Γ.Βαρουφάκης
• Αφού ακόμα και η κα Lagarde ψέλλισε την πιθανή συμφωνία του Παρισιού στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, κόντρα στις μανιώδεις αντιδράσεις του κ. Trichet (τις οποίες ερμηνεύω εδώ), το θέμα έχει προφανώς κλείσει. Ήδη, τις προηγούμενες μέρες δημοσιεύονται μια σειρά από πορίσματα τα οποία, αν και παραδέχονται τους ελλοχεύοντες κινδύνους, υποστηρίζουν ότι η αναδιάρθρωση είναι αναπόφευκτη και, σε τελική ανάλυση, το μη χείρον. Αυτό λέει, σύμφωνα με το Bloomberg, η Fitch (δείτε ακόμα το άρθρο του Roubini). Αν θέλετε μια πιο σοβαρή και μετρημένη προσέγγιση, προτείνω εκείνη της FTAlphaville.
• Το ζητούμενο λοιπόν έπαψε να είναι η αναδιάρθρωση αλλά το πως θα μπορέσουν οι ευρωπαίοι ηγέτες να την σερβίρουν στο εσωτερικό των χωρών τους, μαζί με τα επίπονα μέτρα που πρέπει να παρθούν για να μην συμβεί η συντέλεια του κόσμου. Έτσι, μας προέκυψαν τα νέα μέτρα, οι ιδιωτικοποιήσεις της τελευταίας στιγμής και οι μεσοπρόθεσμοι οδικοί χάρτες. Αν και όλοι γνωρίζουν ότι τίποτα από αυτά δεν θα βοηθήσει στην επίλυση του προβλήματος, οι Ευρωπαίοι τα απαιτούν για να τα κομίσουν ως λάφυρα στις πρωτεύουσές τους κραδαίνοντάς τα μπροστά στα μάτια των δικών τους λαών ως ηθικά ανταλλάγματα για τα νέα θαλασσοδάνεια που επέλεξαν να μας δώσουν (αντί να κάνουν το μόνο βήμα που θα υπερνικούσε την Κρίση: Να επανασχεδιάσουν την αρχιτεκτονική του ευρώ).
• Η εβδομάδα που μας πέρασε στιγματίστηκε από την χειρότερη στιγμή της ιστορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Την απαίτηση (όπως εκφράστηκε από τον κ. Yuncker) οι ιδιωτικοποιήσεις να γίνουν από τους ίδιους τους δανειστές μας, κι όχι μόνο κατ' εντολή των δανειστών μας. Όπως έγραψα εδώ την Τετάρτη: "...ένας λαός μπορεί, αν το θελήσει, να ιδιωτικοποιήσει ό,τι θέλει όποτε θέλει, ακριβώς όπως μια οικογένεια μπορεί να πουλήσει τα κειμήλιά της. Υπάρχουν δύσκολες στιγμές που όχι μόνο νομιμοποιείται αλλά και που είναι φρόνιμο να το κάνει. Όμως αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό: Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, υπό το καθεστώς του πανικού που προκάλεσε η αφροσύνη τους ένα χρόνο τώρα, αποφάσισαν ότι, όχι μόνο θα πουλήσουμε τα ασημικά της οικογένειάς μας αλλά, και εδώ είναι το ζουμί, ότι θα αναλάβουν οι ίδιοι (μέσω δικών τους ατζέντηδων) τόσο την πώληση όσο και την διάθεση των εσόδων." (Βλ. εδώ για την αγγλική έκδοση.)
• Επιμένω ότι τα ψίχουλα που θα αποφέρουν οι ιδιωτικοποιήσεις εν μέσω Κρίσης (και πτώσης όλων των εν Ελλάδι τιμών) δεν ενδιαφέρουν τους ευρωπαίους. Ξέρουν ότι πρόκειται για ψίχουλα. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το πολιτικό κόστος ενός νέου Μνημονίου. Και θέλουν να ανταλλάξουν την ανοχή των πολιτών του Βορρά προσφέροντάς τους απτές αποδείξεις του εξευτελισμού των ελλήνων και της ουσιαστικής κατάργησης βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων.
• Το γεγονός ότι ένας έλληνας πολιτικός όπως η Μαρία Δαμανάκη πέφτει θύμα αυτού του εκβιασμού δεν χρήζει περαιτέρω σχολιασμού. Το μόνο που αξίζει να σημειωθεί είναι πρόκειται για την πρώτη φορά που ακούγεται η απειλή αποπομπής της Ελλάδας από το ευρώ από χείλη Ευρωπαίου ιθύνοντα (και όχι κάποιων συμβούλων, σχολιαστών, παρατρεχάμενων κλπ). Κι αυτά ήταν ελληνικά χείλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου