς λοιπόν, η ΑΔΕΔΥ κάνει λόγο για «συστηματική και χρόνια παραποίηση, διαστρέβλωση της πραγματικότητας με τα περί ενάμισι, δύο, ακόμη και δυόμισι εκατομμύρια δημοσίων υπαλλήλων».
Στόχος το σύστημα αξιών της κοινωνίας
Βραχυπρόθεσμος στόχος αυτής της προπαγανδιστικής εκστρατείας είναι να τροφοδοτηθούν οι χρηματοπιστωτικές αγορές, που βουλιάζουν από την παγκόσμια «φούσκα», με χρήματα από τη φορολογία και όχι από τους «έχοντες και κατέχοντες», δηλαδή τις τράπεζες και τους μεγαλοκεφαλαιούχους.
Η μακροπρόθεσμη όμως επιδίωξη αυτής της επίθεσης, που δεν περιορίζεται στο οικονομικό σύστημα και τα εργασιακά, είναι να πλήξει το σύστημα αξιών της ελληνικής κοινωνίας. Μύθοι, Σύμβολα και Αξίες, Ιστορία, Θεσμοί και Παραδόσεις, απαραίτητα συστατικά κάθε ανθρώπινης συλλογικότητας, πρέπει να απαξιωθούν και να αντικατασταθούν από άλλα.
Έτσι μόνο μπορεί να διαμορφωθεί ένα νέο είδος συνείδησης και σκέψης, ένα διαφορετικό σύστημα αξιών και τελικά ένας διαφορετικός πολιτισμός, προς όφελος της οικονομίας της αγοράς, των «ομάδων συμφερόντων» που λυμαίνονται τον δημόσιο πλούτο και τελικά της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας.
*τα στατιστικά και οικονομικά στοιχεία προέρχονται από εκθέσεις της Ε.Ε. και του Ο.Ο.Σ.Α., τις εφημερίδες «Wall Street Journal», «Stuttgarter Zeitung», «Έθνος» και «Ελευθεροτυπία». Η συνέντευξη της Ναόμι Κλάιν δημοσιεύτηκε στο «Βήμα».
Kαινούργιο Σύνταγμα;
Tου Χρηστου Γιανναρα
Δεν είμαι συνταγματολόγος, ούτε καν νομικός. Θα τολμήσω ελάχιστες συντομογραφικές παρατηρήσεις μόνο για τη λογική προφάνεια της ανάγκης να συνταχθεί Σύνταγμα της Eλλάδας καινούργιο, εξ υπαρχής.
Aπό το οθωνικό Σύνταγμα του 1844 ώς σήμερα, τα Συντάγματα της Eλλάδας δεν έχουν ευδιάκριτο χαρακτήρα «κοινωνικού συμβολαίου». H λογική που τα διέπει δεν αποβλέπει σε όρους συλλογικής συνύπαρξης, σχέσεων κοινωνίας, κατασφάλισης κοινωνικών προτεραιοτήτων, δηλαδή λαϊκής κυριαρχίας. Tα Συντάγματα κωδικοποιούν οριοθετήσεις εξουσιών: εξουσίας ατόμων και εξουσίας θεσμών.
Eιδικά από το Σύνταγμα του 1985 και μετά, η λογική της συνταγματικής νομοθεσίας κατατείνει στην όλο και μεγαλύτερη αυτονόμηση της εξουσίας των κομμάτων σε βάρος της λαϊκής κυριαρχίας. Mε μια φαινομενικώς ακραία, αλλά ρεαλιστική διατύπωση, θα έλεγε κανείς ότι το αντιπροσωπευτικό σύστημα, η κοινοβουλευτική δημοκρατία, τείνει συνεχώς να υποκατασταθεί από το διαστροφικό φαινόμενο της κομματοκρατίας.
Tα κόμματα έχουν κατ’ αποκλειστικότητα την εξουσία να συντάσσουν, μέσω «αναθεωρήσεων», τα Συντάγματα. H προκήρυξη εκλογών για «αναθεωρητική Bουλή» δεν προσθέτει τον παραμικρό κοινωνικό έλεγχο στις αυτονομημένες εξουσίες των κομμάτων. Tο Σύνταγμα αναθεωρείται για να εξυπηρετηθούν κομματικές, όχι κοινωνικές ανάγκες.
H λογική των Συνταγμάτων απηχεί την εμπορευματοποίηση της πολιτικής: H εξουσία είναι εμπόρευμα, τα κόμματα συντεχνίες εμπόρων της εξουσίας, ο λαός καταναλωτής. Kαλλιεργείται στον πολίτη η ψευδαίσθηση ελευθεριών επιλογής, όμως οι επιλογές του είναι σαφώς κατευθυνόμενες. H «δημοκρατία» καταλήγει να είναι ό,τι ακριβώς και το μάρκετινγκ: ένα παιχνίδι εντυπώσεων. Tα κόμματα εμπορεύονται εντυπώσεις, δεν απασχολούνται με το πώς θα λύσουν προβλήματα, αλλά πώς θα κερδίσουν τις εντυπώσεις, πώς θα υποκλέψουν την ψήφο του πολίτη.
Oι πολίτες ούτε εκλέγουν ούτε ελέγχουν την εξουσία. Eκλέγουν την εξουσία τρεις παράγοντες: O μάγειρας του εκάστοτε εκλογικού νόμου, οι κομματικοί αρχηγοί που καταρτίζουν τα ψηφοδέλτια και οι κεφαλαιούχοι που χρηματοδοτούν την προεκλογική διαφήμιση των κομμάτων.
Mελέτες αγοράς βεβαιώνουν ότι ένα κρίσιμο για το εκλογικό αποτέλεσμα ποσοστό των ψηφοφόρων ψηφίζει χωρίς αξιολογικά κριτήρια, χωρίς λογικό ειρμό, μόνο με ψυχολογικές παρορμήσεις, επιδερμικές εντυπώσεις.
Xρειαζόμαστε καινούγιο Σύνταγμα, γιατί αυτός ο τρόπος λειτουργίας του κομματικού συστήματος οδήγησε τη χώρα σε διάλυση, χρεοκοπία, διεθνή εξευτελισμό. Xρειαζόμαστε Σύνταγμα που να οριοθετεί θεσμικά δημοκρατικές εσωκομματικές λειτουργίες. Nα αποκλείει πρακτικές εμπορευματοποίησης της πολιτικής και πελατειακής ψηφοθηρίας, να επανασυνδέει το υπούργημα του βουλευτή με την εκπροσώπηση των ψηφοφόρων του.
Θεωρητικά, τον ρόλο κοινωνικού ελέγχου της εξουσίας τον έχουν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και ο συνδικαλισμός. Σήμερα και οι δύο αυτές καίριες λειτουργίες της δημοκρατίας είναι εξαρτημένες ή απολύτως ελεγχόμενες από τα κόμματα. O συνδικαλισμός υπηρετεί κομματικές στρατηγικές, όχι συμφέροντα των εργαζομένων – στα Δ.Σ. των συνδικαλιστικών σωματείων εκπροσωπούνται κόμματα, όχι μαχητές κοινωνικών αιτημάτων. Kαι τα MME επιβιώνουν και λειτουργούν, μόνο επειδή οι κομματικές κυβερνήσεις πληρώνουν από το υστέρημα των φορολογουμένων τα τεράστια χρέη των εμπόρων του τηλεθεάματος.
Kαινούργιο Σύνταγμα σημαίνει, διαφορετική λογική συνταγματικής νομοθεσίας. Oριοθέτηση θεσμικών λειτουργιών που να αποδώσουν τον συνδικαλισμό και τα MME στη διακονία των κοινωνικών αναγκών και στόχων, όχι των κομματικών - συντεχνιακών. Παράδειγμα: Oπως ισχύει συνταγματική απαγόρευση απεργίας των δικαστικών λειτουργών και των σωμάτων ασφαλείας, να επεκταθεί κατά λογική συνέπεια η απαγόρευση σε κάθε απεργία, «πορεία» ή «κινητοποίηση» που αποβλέπει σε «κοινωνικό κόστος»: σε εκβιασμό, βασανισμό ή ομηρεία πολιτών.
H ριζική αλλαγή της λογικής του Συντάγματος προϋποθέτει δημοψηφισματική διασάφηση της σκοποθεσίας του: Nα συνομολογήσουμε οι σημερινοί Eλληνες, κατά πλειοψηφία, τι είδους κοινωνία θέλουμε, ποιες προϋποθέσεις συνύπαρξης επιλέγουμε. Θέλουμε την ελληνικότητα ως κρατική απλώς υπηκοότητα, δηλαδή ως εθνικότητα, ιδεολογική συνιστώσα του έθνους - κράτους, όπως την όριζε η φιλοσοφία του Διαφωτισμού; Mας αρκεί μια συλλογικότητα «πλουραλιστική», ανεκτική της ακοινωνησίας που επιβάλλει στανικά η επιθετική «διαφορετικότητα», η εκδοχή του ανθρώπου ως καταναλωτικής αποκλειστικά μονάδας; ΄H εκδεχόμαστε και θέλουμε την ελληνικότητα ως πρόταση πολιτισμού, πρόταση «νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης, που το ελλαδικό κράτος καλείται να τη διαχειριστεί ως ιδιαιτερότητα, ικανή όμως να διακονήσει πανανθρώπινη ανάγκη;
Aπό τη δημοψηφισματική απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα θα εξαρτηθεί αν μπορεί ο κάθε τυχάρπαστος κομματικός υπουργός Παιδείας να σπάζει τη συνέχεια δύο χιλιάδων χρόνων της ελληνικής γραφής καταργώντας τόνους και πνεύματα. Να αποκλείει τους σημερινούς Ελληνες από την πρόσβαση στο διαχρονικό γίγνεσθαι της γλώσσας τους καταργώντας τη διδασκαλία των αρχαίων. Ή να «αποδομεί» την ιστορική συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας κατασυκοφαντώντας βάναυσα το παρελθόν στις συνειδήσεις των παιδιών της.
Είναι κυριολεκτικά παράλογο, εξωφρενικό, να αναθέτουμε στους αυτουργούς κοινωνικών εγκλημάτων να μας απαλλάξουν από τις προϋποθέσεις και τις πρακτικές που οι ίδιοι επινόησαν και επέβαλαν, προκειμένου να εγκληματίσουν. Γι’ αυτό και είναι εντελώς παρανοϊκό να περιμένουμε από το σημερινό πολιτικό σύστημα, το υπαίτιο για την εφιαλτική καταστροφή της χώρας, να «αναθεωρήσει» το Σύνταγμα με όρους αυτοαναίρεσης της Κομματοκρατίας και αποκατάστασης της δημοκρατίας.
Περιμένουμε από τον νομικό κόσμο της χώρας, φορέα των ευθνών της τρίτης στη δημοκρατία εξουσίας, να φωτίσει δυνατότητα εξόδου από το ασφυκτικό αδιέξοδο: Χρειαζόμαστε καινούργιο Σύνταγμα και δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε τη σύνταξή του σε πολιτικό προσωπικό που, κατ’ εξακολούθησιν, ευτέλισε τη συνταγματική λογική.
Δεν είμαι συνταγματολόγος, ούτε καν νομικός. Θα τολμήσω ελάχιστες συντομογραφικές παρατηρήσεις μόνο για τη λογική προφάνεια της ανάγκης να συνταχθεί Σύνταγμα της Eλλάδας καινούργιο, εξ υπαρχής.
Aπό το οθωνικό Σύνταγμα του 1844 ώς σήμερα, τα Συντάγματα της Eλλάδας δεν έχουν ευδιάκριτο χαρακτήρα «κοινωνικού συμβολαίου». H λογική που τα διέπει δεν αποβλέπει σε όρους συλλογικής συνύπαρξης, σχέσεων κοινωνίας, κατασφάλισης κοινωνικών προτεραιοτήτων, δηλαδή λαϊκής κυριαρχίας. Tα Συντάγματα κωδικοποιούν οριοθετήσεις εξουσιών: εξουσίας ατόμων και εξουσίας θεσμών.
Eιδικά από το Σύνταγμα του 1985 και μετά, η λογική της συνταγματικής νομοθεσίας κατατείνει στην όλο και μεγαλύτερη αυτονόμηση της εξουσίας των κομμάτων σε βάρος της λαϊκής κυριαρχίας. Mε μια φαινομενικώς ακραία, αλλά ρεαλιστική διατύπωση, θα έλεγε κανείς ότι το αντιπροσωπευτικό σύστημα, η κοινοβουλευτική δημοκρατία, τείνει συνεχώς να υποκατασταθεί από το διαστροφικό φαινόμενο της κομματοκρατίας.
Tα κόμματα έχουν κατ’ αποκλειστικότητα την εξουσία να συντάσσουν, μέσω «αναθεωρήσεων», τα Συντάγματα. H προκήρυξη εκλογών για «αναθεωρητική Bουλή» δεν προσθέτει τον παραμικρό κοινωνικό έλεγχο στις αυτονομημένες εξουσίες των κομμάτων. Tο Σύνταγμα αναθεωρείται για να εξυπηρετηθούν κομματικές, όχι κοινωνικές ανάγκες.
H λογική των Συνταγμάτων απηχεί την εμπορευματοποίηση της πολιτικής: H εξουσία είναι εμπόρευμα, τα κόμματα συντεχνίες εμπόρων της εξουσίας, ο λαός καταναλωτής. Kαλλιεργείται στον πολίτη η ψευδαίσθηση ελευθεριών επιλογής, όμως οι επιλογές του είναι σαφώς κατευθυνόμενες. H «δημοκρατία» καταλήγει να είναι ό,τι ακριβώς και το μάρκετινγκ: ένα παιχνίδι εντυπώσεων. Tα κόμματα εμπορεύονται εντυπώσεις, δεν απασχολούνται με το πώς θα λύσουν προβλήματα, αλλά πώς θα κερδίσουν τις εντυπώσεις, πώς θα υποκλέψουν την ψήφο του πολίτη.
Oι πολίτες ούτε εκλέγουν ούτε ελέγχουν την εξουσία. Eκλέγουν την εξουσία τρεις παράγοντες: O μάγειρας του εκάστοτε εκλογικού νόμου, οι κομματικοί αρχηγοί που καταρτίζουν τα ψηφοδέλτια και οι κεφαλαιούχοι που χρηματοδοτούν την προεκλογική διαφήμιση των κομμάτων.
Mελέτες αγοράς βεβαιώνουν ότι ένα κρίσιμο για το εκλογικό αποτέλεσμα ποσοστό των ψηφοφόρων ψηφίζει χωρίς αξιολογικά κριτήρια, χωρίς λογικό ειρμό, μόνο με ψυχολογικές παρορμήσεις, επιδερμικές εντυπώσεις.
Xρειαζόμαστε καινούγιο Σύνταγμα, γιατί αυτός ο τρόπος λειτουργίας του κομματικού συστήματος οδήγησε τη χώρα σε διάλυση, χρεοκοπία, διεθνή εξευτελισμό. Xρειαζόμαστε Σύνταγμα που να οριοθετεί θεσμικά δημοκρατικές εσωκομματικές λειτουργίες. Nα αποκλείει πρακτικές εμπορευματοποίησης της πολιτικής και πελατειακής ψηφοθηρίας, να επανασυνδέει το υπούργημα του βουλευτή με την εκπροσώπηση των ψηφοφόρων του.
Θεωρητικά, τον ρόλο κοινωνικού ελέγχου της εξουσίας τον έχουν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και ο συνδικαλισμός. Σήμερα και οι δύο αυτές καίριες λειτουργίες της δημοκρατίας είναι εξαρτημένες ή απολύτως ελεγχόμενες από τα κόμματα. O συνδικαλισμός υπηρετεί κομματικές στρατηγικές, όχι συμφέροντα των εργαζομένων – στα Δ.Σ. των συνδικαλιστικών σωματείων εκπροσωπούνται κόμματα, όχι μαχητές κοινωνικών αιτημάτων. Kαι τα MME επιβιώνουν και λειτουργούν, μόνο επειδή οι κομματικές κυβερνήσεις πληρώνουν από το υστέρημα των φορολογουμένων τα τεράστια χρέη των εμπόρων του τηλεθεάματος.
Kαινούργιο Σύνταγμα σημαίνει, διαφορετική λογική συνταγματικής νομοθεσίας. Oριοθέτηση θεσμικών λειτουργιών που να αποδώσουν τον συνδικαλισμό και τα MME στη διακονία των κοινωνικών αναγκών και στόχων, όχι των κομματικών - συντεχνιακών. Παράδειγμα: Oπως ισχύει συνταγματική απαγόρευση απεργίας των δικαστικών λειτουργών και των σωμάτων ασφαλείας, να επεκταθεί κατά λογική συνέπεια η απαγόρευση σε κάθε απεργία, «πορεία» ή «κινητοποίηση» που αποβλέπει σε «κοινωνικό κόστος»: σε εκβιασμό, βασανισμό ή ομηρεία πολιτών.
H ριζική αλλαγή της λογικής του Συντάγματος προϋποθέτει δημοψηφισματική διασάφηση της σκοποθεσίας του: Nα συνομολογήσουμε οι σημερινοί Eλληνες, κατά πλειοψηφία, τι είδους κοινωνία θέλουμε, ποιες προϋποθέσεις συνύπαρξης επιλέγουμε. Θέλουμε την ελληνικότητα ως κρατική απλώς υπηκοότητα, δηλαδή ως εθνικότητα, ιδεολογική συνιστώσα του έθνους - κράτους, όπως την όριζε η φιλοσοφία του Διαφωτισμού; Mας αρκεί μια συλλογικότητα «πλουραλιστική», ανεκτική της ακοινωνησίας που επιβάλλει στανικά η επιθετική «διαφορετικότητα», η εκδοχή του ανθρώπου ως καταναλωτικής αποκλειστικά μονάδας; ΄H εκδεχόμαστε και θέλουμε την ελληνικότητα ως πρόταση πολιτισμού, πρόταση «νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης, που το ελλαδικό κράτος καλείται να τη διαχειριστεί ως ιδιαιτερότητα, ικανή όμως να διακονήσει πανανθρώπινη ανάγκη;
Aπό τη δημοψηφισματική απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα θα εξαρτηθεί αν μπορεί ο κάθε τυχάρπαστος κομματικός υπουργός Παιδείας να σπάζει τη συνέχεια δύο χιλιάδων χρόνων της ελληνικής γραφής καταργώντας τόνους και πνεύματα. Να αποκλείει τους σημερινούς Ελληνες από την πρόσβαση στο διαχρονικό γίγνεσθαι της γλώσσας τους καταργώντας τη διδασκαλία των αρχαίων. Ή να «αποδομεί» την ιστορική συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας κατασυκοφαντώντας βάναυσα το παρελθόν στις συνειδήσεις των παιδιών της.
Είναι κυριολεκτικά παράλογο, εξωφρενικό, να αναθέτουμε στους αυτουργούς κοινωνικών εγκλημάτων να μας απαλλάξουν από τις προϋποθέσεις και τις πρακτικές που οι ίδιοι επινόησαν και επέβαλαν, προκειμένου να εγκληματίσουν. Γι’ αυτό και είναι εντελώς παρανοϊκό να περιμένουμε από το σημερινό πολιτικό σύστημα, το υπαίτιο για την εφιαλτική καταστροφή της χώρας, να «αναθεωρήσει» το Σύνταγμα με όρους αυτοαναίρεσης της Κομματοκρατίας και αποκατάστασης της δημοκρατίας.
Περιμένουμε από τον νομικό κόσμο της χώρας, φορέα των ευθνών της τρίτης στη δημοκρατία εξουσίας, να φωτίσει δυνατότητα εξόδου από το ασφυκτικό αδιέξοδο: Χρειαζόμαστε καινούργιο Σύνταγμα και δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε τη σύνταξή του σε πολιτικό προσωπικό που, κατ’ εξακολούθησιν, ευτέλισε τη συνταγματική λογική.
Κυριακή 20 Μαρτίου 2011
Δείτε την παραγωγή της Ελλάδας.
ΕΠΕΙΔΗ Μας έχουν ζαλίσει οι δηµοσιογράφοι µε το ότι δεν παράγουµε τίποτα.
ΕΠΕΙΔΗ Έχουν απαξιώσει οτιδήποτε κάνει αυτή η χώρα και οι άνθρωποί της.
ΕΠΕΙΔΗ Μας παρουσιάζουν συνέχεια -και προσπαθούν να μας πείσουν- ότι είμαστε τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, κλέφτες και βολεψάκηδες.
ΕΠΕΙΔΗ Μας λένε -και προσπαθούν να μας πείσουν- ότι ζούμε με δανεικά.
Διαßάστε εδώ εξαγωγικές ''πρωτιές'' της χώρας:
Μαγνήσιο: Ο µαγνησίτης που εξάγει η χώρα µας, καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης.
Αλουµίνιο: Εδώ και µερικά χρόνια η Γαλλία ελάττωσε την παραγωγή της σε αλουµίνιο και η Ελλάδα πλέον είναι πρώτη στην Ευρώπη σε παραγωγή του αλουµινίου, µε χιλιάδες εφαρµογές.
Βωξίτης: Η Ελλάδα είναι η µεγαλύτερη ßωξιτοπαραγωγός χώρα της...
Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο ßωξίτης χρησιµοποιείται και στην κατασκευή αεροσκαφών, ηλεκτρικών συσκευών, µεταλλικών κατασκευών και αλλού.
Σµηκτίτες: Η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα στον κόσµο µετά τις Ηνωµένες Πολιτείες στην εξόρυξη σµηκτιτών, οι οποίοι έχουν µεγάλο εύρος εφαρµογών, όπως η διάθεση αποßλήτων, τα φάρµακα, τα καλλυντικά και άλλα.
Νικέλιο: H Ελλάδα είναι η µοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως µε σηµαντικά κοιτάσµατα νικελίου στο υπέδαφός της. Υπάρχει ένα συγκρότηµα παραγωγής νικελίου, του µεγαλυτέρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά εξάγεται στο εξωτερικό όπως και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα όσα εξορύσσονται.
Η Ελλάδα είναι 3η στην παγκόσµια παραγωγή ελιάς και λαδιού
Η Ελλάδα είναι 15% της παγκόσµια παραγωγής (ελιά-λάδι)
Η Ελλάδα είναι 3η σε παραγωγή κρόκου. (saffron)
Η Ελλάδα είναι 5η σε εξαγωγες σπαραγγιων
Η Ελλάδα είναι 7η παγκοσµίως σε εξαγωγές ßαµßακιού
Η Ελλάδα είναι 11η σε παραγωγή ßαµßακιού
Η Ελλάδα είναι 14η σε αφίξεις τουριστων. 18,2 εκ
Η Ελλάδα είναι 16η σε εξαγωγές τυροκοµικών προιόντων
Η Ελλάδα είναι 1η στην παγκόσµια ναυτιλία
Γιατί υποτιμόνται και αποσιοπούνται όλα αυτά;
Ποιοί τα έχουν πετύχει ;
Ας σταματήσει η προσπάθεια αυτο-υποτίμησης ! Το μόνο που προσφέρει, είναι να δείχνει άλλους "καλύτερους" και να μας κάνουν τελικά αυτοί κουμάντο. Γιατί τελικά παρόλα τα αρνητικά, μπορούμε και μόνοι μας !
ΕΠΕΙΔΗ Έχουν απαξιώσει οτιδήποτε κάνει αυτή η χώρα και οι άνθρωποί της.
ΕΠΕΙΔΗ Μας παρουσιάζουν συνέχεια -και προσπαθούν να μας πείσουν- ότι είμαστε τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, κλέφτες και βολεψάκηδες.
ΕΠΕΙΔΗ Μας λένε -και προσπαθούν να μας πείσουν- ότι ζούμε με δανεικά.
Διαßάστε εδώ εξαγωγικές ''πρωτιές'' της χώρας:
Μαγνήσιο: Ο µαγνησίτης που εξάγει η χώρα µας, καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης.
Αλουµίνιο: Εδώ και µερικά χρόνια η Γαλλία ελάττωσε την παραγωγή της σε αλουµίνιο και η Ελλάδα πλέον είναι πρώτη στην Ευρώπη σε παραγωγή του αλουµινίου, µε χιλιάδες εφαρµογές.
Βωξίτης: Η Ελλάδα είναι η µεγαλύτερη ßωξιτοπαραγωγός χώρα της...
Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο ßωξίτης χρησιµοποιείται και στην κατασκευή αεροσκαφών, ηλεκτρικών συσκευών, µεταλλικών κατασκευών και αλλού.
Σµηκτίτες: Η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα στον κόσµο µετά τις Ηνωµένες Πολιτείες στην εξόρυξη σµηκτιτών, οι οποίοι έχουν µεγάλο εύρος εφαρµογών, όπως η διάθεση αποßλήτων, τα φάρµακα, τα καλλυντικά και άλλα.
Νικέλιο: H Ελλάδα είναι η µοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως µε σηµαντικά κοιτάσµατα νικελίου στο υπέδαφός της. Υπάρχει ένα συγκρότηµα παραγωγής νικελίου, του µεγαλυτέρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά εξάγεται στο εξωτερικό όπως και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα όσα εξορύσσονται.
Η Ελλάδα είναι 3η στην παγκόσµια παραγωγή ελιάς και λαδιού
Η Ελλάδα είναι 15% της παγκόσµια παραγωγής (ελιά-λάδι)
Η Ελλάδα είναι 3η σε παραγωγή κρόκου. (saffron)
Η Ελλάδα είναι 5η σε εξαγωγες σπαραγγιων
Η Ελλάδα είναι 7η παγκοσµίως σε εξαγωγές ßαµßακιού
Η Ελλάδα είναι 11η σε παραγωγή ßαµßακιού
Η Ελλάδα είναι 14η σε αφίξεις τουριστων. 18,2 εκ
Η Ελλάδα είναι 16η σε εξαγωγές τυροκοµικών προιόντων
Η Ελλάδα είναι 1η στην παγκόσµια ναυτιλία
Γιατί υποτιμόνται και αποσιοπούνται όλα αυτά;
Ποιοί τα έχουν πετύχει ;
Ας σταματήσει η προσπάθεια αυτο-υποτίμησης ! Το μόνο που προσφέρει, είναι να δείχνει άλλους "καλύτερους" και να μας κάνουν τελικά αυτοί κουμάντο. Γιατί τελικά παρόλα τα αρνητικά, μπορούμε και μόνοι μας !
Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011
Φίλε, έχεις καμιά ιδέα;
Γρηγόρης Νικολόπουλος
Όποτε συναντηθούμε με κάποιο κυβερνητικό στέλεχος, είτε είναι υπουργός, είτε βουλευτής είτε μάνατζερ του δημοσίου η ερώτηση που μας (!!!!) κάνουν είναι : «φίλε έχεις καμιά ιδέα πως θα διορθωθεί η κατάσταση;» Αντί δηλαδή να κάνουμε εμείς οι δημοσιογράφοι την ερώτηση και να περιμένουμε να ακούσουμε ενα κυβερνητικό σχέδιο, μας την κάνουν εκείνοι, λές και οι δημοσιογράφοι ξέρουμε ποιό είναι το μεγάλο κόλπο της ανάπτυξης. Την ίδια όμως ερώτηση διατυπώνουν και πολλοί αναγνώστες – σχολιαστές των άρθρων μας.
Η άποψη μου για το ζήτημα είναι η εξής:
Πρώτον, όσες ιδέες και αν έχουν ειπωθεί – απο εμάς, απο καθηγητές, απο τραπεζίτες, απο δημόσιους υπαλλήλους, απο διεθνείς αναλυτές, απο επιχειρηματίες, απο φορείς εργοδοτών και εργαζομένων, ακόμη και απο την τρόικα, έχουν αγνοηθεί. Το υπουργείο Οικονομικών είχε απο την αρχή και έχει πάντα, κλειστά τα αυτιά του σε οποιαδήποτε ιδέα δεν προέρχεται απο το στενό κύκλο φίλων του υπουργού. Το ίδιο ισχύει και με το περιβάλλον του πρωθυπουργού. Όποιες ιδέες δεν προέρχονται απο τον στενό προσωπικό κύκλο φίλων και συμβούλων αγνοούνται.
Δεύτερον, κάθε ιδέα ή πρόταση εξετάζεται πρώτα με «μικροπολιτικό» κριτήριο. Αν δηλαδή εξυπηρετεί πολιτικά το κόμμα.
Τρίτον, έχουν ειπωθεί τα πάντα. Όλοι έχουν συνεισφέρει με ιδέες σχετικά με το πώς θα μειωθεί το έλλειμμα, πως θα μειωθεί το χρέος, πώς θα ξεκινήσει η ανάπτυξη, πώς θα ενισχυθεί ο ιδιωτικός τομέας, πώς θα περιορισθεί η γραφειοκρατία. Εκτός απο τις γενικές ιδέες έχουν διατυπωθεί και άπειρες πολύ συγκεκριμένες προτάσεις για επιμέρους ζητήματα, όπως πχ για το τι πρέπει να περιλαμβάνει ο αναπτυξιακός νόμος, πώς πρέπει αν φορολογούνται τα μερίσματα, πώς θα κινηθεί η οικοδομή χωρίς να χαθεί ο στόχος της πράσινης ανάπτυξης, πώς θα ενισχυθούν οι εξαγωγές, πώς θα χρηματοδοτηθούν οι νέες επιχειρήσεις, πώς θα αυξηθούν οι εξαγωγές και για να μην πολυλογώ, ιδέες και προτάσεις έχουν ειπωθεί για όλα, μηδενός εξαιρουμένου, τα προβλήματα.
Το ζήτημα είναι γιατί η κυβέρνηση αγνοεί αυτές τις προτάσεις. Και η απάντηση είναι δυστυχώς μία: Δεν θέλει να έρθει σε σύγκρουση με κατεστημένες νοοτροπίες στο δημόσιο τομέα, δεν είναι σε θέση το πολιτικό σύστημα και ο κάθε πολιτικός ξεχωριστά να έρθει σε ρήξη με τη γραφειοκρατία την οποία όλοι μαζί (και ο κάθε πολιτικός ξεχωριστά) έχουν δημιουργήσει. Το πελατειακό σύστημα πολιτικών – πολιτών περνάει μέσα απο τη γραφειοκρατία, τις υπηρεσίες του δημοσίου και τους συνδικαλιστές δημόσιων υπηρεσιών και δημόσιων επιχειρήσεων.
Όλες οι κυβερνήσεις, της σημερινής συμπεριλαμβανομένης, προτιμούν να διαλύσουν οικονομικά τον πολίτη, να καταστρέψουν τις επιχειρήσεις, να πνίξουν τον ιδιωτικό τομέα, παρά να τα βάλουν με το δημόσιο. Ο στόχος στην Ελλάδα ήταν πάντα και παραμένει ο ιδιώτης, ο οποίος καλείται να πληρώσει – μια ζωή – τα ελλείμματα του δημοσίου που προκαλούνται απο τη στενή σχέση πολιτικών και δημοσίων υπαλλήλων. Όσο αυτή η συνωμοσία διατηρείται, λύση δεν πρόκειται να υπάρξει. Το ζήτημα είναι απλό. Ο δημόσιος τομέας και οι πολιτικοί θα διαχειρίζονται το χρήμα προς όφελος τους και εις βάρος όλων μας.
Πότε θα σπάσει αυτή η σχέση; Όταν καταργηθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, όταν κλείσουν οι μισές δημόσιες υπηρεσίες, όταν πουληθούν ή κλείσουν οι μισές δημόσιες επιχειρήσεις, όταν ο αριθμός των βουλευτών περιορισθεί απο 300 σε 100, όταν η θητεία τους περιορισθεί στο μέγιστο των 12 ετών όπως πρότεινε ο Κύπριος νομπελίστας οικονομικών καθηγητής Χριστόφορος Πισαρίδης.
Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η σχέση δημοσίου τομέα και πολιτικού συστήματος. Άν όλοι συμφωνούμε σε αυτό (που πιστεύω κρίνοντας απο τα σχόλια των αναγνωστών μας μέχρι σήμερα, οτι αυτό είναι κοινή διαπίστωση τουλάχιστον όσων διαβάζουν και σχολιάζουν στο reporter) τότε μένει να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό το πρόβλημα.
Όπως είπα και πρίν, οι ιδέες αγνοούνται απο την κυβέρνηση. Δεν έχει νόημα λοιπόν να τις επαναλάβουμε. Ας πούμε μόνο δυο βασικά πράγματα που θα έλυναν σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα χωρίς να μπλέξουμε σε λεπτομέρειες και υποπεριπτώσεις.
Το πρώτο το είπε η τρόικα: “Φτιάξτε ενα φορολογικό νόμο 25 σελίδων αντί για 2.500 που έχετε σήμερα”. Είναι η μόνη συμβουλή της τρόικας που η κυβέρνηση δεν άκουσε καν. Σαν να μην ειπώθηκε ποτέ.
Το δεύτερο είναι μια πολύ απλή μπακαλίστικη σκέψη, δικιά μας. Το έλλειμμα του δημοσίου είναι περί τα 20 – 25 δισ τον χρόνο. Για να περιοριστεί αυτό προφανώς θα πρέπει να μειωθούν οι δαπάνες. Ας πάρει λοιπόν ο υπουργός Οικονομικών τους προυπολογισμούς των προηγούμενων ετών και ας βρεί τον προυπολογισμό που είχε 25 δισ ευρώ λιγότερες δαπάνες. Και ας αλλάξει την ημερομηνία στο εξώφυλλο. Για παράδειγμα ο προυπολογισμός του 2004 είχε δαπάνες 45 δισ ενώ του 2010, 70 δισ. Η διαφορά τους είναι το έλλειμμα. Ας εφαρμοσθεί λοιπόν ο προυπολογισμός του 2004 κατ αναλογίαν ανα υπουργείο και δημόσια υπηρεσία και το έλλειμμα θα εκμηδενισθεί σε ενα χρόνο. Μα, θα μου πείτε, έκτοτε υπήρξαν αυξήσεις στους μισθούς, προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων, νέα επιδόματα, νέες υπηρεσίες κλπ. Ναι, αλλά αυτά είναι το λίπος της οικονομίας. Αυτά είναι το έλλειμμα. Ας γυρίσει το δημόσιο επτά χρόνια πίσω να ξεμπερδεύουμε. Μπακαλίστικη λύση; Ναι. Αλλά τα νούμερα βγαίνουν και η λύση αυτή είναι εφικτή.
Γιατί δεν το κάνει η κυβέρνηση; Διότι δεν θέλει να συγκρουστεί με τους δημόσιους υπαλλήλους και τη γραφειοκρατία. Προτιμά να πνίξει τον ιδιωτικό τομέα, να βυθίσει την οικονομία σε ύφεση και να διαλύσει τη χώρα παρά να τα βάλει με τους “ημέτερους”.
Αν λοιπόν η κυβέρνηση εφαρμόσει τον προυπολογισμό του 2004 και ταυτόχρονα φτιάξει ενα φορολογικό νόμο 25 σελίδων με μειωμένους και ξεκάθαρους φορολογικούς συντελεστές, το άμεσο πρόβλημα λύνεται. Αν παράλληλα φροντίσει να αλλάξει τα κακώς κείμενα στο δημόσιο, να καταργήσει τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων ώστε να μπορεί να περιορίσει τον αριθμό τους, αν μειώσει τον αριθμό των βουλευτών για να περιοριστούν τα ρουσφέτια, αν περιορίσει τη δυνατότητα να στήνουν καριέρα γεννεών οι βουλευτές μειώνοντας την θητεία τους μέχρι τρείς τετραετίες χωρίς το δικαίωμα επανεκλογής, αν αποφασίσει να τα βάλει με τη γραφειοκρατία, τότε το πρόβλημα δεν θα ξαναδημιουργηθεί.
Και φυσικά αν τα βάλει με τη γραφειοκρατία και αν καταργήσει τη μονιμότητα, θα λυθούν και τα προβλήματα της διαφθοράς, της υγείας, της παιδείας, του ασφαλιστικού συστήματος και όλα τα άλλα που μας ταλανίζουν, διότι και αυτά απο αυτή την ιδιότυπη συνομωσία πολιτικών και δημοσίων υπαλλήλων προέρχονται.
Όμως, επαναλαμβάνω και τονίζω το εξής: ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ η κυβέρνηση να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο. Ας μην ρωτάνε λοιπόν οι κυβερνητικοί παράγοντες και οι αναγνώστες αγωνιωδώς αν έχουμε καμία πρόταση, ούτε να αναρωτιούνται γιατί δεν φτιάχνουν τα πράγματα. Τα πράγματα δεν θα φτιάξουν κύριοι, όσο τα συμφέροντα του πολιτικού συστήματος και του δημοσίου τομέα ταυτίζονται.
Όποτε συναντηθούμε με κάποιο κυβερνητικό στέλεχος, είτε είναι υπουργός, είτε βουλευτής είτε μάνατζερ του δημοσίου η ερώτηση που μας (!!!!) κάνουν είναι : «φίλε έχεις καμιά ιδέα πως θα διορθωθεί η κατάσταση;» Αντί δηλαδή να κάνουμε εμείς οι δημοσιογράφοι την ερώτηση και να περιμένουμε να ακούσουμε ενα κυβερνητικό σχέδιο, μας την κάνουν εκείνοι, λές και οι δημοσιογράφοι ξέρουμε ποιό είναι το μεγάλο κόλπο της ανάπτυξης. Την ίδια όμως ερώτηση διατυπώνουν και πολλοί αναγνώστες – σχολιαστές των άρθρων μας.
Η άποψη μου για το ζήτημα είναι η εξής:
Πρώτον, όσες ιδέες και αν έχουν ειπωθεί – απο εμάς, απο καθηγητές, απο τραπεζίτες, απο δημόσιους υπαλλήλους, απο διεθνείς αναλυτές, απο επιχειρηματίες, απο φορείς εργοδοτών και εργαζομένων, ακόμη και απο την τρόικα, έχουν αγνοηθεί. Το υπουργείο Οικονομικών είχε απο την αρχή και έχει πάντα, κλειστά τα αυτιά του σε οποιαδήποτε ιδέα δεν προέρχεται απο το στενό κύκλο φίλων του υπουργού. Το ίδιο ισχύει και με το περιβάλλον του πρωθυπουργού. Όποιες ιδέες δεν προέρχονται απο τον στενό προσωπικό κύκλο φίλων και συμβούλων αγνοούνται.
Δεύτερον, κάθε ιδέα ή πρόταση εξετάζεται πρώτα με «μικροπολιτικό» κριτήριο. Αν δηλαδή εξυπηρετεί πολιτικά το κόμμα.
Τρίτον, έχουν ειπωθεί τα πάντα. Όλοι έχουν συνεισφέρει με ιδέες σχετικά με το πώς θα μειωθεί το έλλειμμα, πως θα μειωθεί το χρέος, πώς θα ξεκινήσει η ανάπτυξη, πώς θα ενισχυθεί ο ιδιωτικός τομέας, πώς θα περιορισθεί η γραφειοκρατία. Εκτός απο τις γενικές ιδέες έχουν διατυπωθεί και άπειρες πολύ συγκεκριμένες προτάσεις για επιμέρους ζητήματα, όπως πχ για το τι πρέπει να περιλαμβάνει ο αναπτυξιακός νόμος, πώς πρέπει αν φορολογούνται τα μερίσματα, πώς θα κινηθεί η οικοδομή χωρίς να χαθεί ο στόχος της πράσινης ανάπτυξης, πώς θα ενισχυθούν οι εξαγωγές, πώς θα χρηματοδοτηθούν οι νέες επιχειρήσεις, πώς θα αυξηθούν οι εξαγωγές και για να μην πολυλογώ, ιδέες και προτάσεις έχουν ειπωθεί για όλα, μηδενός εξαιρουμένου, τα προβλήματα.
Το ζήτημα είναι γιατί η κυβέρνηση αγνοεί αυτές τις προτάσεις. Και η απάντηση είναι δυστυχώς μία: Δεν θέλει να έρθει σε σύγκρουση με κατεστημένες νοοτροπίες στο δημόσιο τομέα, δεν είναι σε θέση το πολιτικό σύστημα και ο κάθε πολιτικός ξεχωριστά να έρθει σε ρήξη με τη γραφειοκρατία την οποία όλοι μαζί (και ο κάθε πολιτικός ξεχωριστά) έχουν δημιουργήσει. Το πελατειακό σύστημα πολιτικών – πολιτών περνάει μέσα απο τη γραφειοκρατία, τις υπηρεσίες του δημοσίου και τους συνδικαλιστές δημόσιων υπηρεσιών και δημόσιων επιχειρήσεων.
Όλες οι κυβερνήσεις, της σημερινής συμπεριλαμβανομένης, προτιμούν να διαλύσουν οικονομικά τον πολίτη, να καταστρέψουν τις επιχειρήσεις, να πνίξουν τον ιδιωτικό τομέα, παρά να τα βάλουν με το δημόσιο. Ο στόχος στην Ελλάδα ήταν πάντα και παραμένει ο ιδιώτης, ο οποίος καλείται να πληρώσει – μια ζωή – τα ελλείμματα του δημοσίου που προκαλούνται απο τη στενή σχέση πολιτικών και δημοσίων υπαλλήλων. Όσο αυτή η συνωμοσία διατηρείται, λύση δεν πρόκειται να υπάρξει. Το ζήτημα είναι απλό. Ο δημόσιος τομέας και οι πολιτικοί θα διαχειρίζονται το χρήμα προς όφελος τους και εις βάρος όλων μας.
Πότε θα σπάσει αυτή η σχέση; Όταν καταργηθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, όταν κλείσουν οι μισές δημόσιες υπηρεσίες, όταν πουληθούν ή κλείσουν οι μισές δημόσιες επιχειρήσεις, όταν ο αριθμός των βουλευτών περιορισθεί απο 300 σε 100, όταν η θητεία τους περιορισθεί στο μέγιστο των 12 ετών όπως πρότεινε ο Κύπριος νομπελίστας οικονομικών καθηγητής Χριστόφορος Πισαρίδης.
Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η σχέση δημοσίου τομέα και πολιτικού συστήματος. Άν όλοι συμφωνούμε σε αυτό (που πιστεύω κρίνοντας απο τα σχόλια των αναγνωστών μας μέχρι σήμερα, οτι αυτό είναι κοινή διαπίστωση τουλάχιστον όσων διαβάζουν και σχολιάζουν στο reporter) τότε μένει να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό το πρόβλημα.
Όπως είπα και πρίν, οι ιδέες αγνοούνται απο την κυβέρνηση. Δεν έχει νόημα λοιπόν να τις επαναλάβουμε. Ας πούμε μόνο δυο βασικά πράγματα που θα έλυναν σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα χωρίς να μπλέξουμε σε λεπτομέρειες και υποπεριπτώσεις.
Το πρώτο το είπε η τρόικα: “Φτιάξτε ενα φορολογικό νόμο 25 σελίδων αντί για 2.500 που έχετε σήμερα”. Είναι η μόνη συμβουλή της τρόικας που η κυβέρνηση δεν άκουσε καν. Σαν να μην ειπώθηκε ποτέ.
Το δεύτερο είναι μια πολύ απλή μπακαλίστικη σκέψη, δικιά μας. Το έλλειμμα του δημοσίου είναι περί τα 20 – 25 δισ τον χρόνο. Για να περιοριστεί αυτό προφανώς θα πρέπει να μειωθούν οι δαπάνες. Ας πάρει λοιπόν ο υπουργός Οικονομικών τους προυπολογισμούς των προηγούμενων ετών και ας βρεί τον προυπολογισμό που είχε 25 δισ ευρώ λιγότερες δαπάνες. Και ας αλλάξει την ημερομηνία στο εξώφυλλο. Για παράδειγμα ο προυπολογισμός του 2004 είχε δαπάνες 45 δισ ενώ του 2010, 70 δισ. Η διαφορά τους είναι το έλλειμμα. Ας εφαρμοσθεί λοιπόν ο προυπολογισμός του 2004 κατ αναλογίαν ανα υπουργείο και δημόσια υπηρεσία και το έλλειμμα θα εκμηδενισθεί σε ενα χρόνο. Μα, θα μου πείτε, έκτοτε υπήρξαν αυξήσεις στους μισθούς, προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων, νέα επιδόματα, νέες υπηρεσίες κλπ. Ναι, αλλά αυτά είναι το λίπος της οικονομίας. Αυτά είναι το έλλειμμα. Ας γυρίσει το δημόσιο επτά χρόνια πίσω να ξεμπερδεύουμε. Μπακαλίστικη λύση; Ναι. Αλλά τα νούμερα βγαίνουν και η λύση αυτή είναι εφικτή.
Γιατί δεν το κάνει η κυβέρνηση; Διότι δεν θέλει να συγκρουστεί με τους δημόσιους υπαλλήλους και τη γραφειοκρατία. Προτιμά να πνίξει τον ιδιωτικό τομέα, να βυθίσει την οικονομία σε ύφεση και να διαλύσει τη χώρα παρά να τα βάλει με τους “ημέτερους”.
Αν λοιπόν η κυβέρνηση εφαρμόσει τον προυπολογισμό του 2004 και ταυτόχρονα φτιάξει ενα φορολογικό νόμο 25 σελίδων με μειωμένους και ξεκάθαρους φορολογικούς συντελεστές, το άμεσο πρόβλημα λύνεται. Αν παράλληλα φροντίσει να αλλάξει τα κακώς κείμενα στο δημόσιο, να καταργήσει τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων ώστε να μπορεί να περιορίσει τον αριθμό τους, αν μειώσει τον αριθμό των βουλευτών για να περιοριστούν τα ρουσφέτια, αν περιορίσει τη δυνατότητα να στήνουν καριέρα γεννεών οι βουλευτές μειώνοντας την θητεία τους μέχρι τρείς τετραετίες χωρίς το δικαίωμα επανεκλογής, αν αποφασίσει να τα βάλει με τη γραφειοκρατία, τότε το πρόβλημα δεν θα ξαναδημιουργηθεί.
Και φυσικά αν τα βάλει με τη γραφειοκρατία και αν καταργήσει τη μονιμότητα, θα λυθούν και τα προβλήματα της διαφθοράς, της υγείας, της παιδείας, του ασφαλιστικού συστήματος και όλα τα άλλα που μας ταλανίζουν, διότι και αυτά απο αυτή την ιδιότυπη συνομωσία πολιτικών και δημοσίων υπαλλήλων προέρχονται.
Όμως, επαναλαμβάνω και τονίζω το εξής: ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ η κυβέρνηση να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο. Ας μην ρωτάνε λοιπόν οι κυβερνητικοί παράγοντες και οι αναγνώστες αγωνιωδώς αν έχουμε καμία πρόταση, ούτε να αναρωτιούνται γιατί δεν φτιάχνουν τα πράγματα. Τα πράγματα δεν θα φτιάξουν κύριοι, όσο τα συμφέροντα του πολιτικού συστήματος και του δημοσίου τομέα ταυτίζονται.
Τρίτη 15 Μαρτίου 2011
Σκηνές βιβλικής καταστροφής στην Ιαπωνία.
Για τη «µεγαλύτερη κρίση που έχει να αντιµετωπίσει η Ιαπωνία από το τέλος του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου» έκανε λόγο χθες ο πρωθυπουργός της χώρας Ναότο Καν και τα γεγονότα φαίνεται ότι δικαιώνουν αυτήν την εκτίµηση. Η γη συνεχίζει να τρέµει τέσσερις ηµέρες µετά τον καταστροφικό σεισµό (το µέγεθος του οποίου αναβαθµίστηκε σε 9 βαθµούς της κλίµακας ρίχτερ) ενώ τα ειδικά συνεργεία δίνουν απεγνωσµένα µάχη για να αποτρέψουν την πλήρη τήξη τεσσάρων πυρηνικών αντιδραστήρων στα βορειοδυτικά της χώρας – τελευταία τους ελπίδα είναι να τους γεµίσουν µε θαλασσινό νερό ώστε να µειωθεί η θερµοκρασία, µιας και τα συστήµατα ψύξης δεν λειτουργούν. Μια ολόκληρη πόλη έχει καλυφθεί από τα νερά, οι περισσότεροι κάτοικοί της αγνοούνται, ενώ ο αριθµός των νεκρών από τον σεισµό και το τσουνάµι υπολογίζεται ότι θα ξεπεράσει τους 10.000.
Μανώλης Ρασούλης.Στην υπεράσπιση του εαυτού μου
Πέμπτη, Φεβρουάριος 25, 2010
Στην υπεράσπιση του εαυτού μου
(Στην μνήμη ενός σημαντικού Ελληνα που πέθανε μόνος αυτές τις ημέρες.)
Πως γίνεται εγώ που οραματίστηκα την Ελλάδα σαν «πολιτισμική Ελβετία» να γράφω τίτλους που μπορεί ν’ακουστούν σαν περιαυτολογία;΄Ελα ντε. Εγώ που εμπλέκομαι στο θέμα και στο ανάθεμα, ξέρω τι συνέβη και πως να το εξηγήσω έτσι ούτως ώστε να φανεί οτι πρόκειται για τη τρέχουσα πραγματικότητα,την αντικειμενικότητα και το ανάποδο της εαυτολογίας.
Εν τούτοις γράφω το παρόν κείμενο.Γράφω κι ένα άλλο που θα το στείλω μεταφρασμένο στις Βρυξέλλες για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου διότι προσφάτως η Ευρώπη φόρτωσε το λεγόμενο ελληνικό λαό με χαρακτηρισμούς όπως: άσωτος , απατεών κλπ, κλπ.
Φαντάζομαι τι εννοεί η Βρυξέλλα, όμως γενίκευσε απολύτως και ούτων ειπείν μας πήραν τα σκάγια όλους μαζί και με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Διότι άνθρωποι σαν και μένα, συντριπτική μειοψηφία ομολογουμένως, προείδαμε -εν αντιθέσει με τους επαγγελματίες πολιτικούς προειδοποιήσαμε, προτείναμε, δεν εισακούσθημεν, ηττηθήκαμε και δυστυχώς να ‘μαστε σ’αυτή τη σκατοκατάσταση.
Ο «πολιτικός πολιτισμός» εν Ελλάδι (βάλε λάδι κ’έλα βράδυ) τα ‘χει παίξει.Έχασε τη μπάλλα,του ΄φυγε ο τάκος για τον εξής απλό λόγο: ξεκινώντας απο τα ίδια συμφέροντα του και τελειώνοντας στα ίδια συμφέροντα του δεν μπόρεσε να δει την αντικειμενικότητα -και αυτή είναι στο κάτω-κάτω η δουλειά του- δεν πήραν πρέφα τη θύελλα και αυτό σημαίνει οτι φάνηκαν και ήταν ανάξιοι των καταστάσεων και του επαγγέλματός τους, κι όταν την πήραν, επειδή αναγκάστηκαν απ’ την ίδια τη θύελλα και τους προϊσταμένους τους πανταχόθεν, κατέστη προφανές οτι αντιδρούν σαν πουπέ, αρα η χώρα τούτη δεν υφίσταται.
Αυτό ακριβώς είχαμε πάρει εμείς χαμπάρι, ιδίως εγώ, και ως καλή Κασσάνδρα έβγαινα -όπου μπόραγα- να κρούω τον κώδωνα του κινδύνου αφού το ζήτημα ήταν το πολιτισμικό γίγνεσθαι, δηλαδή τι τύπο μέσου πολίτη γουστάρει και σφυριλατεί το στάτους , και τι νοοτροπία και αντανακλαστικά εγκαθιδρύονται σ’ένα λαό με χίλιες αντιφάσεις, σχεδόν μπαλαφάρα, μη παραγωγικό, σχεδόν αποτυχημένο μια τρύπα στο νερό, που όμως όπως λέγεται μπορεί να συμπαρασύρει στο γκρεμό το ευρώ κι αυτήν ακόμη τη κραταιά Ευρώπη.
Η κρίση είναι συστημική και πλανητική. Αντανακλάται μοιραία κι εδώ. Γι΄αυτό θα έπρεπε εδώ και δεκαετίες οι περιβόητοι απόγονοι του Αριστοτέλη, του Σωκράτη και του Ηράκλειτου να αυτοεκπαιδεύονται για να γίνουν το πεδίο στο οποίο απεγνωσμένα οι συνάνθρωποί μας να συνέρχονται εδώ, στην ομορφότερη και ιστορικότερη χώρα του κόσμου, να βρούμε τον ιερό μπούσουλα,το άγιο πασπαρτού, που θα μας άνοιγε τις πύλες του νέου ρεαλισμού,τη σωτηρία του πλανήτη και της ζωής επ’αυτού.
Τώρα ΓΑΜΑΤΑ ΜΕ ΚΑΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. Αντιδρά ο πολιτικός πολιτισμός. Όμως φεύ. Ούτε ο ίδιος δεν πιστεύει οτι θα βγούμε απο την κινούμενη άμμο. Παίρνει τεχνικά μέτρα. Η νοοτροπία μένει.Ο πολιτισμικός πολιτισμός τον οποίο εκφράζω με μέγα πάθος, μένει αιχμάλωτος της Τζέντα.
Η κεκτημένη ταχύτητα παρασύρει το μέσο πολίτη ο οποίος είναι αρπαγμένος και ηδονείται απο το δόγμα : αγωνίζεσθαι περί πάρτης. Διότι στη δράση κολλάει το σίδερο. Η αντίδραση είναι μεν αναπόφευκτη, όμως ανίκανη να λύσει κάτι.
Πριν την οικονομική μας νεκροφάνεια, προϋπήρξε η πνευματική μας και ιδεολογική μας. Τώρα δεν έχει ούτε ελπίδα η χώρα, ούτε ρυθμό ούτε στυλ. Είναι το μαύρο πρόβατο, ο άσωτος, χωρίς πατέρα να σφάξει τον ταύρο το σιτευτό άμα τη επιστροφή, και για ΄μένα μια θλίψη, ένας θυμός κι ένα γαμώτο.
Γιατί εμείς, οι... εξωτικοί και συνήθεις ύποπτοι, πιάσαμε το θέμα της ψυχολογίας στις ενθάδε μάζες και στον καθένα πολίτη χωριστά. Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε αντίβαρα και μετά να εκφράσουμε το αντίδοτο. Απίστευτοι μηχανισμοί ενεργοποιήθηκαν για να μας -με- καταστείλουν.Ποτέ τόσοι πολλοί δεν πολέμησαν έναν τόσο ένα. Με απίστευτη λύσσα και τεχνική οι πραίτορες του Κόμοδου, χτυπώντας ανηλεώς κάτω απο τη ζώνη, συνεπικουρούμενοι απο την πλειοψηφία των πολιτικών και των άχρηστων επιχειρηματιών μας, συμβιβασμένοι με τα χουνέρια του πλήθους -μαζική παραγωγή, μαζική καταστροφή- και του μεταμφιεσμένου όχλου, κατόρθωσαν να επιβάλλουν παντίοις τρόποις έναν διυλισμένο χουλιγκανισμό, μια αμετροέπεια, ενα αμοράλ το οποίο σαν καρκίνος έφαγε τον κοινωνικό ιστό κι έμεινε το Ελλάντα μια χώρα άχωρη.
Η μομφή μου είναι προς πάσα κατεύθυνση. Και δεν το λέω με κακία. Δεν το λέω απο εκδικητικότητα σε στυλ: εγώ καλά σου τα ΄λεγα και τ’άκουγες παράλογα. Κι ούτε εκφράζω διαθέσεις ενάντια στην ευμάρεια. Η ευμάρεια είναι σαν το κουκούλι όπου η κάμπια γίνεται πεταλούδα.
Ναι, υπερασπίζομαι τον εαυτό μου μη δεχόμενος τον τίτλο: άσωτος, απατεών κλπ. Γιατί προσπάθησα απο τότε που έγραφα και εξέδιδα το «Αβγό» να προτρέψω σ’ένα νέο τρόπο σκέψης τον πολίτη που ζει εκεί που περπάτησε ο Κλεισθένης, ο Αριστείδης, ο Αλέξανδρος, ο Λυκούργος κλπ, κλπ.
Το θεωρώ διπλή ντροπή τώρα να΄μαστε ο πρωκτός της Ευρώπης επειδή πήραμε ψηλά τον αμανέ. Ποιός μας έδωσε το δικαίωμα; Υπάρχει ακόμα η κάστα που κατατρώει το μεδούλι της χώρας.Και δεν είναι μόνο τα golden boys διεθνώς και εγχωρίως. Είναι η απόλυτη σύγχιση για το τι «μένει» γενέσθαι. Μετά απο μία κρίση πάντα έρχεται ένας πόλεμος. Και τώρα ο πόλεμος σημαίνει πυρηνικά.
Θέλω να σας βεβαιώσω οτι μ΄αυτό το κείμενο δεν εξέφρασα την προσωπική μου πίκρα, ούτε πάσχω απο γεροντική άννοια όπως εγράφη σε άρθρο της «Ε».
Θα επανέλθω στις προτάσεις μου και ναι, επειδή δεν πραγματοποιήθηκαν φτάσαμε στην καταστροφή. Γιατί περί καταστροφής πρόκειται.
Στην υπεράσπιση του εαυτού μου
(Στην μνήμη ενός σημαντικού Ελληνα που πέθανε μόνος αυτές τις ημέρες.)
Πως γίνεται εγώ που οραματίστηκα την Ελλάδα σαν «πολιτισμική Ελβετία» να γράφω τίτλους που μπορεί ν’ακουστούν σαν περιαυτολογία;΄Ελα ντε. Εγώ που εμπλέκομαι στο θέμα και στο ανάθεμα, ξέρω τι συνέβη και πως να το εξηγήσω έτσι ούτως ώστε να φανεί οτι πρόκειται για τη τρέχουσα πραγματικότητα,την αντικειμενικότητα και το ανάποδο της εαυτολογίας.
Εν τούτοις γράφω το παρόν κείμενο.Γράφω κι ένα άλλο που θα το στείλω μεταφρασμένο στις Βρυξέλλες για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου διότι προσφάτως η Ευρώπη φόρτωσε το λεγόμενο ελληνικό λαό με χαρακτηρισμούς όπως: άσωτος , απατεών κλπ, κλπ.
Φαντάζομαι τι εννοεί η Βρυξέλλα, όμως γενίκευσε απολύτως και ούτων ειπείν μας πήραν τα σκάγια όλους μαζί και με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Διότι άνθρωποι σαν και μένα, συντριπτική μειοψηφία ομολογουμένως, προείδαμε -εν αντιθέσει με τους επαγγελματίες πολιτικούς προειδοποιήσαμε, προτείναμε, δεν εισακούσθημεν, ηττηθήκαμε και δυστυχώς να ‘μαστε σ’αυτή τη σκατοκατάσταση.
Ο «πολιτικός πολιτισμός» εν Ελλάδι (βάλε λάδι κ’έλα βράδυ) τα ‘χει παίξει.Έχασε τη μπάλλα,του ΄φυγε ο τάκος για τον εξής απλό λόγο: ξεκινώντας απο τα ίδια συμφέροντα του και τελειώνοντας στα ίδια συμφέροντα του δεν μπόρεσε να δει την αντικειμενικότητα -και αυτή είναι στο κάτω-κάτω η δουλειά του- δεν πήραν πρέφα τη θύελλα και αυτό σημαίνει οτι φάνηκαν και ήταν ανάξιοι των καταστάσεων και του επαγγέλματός τους, κι όταν την πήραν, επειδή αναγκάστηκαν απ’ την ίδια τη θύελλα και τους προϊσταμένους τους πανταχόθεν, κατέστη προφανές οτι αντιδρούν σαν πουπέ, αρα η χώρα τούτη δεν υφίσταται.
Αυτό ακριβώς είχαμε πάρει εμείς χαμπάρι, ιδίως εγώ, και ως καλή Κασσάνδρα έβγαινα -όπου μπόραγα- να κρούω τον κώδωνα του κινδύνου αφού το ζήτημα ήταν το πολιτισμικό γίγνεσθαι, δηλαδή τι τύπο μέσου πολίτη γουστάρει και σφυριλατεί το στάτους , και τι νοοτροπία και αντανακλαστικά εγκαθιδρύονται σ’ένα λαό με χίλιες αντιφάσεις, σχεδόν μπαλαφάρα, μη παραγωγικό, σχεδόν αποτυχημένο μια τρύπα στο νερό, που όμως όπως λέγεται μπορεί να συμπαρασύρει στο γκρεμό το ευρώ κι αυτήν ακόμη τη κραταιά Ευρώπη.
Η κρίση είναι συστημική και πλανητική. Αντανακλάται μοιραία κι εδώ. Γι΄αυτό θα έπρεπε εδώ και δεκαετίες οι περιβόητοι απόγονοι του Αριστοτέλη, του Σωκράτη και του Ηράκλειτου να αυτοεκπαιδεύονται για να γίνουν το πεδίο στο οποίο απεγνωσμένα οι συνάνθρωποί μας να συνέρχονται εδώ, στην ομορφότερη και ιστορικότερη χώρα του κόσμου, να βρούμε τον ιερό μπούσουλα,το άγιο πασπαρτού, που θα μας άνοιγε τις πύλες του νέου ρεαλισμού,τη σωτηρία του πλανήτη και της ζωής επ’αυτού.
Τώρα ΓΑΜΑΤΑ ΜΕ ΚΑΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. Αντιδρά ο πολιτικός πολιτισμός. Όμως φεύ. Ούτε ο ίδιος δεν πιστεύει οτι θα βγούμε απο την κινούμενη άμμο. Παίρνει τεχνικά μέτρα. Η νοοτροπία μένει.Ο πολιτισμικός πολιτισμός τον οποίο εκφράζω με μέγα πάθος, μένει αιχμάλωτος της Τζέντα.
Η κεκτημένη ταχύτητα παρασύρει το μέσο πολίτη ο οποίος είναι αρπαγμένος και ηδονείται απο το δόγμα : αγωνίζεσθαι περί πάρτης. Διότι στη δράση κολλάει το σίδερο. Η αντίδραση είναι μεν αναπόφευκτη, όμως ανίκανη να λύσει κάτι.
Πριν την οικονομική μας νεκροφάνεια, προϋπήρξε η πνευματική μας και ιδεολογική μας. Τώρα δεν έχει ούτε ελπίδα η χώρα, ούτε ρυθμό ούτε στυλ. Είναι το μαύρο πρόβατο, ο άσωτος, χωρίς πατέρα να σφάξει τον ταύρο το σιτευτό άμα τη επιστροφή, και για ΄μένα μια θλίψη, ένας θυμός κι ένα γαμώτο.
Γιατί εμείς, οι... εξωτικοί και συνήθεις ύποπτοι, πιάσαμε το θέμα της ψυχολογίας στις ενθάδε μάζες και στον καθένα πολίτη χωριστά. Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε αντίβαρα και μετά να εκφράσουμε το αντίδοτο. Απίστευτοι μηχανισμοί ενεργοποιήθηκαν για να μας -με- καταστείλουν.Ποτέ τόσοι πολλοί δεν πολέμησαν έναν τόσο ένα. Με απίστευτη λύσσα και τεχνική οι πραίτορες του Κόμοδου, χτυπώντας ανηλεώς κάτω απο τη ζώνη, συνεπικουρούμενοι απο την πλειοψηφία των πολιτικών και των άχρηστων επιχειρηματιών μας, συμβιβασμένοι με τα χουνέρια του πλήθους -μαζική παραγωγή, μαζική καταστροφή- και του μεταμφιεσμένου όχλου, κατόρθωσαν να επιβάλλουν παντίοις τρόποις έναν διυλισμένο χουλιγκανισμό, μια αμετροέπεια, ενα αμοράλ το οποίο σαν καρκίνος έφαγε τον κοινωνικό ιστό κι έμεινε το Ελλάντα μια χώρα άχωρη.
Η μομφή μου είναι προς πάσα κατεύθυνση. Και δεν το λέω με κακία. Δεν το λέω απο εκδικητικότητα σε στυλ: εγώ καλά σου τα ΄λεγα και τ’άκουγες παράλογα. Κι ούτε εκφράζω διαθέσεις ενάντια στην ευμάρεια. Η ευμάρεια είναι σαν το κουκούλι όπου η κάμπια γίνεται πεταλούδα.
Ναι, υπερασπίζομαι τον εαυτό μου μη δεχόμενος τον τίτλο: άσωτος, απατεών κλπ. Γιατί προσπάθησα απο τότε που έγραφα και εξέδιδα το «Αβγό» να προτρέψω σ’ένα νέο τρόπο σκέψης τον πολίτη που ζει εκεί που περπάτησε ο Κλεισθένης, ο Αριστείδης, ο Αλέξανδρος, ο Λυκούργος κλπ, κλπ.
Το θεωρώ διπλή ντροπή τώρα να΄μαστε ο πρωκτός της Ευρώπης επειδή πήραμε ψηλά τον αμανέ. Ποιός μας έδωσε το δικαίωμα; Υπάρχει ακόμα η κάστα που κατατρώει το μεδούλι της χώρας.Και δεν είναι μόνο τα golden boys διεθνώς και εγχωρίως. Είναι η απόλυτη σύγχιση για το τι «μένει» γενέσθαι. Μετά απο μία κρίση πάντα έρχεται ένας πόλεμος. Και τώρα ο πόλεμος σημαίνει πυρηνικά.
Θέλω να σας βεβαιώσω οτι μ΄αυτό το κείμενο δεν εξέφρασα την προσωπική μου πίκρα, ούτε πάσχω απο γεροντική άννοια όπως εγράφη σε άρθρο της «Ε».
Θα επανέλθω στις προτάσεις μου και ναι, επειδή δεν πραγματοποιήθηκαν φτάσαμε στην καταστροφή. Γιατί περί καταστροφής πρόκειται.
Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011
Συμβιβασμός με την κρίση
του Γιάνη Βαρουφάκη 14/03/2011
Δεν είναι η πρώτη φορά που τα μέσα "ενημέρωσης" βάζουν τα γιορτινά τους, πανηγυρίζοντας για κάτι που, με μαθηματική ακρίβεια, θα αποδειχθεί ανούσιο (στην καλύτερη περίπτωση) ή καταστροφικό (στην χειρότερη). Τα ίδια συνέβησαν τον Μάιο του 2010, μετά τον "θρίαμβο" του Μνημονίου, τα ίδια είχαμε και πιο πρόσφατα όταν στις αρχές Φεβρουαρίου τα κανάλια και οι εφημερίδες μας υποδέχθηκαν μια από τις πιο άτυχες στιγμές της ΕΕ ως "επιτυχία" (βλ. εδώ). Έτσι και τώρα. Η εθνική ανακούφιση για την επιμήκυνση αποτελεί πλάνη που, βέβαια, οι εξελίξεις θα σκορπίσουν στους πέντε ανέμους της συνεχιζόμενης Κρίσης.
Για να μην με κατηγορήσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για μεμψιμοιρία, να πω ότι, προφανώς, καλά κάναμε και δεχθήκαμε την επιμήκυνση και τη μείωση του επιτοκίου. Όσο για την δανειοδότηση των εκτός αγορών χωρών από το EFSF μετά το 2013, ο πεινασμένος δεν μπορεί να αρνηθεί το όποιο ξεροκόμματο του πετάνε. Τους λόγους όμως για την ανακούφιση και την θριαμβολογία δεν τους βλέπω. Αντίθετα, τα νέα είναι μαύρα κι άραχνα. Τα μαντάτα που μας ήρθαν από την Εσπερία επιβεβαιώνουν ότι η Ευρώπη αποφάσισε να μην αποφασίσει. Αποφάσισε να τρενάρει την Κρίση, βαθαίνοντάς την. Αποφάσισε ότι ο Τιτανικός πρέπει να συνεχίσει ακάθεκτος, πάση θυσία, την πορεία του προς το παγόβουνο.
Μήπως είμαι υπερβολικός; Μήπως καταστροφολογώ; Τίποτα δεν θα ήθελα φίλες και φίλοι περισσότερο από το να αποδειχθώ εσφαλμένος, να καταλήξω καλυμμένος με πίσσα και πούπουλα στην Πλατεία Συντάγματος, να με δείχνουν στα παιδιά και να λένε: "Αυτά παθαίνουν οι καταστροφο-οικονομολόγοι παιδί μου. Εσύ να σκέφτεσαι όπως τα Μέσα Ενημέρωσης, των οποίων τα ένστικτα είναι, εντέλει, σωστά. Να θυμάσαι την 24η Μαρτίου του 2011 ως μέρα που, σε πείσμα Κασσανδρών όπως αυτός ο απαίσιος, η Ελλάδα γύρισε σελίδα και, με αρωγό την Ευρώπη, νίκησε την Κρίση."
Πότε θα έπρεπε να πανηγυρίζουμε με μια τέτοια απόφαση; Πρώτον, αν αυτά που "κερδίσαμε", τα... κερδίσαμε. Τι σημαίνει "κερδίζω" σε μια διαπραγμάτευση; Σημαίνει ότι αποσπώ από το αντίπαλο μέρος κάτι που εκείνο δεν είχε συμφέρον να μου δώσει. Ή, τουλάχιστον, κάτι που δεν θα μου έδινε αν δεν πάλευα με νύχια και με δόντια να αποσπάσω. Υπό αυτή την έννοια δεν κερδίσαμε τίποτα. Ό,τι πήραμε θα μας το έδιναν και να μην το ζητάγαμε. Αν δεν γινόταν η επιμήκυνση, το 2013/4 θα κάναμε, θέλοντας και μη, στάση πληρωμών - αυτό δηλαδή που η Γερμανία δεν δέχεται επ' ουδενί. Σε αυτήν την περίπτωση, το δάνειο των €110 δισ του Μαΐου θα πήγαινε στράφι. Θα χάνανε οι παλαιοί δανειστές μας (των €300 δισ τα οποία μας γονάτισαν τον Μάιο, και τα οποία φαίνεται ότι... ξεχάσαμε - αν κρίνει κανείς ότι μόνο για τα 110 της τρόικας μιλάμε ) αλλά και οι νέοι (η τρόικα). Όσο για την αγορά νέων ελληνικών ομολόγων από το EFSF μετά το 2013, το ίδιο ισχύει: Δεδομένου ότι το ελληνικό δημόσιο σε καμία των περιπτώσεων δεν πρόκειται να επιστρέψει στις αγορές ως τότε, χωρίς αυτόν τον άμεσο νέο δανεισμό θα κάναμε στάση πληρωμών το 2013. Και πάλι χαμένοι θα έβγαιναν παλαιοί δανειστές και τρόικα. Οπότε, οι μεγάλες "κατακτήσεις" του Σαββατοκύριακου αποδεικνύονται κινήσεις που η τρόικα θα έκανε έτσι κι αλλιώς. Μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να θεωρεί εαυτόν ωφελημένη από αυτές τις κινήσεις. Σε καμία περίπτωση όμως δεν δικαιούται τον ισχυρισμό ότι πέτυχε νίκη λαμπρή στο πεδίο των σκληρών διαπραγματεύσεων με τους "ξένους". Αν μη τι άλλο, τα ακούνε αυτά οι "ξένοι" και κουνάνε το κεφάλι τους. Αρκετά έχει διασυρθεί η αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό. Δεν χρειάζεται να την διασύρουμε κι άλλο.
Μήπως όμως, ακόμα κι αν ισχύει το ότι αυτά που πήραμε θα μας τα έδιναν κι από μόνοι τους, είμαστε σε έναν λιγότερο ακανθώδη δρόμο; Μήπως διαφαίνεται το φως στο τούνελ; Μήπως η Ευρώπη έχει αρχίσει να κινείται, έστω και αργά, προς την σωστή κατεύθυνση; Απαντώ με μία σκληρή λέξη: ΟΧI! Όχι, προς το παρόν τουλάχιστον. Ας εξηγηθώ: Τι συνέβη τον περασμένο Μάιο; Οι εταίροι μας προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν την Κρίση προσθέτοντας νέα δάνεια στα υπάρχοντα την ώρα που το Μνημόνιο επέβαλε γενναία μείωση της πίτας (του ΑΕΠ της χώρας) από την οποία θα πρέπει να αποπληρώσουμε τα νέα και τα παλαιά δάνεια. Έτσι, αντί τα νέα δάνεια να καθησυχάσουν τις αγορές, μειώνοντας τα spreads, πέτυχαν το αντίθετο. Το ίδιο συνέβη σε άλλες χώρες (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και προσεχώς Ιταλία, Βέλγιο).
Το έχω γράψει δεκάδες φορές αλλά ας το ξαναγράψω άλλη μία φορά: Τα δάνεια βοηθούν τους φερέγγυους που αντιμετωπίζουν πρόβλημα ρευστότητας. Δεν βοηθούν τους αφερέγγυους των οποίων το πρόβλημα είναι η αδυναμία εξυπηρέτησης των υπαρχόντων δανείων λόγω χαμηλού εισοδήματος και περιουσιακών στοιχείων που δεν αρκούν για τον σκοπό. Σε αυτή την περίπτωση, η περαιτέρω δανειοδότηση, ιδίως όταν γίνεται υπό τον όρο της συρρίκνωσης των εισοδημάτων, μεταφέρει την πτώχευση στο μέλλον διογκώνοντας όμως το πρόβλημα. Αυτό ακριβώς έκανε το Μνημόνιο του Μαΐου: Αποσόβησε μια άμεση έκρηξη εξασφαλίζοντας μια κατά πολύ μεγαλύτερη έκρηξη για το 2013/4. Και τώρα που αυτό το κατάλαβαν όλοι (μιας και τους κατέδειξαν οι αγορές), τι κάνουν; Προσθέτουν κι άλλα δάνεια από το 2013, με μικρές ρυθμίσεις για τα υπάρχοντα, έτσι ώστε η έκρηξη του 2013/4 να αναβληθεί για το τέλος της δεκαετίας, οπότε θα είναι ακόμα ισχυρότερη από εκείνη που θα γινόταν το 2013/4.
Θα μου πουν κάποιοι: Καλό δεν είναι αυτό; Να μετατίθεται συνέχεια η έκρηξη στο μέλλον, έτσι ώστε ποτέ να μην έρθει ή, καλύτερα, έως ότου καταφέρουμε να ορθοποδήσουμε; Μακάρι να υπήρχε βάση σε αυτή την (κατά Dickens) Μεγάλη Προσδοκία. Η πικρή αλήθεια που η κυβέρνηση πεισματικά αρνείται να κοιτάξει στα μάτια είναι ότι, στο μεταξύ, η χώρα τελεί υπό την σκιά μιας απόλυτης στάσης επενδύσεων. Η επιμήκυνση που 'κερδίσαμε', ουσιαστικά, αποτελεί επιμήκυνση της περιόδου στάσης επενδύσεων στην χώρα. Επιμήκυνση που εγγυάται την ανάπτυξη της υποανάπτυξης. (Αλήθεια, ποιος τρελλός επενδύει σε μια χώρα όπου υπάρχει ωρολογιακή βόμβα που θα εκραγεί σε μια δεκαετία;)
Σας ρωτώ, λοιπόν, φίλες και φίλοι: Προς τι οι γιορτές, οι θρίαμβοι, η απλή ανακούφιση ακόμα; Η Ευρώπη, με την προχτεσινή της απόφαση, το μόνο που έκανε ήταν να αποφύγει μια ακόμα φορά τις δομικές αλλαγές στην αρχιτεκτονική της ευρωζώνης χωρίς τις οποίες καμμία επιμήκυνση, κανένας νέος δανεισμός, καμία μικροαλλαγή των όρων υπάρχοντος δανεισμού δεν πρόκειται να σταματήσουν την Κρίση που υπονομεύει ολόκληρη την οικονομία της ευρωζώνης. Που είναι το ευρωομόλογο κ. Πρωθυπουργέ, για το οποίο ξεκινήσαμε και καμπάνια; Το συζητήσατε καν με την κα Μέρκελ;
Μπορεί η δική μας πρόταση (με τον συνδυασμό αναδιάρθρωσης όλου του ευρωπαϊκού χρέους, το επιλεκτικό κούρεμα ομολόγων, την εκκαθάριση του τραπεζικού συστήματος και την επιστράτευση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων που προτείνει) να μην είναι η βέλτιστη (αν και δεν έχω δει κάτι καλύτερο, προς το παρόν). Όμως, λύση της Κρίσης χωρίς τέτοιου είδους δομικές αλλαγές δεν θα επιτευχθεί. Έως τότε η Ελλάδα μας θα αδυνατεί να ορθοποδήσει όσο σκληρά και να δουλέψουμε, όσο και να ανασκουμπωθούμε, όσο και βαθειά να βάλουμε το νυστέρι στην διαφθορά και στην αναλγησία.
Πότε λοιπόν δικαιούμαστε να ανακουφιστούμε; (Πόσο μάλιστα να γιορτάσουμε;) Όταν οι πλεονασματικές χώρες αποφασίσουν ένα απλό πράγμα: Να σταματήσουν να προσπαθούν να 'επιλύσουν' την Κρίση φορτώνοντας με φορολογικά βάρη τους πολίτες τους (Γερμανούς, Αυστριακούς, Φιλανδούς και Ολλανδούς) υπέρ των ελλειμματικών κρατών σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποφύγουν την εκκαθάριση των δικών τους ουσιαστικά πτωχευμένων τραπεζών (ιδίως των Γερμανικών), την αναδιάρθρωση του συνολικού ευρωπαϊκού χρέους, και την οριστική απώλεια της δυνατότητάς τους να εγκαταλείψουν την ευρωζώνη. Τότε, και μόνο τότε, να νιώσουμε την ανακούφιση που τόσο έχουμε ανάγκη.
Ένας συμβιβασμός με την Κρίση. Αυτό κόμισε ο κ. Πρωθυπουργός από την Ευρώπη. Και γιατί είναι μαύρο κι άραχνο μαντάτο αυτό; Επειδή η Κρίση είναι ασυμβίβαστη...
Δεν είναι η πρώτη φορά που τα μέσα "ενημέρωσης" βάζουν τα γιορτινά τους, πανηγυρίζοντας για κάτι που, με μαθηματική ακρίβεια, θα αποδειχθεί ανούσιο (στην καλύτερη περίπτωση) ή καταστροφικό (στην χειρότερη). Τα ίδια συνέβησαν τον Μάιο του 2010, μετά τον "θρίαμβο" του Μνημονίου, τα ίδια είχαμε και πιο πρόσφατα όταν στις αρχές Φεβρουαρίου τα κανάλια και οι εφημερίδες μας υποδέχθηκαν μια από τις πιο άτυχες στιγμές της ΕΕ ως "επιτυχία" (βλ. εδώ). Έτσι και τώρα. Η εθνική ανακούφιση για την επιμήκυνση αποτελεί πλάνη που, βέβαια, οι εξελίξεις θα σκορπίσουν στους πέντε ανέμους της συνεχιζόμενης Κρίσης.
Για να μην με κατηγορήσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για μεμψιμοιρία, να πω ότι, προφανώς, καλά κάναμε και δεχθήκαμε την επιμήκυνση και τη μείωση του επιτοκίου. Όσο για την δανειοδότηση των εκτός αγορών χωρών από το EFSF μετά το 2013, ο πεινασμένος δεν μπορεί να αρνηθεί το όποιο ξεροκόμματο του πετάνε. Τους λόγους όμως για την ανακούφιση και την θριαμβολογία δεν τους βλέπω. Αντίθετα, τα νέα είναι μαύρα κι άραχνα. Τα μαντάτα που μας ήρθαν από την Εσπερία επιβεβαιώνουν ότι η Ευρώπη αποφάσισε να μην αποφασίσει. Αποφάσισε να τρενάρει την Κρίση, βαθαίνοντάς την. Αποφάσισε ότι ο Τιτανικός πρέπει να συνεχίσει ακάθεκτος, πάση θυσία, την πορεία του προς το παγόβουνο.
Μήπως είμαι υπερβολικός; Μήπως καταστροφολογώ; Τίποτα δεν θα ήθελα φίλες και φίλοι περισσότερο από το να αποδειχθώ εσφαλμένος, να καταλήξω καλυμμένος με πίσσα και πούπουλα στην Πλατεία Συντάγματος, να με δείχνουν στα παιδιά και να λένε: "Αυτά παθαίνουν οι καταστροφο-οικονομολόγοι παιδί μου. Εσύ να σκέφτεσαι όπως τα Μέσα Ενημέρωσης, των οποίων τα ένστικτα είναι, εντέλει, σωστά. Να θυμάσαι την 24η Μαρτίου του 2011 ως μέρα που, σε πείσμα Κασσανδρών όπως αυτός ο απαίσιος, η Ελλάδα γύρισε σελίδα και, με αρωγό την Ευρώπη, νίκησε την Κρίση."
Πότε θα έπρεπε να πανηγυρίζουμε με μια τέτοια απόφαση; Πρώτον, αν αυτά που "κερδίσαμε", τα... κερδίσαμε. Τι σημαίνει "κερδίζω" σε μια διαπραγμάτευση; Σημαίνει ότι αποσπώ από το αντίπαλο μέρος κάτι που εκείνο δεν είχε συμφέρον να μου δώσει. Ή, τουλάχιστον, κάτι που δεν θα μου έδινε αν δεν πάλευα με νύχια και με δόντια να αποσπάσω. Υπό αυτή την έννοια δεν κερδίσαμε τίποτα. Ό,τι πήραμε θα μας το έδιναν και να μην το ζητάγαμε. Αν δεν γινόταν η επιμήκυνση, το 2013/4 θα κάναμε, θέλοντας και μη, στάση πληρωμών - αυτό δηλαδή που η Γερμανία δεν δέχεται επ' ουδενί. Σε αυτήν την περίπτωση, το δάνειο των €110 δισ του Μαΐου θα πήγαινε στράφι. Θα χάνανε οι παλαιοί δανειστές μας (των €300 δισ τα οποία μας γονάτισαν τον Μάιο, και τα οποία φαίνεται ότι... ξεχάσαμε - αν κρίνει κανείς ότι μόνο για τα 110 της τρόικας μιλάμε ) αλλά και οι νέοι (η τρόικα). Όσο για την αγορά νέων ελληνικών ομολόγων από το EFSF μετά το 2013, το ίδιο ισχύει: Δεδομένου ότι το ελληνικό δημόσιο σε καμία των περιπτώσεων δεν πρόκειται να επιστρέψει στις αγορές ως τότε, χωρίς αυτόν τον άμεσο νέο δανεισμό θα κάναμε στάση πληρωμών το 2013. Και πάλι χαμένοι θα έβγαιναν παλαιοί δανειστές και τρόικα. Οπότε, οι μεγάλες "κατακτήσεις" του Σαββατοκύριακου αποδεικνύονται κινήσεις που η τρόικα θα έκανε έτσι κι αλλιώς. Μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να θεωρεί εαυτόν ωφελημένη από αυτές τις κινήσεις. Σε καμία περίπτωση όμως δεν δικαιούται τον ισχυρισμό ότι πέτυχε νίκη λαμπρή στο πεδίο των σκληρών διαπραγματεύσεων με τους "ξένους". Αν μη τι άλλο, τα ακούνε αυτά οι "ξένοι" και κουνάνε το κεφάλι τους. Αρκετά έχει διασυρθεί η αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό. Δεν χρειάζεται να την διασύρουμε κι άλλο.
Μήπως όμως, ακόμα κι αν ισχύει το ότι αυτά που πήραμε θα μας τα έδιναν κι από μόνοι τους, είμαστε σε έναν λιγότερο ακανθώδη δρόμο; Μήπως διαφαίνεται το φως στο τούνελ; Μήπως η Ευρώπη έχει αρχίσει να κινείται, έστω και αργά, προς την σωστή κατεύθυνση; Απαντώ με μία σκληρή λέξη: ΟΧI! Όχι, προς το παρόν τουλάχιστον. Ας εξηγηθώ: Τι συνέβη τον περασμένο Μάιο; Οι εταίροι μας προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν την Κρίση προσθέτοντας νέα δάνεια στα υπάρχοντα την ώρα που το Μνημόνιο επέβαλε γενναία μείωση της πίτας (του ΑΕΠ της χώρας) από την οποία θα πρέπει να αποπληρώσουμε τα νέα και τα παλαιά δάνεια. Έτσι, αντί τα νέα δάνεια να καθησυχάσουν τις αγορές, μειώνοντας τα spreads, πέτυχαν το αντίθετο. Το ίδιο συνέβη σε άλλες χώρες (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και προσεχώς Ιταλία, Βέλγιο).
Το έχω γράψει δεκάδες φορές αλλά ας το ξαναγράψω άλλη μία φορά: Τα δάνεια βοηθούν τους φερέγγυους που αντιμετωπίζουν πρόβλημα ρευστότητας. Δεν βοηθούν τους αφερέγγυους των οποίων το πρόβλημα είναι η αδυναμία εξυπηρέτησης των υπαρχόντων δανείων λόγω χαμηλού εισοδήματος και περιουσιακών στοιχείων που δεν αρκούν για τον σκοπό. Σε αυτή την περίπτωση, η περαιτέρω δανειοδότηση, ιδίως όταν γίνεται υπό τον όρο της συρρίκνωσης των εισοδημάτων, μεταφέρει την πτώχευση στο μέλλον διογκώνοντας όμως το πρόβλημα. Αυτό ακριβώς έκανε το Μνημόνιο του Μαΐου: Αποσόβησε μια άμεση έκρηξη εξασφαλίζοντας μια κατά πολύ μεγαλύτερη έκρηξη για το 2013/4. Και τώρα που αυτό το κατάλαβαν όλοι (μιας και τους κατέδειξαν οι αγορές), τι κάνουν; Προσθέτουν κι άλλα δάνεια από το 2013, με μικρές ρυθμίσεις για τα υπάρχοντα, έτσι ώστε η έκρηξη του 2013/4 να αναβληθεί για το τέλος της δεκαετίας, οπότε θα είναι ακόμα ισχυρότερη από εκείνη που θα γινόταν το 2013/4.
Θα μου πουν κάποιοι: Καλό δεν είναι αυτό; Να μετατίθεται συνέχεια η έκρηξη στο μέλλον, έτσι ώστε ποτέ να μην έρθει ή, καλύτερα, έως ότου καταφέρουμε να ορθοποδήσουμε; Μακάρι να υπήρχε βάση σε αυτή την (κατά Dickens) Μεγάλη Προσδοκία. Η πικρή αλήθεια που η κυβέρνηση πεισματικά αρνείται να κοιτάξει στα μάτια είναι ότι, στο μεταξύ, η χώρα τελεί υπό την σκιά μιας απόλυτης στάσης επενδύσεων. Η επιμήκυνση που 'κερδίσαμε', ουσιαστικά, αποτελεί επιμήκυνση της περιόδου στάσης επενδύσεων στην χώρα. Επιμήκυνση που εγγυάται την ανάπτυξη της υποανάπτυξης. (Αλήθεια, ποιος τρελλός επενδύει σε μια χώρα όπου υπάρχει ωρολογιακή βόμβα που θα εκραγεί σε μια δεκαετία;)
Σας ρωτώ, λοιπόν, φίλες και φίλοι: Προς τι οι γιορτές, οι θρίαμβοι, η απλή ανακούφιση ακόμα; Η Ευρώπη, με την προχτεσινή της απόφαση, το μόνο που έκανε ήταν να αποφύγει μια ακόμα φορά τις δομικές αλλαγές στην αρχιτεκτονική της ευρωζώνης χωρίς τις οποίες καμμία επιμήκυνση, κανένας νέος δανεισμός, καμία μικροαλλαγή των όρων υπάρχοντος δανεισμού δεν πρόκειται να σταματήσουν την Κρίση που υπονομεύει ολόκληρη την οικονομία της ευρωζώνης. Που είναι το ευρωομόλογο κ. Πρωθυπουργέ, για το οποίο ξεκινήσαμε και καμπάνια; Το συζητήσατε καν με την κα Μέρκελ;
Μπορεί η δική μας πρόταση (με τον συνδυασμό αναδιάρθρωσης όλου του ευρωπαϊκού χρέους, το επιλεκτικό κούρεμα ομολόγων, την εκκαθάριση του τραπεζικού συστήματος και την επιστράτευση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων που προτείνει) να μην είναι η βέλτιστη (αν και δεν έχω δει κάτι καλύτερο, προς το παρόν). Όμως, λύση της Κρίσης χωρίς τέτοιου είδους δομικές αλλαγές δεν θα επιτευχθεί. Έως τότε η Ελλάδα μας θα αδυνατεί να ορθοποδήσει όσο σκληρά και να δουλέψουμε, όσο και να ανασκουμπωθούμε, όσο και βαθειά να βάλουμε το νυστέρι στην διαφθορά και στην αναλγησία.
Πότε λοιπόν δικαιούμαστε να ανακουφιστούμε; (Πόσο μάλιστα να γιορτάσουμε;) Όταν οι πλεονασματικές χώρες αποφασίσουν ένα απλό πράγμα: Να σταματήσουν να προσπαθούν να 'επιλύσουν' την Κρίση φορτώνοντας με φορολογικά βάρη τους πολίτες τους (Γερμανούς, Αυστριακούς, Φιλανδούς και Ολλανδούς) υπέρ των ελλειμματικών κρατών σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποφύγουν την εκκαθάριση των δικών τους ουσιαστικά πτωχευμένων τραπεζών (ιδίως των Γερμανικών), την αναδιάρθρωση του συνολικού ευρωπαϊκού χρέους, και την οριστική απώλεια της δυνατότητάς τους να εγκαταλείψουν την ευρωζώνη. Τότε, και μόνο τότε, να νιώσουμε την ανακούφιση που τόσο έχουμε ανάγκη.
Ένας συμβιβασμός με την Κρίση. Αυτό κόμισε ο κ. Πρωθυπουργός από την Ευρώπη. Και γιατί είναι μαύρο κι άραχνο μαντάτο αυτό; Επειδή η Κρίση είναι ασυμβίβαστη...
Σάββατο 12 Μαρτίου 2011
Oδηγός για αδυνάτισμα - 40 κόλπα για να χάσετε βάρος
Oδηγός για αδυνάτισμα - 40 κόλπα για να χάσετε βάρος
Ρούλα Τσουλέα
Oταν το θέμα είναι το αδυνάτισμα, ο χρυσός κανόνας είναι ο συνδυασμός υγιεινής, μεσογειακής διατροφής και συστηματικής γυμναστικής. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες μικρές λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά στη ζυγαριά.
Oι άνθρωποι έχουν μεγάλη προϊστορία στις ακραίες δίαιτες – πολύ πριν λ.χ. από τη «δίαιτα της λαχανόσουπας» υπήρχε η «δίαιτα του τσιγάρου» – και ακόμα μεγαλύτερη στην έλλειψη υπομονής όταν πρέπει να χάσουν τα περιττά τους κιλά. Αν και τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει μια σωστή δίαιτα που συνδυάζεται με την τακτική γυμναστική (το λιγότερο που συνιστάται είναι περπάτημα με γρήγορο βήμα επί μισή ώρα την ημέρα, πέντε μέρες την εβδομάδα), η επιστημονική έρευνα έχει αποκαλύψει λεπτομέρειες και τρικ που μπορεί να βοηθήσουν.
Μολονότι τα στοιχεία δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις αδιάσειστα, αφού κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε τη διεξαγωγή πολυετών και με εκατοντάδες εθελοντές ερευνών, είναι αρκετά για να δώσουν νέα πνοή στη συμβουλή «δοκίμασέ το και θα δεις αν σε πιάνει».
O κλινικός διαιτολόγος - βιολόγος Χάρης Δημοσθενόπουλος, προϊστάμενος του Διαιτολογικού Τμήματος στο Λαϊκό Νοσοκομείο της Αθήνας, και ο κλινικός διαιτολόγος - διατροφολόγος Δημήτρης Π. Μπερτζελέτος, γενικός γραμματέας της Ενωσης Διαιτολόγων - Διατροφολόγων Ελλάδας, παρουσιάζουν τα συχνά απρόσμενα ευρήματα των μελετών για τη δίαιτα, τις συνήθειες και τα τρόφιμα που μπορεί να χρησιμεύσουν στη μάχη εναντίον των περιττών κιλών.
1. Μην τρώτε ψωμί ή μακαρόνια το βράδυ
Παρότι αυτό που μετράει είναι το σύνολο των θερμίδων που καταναλώνουμε μέσα στη μέρα, καλό είναι να τρώμε τους περισσότερους υδατάνθρακες στο πρωινό και στο μεσημεριανό γεύμα και να τους αποφεύγουμε στο βραδινό, διότι δεν θα έχουμε την ευκαιρία να τους «κάψουμε» με κάποια δραστηριότητα. Προτιμήστε λοιπόν για βραδινό μια σαλάτα και κάποια πρωτεϊνική επιλογή με λίγα λιπαρά (όπως αυγό, τόνο, κοτόπουλο ή άπαχο τυρί) ή ένα γιαούρτι χαμηλών λιπαρών με φρέσκο φρούτο – και όχι μακαρόνια με κοκκινιστό κρέας, όσπρια ή ριζότο (αυτά κρατήστε τα για το μεσημέρι).
2. Περισσότερα υγρά, λιγότερα κιλα
Το να ξεγελά κανείς το στομάχι του και να δημιουργεί μια ψευδαίσθηση κορεσμού πίνοντας πολλά υγρά και κυρίως νερό είναι ένας απλός τρόπος για να πετύχει τη μείωση των θερμίδων που προσλαμβάνει. Η ενυδάτωση χαρίζει επίσης οξυγόνο και ενέργεια στον οργανισμό, περιορίζοντας έτσι το τσιμπολόγημα και την κατανάλωση σνακ (ιδίως γλυκών). Το κλειδί είναι να επιλέγετε ροφήματα δίχως ζάχαρη ή έστω με μια τεχνητή γλυκαντική ουσία. Πολύ θα σας βοηθήσει επίσης να πίνετε 2 ποτήρια νερό λίγο πριν από κάθε γεύμα. Τον περασμένο Αύγουστο δημοσιοποιήθηκε μελέτη του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου στη Βιρτζίνια που έδειξε πως με την τακτική αυτή χάνει κανείς κατά 30% περισσότερο βάρος. Και το καλύτερο: ακόμα κι αν σταματήσετε τη δίαιτα, το νεράκι θα σας βοηθήσει να μην ξαναπαχύνετε, σύμφωνα με την ίδια μελέτη!
3. Βάλτε ρυθμό και πρόγραμμα στα γεύματά σας
Χωρίς να επιβάλλετε στον εαυτό σας ψυχαναγκαστικά ωρολόγια προγράμματα, βάλτε μια τάξη στα βασικά και στα μικρότερα γεύματα της ημέρας για να ρυθμίσετε την πείνα αλλά και τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα σας. Με αυτόν τον τρόπο αυξάνεται επίσης η θερμογένεση της τροφής (είναι η επιπλέον θερμότητα που παράγεται από τον οργανισμό κάθε φορά που τρώμε) και οι θερμίδες που καίμε κατά την πέψη της. Τέλος, περιορίζεται το μέγεθος κάθε γεύματος ξεχωριστά.
4. Μην «κλέβετε»
Μελέτες έχουν δείξει πως, όταν καλούμαστε να θυμηθούμε τι φάγαμε, εστιαζόμαστε στα κύρια γεύματα και ξεχνάμε το σοκολατάκι που μας κέρασε ο συνάδελφος ή τους ξηρούς καρπούς που πήραμε από το διπλανό γραφείο. Το «αντίδοτο» είναι να κρατήσετε για λίγο καιρό ένα ημερολόγιο διατροφής. Ερευνα που δημοσιεύτηκε στην «Αμερικανική Επιθεώρηση Προληπτικής Ιατρικής» έδειξε πως η τακτική αυτή διπλασιάζει τις πιθανότητες επιτυχίας. Αυτή η καταγραφή μπορεί να φανερώσει το διατροφικό σας προφίλ (αν τρώτε μπροστά στην τηλεόραση ή μέσα στο αυτοκίνητο, αν καταναλώνετε κάθε μέρα το ίδιο πρωινό κ.τ.λ.), τις ψυχολογικές μεταπτώσεις που σας οδηγούν στο ψυγείο (άγχος, θλίψη, ανία) και φυσικά τα σημεία που θα πρέπει να αλλάξετε στη διατροφή σας (μπορεί λ.χ. να ανακαλύψετε ότι τρώτε λιγότερα φρούτα απ’ ό,τι νομίζετε ή ότι καταναλώνετε πάρα πολλά αναψυκτικά ή καφέδες με ζάχαρη).
5. Τρώτε φυτικές ίνες
Είναι καλά τεκμηριωμένο πως όσο περισσότερες φυτικές ίνες τρώει κανείς τόσο πιο εύκολο του είναι να χάσει τα περιττά του κιλά. Και αυτό διότι αφενός περιέχουν λίγες θερμίδες (μόλις 1,5-2,5 ανά γραμμάριο τη στιγμή που οι υδατάνθρακες λ.χ. περιέχουν 4 θερμίδες ανά γραμμάριο και το λίπος 9), αφετέρου χρειάζονται περισσότερο μάσημα και ελαττώνουν την ταχύτητα διέλευσης της τροφής από τον γαστρεντερικό σωλήνα. O ιδανικός συνδυασμός όσον αφορά τα φυτικής προελεύσεως τρόφιμα είναι να τρώτε άφθονα λαχανικά, φρούτα με μέτρο και αρκετά δημητριακά ολικής αλέσεως (όλ’ αυτά όχι μόνο ως σαλάτα ή για πρωινό, αλλά και ως σνακ, στις σάλτσες και γενικότερα σε κάθε ευκαιρία). Για να εξασφαλίσετε τη μεγάλη κατανάλωση φυτικών ινών, να επιλέγετε προϊόντα ολικής αλέσεως και να τρώτε τα φρούτα με τη φλούδα.
6. Ξεχάστε τις οικογενειακές συσκευασίες
Επειδή κάθε άνθρωπος, κάνει - δεν κάνει δίαιτα, έχει δικαίωμα στους «απαγορευμένους» καρπούς, μη στερήσετε από τον εαυτό σας τα αγαπημένα του κουλουράκια ή πατατάκια. Φροντίστε μόνο να αγοράσετε την ατομική συσκευασία και να τη μοιράσετε σε όσο το δυνατόν περισσότερες μερίδες.
7. Μαγειρεύετε νόστιμα
Προσθέτοντας μυρωδικά αλλά κυρίως μπαχαρικά στο φαγητό σας, το κάνετε νοστιμότερο και ταυτοχρόνως μπορείτε να περιορίσετε το λίπος που προσθέτετε στο μαγείρεμα. Ενα νόστιμο πιάτο ικανοποιεί επίσης περισσότερο τη γεύση, διευκολύνοντας έτσι τη συνέχιση της δίαιτας (είναι καλά τεκμηριωμένο πως πάρα πολλοί άνθρωποι εγκαταλείπουν τη δίαιτα διότι τους φαίνεται άνοστη και αδιάφορη).
8. Να χρησιμοποιείτε μικρότερα πιάτα και ποτήρια
Ερευνες έχουν δείξει πως όταν οι άνθρωποι χρησιμοποιούν μεγάλα μπολ, πιάτα και σκεύη σερβιρίσματος καταναλώνουν περισσότερο φαγητό. Σε μια μελέτη του 2006 που δημοσιεύτηκε στην «Αμερικανική Επιθεώρηση Προληπτικής Ιατρικής», 85 επαγγελματίες της διατροφής κλήθηκαν να σερβιριστούν με διαφορετικά μεγέθη μπολ και κουτάλια παγωτού. Αποτέλεσμα: όσοι χρησιμοποίησαν μεγάλα μπολ έφαγαν κατά μέσο όρο 30% περισσότερο παγωτό, ενώ αυτοί που χρησιμοποίησαν μεγάλα κουτάλια έφαγαν 15% περισσότερο. Συνεπώς, μικρύνετε τα μεγέθη των σκευών που χρησιμοποιείτε. Μια παρατήρηση όμως: για να έχει νόημα αυτή η συμβουλή, θα πρέπει να γεμίζετε το σκεύος μονάχα μία φορά...
9. Φάτε λίγα καρύδια
Τα καρύδια και οι άλλοι ξηροί καρποί μάς χορταίνουν, ενώ αποτελούν και θαυμάσια πηγή πρωτεϊνών. Επειδή όμως έχουν πολλές θερμίδες, πρέπει να είστε προσεκτικοί. Συνιστάται έως μια μικρή χούφτα ανάλατων ξηρών καρπών την ημέρα.
10. Διαβάζετε τις ετικέτες
Είναι ένα από τα κλειδιά της υγιεινής διατροφής. Με μια γρήγορη ματιά λ.χ. μία μερίδα χυμού ή σνακ μπορεί να έχει 100 θερμίδες, αλλά με μια πιο προσεκτική ματιά θα ανακαλύψετε ότι το πακέτο περιλαμβάνει λ.χ. δύο μερίδες, γεγονός που διπλασιάζει το θερμιδικό περιεχόμενο.
11. Ναι στις καραμέλες
Χωρίς ζάχαρη εννοείται. Είναι ό,τι πρέπει για να ικανοποιήσετε τη λαχτάρα σας για κάτι γλυκό. Προσοχή όμως: να τις τρώτε πάντοτε με γεμάτο στομάχι (καλύτερα μετά τα κύρια γεύματα).
12. Μη βιάζεστε
Oταν τρώμε αργά, ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται καλύτερα ότι έχει επέλθει κορεσμός της πείνας. Στόχος σας πρέπει να είναι είτε τρώτε στην καντίνα, είτε στο εστιατόριο είτε στο σπίτι να αφιερώνετε τουλάχιστον 20 λεπτά σε κάθε σας γεύμα.
13. Προσθέστε ξίδι
Το 2009, επιστήμονες από το Κεντρικό Ερευνητικό Ιδρυμα της Χάντα στην Ιαπωνία δημοσίευσαν μελέτη που έδειξε πως η προσθήκη ξιδιού στη διατροφή μειώνει κατά 10% τη συσσώρευση λίπους στο σώμα. Ευρήματα αντίστοιχης κλινικής μελέτης δείχνουν πως 15 ml ξίδι στα δύο κύρια γεύματα μειώνουν το λίπος (ιδίως το περικοιλιακό). Αυτό πιθανώς οφείλεται στο οξικό οξύ που φαίνεται να ενεργοποιεί έναν ενζυμικό μηχανισμό ο οποίος αυξάνει την καύση του λίπους και καταστέλλει τη συσσώρευσή του στο σώμα.
14. Αποφεύγετε τα πολτοποιημένα τρόφιμα
Oσο πιο γρήγορα προωθείται η τροφή από το στόμα στο στομάχι τόσο πιο γρήγορα συνεχίζουμε με την επόμενη μπουκιά, άρα τόσο πιο πολύ τρώμε. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να εντάξετε στο διαιτολόγιό σας τρόφιμα που θέλουν μάσημα. Αντί λοιπόν να πίνετε χυμούς, να τρώτε ολόκληρα τα φρούτα. Αντίστοιχα, αντί για πουρέ προτιμήστε ολόκληρη την πατάτα και αντί για βραστά να τρώτε ωμά τα καρότα και το λάχανο. Επιπλέον, μελέτες έχουν δείξει πως όσο πιο πολλή μάσηση απαιτείται για το φαγητό τόσο πιο γρήγορα αναπτύσσεται το αίσθημα κορεσμού της πείνας, με αποτέλεσμα να τρώει κανείς λιγότερο. Συνεπώς, μασουλήστε σκληρά καρότα, σέλερι και μπάρες με ίνες για να περιορίσετε τις θερμίδες που θα φάτε αλλά και την πείνα σας.
15. «Αλλάξτε» τη γεύση σας
Oταν προσθέτουμε στη γεύση μας κάποια αίσθηση φρεσκάδας, περιορίζουμε τη λαχτάρα για τσιμπολόγημα. Φροντίστε λοιπόν να μασάτε τσίχλες και να χρησιμοποιείτε οδοντόπαστα με έντονη γεύση (π.χ. μέντα, κανέλα). Η τακτική αυτή μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα χρήσιμη αμέσως μετά το φαγητό αλλά και το βράδυ, καθώς τα φρεσκοπλυμένα δόντια μπορεί να ανακόψουν αντιστοίχως τη λαχτάρα για επιδόρπιο και τη μεταμεσονύχτια πορεία σας προς την κουζίνα.
16. Μην πηγαίνετε νηστικοί στο εστιατοριο
Η άποψη «το βράδυ θα βγω για φαγητό, άρα όλη μέρα θα μείνω νηστικός» είναι ολέθρια για τη σιλουέτα σας. Oχι μόνο πρέπει να φάτε κανονικά (αν και με λιγότερες θερμίδες) μέσα στη μέρα, αλλά να φάτε και 1-2 μήλα ή πορτοκάλια πριν φύγετε από το σπίτι για να κόψετε την πείνα σας.
17. Πιείτε καφέ πριν από τη γυμναστική
Μελέτη έδειξε πως δύο φλιτζάνια καφέ περίπου μισή ώρα πριν από αεροβική άσκηση (λ.χ. το τζόγκινγκ) αυξάνουν την ποσότητα του λίπους που διασπά ο οργανισμός για να τροφοδοτήσει με ενέργεια τους γυμναζόμενους μυς.
18. Βάλτε στη διατροφή σας τα καυτερά
Πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι τα γεύματα που είναι πλούσια σε κόκκινες καυτερές πιπεριές και τσίλι μπορεί να ενεργοποιήσουν τον μεταβολισμό αυξάνοντας τη θερμογένεση (η θερμογένεση είναι ένα από τα κύρια στοιχεία του μεταβολισμού) και ταυτοχρόνως να προκαλέσουν πιο γρήγορα κορεσμό της πείνας.
19. Μαρινάρετε το ψητό κρέας στα κάρβουνα
Να τρώτε το κρέας ψητό στα κάρβουνα, αφού πρώτα το μαρινάρετε σε δεντρολίβανο ή σε μαρινάδα με λεμόνι, σκόρδο και κρεμμύδι. Με το ψήσιμο χάνει πολλά λίπη, ενώ με το μαρινάρισμα μειώνονται έως 90% ορισμένες επιβλαβείς τοξικές ουσίες (λέγονται ετεροκυκλικές αμίνες) που θα αναπτύσσονταν λόγω του ψησίματος, όπως έδειξε μελέτη που δημοσιεύτηκε πέρυσι στην «Επιθεώρηση Επιστήμης των Τροφίμων» (JFS).
20. Εν αρχή ην η σούπα
Oσο καταφέρνουμε να γεμίζουμε το στομάχι μας με χαμηλής θερμιδικής πυκνότητας τρόφιμα και ροφήματα τόσο πιθανότερο είναι πως θα πετύχουμε τον στόχο της δίαιτας. Το να πιει όμως κανείς ένα ποτήρι νερό μαζί με το φαγητό του δεν είναι εξίσου αποτελεσματικό όσον αφορά τον κορεσμό της πείνας σε σύγκριση με την κατανάλωση νερού που θα υπάρχει «μέσα» στο φαγητό. Επιπλέον, μελέτες έχουν δείξει ότι τα πλούσια σε νερό αλλά φτωχά σε θερμίδες φαγητά είναι πολύτιμα για όποιον προσέχει το βάρος του. Φροντίστε λοιπόν να τρώτε άφθονους ζωμούς και σούπες λαχανικών ή κοτόπουλου, ακόμα κι αν τους χρησιμοποιείτε ως ορεκτικό. Πολλές μελέτες έχουν δείξει πως, όταν το κύριο γεύμα αρχίζει με ένα κονσομέ ή μια σούπα, τρώει κανείς λιγότερο από τα επόμενα πιάτα.
21. Αρχίστε το μέτρημα
O πιο αξιόπιστος τρόπος για να ξέρετε πόσο τρώτε είναι να μετράτε την ποσότητα της τροφής – όχι με το... μέτρο βέβαια, αλλά με οικεία αντικείμενα. Ενα φλιτζάνι του τσαγιού λ.χ. είναι ό,τι πρέπει για να μάθετε να μετράτε τα ζυμαρικά, το ρύζι, τα λαχανικά, τα δημητριακά πρωινού ή και τα ψιλοκομμένα φρούτα σας. Ενα μπαλάκι του γκολφ αντιστοιχεί σε δύο κουταλιές της σούπας βούτυρο ή μαγιονέζα, ενώ μια μερίδα κρέατος ισούται με την παλάμη του χεριού σας. Αφού μάθετε στο σπίτι το ακριβές μέγεθος των μερίδων, θα μπορείτε να υπολογίζετε πόσο ακριβώς πρέπει να φάτε όπου κι αν βρίσκεστε.
22. Προμηθευτείτε αντικολλητικά σκεύη
Είναι ό,τι πρέπει για να μαγειρεύετε δίχως προσθήκη λίπους. Στη θέση του βάλτε λίγο νερό. Αν πάντως οπωσδήποτε πρέπει να προστεθεί κάτι, προτιμήστε λίγο ελαιόλαδο.
23. Να είστε συγκεντρωμένοι
Oταν τρώτε, να κοιτάζετε το πιάτο σας και τίποτε άλλο, όπως π.χ. να βλέπετε τηλεόραση ή να διαβάζετε. ‘Ετσι θα απολαμβάνετε το φαγητό με όλες σας τις αισθήσεις και ο εγκέφαλός σας θα ενημερωθεί αμέσως μόλις χορτάσετε, για να σας δώσει το μήνυμα να πάψετε να τρώτε.
24. Τον νου σας στη σειρά
Να ξεκινάτε το γεύμα σας με δύο ποτήρια νερό, μετά να τρώτε μια σούπα και στη συνέχεια μια σαλάτα. Αφήστε το κυρίως πιάτο για το τέλος, διότι μέχρι να φτάσει η σειρά του θα έχετε σχεδόν χορτάσει και θα φάτε πολύ λίγο!
25. Ανάψτε τα φώτα
O έντονος φωτισμός μέσα στο σπίτι μπορεί να αποτρέψει την υπερκατανάλωση φαγητού, σύμφωνα με μελέτη από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας. Και πάλι, αν έχετε αμφιβολίες, αναλογιστείτε γιατί τόσο πολλά εστιατόρια έχουν χαμηλό φωτισμό...
26. Προτιμήστε το μπλε
Πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι όταν σερβιριζόμαστε σε μπλε πιάτα τρώμε λιγότερο, ενώ αντιθέτως τα έντονα χρώματα, όπως το κόκκινο ή το πορτοκαλί, μας κάνουν να τρώμε περισσότερο (γι’ αυτό εξάλλου σε πολλά ταχυφαγεία επικρατούν τέτοιου είδους έντονα χρώματα). Αν τυχόν φτιάχνετε τώρα την οικοσκευή σας, επιλέξτε αποχρώσεις του μπλε στα σερβίτσια ή στα χρώματα της κουζίνας σας. Ειδάλλως, προσπαθήστε να μη χρησιμοποιείτε σερβίτσια με έντονα χρώματα. Ακόμα και η τοποθέτηση μιας μπλε ή μοβ λάμπας μέσα στο ψυγείο μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά στο να το... ανοίγουμε συχνά, λέει ο κ. Μπερτζελέτος!
27. Αλλάξτε δρομολόγιο
Το «μείνε μακριά από τους πειρασμούς» τεκμηριωμένα αποτελεί μια πολύτιμη συμβουλή. Oμως δεν αρκεί να αδειάσετε το σπίτι σας από τους πειρασμούς. Πρέπει να τους αποφύγετε και στη διαδρομή από και προς τις καθημερινές δραστηριότητές σας – για τις πρώτες εβδομάδες της δίαιτας τουλάχιστον. Συνεπώς, αλλάξτε διαδρομή, ώστε να μην περνάτε έξω από ζαχαροπλαστεία, ταχυφαγεία και λοιπά... ιερά των καλοφαγάδων.
28. Το ποτό, μετά το φαγητό
Μελέτες έχουν δείξει ότι τα άτομα που συγκρατούνται και δεν πίνουν αλκοόλ πριν ή στη διάρκεια του γεύματος τρώνε λιγότερο απ’ ό,τι όταν αρχίζουν ή συνοδεύουν το φαγητό τους με κάποιο ποτό.
29. Πίνετε πράσινο τσάϊ
Μελέτες έχουν δείξει ότι μια ομάδα ουσιών που περιέχει (λέγονται κατεχίνες) μπορεί να μειώνουν τον λιπώδη ιστό.
30. Τρώτε μαρούλι και σπανάκι
Γενικά φροντίστε να τρώτε όσο το δυνατόν περισσότερες πράσινες σαλάτες, διότι έχουν πολύ υψηλή περιεκτικότητα σε νερό αλλά και σε φυτικές ίνες, οπότε χορταίνουν δίχως να παρέχουν ιδιαίτερες θερμίδες (αρκεί, βεβαίως, να μην τις σερβίρετε με παχυντικά ντρέσινγκ).
31. Φοράτε στενά ρούχα
Oταν προσπαθείτε να αδυνατίσετε, ξεχάστε τα άνετα, φαρδιά ρούχα ειδικά μάλιστα την ώρα του φαγητού. Ενα στενό παντελόνι ή φούστα με μια σφικτή ζώνη είναι ένας πολύ καλός σύμμαχος που θα σας αποθαρρύνει να φάτε πολύ (πόσες φορές δεν έχετε δει ανθρώπους να ξεσφίγγουν τη ζώνη τους για να μπορέσουν να φάνε ακόμη περισσότερο;). Αν είναι να ξεσφίξετε τη ζώνη σας, να το κάνετε αφού σηκωθείτε απο το τραπέζι.
32. Περπατήστε πριν από το βραδινό
Αφού πρέπει να γυμνάζεστε καθημερινά, προτιμήστε να το κάνετε πριν από το βραδινό σας γεύμα. Μελέτες έχουν δείξει πως 20 λεπτά περπάτημα με γρήγορο βήμα ή ελαφρύ τρέξιμο πριν από το βραδινό αυξάνει τον μεταβολικό ρυθμό και τον διατηρεί αυξημένο επί 2-3 ώρες – όσες χρειάζονται δηλαδή για να «κάψετε» ό,τι θα φάτε για βράδυ!
33. Πρωτεϊνες σε κάθε γεύμα
Κρέας, ψάρια, αυγά, όσπρια και γαλακτοκομικά (οι πρωτεΐνες δηλαδή) έχει αποδειχθεί πως ασκούν ευεργετική επίδραση στον μεταβολισμό, ενώ ταυτοχρόνως προκαλούν αίσθημα κορεσμού της πείνας. Φροντίστε λοιπόν να περιέχουν πρωτεΐνη και τα τρία κύρια γεύματα της ημέρας, επιλέγοντας τις λίγων λιπαρών ή τις άπαχες μορφές τους (λ.χ. φασόλια, ασπράδια αυγού, φιλέτα πουλερικών, γαλακτοκομικά χαμηλά σε λιπαρά). Εννοείται ότι για τη μαγειρική προτιμάμε το ψήσιμο ή το βράσιμο και όχι το τηγάνισμα.
34. Τρώτε σολομό
Αν και οι περισσότεροι ξέρουν ότι τα παχιά (λιπαρά) ψάρια κάνουν καλό στην καρδιά, είναι εν πολλοίς άγνωστο πως έχουν και ισχυρή αντικαταθλιπτική δράση. Μελέτες έχουν δείξει πως η συστηματική κατανάλωσή τους όταν κάνουμε δίαιτα βελτιώνει την ψυχική διάθεση και έτσι μας βοηθούν να πετύχουμε τον στόχο μας.
35. Μη σουρώνετε τους φρέσκους χυμούς.
Τα κομματάκια του φρούτου ή των λαχανικών που υπάρχουν σε αυτούς είναι φυτικές ίνες που θα σας κάνουν να αισθάνεστε χορτάτοι για περισσότερη ώρα.
36. Ναι στη μουστάρδα
Μελέτες έχουν δείξει πως μια κουταλιά της σούπας καυτερή μουστάρδα στο φαγητό επιταχύνει τον μεταβολισμό έως 15% επί δύο ώρες μετά από την κατανάλωσή του. Ανάλογη δράση έχει διαπιστωθεί πως έχει και το ταμπάσκο.
37. Βγάλτε τις σος από το πιάτο
Αν και είναι πεντανόστιμες, κατά κανόνα «κολυμπάνε» στα λίπη και στις θερμίδες. Oπου βλέπετε σος, σάλτσα ή ντρέσινγκ, φροντίστε να την απομακρύνετε επιμελώς με το πιρούνι (μελέτες έχουν δείξει πως με την τακτική αυτή μπορείτε να μειώσετε από 40 έως 60 τις θερμίδες που καταναλώνετε σε κάθε γεύμα και κατά 5 γρ. το λίπος). Αν οπωσδήποτε χρειάζεστε τις σος, προτιμήστε τις λάιτ (λίγων λιπαρών) εκδοχές τους. Μια μερίδα λ.χ. λάιτ μαγιονέζας έχει σαφώς λιγότερες θερμίδες από την κανονική, ενώ η γεύση είναι ουσιαστικά η ίδια.
38. Ποτέ μετά τις 7 το απόγευμα
Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Northwestern στο Ιλινόι δημοσίευσαν το 2009 στην επιθεώρηση «Obesity» μελέτη του έδειξε πως, όταν τρώμε αργά το βράδυ, παίρνουμε δύο φορές περισσότερα κιλά απ’ ό,τι όταν τρώμε το βραδινό μας νωρίτερα – και αυτό ισχύει ακόμα κι όταν τρώμε το ίδιο ακριβώς φαγητό νωρίς ή αργά.
39. Φασούλι το φασούλι
Μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2008 στην «Επιθεώρηση του Αμερικανικού Κολεγίου Διατροφής» έδειξε πως όσοι τρώνε συχνά φασόλια και άλλα όσπρια έχουν κατά 22% λιγότερες πιθανότητες να γίνουν παχύσαρκοι. Αυτό οφείλεται στην υψηλή περιεκτικότητά τους σε φυτικές ίνες, οι οποίες, εκτός των άλλων, ρυθμίζουν καλύτερα τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα, αποτρέποντας τα «σκαμπανεβάσματά» του, τα οποία εντείνουν το αίσθημα της πείνας και την ανάγκη για γλυκό.
40. Κοιμηθείτε!
Πολυάριθμες είναι οι μελέτες που έχουν δείξει ότι η έλλειψη ύπνου μας παχαίνει καθώς επιβραδύνει τον μεταβολισμό. Ρυθμίστετε, συνεπώς, το πρόγραμμά σας με τρόπο ωστε ναμπορείτε να κοιμάστε 7-8 ώρες.
Ρούλα Τσουλέα
Oταν το θέμα είναι το αδυνάτισμα, ο χρυσός κανόνας είναι ο συνδυασμός υγιεινής, μεσογειακής διατροφής και συστηματικής γυμναστικής. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες μικρές λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά στη ζυγαριά.
Oι άνθρωποι έχουν μεγάλη προϊστορία στις ακραίες δίαιτες – πολύ πριν λ.χ. από τη «δίαιτα της λαχανόσουπας» υπήρχε η «δίαιτα του τσιγάρου» – και ακόμα μεγαλύτερη στην έλλειψη υπομονής όταν πρέπει να χάσουν τα περιττά τους κιλά. Αν και τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει μια σωστή δίαιτα που συνδυάζεται με την τακτική γυμναστική (το λιγότερο που συνιστάται είναι περπάτημα με γρήγορο βήμα επί μισή ώρα την ημέρα, πέντε μέρες την εβδομάδα), η επιστημονική έρευνα έχει αποκαλύψει λεπτομέρειες και τρικ που μπορεί να βοηθήσουν.
Μολονότι τα στοιχεία δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις αδιάσειστα, αφού κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε τη διεξαγωγή πολυετών και με εκατοντάδες εθελοντές ερευνών, είναι αρκετά για να δώσουν νέα πνοή στη συμβουλή «δοκίμασέ το και θα δεις αν σε πιάνει».
O κλινικός διαιτολόγος - βιολόγος Χάρης Δημοσθενόπουλος, προϊστάμενος του Διαιτολογικού Τμήματος στο Λαϊκό Νοσοκομείο της Αθήνας, και ο κλινικός διαιτολόγος - διατροφολόγος Δημήτρης Π. Μπερτζελέτος, γενικός γραμματέας της Ενωσης Διαιτολόγων - Διατροφολόγων Ελλάδας, παρουσιάζουν τα συχνά απρόσμενα ευρήματα των μελετών για τη δίαιτα, τις συνήθειες και τα τρόφιμα που μπορεί να χρησιμεύσουν στη μάχη εναντίον των περιττών κιλών.
1. Μην τρώτε ψωμί ή μακαρόνια το βράδυ
Παρότι αυτό που μετράει είναι το σύνολο των θερμίδων που καταναλώνουμε μέσα στη μέρα, καλό είναι να τρώμε τους περισσότερους υδατάνθρακες στο πρωινό και στο μεσημεριανό γεύμα και να τους αποφεύγουμε στο βραδινό, διότι δεν θα έχουμε την ευκαιρία να τους «κάψουμε» με κάποια δραστηριότητα. Προτιμήστε λοιπόν για βραδινό μια σαλάτα και κάποια πρωτεϊνική επιλογή με λίγα λιπαρά (όπως αυγό, τόνο, κοτόπουλο ή άπαχο τυρί) ή ένα γιαούρτι χαμηλών λιπαρών με φρέσκο φρούτο – και όχι μακαρόνια με κοκκινιστό κρέας, όσπρια ή ριζότο (αυτά κρατήστε τα για το μεσημέρι).
2. Περισσότερα υγρά, λιγότερα κιλα
Το να ξεγελά κανείς το στομάχι του και να δημιουργεί μια ψευδαίσθηση κορεσμού πίνοντας πολλά υγρά και κυρίως νερό είναι ένας απλός τρόπος για να πετύχει τη μείωση των θερμίδων που προσλαμβάνει. Η ενυδάτωση χαρίζει επίσης οξυγόνο και ενέργεια στον οργανισμό, περιορίζοντας έτσι το τσιμπολόγημα και την κατανάλωση σνακ (ιδίως γλυκών). Το κλειδί είναι να επιλέγετε ροφήματα δίχως ζάχαρη ή έστω με μια τεχνητή γλυκαντική ουσία. Πολύ θα σας βοηθήσει επίσης να πίνετε 2 ποτήρια νερό λίγο πριν από κάθε γεύμα. Τον περασμένο Αύγουστο δημοσιοποιήθηκε μελέτη του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου στη Βιρτζίνια που έδειξε πως με την τακτική αυτή χάνει κανείς κατά 30% περισσότερο βάρος. Και το καλύτερο: ακόμα κι αν σταματήσετε τη δίαιτα, το νεράκι θα σας βοηθήσει να μην ξαναπαχύνετε, σύμφωνα με την ίδια μελέτη!
3. Βάλτε ρυθμό και πρόγραμμα στα γεύματά σας
Χωρίς να επιβάλλετε στον εαυτό σας ψυχαναγκαστικά ωρολόγια προγράμματα, βάλτε μια τάξη στα βασικά και στα μικρότερα γεύματα της ημέρας για να ρυθμίσετε την πείνα αλλά και τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα σας. Με αυτόν τον τρόπο αυξάνεται επίσης η θερμογένεση της τροφής (είναι η επιπλέον θερμότητα που παράγεται από τον οργανισμό κάθε φορά που τρώμε) και οι θερμίδες που καίμε κατά την πέψη της. Τέλος, περιορίζεται το μέγεθος κάθε γεύματος ξεχωριστά.
4. Μην «κλέβετε»
Μελέτες έχουν δείξει πως, όταν καλούμαστε να θυμηθούμε τι φάγαμε, εστιαζόμαστε στα κύρια γεύματα και ξεχνάμε το σοκολατάκι που μας κέρασε ο συνάδελφος ή τους ξηρούς καρπούς που πήραμε από το διπλανό γραφείο. Το «αντίδοτο» είναι να κρατήσετε για λίγο καιρό ένα ημερολόγιο διατροφής. Ερευνα που δημοσιεύτηκε στην «Αμερικανική Επιθεώρηση Προληπτικής Ιατρικής» έδειξε πως η τακτική αυτή διπλασιάζει τις πιθανότητες επιτυχίας. Αυτή η καταγραφή μπορεί να φανερώσει το διατροφικό σας προφίλ (αν τρώτε μπροστά στην τηλεόραση ή μέσα στο αυτοκίνητο, αν καταναλώνετε κάθε μέρα το ίδιο πρωινό κ.τ.λ.), τις ψυχολογικές μεταπτώσεις που σας οδηγούν στο ψυγείο (άγχος, θλίψη, ανία) και φυσικά τα σημεία που θα πρέπει να αλλάξετε στη διατροφή σας (μπορεί λ.χ. να ανακαλύψετε ότι τρώτε λιγότερα φρούτα απ’ ό,τι νομίζετε ή ότι καταναλώνετε πάρα πολλά αναψυκτικά ή καφέδες με ζάχαρη).
5. Τρώτε φυτικές ίνες
Είναι καλά τεκμηριωμένο πως όσο περισσότερες φυτικές ίνες τρώει κανείς τόσο πιο εύκολο του είναι να χάσει τα περιττά του κιλά. Και αυτό διότι αφενός περιέχουν λίγες θερμίδες (μόλις 1,5-2,5 ανά γραμμάριο τη στιγμή που οι υδατάνθρακες λ.χ. περιέχουν 4 θερμίδες ανά γραμμάριο και το λίπος 9), αφετέρου χρειάζονται περισσότερο μάσημα και ελαττώνουν την ταχύτητα διέλευσης της τροφής από τον γαστρεντερικό σωλήνα. O ιδανικός συνδυασμός όσον αφορά τα φυτικής προελεύσεως τρόφιμα είναι να τρώτε άφθονα λαχανικά, φρούτα με μέτρο και αρκετά δημητριακά ολικής αλέσεως (όλ’ αυτά όχι μόνο ως σαλάτα ή για πρωινό, αλλά και ως σνακ, στις σάλτσες και γενικότερα σε κάθε ευκαιρία). Για να εξασφαλίσετε τη μεγάλη κατανάλωση φυτικών ινών, να επιλέγετε προϊόντα ολικής αλέσεως και να τρώτε τα φρούτα με τη φλούδα.
6. Ξεχάστε τις οικογενειακές συσκευασίες
Επειδή κάθε άνθρωπος, κάνει - δεν κάνει δίαιτα, έχει δικαίωμα στους «απαγορευμένους» καρπούς, μη στερήσετε από τον εαυτό σας τα αγαπημένα του κουλουράκια ή πατατάκια. Φροντίστε μόνο να αγοράσετε την ατομική συσκευασία και να τη μοιράσετε σε όσο το δυνατόν περισσότερες μερίδες.
7. Μαγειρεύετε νόστιμα
Προσθέτοντας μυρωδικά αλλά κυρίως μπαχαρικά στο φαγητό σας, το κάνετε νοστιμότερο και ταυτοχρόνως μπορείτε να περιορίσετε το λίπος που προσθέτετε στο μαγείρεμα. Ενα νόστιμο πιάτο ικανοποιεί επίσης περισσότερο τη γεύση, διευκολύνοντας έτσι τη συνέχιση της δίαιτας (είναι καλά τεκμηριωμένο πως πάρα πολλοί άνθρωποι εγκαταλείπουν τη δίαιτα διότι τους φαίνεται άνοστη και αδιάφορη).
8. Να χρησιμοποιείτε μικρότερα πιάτα και ποτήρια
Ερευνες έχουν δείξει πως όταν οι άνθρωποι χρησιμοποιούν μεγάλα μπολ, πιάτα και σκεύη σερβιρίσματος καταναλώνουν περισσότερο φαγητό. Σε μια μελέτη του 2006 που δημοσιεύτηκε στην «Αμερικανική Επιθεώρηση Προληπτικής Ιατρικής», 85 επαγγελματίες της διατροφής κλήθηκαν να σερβιριστούν με διαφορετικά μεγέθη μπολ και κουτάλια παγωτού. Αποτέλεσμα: όσοι χρησιμοποίησαν μεγάλα μπολ έφαγαν κατά μέσο όρο 30% περισσότερο παγωτό, ενώ αυτοί που χρησιμοποίησαν μεγάλα κουτάλια έφαγαν 15% περισσότερο. Συνεπώς, μικρύνετε τα μεγέθη των σκευών που χρησιμοποιείτε. Μια παρατήρηση όμως: για να έχει νόημα αυτή η συμβουλή, θα πρέπει να γεμίζετε το σκεύος μονάχα μία φορά...
9. Φάτε λίγα καρύδια
Τα καρύδια και οι άλλοι ξηροί καρποί μάς χορταίνουν, ενώ αποτελούν και θαυμάσια πηγή πρωτεϊνών. Επειδή όμως έχουν πολλές θερμίδες, πρέπει να είστε προσεκτικοί. Συνιστάται έως μια μικρή χούφτα ανάλατων ξηρών καρπών την ημέρα.
10. Διαβάζετε τις ετικέτες
Είναι ένα από τα κλειδιά της υγιεινής διατροφής. Με μια γρήγορη ματιά λ.χ. μία μερίδα χυμού ή σνακ μπορεί να έχει 100 θερμίδες, αλλά με μια πιο προσεκτική ματιά θα ανακαλύψετε ότι το πακέτο περιλαμβάνει λ.χ. δύο μερίδες, γεγονός που διπλασιάζει το θερμιδικό περιεχόμενο.
11. Ναι στις καραμέλες
Χωρίς ζάχαρη εννοείται. Είναι ό,τι πρέπει για να ικανοποιήσετε τη λαχτάρα σας για κάτι γλυκό. Προσοχή όμως: να τις τρώτε πάντοτε με γεμάτο στομάχι (καλύτερα μετά τα κύρια γεύματα).
12. Μη βιάζεστε
Oταν τρώμε αργά, ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται καλύτερα ότι έχει επέλθει κορεσμός της πείνας. Στόχος σας πρέπει να είναι είτε τρώτε στην καντίνα, είτε στο εστιατόριο είτε στο σπίτι να αφιερώνετε τουλάχιστον 20 λεπτά σε κάθε σας γεύμα.
13. Προσθέστε ξίδι
Το 2009, επιστήμονες από το Κεντρικό Ερευνητικό Ιδρυμα της Χάντα στην Ιαπωνία δημοσίευσαν μελέτη που έδειξε πως η προσθήκη ξιδιού στη διατροφή μειώνει κατά 10% τη συσσώρευση λίπους στο σώμα. Ευρήματα αντίστοιχης κλινικής μελέτης δείχνουν πως 15 ml ξίδι στα δύο κύρια γεύματα μειώνουν το λίπος (ιδίως το περικοιλιακό). Αυτό πιθανώς οφείλεται στο οξικό οξύ που φαίνεται να ενεργοποιεί έναν ενζυμικό μηχανισμό ο οποίος αυξάνει την καύση του λίπους και καταστέλλει τη συσσώρευσή του στο σώμα.
14. Αποφεύγετε τα πολτοποιημένα τρόφιμα
Oσο πιο γρήγορα προωθείται η τροφή από το στόμα στο στομάχι τόσο πιο γρήγορα συνεχίζουμε με την επόμενη μπουκιά, άρα τόσο πιο πολύ τρώμε. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να εντάξετε στο διαιτολόγιό σας τρόφιμα που θέλουν μάσημα. Αντί λοιπόν να πίνετε χυμούς, να τρώτε ολόκληρα τα φρούτα. Αντίστοιχα, αντί για πουρέ προτιμήστε ολόκληρη την πατάτα και αντί για βραστά να τρώτε ωμά τα καρότα και το λάχανο. Επιπλέον, μελέτες έχουν δείξει πως όσο πιο πολλή μάσηση απαιτείται για το φαγητό τόσο πιο γρήγορα αναπτύσσεται το αίσθημα κορεσμού της πείνας, με αποτέλεσμα να τρώει κανείς λιγότερο. Συνεπώς, μασουλήστε σκληρά καρότα, σέλερι και μπάρες με ίνες για να περιορίσετε τις θερμίδες που θα φάτε αλλά και την πείνα σας.
15. «Αλλάξτε» τη γεύση σας
Oταν προσθέτουμε στη γεύση μας κάποια αίσθηση φρεσκάδας, περιορίζουμε τη λαχτάρα για τσιμπολόγημα. Φροντίστε λοιπόν να μασάτε τσίχλες και να χρησιμοποιείτε οδοντόπαστα με έντονη γεύση (π.χ. μέντα, κανέλα). Η τακτική αυτή μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα χρήσιμη αμέσως μετά το φαγητό αλλά και το βράδυ, καθώς τα φρεσκοπλυμένα δόντια μπορεί να ανακόψουν αντιστοίχως τη λαχτάρα για επιδόρπιο και τη μεταμεσονύχτια πορεία σας προς την κουζίνα.
16. Μην πηγαίνετε νηστικοί στο εστιατοριο
Η άποψη «το βράδυ θα βγω για φαγητό, άρα όλη μέρα θα μείνω νηστικός» είναι ολέθρια για τη σιλουέτα σας. Oχι μόνο πρέπει να φάτε κανονικά (αν και με λιγότερες θερμίδες) μέσα στη μέρα, αλλά να φάτε και 1-2 μήλα ή πορτοκάλια πριν φύγετε από το σπίτι για να κόψετε την πείνα σας.
17. Πιείτε καφέ πριν από τη γυμναστική
Μελέτη έδειξε πως δύο φλιτζάνια καφέ περίπου μισή ώρα πριν από αεροβική άσκηση (λ.χ. το τζόγκινγκ) αυξάνουν την ποσότητα του λίπους που διασπά ο οργανισμός για να τροφοδοτήσει με ενέργεια τους γυμναζόμενους μυς.
18. Βάλτε στη διατροφή σας τα καυτερά
Πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι τα γεύματα που είναι πλούσια σε κόκκινες καυτερές πιπεριές και τσίλι μπορεί να ενεργοποιήσουν τον μεταβολισμό αυξάνοντας τη θερμογένεση (η θερμογένεση είναι ένα από τα κύρια στοιχεία του μεταβολισμού) και ταυτοχρόνως να προκαλέσουν πιο γρήγορα κορεσμό της πείνας.
19. Μαρινάρετε το ψητό κρέας στα κάρβουνα
Να τρώτε το κρέας ψητό στα κάρβουνα, αφού πρώτα το μαρινάρετε σε δεντρολίβανο ή σε μαρινάδα με λεμόνι, σκόρδο και κρεμμύδι. Με το ψήσιμο χάνει πολλά λίπη, ενώ με το μαρινάρισμα μειώνονται έως 90% ορισμένες επιβλαβείς τοξικές ουσίες (λέγονται ετεροκυκλικές αμίνες) που θα αναπτύσσονταν λόγω του ψησίματος, όπως έδειξε μελέτη που δημοσιεύτηκε πέρυσι στην «Επιθεώρηση Επιστήμης των Τροφίμων» (JFS).
20. Εν αρχή ην η σούπα
Oσο καταφέρνουμε να γεμίζουμε το στομάχι μας με χαμηλής θερμιδικής πυκνότητας τρόφιμα και ροφήματα τόσο πιθανότερο είναι πως θα πετύχουμε τον στόχο της δίαιτας. Το να πιει όμως κανείς ένα ποτήρι νερό μαζί με το φαγητό του δεν είναι εξίσου αποτελεσματικό όσον αφορά τον κορεσμό της πείνας σε σύγκριση με την κατανάλωση νερού που θα υπάρχει «μέσα» στο φαγητό. Επιπλέον, μελέτες έχουν δείξει ότι τα πλούσια σε νερό αλλά φτωχά σε θερμίδες φαγητά είναι πολύτιμα για όποιον προσέχει το βάρος του. Φροντίστε λοιπόν να τρώτε άφθονους ζωμούς και σούπες λαχανικών ή κοτόπουλου, ακόμα κι αν τους χρησιμοποιείτε ως ορεκτικό. Πολλές μελέτες έχουν δείξει πως, όταν το κύριο γεύμα αρχίζει με ένα κονσομέ ή μια σούπα, τρώει κανείς λιγότερο από τα επόμενα πιάτα.
21. Αρχίστε το μέτρημα
O πιο αξιόπιστος τρόπος για να ξέρετε πόσο τρώτε είναι να μετράτε την ποσότητα της τροφής – όχι με το... μέτρο βέβαια, αλλά με οικεία αντικείμενα. Ενα φλιτζάνι του τσαγιού λ.χ. είναι ό,τι πρέπει για να μάθετε να μετράτε τα ζυμαρικά, το ρύζι, τα λαχανικά, τα δημητριακά πρωινού ή και τα ψιλοκομμένα φρούτα σας. Ενα μπαλάκι του γκολφ αντιστοιχεί σε δύο κουταλιές της σούπας βούτυρο ή μαγιονέζα, ενώ μια μερίδα κρέατος ισούται με την παλάμη του χεριού σας. Αφού μάθετε στο σπίτι το ακριβές μέγεθος των μερίδων, θα μπορείτε να υπολογίζετε πόσο ακριβώς πρέπει να φάτε όπου κι αν βρίσκεστε.
22. Προμηθευτείτε αντικολλητικά σκεύη
Είναι ό,τι πρέπει για να μαγειρεύετε δίχως προσθήκη λίπους. Στη θέση του βάλτε λίγο νερό. Αν πάντως οπωσδήποτε πρέπει να προστεθεί κάτι, προτιμήστε λίγο ελαιόλαδο.
23. Να είστε συγκεντρωμένοι
Oταν τρώτε, να κοιτάζετε το πιάτο σας και τίποτε άλλο, όπως π.χ. να βλέπετε τηλεόραση ή να διαβάζετε. ‘Ετσι θα απολαμβάνετε το φαγητό με όλες σας τις αισθήσεις και ο εγκέφαλός σας θα ενημερωθεί αμέσως μόλις χορτάσετε, για να σας δώσει το μήνυμα να πάψετε να τρώτε.
24. Τον νου σας στη σειρά
Να ξεκινάτε το γεύμα σας με δύο ποτήρια νερό, μετά να τρώτε μια σούπα και στη συνέχεια μια σαλάτα. Αφήστε το κυρίως πιάτο για το τέλος, διότι μέχρι να φτάσει η σειρά του θα έχετε σχεδόν χορτάσει και θα φάτε πολύ λίγο!
25. Ανάψτε τα φώτα
O έντονος φωτισμός μέσα στο σπίτι μπορεί να αποτρέψει την υπερκατανάλωση φαγητού, σύμφωνα με μελέτη από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας. Και πάλι, αν έχετε αμφιβολίες, αναλογιστείτε γιατί τόσο πολλά εστιατόρια έχουν χαμηλό φωτισμό...
26. Προτιμήστε το μπλε
Πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι όταν σερβιριζόμαστε σε μπλε πιάτα τρώμε λιγότερο, ενώ αντιθέτως τα έντονα χρώματα, όπως το κόκκινο ή το πορτοκαλί, μας κάνουν να τρώμε περισσότερο (γι’ αυτό εξάλλου σε πολλά ταχυφαγεία επικρατούν τέτοιου είδους έντονα χρώματα). Αν τυχόν φτιάχνετε τώρα την οικοσκευή σας, επιλέξτε αποχρώσεις του μπλε στα σερβίτσια ή στα χρώματα της κουζίνας σας. Ειδάλλως, προσπαθήστε να μη χρησιμοποιείτε σερβίτσια με έντονα χρώματα. Ακόμα και η τοποθέτηση μιας μπλε ή μοβ λάμπας μέσα στο ψυγείο μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά στο να το... ανοίγουμε συχνά, λέει ο κ. Μπερτζελέτος!
27. Αλλάξτε δρομολόγιο
Το «μείνε μακριά από τους πειρασμούς» τεκμηριωμένα αποτελεί μια πολύτιμη συμβουλή. Oμως δεν αρκεί να αδειάσετε το σπίτι σας από τους πειρασμούς. Πρέπει να τους αποφύγετε και στη διαδρομή από και προς τις καθημερινές δραστηριότητές σας – για τις πρώτες εβδομάδες της δίαιτας τουλάχιστον. Συνεπώς, αλλάξτε διαδρομή, ώστε να μην περνάτε έξω από ζαχαροπλαστεία, ταχυφαγεία και λοιπά... ιερά των καλοφαγάδων.
28. Το ποτό, μετά το φαγητό
Μελέτες έχουν δείξει ότι τα άτομα που συγκρατούνται και δεν πίνουν αλκοόλ πριν ή στη διάρκεια του γεύματος τρώνε λιγότερο απ’ ό,τι όταν αρχίζουν ή συνοδεύουν το φαγητό τους με κάποιο ποτό.
29. Πίνετε πράσινο τσάϊ
Μελέτες έχουν δείξει ότι μια ομάδα ουσιών που περιέχει (λέγονται κατεχίνες) μπορεί να μειώνουν τον λιπώδη ιστό.
30. Τρώτε μαρούλι και σπανάκι
Γενικά φροντίστε να τρώτε όσο το δυνατόν περισσότερες πράσινες σαλάτες, διότι έχουν πολύ υψηλή περιεκτικότητα σε νερό αλλά και σε φυτικές ίνες, οπότε χορταίνουν δίχως να παρέχουν ιδιαίτερες θερμίδες (αρκεί, βεβαίως, να μην τις σερβίρετε με παχυντικά ντρέσινγκ).
31. Φοράτε στενά ρούχα
Oταν προσπαθείτε να αδυνατίσετε, ξεχάστε τα άνετα, φαρδιά ρούχα ειδικά μάλιστα την ώρα του φαγητού. Ενα στενό παντελόνι ή φούστα με μια σφικτή ζώνη είναι ένας πολύ καλός σύμμαχος που θα σας αποθαρρύνει να φάτε πολύ (πόσες φορές δεν έχετε δει ανθρώπους να ξεσφίγγουν τη ζώνη τους για να μπορέσουν να φάνε ακόμη περισσότερο;). Αν είναι να ξεσφίξετε τη ζώνη σας, να το κάνετε αφού σηκωθείτε απο το τραπέζι.
32. Περπατήστε πριν από το βραδινό
Αφού πρέπει να γυμνάζεστε καθημερινά, προτιμήστε να το κάνετε πριν από το βραδινό σας γεύμα. Μελέτες έχουν δείξει πως 20 λεπτά περπάτημα με γρήγορο βήμα ή ελαφρύ τρέξιμο πριν από το βραδινό αυξάνει τον μεταβολικό ρυθμό και τον διατηρεί αυξημένο επί 2-3 ώρες – όσες χρειάζονται δηλαδή για να «κάψετε» ό,τι θα φάτε για βράδυ!
33. Πρωτεϊνες σε κάθε γεύμα
Κρέας, ψάρια, αυγά, όσπρια και γαλακτοκομικά (οι πρωτεΐνες δηλαδή) έχει αποδειχθεί πως ασκούν ευεργετική επίδραση στον μεταβολισμό, ενώ ταυτοχρόνως προκαλούν αίσθημα κορεσμού της πείνας. Φροντίστε λοιπόν να περιέχουν πρωτεΐνη και τα τρία κύρια γεύματα της ημέρας, επιλέγοντας τις λίγων λιπαρών ή τις άπαχες μορφές τους (λ.χ. φασόλια, ασπράδια αυγού, φιλέτα πουλερικών, γαλακτοκομικά χαμηλά σε λιπαρά). Εννοείται ότι για τη μαγειρική προτιμάμε το ψήσιμο ή το βράσιμο και όχι το τηγάνισμα.
34. Τρώτε σολομό
Αν και οι περισσότεροι ξέρουν ότι τα παχιά (λιπαρά) ψάρια κάνουν καλό στην καρδιά, είναι εν πολλοίς άγνωστο πως έχουν και ισχυρή αντικαταθλιπτική δράση. Μελέτες έχουν δείξει πως η συστηματική κατανάλωσή τους όταν κάνουμε δίαιτα βελτιώνει την ψυχική διάθεση και έτσι μας βοηθούν να πετύχουμε τον στόχο μας.
35. Μη σουρώνετε τους φρέσκους χυμούς.
Τα κομματάκια του φρούτου ή των λαχανικών που υπάρχουν σε αυτούς είναι φυτικές ίνες που θα σας κάνουν να αισθάνεστε χορτάτοι για περισσότερη ώρα.
36. Ναι στη μουστάρδα
Μελέτες έχουν δείξει πως μια κουταλιά της σούπας καυτερή μουστάρδα στο φαγητό επιταχύνει τον μεταβολισμό έως 15% επί δύο ώρες μετά από την κατανάλωσή του. Ανάλογη δράση έχει διαπιστωθεί πως έχει και το ταμπάσκο.
37. Βγάλτε τις σος από το πιάτο
Αν και είναι πεντανόστιμες, κατά κανόνα «κολυμπάνε» στα λίπη και στις θερμίδες. Oπου βλέπετε σος, σάλτσα ή ντρέσινγκ, φροντίστε να την απομακρύνετε επιμελώς με το πιρούνι (μελέτες έχουν δείξει πως με την τακτική αυτή μπορείτε να μειώσετε από 40 έως 60 τις θερμίδες που καταναλώνετε σε κάθε γεύμα και κατά 5 γρ. το λίπος). Αν οπωσδήποτε χρειάζεστε τις σος, προτιμήστε τις λάιτ (λίγων λιπαρών) εκδοχές τους. Μια μερίδα λ.χ. λάιτ μαγιονέζας έχει σαφώς λιγότερες θερμίδες από την κανονική, ενώ η γεύση είναι ουσιαστικά η ίδια.
38. Ποτέ μετά τις 7 το απόγευμα
Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Northwestern στο Ιλινόι δημοσίευσαν το 2009 στην επιθεώρηση «Obesity» μελέτη του έδειξε πως, όταν τρώμε αργά το βράδυ, παίρνουμε δύο φορές περισσότερα κιλά απ’ ό,τι όταν τρώμε το βραδινό μας νωρίτερα – και αυτό ισχύει ακόμα κι όταν τρώμε το ίδιο ακριβώς φαγητό νωρίς ή αργά.
39. Φασούλι το φασούλι
Μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2008 στην «Επιθεώρηση του Αμερικανικού Κολεγίου Διατροφής» έδειξε πως όσοι τρώνε συχνά φασόλια και άλλα όσπρια έχουν κατά 22% λιγότερες πιθανότητες να γίνουν παχύσαρκοι. Αυτό οφείλεται στην υψηλή περιεκτικότητά τους σε φυτικές ίνες, οι οποίες, εκτός των άλλων, ρυθμίζουν καλύτερα τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα, αποτρέποντας τα «σκαμπανεβάσματά» του, τα οποία εντείνουν το αίσθημα της πείνας και την ανάγκη για γλυκό.
40. Κοιμηθείτε!
Πολυάριθμες είναι οι μελέτες που έχουν δείξει ότι η έλλειψη ύπνου μας παχαίνει καθώς επιβραδύνει τον μεταβολισμό. Ρυθμίστετε, συνεπώς, το πρόγραμμά σας με τρόπο ωστε ναμπορείτε να κοιμάστε 7-8 ώρες.
Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011
Το μουλάρι το βγάζει από τη λάσπη ο αγωγιάτης
Αντώνης Καρακούσης
Ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου ταξιδεύει αυτές τις μέρες στις ευρωπαικές πρωτεύουσες προκειμένου να εξασφαλίσει διευκολύνσεις στη διαχείριση της κρίσης χρέους που ταλανίζει τη χώρα.
Πήγε στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι και επιστρέφει στη βελγική πρωτεύουσα για να συμμετάσχει στη σύνοδο κορυφής, ελπίζοντας να επιτύχει τις καλύτερες δυνατές προυποθέσεις για την μακρά προσπάθεια αντιμετώπισης του οικονομικού προβλήματος της χώρας.
Αξιέπαινη ομολογουμένως η προσπάθειά του και όλοι εύχονται να επιτύχει στους σκοπούς του.
Ωστόσο, "'το μουλάρι το βγάζει από τη λάσπη ο αγωγιάτης'' λέει ο λαός μας και όλοι αντιλαμβάνονται πια ότι χωρίς επίπονες προσπάθειες στο εσωτερικό, καμία βοήθεια από το εξωτερικό, όσο σημαντική κι αν είναι, δεν πρόκειται να μας σώσει.
Κακά τα ψέματα, δικό μας είναι το πρόβλημα και εμείς οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε. Και όπως δείχνουν τα πράγματα η κρίση δεν μπορεί να υπερκινηθεί με λύσεις τεχνικού τύπου.
Δεν είναι τεχνικό πρόβλημα, αλλά βαθύτατα πολιτικό.
Είναι αποτέλεσμα επιλογών και αντιλήψεων που επικράτησαν επί μακρόν στη χώρα.
Είναι ο ευρύς κύκλος του λαικισμού που διαπερνά κάθετα και οριζόντια τα κόμματα, τα συνδικάτα, τα ΜΜΕ, την κοινωνία την ίδια, ο οποίος και ευθύνεται για το σημερινό κατάντημα.
Οσο αυτός ο κύκλος διαχειρίζεται την κρίση έξοδος απ' αυτήν δεν πρόκειται να υπάρξει. Γιατί απλούστατα οι παραγωγοί της κρίσης, δεν γίνετια να είναι και διασώστες και μεταρρυθμιστές. Επειδή δεν θέλουν και επειδή δεν μπορούν.
Αν δεν αλλάξουν αυτές, αν δεν ξεπεράσει η χώρα τον κύκλο του λαικισμού που τη συνέχει και την καθοδηγεί επί πολλές δεκαετίες, δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση.
Η χώρα είναι απαραίτητο να υιοθετήσει το ταχύτερο αρχές ορθολογικής λειτιυργίας και να τις μεταφέρει παντού σε όλα τα πεδία διοίκησης της χώρας, ώστε το χρήμα και ο κόπος του ελληνικού λαού να τιμώνται πραγματικά και να πάψουν να μοιράζονται αφειδώς δεξιά και αριστερά, για χάρη του ενός και του αλλουνού, που θέλει είτε να γίνει βουλευτής, είτε να διατηρήσει την εξουσία του.
Χωρίς πολλές κουβέντες η Ελλάδα για να βγει από την κρίση είναι υποχρεωμένη να υιοθετήσει ένα δεκαετές πρόγραμμα διάσωσης που θα ενσωματώνει το μνημόνιο, το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας και άλλα τόσα, που θα μεταμορφώνουν το νεοελληνικό κράτος σε ευρωπαικό και θα το βγάζουν οριστικά και αμετάκλητα από τη ζώνη της Ανατολής.
Αυτό είναι το παρόν δίλημμα, από το οποίο δεν θα ξεφύγει κανείς. Αλλιώς δεν έχουμε παρά να περιμένουμε να δούμε την επερχόμενη καταστροφή, οικονομική, κοινωνική και εθνική.
Ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου ταξιδεύει αυτές τις μέρες στις ευρωπαικές πρωτεύουσες προκειμένου να εξασφαλίσει διευκολύνσεις στη διαχείριση της κρίσης χρέους που ταλανίζει τη χώρα.
Πήγε στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι και επιστρέφει στη βελγική πρωτεύουσα για να συμμετάσχει στη σύνοδο κορυφής, ελπίζοντας να επιτύχει τις καλύτερες δυνατές προυποθέσεις για την μακρά προσπάθεια αντιμετώπισης του οικονομικού προβλήματος της χώρας.
Αξιέπαινη ομολογουμένως η προσπάθειά του και όλοι εύχονται να επιτύχει στους σκοπούς του.
Ωστόσο, "'το μουλάρι το βγάζει από τη λάσπη ο αγωγιάτης'' λέει ο λαός μας και όλοι αντιλαμβάνονται πια ότι χωρίς επίπονες προσπάθειες στο εσωτερικό, καμία βοήθεια από το εξωτερικό, όσο σημαντική κι αν είναι, δεν πρόκειται να μας σώσει.
Κακά τα ψέματα, δικό μας είναι το πρόβλημα και εμείς οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε. Και όπως δείχνουν τα πράγματα η κρίση δεν μπορεί να υπερκινηθεί με λύσεις τεχνικού τύπου.
Δεν είναι τεχνικό πρόβλημα, αλλά βαθύτατα πολιτικό.
Είναι αποτέλεσμα επιλογών και αντιλήψεων που επικράτησαν επί μακρόν στη χώρα.
Είναι ο ευρύς κύκλος του λαικισμού που διαπερνά κάθετα και οριζόντια τα κόμματα, τα συνδικάτα, τα ΜΜΕ, την κοινωνία την ίδια, ο οποίος και ευθύνεται για το σημερινό κατάντημα.
Οσο αυτός ο κύκλος διαχειρίζεται την κρίση έξοδος απ' αυτήν δεν πρόκειται να υπάρξει. Γιατί απλούστατα οι παραγωγοί της κρίσης, δεν γίνετια να είναι και διασώστες και μεταρρυθμιστές. Επειδή δεν θέλουν και επειδή δεν μπορούν.
Αν δεν αλλάξουν αυτές, αν δεν ξεπεράσει η χώρα τον κύκλο του λαικισμού που τη συνέχει και την καθοδηγεί επί πολλές δεκαετίες, δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση.
Η χώρα είναι απαραίτητο να υιοθετήσει το ταχύτερο αρχές ορθολογικής λειτιυργίας και να τις μεταφέρει παντού σε όλα τα πεδία διοίκησης της χώρας, ώστε το χρήμα και ο κόπος του ελληνικού λαού να τιμώνται πραγματικά και να πάψουν να μοιράζονται αφειδώς δεξιά και αριστερά, για χάρη του ενός και του αλλουνού, που θέλει είτε να γίνει βουλευτής, είτε να διατηρήσει την εξουσία του.
Χωρίς πολλές κουβέντες η Ελλάδα για να βγει από την κρίση είναι υποχρεωμένη να υιοθετήσει ένα δεκαετές πρόγραμμα διάσωσης που θα ενσωματώνει το μνημόνιο, το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας και άλλα τόσα, που θα μεταμορφώνουν το νεοελληνικό κράτος σε ευρωπαικό και θα το βγάζουν οριστικά και αμετάκλητα από τη ζώνη της Ανατολής.
Αυτό είναι το παρόν δίλημμα, από το οποίο δεν θα ξεφύγει κανείς. Αλλιώς δεν έχουμε παρά να περιμένουμε να δούμε την επερχόμενη καταστροφή, οικονομική, κοινωνική και εθνική.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)