Ανάψτε το φως να οργανωθούμε
Άγγελος Στάγκος
Εάν και όταν βγει η Ελλάδα από το πηγάδι στο οποίο έχει πέσει πρέπει να είναι ουσιαστικά άλλη χώρα. Δεν θα πρέπει να θυμίζει καν το μόρφωμα που έφτασε στο απόλυτο αδιέξοδο στα δημοσιονομικά, μετά από παρατεταμένης διάρκειας παρακμή σχεδόν σε όλους τους τομείς και φυσικά και στην καθημερινότητα. Δεν ξέρω πόσοι το έχουν καταλάβει, αλλά ζούμε εδώ και αρκετά χρόνια μέσα στον παραλογισμό, στην αλλοτριωμένη νοοτροπία, στην έλλειψη επαγγελματισμού, στη διαφθορά, στην επίδειξη νεοπλουτίστικης συμπεριφοράς, ακόμη και από εκείνους που δεν έχουν τα μέσα, στην αδιαφορία για τους νόμους και το περιβάλλον και στην εκτεταμένη αγένεια. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η έκρηξη ανθελληνισμού που επικρατεί σε όλη σχεδόν την Ευρώπη οφείλεται σε αυτούς παράγοντες και σε άλλους και όχι μόνο στα αναληθή στατιστικά στοιχεία και την οικονομική καταβαράθρωση.
Τα σκληρά μέτρα που είμαστε αναγκασμένοι να πάρουμε για να αντιμετωπίσουμε την δημοσιονομική κρίση δεν φτάνουν για την … ανακαίνιση της χώρας. Είναι απόλυτα αναγκαίο να προχωρήσουμε σε αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής, στην ανάπτυξη του τουρισμού σε νέες βάσεις, σε συλλήβδην αλλαγή της επαγγελματικής συμπεριφοράς, σε δομικό εξορθολογισμό του συνδικαλισμού, σε ενεργοποίηση της λεγόμενης «πράσινης ανάπτυξης» και προπαντός σε θέσπιση νέου πλαισίου για την παιδεία. Με πιο γρήγορους ρυθμούς πρέπει να προχωράει η εκλογίκευση και ο εκσυγχρονισμός του κράτους για να είναι σε θέση να δίνει τις κατευθύνσεις σε όλα τα προηγούμενα. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε και στο ρόλο των μήντια, που σχεδόν από τη φύση τους τείνουν να στηρίζουν το status quo, αλλά απαιτείται η αφιέρωση ενός ολόκληρου άρθρου για την αφεντιά τους.
Βεβαίως, όλα τα «πρέπει» και οι «αλλαγές» πολύ εύκολα λέγονται και πολύ δύσκολα, πάρα πολύ δύσκολα γίνονται. Ειδικά στην Ελλάδα που η κοινωνία της αντιστέκεται σε κάθε είδους αλλαγή, ακόμη και όταν είναι προς το συμφέρον της ή θα βελτιώσει την ποιότητα της ζωής. Δυστυχώς, είμαστε «κακορίζικος» λαός, το έχουμε αποδείξει και το αποδεικνύουμε καθημερινά. Όμως, ολόκληρος ο υπόλοιπος κόσμος έχει αλλάξει, όχι αναγκαστικά προς το καλύτερο, αλλά πάντως έχει αλλάξει και είμαστε αναγκασμένοι να «κολυμπήσουμε» μέσα σε αυτή την πραγματικότητα. Αφήστε που δεν δικαιούμαστε να είμαστε υπερήφανοι για την εικονική πραγματικότητα που έχουμε δημιουργήσει για τους εαυτούς μας και που εκ των πραγμάτων έχει καταρρεύσει. Επομένως, εκτός από τα οικονομικά μέτρα που παίρνουμε και θα πάρουμε (κάποια στιγμή επιτέλους, καθώς αργούμε χαρακτηριστικά) δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι πρέπει να ανάψουμε το φως για να ξαναοργανωθούμε. Το μοντέλο της κοινωνίας και της καθημερινότητας που είχαμε φτιάξει μετά τη μεταπολίτευση, τελείωσε οριστικά.
Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010
Για τους εξοπλισμούς λυσσάει η Γερμανία
Για τους εξοπλισμούς λυσσάει η Γερμανία
Ολοένα και αυξάνονται τα τελευταία χρόνια οι παραγγελίες οπλικών συστημάτων από τις χώρες της Ε.Ε. και ιδιαίτερα από τη Γερμανία και τη Γαλλία. Κι όμως η Γερμανία διεκδικώντας μεγαλύτερη πίτα μας βαράει αλύπητα και άνευ προηγουμένου. Είναι δε πολύ ενοχλημένοι που δεν αγοράζουμε Eurofighter, δεν παραλαμβάνουμε το μπαταρισμένο υποβρύχιο και δώσαμε τις φρεγάτες στην Γαλλία. Την ίδια ώρα και πολύ σωστά στο Ευρωκοινονούλιο στο πλαίσιο της διάσωσης της ελληνικής οικονομίας, το θέμα των ελληνικών εξοπλισμών τέθηκε επί τάπητος από τον επικεφαλής των Πρασίνων Ντανιέλ Κον Μπετίτ. Τι είπε; Το αυτονόητο!
«Ένα από τα προβλήματα της Ελλάδας είναι ο προϋπολογισμός της για την Αμυνα. Το 4,3% του ελληνικού ΑΕΠ πηγαίνει στην άμυνα. Το πρόβλημα είναι η Κύπρος και οι σχέσεις με την Τουρκία» σημείωσε, για να αναρωτηθεί:
«Πού είναι η πρωτοβουλία της Επιτροπής για να λυθεί το Κυπριακό ώστε να ελαφρυνθεί το ΑΕΠ της Ελλάδας από το βάρος αυτής της ηλίθιας και βλακώδους εμπλοκής που θα πρέπει επιλύσουν ως Ευρωπαίοι; Τι έκανε η Επιτροπή; Μηδέν, απολύτως τίποτα.», είπε χαρακτηριστικά.
Όσον αφορά δε τη Γερμανία δεν έχει πάρει και λίγα. Ειδικά μετά το 2000 της αναθέσαμε να ναυπηγήσει 4 υποβρύχια Type 214 και να εκσυγχρονίσει άλλα 3 Type 209 στο επίπεδο 209/ΑΙΡ. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη και είναι πιθανόν να μεταβληθεί ανάλογα με τις εξελίξεις στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Στη Γερμανία παραγγέλθηκαν επίσης 170 άρματα μάχης Leopard-2 Hel και αυτοκινούμενα πυροβόλα PzH 2000. Παλαιότερα, γερμανικές εταιρείες είχαν αναλάβει τον εκσυχρονισμό των μαχητικών F-4 της Πολεμικής Αεροπορίας.
Ο πέμπτος μεγαλύτερος αγοραστής οπλικών συστημάτων σε όλο τον κόσμο και πρώτος στην Ευρώπη είναι η Ελλάδα, σύμφωνα με την ετήσια μελέτη του Ερευνητικού Ινστιτούτου της Στοκχόλμης για τη Διεθνή Ειρήνη (SΙΡRΙ) που παρουσιάζει τις αμυντικές δαπάνες του 2008. Στην Ελλάδα αναλογεί το 4% των παγκόσμιων αμυντικών προμηθειών, επίδοση που την φέρνει μπροστά από άλλες μεγάλες χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Τουρκία, και το Ισραήλ.
Τα στοιχεία αυτά επαληθεύουν τις υπέρογκες δαπάνες της χώρας μας για την άμυνα εν μέσω οικονομικής κρίσης. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι τα ποσά αυτά είναι τόσο υψηλά παρόλο που το ελληνικό κράτος έχει να υπογράψει μεγάλη σύμβαση από το 2005.
Αυτό συμβαίνει- όπως εξηγούν αναλυτές- διότι μία μεγάλη αγορά εμφανίζεται στα δημόσια λογιστικά να πληρώνεται επί χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι οι μεγάλες παραγγελίες της προηγούμενης 10ετίας εξακολουθούν να αποπληρώνονται και βεβαίως καταχωρίζονται ως εξοπλιστικές δαπάνες.
Για παράδειγμα, οι πληρωμές για την αγορά των μαχητικών F-16 Block52 Advanced, ύψους 1,2 δισ. ευρώ, που υπεγράφη το 2005, άρχισαν να καταχωρίζονται -πλην μίας προκαταβολής- μόλις το 2008 στα δημόσια λογιστικά. Δηλαδή σχεδόν ταυτόχρονα με την παραλαβή τους.
Οι προμηθευτές της Ελλάδας και τα διεθνή συμφέροντα
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ερευνητικού Ινστιτούτου για τη Διεθνή Ειρήνη της Στοκχόλμης (SΙΡRΙ) οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας και η πολιτική ηγεσία, η οποία υπογράφει τις συμβάσεις, προτιμούν- παραδοσιακά- εταιρείες από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τη Γερμανία, ενώ μετά το 1994 έχει παρατηρηθεί κι ένα άνοιγμα προς τη Ρωσία.
Συγκεκριμένα, κατά την πενταετία 2004-2008 οι προμηθευτές ήταν κατά 31% Γερμανοί, κατά 24% Αμερικανοί και κατά 24% Γάλλοι. Τα παραπάνω στοιχεία, αν συγκριθούν με τις προμήθειες που έγιναν μεταξύ 1999 και 2003, καταγράφουν μία σημαντική μεταστροφή στις προτιμήσεις της χώρας όσον αφορά τους προμηθευτές.
Συγκεκριμένα μεταξύ 1999-2003, το 67% των αμυντικών δαπανών μας για προμήθειες οπλικών συστημάτων κατευθυνόταν στις ΗΠΑ, ενώ Γερμανία και Γαλλία κέρδιζαν μόλις το 11%. Η αλλαγή ισορροπιών στις εξοπλιστικές δαπάνες ξεκίνησε την περίοδο των διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Ελλάδας στη Ζώνη του ευρώ, οπότε η χώρα άρχισε να προμηθεύεται κυρίως από τους Ευρωπαίους εταίρους της παρά από τις ΗΠΑ.
Ειδικότερα:
Από τη Γαλλία: Οι παραγγελίες μετά την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη αφορούν τα μαχητικά Mirage 2000-5 και τον εκσυγχρονισμό των υπαρχόντων παλαιότερης γενιάς Mirage 2000EGM της Πολεμικής Αεροπορίας στον τύπο 2000-5. Η αγορά των αεροσκαφών συνοδεύτηκε από την παραγγελία πυραύλων αερομαχίας τύπου MICA και υποστρατηγικών πυραύλων μεγάλης εμβέλειας SCALP EG. Από τη γαλλική αμυντική βιομηχανία είχαν αποκτηθεί παλαιότερα τα αντιαεροπορικά συστήματα Crotale NG και τα ελικόπτερα έρευνας-διάσωσης και έρευνας-διάσωσης μάχης τύπου Super Puma.
Από τη Γερμανία: Η Ελλάδα μετά το 2000 αποφάσισε να ναυπηγήσει 4 υποβρύχια Type 214 και να εκσυγχρονίσει άλλα 3 Type 209 στο επίπεδο 209/ΑΙΡ. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη και είναι πιθανόν να μεταβληθεί ανάλογα με τις εξελίξεις στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Στη Γερμανία παραγγέλθηκαν επίσης 170 άρματα μάχης Leopard-2 Hel και αυτοκινούμενα πυροβόλα PzH 2000. Παλαιότερα, γερμανικές εταιρείες είχαν αναλάβει τον εκσυχρονισμό των μαχητικών F-4 της Πολεμικής Αεροπορίας.
Από τις ΗΠΑ: Ο παραδοσιακός προμηθευτής των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την κρίση στα Ίμια, οι αμερικανικές εταιρείες κέρδισαν διαδοχικά τα συμβόλαια των αντιαεροπορικών πυραύλων Patriot, των μεταφορικών ελικοπτέρων Chinook και αργότερα των επιθετικών ελικοπτέρων AH-64D Apache Longbow. Στη συνέχεια όμως έμειναν εκτός νυμφώνος σε σημαντικούς διαγωνισμούς όπως αυτός του άρματος μάχης.
Ωστόσο, η αμερικανική αεροπορική βιομηχανία είναι σχεδόν μόνιμη προμηθεύτρια μαχητικών αεροσκαφών- που αποτελούν κατά βάση και τα μεγαλύτερα συμβόλαια- όπως καταδεικνύεται από τις δύο παραγγελίες F16 που έγιναν στο διάστημα αυτό. Συνολικά αγοράστηκαν 100 αεροσκάφη του τύπου (60 το 1999-2000 και άλλα 40 το 2005), ενώ αμερικανικής προέλευσης ήταν και όλα τα οπλικά συστήματα που χρησιμοποιούν τα εν λόγω αεροσκάφη.
Αμερικανική συμμετοχή υπήρχε βεβαίως και στο πρόγραμμα του μεταφορικού αεροσκάφους C-27J (προϊόν συνεργασίας της Lockheed με την Alenia) που παραγγέλθηκε το 1993, αλλά τελικά η παραγγελία πιστώθηκε στους Ιταλούς.
Από τη Ρωσία: Η τελευταία δεκαετία σηματοδοτήθηκε και από την επιλογή (για πρώτη φορά) οπλικών συστημάτων από τη Ρωσία. Η αρχή έγινε με τα αερόστρωμνα Zubr, δύο τύπους αντιαεροπορικών συστημάτων μικρού - μεσαίου βεληνεκούς, και αντιαρματικά όπλα. Το Νοέμβριο του 2008 υπεγράφη η διακρατική συμφωνία μεταξύ της Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης της Ρωσικής Ομοσπονδίας για την προμήθεια 420 τεθωρακισμένων οχημάτων μάχης (ΤΟΜΑ) BMP-3M, αξίας 1,2 δις ευρώ. Η δαπάνη θα επιβαρύνει τους προϋπολογισμούς των επόμενων ετών.
Τι συμβαίνει διεθνώς
Παρά την οικονομική κρίση και την μικρή κάμψη σε εξοπλισμούς που διαπιστώνεται από το SIPRI για το 2008, τα στοιχεία της πενταετίας 2004-2008 δείχνουν ότι η παγκόσμια αμυντική βιομηχανία κινείται σταθερά ανοδικά. Τα συνολικά κεφάλαια που διακινήθηκαν για εξοπλισμούς μόνο το 2008, ξεπερνούν το 1,5 τρισ. ευρώ. Η μελέτη καταδεικνύει παράλληλα ότι καθώς ορισμένοι μεγάλοι εξαγωγείς όπλων, μεταξύ των οποίων η Κίνα, δεν αποδεσμεύουν οικονομικά στοιχεία για τις αμυντικές τους κινήσεις, το τελικό ποσό μπορεί να είναι κατά πολύ υψηλότερο.
Την κούρσα στους εξοπλισμούς συνεχίζουν να οδηγούν οι ΗΠΑ με έξοδα 607 δισ. δολ. ή αλλιώς το 58% των συνολικών επενδύσεων. Ακολουθεί η Κίνα με 84,9 δισ. δολάρια, η Γαλλία με 65,7 δισ. δολ., η Βρετανία με 65,3 δισ. δολ. και η Ρωσία με 58,6 δισ. δολ. ενώ την πρώτη δεκάδα κλείνουν η Γερμανία (46,8 δισ), η Ιαπωνία (46,3 δισ.), η Ιταλία (40,6 δισ.), η Σαουδική Αραβία (38,3 δισ.) και η Ινδία με 30 δισ. δολ.
ΗΠΑ, Ρωσία, Γερμανία και Γαλλία οι μεγαλύτεροι διεθνείς προμηθευτές
Πέντε κράτη κρατούν τα σκήπτρα στην παραγωγή και εξαγωγή αμυντικών συστημάτων. Η λίστα παραμένει ίδια εδώ και χρόνια με ελάχιστες μεταβολές. Κατά τύχη, τα κράτη αυτά είναι και οι κύριοι προμηθευτές της χώρας μας. Για την τελευταία πενταετία οι πέντε μεγαλύτεροι εξαγωγείς οπλικών συστημάτων με το 78% της παγκόσμιας αγοράς να τους αναλογεί, ήταν οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Γερμανία, η Γαλλία και η Βρετανία. Οι ΗΠΑ διέθεσαν περισσότερο από 37% της συνολικής παραγωγής τους στη Μέση Ανατολή με κύριο κορμό 207 μαχητικά αεροσκάφη και 5.000 πυραύλους.
Τα τελευταία χρόνια κλείστηκαν αρκετές παραγγελίες για πυραύλους και άλλα συστήματα με αποδέκτη τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Οι εξαγωγές της Ρωσίας αυξήθηκαν κατά 14% την πενταετία 2004-2008 σε σχέση με το αντίστοιχο προηγούμενο διάστημα. Το μεγαλύτερο μέρος των οπλικών συστημάτων (71%) αγοράστηκε από ασιατικές χώρες, ενώ σημαντικό μερίδιο είχαν και οι Κίνα και Ινδία που παρέλαβαν αρκετά μαχητικά αεροσκάφη και πολεμικά πλοία.
Την ίδια περίοδο αυξήθηκαν σημαντικά οι παραγγελίες από χώρες της Αφρικής (+200%) και της Λατινικής Αμερικής (+900%). Οι εξαγωγές αμυντικών συστημάτων της Γερμανίας αυξήθηκαν κατά 70% το διάστημα 2004-2008 με αποτέλεσμα το μερίδιό της στην παγκόσμια αγορά να ανέβει από το 7% στο 10%. Σημαντικοί πελάτες της γερμανικής αμυντικής βιομηχανίας είναι η Ελλάδα και η Τουρκία, ενώ το 40% των εξαγωγών οπλικών συστημάτων της χώρας κατευθύνθηκε προς χώρες της Μέσης Ανατολής.
Η Βρετανία, με βασικούς πελάτες τις ΗΠΑ και την Ινδία ενίσχυσε περαιτέρω τη θέση της στον χάρτη των μεγαλύτερων εξαγωγέων οπλικών συστημάτων. Οι δύο χώρες απορρόφησαν αντίστοιχα το 21% και 14% των συνολικών εξαγωγών της αμυντικής βιομηχανίας της Βρετανίας, ενώ από το 2009 θα ξεκινήσουν και οι παραδόσεις των 72 μαχητικών αεροσκαφών Eurofighter Typhoon στην Σαουδική Αραβία.
Η απαξίωση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας
Σύμφωνα με τον ν. 3433/06, που αφορά τις προμήθειες αμυντικού υλικού, η εγχώρια βιομηχανική συμμετοχή θα πρέπει να είναι σε ποσοστό τουλάχιστον 35% (ποσοστό που ίσχυε και με το προηγούμενο νομοθετικό πλαίσιο) και σύμφωνα με την Υπουργική Απόφαση υπ' αρ. 248297 επιτρέπεται η αγορά υλικών από το εξωτερικό, μόνο όταν δεν παράγονται εγχώρια.
Παρά τις προβλέψεις του νόμου, τα τελευταία χρόνια δεν προωθήθηκε η συμπαραγωγή με αμυντικές βιοτεχνίες ενώ ακόμη και υλικά που κατασκευάζονταν προηγουμένως στην Ελλάδα αγοράζονται τα τελευταία χρόνια από οίκους του εξωτερικού και διοχετεύονται κονδύλια που θα ενίσχυαν την εσωτερική αγορά και θα διατηρούσαν θέσεις εργασίας, σε οικονομίες άλλων χωρών.
Η προτίμηση στις ξένες αγορές αφορά ακόμη και υλικά και εφόδια, μικρής σχετικά αξίας, τα οποία παραδοσιακά κατασκευάζονταν στην Ελλάδα όπως στολές, άρβυλα και κράνη. Το ίδιο ισχύει για απλά κατασκευαστικά υλικά και ανταλλακτικά, που κατασκευάζονταν στην Ελλάδα εδώ και είκοσι χρόνια και που θα μπορούσαν να κατασκευαστούν σε μηχανουργεία της χώρας μας. Το ίδιο ισχύει ακόμη και για τρόφιμα που καταναλώνει το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων. Προκαλεί επίσης απορία ότι ελληνικές βιοτεχνίες κατά καιρούς παρήγαγαν ρουχισμό για άλλους ευρωπαϊκούς στρατούς (γερμανικό, ιταλικό κλπ).
Παράδειγμα είναι οι συστηματικές παραγγελίες διαφόρων εφοδίων και υλικών, όπως για παράδειγμα τροφίμων από την Κίνα (Α.Σ. 6332/17-09-08 για ΓΕΣ) και πουλόβερ (Α.Σ. 6283/04-07-08 για Π.Α.) επίσης από την Κίνα και άλλες χώρες.
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η απόφαση, για προμήθεια από τη Ρωσία, τεθωρακισμένων οχημάτων ΒΜΡ-3, έναντι ποσού 1,2 δις ευρώ, θα μπορούσε- σύμφωνα με έγκυρες πηγές- να επιτευχθεί με συμπαραγωγή αξίας τουλάχιστον 455 εκατ. ευρώ (όπως απαιτεί ο νόμος). Σύμφωνα με πληροφορίες, η σύμβαση ορίζει στο ελληνικό δημόσιο να αποδεχθεί συμπαραγωγή, που φτάνει μόλις το 15% αντί του 35%, που προβλέπει ο νόμος.
Επίσης, το Μητρώο Ελλήνων Κατασκευαστών δεν έχει ολοκληρωθεί με αποτέλεσμα να καλούνται για ανάθεση κατασκευαστικού έργου εταιρείες που δεν είναι εγγεγραμμένες στο Μητρώο και οι οποίες δεν έχουν ελεγχθεί αν είναι απλώς εισαγωγείς ή εγχώριοι κατασκευαστές.
Ολοένα και αυξάνονται τα τελευταία χρόνια οι παραγγελίες οπλικών συστημάτων από τις χώρες της Ε.Ε. και ιδιαίτερα από τη Γερμανία και τη Γαλλία. Κι όμως η Γερμανία διεκδικώντας μεγαλύτερη πίτα μας βαράει αλύπητα και άνευ προηγουμένου. Είναι δε πολύ ενοχλημένοι που δεν αγοράζουμε Eurofighter, δεν παραλαμβάνουμε το μπαταρισμένο υποβρύχιο και δώσαμε τις φρεγάτες στην Γαλλία. Την ίδια ώρα και πολύ σωστά στο Ευρωκοινονούλιο στο πλαίσιο της διάσωσης της ελληνικής οικονομίας, το θέμα των ελληνικών εξοπλισμών τέθηκε επί τάπητος από τον επικεφαλής των Πρασίνων Ντανιέλ Κον Μπετίτ. Τι είπε; Το αυτονόητο!
«Ένα από τα προβλήματα της Ελλάδας είναι ο προϋπολογισμός της για την Αμυνα. Το 4,3% του ελληνικού ΑΕΠ πηγαίνει στην άμυνα. Το πρόβλημα είναι η Κύπρος και οι σχέσεις με την Τουρκία» σημείωσε, για να αναρωτηθεί:
«Πού είναι η πρωτοβουλία της Επιτροπής για να λυθεί το Κυπριακό ώστε να ελαφρυνθεί το ΑΕΠ της Ελλάδας από το βάρος αυτής της ηλίθιας και βλακώδους εμπλοκής που θα πρέπει επιλύσουν ως Ευρωπαίοι; Τι έκανε η Επιτροπή; Μηδέν, απολύτως τίποτα.», είπε χαρακτηριστικά.
Όσον αφορά δε τη Γερμανία δεν έχει πάρει και λίγα. Ειδικά μετά το 2000 της αναθέσαμε να ναυπηγήσει 4 υποβρύχια Type 214 και να εκσυγχρονίσει άλλα 3 Type 209 στο επίπεδο 209/ΑΙΡ. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη και είναι πιθανόν να μεταβληθεί ανάλογα με τις εξελίξεις στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Στη Γερμανία παραγγέλθηκαν επίσης 170 άρματα μάχης Leopard-2 Hel και αυτοκινούμενα πυροβόλα PzH 2000. Παλαιότερα, γερμανικές εταιρείες είχαν αναλάβει τον εκσυχρονισμό των μαχητικών F-4 της Πολεμικής Αεροπορίας.
Ο πέμπτος μεγαλύτερος αγοραστής οπλικών συστημάτων σε όλο τον κόσμο και πρώτος στην Ευρώπη είναι η Ελλάδα, σύμφωνα με την ετήσια μελέτη του Ερευνητικού Ινστιτούτου της Στοκχόλμης για τη Διεθνή Ειρήνη (SΙΡRΙ) που παρουσιάζει τις αμυντικές δαπάνες του 2008. Στην Ελλάδα αναλογεί το 4% των παγκόσμιων αμυντικών προμηθειών, επίδοση που την φέρνει μπροστά από άλλες μεγάλες χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Τουρκία, και το Ισραήλ.
Τα στοιχεία αυτά επαληθεύουν τις υπέρογκες δαπάνες της χώρας μας για την άμυνα εν μέσω οικονομικής κρίσης. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι τα ποσά αυτά είναι τόσο υψηλά παρόλο που το ελληνικό κράτος έχει να υπογράψει μεγάλη σύμβαση από το 2005.
Αυτό συμβαίνει- όπως εξηγούν αναλυτές- διότι μία μεγάλη αγορά εμφανίζεται στα δημόσια λογιστικά να πληρώνεται επί χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι οι μεγάλες παραγγελίες της προηγούμενης 10ετίας εξακολουθούν να αποπληρώνονται και βεβαίως καταχωρίζονται ως εξοπλιστικές δαπάνες.
Για παράδειγμα, οι πληρωμές για την αγορά των μαχητικών F-16 Block52 Advanced, ύψους 1,2 δισ. ευρώ, που υπεγράφη το 2005, άρχισαν να καταχωρίζονται -πλην μίας προκαταβολής- μόλις το 2008 στα δημόσια λογιστικά. Δηλαδή σχεδόν ταυτόχρονα με την παραλαβή τους.
Οι προμηθευτές της Ελλάδας και τα διεθνή συμφέροντα
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ερευνητικού Ινστιτούτου για τη Διεθνή Ειρήνη της Στοκχόλμης (SΙΡRΙ) οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας και η πολιτική ηγεσία, η οποία υπογράφει τις συμβάσεις, προτιμούν- παραδοσιακά- εταιρείες από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τη Γερμανία, ενώ μετά το 1994 έχει παρατηρηθεί κι ένα άνοιγμα προς τη Ρωσία.
Συγκεκριμένα, κατά την πενταετία 2004-2008 οι προμηθευτές ήταν κατά 31% Γερμανοί, κατά 24% Αμερικανοί και κατά 24% Γάλλοι. Τα παραπάνω στοιχεία, αν συγκριθούν με τις προμήθειες που έγιναν μεταξύ 1999 και 2003, καταγράφουν μία σημαντική μεταστροφή στις προτιμήσεις της χώρας όσον αφορά τους προμηθευτές.
Συγκεκριμένα μεταξύ 1999-2003, το 67% των αμυντικών δαπανών μας για προμήθειες οπλικών συστημάτων κατευθυνόταν στις ΗΠΑ, ενώ Γερμανία και Γαλλία κέρδιζαν μόλις το 11%. Η αλλαγή ισορροπιών στις εξοπλιστικές δαπάνες ξεκίνησε την περίοδο των διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Ελλάδας στη Ζώνη του ευρώ, οπότε η χώρα άρχισε να προμηθεύεται κυρίως από τους Ευρωπαίους εταίρους της παρά από τις ΗΠΑ.
Ειδικότερα:
Από τη Γαλλία: Οι παραγγελίες μετά την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη αφορούν τα μαχητικά Mirage 2000-5 και τον εκσυγχρονισμό των υπαρχόντων παλαιότερης γενιάς Mirage 2000EGM της Πολεμικής Αεροπορίας στον τύπο 2000-5. Η αγορά των αεροσκαφών συνοδεύτηκε από την παραγγελία πυραύλων αερομαχίας τύπου MICA και υποστρατηγικών πυραύλων μεγάλης εμβέλειας SCALP EG. Από τη γαλλική αμυντική βιομηχανία είχαν αποκτηθεί παλαιότερα τα αντιαεροπορικά συστήματα Crotale NG και τα ελικόπτερα έρευνας-διάσωσης και έρευνας-διάσωσης μάχης τύπου Super Puma.
Από τη Γερμανία: Η Ελλάδα μετά το 2000 αποφάσισε να ναυπηγήσει 4 υποβρύχια Type 214 και να εκσυγχρονίσει άλλα 3 Type 209 στο επίπεδο 209/ΑΙΡ. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη και είναι πιθανόν να μεταβληθεί ανάλογα με τις εξελίξεις στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Στη Γερμανία παραγγέλθηκαν επίσης 170 άρματα μάχης Leopard-2 Hel και αυτοκινούμενα πυροβόλα PzH 2000. Παλαιότερα, γερμανικές εταιρείες είχαν αναλάβει τον εκσυχρονισμό των μαχητικών F-4 της Πολεμικής Αεροπορίας.
Από τις ΗΠΑ: Ο παραδοσιακός προμηθευτής των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την κρίση στα Ίμια, οι αμερικανικές εταιρείες κέρδισαν διαδοχικά τα συμβόλαια των αντιαεροπορικών πυραύλων Patriot, των μεταφορικών ελικοπτέρων Chinook και αργότερα των επιθετικών ελικοπτέρων AH-64D Apache Longbow. Στη συνέχεια όμως έμειναν εκτός νυμφώνος σε σημαντικούς διαγωνισμούς όπως αυτός του άρματος μάχης.
Ωστόσο, η αμερικανική αεροπορική βιομηχανία είναι σχεδόν μόνιμη προμηθεύτρια μαχητικών αεροσκαφών- που αποτελούν κατά βάση και τα μεγαλύτερα συμβόλαια- όπως καταδεικνύεται από τις δύο παραγγελίες F16 που έγιναν στο διάστημα αυτό. Συνολικά αγοράστηκαν 100 αεροσκάφη του τύπου (60 το 1999-2000 και άλλα 40 το 2005), ενώ αμερικανικής προέλευσης ήταν και όλα τα οπλικά συστήματα που χρησιμοποιούν τα εν λόγω αεροσκάφη.
Αμερικανική συμμετοχή υπήρχε βεβαίως και στο πρόγραμμα του μεταφορικού αεροσκάφους C-27J (προϊόν συνεργασίας της Lockheed με την Alenia) που παραγγέλθηκε το 1993, αλλά τελικά η παραγγελία πιστώθηκε στους Ιταλούς.
Από τη Ρωσία: Η τελευταία δεκαετία σηματοδοτήθηκε και από την επιλογή (για πρώτη φορά) οπλικών συστημάτων από τη Ρωσία. Η αρχή έγινε με τα αερόστρωμνα Zubr, δύο τύπους αντιαεροπορικών συστημάτων μικρού - μεσαίου βεληνεκούς, και αντιαρματικά όπλα. Το Νοέμβριο του 2008 υπεγράφη η διακρατική συμφωνία μεταξύ της Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης της Ρωσικής Ομοσπονδίας για την προμήθεια 420 τεθωρακισμένων οχημάτων μάχης (ΤΟΜΑ) BMP-3M, αξίας 1,2 δις ευρώ. Η δαπάνη θα επιβαρύνει τους προϋπολογισμούς των επόμενων ετών.
Τι συμβαίνει διεθνώς
Παρά την οικονομική κρίση και την μικρή κάμψη σε εξοπλισμούς που διαπιστώνεται από το SIPRI για το 2008, τα στοιχεία της πενταετίας 2004-2008 δείχνουν ότι η παγκόσμια αμυντική βιομηχανία κινείται σταθερά ανοδικά. Τα συνολικά κεφάλαια που διακινήθηκαν για εξοπλισμούς μόνο το 2008, ξεπερνούν το 1,5 τρισ. ευρώ. Η μελέτη καταδεικνύει παράλληλα ότι καθώς ορισμένοι μεγάλοι εξαγωγείς όπλων, μεταξύ των οποίων η Κίνα, δεν αποδεσμεύουν οικονομικά στοιχεία για τις αμυντικές τους κινήσεις, το τελικό ποσό μπορεί να είναι κατά πολύ υψηλότερο.
Την κούρσα στους εξοπλισμούς συνεχίζουν να οδηγούν οι ΗΠΑ με έξοδα 607 δισ. δολ. ή αλλιώς το 58% των συνολικών επενδύσεων. Ακολουθεί η Κίνα με 84,9 δισ. δολάρια, η Γαλλία με 65,7 δισ. δολ., η Βρετανία με 65,3 δισ. δολ. και η Ρωσία με 58,6 δισ. δολ. ενώ την πρώτη δεκάδα κλείνουν η Γερμανία (46,8 δισ), η Ιαπωνία (46,3 δισ.), η Ιταλία (40,6 δισ.), η Σαουδική Αραβία (38,3 δισ.) και η Ινδία με 30 δισ. δολ.
ΗΠΑ, Ρωσία, Γερμανία και Γαλλία οι μεγαλύτεροι διεθνείς προμηθευτές
Πέντε κράτη κρατούν τα σκήπτρα στην παραγωγή και εξαγωγή αμυντικών συστημάτων. Η λίστα παραμένει ίδια εδώ και χρόνια με ελάχιστες μεταβολές. Κατά τύχη, τα κράτη αυτά είναι και οι κύριοι προμηθευτές της χώρας μας. Για την τελευταία πενταετία οι πέντε μεγαλύτεροι εξαγωγείς οπλικών συστημάτων με το 78% της παγκόσμιας αγοράς να τους αναλογεί, ήταν οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Γερμανία, η Γαλλία και η Βρετανία. Οι ΗΠΑ διέθεσαν περισσότερο από 37% της συνολικής παραγωγής τους στη Μέση Ανατολή με κύριο κορμό 207 μαχητικά αεροσκάφη και 5.000 πυραύλους.
Τα τελευταία χρόνια κλείστηκαν αρκετές παραγγελίες για πυραύλους και άλλα συστήματα με αποδέκτη τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Οι εξαγωγές της Ρωσίας αυξήθηκαν κατά 14% την πενταετία 2004-2008 σε σχέση με το αντίστοιχο προηγούμενο διάστημα. Το μεγαλύτερο μέρος των οπλικών συστημάτων (71%) αγοράστηκε από ασιατικές χώρες, ενώ σημαντικό μερίδιο είχαν και οι Κίνα και Ινδία που παρέλαβαν αρκετά μαχητικά αεροσκάφη και πολεμικά πλοία.
Την ίδια περίοδο αυξήθηκαν σημαντικά οι παραγγελίες από χώρες της Αφρικής (+200%) και της Λατινικής Αμερικής (+900%). Οι εξαγωγές αμυντικών συστημάτων της Γερμανίας αυξήθηκαν κατά 70% το διάστημα 2004-2008 με αποτέλεσμα το μερίδιό της στην παγκόσμια αγορά να ανέβει από το 7% στο 10%. Σημαντικοί πελάτες της γερμανικής αμυντικής βιομηχανίας είναι η Ελλάδα και η Τουρκία, ενώ το 40% των εξαγωγών οπλικών συστημάτων της χώρας κατευθύνθηκε προς χώρες της Μέσης Ανατολής.
Η Βρετανία, με βασικούς πελάτες τις ΗΠΑ και την Ινδία ενίσχυσε περαιτέρω τη θέση της στον χάρτη των μεγαλύτερων εξαγωγέων οπλικών συστημάτων. Οι δύο χώρες απορρόφησαν αντίστοιχα το 21% και 14% των συνολικών εξαγωγών της αμυντικής βιομηχανίας της Βρετανίας, ενώ από το 2009 θα ξεκινήσουν και οι παραδόσεις των 72 μαχητικών αεροσκαφών Eurofighter Typhoon στην Σαουδική Αραβία.
Η απαξίωση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας
Σύμφωνα με τον ν. 3433/06, που αφορά τις προμήθειες αμυντικού υλικού, η εγχώρια βιομηχανική συμμετοχή θα πρέπει να είναι σε ποσοστό τουλάχιστον 35% (ποσοστό που ίσχυε και με το προηγούμενο νομοθετικό πλαίσιο) και σύμφωνα με την Υπουργική Απόφαση υπ' αρ. 248297 επιτρέπεται η αγορά υλικών από το εξωτερικό, μόνο όταν δεν παράγονται εγχώρια.
Παρά τις προβλέψεις του νόμου, τα τελευταία χρόνια δεν προωθήθηκε η συμπαραγωγή με αμυντικές βιοτεχνίες ενώ ακόμη και υλικά που κατασκευάζονταν προηγουμένως στην Ελλάδα αγοράζονται τα τελευταία χρόνια από οίκους του εξωτερικού και διοχετεύονται κονδύλια που θα ενίσχυαν την εσωτερική αγορά και θα διατηρούσαν θέσεις εργασίας, σε οικονομίες άλλων χωρών.
Η προτίμηση στις ξένες αγορές αφορά ακόμη και υλικά και εφόδια, μικρής σχετικά αξίας, τα οποία παραδοσιακά κατασκευάζονταν στην Ελλάδα όπως στολές, άρβυλα και κράνη. Το ίδιο ισχύει για απλά κατασκευαστικά υλικά και ανταλλακτικά, που κατασκευάζονταν στην Ελλάδα εδώ και είκοσι χρόνια και που θα μπορούσαν να κατασκευαστούν σε μηχανουργεία της χώρας μας. Το ίδιο ισχύει ακόμη και για τρόφιμα που καταναλώνει το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων. Προκαλεί επίσης απορία ότι ελληνικές βιοτεχνίες κατά καιρούς παρήγαγαν ρουχισμό για άλλους ευρωπαϊκούς στρατούς (γερμανικό, ιταλικό κλπ).
Παράδειγμα είναι οι συστηματικές παραγγελίες διαφόρων εφοδίων και υλικών, όπως για παράδειγμα τροφίμων από την Κίνα (Α.Σ. 6332/17-09-08 για ΓΕΣ) και πουλόβερ (Α.Σ. 6283/04-07-08 για Π.Α.) επίσης από την Κίνα και άλλες χώρες.
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η απόφαση, για προμήθεια από τη Ρωσία, τεθωρακισμένων οχημάτων ΒΜΡ-3, έναντι ποσού 1,2 δις ευρώ, θα μπορούσε- σύμφωνα με έγκυρες πηγές- να επιτευχθεί με συμπαραγωγή αξίας τουλάχιστον 455 εκατ. ευρώ (όπως απαιτεί ο νόμος). Σύμφωνα με πληροφορίες, η σύμβαση ορίζει στο ελληνικό δημόσιο να αποδεχθεί συμπαραγωγή, που φτάνει μόλις το 15% αντί του 35%, που προβλέπει ο νόμος.
Επίσης, το Μητρώο Ελλήνων Κατασκευαστών δεν έχει ολοκληρωθεί με αποτέλεσμα να καλούνται για ανάθεση κατασκευαστικού έργου εταιρείες που δεν είναι εγγεγραμμένες στο Μητρώο και οι οποίες δεν έχουν ελεγχθεί αν είναι απλώς εισαγωγείς ή εγχώριοι κατασκευαστές.
Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010
+30% τα έσοδα του κράτους, αν αφομοιωνόταν η παραοικονομία
Ελ. Παναρίτη: «Πάνω από 30% τα έσοδα του κράτους, αν αφομοιωνόταν η παραοικονομία»
Έσοδα για το κράτος πάνω από 30% - σε πρώτη φάση- θα είχε η αφομοίωση της «άτυπης», όπως την ορίζει, οικονομίας στην πραγματική, υποστηρίζει η Βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ κυρία Έλενα Παναρίτη. Χωρίς κραυγές και με τη λογική της καμμένης γης ή ότι για όλα φταίνε οι προηγούμενοι, η κυρία Παναρίτη προσπαθεί μέσα από τη συνέντευξή της στο «R», να εστιάσει στα δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας προτείνοντας λύσεις. Ως προς το αν υπάρχουν σωτήρες στα «πρόσωπα» των διεθνών οικονομικών οργανισμών που κατά καιρούς ακούγονται να προτείνουν λύσεις για την έξοδο της χώρας από την κρίση, η Βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ «εύχεται να μην χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε τίποτα πέρα από τις δικές μας δυνάμεις», αλλά «πρέπει να κοιτάξουμε την ουσία και το συμφέρον της χώρας μας». Κατά την άποψή της δεν φταίνε πάντα μόνο οι άλλοι, αλλά χρειάζεται μία ολική επεναφορά σε κάθε επίπεδο...
Αναλυτικότερα, η συνέντευξη της κυρίας Παναρίτης στο «R» έχει ως εξής:
Μόνο τα μέτρα που προβλέπονται από το ΠΣΑ είναι αρκετά για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών προβλημάτων της χώρας;
Θα έλεγα ότι τα μέτρα που προβλέπει το ΠΣΑ, όπως και εκείνα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση νωρίτερα, είναι πακέτα γρήγορης παρέμβασης στην κατεύθυνση του δημοσιονομικού εξορθολογισμού και της απάντησης στις αγορές. Η χώρα χρειάζεται ακόμη πολλά. Χρειάζεται μια βαθειά τομή που θα ξεριζώνει την παθογένεια ετών, η οποία αυτή ακριβώς είναι που παράγει τα ελλείμματα. Μάζεμα και νοικοκυριό στο θηριώδες δημόσιο, σφικτούς και αυστηρούς κανόνες στις προμήθειες και τα έργα, απόλυτη διαφάνεια σε όλο το δημόσιο βίο, άρση της γραφειοκρατίας που ευνοεί και εκτρέφει τη διαφθορά. Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά. Πέρα από τα μέτρα, χρειάζεται αποφασιστικότητα και συναίσθηση της ιστορικότητας αυτής της περιόδου. Εχουμε μπροστά μας μια κρίση και μια ευκαιρία. Την κρίση προσπαθούμε να τη διαχειριστούμε, την ευκαιρία πρέπει να την προκαλέσουμε. Όπως επίσης και να μην την αφήσουμε να μας ξεφύγει.
- Το ΔΝΤ είναι μπαμπούλας ή όχι;
Το ζήτημα, δεν είναι πώς θα χαρακτηρίζουμε τους φορείς τους οποίους ενδεχομένως να χρησιμοποιήσουμε για την έξοδο από το δημοσιονομικό μας δράμα. Τα ζητούμενα πάντα είναι, οι όροι των αντισυμβαλλομένων σε κάθε συμφωνία, (π.χ. αν ο ελέγχων διευκολύνει και οικονομικά, δηλαδή αν χρηματοδοτεί), το πώς κάθε χώρα, θα αξιοποιεί τα διαθέσιμα εργαλεία που διεθνώς υπάρχουν και θα κινητοποιεί τους επιστήμονες και το πολιτικό της απόθεμα για τη δημιουργία βιώσιμων, φθηνών και διαφανών λύσεων προς όφελος του λαού της. Εύχομαι να μην χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε τίποτα πέρα από τις δικές μας δυνάμεις.
Πάντως, όταν πριν λίγους μήνες σε μια ραδιοφωνική μου συνέντευξη είπα ότι το ΔΝΤ δεν είναι «μπαμπούλας», έγινε σχετική αίσθηση… Είμαι κύριε Χαρίτο, γενικά, κατά των χαρακτηρισμών, σε μια χώρα που τους απονέμει με ευκολία. Πρέπει να κοιτάξουμε την ουσία και το συμφέρον της χώρας μας.
- Από τη στιγμή που τα μέτρα (φορολογικό νομοσχέδιο, εισοδηματική πολιτική) στηρίζονται στην αύξηση των εσόδων, πως θα στηριχθεί η κατανάλωση και πως θα κινηθεί η αγορά, αφού τα εισοδήματα θα περιοριστούν; Δεν θα αυξηθούν τα λουκέτα στην αγορά; Οι πολίτες θα πρέπει να δουλεύουν μόνο για την Εφορία και για την κάλυψη των μηνιαίων υποχρεώσεών τους;
Η αύξηση των εσόδων και η συρρίκνωση των δαπανών, είναι αυτή τη στιγμή πρώτιστος και επείγων στόχος. Μα δεν σταματάμε εκεί. Είμαστε με πλήρη συνείδηση ότι ο δρόμος προς την ανάκαμψη πρέπει να έχει αναπτυξιακά χαρακτηριστικά. Σταδιακά αυτό το σχέδιο πιστεύω ότι θα αρχίσει να ξεδιπλώνεται.
- Η παρα/οικονομία μπορεί να είναι ο δαίμονας της ελληνικής οικονομίας, αλλά μήπως το... δεύτερο «μεροκαματάκι» στηρίζει το ελληνικό εισόδημα;
Το δεύτερο μεροκάματο στηρίζει το ελληνικό εισόδημα. Αυτό είναι μια πραγματικότητα η οποία κάποιες φορές όμως, αποκτά προσχηματικά χαρακτηριστικά. Ας φύγουμε από αυτή τη λογική και ας πάμε στη λογική της προοπτικής.
Εδώ αποδείχθηκαν τα στοιχεία για την επίσημη οικονομία ανακριβή. Σας εγγυάται κανείς ότι είναι ακριβής η προσέγγιση για την ανεπίσημη οικονομία και την παραοικονομία; Ας σκεφτούμε την ένταξη αυτών των τεραστίων ποσοτήτων στην επίσημη οικονομία. Αμέσως θα άλλαζαν οι αριθμοί: Το χρέος και το έλλειμα θα ήταν μικρότερα ως ποσοστά έναντι του ΑΕΠ, το οποίο με τη σειρά του θα ήταν μεγαλύτερο ως αριθμός.
Αλλά θα άλλαζε και κάτι, που είναι πολύ πιο σπουδαίο από τα νούμερα: Οι νοοτροπίες, η διοικητική αρυθμία, η διαφθορά που αναπτύσσεται γύρω από μεγάλες παραοικονομίες, τα παρασιτικά συστήματα που επωάζουν απουσία σχεδιασμού και φρενάρουν την παραγωγικότητα. Να μου επιτρέψετε να σας πώ, ότι αυτοί οι εφησυχασμοί αποτελούν μέρος του προβλήματος που ταλανίζει την Ελλάδα.
Εντάσσοντάς την άτυπη οικονομία στους εθνικούς οικονομικούς θεσμούς μπορούμε να έχουμε δύο θετικά αποτελέσματα
- το σπάσιμο του φαύλου κύκλου, της κακής δημοσιονομικής δομής
- και την αύξηση των κρατικών εσόδων σε πρώτη φάση τουλάχιστον κατά 30% και με δυνητικό πολλαπλασιαστή τουλάχιστον 2.
Αξίζει επίσης να τονίσω σε αυτό το σημείο, ότι η άτυπη ή ανεπίσημη οικονομία αποτελεί μια ευρύτερη έννοια, είναι διαφορετική από την παράνομη οικονομία, καθώς. Η παράνομη οικονομία - παραοικονομία, μπορεί να συμπεριλαμβάνεται στην άτυπη, αλλά δεν ταυτίζεται με αυτήν.
Η άτυπη οικονομία, είναι αποτέλεσμα ενός μη λειτουργικού κρατικού συστήματος, που δεν έχει προβλέψιμους κανόνες, οι οποίοι με τη σειρά τους συντάσσονται με ένα πλέγμα άτυπων συναλλαγών. Τα "γρηγορόσημα" και τα "λαδώματα" με τις «συνήθεις ύποπτες» δημόσιες υπηρεσίες, οι εργαζόμενοι «χωρίς χαρτιά» και μια σειρά από καθημερινές περιπτώσεις της ελληνικής πραγματικότητας, είναι κλασσικά παραδείγματα της άτυπης οικονομίας στην χώρα μας, με τεράστιους πόρους να διακινούνται εκτός συστήματος.
Εκείνο που έχει σημασία, είναι ότι πολύ συχνά, είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο για κάποιες δράσεις, να είναι ενταγμένες συνεχώς στο επίσημο οικονομικό σύστημα. Επίσης, πολύ συχνά "οι πρωταγωνιστές" μορφών άτυπης οικονομίας, δεν επέλεξαν ή και δεν θέλησαν, αλλά αναγκάστηκαν θεσμικά να είναι έξω από το επίσημο σύστημα. Αυτό αναδεικνύει τη επείγουσα ανάγκη θεσμικής θωράκισης της ελληνικής οικονομίας.
Αυτή όλη η κατάσταση προκαλεί και εκκολάπτει την παραοικονομία και την ανομία.
Τροφοδοτεί και ευνοεί επαγγέλματα και παρασιτικές καταστάσεις που εκτρέφονται από την ασάφεια και τη συνεχή αβεβαιότητα (π.χ. κλειστά επαγγέλματα, παραεμπόριο).
Το αναπαραγόμενο και αδιέξοδο αυτό φαινόμενο, μας βλάπτει τελικά όλους, αλλά κυρίως εκείνους τους Ελληνες πολίτες που πληρώνουν με συνέπεια τους φόρους τους.
- Πως αυτά τα μέτρα θα καταστούν ανταποδοτικά για τον πολίτη, όταν είναι γνωστό ότι το επίπεδο των παρεχομένων υπηρεσιών στην Ελλάδα είναι απογοητευτικό;
Αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα και απαντάται εν μέρει στην πρώτη σας ερώτηση. Η χώρα μας στηρίζεται σε σαθρούς θεσμούς σε όλα τα επίπεδα. Υπάρχει ένα θεσμικό και διοικητικό πλαίσιο που είναι γεμάτο από επικαλύψεις, αλλά και κενά. Επίσης, υπάρχουν συνδικάτα που είναι κολλημένα σε στενά συντεχνιακές λογικές. Υπαρχουν επιχειρηματίες που αρκούνται στο «δόσ’ ημίν σήμερον». Υπάρχουν πολιτικές που οικοδόμησαν ένα πελατειακό σύστημα, που όμοιό του βρίσκει κανείς μόνο στον Τρίτο κόσμο. Υπάρχει γραφειοκρατία και διαφθορά, που παραλύει κάθε παραγωγική διάθεση. Για αυτό λέμε εμείς που ασχολούμεθα με τα θεσμικά οικονομικά, ότι τίποτα δεν αλλάζει, αν δεν αλλάξουν οι συνθήκες που το παρήγαγαν.
Δεν είναι μόνο το ζήτημα να καταστούν τα μέτρα ανταποδοτικά για τον πολίτη, είναι το ζήτημα να γίνουν ταχύτατα και αποτελεσματικά.
- Πόσα εναλλακτικά σχέδια μπορεί να έχει η κυβέρνηση, γιατί ακούσαμε τον πρωθυπουργό από τις Βρυξέλλες να δηλώνει μετά τη Σύνοδο Κορυφής ότι αν χρειαστεί θα ληφθούν κι άλλα μέτρα. Υπάρχει κρυφή αντζέντα;
Τα εναλλακτικά σχέδια είναι μετρημένα. Παίρνεις μέτρα, μετράς το αποτέλεσμα και προχωρείς ή δεν προχωρείς. Μετράς τις αγορές, τον λαό που δυσκολεύεται, προτάσσεις προτεραιότητες και απλά κοιτάς να κάνεις σωστά τη δουλειά σου. Δεν υπάρχει κρυφή ατζέντα. Υπάρχει η αγωνία της κυβέρνησης για το αποτέλεσμα των μαχών ενός σκληρού και ιστορικού πολέμου.
- Γιατί αυτά που ανακοίνωσε τώρα η κυβέρνηση, δεν τα ανακοίνωνε λίγο μετά τις εκλογές; Δεν υπήρχε επίγνωση της κατάστασης; Κι αν ναι, γιατί δεν ακολούθησε τα παραδείγματα άλλων χωρών που επίσης βρίσκονταν στο μάτι του κυκλώνα, όπως η Ιρλανδία, που έλαβαν μέτρα για τις οικονομίες τους πριν αλλάξει η χρονιά;
Μα εδώ πριν αλλάξει η χρονιά, είχαμε αλλαγή κυβέρνησης. Και όταν λέμε για σκουπίδια κάτω από το χαλί, ή για σκελετούς να βγαίνουν από την ντουλάπα, έχετε την εντύπωση ότι αυτό έγινε μέσα σε μια ημέρα; Αρμοδιότεροι εμού να σας απαντήσουν για την κλιμάκωση της ανάδειξης των προβλημάτων, είναι οι οι υπεύθυνοι του οικονομικού επιτελείου. Αλλά εκεί είναι το θέμα; Εδώ η Ελλάδα ήλθε αντιμέτωπη με μια αρρώστια κάποιων ετών. Ηρθε πρόσωπο με πρόσωπο με αυτό που έχω αποκαλέσει ελληνικό προπατορικό αμάρτημα. Κάποτε αυτό θα γινόταν, έγινε τώρα, έχουμε τη βούληση να τα βγάλουμε πέρα, με ρήξεις, τομές και αποφασιστικότητα.
Επίσης το θέμα της αξιοπιστίας, δεν είναι ένα απλό ηθικό ζήτημα. Η αξιοπιστία των δεδομένων μιας οικονομίας, είναι τεχνική και πολιτική παράμετρος μεγάλης σημασίας.
Δεν φταίνε πάντα μόνο οι άλλοι. Μιλάμε πλέον για μια ολική επαναφορά. Μια ολική επαναφορά στην ορθότητα της πολιτικής. Πρέπει όλοι, πολιτικοί, κοινωνικοί εταίροι, πολίτες, να καταλάβουμε ότι δεν πάει άλλο με την προχειρότητα, και τη νίκη του ατομικού πάνω στο συλλογικό. Γιατί στο τέλος ηττάται και το ατομικό. Διάβασα προ ημερών, ένα τίτλο εφημερίδας «Ξέχνα την Ελλάδα που ήξερες». Αυτό μπορεί να έχει και αντίστροφη ανάγνωση. Να ξεχάσουμε την Ελλάδα της «ξεπέτας», της αρπαχτής, της αδιαφάνειας, της διαφθοράς, της ατιμωρησίας και να πάμε αλλού. Τι χρειάζεται; Δουλειά, δουλειά, δουλειά… και τόλμη!
Ποια είναι η Έλενα Παναρίτη
Συγγραφέας του βιβλίου «Prosperity Unbound», το οποίο εκδόθηκε και στα Ελληνικά με τον τίτλο «Ευημερία δίχως Όρια». Το βιβλίο πραγματεύεται μια νέα μεθοδολογία για τη μετατροπή της άτυπης οικονομίας στους κόλπους της επίσημης οικονομίας.
Το έργο της αναγνωρίζεται διεθνώς σαν μια από τις πιο επιτυχημένες πρακτικές εφαρμογές των θεσμικών οικονομικών στα δικαιώματα ιδιοκτησίας. Είναι ειδική στα ιδιοκτησιακά δικαιώματα και στην αντίστοιχη διαχείριση του δημόσιου τομέα.
Είναι κοινωνική επιχειρηματίας και επικεφαλής του Panel Group, μία ειδική συμβουλευτική εταιρεία που επενδύει σε υποβαθμισμένες περιοχές και παρέχει συμβουλές για τη δημόσια στρατηγική πολιτική και τη μετατροπή και αξιοποίηση της μη ρευστοποιήσιμης ακίνητης περιουσίας.
Είναι, επίσης, πρόεδρος του Κύκλου των Κοινοβουλευτικών της Μεσογείου για την Αειφόρο Ανάπτυξη (COMPSUD), μια ανοικτή και ευέλικτη δομή με στόχο την προώθηση και εφαρμογή της αειφόρας ως στρατηγική ανάπτυξης μέσα σε συνθήκες ειρήνης και συνεργασίας μεταξύ των χωρών και των λαών της Μεσογείου.
Διδάσκει οικιακά χρηματοοικονομικά και μεταρρύθμιση των αγορών ακινήτων στο Wharton-UPenn και στο SAIS-JHU των ΗΠΑ, στο INSEAD της Γαλλίας και αλλού.
Κατά τη διάρκεια της εργασίας της στην Παγκόσμια Τράπεζα ως οικονομολόγος, για πάνω από μία δεκαετία, πρωτοστάτησε σε σειρά θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως η μεταρρύθμιση του Δημόσιου Τομέα και των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων στο Περού, εργασία για την οποία της απενεμήθη η διάκριση της διεθνούς βέλτιστης πρακτικής και καινοτομίας.
Έχει δημοσιεύσει σειρά άρθρων σε διεθνή περιοδικά και βιβλία, κυρίως στα θέματα των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας, της άτυπης οικονομίας και της δημιουργίας αγορών στον τομέα των δύσκολα ρευστοποιήσιμων ακίνητων περιουσιακών στοιχείων.
Εξελέγη Βουλευτής Επικρατείας με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στις εκλογές του 2009.
Έσοδα για το κράτος πάνω από 30% - σε πρώτη φάση- θα είχε η αφομοίωση της «άτυπης», όπως την ορίζει, οικονομίας στην πραγματική, υποστηρίζει η Βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ κυρία Έλενα Παναρίτη. Χωρίς κραυγές και με τη λογική της καμμένης γης ή ότι για όλα φταίνε οι προηγούμενοι, η κυρία Παναρίτη προσπαθεί μέσα από τη συνέντευξή της στο «R», να εστιάσει στα δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας προτείνοντας λύσεις. Ως προς το αν υπάρχουν σωτήρες στα «πρόσωπα» των διεθνών οικονομικών οργανισμών που κατά καιρούς ακούγονται να προτείνουν λύσεις για την έξοδο της χώρας από την κρίση, η Βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ «εύχεται να μην χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε τίποτα πέρα από τις δικές μας δυνάμεις», αλλά «πρέπει να κοιτάξουμε την ουσία και το συμφέρον της χώρας μας». Κατά την άποψή της δεν φταίνε πάντα μόνο οι άλλοι, αλλά χρειάζεται μία ολική επεναφορά σε κάθε επίπεδο...
Αναλυτικότερα, η συνέντευξη της κυρίας Παναρίτης στο «R» έχει ως εξής:
Μόνο τα μέτρα που προβλέπονται από το ΠΣΑ είναι αρκετά για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών προβλημάτων της χώρας;
Θα έλεγα ότι τα μέτρα που προβλέπει το ΠΣΑ, όπως και εκείνα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση νωρίτερα, είναι πακέτα γρήγορης παρέμβασης στην κατεύθυνση του δημοσιονομικού εξορθολογισμού και της απάντησης στις αγορές. Η χώρα χρειάζεται ακόμη πολλά. Χρειάζεται μια βαθειά τομή που θα ξεριζώνει την παθογένεια ετών, η οποία αυτή ακριβώς είναι που παράγει τα ελλείμματα. Μάζεμα και νοικοκυριό στο θηριώδες δημόσιο, σφικτούς και αυστηρούς κανόνες στις προμήθειες και τα έργα, απόλυτη διαφάνεια σε όλο το δημόσιο βίο, άρση της γραφειοκρατίας που ευνοεί και εκτρέφει τη διαφθορά. Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά. Πέρα από τα μέτρα, χρειάζεται αποφασιστικότητα και συναίσθηση της ιστορικότητας αυτής της περιόδου. Εχουμε μπροστά μας μια κρίση και μια ευκαιρία. Την κρίση προσπαθούμε να τη διαχειριστούμε, την ευκαιρία πρέπει να την προκαλέσουμε. Όπως επίσης και να μην την αφήσουμε να μας ξεφύγει.
- Το ΔΝΤ είναι μπαμπούλας ή όχι;
Το ζήτημα, δεν είναι πώς θα χαρακτηρίζουμε τους φορείς τους οποίους ενδεχομένως να χρησιμοποιήσουμε για την έξοδο από το δημοσιονομικό μας δράμα. Τα ζητούμενα πάντα είναι, οι όροι των αντισυμβαλλομένων σε κάθε συμφωνία, (π.χ. αν ο ελέγχων διευκολύνει και οικονομικά, δηλαδή αν χρηματοδοτεί), το πώς κάθε χώρα, θα αξιοποιεί τα διαθέσιμα εργαλεία που διεθνώς υπάρχουν και θα κινητοποιεί τους επιστήμονες και το πολιτικό της απόθεμα για τη δημιουργία βιώσιμων, φθηνών και διαφανών λύσεων προς όφελος του λαού της. Εύχομαι να μην χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε τίποτα πέρα από τις δικές μας δυνάμεις.
Πάντως, όταν πριν λίγους μήνες σε μια ραδιοφωνική μου συνέντευξη είπα ότι το ΔΝΤ δεν είναι «μπαμπούλας», έγινε σχετική αίσθηση… Είμαι κύριε Χαρίτο, γενικά, κατά των χαρακτηρισμών, σε μια χώρα που τους απονέμει με ευκολία. Πρέπει να κοιτάξουμε την ουσία και το συμφέρον της χώρας μας.
- Από τη στιγμή που τα μέτρα (φορολογικό νομοσχέδιο, εισοδηματική πολιτική) στηρίζονται στην αύξηση των εσόδων, πως θα στηριχθεί η κατανάλωση και πως θα κινηθεί η αγορά, αφού τα εισοδήματα θα περιοριστούν; Δεν θα αυξηθούν τα λουκέτα στην αγορά; Οι πολίτες θα πρέπει να δουλεύουν μόνο για την Εφορία και για την κάλυψη των μηνιαίων υποχρεώσεών τους;
Η αύξηση των εσόδων και η συρρίκνωση των δαπανών, είναι αυτή τη στιγμή πρώτιστος και επείγων στόχος. Μα δεν σταματάμε εκεί. Είμαστε με πλήρη συνείδηση ότι ο δρόμος προς την ανάκαμψη πρέπει να έχει αναπτυξιακά χαρακτηριστικά. Σταδιακά αυτό το σχέδιο πιστεύω ότι θα αρχίσει να ξεδιπλώνεται.
- Η παρα/οικονομία μπορεί να είναι ο δαίμονας της ελληνικής οικονομίας, αλλά μήπως το... δεύτερο «μεροκαματάκι» στηρίζει το ελληνικό εισόδημα;
Το δεύτερο μεροκάματο στηρίζει το ελληνικό εισόδημα. Αυτό είναι μια πραγματικότητα η οποία κάποιες φορές όμως, αποκτά προσχηματικά χαρακτηριστικά. Ας φύγουμε από αυτή τη λογική και ας πάμε στη λογική της προοπτικής.
Εδώ αποδείχθηκαν τα στοιχεία για την επίσημη οικονομία ανακριβή. Σας εγγυάται κανείς ότι είναι ακριβής η προσέγγιση για την ανεπίσημη οικονομία και την παραοικονομία; Ας σκεφτούμε την ένταξη αυτών των τεραστίων ποσοτήτων στην επίσημη οικονομία. Αμέσως θα άλλαζαν οι αριθμοί: Το χρέος και το έλλειμα θα ήταν μικρότερα ως ποσοστά έναντι του ΑΕΠ, το οποίο με τη σειρά του θα ήταν μεγαλύτερο ως αριθμός.
Αλλά θα άλλαζε και κάτι, που είναι πολύ πιο σπουδαίο από τα νούμερα: Οι νοοτροπίες, η διοικητική αρυθμία, η διαφθορά που αναπτύσσεται γύρω από μεγάλες παραοικονομίες, τα παρασιτικά συστήματα που επωάζουν απουσία σχεδιασμού και φρενάρουν την παραγωγικότητα. Να μου επιτρέψετε να σας πώ, ότι αυτοί οι εφησυχασμοί αποτελούν μέρος του προβλήματος που ταλανίζει την Ελλάδα.
Εντάσσοντάς την άτυπη οικονομία στους εθνικούς οικονομικούς θεσμούς μπορούμε να έχουμε δύο θετικά αποτελέσματα
- το σπάσιμο του φαύλου κύκλου, της κακής δημοσιονομικής δομής
- και την αύξηση των κρατικών εσόδων σε πρώτη φάση τουλάχιστον κατά 30% και με δυνητικό πολλαπλασιαστή τουλάχιστον 2.
Αξίζει επίσης να τονίσω σε αυτό το σημείο, ότι η άτυπη ή ανεπίσημη οικονομία αποτελεί μια ευρύτερη έννοια, είναι διαφορετική από την παράνομη οικονομία, καθώς. Η παράνομη οικονομία - παραοικονομία, μπορεί να συμπεριλαμβάνεται στην άτυπη, αλλά δεν ταυτίζεται με αυτήν.
Η άτυπη οικονομία, είναι αποτέλεσμα ενός μη λειτουργικού κρατικού συστήματος, που δεν έχει προβλέψιμους κανόνες, οι οποίοι με τη σειρά τους συντάσσονται με ένα πλέγμα άτυπων συναλλαγών. Τα "γρηγορόσημα" και τα "λαδώματα" με τις «συνήθεις ύποπτες» δημόσιες υπηρεσίες, οι εργαζόμενοι «χωρίς χαρτιά» και μια σειρά από καθημερινές περιπτώσεις της ελληνικής πραγματικότητας, είναι κλασσικά παραδείγματα της άτυπης οικονομίας στην χώρα μας, με τεράστιους πόρους να διακινούνται εκτός συστήματος.
Εκείνο που έχει σημασία, είναι ότι πολύ συχνά, είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο για κάποιες δράσεις, να είναι ενταγμένες συνεχώς στο επίσημο οικονομικό σύστημα. Επίσης, πολύ συχνά "οι πρωταγωνιστές" μορφών άτυπης οικονομίας, δεν επέλεξαν ή και δεν θέλησαν, αλλά αναγκάστηκαν θεσμικά να είναι έξω από το επίσημο σύστημα. Αυτό αναδεικνύει τη επείγουσα ανάγκη θεσμικής θωράκισης της ελληνικής οικονομίας.
Αυτή όλη η κατάσταση προκαλεί και εκκολάπτει την παραοικονομία και την ανομία.
Τροφοδοτεί και ευνοεί επαγγέλματα και παρασιτικές καταστάσεις που εκτρέφονται από την ασάφεια και τη συνεχή αβεβαιότητα (π.χ. κλειστά επαγγέλματα, παραεμπόριο).
Το αναπαραγόμενο και αδιέξοδο αυτό φαινόμενο, μας βλάπτει τελικά όλους, αλλά κυρίως εκείνους τους Ελληνες πολίτες που πληρώνουν με συνέπεια τους φόρους τους.
- Πως αυτά τα μέτρα θα καταστούν ανταποδοτικά για τον πολίτη, όταν είναι γνωστό ότι το επίπεδο των παρεχομένων υπηρεσιών στην Ελλάδα είναι απογοητευτικό;
Αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα και απαντάται εν μέρει στην πρώτη σας ερώτηση. Η χώρα μας στηρίζεται σε σαθρούς θεσμούς σε όλα τα επίπεδα. Υπάρχει ένα θεσμικό και διοικητικό πλαίσιο που είναι γεμάτο από επικαλύψεις, αλλά και κενά. Επίσης, υπάρχουν συνδικάτα που είναι κολλημένα σε στενά συντεχνιακές λογικές. Υπαρχουν επιχειρηματίες που αρκούνται στο «δόσ’ ημίν σήμερον». Υπάρχουν πολιτικές που οικοδόμησαν ένα πελατειακό σύστημα, που όμοιό του βρίσκει κανείς μόνο στον Τρίτο κόσμο. Υπάρχει γραφειοκρατία και διαφθορά, που παραλύει κάθε παραγωγική διάθεση. Για αυτό λέμε εμείς που ασχολούμεθα με τα θεσμικά οικονομικά, ότι τίποτα δεν αλλάζει, αν δεν αλλάξουν οι συνθήκες που το παρήγαγαν.
Δεν είναι μόνο το ζήτημα να καταστούν τα μέτρα ανταποδοτικά για τον πολίτη, είναι το ζήτημα να γίνουν ταχύτατα και αποτελεσματικά.
- Πόσα εναλλακτικά σχέδια μπορεί να έχει η κυβέρνηση, γιατί ακούσαμε τον πρωθυπουργό από τις Βρυξέλλες να δηλώνει μετά τη Σύνοδο Κορυφής ότι αν χρειαστεί θα ληφθούν κι άλλα μέτρα. Υπάρχει κρυφή αντζέντα;
Τα εναλλακτικά σχέδια είναι μετρημένα. Παίρνεις μέτρα, μετράς το αποτέλεσμα και προχωρείς ή δεν προχωρείς. Μετράς τις αγορές, τον λαό που δυσκολεύεται, προτάσσεις προτεραιότητες και απλά κοιτάς να κάνεις σωστά τη δουλειά σου. Δεν υπάρχει κρυφή ατζέντα. Υπάρχει η αγωνία της κυβέρνησης για το αποτέλεσμα των μαχών ενός σκληρού και ιστορικού πολέμου.
- Γιατί αυτά που ανακοίνωσε τώρα η κυβέρνηση, δεν τα ανακοίνωνε λίγο μετά τις εκλογές; Δεν υπήρχε επίγνωση της κατάστασης; Κι αν ναι, γιατί δεν ακολούθησε τα παραδείγματα άλλων χωρών που επίσης βρίσκονταν στο μάτι του κυκλώνα, όπως η Ιρλανδία, που έλαβαν μέτρα για τις οικονομίες τους πριν αλλάξει η χρονιά;
Μα εδώ πριν αλλάξει η χρονιά, είχαμε αλλαγή κυβέρνησης. Και όταν λέμε για σκουπίδια κάτω από το χαλί, ή για σκελετούς να βγαίνουν από την ντουλάπα, έχετε την εντύπωση ότι αυτό έγινε μέσα σε μια ημέρα; Αρμοδιότεροι εμού να σας απαντήσουν για την κλιμάκωση της ανάδειξης των προβλημάτων, είναι οι οι υπεύθυνοι του οικονομικού επιτελείου. Αλλά εκεί είναι το θέμα; Εδώ η Ελλάδα ήλθε αντιμέτωπη με μια αρρώστια κάποιων ετών. Ηρθε πρόσωπο με πρόσωπο με αυτό που έχω αποκαλέσει ελληνικό προπατορικό αμάρτημα. Κάποτε αυτό θα γινόταν, έγινε τώρα, έχουμε τη βούληση να τα βγάλουμε πέρα, με ρήξεις, τομές και αποφασιστικότητα.
Επίσης το θέμα της αξιοπιστίας, δεν είναι ένα απλό ηθικό ζήτημα. Η αξιοπιστία των δεδομένων μιας οικονομίας, είναι τεχνική και πολιτική παράμετρος μεγάλης σημασίας.
Δεν φταίνε πάντα μόνο οι άλλοι. Μιλάμε πλέον για μια ολική επαναφορά. Μια ολική επαναφορά στην ορθότητα της πολιτικής. Πρέπει όλοι, πολιτικοί, κοινωνικοί εταίροι, πολίτες, να καταλάβουμε ότι δεν πάει άλλο με την προχειρότητα, και τη νίκη του ατομικού πάνω στο συλλογικό. Γιατί στο τέλος ηττάται και το ατομικό. Διάβασα προ ημερών, ένα τίτλο εφημερίδας «Ξέχνα την Ελλάδα που ήξερες». Αυτό μπορεί να έχει και αντίστροφη ανάγνωση. Να ξεχάσουμε την Ελλάδα της «ξεπέτας», της αρπαχτής, της αδιαφάνειας, της διαφθοράς, της ατιμωρησίας και να πάμε αλλού. Τι χρειάζεται; Δουλειά, δουλειά, δουλειά… και τόλμη!
Ποια είναι η Έλενα Παναρίτη
Συγγραφέας του βιβλίου «Prosperity Unbound», το οποίο εκδόθηκε και στα Ελληνικά με τον τίτλο «Ευημερία δίχως Όρια». Το βιβλίο πραγματεύεται μια νέα μεθοδολογία για τη μετατροπή της άτυπης οικονομίας στους κόλπους της επίσημης οικονομίας.
Το έργο της αναγνωρίζεται διεθνώς σαν μια από τις πιο επιτυχημένες πρακτικές εφαρμογές των θεσμικών οικονομικών στα δικαιώματα ιδιοκτησίας. Είναι ειδική στα ιδιοκτησιακά δικαιώματα και στην αντίστοιχη διαχείριση του δημόσιου τομέα.
Είναι κοινωνική επιχειρηματίας και επικεφαλής του Panel Group, μία ειδική συμβουλευτική εταιρεία που επενδύει σε υποβαθμισμένες περιοχές και παρέχει συμβουλές για τη δημόσια στρατηγική πολιτική και τη μετατροπή και αξιοποίηση της μη ρευστοποιήσιμης ακίνητης περιουσίας.
Είναι, επίσης, πρόεδρος του Κύκλου των Κοινοβουλευτικών της Μεσογείου για την Αειφόρο Ανάπτυξη (COMPSUD), μια ανοικτή και ευέλικτη δομή με στόχο την προώθηση και εφαρμογή της αειφόρας ως στρατηγική ανάπτυξης μέσα σε συνθήκες ειρήνης και συνεργασίας μεταξύ των χωρών και των λαών της Μεσογείου.
Διδάσκει οικιακά χρηματοοικονομικά και μεταρρύθμιση των αγορών ακινήτων στο Wharton-UPenn και στο SAIS-JHU των ΗΠΑ, στο INSEAD της Γαλλίας και αλλού.
Κατά τη διάρκεια της εργασίας της στην Παγκόσμια Τράπεζα ως οικονομολόγος, για πάνω από μία δεκαετία, πρωτοστάτησε σε σειρά θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως η μεταρρύθμιση του Δημόσιου Τομέα και των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων στο Περού, εργασία για την οποία της απενεμήθη η διάκριση της διεθνούς βέλτιστης πρακτικής και καινοτομίας.
Έχει δημοσιεύσει σειρά άρθρων σε διεθνή περιοδικά και βιβλία, κυρίως στα θέματα των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας, της άτυπης οικονομίας και της δημιουργίας αγορών στον τομέα των δύσκολα ρευστοποιήσιμων ακίνητων περιουσιακών στοιχείων.
Εξελέγη Βουλευτής Επικρατείας με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στις εκλογές του 2009.
Ο γόρδιος δεσμός των Ελλήνων .
Ο γόρδιος δεσμός των Ελλήνων (του Τζ. Σόρος)
Το ευρώ αποτελεί ένα μοναδικό και πρωτοφανές οικοδόμημα, του οποίου η αξιοπιστία σήμερα δοκιμάζεται σκληρά. Όπως πολύ σωστά είχε επισημάνει ο Οτμάρ Ίσινγκ, ένας από τους πατέρες του ενιαίου νομίσματος, η αρχή πάνω στην οποία χτίστηκε είναι ότι η ευρωζώνη αποτελεί μια νομισματική και όχι πολιτική ένωση. Τα κράτη μέλη ίδρυσαν μια κοινή κεντρική τράπεζα άλλα αρνήθηκαν ρητά την εκχώρηση του δικαιώματος φορολόγησης των πολιτών τους σε ένα συλλογικό όργανο.
Η εν λόγω αρχή αποκρυσταλλώθηκε στο άρθρο 125 της Συνθήκης του Μάαστριχτ, η οποία ερμηνεύτηκε με μεγάλη αυστηρότητα από το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο. Ωστόσο, παρουσιάζει μια εμφανή αδυναμία: το ευρώ [EUR=X] Σχετικά άρθρα , ως νέο νόμισμα που είναι, εκτός από κεντρική τράπεζα χρειάζεται και Υπουργείο Οικονομικών. Το υπουργείο δεν χρειάζεται να έχει «καθημερινό» ρόλο, αλλά η παρουσία του είναι απαραίτητη σε καιρούς κρίσης. Μπορεί όταν το χρηματοοικονομικό σύστημα απειλείται με κατάρρευση, η κεντρική τράπεζα να παρέχει ρευστότητα, αλλά μόνο το Υπουργείο Οικονομικών μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα αφερεγγυότητας. Αυτό είναι γνωστό και θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρο σε όλους όσους ασχολήθηκαν με την καθιέρωση του ευρώ. Ο κ. Ίσινγκ ομολογεί ότι ανήκε σε εκείνους που πίστευαν ότι «η σύσταση μιας νομισματικής ένωσης χωρίς τη σύσταση πολιτικής ένωσης αποτελεί αντιστροφή της φυσικής ροής των πραγμάτων».
Η διαδικασία σύστασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί μια σειρά από αντεστραμμένα βήματα: ορισμός περιορισμένων αλλά πολιτικά εφικτών στόχων και χρονοδιαγραμμάτων, τα οποία ήταν απολύτως ξεκάθαρο ότι δεν θα είναι επαρκή και θα απαιτούνταν εν ευθέτω χρόνω. Για διάφορους λόγους, όμως, η πρόοδος σταδιακά σταμάτησε, με αποτέλεσμα η ΕΕ να έχει «παγώσει» στη σημερινή της μορφή.
Το ίδιο ισχύει και για το ευρώ. Η κρίση του 2008 ανέδειξε την αδυναμία του οικοδομήματος του ευρώ, καθώς κάθε κράτος μέλος καλούνταν να σώσει το δικό του τραπεζικό σύστημα, αντί να υπάρξει κοινή δράση. Η δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας οδήγησε την κλιμάκωση των προβλημάτων: εάν τα κράτη μέλη δεν μπορούν να προχωρήσουν μπροστά, ίσως η ευρωζώνη αναγκαστεί να διασπαστεί με σοβαρές επιπτώσεις για την ΕΕ.
Βασικό αξίωμα της αρχικής δομής του ευρώ είναι ότι κάθε κράτος μέλος πρέπει να συμμορφώνεται με τους περιορισμούς της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις, όμως, παραβίασαν κατάφωρα αυτούς τους περιορισμούς. Η κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία ανέλαβε την εξουσία τον Οκτώβριο 2009 με λαϊκή εντολή να «βάλει τάξη» στη χώρα, αποκάλυψε ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα ανήλθε στο 12,7% το 2009 –προς κατάπληξη τόσο των ευρωπαϊκών αρχών όσο και των αγορών.
Οι ευρωπαϊκές αρμόδιες αρχές δέχθηκαν το πρόγραμμα σταδιακής μείωσης του ελλείμματος, το οποίο όμως δεν κατάφερε να καθησυχάσει τις αγορές. Το πριμ κινδύνου των ελληνικών κρατικών ομολόγων διαμορφώνεται στις τρεις ποσοστιαίες μονάδες, στερώντας από την Ελλάδα τα οφέλη της συμμετοχής στο ευρώ –ουσιαστικά, την ικανότητα αναχρηματοδότησης των κρατικών της ομολόγων στο επίσημο επιτόκιο προεξόφλησης.
Με το πριμ κινδύνου στα σημερινά επίπεδα, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος η Ελλάδα να μην μπορέσει να βγει από τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται, ανεξάρτητα από τις δικές της ενέργειες, καθώς οι περαιτέρω δημοσιονομικές περικοπές θα συμπιέσουν ακόμη περισσότερο την οικονομική της δραστηριότητα, με συνέπεια τη συρρίκνωση των εσόδων από τη φορολογία και επιδείνωση του λόγου χρέους-ΑΕΠ. Υπό αυτή την απειλή, το πριμ κινδύνου δεν θα επανέλθει στα πρότερα επίπεδά του εάν δεν παρασχεθεί εξωτερική βοήθεια.
Η κατάσταση έχει επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο από τις συμφωνίες ανταλλαγής κινδύνου αθέτησης (credit default swaps – CDS), οι οποίες επιτρέπουν τα στοιχήματα υπέρ της χρεοκοπίας της χώρας. Όταν κάποιος που διατηρεί θέση αγοράς (long) σε CDS, ο κίνδυνος σε περίπτωση μη επαλήθευσης του στοιχήματός του (ότι θα χρεοκοπήσει η χώρα) μειώνεται αυτόματα. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει όταν κάποιος λαμβάνει θέση πώλησης (short-selling) στις αγορές μετοχών: ο κίνδυνος εάν δεν επαληθευτεί αυξάνει αυτόματα.
Δεδομένης της κατάστασης αυτής, στην τελευταία συνεδρίαση του Ecofin οι υπουργοί Οικονομικών δεσμεύτηκαν για πρώτη φορά «να διαφυλάξουν την οικονομική σταθερότητα στο σύνολο της ευρωζώνης». Το Ecofin, ωστόσο, δεν έχει αναπτύξει ακόμη το μηχανισμό για να το πετύχει αυτό, καθώς δεν προκύπτει κάτι τέτοιο από τους υφιστάμενους θεσμικούς μηχανισμούς –παρότι η Συνθήκη της Λισσαβόνας θεσμοθετεί την απαραίτητη νομική βάση.
Η πιο αποτελεσματική λύση θα ήταν η κοινή και μεμονωμένη έκδοση εγγυημένων ευρωομολόγων για την αναχρηματοδότηση, για παράδειγμα, του 75% του χρέους που λήγει, εφόσον η Ελλάδα συμμορφώνεται με τους συμφωνηθέντες στόχους, αφήνοντας τη χώρα να χρηματοδοτήσει το υπόλοιπο ποσοστό με τα δικά της μέσα. Η λύση αυτή θα οδηγήσει σε σημαντική μείωση του κόστους χρηματοδότησης, ενώ αποτελεί ισοδύναμη εναλλακτική πρόταση της εκταμίευσης δανείων σε πακέτα από το ΔΝΤ υπό την προϋπόθεση ότι πληρούνται οι προϋποθέσεις.
Επί του παρόντος, όμως, η λύση αυτή είναι πολιτικά ανέφικτη, καθώς η Γερμανία αρνείται κατηγορηματικά να παίξει το ρόλο της «βαθιάς τσέπης» για τους άσωτους εταίρους της. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να αναπτυχθούν εναλλακτικοί προσωρινοί μηχανισμοί.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι αποφασισμένη να κάνει ό,τι χρειαστεί για να σβήσει τα κακώς κείμενα του παρελθόντος, έχοντας εξασφαλίσει εντυπωσιακή λαϊκή στήριξη. Παρά τις μαζικές διαμαρτυρίες και την αντίσταση που προβάλλει η συντηρητική παράταξη του κυβερνώντος κόμματος, το ευρύ κοινό μοιάζει έτοιμο να αποδεχθεί τα μέτρα λιτότητας με την προϋπόθεση ότι βλέπει πρόοδο στην εξάλειψη των παρατυπιών σε δημοσιονομικό επίπεδο –και οι παρατυπίες είναι πάρα πολλές για να επιτρέψουν να σημειωθεί πρόοδος.
Η λήψη προσωρινών μέτρων βοήθειας, λοιπόν, είναι αρκετή για να εξασφαλίσει την επιτυχία στην Ελλάδα –αφήνοντας έξω, όμως, την Ισπανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία. Όλες αυτές οι χώρες μαζί αντιστοιχούν σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της ευρωζώνης, για το οποίο δεν επαρκούν τα προσωρινά μέτρα βοήθειας. Ακόμη και μετά την επιβίωση της Ελλάδας, το μέλλον της ευρωζώνης παραμένει αβέβαιο. Ακόμη και αν η ΕΕ ανταπεξέλθει στην τρέχουσα κρίση, τι θα συμβεί στην επόμενη;
Είναι σαφές τι χρειάζεται: περισσότερη παρεμβατική παρακολούθηση και θεσμικοί μηχανισμοί για την παροχή βοήθειας υπό όρους. Θεμιτή θα ήταν, επίσης, μια καλά οργανωμένη αγορά ευρωομολόγων. Το ερώτημα είναι εάν μπορεί να υπάρξει πολιτική βούληση για την ανάληψη των μέτρων αυτών.
Το ευρώ αποτελεί ένα μοναδικό και πρωτοφανές οικοδόμημα, του οποίου η αξιοπιστία σήμερα δοκιμάζεται σκληρά. Όπως πολύ σωστά είχε επισημάνει ο Οτμάρ Ίσινγκ, ένας από τους πατέρες του ενιαίου νομίσματος, η αρχή πάνω στην οποία χτίστηκε είναι ότι η ευρωζώνη αποτελεί μια νομισματική και όχι πολιτική ένωση. Τα κράτη μέλη ίδρυσαν μια κοινή κεντρική τράπεζα άλλα αρνήθηκαν ρητά την εκχώρηση του δικαιώματος φορολόγησης των πολιτών τους σε ένα συλλογικό όργανο.
Η εν λόγω αρχή αποκρυσταλλώθηκε στο άρθρο 125 της Συνθήκης του Μάαστριχτ, η οποία ερμηνεύτηκε με μεγάλη αυστηρότητα από το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο. Ωστόσο, παρουσιάζει μια εμφανή αδυναμία: το ευρώ [EUR=X] Σχετικά άρθρα , ως νέο νόμισμα που είναι, εκτός από κεντρική τράπεζα χρειάζεται και Υπουργείο Οικονομικών. Το υπουργείο δεν χρειάζεται να έχει «καθημερινό» ρόλο, αλλά η παρουσία του είναι απαραίτητη σε καιρούς κρίσης. Μπορεί όταν το χρηματοοικονομικό σύστημα απειλείται με κατάρρευση, η κεντρική τράπεζα να παρέχει ρευστότητα, αλλά μόνο το Υπουργείο Οικονομικών μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα αφερεγγυότητας. Αυτό είναι γνωστό και θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρο σε όλους όσους ασχολήθηκαν με την καθιέρωση του ευρώ. Ο κ. Ίσινγκ ομολογεί ότι ανήκε σε εκείνους που πίστευαν ότι «η σύσταση μιας νομισματικής ένωσης χωρίς τη σύσταση πολιτικής ένωσης αποτελεί αντιστροφή της φυσικής ροής των πραγμάτων».
Η διαδικασία σύστασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί μια σειρά από αντεστραμμένα βήματα: ορισμός περιορισμένων αλλά πολιτικά εφικτών στόχων και χρονοδιαγραμμάτων, τα οποία ήταν απολύτως ξεκάθαρο ότι δεν θα είναι επαρκή και θα απαιτούνταν εν ευθέτω χρόνω. Για διάφορους λόγους, όμως, η πρόοδος σταδιακά σταμάτησε, με αποτέλεσμα η ΕΕ να έχει «παγώσει» στη σημερινή της μορφή.
Το ίδιο ισχύει και για το ευρώ. Η κρίση του 2008 ανέδειξε την αδυναμία του οικοδομήματος του ευρώ, καθώς κάθε κράτος μέλος καλούνταν να σώσει το δικό του τραπεζικό σύστημα, αντί να υπάρξει κοινή δράση. Η δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας οδήγησε την κλιμάκωση των προβλημάτων: εάν τα κράτη μέλη δεν μπορούν να προχωρήσουν μπροστά, ίσως η ευρωζώνη αναγκαστεί να διασπαστεί με σοβαρές επιπτώσεις για την ΕΕ.
Βασικό αξίωμα της αρχικής δομής του ευρώ είναι ότι κάθε κράτος μέλος πρέπει να συμμορφώνεται με τους περιορισμούς της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις, όμως, παραβίασαν κατάφωρα αυτούς τους περιορισμούς. Η κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία ανέλαβε την εξουσία τον Οκτώβριο 2009 με λαϊκή εντολή να «βάλει τάξη» στη χώρα, αποκάλυψε ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα ανήλθε στο 12,7% το 2009 –προς κατάπληξη τόσο των ευρωπαϊκών αρχών όσο και των αγορών.
Οι ευρωπαϊκές αρμόδιες αρχές δέχθηκαν το πρόγραμμα σταδιακής μείωσης του ελλείμματος, το οποίο όμως δεν κατάφερε να καθησυχάσει τις αγορές. Το πριμ κινδύνου των ελληνικών κρατικών ομολόγων διαμορφώνεται στις τρεις ποσοστιαίες μονάδες, στερώντας από την Ελλάδα τα οφέλη της συμμετοχής στο ευρώ –ουσιαστικά, την ικανότητα αναχρηματοδότησης των κρατικών της ομολόγων στο επίσημο επιτόκιο προεξόφλησης.
Με το πριμ κινδύνου στα σημερινά επίπεδα, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος η Ελλάδα να μην μπορέσει να βγει από τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται, ανεξάρτητα από τις δικές της ενέργειες, καθώς οι περαιτέρω δημοσιονομικές περικοπές θα συμπιέσουν ακόμη περισσότερο την οικονομική της δραστηριότητα, με συνέπεια τη συρρίκνωση των εσόδων από τη φορολογία και επιδείνωση του λόγου χρέους-ΑΕΠ. Υπό αυτή την απειλή, το πριμ κινδύνου δεν θα επανέλθει στα πρότερα επίπεδά του εάν δεν παρασχεθεί εξωτερική βοήθεια.
Η κατάσταση έχει επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο από τις συμφωνίες ανταλλαγής κινδύνου αθέτησης (credit default swaps – CDS), οι οποίες επιτρέπουν τα στοιχήματα υπέρ της χρεοκοπίας της χώρας. Όταν κάποιος που διατηρεί θέση αγοράς (long) σε CDS, ο κίνδυνος σε περίπτωση μη επαλήθευσης του στοιχήματός του (ότι θα χρεοκοπήσει η χώρα) μειώνεται αυτόματα. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει όταν κάποιος λαμβάνει θέση πώλησης (short-selling) στις αγορές μετοχών: ο κίνδυνος εάν δεν επαληθευτεί αυξάνει αυτόματα.
Δεδομένης της κατάστασης αυτής, στην τελευταία συνεδρίαση του Ecofin οι υπουργοί Οικονομικών δεσμεύτηκαν για πρώτη φορά «να διαφυλάξουν την οικονομική σταθερότητα στο σύνολο της ευρωζώνης». Το Ecofin, ωστόσο, δεν έχει αναπτύξει ακόμη το μηχανισμό για να το πετύχει αυτό, καθώς δεν προκύπτει κάτι τέτοιο από τους υφιστάμενους θεσμικούς μηχανισμούς –παρότι η Συνθήκη της Λισσαβόνας θεσμοθετεί την απαραίτητη νομική βάση.
Η πιο αποτελεσματική λύση θα ήταν η κοινή και μεμονωμένη έκδοση εγγυημένων ευρωομολόγων για την αναχρηματοδότηση, για παράδειγμα, του 75% του χρέους που λήγει, εφόσον η Ελλάδα συμμορφώνεται με τους συμφωνηθέντες στόχους, αφήνοντας τη χώρα να χρηματοδοτήσει το υπόλοιπο ποσοστό με τα δικά της μέσα. Η λύση αυτή θα οδηγήσει σε σημαντική μείωση του κόστους χρηματοδότησης, ενώ αποτελεί ισοδύναμη εναλλακτική πρόταση της εκταμίευσης δανείων σε πακέτα από το ΔΝΤ υπό την προϋπόθεση ότι πληρούνται οι προϋποθέσεις.
Επί του παρόντος, όμως, η λύση αυτή είναι πολιτικά ανέφικτη, καθώς η Γερμανία αρνείται κατηγορηματικά να παίξει το ρόλο της «βαθιάς τσέπης» για τους άσωτους εταίρους της. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να αναπτυχθούν εναλλακτικοί προσωρινοί μηχανισμοί.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι αποφασισμένη να κάνει ό,τι χρειαστεί για να σβήσει τα κακώς κείμενα του παρελθόντος, έχοντας εξασφαλίσει εντυπωσιακή λαϊκή στήριξη. Παρά τις μαζικές διαμαρτυρίες και την αντίσταση που προβάλλει η συντηρητική παράταξη του κυβερνώντος κόμματος, το ευρύ κοινό μοιάζει έτοιμο να αποδεχθεί τα μέτρα λιτότητας με την προϋπόθεση ότι βλέπει πρόοδο στην εξάλειψη των παρατυπιών σε δημοσιονομικό επίπεδο –και οι παρατυπίες είναι πάρα πολλές για να επιτρέψουν να σημειωθεί πρόοδος.
Η λήψη προσωρινών μέτρων βοήθειας, λοιπόν, είναι αρκετή για να εξασφαλίσει την επιτυχία στην Ελλάδα –αφήνοντας έξω, όμως, την Ισπανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία. Όλες αυτές οι χώρες μαζί αντιστοιχούν σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της ευρωζώνης, για το οποίο δεν επαρκούν τα προσωρινά μέτρα βοήθειας. Ακόμη και μετά την επιβίωση της Ελλάδας, το μέλλον της ευρωζώνης παραμένει αβέβαιο. Ακόμη και αν η ΕΕ ανταπεξέλθει στην τρέχουσα κρίση, τι θα συμβεί στην επόμενη;
Είναι σαφές τι χρειάζεται: περισσότερη παρεμβατική παρακολούθηση και θεσμικοί μηχανισμοί για την παροχή βοήθειας υπό όρους. Θεμιτή θα ήταν, επίσης, μια καλά οργανωμένη αγορά ευρωομολόγων. Το ερώτημα είναι εάν μπορεί να υπάρξει πολιτική βούληση για την ανάληψη των μέτρων αυτών.
Ερωτική ιστορία..
Την έκλεισε δειλά στην αγκαλιά του..
σαν να κρατούσε κάτι εύθραυστο..
είχε ερωτευτεί.. πόσα χρόνια είχαν περάσει απο την τελευταία φορά θεέ μου..
καθισμένοι σε εκείνο το παγκάκι δίπλα στην θάλασσα..
είχαν περάσει κάποιοι μήνες απο τον χωρισμό του με την τελευταία του σχέση..
πέρασε ένα καλοκαίρι μόνος.. του συνέβησαν απίστευτα πράγματα.. είχε καταφέρει να ανυψωθεί στα ουράνια.. κανείς και τίποτα δέν μπορούσε να τον κατεβάσει απο κεί..
την γνώρισε απο ένα κοινό φίλο..
εκείνη, πληγωμένη απο έναν έρωτα ατελεύτητο..
μοναχική.. δέν ανοιγόταν εύκολα σε κανέναν.. οι δυό τους, αγρίμια άπιαστα..
μα τώρα ήταν εδώ.. στο "μαγαζί" που είχε προτείνει εκείνος.. στο μόνο ήσυχο μέρος εκείνου του Σεπτέμβρη που όλοι διασκέδαζαν στα κλαμπάκια γύρω τους..
όταν κάθισαν, ένοιωθαν λίγη αμηχανία.. είχαν βγεί 3-4 φορές.. εκείνος πάντα στοργικός και ευγενικός μαζί της.. τελευταία φορά είχαν πάει σε ένα μαγαζί γνωστό του.. είχε ρωτήσει η σερβιτόρα, "τί θα πιείτε"; και εκείνος είχε απαντήσει "τον Βόσπορο".. μετά απο κάμποση ώρα το τραγούδι αυτό τους συνέπαιρνε τα μυαλά..
τούτη την φορά όμως ήταν απολύτως μόνοι.. παρέα με την θάλασσα..
έγειρε στο μάγουλό της να την φιλήσει.. εκείνη στράφηκε και ζύγωσε τα χείλη της στα δικά του..
φιλήθηκαν.. εικόνες και αρώματα ξεχύθηκαν παντού..
άνθησε ο Σεπτέμβρης.. η θάλασσα έγινε ένα σκούρο μπλέ χαλί.. μαγικό χαλί..
εκείνη γύρισε και του είπε.. "άργησες.. πίστευα οτι θα με φιλούσες πολύ νωρίτερα"..
εκείνος της είπε πως, δέν ήθελε να βιαστεί.. όχι με κείνη.. εκείνος ήξερε τι θα συμβεί.. ήξερε περισσότερα απο όσα εκείνη μπορούσε φανταστεί..
άναψε φωτιά μεγάλη ο Πόθος τους..
έφυγαν για το σπίτι του..
έμειναν αγκαλιασμένοι στον καναπέ..
την τράβηξε πάνω του.. εκείνη σαν να καβαλούσε άλογο, αισθάνθηκε την κάψα του..
της έβγαλε την μπλούζα.. την κόλησε πάνω του.. εκείνη δέν μπορούσε να αντισταθεί στον πόθο.. όμως, δέν μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω.. ήταν οι "μέρες" περίεργες.. κι όμως τριβόταν πάνω του συνεχώς σαν να ήθελε να υπερβεί την φύση της..
και ναί!
τελείωσε έτσι.. ντυμένη με τα ρούχα της!
λαχανιασμένη του είπε.. "με τρέλανες.. αν με τα ρούχα τελείωσα, τότε γυμνή, τί θα κάνω μαζί σου";
εκείνος της είπε.. "θα γνωρίσεις κάτι, που ποτέ δεν ένοιωσες ξανά"..
περάσαν οι "μέρες"..
ερωτευμένοι τόσο που δέν ήθελαν τίποτα άλλο στη ζωή τους..
παρασυρμός!
κάθε μέρα μαζί.. το μόνο που τους χώριζε, ήταν ο ύπνος..
ερχόταν εκείνη στο σπίτι του.. ήταν η φωλιά τους..
έφτασε η μέρα που θα γίνονταν Ένα..
έτσι όπως είχαν πνιγεί στα φιλιά, εκείνη σήκωσε την μπλούζα της.. μετά ξεκούμπωσε το στηθόδεσμο..
εκείνος έμεινε να κοιτάζει.. είχε τα ομορφότερα στήθη που είχε δεί ποτέ του.. και είχε δεί πάρα πολλά..
σηκώθηκαν και πήγαν στην κάμαρά του..
αγκαλιάστηκαν με τόση μανία που νόμιζες οτι ήθελαν να μήν τους χωρίσει τίποτα και ποτέ..
της ξεκούμπωσε το παντελόνι και φάνηκε η Πηγή.. της έβγαλε αργά το εσώρουχο και είδε το αιδοίο της..
ένα κοχύλι που περίμενε να το ρουφήξει..
την έτρωγε συνέχεια.. εκείνη βρισκόταν θαρρείς στο πέλαγος και αντιμετώπιζε τα κύματα..
κύματα ηδονής που την χτυπούσαν με μανία..
δέν άντεχε άλλο..
τον παρακάλεσε να μπεί μέσα της..
εκείνος, γλύστρησε όλος μέσα της και της ξέφυγε μιά κραυγή, τόσο ερωτική που θα την θυμόταν για πάντα..
εκείνη, τελείωσε σχεδόν αμέσως.. δέν έβγαζε κουβέντα.. ήταν εκστασιασμένη.. τα χείλη της ήταν παγωμένα..
ήθελε ξανά.. να μην σταματήσουν..
εκείνος συνέχισε τον χορό του Έρωτα..
ένα δεύτερο κύμα οργασμού κόντευε να την πάρει.. τα χείλη της ήταν πάλι καυτά.. αντάλλασαν φιλιά συνέχεια..
δέν το πίστευε οτι θα τελείωνε δεύτερη φορά.. και, ναι! ξανά πάγωσαν τα χείλη της μένοντας μισάνοιχτα..
εκείνος είχε πλέον όλο τον Κανόνα στα χέρια του..
δέν τραβήχτηκε.. ήξερε οτι θα την φτάσει πάλι στο κύμα που την είχε τρελάνει..
της το είπε.. θα τελειώσεις ξανά.. εκείνη είπε.. αποκλείεται..
τότε της έκλεισε το στόμα με τα χείλη του.. την ρούφηξε με τις γλώσσες τους να παίζουν..
εκείνη ένοιωθε οτι δέν γινόταν να της συμβαίνει αυτό..
ερχόταν ξανά!
της είπε τότε εκείνος.. Τώρα!
θέλω να τελειώσεις τώρα..
εκείνος κόντευε να ολοκληρώσει..
την οδήγησε στο μονοπάτι που έπρεπε..
στο μονοπάτι του Ενός..
το bolero ακουγόταν στα αυτιά του..
και έφτασαν μαζί.. τέλειωσαν ταυτόχρονα στο κρεσέντο του χορού του Έρωτα..
αμέσως μαζί, έκλαψαν.. εκείνος "έβλεπε"..
έβλεπε να ανατινάζεται.. να εκρύγνηται και να αναδομείται πάνω σε ένα φύλλο, μέσα σε μιά δροσοσταλίδα και δίπλα του να είναι εκείνη..
την άκουσε να του ψυθιρίζει στο αυτί.. "εσύ το έκανες αυτό.. ποτέ δεν το έχω ζήσει.. ποτέ"..
και τα δάκρυα τους ξέπλεναν τα πρόσωπα τους απο τον ιδρώτα..
storyteller
σαν να κρατούσε κάτι εύθραυστο..
είχε ερωτευτεί.. πόσα χρόνια είχαν περάσει απο την τελευταία φορά θεέ μου..
καθισμένοι σε εκείνο το παγκάκι δίπλα στην θάλασσα..
είχαν περάσει κάποιοι μήνες απο τον χωρισμό του με την τελευταία του σχέση..
πέρασε ένα καλοκαίρι μόνος.. του συνέβησαν απίστευτα πράγματα.. είχε καταφέρει να ανυψωθεί στα ουράνια.. κανείς και τίποτα δέν μπορούσε να τον κατεβάσει απο κεί..
την γνώρισε απο ένα κοινό φίλο..
εκείνη, πληγωμένη απο έναν έρωτα ατελεύτητο..
μοναχική.. δέν ανοιγόταν εύκολα σε κανέναν.. οι δυό τους, αγρίμια άπιαστα..
μα τώρα ήταν εδώ.. στο "μαγαζί" που είχε προτείνει εκείνος.. στο μόνο ήσυχο μέρος εκείνου του Σεπτέμβρη που όλοι διασκέδαζαν στα κλαμπάκια γύρω τους..
όταν κάθισαν, ένοιωθαν λίγη αμηχανία.. είχαν βγεί 3-4 φορές.. εκείνος πάντα στοργικός και ευγενικός μαζί της.. τελευταία φορά είχαν πάει σε ένα μαγαζί γνωστό του.. είχε ρωτήσει η σερβιτόρα, "τί θα πιείτε"; και εκείνος είχε απαντήσει "τον Βόσπορο".. μετά απο κάμποση ώρα το τραγούδι αυτό τους συνέπαιρνε τα μυαλά..
τούτη την φορά όμως ήταν απολύτως μόνοι.. παρέα με την θάλασσα..
έγειρε στο μάγουλό της να την φιλήσει.. εκείνη στράφηκε και ζύγωσε τα χείλη της στα δικά του..
φιλήθηκαν.. εικόνες και αρώματα ξεχύθηκαν παντού..
άνθησε ο Σεπτέμβρης.. η θάλασσα έγινε ένα σκούρο μπλέ χαλί.. μαγικό χαλί..
εκείνη γύρισε και του είπε.. "άργησες.. πίστευα οτι θα με φιλούσες πολύ νωρίτερα"..
εκείνος της είπε πως, δέν ήθελε να βιαστεί.. όχι με κείνη.. εκείνος ήξερε τι θα συμβεί.. ήξερε περισσότερα απο όσα εκείνη μπορούσε φανταστεί..
άναψε φωτιά μεγάλη ο Πόθος τους..
έφυγαν για το σπίτι του..
έμειναν αγκαλιασμένοι στον καναπέ..
την τράβηξε πάνω του.. εκείνη σαν να καβαλούσε άλογο, αισθάνθηκε την κάψα του..
της έβγαλε την μπλούζα.. την κόλησε πάνω του.. εκείνη δέν μπορούσε να αντισταθεί στον πόθο.. όμως, δέν μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω.. ήταν οι "μέρες" περίεργες.. κι όμως τριβόταν πάνω του συνεχώς σαν να ήθελε να υπερβεί την φύση της..
και ναί!
τελείωσε έτσι.. ντυμένη με τα ρούχα της!
λαχανιασμένη του είπε.. "με τρέλανες.. αν με τα ρούχα τελείωσα, τότε γυμνή, τί θα κάνω μαζί σου";
εκείνος της είπε.. "θα γνωρίσεις κάτι, που ποτέ δεν ένοιωσες ξανά"..
περάσαν οι "μέρες"..
ερωτευμένοι τόσο που δέν ήθελαν τίποτα άλλο στη ζωή τους..
παρασυρμός!
κάθε μέρα μαζί.. το μόνο που τους χώριζε, ήταν ο ύπνος..
ερχόταν εκείνη στο σπίτι του.. ήταν η φωλιά τους..
έφτασε η μέρα που θα γίνονταν Ένα..
έτσι όπως είχαν πνιγεί στα φιλιά, εκείνη σήκωσε την μπλούζα της.. μετά ξεκούμπωσε το στηθόδεσμο..
εκείνος έμεινε να κοιτάζει.. είχε τα ομορφότερα στήθη που είχε δεί ποτέ του.. και είχε δεί πάρα πολλά..
σηκώθηκαν και πήγαν στην κάμαρά του..
αγκαλιάστηκαν με τόση μανία που νόμιζες οτι ήθελαν να μήν τους χωρίσει τίποτα και ποτέ..
της ξεκούμπωσε το παντελόνι και φάνηκε η Πηγή.. της έβγαλε αργά το εσώρουχο και είδε το αιδοίο της..
ένα κοχύλι που περίμενε να το ρουφήξει..
την έτρωγε συνέχεια.. εκείνη βρισκόταν θαρρείς στο πέλαγος και αντιμετώπιζε τα κύματα..
κύματα ηδονής που την χτυπούσαν με μανία..
δέν άντεχε άλλο..
τον παρακάλεσε να μπεί μέσα της..
εκείνος, γλύστρησε όλος μέσα της και της ξέφυγε μιά κραυγή, τόσο ερωτική που θα την θυμόταν για πάντα..
εκείνη, τελείωσε σχεδόν αμέσως.. δέν έβγαζε κουβέντα.. ήταν εκστασιασμένη.. τα χείλη της ήταν παγωμένα..
ήθελε ξανά.. να μην σταματήσουν..
εκείνος συνέχισε τον χορό του Έρωτα..
ένα δεύτερο κύμα οργασμού κόντευε να την πάρει.. τα χείλη της ήταν πάλι καυτά.. αντάλλασαν φιλιά συνέχεια..
δέν το πίστευε οτι θα τελείωνε δεύτερη φορά.. και, ναι! ξανά πάγωσαν τα χείλη της μένοντας μισάνοιχτα..
εκείνος είχε πλέον όλο τον Κανόνα στα χέρια του..
δέν τραβήχτηκε.. ήξερε οτι θα την φτάσει πάλι στο κύμα που την είχε τρελάνει..
της το είπε.. θα τελειώσεις ξανά.. εκείνη είπε.. αποκλείεται..
τότε της έκλεισε το στόμα με τα χείλη του.. την ρούφηξε με τις γλώσσες τους να παίζουν..
εκείνη ένοιωθε οτι δέν γινόταν να της συμβαίνει αυτό..
ερχόταν ξανά!
της είπε τότε εκείνος.. Τώρα!
θέλω να τελειώσεις τώρα..
εκείνος κόντευε να ολοκληρώσει..
την οδήγησε στο μονοπάτι που έπρεπε..
στο μονοπάτι του Ενός..
το bolero ακουγόταν στα αυτιά του..
και έφτασαν μαζί.. τέλειωσαν ταυτόχρονα στο κρεσέντο του χορού του Έρωτα..
αμέσως μαζί, έκλαψαν.. εκείνος "έβλεπε"..
έβλεπε να ανατινάζεται.. να εκρύγνηται και να αναδομείται πάνω σε ένα φύλλο, μέσα σε μιά δροσοσταλίδα και δίπλα του να είναι εκείνη..
την άκουσε να του ψυθιρίζει στο αυτί.. "εσύ το έκανες αυτό.. ποτέ δεν το έχω ζήσει.. ποτέ"..
και τα δάκρυα τους ξέπλεναν τα πρόσωπα τους απο τον ιδρώτα..
storyteller
Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010
"Ο τόπος μας είναι κλειστός"
Γ. Σεφέρης "Ο τόπος μας είναι κλειστός"!
Αφιερωμένο στην σημερινή Ελλάδα και τους έλληνες! Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα. Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές. Μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές. Που ηχούν και που τις προσκυνούμε. Ήχος στεκάμενος, κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας, ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας. Μας φαίνεται παράξενο που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε τα σπίτια, τα καλύβια και τις στάνες μας. Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας. Πώς γεννήθηκαν, πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας; Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές. Μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές. Που ηχούν και που τις προσκυνούμε. Ο τόπος μας είναι κλειστός. Τον κλείνουν οι δυο μαύρες Συμπληγάδες. Στα λιμάνια την Κυριακή σαν κατεβούμε ν' ανασάνουμε, βλέπουμε να φωτίζουνται στο ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα, απο ταξίδια που δεν τέλειωσαν σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν' αγαπήσουν.
Αφιερωμένο στην σημερινή Ελλάδα και τους έλληνες! Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα. Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές. Μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές. Που ηχούν και που τις προσκυνούμε. Ήχος στεκάμενος, κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας, ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας. Μας φαίνεται παράξενο που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε τα σπίτια, τα καλύβια και τις στάνες μας. Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας. Πώς γεννήθηκαν, πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας; Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές. Μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές. Που ηχούν και που τις προσκυνούμε. Ο τόπος μας είναι κλειστός. Τον κλείνουν οι δυο μαύρες Συμπληγάδες. Στα λιμάνια την Κυριακή σαν κατεβούμε ν' ανασάνουμε, βλέπουμε να φωτίζουνται στο ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα, απο ταξίδια που δεν τέλειωσαν σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν' αγαπήσουν.
Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010
«ειρηνική ελληνική επανάσταση»
O Πρωθυπουργός έχει πεισθεί πλέον ότι πρέπει το ταχύτερο να απαλλαγεί από το παρόν πιεστικό χρηματοδοτικό πρόβλημα ώστε να αφιερωθεί στη μεγάλη επιχείρηση της μεταρρύθμισης, την οποία ορισμένοι αποκαλούν «ειρηνική ελληνική επανάσταση».
Ηδη προετοιμάζονται πράξεις και κινήσεις σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής πέρα από την οικονομία. Θα επιστρατευθούν, σύμφωνα με πληροφορίες, για αυτή τη «μεγάλη επιχείρηση αλλαγής» ξεχωριστά πρόσωπα, επιστήμονες και πολιτικά στελέχη και θα συγκροτηθούν ομάδες εργασίας ικανές να προετοιμάσουν με ταχύτητα σχέδια μεταρρυθμίσεων και παρεμβάσεων από την υγεία και την παιδεία ως την κοινωνική ασφάλιση και τον πολιτισμό. Μια τέτοια βάση θα συγκροτηθεί στο Μέγαρο Μαξίμου και μια άλλη στο ΙΣΤΑΜΕ. Ηδη στο Μέγαρο Μαξίμου και στα γραφεία των υπουργών φθάνουν καθημερινά εισηγήσεις και προτάσεις για συγκεκριμένες δράσεις. Ο καθηγητής του LSΕ και βουλευτής Επικρατείας του ΠαΣοΚ κ. Ηλίας Μόσιαλος κινείται χαρακτηριστικά προς αυτή την κατεύθυνση. Για παράδειγμα, περιγράφει ένα σχήμα αλλαγών στη μέση και ανώτατη εκπαίδευση που θα έχει ως βάση την υιοθέτηση μηχανισμών αξιολόγησης σχολείων, ιδρυμάτων και εκπαιδευτικών.
Ειδικώς για τα Γυμνάσια και τα Λύκεια η αξιολόγηση ως προς τις επιδόσεις των μαθητών με δείκτες την επιτυχία, την αποτυχία ή και την εγκατάλειψη μπορεί να συνοδεύεται από μίνιμουμ πρόγραμμα σπουδών και από κίνητρα προς τους εκπαιδευτικούς για καινοτομίες στην εκπαίδευση και συμμετοχή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στη διοίκηση των σχολείων.
Αντιστοίχως στην ανώτατη εκπαίδευση προτείνει την επιτάχυνση των διαδικασιών εσωτερικής και εξωτερικής αξιολόγησης και την εξάρτηση της χρηματοδότησης από αυτές. Επίσης φαντάζεται μια εκ βάθρων αλλαγή και διεύρυνση των μηχανισμών της διά βίου εκπαίδευσης και του Ανοιχτού Πανεπιστημίου.
Μιλά για ξενόγλωσσα αυτοδιοικούμενα πανεπιστήμια με δίδακτρα και σύστημα υποτροφιών, που θα λειτουργούν εκτός νόμου-πλαισίου, χωρίς τη συμμετοχή φοιτητών, σε εντελώς διαφορετική βάση από τα υφιστάμενα. Ουσιαστικά επεξεργάζεται μια επένδυση παιδείας, όπως κάνουν συστηματικά και οργανωμένα η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Αγγλία και η Σουηδία. Πιστεύει ακράδαντα ότι η Ελλάδα διαθέτει ένα απόθεμα χιλιάδων πανεπιστημιακών στο εξωτερικό, μέρος του οποίου θα μπορούσε να επανακάμψει στην πατρίδα και να αποδώσει έργο δυναμικό και άκρως αποδοτικό.
Επίσης ο κ. Μόσιαλος φαντάζεται ένα επενδυτικό σχήμα αφιερωμένο στην τρίτη ηλικία. Οι ηλικιωμένοι θα αυξάνονται συνεχώς τα επόμενα χρόνια στην Ευρώπη και θα πρέπει κανείς να βρει τρόπο να τους κερδίσει. Η Βαλένθια έχει δημιουργήσει ένα σχήμα φιλοξενίας συνταξιούχων, το οποίο εξυπηρετεί περίπου 250.000
γερμανούς συνταξιούχους για περισσότερους από πέντε μήνες τον χρόνο. Το μεγαλύτερο άγχος των ηλικιωμένων είναι η υγεία, λέει ο κ. Μόσιαλος και η Βαλένθια είναι μια πόλη που επένδυσε πέρα από την κατοικία και σε αυτήν. Φαντάζεται λοιπόν μια επένδυση, ένα δεκαετές πλάνο αναβάθμισης των υπηρεσιών υγείας στα νησιά του Αιγαίου με ξενόγλωσσους γιατρούς, ενίσχυση των υποδομών ή ακόμη και ανάπτυξη προηγμένων υπηρεσιών υγείας από ιδιωτικούς φορείς συνδεδεμένους με τα ασφαλιστικά ταμεία της Γερμανίας, της Σουηδίας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Κινούμενος στην ίδια λογική σκέπτεται την πολιτιστική αναβάθμιση του κέντρου της Αθήνας. Μιλά για έναν αναβαθμισμένο πολιτιστικό δακτύλιο που θα ορίζεται από το Μουσείο της Ακρόπολης, τους ενοποιημένους αρχαιολογικούς χώρους, το ιστορικό κέντρο, το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Πολυτεχνείο που μπορεί να μετατραπεί σε Μουσείο Σύγχρονης Αρχιτεκτονικής και εκείνα που είναι εγκατεστημένα στη Βασιλίσσης Σοφίας και στην Κηφισίας. Το Μπενάκειο μπορεί να μεγαλώσει, το Κυκλαδικό να γίνει πιο δυναμικό, το Πολεμικό να μετεξελιχθεί σε συνεδριακό χώρο και χώρο πολιτιστικών εκδηλώσεων της Εθνικής Πινακοθήκης, ώστε μαζί με το Μέγαρο Μουσικής να συγκροτήσουν ένα ολοκληρωμένο πολιτιστικό σύνολο. Ο κ. Μόσιαλος πιστεύει ότι εντός και στα πέριξ του πολιτιστικού δακτυλίου μπορεί να λειτουργήσει δυναμικά ο ιδιωτικός τομέας, να συγκροτήσει δικές του γωνιές και έτσι το κέντρο της Αθήνας να αλλάξει, να λάβει ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά και βαθμιαία να δημιουργήσει προϋποθέσεις παράτασης της παραμονής των τουριστών στην πρωτεύουσα.
Αντίστοιχες συνδυασμένες επεξεργασίες υπάρχουν για τις συντάξεις και την υγεία. Ο κ. Μόσιαλος πιστεύει κατ΄ αρχήν ότι οι αλλαγές στο καθεστώς των συντάξεων πρέπει να ολοκληρωθούν εντός της τετραετίας επειδή οι δαπάνες αυξάνονται με ταχύτητα μεγάλη. Οι συντάξεις στο μέλλον δεν γίνεται να είναι υπεραποδοτικές, ούτε να ξεπερνούν το 60% των μισθών. Οπως επίσης το σύστημα υγείας δεν γίνεται να ξοδεύει ατελείωτα για φάρμακα, ούτε να συντηρεί 65.000 γιατρούς. Αναφέρει ότι η Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων έχει 850 νευροχειρουργούς και ολόκληρη η Γερμανία 1.150. Αντιθέτως η Ελλάδα έχει έλλειμμα ογκολόγων τη στιγμή που ο καρκίνος, λόγω και της γήρανσης του πληθυσμού, πλήττει ολοένα και περισσότερους.
Γενικώς νιώθει κανείς ότι η κυβέρνηση προετοιμάζει τη μεγάλη στροφή. Είναι η φύση και η ένταση των προβλημάτων που τον αναγκάζουν να δει τα προβλήματα αλλιώς. Δεν έχει άλλωστε πολλές επιλογές. Μόνο αν δει τη χώρα με άλλα μάτια μπορεί να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία, όπως συνηθίζει να λέει τελευταίως ο κ. Παπανδρέου.
Ηδη προετοιμάζονται πράξεις και κινήσεις σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής πέρα από την οικονομία. Θα επιστρατευθούν, σύμφωνα με πληροφορίες, για αυτή τη «μεγάλη επιχείρηση αλλαγής» ξεχωριστά πρόσωπα, επιστήμονες και πολιτικά στελέχη και θα συγκροτηθούν ομάδες εργασίας ικανές να προετοιμάσουν με ταχύτητα σχέδια μεταρρυθμίσεων και παρεμβάσεων από την υγεία και την παιδεία ως την κοινωνική ασφάλιση και τον πολιτισμό. Μια τέτοια βάση θα συγκροτηθεί στο Μέγαρο Μαξίμου και μια άλλη στο ΙΣΤΑΜΕ. Ηδη στο Μέγαρο Μαξίμου και στα γραφεία των υπουργών φθάνουν καθημερινά εισηγήσεις και προτάσεις για συγκεκριμένες δράσεις. Ο καθηγητής του LSΕ και βουλευτής Επικρατείας του ΠαΣοΚ κ. Ηλίας Μόσιαλος κινείται χαρακτηριστικά προς αυτή την κατεύθυνση. Για παράδειγμα, περιγράφει ένα σχήμα αλλαγών στη μέση και ανώτατη εκπαίδευση που θα έχει ως βάση την υιοθέτηση μηχανισμών αξιολόγησης σχολείων, ιδρυμάτων και εκπαιδευτικών.
Ειδικώς για τα Γυμνάσια και τα Λύκεια η αξιολόγηση ως προς τις επιδόσεις των μαθητών με δείκτες την επιτυχία, την αποτυχία ή και την εγκατάλειψη μπορεί να συνοδεύεται από μίνιμουμ πρόγραμμα σπουδών και από κίνητρα προς τους εκπαιδευτικούς για καινοτομίες στην εκπαίδευση και συμμετοχή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στη διοίκηση των σχολείων.
Αντιστοίχως στην ανώτατη εκπαίδευση προτείνει την επιτάχυνση των διαδικασιών εσωτερικής και εξωτερικής αξιολόγησης και την εξάρτηση της χρηματοδότησης από αυτές. Επίσης φαντάζεται μια εκ βάθρων αλλαγή και διεύρυνση των μηχανισμών της διά βίου εκπαίδευσης και του Ανοιχτού Πανεπιστημίου.
Μιλά για ξενόγλωσσα αυτοδιοικούμενα πανεπιστήμια με δίδακτρα και σύστημα υποτροφιών, που θα λειτουργούν εκτός νόμου-πλαισίου, χωρίς τη συμμετοχή φοιτητών, σε εντελώς διαφορετική βάση από τα υφιστάμενα. Ουσιαστικά επεξεργάζεται μια επένδυση παιδείας, όπως κάνουν συστηματικά και οργανωμένα η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Αγγλία και η Σουηδία. Πιστεύει ακράδαντα ότι η Ελλάδα διαθέτει ένα απόθεμα χιλιάδων πανεπιστημιακών στο εξωτερικό, μέρος του οποίου θα μπορούσε να επανακάμψει στην πατρίδα και να αποδώσει έργο δυναμικό και άκρως αποδοτικό.
Επίσης ο κ. Μόσιαλος φαντάζεται ένα επενδυτικό σχήμα αφιερωμένο στην τρίτη ηλικία. Οι ηλικιωμένοι θα αυξάνονται συνεχώς τα επόμενα χρόνια στην Ευρώπη και θα πρέπει κανείς να βρει τρόπο να τους κερδίσει. Η Βαλένθια έχει δημιουργήσει ένα σχήμα φιλοξενίας συνταξιούχων, το οποίο εξυπηρετεί περίπου 250.000
γερμανούς συνταξιούχους για περισσότερους από πέντε μήνες τον χρόνο. Το μεγαλύτερο άγχος των ηλικιωμένων είναι η υγεία, λέει ο κ. Μόσιαλος και η Βαλένθια είναι μια πόλη που επένδυσε πέρα από την κατοικία και σε αυτήν. Φαντάζεται λοιπόν μια επένδυση, ένα δεκαετές πλάνο αναβάθμισης των υπηρεσιών υγείας στα νησιά του Αιγαίου με ξενόγλωσσους γιατρούς, ενίσχυση των υποδομών ή ακόμη και ανάπτυξη προηγμένων υπηρεσιών υγείας από ιδιωτικούς φορείς συνδεδεμένους με τα ασφαλιστικά ταμεία της Γερμανίας, της Σουηδίας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Κινούμενος στην ίδια λογική σκέπτεται την πολιτιστική αναβάθμιση του κέντρου της Αθήνας. Μιλά για έναν αναβαθμισμένο πολιτιστικό δακτύλιο που θα ορίζεται από το Μουσείο της Ακρόπολης, τους ενοποιημένους αρχαιολογικούς χώρους, το ιστορικό κέντρο, το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Πολυτεχνείο που μπορεί να μετατραπεί σε Μουσείο Σύγχρονης Αρχιτεκτονικής και εκείνα που είναι εγκατεστημένα στη Βασιλίσσης Σοφίας και στην Κηφισίας. Το Μπενάκειο μπορεί να μεγαλώσει, το Κυκλαδικό να γίνει πιο δυναμικό, το Πολεμικό να μετεξελιχθεί σε συνεδριακό χώρο και χώρο πολιτιστικών εκδηλώσεων της Εθνικής Πινακοθήκης, ώστε μαζί με το Μέγαρο Μουσικής να συγκροτήσουν ένα ολοκληρωμένο πολιτιστικό σύνολο. Ο κ. Μόσιαλος πιστεύει ότι εντός και στα πέριξ του πολιτιστικού δακτυλίου μπορεί να λειτουργήσει δυναμικά ο ιδιωτικός τομέας, να συγκροτήσει δικές του γωνιές και έτσι το κέντρο της Αθήνας να αλλάξει, να λάβει ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά και βαθμιαία να δημιουργήσει προϋποθέσεις παράτασης της παραμονής των τουριστών στην πρωτεύουσα.
Αντίστοιχες συνδυασμένες επεξεργασίες υπάρχουν για τις συντάξεις και την υγεία. Ο κ. Μόσιαλος πιστεύει κατ΄ αρχήν ότι οι αλλαγές στο καθεστώς των συντάξεων πρέπει να ολοκληρωθούν εντός της τετραετίας επειδή οι δαπάνες αυξάνονται με ταχύτητα μεγάλη. Οι συντάξεις στο μέλλον δεν γίνεται να είναι υπεραποδοτικές, ούτε να ξεπερνούν το 60% των μισθών. Οπως επίσης το σύστημα υγείας δεν γίνεται να ξοδεύει ατελείωτα για φάρμακα, ούτε να συντηρεί 65.000 γιατρούς. Αναφέρει ότι η Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων έχει 850 νευροχειρουργούς και ολόκληρη η Γερμανία 1.150. Αντιθέτως η Ελλάδα έχει έλλειμμα ογκολόγων τη στιγμή που ο καρκίνος, λόγω και της γήρανσης του πληθυσμού, πλήττει ολοένα και περισσότερους.
Γενικώς νιώθει κανείς ότι η κυβέρνηση προετοιμάζει τη μεγάλη στροφή. Είναι η φύση και η ένταση των προβλημάτων που τον αναγκάζουν να δει τα προβλήματα αλλιώς. Δεν έχει άλλωστε πολλές επιλογές. Μόνο αν δει τη χώρα με άλλα μάτια μπορεί να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία, όπως συνηθίζει να λέει τελευταίως ο κ. Παπανδρέου.
Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010
Η Ελλάδα του 5%.
Μεσημέρι, Κολωνάκι, καφέ στην πλατεία. Είναι αποκλεισμένο περιμετρικά, μπράβοι σε σχήμα Π, περαστικοί κοιτάζουν περίεργοι το θέαμα. Στη μέση αυτός, μαύρο κοστούμι,μαύρο πουκάμισο, όρθιος μιλάει στο κινητό. Πίσω του άλλος μπράβος, κρατάει στα χέρια ευλαβικά το πούρο. Γυρνάει, τραβάει μια ρουφηξιά,συνεχίζει, ο κολαούζος το κρατάει, περιμένει την επόμενη ρουφηξιά. Μπράβος πούρου,επαγγέλματα του μέλλοντος.Φθινοπωρινό μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, η δημόσια επίδειξη της αήττητης ηλιθιότητας. Είναι πλούσιος. Έχει πολλά λεφτά, από πού, απροσδιόριστο.
Οι πλούσιοι αυτής της χώρας δεν κάνουν, έχουν. Κάτι γενικώς, καράβια, προμήθειες, λαθρεμπόριο πετρελαίου, πλαστά τιμολόγια, ποδοσφαιρικές ομάδες-πλυντήρια, αγοραπωλησίες παικτών, εικονικά συμβόλαια, πουλάει φάρμακα στα νοσοκομεία στην τριπλάσια τιμή, εισαγωγή από την Κύπρο, εκμεταλλεύεται εμπορικά ακίνητα της εκκλησίας, καταπατάει δημόσιες εκτάσεις, χτίζει στη Μύκονο συγκρότημα κατοικιών με συνέταιρο γνωστό πολιτικό, αλλαγές συντελεστή δόμησης μόνο για την περίπτωσή του, έχει αναλάβει τη διαφημιστική καμπάνια υπουργείων, διαχειρίζεται τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, πουλάει τηλεοπτικά κανάλια που του χαρίζει το κράτος, αύξηση κεφαλαίου, τραπεζική εγγύηση, δάνεια, offshore εταιρείες, κωδικοί, μπράβοι. Πούρα. Χοντρός σβέρκος. Οι περαστικοί απολαμβάνουν το θέαμα. Κουνάνε το κεφάλι ειρωνικά. Το θέμα είναι τα λεφτά, αυτό μου είπε κι ο μπαμπάς. Μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και έχει τόσους πολλούς πλούσιους. Δεν δημιουργούν αλλά έχουν διασυνδέσεις. Σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Βιτρίνες.Ταμίες. Μεταφορά χρήματος, όχι δημιουργία πλούτου. Δεν βγάζουν χρήματα, υπεξαιρούν. Οι πλούσιοι ξέρουν πολύ καλά από πού προέρχονται τα χρήματά τους.Τα αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι ως προϊόν εγκλήματος. Τα τρώνε γρήγορα και επιδεικτικά. Όπως οι γκάνγκστερ.
Σε ολόκληρο τον κόσμο μόνο δύο άρχουσες τάξεις έχουν υιοθετήσει ως τρόπο ζωής το lifestyle της κολομβιάνικης μαφίας. Οι Ρώσοι ολιγάρχες και οι Έλληνες πλούσιοι. Θηριώδη τζιπ στα στενά δρομάκια, παρκαρισμένες πόρσε στα κλαμπ, αστυνομική προστασία, γουόκι
τόκι, μπράβοι, ημίγυμνες ξανθιές, χοντροί σβέρκοι.
ΚΔΟΑ. Κτηνώδης δύναμη ογκώδης άγνοια.
Στον υπόλοιπο κόσμο οι πραγματικοί πλούσιοι μοιάζουν με φοιτητές στα Εξάρχεια. Σνίκερς, φούτερ και κουκούλες. Ανακάλυψαν ένα τσιπάκι, έστησαν τη Microsoft, την Apple, έφτιαξαν ένα πρόγραμμα, φαντάστηκαν μια κοινότητα, το FaceBook, βάζουν την εταιρεία τους στο χρηματιστήριο έναντι 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων φορώντας τζιν, στο υπόγειο γκαράζ παίζουν ακόμα Nirvana με τις φοιτητικές τους κιθάρες.
Εδώ δεν υπάρχουν κιθάρες. Ούτε πανεπιστήμια. Ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός, κλοπιμαία. Ξαπλώστρες 3.000 ευρώ στην παραλία, ο ένας δίπλα στον άλλον.. Πάνω στον άλλον. Όλοι μαζί. Δεν θέλουν να κρυφτούν, θέλουν να φανούν. Ποιος έχει το πιο μεγάλο, σπίτι, το πιο μεγάλο, κότερο. Αγωνιούν για μια φωτογραφία τους σε φτηνές κίτρινες φυλλάδες που λερώνεσαι άμα τις ξεφυλλίσεις. Αγοράζουν παρέα, δημοσιότητα, σεξ, σταρ, μις, θεές, απόλυτες,υπέρλαμπρες, δίμετρες Ξανθιές με μαύρη ρίζα. Από τη μαζική παραγωγή των καλλιστείων. Μια δυο γυμνές φωτογραφίες και μετά στον αγώνα. Στο ανελέητο κυνήγι στη σκληρή ζούγκλα της ζωής. Η ανεργία στις νεαρές γυναίκες μέχρι τα 30 φτάνει στο 40%. Πιράνχας, κόβουν βόλτες από φωτογράφιση σε κότερα, από πασαρέλα σε
επισκέψεις κατ' οίκον. Το ίδιο παμπάλαιο συγκινητικό όνειρο. Μια μέρα ο πελάτης θα ερωτευτεί και θα την κάνει κυρία. Ένας γάμος, τώρα πριν να 'ναι αργά, τα χρόνια περνάνε γρήγορα, νέο εμπόρευμα βγαίνει στην αγορά κάθε σεζόν. Τα πούρα διαλέγουν. Επιλέγουν την επόμενη trophy wife. Επιλέγουν και επιλέγονται. Ε9 κυκλοφορούν σε φωτοτυπίες, αγοραπωλησίες, ντιλ κλείνονται..
Τα κοσμικά περιοδικά γράφουν για πανέμορφα μοντέλα που φωτογραφίζονται σε ακριβά μαγαζιά με νεαρούς ζεν πρεμιέ της αθηναϊκής νύχτας. Εννοούν escort συναντάνε γιους πλουσίων με την ελπίδα να «κατακτηθούν». Νέες ιδιότητεςτης κοσμικής ζωής. Κληρονόμοι. Γιοι εισηγμένων. Πολύφερνοι γαμπροί με πολλές κατακτήσεις. Οι βίζιτες της πρώτης σελίδας.Ο πλανήτης μπαίνει στον τρίτο χρόνο της οικονομικής κρίσης. Ο δύσκολος χειμώνας. Οι ελληνικές πολιτικές εφημερίδες,αυτιστικές πάντα, στο πιο βαθύ τούνελ της κρίσης, εισάγουν στην ύλη τους κοσμικά ένθετα. Χρώματα πολύχρωμα, γυαλιστερές φωτογραφίες. Δες το 16χρονο ζάπλουτο ξέκωλο πώς διασκεδάζει στα μπουζούκια. Ζηλεύεις; Δες το νεαρό πάμπλουτο κληρονόμο αγκαλιά με τη θεά, την προκλητική miss young. Θα κάνουν προγαμιαίο συμβόλαιο; Η Ελένη ρίχνει με νάζι το τιραντάκι να φανεί η ρόγα, πέφτει η τηλεθέαση. 5.000 άτομα στο γάμο, τραγούδησε ο Ρέμος, εσύ δεν ήσουν εκεί;
Εσένα ο μπαμπάς σου δεν έκανε λαθρεμπόριο πετρελαίου; Η μαμά σου δεν ήταν συμβολαιογράφος στα μεγάλα ντιλ ακίνητης περιουσίας; Δεν ξέρεις ούτε ένα γενικό γραμματέα υπουργείου, έναν ταμία κόμματος έστω; Τι άτυχος που ήσουν.
Όλα διορθώνονται όμως, άρχισε τώρα, κάνε κοιλιακούς, κάνε προσθετικές στήθους, κάνε κάτι. Αν δεν είσαι αγοραστής, γίνε τουλάχιστον εμπόρευμα. Η Ελλάδα, αδιόριστη πτυχιούχος, κλείνει τα μάτια, πέφτει στο κρεβάτι για μια μονιμοποίηση στο δημόσιο, υπέρβαρη πηδάει απ'το μπαλκόνι. Γυρνάει το ρολόι μια ώρα πίσω μεσάνυχτα Κυριακής, ετοιμάζεται για τον πιο βαρύ χειμώνα. Μπερδεμένη, πεινασμένη, εν πλήρει συγχύσει, δηλώνει αθώα.
Ήταν ωραίο το έργο, εύκολο, χωρίς κόπο, θεαματικό σαν μεταμεσονύχτια κολομβιάνικη σαπουνόπερα του Άλφα με βαρόνους κοκαΐνης, μπράβους και μικρά κοριτσάκια που πάνε
στον πλαστικό χειρούργο με παιδιάστικη αφέλεια για να πιάσουν την καλή, να τις διαλέξει ο αρχηγός της συμμορίας. Κρατάει 45 λεπτά. Μετά ακολουθεί τελεμάρκετινγκ. Κατσαρόλες, στρώματα και όργανα γυμναστικής, 29,99 ευρώ σε 6 δόσεις.
Συμπληρώνω:
Πού είναι η άλλη Έλλάδα; Η Ελλάδα του 5%. Η Ελλάδα της γνώσης, της επιστήμης και της
έρευνας. Η Ελλάδα της τέχνης, του πολιτισμού και του πνεύματος. Η Ελλάδα του (αντοπάριστου (βλέπετε χρειαζόμαστε επεξηγήσεις γιατί κινδυνεύουμε να παρεξηγηθούμε!!!)) αθλητισμού, της ευγενούς αμίλλης και του θαυμασμού του καλού καγαθού. Η Ελλάδα της δουλειάς, της προκοπής και της εξέλιξης. Η Ελλάδα του μέτρου, της μετριοφροσύνης και της σύνεσης. Κι όμως υπάρχει η Ελλάδα αυτή, υπάρχει, αναπνέει και λειτουργεί.
Μόνο που είναι χαμένη στο υπόλοιπο 95% όπως περιγράφεται στο παραπάνω κείμενο. Αυτό το 95% χρεωκόπησε την Ελλάδα. Η διάσωσή της είναι το 5%.
Ανακαλύψτε το, αποκαλύψτε το, διαδόστε το, ενισχύστε το, συμπληρώστε το....
Ίσως τότε φανεί η αρχή της ελπίδας............................
Αφιερωμένο στους φίλους μου
Οι πλούσιοι αυτής της χώρας δεν κάνουν, έχουν. Κάτι γενικώς, καράβια, προμήθειες, λαθρεμπόριο πετρελαίου, πλαστά τιμολόγια, ποδοσφαιρικές ομάδες-πλυντήρια, αγοραπωλησίες παικτών, εικονικά συμβόλαια, πουλάει φάρμακα στα νοσοκομεία στην τριπλάσια τιμή, εισαγωγή από την Κύπρο, εκμεταλλεύεται εμπορικά ακίνητα της εκκλησίας, καταπατάει δημόσιες εκτάσεις, χτίζει στη Μύκονο συγκρότημα κατοικιών με συνέταιρο γνωστό πολιτικό, αλλαγές συντελεστή δόμησης μόνο για την περίπτωσή του, έχει αναλάβει τη διαφημιστική καμπάνια υπουργείων, διαχειρίζεται τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, πουλάει τηλεοπτικά κανάλια που του χαρίζει το κράτος, αύξηση κεφαλαίου, τραπεζική εγγύηση, δάνεια, offshore εταιρείες, κωδικοί, μπράβοι. Πούρα. Χοντρός σβέρκος. Οι περαστικοί απολαμβάνουν το θέαμα. Κουνάνε το κεφάλι ειρωνικά. Το θέμα είναι τα λεφτά, αυτό μου είπε κι ο μπαμπάς. Μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και έχει τόσους πολλούς πλούσιους. Δεν δημιουργούν αλλά έχουν διασυνδέσεις. Σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Βιτρίνες.Ταμίες. Μεταφορά χρήματος, όχι δημιουργία πλούτου. Δεν βγάζουν χρήματα, υπεξαιρούν. Οι πλούσιοι ξέρουν πολύ καλά από πού προέρχονται τα χρήματά τους.Τα αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι ως προϊόν εγκλήματος. Τα τρώνε γρήγορα και επιδεικτικά. Όπως οι γκάνγκστερ.
Σε ολόκληρο τον κόσμο μόνο δύο άρχουσες τάξεις έχουν υιοθετήσει ως τρόπο ζωής το lifestyle της κολομβιάνικης μαφίας. Οι Ρώσοι ολιγάρχες και οι Έλληνες πλούσιοι. Θηριώδη τζιπ στα στενά δρομάκια, παρκαρισμένες πόρσε στα κλαμπ, αστυνομική προστασία, γουόκι
τόκι, μπράβοι, ημίγυμνες ξανθιές, χοντροί σβέρκοι.
ΚΔΟΑ. Κτηνώδης δύναμη ογκώδης άγνοια.
Στον υπόλοιπο κόσμο οι πραγματικοί πλούσιοι μοιάζουν με φοιτητές στα Εξάρχεια. Σνίκερς, φούτερ και κουκούλες. Ανακάλυψαν ένα τσιπάκι, έστησαν τη Microsoft, την Apple, έφτιαξαν ένα πρόγραμμα, φαντάστηκαν μια κοινότητα, το FaceBook, βάζουν την εταιρεία τους στο χρηματιστήριο έναντι 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων φορώντας τζιν, στο υπόγειο γκαράζ παίζουν ακόμα Nirvana με τις φοιτητικές τους κιθάρες.
Εδώ δεν υπάρχουν κιθάρες. Ούτε πανεπιστήμια. Ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός, κλοπιμαία. Ξαπλώστρες 3.000 ευρώ στην παραλία, ο ένας δίπλα στον άλλον.. Πάνω στον άλλον. Όλοι μαζί. Δεν θέλουν να κρυφτούν, θέλουν να φανούν. Ποιος έχει το πιο μεγάλο, σπίτι, το πιο μεγάλο, κότερο. Αγωνιούν για μια φωτογραφία τους σε φτηνές κίτρινες φυλλάδες που λερώνεσαι άμα τις ξεφυλλίσεις. Αγοράζουν παρέα, δημοσιότητα, σεξ, σταρ, μις, θεές, απόλυτες,υπέρλαμπρες, δίμετρες Ξανθιές με μαύρη ρίζα. Από τη μαζική παραγωγή των καλλιστείων. Μια δυο γυμνές φωτογραφίες και μετά στον αγώνα. Στο ανελέητο κυνήγι στη σκληρή ζούγκλα της ζωής. Η ανεργία στις νεαρές γυναίκες μέχρι τα 30 φτάνει στο 40%. Πιράνχας, κόβουν βόλτες από φωτογράφιση σε κότερα, από πασαρέλα σε
επισκέψεις κατ' οίκον. Το ίδιο παμπάλαιο συγκινητικό όνειρο. Μια μέρα ο πελάτης θα ερωτευτεί και θα την κάνει κυρία. Ένας γάμος, τώρα πριν να 'ναι αργά, τα χρόνια περνάνε γρήγορα, νέο εμπόρευμα βγαίνει στην αγορά κάθε σεζόν. Τα πούρα διαλέγουν. Επιλέγουν την επόμενη trophy wife. Επιλέγουν και επιλέγονται. Ε9 κυκλοφορούν σε φωτοτυπίες, αγοραπωλησίες, ντιλ κλείνονται..
Τα κοσμικά περιοδικά γράφουν για πανέμορφα μοντέλα που φωτογραφίζονται σε ακριβά μαγαζιά με νεαρούς ζεν πρεμιέ της αθηναϊκής νύχτας. Εννοούν escort συναντάνε γιους πλουσίων με την ελπίδα να «κατακτηθούν». Νέες ιδιότητεςτης κοσμικής ζωής. Κληρονόμοι. Γιοι εισηγμένων. Πολύφερνοι γαμπροί με πολλές κατακτήσεις. Οι βίζιτες της πρώτης σελίδας.Ο πλανήτης μπαίνει στον τρίτο χρόνο της οικονομικής κρίσης. Ο δύσκολος χειμώνας. Οι ελληνικές πολιτικές εφημερίδες,αυτιστικές πάντα, στο πιο βαθύ τούνελ της κρίσης, εισάγουν στην ύλη τους κοσμικά ένθετα. Χρώματα πολύχρωμα, γυαλιστερές φωτογραφίες. Δες το 16χρονο ζάπλουτο ξέκωλο πώς διασκεδάζει στα μπουζούκια. Ζηλεύεις; Δες το νεαρό πάμπλουτο κληρονόμο αγκαλιά με τη θεά, την προκλητική miss young. Θα κάνουν προγαμιαίο συμβόλαιο; Η Ελένη ρίχνει με νάζι το τιραντάκι να φανεί η ρόγα, πέφτει η τηλεθέαση. 5.000 άτομα στο γάμο, τραγούδησε ο Ρέμος, εσύ δεν ήσουν εκεί;
Εσένα ο μπαμπάς σου δεν έκανε λαθρεμπόριο πετρελαίου; Η μαμά σου δεν ήταν συμβολαιογράφος στα μεγάλα ντιλ ακίνητης περιουσίας; Δεν ξέρεις ούτε ένα γενικό γραμματέα υπουργείου, έναν ταμία κόμματος έστω; Τι άτυχος που ήσουν.
Όλα διορθώνονται όμως, άρχισε τώρα, κάνε κοιλιακούς, κάνε προσθετικές στήθους, κάνε κάτι. Αν δεν είσαι αγοραστής, γίνε τουλάχιστον εμπόρευμα. Η Ελλάδα, αδιόριστη πτυχιούχος, κλείνει τα μάτια, πέφτει στο κρεβάτι για μια μονιμοποίηση στο δημόσιο, υπέρβαρη πηδάει απ'το μπαλκόνι. Γυρνάει το ρολόι μια ώρα πίσω μεσάνυχτα Κυριακής, ετοιμάζεται για τον πιο βαρύ χειμώνα. Μπερδεμένη, πεινασμένη, εν πλήρει συγχύσει, δηλώνει αθώα.
Ήταν ωραίο το έργο, εύκολο, χωρίς κόπο, θεαματικό σαν μεταμεσονύχτια κολομβιάνικη σαπουνόπερα του Άλφα με βαρόνους κοκαΐνης, μπράβους και μικρά κοριτσάκια που πάνε
στον πλαστικό χειρούργο με παιδιάστικη αφέλεια για να πιάσουν την καλή, να τις διαλέξει ο αρχηγός της συμμορίας. Κρατάει 45 λεπτά. Μετά ακολουθεί τελεμάρκετινγκ. Κατσαρόλες, στρώματα και όργανα γυμναστικής, 29,99 ευρώ σε 6 δόσεις.
Συμπληρώνω:
Πού είναι η άλλη Έλλάδα; Η Ελλάδα του 5%. Η Ελλάδα της γνώσης, της επιστήμης και της
έρευνας. Η Ελλάδα της τέχνης, του πολιτισμού και του πνεύματος. Η Ελλάδα του (αντοπάριστου (βλέπετε χρειαζόμαστε επεξηγήσεις γιατί κινδυνεύουμε να παρεξηγηθούμε!!!)) αθλητισμού, της ευγενούς αμίλλης και του θαυμασμού του καλού καγαθού. Η Ελλάδα της δουλειάς, της προκοπής και της εξέλιξης. Η Ελλάδα του μέτρου, της μετριοφροσύνης και της σύνεσης. Κι όμως υπάρχει η Ελλάδα αυτή, υπάρχει, αναπνέει και λειτουργεί.
Μόνο που είναι χαμένη στο υπόλοιπο 95% όπως περιγράφεται στο παραπάνω κείμενο. Αυτό το 95% χρεωκόπησε την Ελλάδα. Η διάσωσή της είναι το 5%.
Ανακαλύψτε το, αποκαλύψτε το, διαδόστε το, ενισχύστε το, συμπληρώστε το....
Ίσως τότε φανεί η αρχή της ελπίδας............................
Αφιερωμένο στους φίλους μου
EUROΠΑΟ-ROMA : 3--2
EUROΠΑΟ
Με μια συγκλονιστική ανατροπή ο Παναθηναϊκός νίκησε 3-2 την Ρόμα στο ΟΑΚΑ στην πρώτη μεταξύ τους αναμέτρηση για τους «32» του Europa League και πάει στην Ρώμη την επόμενη εβδομάδα (25/02) για να παλέψει ως ίσος προς ίσο την πρόκριση στους «16». Οι φιλοξενούμενοι προηγήθηκαν δύο φορές (0-1, 1-2), αλλά οι πράσινοι με Σαλπιγγίδη, Χριστοδουλόπουλο και Σισέ στο ’89 πήραν τη μεγάλη νίκη!
Μεγάλα ψυχικά αποθέματα από τους «πράσινους» που δεν παραδόθηκαν όταν το σκορ έγινε 2-1 σε βάρος τους. Έλαμψε το άστρο του Νίκου Νιόπλια, αφού Σαλπιγγίδης και Χριστοδουλόπουλος που πέρασαν στο παιχνίδι από τον πάγκο, σκόραραν στην πρώτη τους επαφή με την μπάλα. Ο Έλληνας τεχνικός με τις αλλαγές του έδειξε ότι ήθελε να πάρει το παιχνίδι και δικαιώθηκε. Μνήμες από το ευρωπαϊκό παρελθόν στο ΟΑΚΑ, μετά το τέλος του αγώνα με τον κόσμο να αποθεώνει τους παίκτες του "τριφυλλιού".
Με μια συγκλονιστική ανατροπή ο Παναθηναϊκός νίκησε 3-2 την Ρόμα στο ΟΑΚΑ στην πρώτη μεταξύ τους αναμέτρηση για τους «32» του Europa League και πάει στην Ρώμη την επόμενη εβδομάδα (25/02) για να παλέψει ως ίσος προς ίσο την πρόκριση στους «16». Οι φιλοξενούμενοι προηγήθηκαν δύο φορές (0-1, 1-2), αλλά οι πράσινοι με Σαλπιγγίδη, Χριστοδουλόπουλο και Σισέ στο ’89 πήραν τη μεγάλη νίκη!
Μεγάλα ψυχικά αποθέματα από τους «πράσινους» που δεν παραδόθηκαν όταν το σκορ έγινε 2-1 σε βάρος τους. Έλαμψε το άστρο του Νίκου Νιόπλια, αφού Σαλπιγγίδης και Χριστοδουλόπουλος που πέρασαν στο παιχνίδι από τον πάγκο, σκόραραν στην πρώτη τους επαφή με την μπάλα. Ο Έλληνας τεχνικός με τις αλλαγές του έδειξε ότι ήθελε να πάρει το παιχνίδι και δικαιώθηκε. Μνήμες από το ευρωπαϊκό παρελθόν στο ΟΑΚΑ, μετά το τέλος του αγώνα με τον κόσμο να αποθεώνει τους παίκτες του "τριφυλλιού".
Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010
Οι Δημιουργοί πλούτου και οι εισπράκτορες του.
Οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις, δίχως σκέψη βέβαια και υπολογισμό, καταλήγουν μόνιμα, για να εξευμενίσουν προφανώς τα δύσκαμπτα αντανακλαστικά της Αριστεράς, στην επιβάρυνση των «εχόντων και κατεχόντων» για την αντιμετώπιση του όποιου προβλήματος. Το αποτέλεσμα συνήθως στέφεται από αποτυχία. Διότι αιμορραγούν εκείνοι που συνήθως δεν έχουν ευθύνες για τα προβλήματα. Και είναι πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι. Εξαντλούμενοι οικονομικά, ελάχιστα μπορούν τελικά να συνεισφέρουν. Ποτέ δεν εξηγείται ποιοι ακριβώς είναι οι περίφημοι «έχοντες και κατέχοντες». Και για ποιον λόγο θα πρέπει πάντοτε αυτοί να επιβαρύνονται. Οταν δημιουργούσαν πλούτο δεν το έκαναν με στόχο να τον μοιρασθούν με το ελληνικό κράτος και με τους όποιους κάθε φορά ευνοουμένους του. Για ποιον λόγο είναι δίκαιη η άνωθεν επιβαλλόμενη αναδιανομή; Ποιο θα είναι το κοινωνικό όφελος για όλους αυτούς; Σε διαφορετική περίπτωση, για ποιον λόγο θα παράγουν πλέον πλούτο όσοι μπορούν; Θα μείνουμε μόνο με τους εργολάβους και τους προμηθευτές του Δημοσίου. Που θα κερδίζουν μέσω γνωστών μηχανισμών και θα μοιράζονται με τους «ημετέρους» τις προσόδους τους.
Οι κοινωνικές αδικίες του συστήματος είναι ολοφάνερες. Μόνο που δεν θέλουμε να τις παραδεχθούμε. Γιατί δεν ακούγονται ως «πολιτικά ορθές». Πώς είναι δυνατόν να διαμαρτύρονται ομάδες ολόκληρες του πληθυσμού για χαμηλές, λ.χ., συντάξεις όταν το εισόδημα, αναλογικά πάντοτε, που δήλωναν και πάνω στο οποίο υπολογίζονται οι παροχές αυτές ήταν χαμηλότερο από τις σημερινές απολαβές τους; Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι πολλοί περνούν μια ζωή ασφαλίζοντας χαμηλότατα εισοδήματα και φροντίζουν τα τελευταία επαγγελματικά τους χρόνια να ασφαλίζουν πολύ υψηλότερες αποδοχές. Εξασφαλίζοντας έτσι πολύ υψηλότερες συντάξεις από αυτές που πραγματικά δικαιούνται. Ληστεύοντας το κοινωνικό σύνολο από πολύτιμους πόρους.
Τα περί τριμερούς ασφαλιστικού συστήματος είναι εξωπραγματικά. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι εισφορές των ασφαλισμένων είναι εικονικές. Τα πάντα τα καταβάλλει ο εργοδότης. Στην οικοδομή μάλιστα αυτό καθορίζεται και με νόμο! Ως συνέπεια, η επιχείρηση φέρει πολύ μεγαλύτερα βάρη από αυτά που επίσημα της αναλογούν. Και εν τούτοις, συνεχώς καθυβρίζεται και η προσφορά της υποβαθμίζεται.
Η ακίνητη ιδιοκτησία, τέλος, διώκεται. Επειδή ακριβώς δεν μεταφέρεται, αποτελεί για τις κρατικές αρχές την κλασική κό τα που γεννάει χρυσά αβγά. Σε κάθε ευκαιρία επιβαρύνεται με λογής φόρους και τέλη. Αλλά δεν φορολογούνται τα τυχόν έσοδα από αυτήν. Αλλά αυτή καθαυτή η ύπαρξή της. Που βέβαια έχει αποκτηθεί με χρήματα ήδη φορολογημένα. Και που πληρώνει φόρους για κάθε υπηρεσία που εξασφαλίζει ή για εργασίες που γίνονται για την αξιοποίησή της. Στο βιβλίο-πολεμική «Μakers Αnd Τakers» (Νew Υork, Doubleday, 2008) ο Ρeter Schweizer περιγράφει δύο τύπους κοινωνικών ομάδων και αναλύει τη συμπεριφορά και τον ρόλο τους στη γενικότερη πορεία μιας χώρας. Από τη μία πλευρά βρίσκονται εκείνοι που πασχίζουν, δουλεύουν, παράγουν και δημιουργούν (Μakers). Εκείνοι δηλαδή που «φτιάχνουν» πλούτο για τη χώρα και συμβάλλουν ουσιαστικά στην αύξηση των δημοσίων εσόδων.
Από την άλλη βρίσκονται, με τα πιρούνια έτοιμα και τις τσέπες ανοιχτές, όλοι εκείνοι που ετοιμάζονται να εισπράξουν (Τakers). Μέσω διορισμών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, με την εξασφάλιση λογής παροχών, με την εύνοια του κράτους στον τομέα της ανάθεσης έργων, προμηθειών και εργολαβιών, και βέβαια μέσω πλουσιοπάροχων επιδοτήσεων, οι κατηγορίες αυτές των πολιτών αποτελούν τους αποδέκτες της επιχειρηματικής ή της προστατευτικής δράσης του Δημοσίου.
Στην Ελλάδα οι εισπράκτορες είναι συντριπτικά πολυπληθέστεροι από τους δημιουργούς. Το χρήμα βέβαια ανακυκλώνεται, μια και οι ίδιοι γίνονται συνηθέστατα, μια και δεν είμαστε μια οικονομία προσανατολισμένη στις εξαγωγές, οι βασικοί καταναλωτές των αγαθών που παράγουν οι δημιουργοί. Εν τούτοις, η έκδηλη ανισορροπία των σχετικών οικονομικών δράσεων επιβαρύνει τους εθνικούς λογαριασμούς και επιβάλλει μεγάλο εξωτερικό δανεισμό.
Κάπως έτσι, και με την αδράνεια και την ανοχή των πολιτικών αρχών, δημιουργήθηκε και το τεράστιο δημοσιονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα. Το αξιοπερίεργο είναι ότι, αντί να αναγνωρίζεται απ΄ όλους το πρόβλημα και να επιχειρείται μια συντονισμένη προσπάθεια αποτελεσματικής του αντιμετώπισης, αποδύονται όλοι σε συντονισμένες κινήσεις για τη συσκότισή του. Και επιχειρούν να επιβαρύνουν και πάλι τους δημιουργούς, καμιά φορά με τρόπο άτσαλο και αντιδεοντολογικό (όπως οι νέοι φόροι), για να εξασφαλίσουν πόρους σε όφελος των εισπρακτόρων. Και αυτοί βέβαια δεν είναι ποτέ ικανοποιημένοι. Παρά την εύνοια του συστήματος προς το πρόσωπό τους σχεδόν συνέχεια γκρινιάζουν, απαιτούν, διαμαρτύρονται, συχνά κοροϊδεύουν και κινητοποιούνται αν κατ΄ ελάχιστον θιγεί η βόλεψή τους. Κατορθώνουν έτσι όχι μόνο να διατηρούν τα κεκτημένα αλλά και να διευρύνουν τα όποια εισπρακτικά τους προνόμια. Αυτονόητα, κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης ή αναδιάρθρωσης του δημοσιονομικού τοπίου αντιμετωπίζει οξύτατες και καλά οργανωμένες αντιδράσεις.
Κοινωνικές λοιπόν αδικίες υπάρχουν στη χώρα. Το ερώτημα είναι ποιοι ακριβώς στην πραγματικότητα τις υφίστανται... Αν κυριαρχήσουν και πάλι η αδράνεια και η νοοτροπία του «τι θα πάρουμε» και «πώς θα βολευτούμε», η δίνη που θα μας συνεπάρει δεν θα έχει τέλος.
Οι κοινωνικές αδικίες του συστήματος είναι ολοφάνερες. Μόνο που δεν θέλουμε να τις παραδεχθούμε. Γιατί δεν ακούγονται ως «πολιτικά ορθές». Πώς είναι δυνατόν να διαμαρτύρονται ομάδες ολόκληρες του πληθυσμού για χαμηλές, λ.χ., συντάξεις όταν το εισόδημα, αναλογικά πάντοτε, που δήλωναν και πάνω στο οποίο υπολογίζονται οι παροχές αυτές ήταν χαμηλότερο από τις σημερινές απολαβές τους; Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι πολλοί περνούν μια ζωή ασφαλίζοντας χαμηλότατα εισοδήματα και φροντίζουν τα τελευταία επαγγελματικά τους χρόνια να ασφαλίζουν πολύ υψηλότερες αποδοχές. Εξασφαλίζοντας έτσι πολύ υψηλότερες συντάξεις από αυτές που πραγματικά δικαιούνται. Ληστεύοντας το κοινωνικό σύνολο από πολύτιμους πόρους.
Τα περί τριμερούς ασφαλιστικού συστήματος είναι εξωπραγματικά. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι εισφορές των ασφαλισμένων είναι εικονικές. Τα πάντα τα καταβάλλει ο εργοδότης. Στην οικοδομή μάλιστα αυτό καθορίζεται και με νόμο! Ως συνέπεια, η επιχείρηση φέρει πολύ μεγαλύτερα βάρη από αυτά που επίσημα της αναλογούν. Και εν τούτοις, συνεχώς καθυβρίζεται και η προσφορά της υποβαθμίζεται.
Η ακίνητη ιδιοκτησία, τέλος, διώκεται. Επειδή ακριβώς δεν μεταφέρεται, αποτελεί για τις κρατικές αρχές την κλασική κό τα που γεννάει χρυσά αβγά. Σε κάθε ευκαιρία επιβαρύνεται με λογής φόρους και τέλη. Αλλά δεν φορολογούνται τα τυχόν έσοδα από αυτήν. Αλλά αυτή καθαυτή η ύπαρξή της. Που βέβαια έχει αποκτηθεί με χρήματα ήδη φορολογημένα. Και που πληρώνει φόρους για κάθε υπηρεσία που εξασφαλίζει ή για εργασίες που γίνονται για την αξιοποίησή της. Στο βιβλίο-πολεμική «Μakers Αnd Τakers» (Νew Υork, Doubleday, 2008) ο Ρeter Schweizer περιγράφει δύο τύπους κοινωνικών ομάδων και αναλύει τη συμπεριφορά και τον ρόλο τους στη γενικότερη πορεία μιας χώρας. Από τη μία πλευρά βρίσκονται εκείνοι που πασχίζουν, δουλεύουν, παράγουν και δημιουργούν (Μakers). Εκείνοι δηλαδή που «φτιάχνουν» πλούτο για τη χώρα και συμβάλλουν ουσιαστικά στην αύξηση των δημοσίων εσόδων.
Από την άλλη βρίσκονται, με τα πιρούνια έτοιμα και τις τσέπες ανοιχτές, όλοι εκείνοι που ετοιμάζονται να εισπράξουν (Τakers). Μέσω διορισμών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, με την εξασφάλιση λογής παροχών, με την εύνοια του κράτους στον τομέα της ανάθεσης έργων, προμηθειών και εργολαβιών, και βέβαια μέσω πλουσιοπάροχων επιδοτήσεων, οι κατηγορίες αυτές των πολιτών αποτελούν τους αποδέκτες της επιχειρηματικής ή της προστατευτικής δράσης του Δημοσίου.
Στην Ελλάδα οι εισπράκτορες είναι συντριπτικά πολυπληθέστεροι από τους δημιουργούς. Το χρήμα βέβαια ανακυκλώνεται, μια και οι ίδιοι γίνονται συνηθέστατα, μια και δεν είμαστε μια οικονομία προσανατολισμένη στις εξαγωγές, οι βασικοί καταναλωτές των αγαθών που παράγουν οι δημιουργοί. Εν τούτοις, η έκδηλη ανισορροπία των σχετικών οικονομικών δράσεων επιβαρύνει τους εθνικούς λογαριασμούς και επιβάλλει μεγάλο εξωτερικό δανεισμό.
Κάπως έτσι, και με την αδράνεια και την ανοχή των πολιτικών αρχών, δημιουργήθηκε και το τεράστιο δημοσιονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα. Το αξιοπερίεργο είναι ότι, αντί να αναγνωρίζεται απ΄ όλους το πρόβλημα και να επιχειρείται μια συντονισμένη προσπάθεια αποτελεσματικής του αντιμετώπισης, αποδύονται όλοι σε συντονισμένες κινήσεις για τη συσκότισή του. Και επιχειρούν να επιβαρύνουν και πάλι τους δημιουργούς, καμιά φορά με τρόπο άτσαλο και αντιδεοντολογικό (όπως οι νέοι φόροι), για να εξασφαλίσουν πόρους σε όφελος των εισπρακτόρων. Και αυτοί βέβαια δεν είναι ποτέ ικανοποιημένοι. Παρά την εύνοια του συστήματος προς το πρόσωπό τους σχεδόν συνέχεια γκρινιάζουν, απαιτούν, διαμαρτύρονται, συχνά κοροϊδεύουν και κινητοποιούνται αν κατ΄ ελάχιστον θιγεί η βόλεψή τους. Κατορθώνουν έτσι όχι μόνο να διατηρούν τα κεκτημένα αλλά και να διευρύνουν τα όποια εισπρακτικά τους προνόμια. Αυτονόητα, κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης ή αναδιάρθρωσης του δημοσιονομικού τοπίου αντιμετωπίζει οξύτατες και καλά οργανωμένες αντιδράσεις.
Κοινωνικές λοιπόν αδικίες υπάρχουν στη χώρα. Το ερώτημα είναι ποιοι ακριβώς στην πραγματικότητα τις υφίστανται... Αν κυριαρχήσουν και πάλι η αδράνεια και η νοοτροπία του «τι θα πάρουμε» και «πώς θα βολευτούμε», η δίνη που θα μας συνεπάρει δεν θα έχει τέλος.
Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010
Ζητείται νέα Μεγάλη Ιδέα.
16/02/2010
του Σταύρου Θεοδωράκη
Είναι λίγο σκληρό αλλά θα σας το πω. Πριν μερικά χρόνια μια φίλη μου έμαθε ότι έχει καρκίνο. Πήγε ανέμελη στο γιατρό για μια εξέταση ρουτίνας και μετά από 2-3 εβδομάδες της είπαν ότι έχει καρκίνο του μαστού. Κατέρρευσε. Πίστευε - όπως πιστεύουμε όλοι μας - ότι οι αρρώστιες πλήττουν πάντα τους άλλους και όχι εμάς. Η πρώτη της αντίδραση ήταν… άρνηση. ‘’Ο γιατρός είναι βλάκας’’, ‘’δεν κάνω τίποτα’’, ‘’δεν θα κόψω το στήθος μου για κανένα λόγο’’. Ο πανικός συνεχίστηκε μέχρι που πέρασε την πόρτα του Άγιου Σάββα. Εκεί μια σπουδαία γιατρός της τα εξήγησε όλα. Από το πότε θα πεθάνει αν δεν κάνει όλα αυτά που πρέπει, μέχρι πώς θα είναι η ζωή της αν κάνει όλα αυτά που πρέπει. Για να μην σας τα πολυλογώ μέσα σε μισή ώρα η φίλη μου αποφάσισε να γίνει η καλύτερη ασθενής. Έκοψε το τσιγάρο και 2-3 άλλες ‘’παρεκτροπές’’, μπήκε σε θεραπεία, έκανε επεμβάσεις και σήμερα απολαμβάνει τη ζωή όπως όλοι μας, αυτή λίγο σοφότερη αφού έμαθε ότι δεν είμαστε αθάνατοι και ότι για να σωθούμε πρέπει κάποιες φορές να εμπιστευθούμε αυτούς που μπορούν να μας σώσουν.
Πήγα χθες σε ένα ξέφωτο για να πετάξω χαρταετό και μετά σε ένα σπίτι για να φάμε και άκουγα: ‘’γιατί να μου κόψουν τα επιδόματα’’, ‘’γιατί να με φορολογήσουν όταν όλοι οι μεγάλοι κλέβουν’’, ‘’γιατί να συνεργασθώ όταν οι πολιτικοί μπαίνουν φτωχοί και βγαίνουν πλούσιοι’’, ‘’στους δικαστές θα κόψουν;’’, ‘’οι αργόσχολοι θα απολυθούν’’, ‘’τα κομματικά λαμόγια θα εξαφανισθούν;’’. Σωστά είναι όλα αυτά αλλά τι σημασία έχουν αν η κατάσταση είναι όντως τόσο τραγική όσο λέει ο Παπανδρέου και οι ξένοι;
Το πρώτο λοιπόν είναι να δεχτούμε ότι έχουμε την ασθένεια. Μετά να σιγουρευτούμε ότι επιλέξαμε τον σωστό γιατρό (και αν κανείς έχει καμιά καλή ιδέα, να ξαναφέρουμε τον Καραμανλή ας πούμε ή να συγκυβερνήσουν η Αλέκα με τον Αλαβάνο, να το πει) και τέλος το σημαντικότερο όλων είναι να μάθουμε τι θα κερδίσουμε αν κάνουμε την θεραπεία. Πως θα είναι ‘’αύριο’’ η ζωή μας. Και επί αυτού η αλήθεια είναι ότι ο Παπανδρέου δεν έχει πει πολλά πράγματα. Και όμως πρέπει. Οι ασθενείς, τα μικρά παιδιά και οι λαοί πρέπει να ξέρουν τι θα κερδίσουν στο τέλος μιας προσπάθειας. Ας ξεκαθαριστεί λοιπόν για ποια χώρα προσπαθούμε. Ποια ‘’νέα Μεγάλη ιδέα’’ έχουν αυτοί που μας κυβερνούν. Γιατί αν είναι η παλιά και θέλουμε να σώσουμε τη χώρα για να τα τρώμε μετά στους εξοπλισμούς, στους διορισμούς ημετέρων, στα έργα μιας άνισης ανάπτυξης και στα ‘’πάρτι’’ της εξουσίας, ίσως όντως να μην αξίζει να υποβληθούμε σε θυσίες.
του Σταύρου Θεοδωράκη
Είναι λίγο σκληρό αλλά θα σας το πω. Πριν μερικά χρόνια μια φίλη μου έμαθε ότι έχει καρκίνο. Πήγε ανέμελη στο γιατρό για μια εξέταση ρουτίνας και μετά από 2-3 εβδομάδες της είπαν ότι έχει καρκίνο του μαστού. Κατέρρευσε. Πίστευε - όπως πιστεύουμε όλοι μας - ότι οι αρρώστιες πλήττουν πάντα τους άλλους και όχι εμάς. Η πρώτη της αντίδραση ήταν… άρνηση. ‘’Ο γιατρός είναι βλάκας’’, ‘’δεν κάνω τίποτα’’, ‘’δεν θα κόψω το στήθος μου για κανένα λόγο’’. Ο πανικός συνεχίστηκε μέχρι που πέρασε την πόρτα του Άγιου Σάββα. Εκεί μια σπουδαία γιατρός της τα εξήγησε όλα. Από το πότε θα πεθάνει αν δεν κάνει όλα αυτά που πρέπει, μέχρι πώς θα είναι η ζωή της αν κάνει όλα αυτά που πρέπει. Για να μην σας τα πολυλογώ μέσα σε μισή ώρα η φίλη μου αποφάσισε να γίνει η καλύτερη ασθενής. Έκοψε το τσιγάρο και 2-3 άλλες ‘’παρεκτροπές’’, μπήκε σε θεραπεία, έκανε επεμβάσεις και σήμερα απολαμβάνει τη ζωή όπως όλοι μας, αυτή λίγο σοφότερη αφού έμαθε ότι δεν είμαστε αθάνατοι και ότι για να σωθούμε πρέπει κάποιες φορές να εμπιστευθούμε αυτούς που μπορούν να μας σώσουν.
Πήγα χθες σε ένα ξέφωτο για να πετάξω χαρταετό και μετά σε ένα σπίτι για να φάμε και άκουγα: ‘’γιατί να μου κόψουν τα επιδόματα’’, ‘’γιατί να με φορολογήσουν όταν όλοι οι μεγάλοι κλέβουν’’, ‘’γιατί να συνεργασθώ όταν οι πολιτικοί μπαίνουν φτωχοί και βγαίνουν πλούσιοι’’, ‘’στους δικαστές θα κόψουν;’’, ‘’οι αργόσχολοι θα απολυθούν’’, ‘’τα κομματικά λαμόγια θα εξαφανισθούν;’’. Σωστά είναι όλα αυτά αλλά τι σημασία έχουν αν η κατάσταση είναι όντως τόσο τραγική όσο λέει ο Παπανδρέου και οι ξένοι;
Το πρώτο λοιπόν είναι να δεχτούμε ότι έχουμε την ασθένεια. Μετά να σιγουρευτούμε ότι επιλέξαμε τον σωστό γιατρό (και αν κανείς έχει καμιά καλή ιδέα, να ξαναφέρουμε τον Καραμανλή ας πούμε ή να συγκυβερνήσουν η Αλέκα με τον Αλαβάνο, να το πει) και τέλος το σημαντικότερο όλων είναι να μάθουμε τι θα κερδίσουμε αν κάνουμε την θεραπεία. Πως θα είναι ‘’αύριο’’ η ζωή μας. Και επί αυτού η αλήθεια είναι ότι ο Παπανδρέου δεν έχει πει πολλά πράγματα. Και όμως πρέπει. Οι ασθενείς, τα μικρά παιδιά και οι λαοί πρέπει να ξέρουν τι θα κερδίσουν στο τέλος μιας προσπάθειας. Ας ξεκαθαριστεί λοιπόν για ποια χώρα προσπαθούμε. Ποια ‘’νέα Μεγάλη ιδέα’’ έχουν αυτοί που μας κυβερνούν. Γιατί αν είναι η παλιά και θέλουμε να σώσουμε τη χώρα για να τα τρώμε μετά στους εξοπλισμούς, στους διορισμούς ημετέρων, στα έργα μιας άνισης ανάπτυξης και στα ‘’πάρτι’’ της εξουσίας, ίσως όντως να μην αξίζει να υποβληθούμε σε θυσίες.
Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010
μας αφαιρείται ένα κομμάτι της κυριαρχίας μας
Γ. Παπανδρέου: “μας αφαιρείται ένα κομμάτι της κυριαρχίας μας”..
Πέμπτη, 11 Φεβρουαρίου 2010
Για πρώτη φορά δημοσίως, ο πρωθυπουργός «ομολόγησε» ότι η Ελλάδα έχει απολέσει μέρος της εθνικής της κυριαρχίας. «Όπως χειριστήκαμε τα οικονομικά, μας αφαιρέθηκε και ένα κομμάτι της κυριαρχίας μας» ήταν η ακριβής φράση του κ.Παπανδρέου, που προκάλεσε έκπληξη.
Κληθείς να σχολιάσει σημερινά δημοσιεύματα του ελληνικού Τύπου σύμφωνα με τα οποία προκειμένου να αποκομίσει την πολιτική στήριξη της Ε.Ε. η ελληνική κυβέρνηση «προσφέρθηκε» να αγοράσει οπλικά συστήματα από τη Γαλλία και τη Γερμανία, σε αντάλλαγμα, σχεδόν χαρακτήρισε τις πληροφορίες αυτές, ανυπόστατες. «Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο» ξεκαθάρισε ο κ.Παπανδρέου και πρόσθεσε ότι «θα ήταν περίεργο, να κάνουμε προσπάθεια δημοσιονομικής εξοικονόμησης και την ίδια στιγμή να αγοράζουμε
οπλικά συστήματα
O κ. Παπανδρέου στην εισαγωγική του δήλωση τόνισε πως «όλοι γνωρίζουμε τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα από καταστροφικές πολιτικές του πρόσφατου παρελθόντος. Βιώνουμε τα αποτελέσματα αυτής της ανεύθυνης πολιτικής στην καθημερινή ζωή. Μπήκαμε στην κρίση και απροστάτευτοι και θαλασσοδαρμένοι».
Και νέα μέτρα, αν χρειαστεί
Ο Πρωθυπουργός άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο λήψης νέων μέτρων, εάν αυτό κριθεί απαραίτητο, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της μείωσης του ελλείμματος κατά 4% το 2010. «Πρώτα πρώτα πρέπει να πετύχουμε την εφαρμογή του Προγράμματος ώστε να μην χρειαστούν επιπλέον μέτρα. Και θα κριθεί η αξιοπιστία μας εκεί. Ο στόχος είναι να μπορούμε να προστατεύουμε τους αδύναμους, την ελληνική οικογένειας, που δεν έφταιξαν για την κρίση», υπογράμμισε.
«Αν κάνουμε καλά τη δουλειά μας θα πάμε καλά. Είμαστε αποφασισμένοι γραμμή – γραμμή να δούμε τους προϋπολογισμούς μας, τις σπατάλες, να δούμε τη διαφθορά», πρόσθεσε.
Τεχνική βοήθεια από το ΔΝΤ
Σε ερώτηση δημοσιογράφου για την εμπλοκή του ΔΝΤ ο κ. Παπανδρέου είπε τα εξής: «Σε παρόμοιες κρίσεις το ΔΝΤ εκτός ΕΕ έχει δείξει την τεχνογνωσία του. Η ΕΕ δεν έχει την τεχνογνωσία αυτή. Όπως να βοηθήσει στις διοικητικές αλλαγές, π.χ. για τη διαφανή λειτουργία του προϋπολογισμού. Θα είναι χρήσιμη η συνεργασία μας με το ΔΝΤ».
Ο Πρωθυπουργός διευκρίνισε ότι ζήτησε από το ΔΝΤ την αρωγή του στην τεχνική βοήθεια, και όχι την οικονομική του στήριξη.
Σκληρή επιτήρηση
«Η διαδικασία στην οποία έχουμε μπει είναι μια διαδικασία επιτήρησης. Δεν το κρύβω και δεν πρέπει να το κρύβουμε», παραδέχθηκε ο Πρωθυπουργός.
Σημείωσε δε ότι «έτσι όπως χειριστήκαμε τα οικονομικά μας αφαιρείται και ένα κομμάτι τις κυριαρχίας μας», αλλά εμφανίστηκε αισιόδοξος ότι «κάνοντας τη δουλειά μας θα μπορέσουμε το συντομότερο να πούμε ότι η Ελλάδα είναι κυρίαρχη της δικής της τύχης και δεν είναι κάτω από τη σκληρή αυτή επιτήρηση». Κάλεσε μάλιστα όλους να συμβάλουν για την πατρίδα με την εφαρμογή αυτού του Προγράμματος. «Είναι η στιγμή να δείξει κάθε πολίτης τη στήριξή του στο να φύγουμε από αυτήν την κρίση», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Πέμπτη, 11 Φεβρουαρίου 2010
Για πρώτη φορά δημοσίως, ο πρωθυπουργός «ομολόγησε» ότι η Ελλάδα έχει απολέσει μέρος της εθνικής της κυριαρχίας. «Όπως χειριστήκαμε τα οικονομικά, μας αφαιρέθηκε και ένα κομμάτι της κυριαρχίας μας» ήταν η ακριβής φράση του κ.Παπανδρέου, που προκάλεσε έκπληξη.
Κληθείς να σχολιάσει σημερινά δημοσιεύματα του ελληνικού Τύπου σύμφωνα με τα οποία προκειμένου να αποκομίσει την πολιτική στήριξη της Ε.Ε. η ελληνική κυβέρνηση «προσφέρθηκε» να αγοράσει οπλικά συστήματα από τη Γαλλία και τη Γερμανία, σε αντάλλαγμα, σχεδόν χαρακτήρισε τις πληροφορίες αυτές, ανυπόστατες. «Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο» ξεκαθάρισε ο κ.Παπανδρέου και πρόσθεσε ότι «θα ήταν περίεργο, να κάνουμε προσπάθεια δημοσιονομικής εξοικονόμησης και την ίδια στιγμή να αγοράζουμε
οπλικά συστήματα
O κ. Παπανδρέου στην εισαγωγική του δήλωση τόνισε πως «όλοι γνωρίζουμε τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα από καταστροφικές πολιτικές του πρόσφατου παρελθόντος. Βιώνουμε τα αποτελέσματα αυτής της ανεύθυνης πολιτικής στην καθημερινή ζωή. Μπήκαμε στην κρίση και απροστάτευτοι και θαλασσοδαρμένοι».
Και νέα μέτρα, αν χρειαστεί
Ο Πρωθυπουργός άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο λήψης νέων μέτρων, εάν αυτό κριθεί απαραίτητο, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της μείωσης του ελλείμματος κατά 4% το 2010. «Πρώτα πρώτα πρέπει να πετύχουμε την εφαρμογή του Προγράμματος ώστε να μην χρειαστούν επιπλέον μέτρα. Και θα κριθεί η αξιοπιστία μας εκεί. Ο στόχος είναι να μπορούμε να προστατεύουμε τους αδύναμους, την ελληνική οικογένειας, που δεν έφταιξαν για την κρίση», υπογράμμισε.
«Αν κάνουμε καλά τη δουλειά μας θα πάμε καλά. Είμαστε αποφασισμένοι γραμμή – γραμμή να δούμε τους προϋπολογισμούς μας, τις σπατάλες, να δούμε τη διαφθορά», πρόσθεσε.
Τεχνική βοήθεια από το ΔΝΤ
Σε ερώτηση δημοσιογράφου για την εμπλοκή του ΔΝΤ ο κ. Παπανδρέου είπε τα εξής: «Σε παρόμοιες κρίσεις το ΔΝΤ εκτός ΕΕ έχει δείξει την τεχνογνωσία του. Η ΕΕ δεν έχει την τεχνογνωσία αυτή. Όπως να βοηθήσει στις διοικητικές αλλαγές, π.χ. για τη διαφανή λειτουργία του προϋπολογισμού. Θα είναι χρήσιμη η συνεργασία μας με το ΔΝΤ».
Ο Πρωθυπουργός διευκρίνισε ότι ζήτησε από το ΔΝΤ την αρωγή του στην τεχνική βοήθεια, και όχι την οικονομική του στήριξη.
Σκληρή επιτήρηση
«Η διαδικασία στην οποία έχουμε μπει είναι μια διαδικασία επιτήρησης. Δεν το κρύβω και δεν πρέπει να το κρύβουμε», παραδέχθηκε ο Πρωθυπουργός.
Σημείωσε δε ότι «έτσι όπως χειριστήκαμε τα οικονομικά μας αφαιρείται και ένα κομμάτι τις κυριαρχίας μας», αλλά εμφανίστηκε αισιόδοξος ότι «κάνοντας τη δουλειά μας θα μπορέσουμε το συντομότερο να πούμε ότι η Ελλάδα είναι κυρίαρχη της δικής της τύχης και δεν είναι κάτω από τη σκληρή αυτή επιτήρηση». Κάλεσε μάλιστα όλους να συμβάλουν για την πατρίδα με την εφαρμογή αυτού του Προγράμματος. «Είναι η στιγμή να δείξει κάθε πολίτης τη στήριξή του στο να φύγουμε από αυτήν την κρίση», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010
Λέτε η Ελλάδα να υποχρεώσει την Ευρώπη σε βήμα προς την ενοποίηση;
Λέτε η Ελλάδα να υποχρεώσει την Ευρώπη σε βήμα προς την ενοποίηση;
Άγγελος Στάγκος
Μεγάλες βεντέτες (celebrities, κατά μία άλλη έννοια) έχουμε γίνει. Όλη η Ευρώπη και μαζί της όλα τα διεθνή μήντια ασχολούνται με εμάς, χωρίς να υπολογίσουμε τις αγορές, τους κερδοσκόπους και φυσικά τους τριγμούς στο ευρώ. Στις Βρυξέλλες στενάζουν για χάρη μας και είμαστε στο επίκεντρο της έκτακτης συνόδου κορυφής. Δύο είναι τα ερωτήματα: θα τα καταφέρουμε με τα μέτρα που πήραμε ή πρέπει να σπεύσουν να μας στηρίξουν με κάποιο τρόπο, για να μη τρωθεί σοβαρά το ευρώ; Αναρωτιούνται, το συζητάνε, το υποστηρίζουν, το απορρίπτουν, το ξανασυζητάνε, θυμώνουν, λυπούνται και μάλιστα την επομένη της εξαγγελίας πολύ σοβαρών μέτρων στη φορολογία, στην εισοδηματική πολιτική και στο Ασφαλιστικό από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης.
Τα σενάρια που κυκλοφορούσαν χθες διεθνώς ήταν πολλά και διάφορα, καθώς μπερδεμένες, αμφιλεγόμενες και αντιφατικές ήταν οι δηλώσεις και οι πληροφορίες. Από το ότι η Μέρκελ και ο Σαρκοζί να έχουν αποφασίσει να στηρίξουν οικονομικά την Ελλάδα κατά κάποιο τρόπο, μέχρι τις εκτός Ευρωζώνης Βρετανία και Σουηδία να θέλουν να μας στείλουν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αν και δεν τους πέφτει πολύς λόγος. Και από το ότι υπάρχουν αντιδράσεις στη στήριξη μέσα στη Γερμανία ( «στον αλκοολικό δεν δίνεις ρακή», όπως είπε ένας Γερμανός βουλευτής), μέχρι ότι ο Παπαδήμος θα τοποθετηθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην Αθήνα για να επιβλέπει την εφαρμογή των μέτρων , την τήρηση του Σταθεροποιητικού Προγράμματος και του προϋπολογισμού. Το βέβαιο πάντως είναι ότι οποιαδήποτε βοήθεια πέρα από μία πολιτική υποστηρικτική δήλωση από πλευράς εταίρων και Βρυξελλών, θα δοθεί με ακόμα πιο βαρύ αντίτιμο και αυτό τρέμει η Αθήνα.
Κάποιος θα μπορούσε να αναφωνήσει το γνωστό «οι γερμανοί ξανάρχονται». Κάτι τέτοιο μπορεί να μην είναι αναγκαστικά κακό, αφού αποδειχθήκαμε ανίκανοι να διαχειριστούμε πρώτα την ένταξη στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και μετά την ένταξη στην ΟΝΕ. Αν πάμε πιο μακριά, δεν αποκλείεται να κάναμε λάθος που διώξαμε κάποτε τους βαυαρούς από την Ελλάδα. Τώρα πλέον δεν έχει νόημα να μιλάμε για προσβολή της εθνικής κυριαρχίας και τα τοιαύτα, αφού με τη θέλησή μας εκχωρήσαμε «κυριαρχικά δικαιώματα» μπαίνοντας στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση. Άλλωστε δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι η μόνη πιθανότητα για να κρατηθούμε πάνω από την επιφάνεια του νερού είναι να επέλθει η πολιτική ένωση της Ευρώπης και η Ελλάδα να γίνει μία από τις Πολιτείες της, κάτι σαν την Φλώριδα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αναστάτωση που έχει προκληθεί με αφορμή την αφεντιά μας, οφείλεται στο γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωζώνης. Για το ευρώ ανησυχούν όσοι θέλουν να το υπερασπιστούν και το ευρώ θέλουν να αποδυναμώσουν όσοι θέλουν να δυναμιτίσουν το συγκεκριμένο νόμισμα και τις προοπτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επομένως οι αναφορές μπορεί να γίνονται στην Ελλάδα, αλλά το διακύβευμα μας ξεπερνά. Εκείνο που δεν μας ξεπερνά όμως είναι η αμφισβήτηση. Οι εταίροι, τα μήντια, οι αγορές, όλοι όσοι είναι ανακατεμένοι στο παιχνίδι, αμφισβητούν σοβαρά τη δυνατότητα της χώρας μας να βγει γλυτώσει τη χρεοκοπία και να βγει σταδιακά από την κρίση. Αυτή τη φορά δεν αμφισβητούν τόσο την κυβέρνηση, που τελικά πήρε τα μέτρα που έπρεπε να πάρει και είναι φανερή η προσπάθειά της να ξεκουνήσει την ελληνική κοινωνία. Αυτή τη φορά αμφισβητούν κατά πόσο η ελληνική κοινωνία βλέπει την πραγματικότητα και ακόμη περισσότερο, κατά πόσο θέλει η ίδια να υποστεί θυσίες για να ξεφύγει από την πτώχευση. Φυσικά, αμφισβητούν επίσης ότι ο κρατικός μηχανισμός είναι σε θέση να ανταποκριθεί στα μέτρα.
Η αλήθεια είναι ότι τις ίδιες αμφιβολίες έχει και ο υπογράφων, βλέποντας τις αντιδράσεις από συνδικαλιστές, συντεχνίες, αριστερά κόμματα και πολλούς ανόητους. Από την άλλη πλευρά, θέλει να ελπίζει ότι η κρίση της Ελλάδας και η αναστάτωση που προκάλεσε στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, θα οδηγήσει σε αποφάσεις που θα αποτελούν σημαντικό βήμα για την ενοποίηση της Ευρώπης. Σε αυτή την περίπτωση η προσφορά της…Ελλάδας θα είναι ανεκτίμητη!
Άγγελος Στάγκος
Μεγάλες βεντέτες (celebrities, κατά μία άλλη έννοια) έχουμε γίνει. Όλη η Ευρώπη και μαζί της όλα τα διεθνή μήντια ασχολούνται με εμάς, χωρίς να υπολογίσουμε τις αγορές, τους κερδοσκόπους και φυσικά τους τριγμούς στο ευρώ. Στις Βρυξέλλες στενάζουν για χάρη μας και είμαστε στο επίκεντρο της έκτακτης συνόδου κορυφής. Δύο είναι τα ερωτήματα: θα τα καταφέρουμε με τα μέτρα που πήραμε ή πρέπει να σπεύσουν να μας στηρίξουν με κάποιο τρόπο, για να μη τρωθεί σοβαρά το ευρώ; Αναρωτιούνται, το συζητάνε, το υποστηρίζουν, το απορρίπτουν, το ξανασυζητάνε, θυμώνουν, λυπούνται και μάλιστα την επομένη της εξαγγελίας πολύ σοβαρών μέτρων στη φορολογία, στην εισοδηματική πολιτική και στο Ασφαλιστικό από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης.
Τα σενάρια που κυκλοφορούσαν χθες διεθνώς ήταν πολλά και διάφορα, καθώς μπερδεμένες, αμφιλεγόμενες και αντιφατικές ήταν οι δηλώσεις και οι πληροφορίες. Από το ότι η Μέρκελ και ο Σαρκοζί να έχουν αποφασίσει να στηρίξουν οικονομικά την Ελλάδα κατά κάποιο τρόπο, μέχρι τις εκτός Ευρωζώνης Βρετανία και Σουηδία να θέλουν να μας στείλουν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αν και δεν τους πέφτει πολύς λόγος. Και από το ότι υπάρχουν αντιδράσεις στη στήριξη μέσα στη Γερμανία ( «στον αλκοολικό δεν δίνεις ρακή», όπως είπε ένας Γερμανός βουλευτής), μέχρι ότι ο Παπαδήμος θα τοποθετηθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην Αθήνα για να επιβλέπει την εφαρμογή των μέτρων , την τήρηση του Σταθεροποιητικού Προγράμματος και του προϋπολογισμού. Το βέβαιο πάντως είναι ότι οποιαδήποτε βοήθεια πέρα από μία πολιτική υποστηρικτική δήλωση από πλευράς εταίρων και Βρυξελλών, θα δοθεί με ακόμα πιο βαρύ αντίτιμο και αυτό τρέμει η Αθήνα.
Κάποιος θα μπορούσε να αναφωνήσει το γνωστό «οι γερμανοί ξανάρχονται». Κάτι τέτοιο μπορεί να μην είναι αναγκαστικά κακό, αφού αποδειχθήκαμε ανίκανοι να διαχειριστούμε πρώτα την ένταξη στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και μετά την ένταξη στην ΟΝΕ. Αν πάμε πιο μακριά, δεν αποκλείεται να κάναμε λάθος που διώξαμε κάποτε τους βαυαρούς από την Ελλάδα. Τώρα πλέον δεν έχει νόημα να μιλάμε για προσβολή της εθνικής κυριαρχίας και τα τοιαύτα, αφού με τη θέλησή μας εκχωρήσαμε «κυριαρχικά δικαιώματα» μπαίνοντας στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση. Άλλωστε δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι η μόνη πιθανότητα για να κρατηθούμε πάνω από την επιφάνεια του νερού είναι να επέλθει η πολιτική ένωση της Ευρώπης και η Ελλάδα να γίνει μία από τις Πολιτείες της, κάτι σαν την Φλώριδα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αναστάτωση που έχει προκληθεί με αφορμή την αφεντιά μας, οφείλεται στο γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωζώνης. Για το ευρώ ανησυχούν όσοι θέλουν να το υπερασπιστούν και το ευρώ θέλουν να αποδυναμώσουν όσοι θέλουν να δυναμιτίσουν το συγκεκριμένο νόμισμα και τις προοπτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επομένως οι αναφορές μπορεί να γίνονται στην Ελλάδα, αλλά το διακύβευμα μας ξεπερνά. Εκείνο που δεν μας ξεπερνά όμως είναι η αμφισβήτηση. Οι εταίροι, τα μήντια, οι αγορές, όλοι όσοι είναι ανακατεμένοι στο παιχνίδι, αμφισβητούν σοβαρά τη δυνατότητα της χώρας μας να βγει γλυτώσει τη χρεοκοπία και να βγει σταδιακά από την κρίση. Αυτή τη φορά δεν αμφισβητούν τόσο την κυβέρνηση, που τελικά πήρε τα μέτρα που έπρεπε να πάρει και είναι φανερή η προσπάθειά της να ξεκουνήσει την ελληνική κοινωνία. Αυτή τη φορά αμφισβητούν κατά πόσο η ελληνική κοινωνία βλέπει την πραγματικότητα και ακόμη περισσότερο, κατά πόσο θέλει η ίδια να υποστεί θυσίες για να ξεφύγει από την πτώχευση. Φυσικά, αμφισβητούν επίσης ότι ο κρατικός μηχανισμός είναι σε θέση να ανταποκριθεί στα μέτρα.
Η αλήθεια είναι ότι τις ίδιες αμφιβολίες έχει και ο υπογράφων, βλέποντας τις αντιδράσεις από συνδικαλιστές, συντεχνίες, αριστερά κόμματα και πολλούς ανόητους. Από την άλλη πλευρά, θέλει να ελπίζει ότι η κρίση της Ελλάδας και η αναστάτωση που προκάλεσε στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, θα οδηγήσει σε αποφάσεις που θα αποτελούν σημαντικό βήμα για την ενοποίηση της Ευρώπης. Σε αυτή την περίπτωση η προσφορά της…Ελλάδας θα είναι ανεκτίμητη!
Αγρότες, κάντε το όπως οι Ολλανδοί.
Αγρότες, κάντε το όπως οι Ολλανδοί;
Γιάννης Παναγιωτόπουλος , 10 Φεβ,
Τί θα μπορούσε να προσφέρει άλλη μια τηλεοπτική εκπομπή για τους αγρότες, ένα μήνα σχεδόν μετά την αρχή των αγροτικών κινητοποιήσεων; Η "Έρευνα" της Τρίτης ανέλυσε ως όφειλε τα ζητήματα των επιδοτήσεων, των τιμών, του κόστους παραγωγής, της πολιτικής εκμετάλλευσης των αγροτών και όλα τα άλλα που συνθέτουν το ελληνικό αγροτικό πρόβλημα αλλά έψαξε και το καλό παράδειγμα. Πέρα από κάποιες περιπτώσεις - εξαιρέσεις αγροτών ή συνεταιρισμών στην Ελλάδα που έχουν βρει τρόπους να προσαρμοστούν επιτυχώς στις νέες συνθήκες, ως παράδειγμα πετυχημένης εθνικής αγροτικής πολιτικής παρουσιάστηκε η περίπτωση της Ολλανδίας. Το συμπέρασμα που βγήκε από τις ιστορίες που αφηγήθηκε η εκπομπή ήταν πως οι Ολλανδοί αγρότες δραστηριοποιούνται αποκλειστικά με όρους ελεύθερης αγοράς, όροι που στα νούμερα τουλάχιστον αποδίδουν. Όπως μάθαμε από τον Παύλο Τσίμα, στη χώρα αυτή της βόρειας Ευρώπης υπάρχει το 1/10 των αγροτικών εκμεταλλεύσεων της Ελλάδας κι όμως παράγει 2 φορές περισσότερα προϊόντα από εμάς. Η πρώτη ιστορία, αυτή του Χενκ Γκέλιγκς, Ολλανδού παραγωγού σπόρου πατάτας, μας έμαθε ότι η επιδότηση που λαμβάνει είναι μόνο το 5% του συνολικού τζίρου του ενώ εκείνος ψεκάζει και θερίζει μόνο όταν ειδικά λογισμικά που έχει στον υπολογιστή του τον πληροφορήσουν ότι πρέπει να το κάνει(!!!) Και η δεύτερη, τα αδέλφια Μαντέλ που καλλιεργούν τουλίπες κι εμπορεύονται το προϊόν τους μέσω ενός συνεταιρισμού - δημοπρατηρίου που οργανώνει τη διάθεση των λουλουδιών στην Ολλανδία αλλά "δεν αγοράζει σοδειά, δεν του ανήκουν τα προϊόντα που δημοπρατούνται και δεν ανακατεύεται με τις επιδοτήσεις", όπως είπε στην κάμερα ο κος Γιος Κορνέλισεν. Κι όλα αυτά ενώ στην Ελλάδα πρώην υπουργοί Γεωργίας όπως ο Στέφανος Τζουμάκας και ο Σωτήρης Χατζηγάκης, μιλώντας στην "Έρευνα" περιορίστηκαν στην περιγραφή του προβλήματος και του τί πρέπει να γίνει, σαν να μην πέρασαν ποτέ από τη θέση του υπουργού...
Γιάννης Παναγιωτόπουλος , 10 Φεβ,
Τί θα μπορούσε να προσφέρει άλλη μια τηλεοπτική εκπομπή για τους αγρότες, ένα μήνα σχεδόν μετά την αρχή των αγροτικών κινητοποιήσεων; Η "Έρευνα" της Τρίτης ανέλυσε ως όφειλε τα ζητήματα των επιδοτήσεων, των τιμών, του κόστους παραγωγής, της πολιτικής εκμετάλλευσης των αγροτών και όλα τα άλλα που συνθέτουν το ελληνικό αγροτικό πρόβλημα αλλά έψαξε και το καλό παράδειγμα. Πέρα από κάποιες περιπτώσεις - εξαιρέσεις αγροτών ή συνεταιρισμών στην Ελλάδα που έχουν βρει τρόπους να προσαρμοστούν επιτυχώς στις νέες συνθήκες, ως παράδειγμα πετυχημένης εθνικής αγροτικής πολιτικής παρουσιάστηκε η περίπτωση της Ολλανδίας. Το συμπέρασμα που βγήκε από τις ιστορίες που αφηγήθηκε η εκπομπή ήταν πως οι Ολλανδοί αγρότες δραστηριοποιούνται αποκλειστικά με όρους ελεύθερης αγοράς, όροι που στα νούμερα τουλάχιστον αποδίδουν. Όπως μάθαμε από τον Παύλο Τσίμα, στη χώρα αυτή της βόρειας Ευρώπης υπάρχει το 1/10 των αγροτικών εκμεταλλεύσεων της Ελλάδας κι όμως παράγει 2 φορές περισσότερα προϊόντα από εμάς. Η πρώτη ιστορία, αυτή του Χενκ Γκέλιγκς, Ολλανδού παραγωγού σπόρου πατάτας, μας έμαθε ότι η επιδότηση που λαμβάνει είναι μόνο το 5% του συνολικού τζίρου του ενώ εκείνος ψεκάζει και θερίζει μόνο όταν ειδικά λογισμικά που έχει στον υπολογιστή του τον πληροφορήσουν ότι πρέπει να το κάνει(!!!) Και η δεύτερη, τα αδέλφια Μαντέλ που καλλιεργούν τουλίπες κι εμπορεύονται το προϊόν τους μέσω ενός συνεταιρισμού - δημοπρατηρίου που οργανώνει τη διάθεση των λουλουδιών στην Ολλανδία αλλά "δεν αγοράζει σοδειά, δεν του ανήκουν τα προϊόντα που δημοπρατούνται και δεν ανακατεύεται με τις επιδοτήσεις", όπως είπε στην κάμερα ο κος Γιος Κορνέλισεν. Κι όλα αυτά ενώ στην Ελλάδα πρώην υπουργοί Γεωργίας όπως ο Στέφανος Τζουμάκας και ο Σωτήρης Χατζηγάκης, μιλώντας στην "Έρευνα" περιορίστηκαν στην περιγραφή του προβλήματος και του τί πρέπει να γίνει, σαν να μην πέρασαν ποτέ από τη θέση του υπουργού...
Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010
Οι Έλληνες πρέπει να αντιπαλέψουν τη νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ένωση
2/6/2010
Συντάκτης: Κώστας Δουζίνας
Οι Έλληνες πρέπει να αντιπαλέψουν τη νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ένωση
Η Ελλάδα καταδικάζεται στη γνωστή αντιδημοκρατική θεραπεία που είναι χειρότερη απ’ την ασθένεια — και οι εργαζόμενοι πληρώνουν για άλλη μια φορά
Ο Πολ Μπρέμερ, ο πρώτος μεταπολεμικός Αμερικανός διοικητής του Ιράκ, επέβαλε στο ρημαγμένο Ιράκ μια οικονομική πολιτική που ο Economist αποκάλεσε καθεστώς που “ονειρεύονται όλοι οι καπιταλιστές”. Δύσκολα θα μπορούσε να βρει κανείς μια καλύτερη φράση για να περιγράψει τα μέτρα του προγράμματος “σταθερότητας” που υποβλήθηκε από την Ελλάδα και εγκρίθηκε εχθές [3/2] από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το πρόγραμμα προβλέπει μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού της χώρας από το τρέχον 12,7% επί του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος στο 2,8% το 2012 και υπόσχεται άμεσες περικοπές στους προϋπολογισμούς των υπουργείων κατά 10%, πάγωμα των προσλήψεων στον δημόσιο τομέα, κατάργηση των ποικίλων φορολογικών εκπτώσεων και αύξηση της έμμεσης φορολογίας. Σαν να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανήγγειλε την Τρίτη, με ένα δραματικό διάγγελμα προς το έθνος, κι άλλα πρωτοφανή μέτρα λιτότητας, στα οποία περιλαμβάνονται άμεσες αυξήσεις του φόρου των καυσίμων, αύξηση του συντάξιμου ορίου ηλικίας και περικοπές των επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων που φτάνουν στο 10% του μισθού για τους περισσότερους και μέχρι 40% για τους ακαδημαϊκούς. Όπως στη Βρετανία, τα πανεπιστήμια είναι τα πρώτα που θα πληγούν, αφού τα θεωρούν μια δευτερεύουσα πολυτέλεια, παρά τη διατυμπανιζόμενη “οικονομία της γνώσης”.
Όλα αυτά θα εφαρμοστούν στην πιο φτωχή χώρα της παλιάς Ευρώπης που έχει ποσοστό ανεργίας των νέων της τάξης του 25%, οικονομική στασιμότητα και ενώ οι παραδοσιακοί κλάδοι της ναυτιλίας, του τουρισμού και της οικοδομής δέχονται τεράστιες πιέσεις. Αυτά τα μέτρα θα ολοκληρώσουν ένα φαύλο οικονομικό κύκλο αυξανόμενης ανεργίας, συρρικνούμενων φορολογικών εσόδων και κερδοσκοπικής αγοραίας αποτίμησης της οικονομικής πολιτικής. Θα βυθίσουν τη χώρα από την τρέχουσα κατάσταση βαθιάς κρίσης σε μια διαρκή ύφεση χωρίς ορατή διέξοδο.
“Η Ελλάδα είναι στο μάτι του κερδοσκοπικού κυκλώνα”, είπε ο Παπανδρέου στο διάγγελμά του. Αναφερόταν στη μείωση της πιστοληπτικής αξιολόγησης της Ελλάδας εκ μέρους τριών ανεύθυνων ιδιωτικών εταιρειών και την επακόλουθη αγοραία κερδοσκοπία στα ελληνικά ομόλογα για τη χρηματοδότηση του ελλείμματος, που οδήγησαν τα επιτόκια κρατικού δανεισμού σε μια αύξηση άνω του 4% από την τιμή αναφοράς. Πρόκειται για μια επανάληψη, σε ακόμη μεγαλύτερη έκταση, της επίθεσης του Σόρος στο νόμισμα της Βρετανίας, το 1992, που το οδήγησε σε μια ταπεινωτική έξοδο από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών και της κερδοσκοπικής επίθεσης στο βρετανικό τραπεζικό σύστημα το 2008. Σηματοδοτεί μια ζοφερή κατάσταση πραγμάτων που γίνεται αποδεκτή από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις κυβερνήσεις: ελάχιστα κερδοσκοπικά hegde funds έχοντας ισοπεδώσει μεγάλες τράπεζες στοιχηματίζουν τώρα στη χρεοκοπία μιας ολόκληρης χώρας, ελπίζοντας να το καταφέρουν μέσω των τοποθετήσεών τους στην υποτίμηση των ελληνικών ομολόγων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι οικογένειες Παπανδρέου και Καραμανλή, οι άρχουσες δυναστείες της μεταπολεμικής Ελλάδας, έχουν αξιοποιήσει το σύστημα ευνοιοκρατίας και την απασχόληση στον δημόσιο τομέα για να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη, αυξάνοντας σε τεράστιο βαθμό τον δημόσιο τομέα και το χρέος του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μεγάλη φοροδιαφυγή, η διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις έχουν συμβάλει ουσιαστικά στα σημερινά δεινά. Αλλά η θεραπεία είναι πολύ χειρότερη από την ασθένεια και θα γίνει εις βάρος των συνήθων θυμάτων: των μισθωτών, των στρωμάτων που έχουν χαμηλά εισοδήματα, των αγροτών που βρίσκονται στα όρια της επιβίωσης και των ανέργων.
Γενικότερα, η Ελλάδα γίνεται το πειραματόζωο σε μια νέα φάση νεοφιλελεύθερου σωφρονισμού στον απόηχο της οικονομικής και χρηματοπιστωτικής κρίσης. Τα μέτρα δημοσιονομικής και φορολογικής “σταθερότητας” αποτελούν έκφραση του άκρως θαυμαζόμενου οικονομικού δόγματος που οδήγησε στην καταστροφή του 2008, αλλά ακόμη κυριαρχεί στη σκέψη των Ευρωπαίων πολιτικών ηγετών. Η ιδιωτικοποίηση, η απορρύθμιση και η μαύρη μαγεία της μετατροπής των πάντων σε παράγωγα χρηματιστικά εργαλεία θεωρητικά έχουν απορριφθεί από τους παλιούς πιστούς, αλλά ακόμη είναι κυρίαρχες στα περιβάλλοντα των ελιτίστικων σχολών διοίκησης επιχειρήσεων και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ο Ομπάμα εφάρμοσε το περασμένο έτος μια δημοσιονομική πολιτική τόνωσης της οικονομίας 787 δισεκατομμυρίων δολαρίων, η οποία περιλαμβάνει φορολογικές μειώσεις, επέκταση των επιδομάτων ανεργίας και αύξηση των δαπανών για την εκπαίδευση, την υγεία, την υποδομή και την ενέργεια. Η ευρωπαϊκή Ελλάδα καταδικάζεται στη δημοσιονομική λιμοκτονία. Το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας ανέρχεται στο 225% του ΑΕΠ και χρηματοδοτείται μέσω εσωτερικού δανεισμού, μόλις το 6% βρίσκεται σε ξένα χέρια. Η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να δανείζεται από τις ξένες αγορές, πληρώνοντας τόκο που μόνο τοκογλυφικός θα μπορούσε να αποκληθεί. Ο επίτροπος οικονομικών Χοακίν Αλμούνια μίλησε με κυνική σαφήνεια για το στόχο του προγράμματος “σταθερότητας”, λέγοντας ότι η Ελλάδα χρειάζεται κι άλλες “μεταρρυθμίσεις του συστήματος των συντάξεων, της υγείας, των εργασιακών σχέσεων”. Πρόκειται για μια αναίσχυντη προσπάθεια να χρησιμοποιήσει ένα σχετικά μικρό πρόβλημα χρέους για να αλλάξει δραστικά την ταξική ισορροπία και την ισορροπία κράτους-κοινωνίας σε μια χώρα που είναι γνωστή για τη ριζοσπαστική πολιτική και τα μαχητικά συνδικάτα της.
Η νομιμοποίηση της Ευρωπαϊκή Ένωσης βασίζεται στις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης και την αλληλεγγύης. Ο Τζόζεφ Στίγκλιτς θύμισε, μέσα απ’ αυτές τις σελίδες, στους Ευρωπαίους τις παραδόσεις τους , προτείνοντας την έκδοση ενός ευρωομολόγου για να βοηθηθεί η Ελλάδα και άλλες χρεωμένες οικονομίες. Ένα τέτοιο άμεσο καταπραϋντικό μέτρο θα λειτουργούσε ως από μηχανής θεός, αλλά το νεοφιλελεύθερο φάντασμα έχει εκτοπίσει το θεό από τη μηχανή.
Υπάρχει άλλη μία, ακόμη πιο ανησυχητική πτυχή σ’ αυτές τις καταστροφικές εξελίξεις. Ο Παπανδρέου εξελέγη τέσσερις μήνες πριν βάσει ενός προγράμματος ανακατανομής [του πλούτου] και κοινωνικής δικαιοσύνης. Σήμερα δέχεται να κάνει το ακριβώς αντίθετο. Αυτή είναι μια μεγάλη επίθεση στην πολιτική και η πιο σαφής έκφραση του νεοφιλελεύθερου μίσους για τη δημοκρατία. Ο επίτροπος Αλμούνια συμβούλευσε τους Έλληνες πολιτικούς και το κοινό να στηρίξουν τα μέτρα, προσθέτοντας μια ελάχιστα κρυμμένη απειλή η οποία αποκάλυψε την λατρεία των αγορών και την υποκρισία ως προς τη ρυθμιστική ανικανότητα. Οι αγορές μπορούν να κερδοσκοπούν ανενόχλητες εις βάρος των ελληνικών ομολόγων, οδηγώντας το κόστος του δανεισμού σε δυσβάσταχτα επίπεδα, μόνο και μόνο επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θέσει ως ανώτατο όριο στο δημόσιο έλλειμμα το μη ρεαλιστικό 3%. Το αποτέλεσμα είναι ότι η Ελλάδα πιέζεται από τη μια μεριά από την ΕΕ και από την άλλη από τις αγορές. Αυτή είναι μια θύελλα που την προκαλούν οι ίδιοι. Οι πολιτικοί και οι ευρωκράτες έχουν αποδεχθεί το ρόλο των ασήμαντων παικτών σε μια οικονομία-καζίνο που έχει τοποθετηθεί πάνω από την πολιτική.
Η βίαιη εκπτώχευση πολύ μεγάλου αριθμού ανθρώπων, η εντατική ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών και των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας μέσω της δραστικής μείωσης του δημόσιου τομέα και η ένταση της εξάρτησης από τις ξένες αγορές για την εξυπηρέτηση του χρέους ισοδυναμούν με απώλεια κυριαρχίας που είναι παρόμοια μ’ αυτή ενός κράτους υπό κατοχή, ισοδυναμούν με μια εκτεταμένη αναδιάταξη των εθνικών περιουσιακών στοιχείων προς όφελος του κεφαλαίου και με μια βαθιά κρίση νομιμοποίησης της ΕΕ.
Οι Έλληνες είναι υπερήφανος λαός. Βομβαρδίζονται συνεχώς και αδιαλείπτως από τα ΜΜΕ , την κυβέρνηση και ευεπηρέαστους ακαδημαϊκούς που αποσκοπούν να τους κάνουν να πιστέψουν πως είναι υπεύθυνοι για τις αποτυχίες ενός συστήματος υπέρ του οποίου ουδείς ψήφισε ποτέ. Εδώ στη Βρετανία χρησιμοποιούμε επίσης τη φράση “δεν υπάρχει άλλη λύση”. Όμως πάντα υπάρχει άλλη λύση. Η σημερινή δύσκολη κατάστασή τους θέτει τους Έλληνες στην πρώτη γραμμή μιας ευρύτερης επίθεσης βασισμένης στις ευρωπαϊκές αρχές της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης, που πάντα είχαν μια δόση ρητορείας αλλά τώρα παραβιάζονται σε όλο το εύρος τους. Το ιδανικό θα ήταν η κυβέρνηση να ξεχάσει την ψεύτικη ορθοδοξία που καθιστά την Ελλάδα τόσο κυρίαρχη όσο είναι το Ιράκ και να καλέσει στη δημιουργία ενός εθνικού μετώπου αντίστασης στη βάρβαρη επίθεση. Μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να διεγείρει την εθνική υπερηφάνεια και μια αίσθηση αδικίας. Θα μπορούσε να εκτρέψει τον ελληνικό εθνικισμό από την πρόσφατη ακραία, δεξιά, ξενοφοβική παθολογία του προς κάτι πλησιέστερο προς την ελληνική παράδοση: την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Η Ισλανδία κάλεσε σε δημοψήφισμα για να αποφασίσει την αποπληρωμή του χρέους της. Το ίδιο θα έπρεπε να κάνει και η Ελλάδα.
Αυτό είναι απίθανο να συμβεί ωστόσο, επειδή το κυβερνών κόμμα είναι κι αυτό δέσμιο των παλιών πελατειακών σχέσεων και του νεοφιλελευθερισμού. Η απουσία μιας κυβερνητικής αντίδρασης δίνει πιο μεγάλη διάσταση στο ρόλο της Αριστεράς, μιας από τις πιο ισχυρές στην Ευρώπη. Η Αριστερά έχει την ιστορική ευθύνη να κινητοποιήσει το κοινό των Ελλήνων ενάντια σ’ αυτό το τσουνάμι της αντιδημοκρατικής ηλιθιότητας και αδικίας. Οι Έλληνες έχουν δείξει πως ξέρουν να αντιστέκονται, από την κλασική Αντιγόνη μέχρι τον αθηναϊκό Δεκέμβρη του 2008. Ήδη οι αγρότες έχουν μπλοκάρει τους δρόμους που οδηγούν στο βορρά και στη Βουλγαρία, κάνοντας τον Μπαρόζο να απειλεί με νομικά μέτρα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι απεργούν και έχει προκηρυχθεί γενική απεργία προς το τέλος του τρέχοντος μήνα.
Επίσης, η Αριστερά οφείλει να κινητοποιήσει την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Εάν η επίθεση στους Βρετανούς ανθρακωρύχους και στα συνδικάτα τους ήταν το εμβληματικό γεγονός του πρώιμου νεοφιλελευθερισμού, η επίθεση στην Ελλάδα είναι η αρχή της δεύτερης φάσης του. Εάν πέσει η Ελλάδα, οι αγορές, αναμφίβολα, θα επιτεθούν στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία και μετά στη Βρετανία, με την ευρωπαϊκή Επιτροπή, σαν άλλο Πόντιο Πιλάτο, να νίπτει τας χείρας της, παίζοντας το ρόλο ενός τραγικού χορού. Το μέλλον της δημοκρατίας και της κοινωνικής Ευρώπης βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση – οι Έλληνες πρέπει να αγωνιστούν για λογαριασμό όλων μας.
Ο Κώστας Δουζίνας είναι καθηγητής δικαίου στη Νομική Σχολή, Birkbeck College, στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου
Συντάκτης: Κώστας Δουζίνας
Οι Έλληνες πρέπει να αντιπαλέψουν τη νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ένωση
Η Ελλάδα καταδικάζεται στη γνωστή αντιδημοκρατική θεραπεία που είναι χειρότερη απ’ την ασθένεια — και οι εργαζόμενοι πληρώνουν για άλλη μια φορά
Ο Πολ Μπρέμερ, ο πρώτος μεταπολεμικός Αμερικανός διοικητής του Ιράκ, επέβαλε στο ρημαγμένο Ιράκ μια οικονομική πολιτική που ο Economist αποκάλεσε καθεστώς που “ονειρεύονται όλοι οι καπιταλιστές”. Δύσκολα θα μπορούσε να βρει κανείς μια καλύτερη φράση για να περιγράψει τα μέτρα του προγράμματος “σταθερότητας” που υποβλήθηκε από την Ελλάδα και εγκρίθηκε εχθές [3/2] από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το πρόγραμμα προβλέπει μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού της χώρας από το τρέχον 12,7% επί του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος στο 2,8% το 2012 και υπόσχεται άμεσες περικοπές στους προϋπολογισμούς των υπουργείων κατά 10%, πάγωμα των προσλήψεων στον δημόσιο τομέα, κατάργηση των ποικίλων φορολογικών εκπτώσεων και αύξηση της έμμεσης φορολογίας. Σαν να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανήγγειλε την Τρίτη, με ένα δραματικό διάγγελμα προς το έθνος, κι άλλα πρωτοφανή μέτρα λιτότητας, στα οποία περιλαμβάνονται άμεσες αυξήσεις του φόρου των καυσίμων, αύξηση του συντάξιμου ορίου ηλικίας και περικοπές των επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων που φτάνουν στο 10% του μισθού για τους περισσότερους και μέχρι 40% για τους ακαδημαϊκούς. Όπως στη Βρετανία, τα πανεπιστήμια είναι τα πρώτα που θα πληγούν, αφού τα θεωρούν μια δευτερεύουσα πολυτέλεια, παρά τη διατυμπανιζόμενη “οικονομία της γνώσης”.
Όλα αυτά θα εφαρμοστούν στην πιο φτωχή χώρα της παλιάς Ευρώπης που έχει ποσοστό ανεργίας των νέων της τάξης του 25%, οικονομική στασιμότητα και ενώ οι παραδοσιακοί κλάδοι της ναυτιλίας, του τουρισμού και της οικοδομής δέχονται τεράστιες πιέσεις. Αυτά τα μέτρα θα ολοκληρώσουν ένα φαύλο οικονομικό κύκλο αυξανόμενης ανεργίας, συρρικνούμενων φορολογικών εσόδων και κερδοσκοπικής αγοραίας αποτίμησης της οικονομικής πολιτικής. Θα βυθίσουν τη χώρα από την τρέχουσα κατάσταση βαθιάς κρίσης σε μια διαρκή ύφεση χωρίς ορατή διέξοδο.
“Η Ελλάδα είναι στο μάτι του κερδοσκοπικού κυκλώνα”, είπε ο Παπανδρέου στο διάγγελμά του. Αναφερόταν στη μείωση της πιστοληπτικής αξιολόγησης της Ελλάδας εκ μέρους τριών ανεύθυνων ιδιωτικών εταιρειών και την επακόλουθη αγοραία κερδοσκοπία στα ελληνικά ομόλογα για τη χρηματοδότηση του ελλείμματος, που οδήγησαν τα επιτόκια κρατικού δανεισμού σε μια αύξηση άνω του 4% από την τιμή αναφοράς. Πρόκειται για μια επανάληψη, σε ακόμη μεγαλύτερη έκταση, της επίθεσης του Σόρος στο νόμισμα της Βρετανίας, το 1992, που το οδήγησε σε μια ταπεινωτική έξοδο από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών και της κερδοσκοπικής επίθεσης στο βρετανικό τραπεζικό σύστημα το 2008. Σηματοδοτεί μια ζοφερή κατάσταση πραγμάτων που γίνεται αποδεκτή από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις κυβερνήσεις: ελάχιστα κερδοσκοπικά hegde funds έχοντας ισοπεδώσει μεγάλες τράπεζες στοιχηματίζουν τώρα στη χρεοκοπία μιας ολόκληρης χώρας, ελπίζοντας να το καταφέρουν μέσω των τοποθετήσεών τους στην υποτίμηση των ελληνικών ομολόγων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι οικογένειες Παπανδρέου και Καραμανλή, οι άρχουσες δυναστείες της μεταπολεμικής Ελλάδας, έχουν αξιοποιήσει το σύστημα ευνοιοκρατίας και την απασχόληση στον δημόσιο τομέα για να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη, αυξάνοντας σε τεράστιο βαθμό τον δημόσιο τομέα και το χρέος του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μεγάλη φοροδιαφυγή, η διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις έχουν συμβάλει ουσιαστικά στα σημερινά δεινά. Αλλά η θεραπεία είναι πολύ χειρότερη από την ασθένεια και θα γίνει εις βάρος των συνήθων θυμάτων: των μισθωτών, των στρωμάτων που έχουν χαμηλά εισοδήματα, των αγροτών που βρίσκονται στα όρια της επιβίωσης και των ανέργων.
Γενικότερα, η Ελλάδα γίνεται το πειραματόζωο σε μια νέα φάση νεοφιλελεύθερου σωφρονισμού στον απόηχο της οικονομικής και χρηματοπιστωτικής κρίσης. Τα μέτρα δημοσιονομικής και φορολογικής “σταθερότητας” αποτελούν έκφραση του άκρως θαυμαζόμενου οικονομικού δόγματος που οδήγησε στην καταστροφή του 2008, αλλά ακόμη κυριαρχεί στη σκέψη των Ευρωπαίων πολιτικών ηγετών. Η ιδιωτικοποίηση, η απορρύθμιση και η μαύρη μαγεία της μετατροπής των πάντων σε παράγωγα χρηματιστικά εργαλεία θεωρητικά έχουν απορριφθεί από τους παλιούς πιστούς, αλλά ακόμη είναι κυρίαρχες στα περιβάλλοντα των ελιτίστικων σχολών διοίκησης επιχειρήσεων και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ο Ομπάμα εφάρμοσε το περασμένο έτος μια δημοσιονομική πολιτική τόνωσης της οικονομίας 787 δισεκατομμυρίων δολαρίων, η οποία περιλαμβάνει φορολογικές μειώσεις, επέκταση των επιδομάτων ανεργίας και αύξηση των δαπανών για την εκπαίδευση, την υγεία, την υποδομή και την ενέργεια. Η ευρωπαϊκή Ελλάδα καταδικάζεται στη δημοσιονομική λιμοκτονία. Το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας ανέρχεται στο 225% του ΑΕΠ και χρηματοδοτείται μέσω εσωτερικού δανεισμού, μόλις το 6% βρίσκεται σε ξένα χέρια. Η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να δανείζεται από τις ξένες αγορές, πληρώνοντας τόκο που μόνο τοκογλυφικός θα μπορούσε να αποκληθεί. Ο επίτροπος οικονομικών Χοακίν Αλμούνια μίλησε με κυνική σαφήνεια για το στόχο του προγράμματος “σταθερότητας”, λέγοντας ότι η Ελλάδα χρειάζεται κι άλλες “μεταρρυθμίσεις του συστήματος των συντάξεων, της υγείας, των εργασιακών σχέσεων”. Πρόκειται για μια αναίσχυντη προσπάθεια να χρησιμοποιήσει ένα σχετικά μικρό πρόβλημα χρέους για να αλλάξει δραστικά την ταξική ισορροπία και την ισορροπία κράτους-κοινωνίας σε μια χώρα που είναι γνωστή για τη ριζοσπαστική πολιτική και τα μαχητικά συνδικάτα της.
Η νομιμοποίηση της Ευρωπαϊκή Ένωσης βασίζεται στις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης και την αλληλεγγύης. Ο Τζόζεφ Στίγκλιτς θύμισε, μέσα απ’ αυτές τις σελίδες, στους Ευρωπαίους τις παραδόσεις τους , προτείνοντας την έκδοση ενός ευρωομολόγου για να βοηθηθεί η Ελλάδα και άλλες χρεωμένες οικονομίες. Ένα τέτοιο άμεσο καταπραϋντικό μέτρο θα λειτουργούσε ως από μηχανής θεός, αλλά το νεοφιλελεύθερο φάντασμα έχει εκτοπίσει το θεό από τη μηχανή.
Υπάρχει άλλη μία, ακόμη πιο ανησυχητική πτυχή σ’ αυτές τις καταστροφικές εξελίξεις. Ο Παπανδρέου εξελέγη τέσσερις μήνες πριν βάσει ενός προγράμματος ανακατανομής [του πλούτου] και κοινωνικής δικαιοσύνης. Σήμερα δέχεται να κάνει το ακριβώς αντίθετο. Αυτή είναι μια μεγάλη επίθεση στην πολιτική και η πιο σαφής έκφραση του νεοφιλελεύθερου μίσους για τη δημοκρατία. Ο επίτροπος Αλμούνια συμβούλευσε τους Έλληνες πολιτικούς και το κοινό να στηρίξουν τα μέτρα, προσθέτοντας μια ελάχιστα κρυμμένη απειλή η οποία αποκάλυψε την λατρεία των αγορών και την υποκρισία ως προς τη ρυθμιστική ανικανότητα. Οι αγορές μπορούν να κερδοσκοπούν ανενόχλητες εις βάρος των ελληνικών ομολόγων, οδηγώντας το κόστος του δανεισμού σε δυσβάσταχτα επίπεδα, μόνο και μόνο επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θέσει ως ανώτατο όριο στο δημόσιο έλλειμμα το μη ρεαλιστικό 3%. Το αποτέλεσμα είναι ότι η Ελλάδα πιέζεται από τη μια μεριά από την ΕΕ και από την άλλη από τις αγορές. Αυτή είναι μια θύελλα που την προκαλούν οι ίδιοι. Οι πολιτικοί και οι ευρωκράτες έχουν αποδεχθεί το ρόλο των ασήμαντων παικτών σε μια οικονομία-καζίνο που έχει τοποθετηθεί πάνω από την πολιτική.
Η βίαιη εκπτώχευση πολύ μεγάλου αριθμού ανθρώπων, η εντατική ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών και των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας μέσω της δραστικής μείωσης του δημόσιου τομέα και η ένταση της εξάρτησης από τις ξένες αγορές για την εξυπηρέτηση του χρέους ισοδυναμούν με απώλεια κυριαρχίας που είναι παρόμοια μ’ αυτή ενός κράτους υπό κατοχή, ισοδυναμούν με μια εκτεταμένη αναδιάταξη των εθνικών περιουσιακών στοιχείων προς όφελος του κεφαλαίου και με μια βαθιά κρίση νομιμοποίησης της ΕΕ.
Οι Έλληνες είναι υπερήφανος λαός. Βομβαρδίζονται συνεχώς και αδιαλείπτως από τα ΜΜΕ , την κυβέρνηση και ευεπηρέαστους ακαδημαϊκούς που αποσκοπούν να τους κάνουν να πιστέψουν πως είναι υπεύθυνοι για τις αποτυχίες ενός συστήματος υπέρ του οποίου ουδείς ψήφισε ποτέ. Εδώ στη Βρετανία χρησιμοποιούμε επίσης τη φράση “δεν υπάρχει άλλη λύση”. Όμως πάντα υπάρχει άλλη λύση. Η σημερινή δύσκολη κατάστασή τους θέτει τους Έλληνες στην πρώτη γραμμή μιας ευρύτερης επίθεσης βασισμένης στις ευρωπαϊκές αρχές της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης, που πάντα είχαν μια δόση ρητορείας αλλά τώρα παραβιάζονται σε όλο το εύρος τους. Το ιδανικό θα ήταν η κυβέρνηση να ξεχάσει την ψεύτικη ορθοδοξία που καθιστά την Ελλάδα τόσο κυρίαρχη όσο είναι το Ιράκ και να καλέσει στη δημιουργία ενός εθνικού μετώπου αντίστασης στη βάρβαρη επίθεση. Μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να διεγείρει την εθνική υπερηφάνεια και μια αίσθηση αδικίας. Θα μπορούσε να εκτρέψει τον ελληνικό εθνικισμό από την πρόσφατη ακραία, δεξιά, ξενοφοβική παθολογία του προς κάτι πλησιέστερο προς την ελληνική παράδοση: την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Η Ισλανδία κάλεσε σε δημοψήφισμα για να αποφασίσει την αποπληρωμή του χρέους της. Το ίδιο θα έπρεπε να κάνει και η Ελλάδα.
Αυτό είναι απίθανο να συμβεί ωστόσο, επειδή το κυβερνών κόμμα είναι κι αυτό δέσμιο των παλιών πελατειακών σχέσεων και του νεοφιλελευθερισμού. Η απουσία μιας κυβερνητικής αντίδρασης δίνει πιο μεγάλη διάσταση στο ρόλο της Αριστεράς, μιας από τις πιο ισχυρές στην Ευρώπη. Η Αριστερά έχει την ιστορική ευθύνη να κινητοποιήσει το κοινό των Ελλήνων ενάντια σ’ αυτό το τσουνάμι της αντιδημοκρατικής ηλιθιότητας και αδικίας. Οι Έλληνες έχουν δείξει πως ξέρουν να αντιστέκονται, από την κλασική Αντιγόνη μέχρι τον αθηναϊκό Δεκέμβρη του 2008. Ήδη οι αγρότες έχουν μπλοκάρει τους δρόμους που οδηγούν στο βορρά και στη Βουλγαρία, κάνοντας τον Μπαρόζο να απειλεί με νομικά μέτρα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι απεργούν και έχει προκηρυχθεί γενική απεργία προς το τέλος του τρέχοντος μήνα.
Επίσης, η Αριστερά οφείλει να κινητοποιήσει την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Εάν η επίθεση στους Βρετανούς ανθρακωρύχους και στα συνδικάτα τους ήταν το εμβληματικό γεγονός του πρώιμου νεοφιλελευθερισμού, η επίθεση στην Ελλάδα είναι η αρχή της δεύτερης φάσης του. Εάν πέσει η Ελλάδα, οι αγορές, αναμφίβολα, θα επιτεθούν στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία και μετά στη Βρετανία, με την ευρωπαϊκή Επιτροπή, σαν άλλο Πόντιο Πιλάτο, να νίπτει τας χείρας της, παίζοντας το ρόλο ενός τραγικού χορού. Το μέλλον της δημοκρατίας και της κοινωνικής Ευρώπης βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση – οι Έλληνες πρέπει να αγωνιστούν για λογαριασμό όλων μας.
Ο Κώστας Δουζίνας είναι καθηγητής δικαίου στη Νομική Σχολή, Birkbeck College, στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου
Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010
Γρίφος η απώλεια χρόνου (Μίμης Ανδρουλάκης).
Γρίφος η απώλεια χρόνου
Συνέντευξη για τη διαχείριση της κρίσης στην Ημερησία και τον Γιάννη Αντύπα
Είπες ότι ο Παπανδρέου καλείται να προσγειώσει το αεροπλάνο με σβηστές μηχανές δίχως καύσιμα. Τα πάει καλά ή όχι στο πιλοτάρισμα;
Η άποψή μου, όπως ξέρεις, είναι ότι η αναγκαστική προσγείωση έπρεπε να αρχίσει πολύ νωρίτερα, την επόμενη των εκλογών, όπως και το παράγγελμα του πιλότου μέσα στην καταιγίδα “Προσδεθείτε – τα κεφάλια κάτω – μείνετε σκυμμένοι μπροστά”. Αλλά συμπάσχουμε, ταυτιζόμαστε μαζί του, στηρίζουμε ολόψυχα, “προσευχόμαστε” γιατί αν αποτύχει αυτός πάμε όλοι χαμένοι.
Εσύ τα έλεγες, τα έγραφες, ενώ άλλοι πρόβλεπαν από την αρχή οτι θα καταλήξουμε σε αυτά τα μέτρα. Γιατί χάθηκαν τέσσερις μήνες;
Παραμένει και για μένα γρίφος – πολιτικός, γνωσιολογικός, ψυχαναλυτικός και οργανωτικός – η απώλεια χρόνου. Στη διαχείριση κρίσεων υπάρχει πάντα ένα “βέλος χρόνου” μέσα στο οποίο πρέπει να ενεργήσεις για να έχεις το μέγιστο αποτέλεσμα με το μικρότερο κόστος. Ο χρόνος εδώ σημαίνει πολύ χρήμα. Δημόσια διακήρυσσα πριν τις εκλογές ότι η κυβέρνησή μας έπρεπε να ενεργεί με τα αντανακλαστικά και την αίσθηση του επείγοντος κυβέρνησης έκτακτης εθνικής ανάγκης σε καιρό πολέμου. Το “Ε, Πρόεδρε!” αποτελούσε μία ύστατη προειδοποίηση κινδύνου για να αποφύγουμε το χειρότερο σενάριο.
Είπατε ψέμματα προεκλογικά ή κάνατε λάθος;
Συχνά οι πολιτικοί, ακόμα και κάποιοι μεγάλοι που έγραψαν ιστορία, λένε: “Ας πάρουμε την εξουσία και μετά βλέπουμε”. Στην περίπτωσή μας όμως μπορούμε να πούμε ότι το πολιτικό σύστημα συνολικά έκανε λανθασμένη ανάγνωση της κρίσης στην ελληνική της ιδιαιτερότητα και είχε ανεπαρκή προγραμματική, πολιτική, κοινωνική και τεχνική προετοιμασία ενώπιον του επερχόμενου κινδύνου. Τα “προγράμματα” ήταν λίστες επιθυμιών – μπλε, πράσινες, κόκκινες, ροζ – πάνω σε μία φούσκα του Δημοσίου χρέους έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή ακόμα κι από μικρό σχετικά λάθος στη διαχείρισή του ή από ένα μακρινό άσχετο συμβάν.
Αυτή η αρχική χαλαρότητα στη διαχείριση της κρίσης δεν έχει σχέση και με το στυλ ηγεσίας του Γιώργου Παπανδρέου;
Το ψυχολογικό προφίλ του ηγέτη παίζει αναμφίβολα κάποιο ρόλο. Ο Πρόεδρός μας είναι άνθρωπος με θετικό, αισιόδοξο βλέμμα στα πράγματα κι αυτό γενικά είναι καλό φτάνει να μην οδηγεί σε υποτίμηση των κινδύνων. Άλλοι ηγέτες έχουν απαισιόδοξο βλέμμα, εμπνέονται από το μοτίβο της καταστροφής, υπερτιμούν τις απειλές, αγνοούν τις ευκαιρίες, ενώ άλλοι είναι κυκλοθυμικοί. Υπάρχει πάντα ο πειρασμός ο ηγέτης να έλκεται από πρόσωπα, αναλύσεις και πληροφορίες που κολακεύουν τους ευσεβείς πόθους του και να οδηγείται ακόμα και σε άρνηση της πραγματικότητας.
Μήπως φταίει ότι υπήρχαν δύο γραμμές; Και σήμερα είναι δυνατό να πορεύεται η κυβέρνηση εν μέσω κρίσης με δύο γραμμές;
Αυτό θα ήταν καταστροφικό και είναι στην ευθύνη του Πρωθυπουργού να το αποφύγει. Ωστόσο νομίζω ότι τα δύο προηγούμενα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης διαμορφώθηκε μια επίσημη αφήγηση της ηγεσίας μας με κάποιες παραλλαγές που βασίζονταν σε μια αυταπάτη με διακομματικά μάλιστα χαρακτηριστικά. Αυτή που ονόμασα σχολικά οικονομικά βασισμένα στην απεριόριστη πίστη στο θαύμα του Γάμου της Κανά. Μετά την, ας πούμε, νεοφιλελεύθερη αυταπάτη ότι από ένα ευρώ με χρηματοοικονομική αλχημεία μπορούμε να βγάλουμε δάνεια 40 και 60 ευρώ, ακολούθησε μια σχολικού επιπέδου νεοκεϋνσιανή αυταπάτη, στην πιο αμερικάνικη εκδοχή της, ότι μπορεί το κράτος να δανείζεται απεριόριστα και να τρομπάρει θετικά την κατανάλωση και την οικονομία και το κάθε ευρώ να πολλαπλασιάζεται επί τρία ή επί πέντε.
Αυτό έλεγε ο Κέυνς;
Όχι, προς Θεού, φώναζε “αυτά είναι αλχημείες!” και είχε προειδοποιήσει ότι αν περάσεις ένα κρίσιμο κατώφλι ο πολλαπλασιαστής της δημόσιας δαπάνης από θετικός γίνεται αρνητικός. Η Κεϋνσιανή συνταγή βασίζεται στην υπόθεση ότι η αποταμίευσή σου είναι θετική και αυξάνει πιο γρήγορα από τα εισοδήματα και την κατανάλωση. Ενώ σε μας είναι αρνητική.
Έμαθαν τελικά στο ΠΑΣΟΚ όλοι αυτό το “μάθημα”;
Οι άνθρωποι σπάνια μαθαίνουν από θεωρίες και πιο συχνά από το χαστούκι της πραγματικότητας που στην περίπτωσή μας έχει ένα όνομα: 400 μονάδες στα spreads τη Μαύρη Τετάρτη. Φυσικά υπάρχει και η λεγόμενη “ανοσογνωσία”, η άρνηση δηλαδή να αναγνωρίσεις την “ασθένειά” σου.
Συμφωνείς με έναν οίκο αναλύσεων που υπολογίζει στον 28,7% την πιθανότητα χρεοκοπίας της Ελλάδας; Άλλοι δίνουν ένα μεγαλύτερο ποσοστό...
Γίνεται εδώ ένα λάθος, ακόμα κι από σοβαρούς αναλυτές. Το ασφάλιστρο κινδύνου (CDS) δεν είναι ισοδύναμο της πιθανότητας χρεωκοπίας. Είναι ένα εμπόρευμα – χρηματοοικονομικό εργαλείο που κυμαίνεται με την προσφορά και τη ζήτηση και δηλώνει τι premium είναι διατεθειμένος να πληρώσει ο αγοραστής στον πωλητή για να ασφαλιστεί έναντι ενός πιθανού γεγονότος πτώχευσης.
Η κερδοσκοπία πιστεύεις ότι είναι ο κινητήρας της ενδεχόμενης χρεωκοπίας;
Όχι, δεν είναι τόσο απλό. Είσαι σε υψηλή ζώνη κινδύνου αν η δυναμική του χρέους σου ξεπερνά επικίνδυνα τον δυνητικό ρυθμό της ανάπτυξής σου, πράγμα που μπορεί να κάνει μη βιώσιμη την αποπληρωμή του ή όταν ένας καταραμένος συγχρονισμός πολλών δαιμόνων της οικονομίας σου διαμορφώνει μια Ημέρα Κρίσεως όπως έχω περιγράψει στο “Ε, Πρόεδρε!”. Αν επιπλέον οι αγορές κρίνουν ότι αποκρύπτεις την αλήθεια ή δεν έχεις τα guts να θέσεις υπό έλεγχο τα δημοσιονομικά σου τότε δουλεύουν προληπτικά με την υπόθεση του χειρότερου σεναρίου και υπεραντιδρούν στην κάθοδο όπως έκαναν και στην άνοδο. Οι σοβαροί επενδυτές κινούνται να καλυφθούν έναντι κινδύνων αφού χάνουν από την πτώση της αξίας των ομολόγων ενώ οι σορτάκηδες στοιχηματίζουν στην πτώση και κερδοσκοπούν.
Στο ΠΑΣΟΚ λένε ότι “αυτά τα ξαναπεράσαμε το 1994...”
Όχι, όχι, τώρα υπάρχει μια παγκόσμια φούσκα δημόσιου χρέους και αρκεί μια σχετικά μικρή χρεοκοπία για να υπάρξει ένα ντόμινο δημοσιονομικών κρίσεων σε ανεπτυγμένες χώρες. Σκεφθείτε ότι μόνο για τη διάσωση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος οι δυτικές χώρες δημιούργησαν χρέος 11 τρις δολάρια. Η φούσκα από ιδιωτική έγινε δημόσια και ο ανταγωνισμός για δανεικά έγινε οξύτερος μεταξύ των δυτικών χωρών. Μέχρι πρόσφατα η αγορά κρατικών ομολόγων ήταν βαρετή, ασφαλής, υποβαθμισμένη κι όμως τώρα γίνεται νευρική, ταραγμένη, γεμάτη βίτσια, καπρίτσια και επικίνδυνες “μεταφυσικές”.
Ζήτησες πρόσφατα, με επίκαιρη ερώτησή σου στον Πρωθυπουργό, να μετατοπιστεί ο άξονας της διαπραγμάτευσής μας στις Βρυξέλλες...
Κοιτάξτε η “ελληνική αποτυχία” οφείλεται ας πούμε κατά 70% στο διπλό μας κενό, δημοσιονομικό και παραγωγικό, 20% στις ασυμμετρίες και τις εγγενείς ανισορροπίες της Ευρωζώνης που ζημιώνουν τις περιφερειακές της χώρες όπως η Ελλάδα και 10% στην υπεραντίδραση των αγορών. Μπορεί η κυβέρνηση Παπανδρέου να αρχίσει να τρέχει με 100 αλλά ένα τσουνάμι, πέρα από τον έλεγχό της, να έρχεται κόντρα με 150, οπότε θα υπερκαλύψει τις φιλότιμες προσπάθειές της. Γι' αυτό χρειάζεται αντισταθμιστική στήριξη της Ελλάδας, με βάση το άρθρο 122 της Συνθήκης της Λισσαβόνας που προβλέπει βοήθεια έναντι συμβάντων που ξεπερνούν τον έλεγχο μιας χώρας. Το ελάχιστο είναι η συνέχιση της παροχής ρευστότητας στις τράπεζές μας από την ΕΚΤ έναντι ελληνικών ομολόγων, το εύλογο είναι τα “δάνεια – γέφυρες”, το αναγκαίο είναι το ευρωομόλογο έστω περιορισμένου σκοπού με ειδική έκδοση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων για να χρηματοδοτηθούν διευρωπαϊκά έργα πράσινης ανάπτυξης πράγμα που θα ενισχύσει τις εξαγωγές της Γερμανίας και των άλλων πλεονασματικών χωρών.
Δηλαδή έχει λόγο η Γερμανία να βοηθήσει;
Έχει κατ' αρχήν υποχρέωση αφού είναι η ωφελημένη εμπορικά σε βάρος των εταίρων της και πρέπει να συμβάλει σε μια νέα ισορροπία στην Ευρωζώνη. Ύστερα το κόστος διάσωσης της Ελλάδας είναι πολύ λιγότερο από το κόστος ενδεχόμενης χρεοκοπίας κράτους – μέλους και του σχετικού ντόμινο στην Ευρωζώνη.
Μπορεί να επικαλεστούμε ως επιχείρημα ότι το ευρώ επηρέασε ανισομερώς τις χώρες της Ευρωζώνης;
Χωρίς το ευρώ βέβαια θα ζούσαμε μια εφιαλτική συναλλαγματική κρίση εκτός των άλλων. Όμως υπάρχει μια παράδοξη αποτυχία του ευρώ μέσα στην επιτυχία του. Η ασφάλεια του ευρώ δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι απαλλαχτήκαμε από την πειθαρχία των αγορών στο δανεισμό μας και πέσαμε στη δημοσιονομική ασωτία και τη μεταρρυθμιστική αφασία. Το ευρώ αύξησε τελικά την αρνητική μας εξωστρέφεια, βύθισε την ανταγωνιστικότητά μας και τον υπερκαταναλωτισμό του μοντέλου της ανάπτυξής μας. Αυτά είναι επιχειρήματα στις συζητήσεις με τους εταίρους μας, ιδιαίτερα των πλεονασματικών χωρών.
Τι σε φοβίζει το επόμενο διάστημα πέρα από τα spreads;
Η μετάλλαξη στην Ελλάδα της δημοσιονομικής κρίσης σε τραπεζική κρίση και πιστωτική ασφυξία οπότε το πλήγμα στην οικονομία θα είναι πολλαπλάσιο από ό,τι είδαμε μέχρι σήμερα. Είναι το επόμενο SOS όπως έχω από την αρχή επισημάνει στο οικονομικό επιτελείο. Η κυβέρνηση εύλογα νοιάζεται για τους δανειολήπτες αλλά πρέπει να βάλει στην εξίσωσή της την προστασία από την χρεοκοπία των δύο μεγάλων και τελικά ευάλωτων σιαμαίων δανειοληπτών: του κράτους και των τραπεζών.
Συμφωνείς με τα road shows του οικονομικού επιτελείου και την υπερβολική έκθεση στο διεθνή Τύπο;
Συνιστώ, όσο γίνεται, χαμηλή πτήση κάτω από τα ραντάρ των αγορών. Οι δανειστές μας δεν μασούν από προσωπικές δημόσιες σχέσεις. “Φύγετε από τα πρωτοσέλιδα” φώναζα από την αρχή. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος μίλαγε για τους κινδύνους της περιφοράς του δίσκου της διεθνούς επαιτείας.
Αρκούν τα μέτρα που εξάγγειλε ο Πρωθυπουργός;
Χρειάζεται συγκεκριμενοποίηση και κυρίως εφαρμογή. Έρχεται μια στιγμή που όλα τα ζητήματα της πολιτικής γίνονται προβλήματα διοίκησης, οργάνωσης και ελέγχου. Κι εδώ πάσχουμε.
Σας ασκούν κριτική ότι από την πολιτική της κυβέρνησης λείπει το σκέλος της ανάπτυξης. Τα μέτρα μπορεί να δημιουργήσουν ύφεση...
Η κυβέρνηση ρισκάρει αναγκαστικά μια ύφεση για να αποφύγει μια μεγάλη χρεωκοπία. Με τα spreads όμως πάνω από τις 300 μονάδες πνίγεται η ανάπτυξη. Πιστεύω ότι με την πολεμική μέθοδο του κατεπείγοντος έπρεπε να σπρώξουμε τις επενδύσεις του ΕΣΠΑ και τα συγχρηματοδοτούμενα με τον πιο απλό και άμεσο τρόπο, όπου υπάρχουν βιώσιμα σχέδια, με τη συνδρομή των τραπεζών και των επιχειρηματιών. Να απελευθερώσουμε κλειστά επαγγέλματα, να προσκαλέσουμε τα κεφάλαια να επαναπατριστούν με φόρο 5% και επιστροφή φόρου για το ποσοστό που επενδύουν δίχως πόθεν έσχες, να, να... δεκάδες απλά μέτρα... κι ό,τι πιάσει!
Σας ανησυχούν οι κοινωνικές αντιδράσεις στα μέτρα της κυβέρνησης;
Μια αυτοκαταστροφική έκρηξη όλων των κοινωνικών αντιθέσεων μπορεί να μετατρέψει το δημοσιονομικό και παραγωγικό κενό της χώρας σε κενό κοινωνικό και πολιτικό οπότε η καταστροφή είναι βεβαία. Εκεί θα οδηγήσει ένα ενδεχόμενο κενό πάθους για τη σωτηρία της χώρας με ώριμες και δίκαιες αλλαγές. Να γιατί επέμενα από την αρχή σε έναν πατριωτικό συναγερμό όλων των πολιτικών, κοινωνικών και παραγωγικών δυνάμεων ώστε κάθε πολίτης να προσφέρει σήμερα κάτι ανάλογα με τις δυνατότητές του για να μη χάσει αύριο το πολλαπλάσιο. Έχουμε “πόλεμο” και κάθε άτομο έχει το δικό του χρέος απέναντι στην πατρίδα με αναλογικότητα και δικαιοσύνη.
Συνέντευξη για τη διαχείριση της κρίσης στην Ημερησία και τον Γιάννη Αντύπα
Είπες ότι ο Παπανδρέου καλείται να προσγειώσει το αεροπλάνο με σβηστές μηχανές δίχως καύσιμα. Τα πάει καλά ή όχι στο πιλοτάρισμα;
Η άποψή μου, όπως ξέρεις, είναι ότι η αναγκαστική προσγείωση έπρεπε να αρχίσει πολύ νωρίτερα, την επόμενη των εκλογών, όπως και το παράγγελμα του πιλότου μέσα στην καταιγίδα “Προσδεθείτε – τα κεφάλια κάτω – μείνετε σκυμμένοι μπροστά”. Αλλά συμπάσχουμε, ταυτιζόμαστε μαζί του, στηρίζουμε ολόψυχα, “προσευχόμαστε” γιατί αν αποτύχει αυτός πάμε όλοι χαμένοι.
Εσύ τα έλεγες, τα έγραφες, ενώ άλλοι πρόβλεπαν από την αρχή οτι θα καταλήξουμε σε αυτά τα μέτρα. Γιατί χάθηκαν τέσσερις μήνες;
Παραμένει και για μένα γρίφος – πολιτικός, γνωσιολογικός, ψυχαναλυτικός και οργανωτικός – η απώλεια χρόνου. Στη διαχείριση κρίσεων υπάρχει πάντα ένα “βέλος χρόνου” μέσα στο οποίο πρέπει να ενεργήσεις για να έχεις το μέγιστο αποτέλεσμα με το μικρότερο κόστος. Ο χρόνος εδώ σημαίνει πολύ χρήμα. Δημόσια διακήρυσσα πριν τις εκλογές ότι η κυβέρνησή μας έπρεπε να ενεργεί με τα αντανακλαστικά και την αίσθηση του επείγοντος κυβέρνησης έκτακτης εθνικής ανάγκης σε καιρό πολέμου. Το “Ε, Πρόεδρε!” αποτελούσε μία ύστατη προειδοποίηση κινδύνου για να αποφύγουμε το χειρότερο σενάριο.
Είπατε ψέμματα προεκλογικά ή κάνατε λάθος;
Συχνά οι πολιτικοί, ακόμα και κάποιοι μεγάλοι που έγραψαν ιστορία, λένε: “Ας πάρουμε την εξουσία και μετά βλέπουμε”. Στην περίπτωσή μας όμως μπορούμε να πούμε ότι το πολιτικό σύστημα συνολικά έκανε λανθασμένη ανάγνωση της κρίσης στην ελληνική της ιδιαιτερότητα και είχε ανεπαρκή προγραμματική, πολιτική, κοινωνική και τεχνική προετοιμασία ενώπιον του επερχόμενου κινδύνου. Τα “προγράμματα” ήταν λίστες επιθυμιών – μπλε, πράσινες, κόκκινες, ροζ – πάνω σε μία φούσκα του Δημοσίου χρέους έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή ακόμα κι από μικρό σχετικά λάθος στη διαχείρισή του ή από ένα μακρινό άσχετο συμβάν.
Αυτή η αρχική χαλαρότητα στη διαχείριση της κρίσης δεν έχει σχέση και με το στυλ ηγεσίας του Γιώργου Παπανδρέου;
Το ψυχολογικό προφίλ του ηγέτη παίζει αναμφίβολα κάποιο ρόλο. Ο Πρόεδρός μας είναι άνθρωπος με θετικό, αισιόδοξο βλέμμα στα πράγματα κι αυτό γενικά είναι καλό φτάνει να μην οδηγεί σε υποτίμηση των κινδύνων. Άλλοι ηγέτες έχουν απαισιόδοξο βλέμμα, εμπνέονται από το μοτίβο της καταστροφής, υπερτιμούν τις απειλές, αγνοούν τις ευκαιρίες, ενώ άλλοι είναι κυκλοθυμικοί. Υπάρχει πάντα ο πειρασμός ο ηγέτης να έλκεται από πρόσωπα, αναλύσεις και πληροφορίες που κολακεύουν τους ευσεβείς πόθους του και να οδηγείται ακόμα και σε άρνηση της πραγματικότητας.
Μήπως φταίει ότι υπήρχαν δύο γραμμές; Και σήμερα είναι δυνατό να πορεύεται η κυβέρνηση εν μέσω κρίσης με δύο γραμμές;
Αυτό θα ήταν καταστροφικό και είναι στην ευθύνη του Πρωθυπουργού να το αποφύγει. Ωστόσο νομίζω ότι τα δύο προηγούμενα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης διαμορφώθηκε μια επίσημη αφήγηση της ηγεσίας μας με κάποιες παραλλαγές που βασίζονταν σε μια αυταπάτη με διακομματικά μάλιστα χαρακτηριστικά. Αυτή που ονόμασα σχολικά οικονομικά βασισμένα στην απεριόριστη πίστη στο θαύμα του Γάμου της Κανά. Μετά την, ας πούμε, νεοφιλελεύθερη αυταπάτη ότι από ένα ευρώ με χρηματοοικονομική αλχημεία μπορούμε να βγάλουμε δάνεια 40 και 60 ευρώ, ακολούθησε μια σχολικού επιπέδου νεοκεϋνσιανή αυταπάτη, στην πιο αμερικάνικη εκδοχή της, ότι μπορεί το κράτος να δανείζεται απεριόριστα και να τρομπάρει θετικά την κατανάλωση και την οικονομία και το κάθε ευρώ να πολλαπλασιάζεται επί τρία ή επί πέντε.
Αυτό έλεγε ο Κέυνς;
Όχι, προς Θεού, φώναζε “αυτά είναι αλχημείες!” και είχε προειδοποιήσει ότι αν περάσεις ένα κρίσιμο κατώφλι ο πολλαπλασιαστής της δημόσιας δαπάνης από θετικός γίνεται αρνητικός. Η Κεϋνσιανή συνταγή βασίζεται στην υπόθεση ότι η αποταμίευσή σου είναι θετική και αυξάνει πιο γρήγορα από τα εισοδήματα και την κατανάλωση. Ενώ σε μας είναι αρνητική.
Έμαθαν τελικά στο ΠΑΣΟΚ όλοι αυτό το “μάθημα”;
Οι άνθρωποι σπάνια μαθαίνουν από θεωρίες και πιο συχνά από το χαστούκι της πραγματικότητας που στην περίπτωσή μας έχει ένα όνομα: 400 μονάδες στα spreads τη Μαύρη Τετάρτη. Φυσικά υπάρχει και η λεγόμενη “ανοσογνωσία”, η άρνηση δηλαδή να αναγνωρίσεις την “ασθένειά” σου.
Συμφωνείς με έναν οίκο αναλύσεων που υπολογίζει στον 28,7% την πιθανότητα χρεοκοπίας της Ελλάδας; Άλλοι δίνουν ένα μεγαλύτερο ποσοστό...
Γίνεται εδώ ένα λάθος, ακόμα κι από σοβαρούς αναλυτές. Το ασφάλιστρο κινδύνου (CDS) δεν είναι ισοδύναμο της πιθανότητας χρεωκοπίας. Είναι ένα εμπόρευμα – χρηματοοικονομικό εργαλείο που κυμαίνεται με την προσφορά και τη ζήτηση και δηλώνει τι premium είναι διατεθειμένος να πληρώσει ο αγοραστής στον πωλητή για να ασφαλιστεί έναντι ενός πιθανού γεγονότος πτώχευσης.
Η κερδοσκοπία πιστεύεις ότι είναι ο κινητήρας της ενδεχόμενης χρεωκοπίας;
Όχι, δεν είναι τόσο απλό. Είσαι σε υψηλή ζώνη κινδύνου αν η δυναμική του χρέους σου ξεπερνά επικίνδυνα τον δυνητικό ρυθμό της ανάπτυξής σου, πράγμα που μπορεί να κάνει μη βιώσιμη την αποπληρωμή του ή όταν ένας καταραμένος συγχρονισμός πολλών δαιμόνων της οικονομίας σου διαμορφώνει μια Ημέρα Κρίσεως όπως έχω περιγράψει στο “Ε, Πρόεδρε!”. Αν επιπλέον οι αγορές κρίνουν ότι αποκρύπτεις την αλήθεια ή δεν έχεις τα guts να θέσεις υπό έλεγχο τα δημοσιονομικά σου τότε δουλεύουν προληπτικά με την υπόθεση του χειρότερου σεναρίου και υπεραντιδρούν στην κάθοδο όπως έκαναν και στην άνοδο. Οι σοβαροί επενδυτές κινούνται να καλυφθούν έναντι κινδύνων αφού χάνουν από την πτώση της αξίας των ομολόγων ενώ οι σορτάκηδες στοιχηματίζουν στην πτώση και κερδοσκοπούν.
Στο ΠΑΣΟΚ λένε ότι “αυτά τα ξαναπεράσαμε το 1994...”
Όχι, όχι, τώρα υπάρχει μια παγκόσμια φούσκα δημόσιου χρέους και αρκεί μια σχετικά μικρή χρεοκοπία για να υπάρξει ένα ντόμινο δημοσιονομικών κρίσεων σε ανεπτυγμένες χώρες. Σκεφθείτε ότι μόνο για τη διάσωση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος οι δυτικές χώρες δημιούργησαν χρέος 11 τρις δολάρια. Η φούσκα από ιδιωτική έγινε δημόσια και ο ανταγωνισμός για δανεικά έγινε οξύτερος μεταξύ των δυτικών χωρών. Μέχρι πρόσφατα η αγορά κρατικών ομολόγων ήταν βαρετή, ασφαλής, υποβαθμισμένη κι όμως τώρα γίνεται νευρική, ταραγμένη, γεμάτη βίτσια, καπρίτσια και επικίνδυνες “μεταφυσικές”.
Ζήτησες πρόσφατα, με επίκαιρη ερώτησή σου στον Πρωθυπουργό, να μετατοπιστεί ο άξονας της διαπραγμάτευσής μας στις Βρυξέλλες...
Κοιτάξτε η “ελληνική αποτυχία” οφείλεται ας πούμε κατά 70% στο διπλό μας κενό, δημοσιονομικό και παραγωγικό, 20% στις ασυμμετρίες και τις εγγενείς ανισορροπίες της Ευρωζώνης που ζημιώνουν τις περιφερειακές της χώρες όπως η Ελλάδα και 10% στην υπεραντίδραση των αγορών. Μπορεί η κυβέρνηση Παπανδρέου να αρχίσει να τρέχει με 100 αλλά ένα τσουνάμι, πέρα από τον έλεγχό της, να έρχεται κόντρα με 150, οπότε θα υπερκαλύψει τις φιλότιμες προσπάθειές της. Γι' αυτό χρειάζεται αντισταθμιστική στήριξη της Ελλάδας, με βάση το άρθρο 122 της Συνθήκης της Λισσαβόνας που προβλέπει βοήθεια έναντι συμβάντων που ξεπερνούν τον έλεγχο μιας χώρας. Το ελάχιστο είναι η συνέχιση της παροχής ρευστότητας στις τράπεζές μας από την ΕΚΤ έναντι ελληνικών ομολόγων, το εύλογο είναι τα “δάνεια – γέφυρες”, το αναγκαίο είναι το ευρωομόλογο έστω περιορισμένου σκοπού με ειδική έκδοση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων για να χρηματοδοτηθούν διευρωπαϊκά έργα πράσινης ανάπτυξης πράγμα που θα ενισχύσει τις εξαγωγές της Γερμανίας και των άλλων πλεονασματικών χωρών.
Δηλαδή έχει λόγο η Γερμανία να βοηθήσει;
Έχει κατ' αρχήν υποχρέωση αφού είναι η ωφελημένη εμπορικά σε βάρος των εταίρων της και πρέπει να συμβάλει σε μια νέα ισορροπία στην Ευρωζώνη. Ύστερα το κόστος διάσωσης της Ελλάδας είναι πολύ λιγότερο από το κόστος ενδεχόμενης χρεοκοπίας κράτους – μέλους και του σχετικού ντόμινο στην Ευρωζώνη.
Μπορεί να επικαλεστούμε ως επιχείρημα ότι το ευρώ επηρέασε ανισομερώς τις χώρες της Ευρωζώνης;
Χωρίς το ευρώ βέβαια θα ζούσαμε μια εφιαλτική συναλλαγματική κρίση εκτός των άλλων. Όμως υπάρχει μια παράδοξη αποτυχία του ευρώ μέσα στην επιτυχία του. Η ασφάλεια του ευρώ δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι απαλλαχτήκαμε από την πειθαρχία των αγορών στο δανεισμό μας και πέσαμε στη δημοσιονομική ασωτία και τη μεταρρυθμιστική αφασία. Το ευρώ αύξησε τελικά την αρνητική μας εξωστρέφεια, βύθισε την ανταγωνιστικότητά μας και τον υπερκαταναλωτισμό του μοντέλου της ανάπτυξής μας. Αυτά είναι επιχειρήματα στις συζητήσεις με τους εταίρους μας, ιδιαίτερα των πλεονασματικών χωρών.
Τι σε φοβίζει το επόμενο διάστημα πέρα από τα spreads;
Η μετάλλαξη στην Ελλάδα της δημοσιονομικής κρίσης σε τραπεζική κρίση και πιστωτική ασφυξία οπότε το πλήγμα στην οικονομία θα είναι πολλαπλάσιο από ό,τι είδαμε μέχρι σήμερα. Είναι το επόμενο SOS όπως έχω από την αρχή επισημάνει στο οικονομικό επιτελείο. Η κυβέρνηση εύλογα νοιάζεται για τους δανειολήπτες αλλά πρέπει να βάλει στην εξίσωσή της την προστασία από την χρεοκοπία των δύο μεγάλων και τελικά ευάλωτων σιαμαίων δανειοληπτών: του κράτους και των τραπεζών.
Συμφωνείς με τα road shows του οικονομικού επιτελείου και την υπερβολική έκθεση στο διεθνή Τύπο;
Συνιστώ, όσο γίνεται, χαμηλή πτήση κάτω από τα ραντάρ των αγορών. Οι δανειστές μας δεν μασούν από προσωπικές δημόσιες σχέσεις. “Φύγετε από τα πρωτοσέλιδα” φώναζα από την αρχή. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος μίλαγε για τους κινδύνους της περιφοράς του δίσκου της διεθνούς επαιτείας.
Αρκούν τα μέτρα που εξάγγειλε ο Πρωθυπουργός;
Χρειάζεται συγκεκριμενοποίηση και κυρίως εφαρμογή. Έρχεται μια στιγμή που όλα τα ζητήματα της πολιτικής γίνονται προβλήματα διοίκησης, οργάνωσης και ελέγχου. Κι εδώ πάσχουμε.
Σας ασκούν κριτική ότι από την πολιτική της κυβέρνησης λείπει το σκέλος της ανάπτυξης. Τα μέτρα μπορεί να δημιουργήσουν ύφεση...
Η κυβέρνηση ρισκάρει αναγκαστικά μια ύφεση για να αποφύγει μια μεγάλη χρεωκοπία. Με τα spreads όμως πάνω από τις 300 μονάδες πνίγεται η ανάπτυξη. Πιστεύω ότι με την πολεμική μέθοδο του κατεπείγοντος έπρεπε να σπρώξουμε τις επενδύσεις του ΕΣΠΑ και τα συγχρηματοδοτούμενα με τον πιο απλό και άμεσο τρόπο, όπου υπάρχουν βιώσιμα σχέδια, με τη συνδρομή των τραπεζών και των επιχειρηματιών. Να απελευθερώσουμε κλειστά επαγγέλματα, να προσκαλέσουμε τα κεφάλαια να επαναπατριστούν με φόρο 5% και επιστροφή φόρου για το ποσοστό που επενδύουν δίχως πόθεν έσχες, να, να... δεκάδες απλά μέτρα... κι ό,τι πιάσει!
Σας ανησυχούν οι κοινωνικές αντιδράσεις στα μέτρα της κυβέρνησης;
Μια αυτοκαταστροφική έκρηξη όλων των κοινωνικών αντιθέσεων μπορεί να μετατρέψει το δημοσιονομικό και παραγωγικό κενό της χώρας σε κενό κοινωνικό και πολιτικό οπότε η καταστροφή είναι βεβαία. Εκεί θα οδηγήσει ένα ενδεχόμενο κενό πάθους για τη σωτηρία της χώρας με ώριμες και δίκαιες αλλαγές. Να γιατί επέμενα από την αρχή σε έναν πατριωτικό συναγερμό όλων των πολιτικών, κοινωνικών και παραγωγικών δυνάμεων ώστε κάθε πολίτης να προσφέρει σήμερα κάτι ανάλογα με τις δυνατότητές του για να μη χάσει αύριο το πολλαπλάσιο. Έχουμε “πόλεμο” και κάθε άτομο έχει το δικό του χρέος απέναντι στην πατρίδα με αναλογικότητα και δικαιοσύνη.
Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010
Η αληθινή ιστορία για το οικονομικό μας πρόβλημα
- Με ξέρετε ότι είμαι πρακτικός άνθρωπος
- Επειδή με πήρε τηλέφωνο μέχρι και η μάνα μου να τις πω " τι είναι το σπρεντ" και τι είναι αυτό το "δημόσιο χρέος και το ΑΕΠ" της ζήτησα μια προθεσμία, άνοιξα το internet και της έφτιαξα μια σχεδόν "αληθινή ιστορία για το οικονομικό μας πρόβλημα " χρησιμοποιώντας τα αληθινά νούμερα αλλά αλλάζοντας τα Δισεκατομμύρια Ευρώ με χιλιάδες τόσο για να το απλοποιήσω όσο και για να μην την τρομάξω.Τα νούμερα είναι έγκυρα (στον βαθμό που μπορεί να έχει πρόσβαση ο καθένας μας) και μακάρι να ήταν όπως στην ιστορία χιλιάδες και όχι Δις. (προσέχετε είναι Δις. και όχι απλά εκατομμύρια)
Την μοιράζομαι μαζί σας και αν θέλετε χρησιμοποιείστε την στις δικές σας μανάδες.
Προετοιμάστηκα λοιπόν και πήρα τηλέφωνο.
- Μάνα της είπα, φαντάσου ένα άνθρωπο σαν εμάς, που παίρνει το μήνα 3.650 ευρώ (δηλαδή 14 Χ 3650 = 50.400 ευρώ τον χρόνο )
- Εντάξει μια χαρά είναι , σχολίασε
- Ναι θα μπορούσε να είναι μια χαρά ,αλλά αυτός έχει αναλάβει υποχρεώσεις και έξοδα που είναι 8.800 ευρώ κάθε μήνα (δηλαδή βγάζει 50 αλλά ξοδεύει 105 χιλιάρικα ευρώ το χρόνο).
- Δέν είναι στα καλά του μου σχολίασε η μάνα μου .Ξοδεύει διπλάσια από όσα βγάζει ,αλλά πάλι που τα βρίσκει τα παραπάνω για να τα ξοδέψει.
- Προσπαθεί να τα βρει δανεικά μήνα μήνα από κάτι τοκογλύφους.
-...........
Αλλά το πρόβλημα είναι χειρότερο γιατί σ αυτούς τους τοκογλύφους έχει μαζέψει χρέος από παλιά, άλλες 850 χιλιάδες ευρώ που το ξεπληρώνει και αυτό σιγά σιγά, πάλι με άλλα δάνεια .
- ......... (κάγκελο η μάνα μου).
- Αλλά μην στενοχωριέσαι μάνα ,της είπα εγώ (φοβήθηκα μην μου μείνει ,αφού είχε καταλάβει ποιον εννοούσα με την ιστορία) , τώρα αυτός ο τύπος κατάλαβε ότι δεν πάει άλλο.
Τον σκυλοβρίζουν και κάθε μέρα αυτοί που τον δανείζουν, τον απειλούν (μάλλον φοβούνται μην χάσουνε τα δανεικά) και λίγο η ξεφτίλα ,λίγο που δεν τον δανείζουν ποια εύκολα, φαίνεται να βάζει μυαλό.
- Μα τι μπορεί να κάνει ποια , πρέπει να δουλεύει 20 χρόνια χωρίς να ξοδεύει τίποτα για να ξεχρεώσει. Δέν γίνεται .....
- Κοίτα της είπα ,ξέρει ότι να ξεχρεώσει τελείως δεν γίνεται , αλλά έκανε ένα σχέδιο να πάει ποιο πέρα. Πήγε κατ αρχήν να ζητήσει μια αύξηση από το αφεντικό του και μετά λέει να κόψει λίγο τα έξοδα.
- Πόση αύξηση παιδί μου να πάρει
- Μάνα θέλει να παίρνει 4.000 το μήνα αντί 3.650
- Μα πάλι δεν φτάνουν και ποιος σου λέει ότι μπορεί το αφεντικό να τα δώσει?
- Γιαυτό θέλει και να ξοδεύει μόνο 5.900 τον μήνα αντί 6.500 που ξόδευε πέρυσι και κλαίγεται και στο αφεντικό για την αύξηση.
- ??? Μα πάλι ξοδεύει πολλά παραπάνω από όσα βγάζει και έχει και το παλιό το χρέος.
- ..............(Τώρα το βούλωσα εγώ.)
- Αν είναι φίλος σου και τον αγαπάς ,να του πεις να κόψει και άλλο τα έξοδα του , να βρει μια δεύτερη δουλειά και να προσεύχεται στον Θεό γιατί μόνο με θαύμα σώζεται.
- Εντάξει μάνα θα του το πω .
Από την προετοιμασία μου.
Τι είναι δημόσιο χρέος;
Όταν οι ανάγκες μιας χώρας δεν καλύπτονται από το ΑΕΠ (ακαθάριστο εγχώριο προϊόν) αυτή χώρα καταφεύγει στον δανεισμό. Το ποσό που χρωστάει διαχρονικά η χώρα ,είναι το δημόσιο χρέος, το οποίο συνήθως εκφράζεται σε ποσοστό του ΑΕΠ.Το ΑΕΠ της Ελλάδας υπολογίζεται περίπου στα 260 Δις το χρόνο.
Τα δημόσια έσοδα από όλες τις πηγές (Φόροι,ΦΠΑ κλπ) ήταν για το 2009 , 50,4 Δις και τα έξοδα περίπου 84 δις .Το έλλειμμα λοιπόν του δημόσιου προϋπολογισμού, μόνο για την προηγούμενη χρονιά ήταν 33 περίπου δις (το 12,7% του ΑΕΠ).
Το Δημόσιο όμως, την περασμένη χρονιά δανείστηκε πολλά παραπάνω από το έλλειμμα , γύρω στα 55 Δις για να καλύψει χρεολύσια παλαιότερων δανείων που έπρεπε να πληρωθούν.
Τα ελλείμματα αφορούν τη διαφορά εσόδων – εξόδων (τα έξοδα περιλαμβάνουν , όπως και στις επιχειρήσεις τους τόκους ,αλλά δεν περιλαμβάνουν τα χρεολύσια) κάθε χρόνο.
Το Σχέδιο Σταθερότητας του Υπ. Οικονομικών προβλέπει αύξηση των εσόδων στα 57 Δις. ,περιορισμό των εξόδων στα 80 περίπου Δις. και επακόλουθη μείωση του ελλείμματος
Χρέος είναι αυτό που χρωστάμε σήμερα συνολικά και προέρχεται από την συσσώρευση των ελλειμμάτων διαχρονικά. Συνήθως το χρέος αυξάνεται πιο γρήγορα από το άθροισμα των ελλειμμάτων, γιατί πολλές φορές τα ελλείμματα δεν περιλαμβάνουν όλες τις δαπάνες.
326 δις. ευρώ επίσημο χρέος του Ελληνικού Δημοσίου για το 2010
+ 30 -40 δις. ευρώ ομόλογα του Δημοσίου, που έχουν στην κατοχή τους τα ασφαλιστικά ταμεία και οι άλλοι φορείς του Δημόσιου τομέα (το λεγόμενο ενδοκυβερνητικό χρέος- απαιτείται μάλιστα «επικαιροποίηση» του ποσού αυτού)
+25 δις. ευρώ δάνεια εγγυημένα από το Δημόσιο
+8 δις. ευρώ χρέη για «δεδουλευμένα» προς κατασκευαστικές εταιρείες, προμηθευτές των νοσοκομείων και άλλους φορείς
+ 1,7 δις. ομόλογα που θα δοθούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση για χρέη προς αυτήν
+1,3 δις. κόστος αποζημιώσεων εργαζομένων στην Ολυμπιακή (άλλο κρυμμένο Βατοπέδι εδώ).
+1,0 δις. κόστος αναδρομικής χορήγησης επιδομάτων (επίδομα Λάφκα, δικαστικοί κλπ)
Σύνολο χρέους έως εδώ: 403 δις. ευρώ !
Αλλά δυστυχώς έχει και άλλα
Στα 403 δις ευρώ πρέπει να προσθέσουμε και 450 δις ευρώ, το αναλογιστικό άνοιγμα των Ασφαλιστικών Ταμείων (τόσα θα μας λείπουν τα επόμενα χρόνια για συντάξεις και δημόσια περίθαλψη ,αν δεν λυθεί το ασφαλιστικό).
Με λίγα λόγια χρωστάμε ένα σύνολο της τάξης του 853 δις. ευρώ!, δηλαδή 77.500 ευρώ για κάθε έναν από τα 11 εκ, Έλληνες!
Σε αυτά δεν περιλαμβάνεται το πακέτο στήριξης των τραπεζών ύψους μέχρι 28 δις. ευρώ, μέρος του οποίου θεωρείται κάποιας μορφής «επένδυση» στο κεφάλαιο των τραπεζών, ενώ κάποιο άλλο μέρος αποτελείται από εγγυήσεις που θα αναγκασθεί να καλύψει το κράτος.
Ακόμα λίγα απλά μαθηματικά για την κατά κεφαλή επιβάρυνση του δημόσιου χρέους. Από τα 11 εκ. Έλληνες μόνο οι μισοί κάνουν φορολογική δήλωση (δηλαδή μόνο 5,5 εκ. έχουν κάποιο εισόδημα για να συμβάλουν στην εξόφληση του χρέους ) . Αυτό μόνο του κατανέμει την επιβάρυνση για τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό σε πάνω από 150.000/ άτομο. Συνεχίζουμε, από τα 5,5 εκ. που έχουν κάποιο εισόδημα πάνω από 3,5 εκ δηλώνουν εισόδημα κάτω από 1000 ευρώ / μήνα. Μένουν 2 εκατομμύρια σκάρτα με χρέος ανά κεφαλή κοντά στο μισό εκατομμύριο ευρώ ο καθένας ,αλλά μην τους το πείτε γιατί αν καταλάβουν τι τους περιμένει, θα φύγουν (πάλι οι μισοί τουλάχιστον) στο εξωτερικό για να γλυτώσουν .
Spread. Είναι το καθαρό κέρδος στο επιτόκιο δανεισμού. πχ μια τράπεζα δίνει για καταθέσεις 2% επιτόκιο και δανείζει όποιον χρειάζεται τα ίδια χρήματα, με 6%. Η διαφορά 6-2 = 4 είναι το κέρδος της τράπεζας (ή spread).
Μια δύσκολη λύση που μπορεί όμως να μεθοδευτεί είναι α) Επιπλέον μείωση των εξόδων .Κομμένες οι σπατάλες από άκρο σε άκρο το δημοσίου . Κομμένες οι κουρσάρες και οι 15 αστυνομικοί που φυλάνε κάθε δήμαρχο και κάθε κλητήρα . Κομμένες οι δεξιώσεις και τα ταξίδια με 250 άτομα συνοδεία στο Ουζμπεκιστάν .Κομμένη η λογική ότι χρειαζόμαστε για ένα πιστοποιητικό άλλον υπάλληλο να παραλαμβάνει την αίτηση ,άλλο να την πρωτοκολεί ,άλλον να την διαβάζει ,άλλον να γράφει ,άλλον να υπογράφει κλπ . Κομμένες οι συντάξεις στα 42 και οι ανάπηροι που κάνουν δέκαθλο.Κομμένες οι επιχορηγήσεις σε κάθε συντεχνία που εκβιάζει ή έχει κεκτημένα. Κομμένη η πλάκα και ο χαβαλές γενικά στο δημόσιο . β) Εστίαση στην ανάπτυξη, για παραγωγή επιπλέον πλούτου (δεύτερη δουλειά το είπε η μάνα μου) .Βιομηχανία δεν θα κάνουμε ίσως ποτέ αλλά μπορούμε να παράγουμε ενέργεια από ήλιο και αέρα όσο κανείς άλλος, μπορούμε να έχουμε ακόμα ποιο μεγάλες τράπεζες σ όλα τα Βαλκάνια, ποιοτικό τουρισμό όλο τον χρόνο,ακόμα μεγαλύτερη ναυτιλία ,νέα γεωργία που θα ξαναανακαλύψει την αξία του ελαιόλαδου και των κρασιών μας και ιχθυοκαλλιέργειες να τρώει όλη η Ευρώπη, αλλά και βιοτεχνολογία και πληροφορική και σύγχρονα θεραπευτήρια όπου θα θεραπεύουμε όλους τους γείτονες μας αλλά και νέα δίκτυα δρόμων ,σιδηροδρόμων ,λιμανιών τηλεπικοινωνιών με δημόσιες επενδύσεις από το ΕΣΠΑ .Όμως έλεος ,μόνο δίκτυα και νοσοκομεία ,σχολεία κλπ όχι άλλες δημόσιες επιχειρήσεις που στοιχίζουν τετραπλάσια, χρεώνουν πενταπλάσια, και παράγουν τεράστια ελλείμματα συνεχώς. γ) Όχι άλλη φορολογία σ αυτούς που ήδη πληρώνουν (εξαιρούνται από αυτό μόνο οι φοροφυγάδες) ,γιατί αυτό σκοτώνει την ανάπτυξη και μειώνοντας την κατανάλωση ,μειώνει τελικά τα έσοδα από φόρους δ) Οχι άλλη μαύρη οικονομία όχι άλλη φοροδιαφυγή . Ταμειακές και βιβλία εσόδων εξόδων σε όλους - χωρίς καμία εξαίρεση. Τσακίστε στα πρόστιμα γιατρούς ,εργολάβους, εστιάτορες και κουλουρτζίδες που δέν κόβουν αποδείξεις. Κλείστε τους τα ιατρεία και πάρτε τους τις άδειες. ε) Προσευχή να ξυπνήσει η ΕΕ και να αντιληφθεί ότι παίζονται πολλά όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για την Ευρώπη. Η λύσσα των τραπεζιτών της ΕΚΤ και των διορισμένων της κομισιόν για την άτακτη Ελλάδα κρύβει τις δικές τους ευθύνες για την κατάρρευση του παγκόσμιου συστήματος αλλά και την βαθιά τους αδιαφορία για μια άλλη Ευρώπη που ονειρευόμαστε στα νιάτα μας.
- Επειδή με πήρε τηλέφωνο μέχρι και η μάνα μου να τις πω " τι είναι το σπρεντ" και τι είναι αυτό το "δημόσιο χρέος και το ΑΕΠ" της ζήτησα μια προθεσμία, άνοιξα το internet και της έφτιαξα μια σχεδόν "αληθινή ιστορία για το οικονομικό μας πρόβλημα " χρησιμοποιώντας τα αληθινά νούμερα αλλά αλλάζοντας τα Δισεκατομμύρια Ευρώ με χιλιάδες τόσο για να το απλοποιήσω όσο και για να μην την τρομάξω.Τα νούμερα είναι έγκυρα (στον βαθμό που μπορεί να έχει πρόσβαση ο καθένας μας) και μακάρι να ήταν όπως στην ιστορία χιλιάδες και όχι Δις. (προσέχετε είναι Δις. και όχι απλά εκατομμύρια)
Την μοιράζομαι μαζί σας και αν θέλετε χρησιμοποιείστε την στις δικές σας μανάδες.
Προετοιμάστηκα λοιπόν και πήρα τηλέφωνο.
- Μάνα της είπα, φαντάσου ένα άνθρωπο σαν εμάς, που παίρνει το μήνα 3.650 ευρώ (δηλαδή 14 Χ 3650 = 50.400 ευρώ τον χρόνο )
- Εντάξει μια χαρά είναι , σχολίασε
- Ναι θα μπορούσε να είναι μια χαρά ,αλλά αυτός έχει αναλάβει υποχρεώσεις και έξοδα που είναι 8.800 ευρώ κάθε μήνα (δηλαδή βγάζει 50 αλλά ξοδεύει 105 χιλιάρικα ευρώ το χρόνο).
- Δέν είναι στα καλά του μου σχολίασε η μάνα μου .Ξοδεύει διπλάσια από όσα βγάζει ,αλλά πάλι που τα βρίσκει τα παραπάνω για να τα ξοδέψει.
- Προσπαθεί να τα βρει δανεικά μήνα μήνα από κάτι τοκογλύφους.
-...........
Αλλά το πρόβλημα είναι χειρότερο γιατί σ αυτούς τους τοκογλύφους έχει μαζέψει χρέος από παλιά, άλλες 850 χιλιάδες ευρώ που το ξεπληρώνει και αυτό σιγά σιγά, πάλι με άλλα δάνεια .
- ......... (κάγκελο η μάνα μου).
- Αλλά μην στενοχωριέσαι μάνα ,της είπα εγώ (φοβήθηκα μην μου μείνει ,αφού είχε καταλάβει ποιον εννοούσα με την ιστορία) , τώρα αυτός ο τύπος κατάλαβε ότι δεν πάει άλλο.
Τον σκυλοβρίζουν και κάθε μέρα αυτοί που τον δανείζουν, τον απειλούν (μάλλον φοβούνται μην χάσουνε τα δανεικά) και λίγο η ξεφτίλα ,λίγο που δεν τον δανείζουν ποια εύκολα, φαίνεται να βάζει μυαλό.
- Μα τι μπορεί να κάνει ποια , πρέπει να δουλεύει 20 χρόνια χωρίς να ξοδεύει τίποτα για να ξεχρεώσει. Δέν γίνεται .....
- Κοίτα της είπα ,ξέρει ότι να ξεχρεώσει τελείως δεν γίνεται , αλλά έκανε ένα σχέδιο να πάει ποιο πέρα. Πήγε κατ αρχήν να ζητήσει μια αύξηση από το αφεντικό του και μετά λέει να κόψει λίγο τα έξοδα.
- Πόση αύξηση παιδί μου να πάρει
- Μάνα θέλει να παίρνει 4.000 το μήνα αντί 3.650
- Μα πάλι δεν φτάνουν και ποιος σου λέει ότι μπορεί το αφεντικό να τα δώσει?
- Γιαυτό θέλει και να ξοδεύει μόνο 5.900 τον μήνα αντί 6.500 που ξόδευε πέρυσι και κλαίγεται και στο αφεντικό για την αύξηση.
- ??? Μα πάλι ξοδεύει πολλά παραπάνω από όσα βγάζει και έχει και το παλιό το χρέος.
- ..............(Τώρα το βούλωσα εγώ.)
- Αν είναι φίλος σου και τον αγαπάς ,να του πεις να κόψει και άλλο τα έξοδα του , να βρει μια δεύτερη δουλειά και να προσεύχεται στον Θεό γιατί μόνο με θαύμα σώζεται.
- Εντάξει μάνα θα του το πω .
Από την προετοιμασία μου.
Τι είναι δημόσιο χρέος;
Όταν οι ανάγκες μιας χώρας δεν καλύπτονται από το ΑΕΠ (ακαθάριστο εγχώριο προϊόν) αυτή χώρα καταφεύγει στον δανεισμό. Το ποσό που χρωστάει διαχρονικά η χώρα ,είναι το δημόσιο χρέος, το οποίο συνήθως εκφράζεται σε ποσοστό του ΑΕΠ.Το ΑΕΠ της Ελλάδας υπολογίζεται περίπου στα 260 Δις το χρόνο.
Τα δημόσια έσοδα από όλες τις πηγές (Φόροι,ΦΠΑ κλπ) ήταν για το 2009 , 50,4 Δις και τα έξοδα περίπου 84 δις .Το έλλειμμα λοιπόν του δημόσιου προϋπολογισμού, μόνο για την προηγούμενη χρονιά ήταν 33 περίπου δις (το 12,7% του ΑΕΠ).
Το Δημόσιο όμως, την περασμένη χρονιά δανείστηκε πολλά παραπάνω από το έλλειμμα , γύρω στα 55 Δις για να καλύψει χρεολύσια παλαιότερων δανείων που έπρεπε να πληρωθούν.
Τα ελλείμματα αφορούν τη διαφορά εσόδων – εξόδων (τα έξοδα περιλαμβάνουν , όπως και στις επιχειρήσεις τους τόκους ,αλλά δεν περιλαμβάνουν τα χρεολύσια) κάθε χρόνο.
Το Σχέδιο Σταθερότητας του Υπ. Οικονομικών προβλέπει αύξηση των εσόδων στα 57 Δις. ,περιορισμό των εξόδων στα 80 περίπου Δις. και επακόλουθη μείωση του ελλείμματος
Χρέος είναι αυτό που χρωστάμε σήμερα συνολικά και προέρχεται από την συσσώρευση των ελλειμμάτων διαχρονικά. Συνήθως το χρέος αυξάνεται πιο γρήγορα από το άθροισμα των ελλειμμάτων, γιατί πολλές φορές τα ελλείμματα δεν περιλαμβάνουν όλες τις δαπάνες.
326 δις. ευρώ επίσημο χρέος του Ελληνικού Δημοσίου για το 2010
+ 30 -40 δις. ευρώ ομόλογα του Δημοσίου, που έχουν στην κατοχή τους τα ασφαλιστικά ταμεία και οι άλλοι φορείς του Δημόσιου τομέα (το λεγόμενο ενδοκυβερνητικό χρέος- απαιτείται μάλιστα «επικαιροποίηση» του ποσού αυτού)
+25 δις. ευρώ δάνεια εγγυημένα από το Δημόσιο
+8 δις. ευρώ χρέη για «δεδουλευμένα» προς κατασκευαστικές εταιρείες, προμηθευτές των νοσοκομείων και άλλους φορείς
+ 1,7 δις. ομόλογα που θα δοθούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση για χρέη προς αυτήν
+1,3 δις. κόστος αποζημιώσεων εργαζομένων στην Ολυμπιακή (άλλο κρυμμένο Βατοπέδι εδώ).
+1,0 δις. κόστος αναδρομικής χορήγησης επιδομάτων (επίδομα Λάφκα, δικαστικοί κλπ)
Σύνολο χρέους έως εδώ: 403 δις. ευρώ !
Αλλά δυστυχώς έχει και άλλα
Στα 403 δις ευρώ πρέπει να προσθέσουμε και 450 δις ευρώ, το αναλογιστικό άνοιγμα των Ασφαλιστικών Ταμείων (τόσα θα μας λείπουν τα επόμενα χρόνια για συντάξεις και δημόσια περίθαλψη ,αν δεν λυθεί το ασφαλιστικό).
Με λίγα λόγια χρωστάμε ένα σύνολο της τάξης του 853 δις. ευρώ!, δηλαδή 77.500 ευρώ για κάθε έναν από τα 11 εκ, Έλληνες!
Σε αυτά δεν περιλαμβάνεται το πακέτο στήριξης των τραπεζών ύψους μέχρι 28 δις. ευρώ, μέρος του οποίου θεωρείται κάποιας μορφής «επένδυση» στο κεφάλαιο των τραπεζών, ενώ κάποιο άλλο μέρος αποτελείται από εγγυήσεις που θα αναγκασθεί να καλύψει το κράτος.
Ακόμα λίγα απλά μαθηματικά για την κατά κεφαλή επιβάρυνση του δημόσιου χρέους. Από τα 11 εκ. Έλληνες μόνο οι μισοί κάνουν φορολογική δήλωση (δηλαδή μόνο 5,5 εκ. έχουν κάποιο εισόδημα για να συμβάλουν στην εξόφληση του χρέους ) . Αυτό μόνο του κατανέμει την επιβάρυνση για τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό σε πάνω από 150.000/ άτομο. Συνεχίζουμε, από τα 5,5 εκ. που έχουν κάποιο εισόδημα πάνω από 3,5 εκ δηλώνουν εισόδημα κάτω από 1000 ευρώ / μήνα. Μένουν 2 εκατομμύρια σκάρτα με χρέος ανά κεφαλή κοντά στο μισό εκατομμύριο ευρώ ο καθένας ,αλλά μην τους το πείτε γιατί αν καταλάβουν τι τους περιμένει, θα φύγουν (πάλι οι μισοί τουλάχιστον) στο εξωτερικό για να γλυτώσουν .
Spread. Είναι το καθαρό κέρδος στο επιτόκιο δανεισμού. πχ μια τράπεζα δίνει για καταθέσεις 2% επιτόκιο και δανείζει όποιον χρειάζεται τα ίδια χρήματα, με 6%. Η διαφορά 6-2 = 4 είναι το κέρδος της τράπεζας (ή spread).
Μια δύσκολη λύση που μπορεί όμως να μεθοδευτεί είναι α) Επιπλέον μείωση των εξόδων .Κομμένες οι σπατάλες από άκρο σε άκρο το δημοσίου . Κομμένες οι κουρσάρες και οι 15 αστυνομικοί που φυλάνε κάθε δήμαρχο και κάθε κλητήρα . Κομμένες οι δεξιώσεις και τα ταξίδια με 250 άτομα συνοδεία στο Ουζμπεκιστάν .Κομμένη η λογική ότι χρειαζόμαστε για ένα πιστοποιητικό άλλον υπάλληλο να παραλαμβάνει την αίτηση ,άλλο να την πρωτοκολεί ,άλλον να την διαβάζει ,άλλον να γράφει ,άλλον να υπογράφει κλπ . Κομμένες οι συντάξεις στα 42 και οι ανάπηροι που κάνουν δέκαθλο.Κομμένες οι επιχορηγήσεις σε κάθε συντεχνία που εκβιάζει ή έχει κεκτημένα. Κομμένη η πλάκα και ο χαβαλές γενικά στο δημόσιο . β) Εστίαση στην ανάπτυξη, για παραγωγή επιπλέον πλούτου (δεύτερη δουλειά το είπε η μάνα μου) .Βιομηχανία δεν θα κάνουμε ίσως ποτέ αλλά μπορούμε να παράγουμε ενέργεια από ήλιο και αέρα όσο κανείς άλλος, μπορούμε να έχουμε ακόμα ποιο μεγάλες τράπεζες σ όλα τα Βαλκάνια, ποιοτικό τουρισμό όλο τον χρόνο,ακόμα μεγαλύτερη ναυτιλία ,νέα γεωργία που θα ξαναανακαλύψει την αξία του ελαιόλαδου και των κρασιών μας και ιχθυοκαλλιέργειες να τρώει όλη η Ευρώπη, αλλά και βιοτεχνολογία και πληροφορική και σύγχρονα θεραπευτήρια όπου θα θεραπεύουμε όλους τους γείτονες μας αλλά και νέα δίκτυα δρόμων ,σιδηροδρόμων ,λιμανιών τηλεπικοινωνιών με δημόσιες επενδύσεις από το ΕΣΠΑ .Όμως έλεος ,μόνο δίκτυα και νοσοκομεία ,σχολεία κλπ όχι άλλες δημόσιες επιχειρήσεις που στοιχίζουν τετραπλάσια, χρεώνουν πενταπλάσια, και παράγουν τεράστια ελλείμματα συνεχώς. γ) Όχι άλλη φορολογία σ αυτούς που ήδη πληρώνουν (εξαιρούνται από αυτό μόνο οι φοροφυγάδες) ,γιατί αυτό σκοτώνει την ανάπτυξη και μειώνοντας την κατανάλωση ,μειώνει τελικά τα έσοδα από φόρους δ) Οχι άλλη μαύρη οικονομία όχι άλλη φοροδιαφυγή . Ταμειακές και βιβλία εσόδων εξόδων σε όλους - χωρίς καμία εξαίρεση. Τσακίστε στα πρόστιμα γιατρούς ,εργολάβους, εστιάτορες και κουλουρτζίδες που δέν κόβουν αποδείξεις. Κλείστε τους τα ιατρεία και πάρτε τους τις άδειες. ε) Προσευχή να ξυπνήσει η ΕΕ και να αντιληφθεί ότι παίζονται πολλά όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για την Ευρώπη. Η λύσσα των τραπεζιτών της ΕΚΤ και των διορισμένων της κομισιόν για την άτακτη Ελλάδα κρύβει τις δικές τους ευθύνες για την κατάρρευση του παγκόσμιου συστήματος αλλά και την βαθιά τους αδιαφορία για μια άλλη Ευρώπη που ονειρευόμαστε στα νιάτα μας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)