Γιατί δεν θα δούμε ανάπτυξη (σύντομα)
Του Γιώργου Καισάριου
Ακούμε συνέχεια ότι μόνο η ανάπτυξη μπορεί να μας βγάλει από το αδιέξοδο. Όλοι ζητούν από το κράτος να πάρει αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, ξεχνώντας όμως ότι το κράτος είναι το πρόβλημα.
Καταρχάς, εξ ορισμού δεν μπορούμε να έχουμε ανάπτυξη όσο βρισκόμαστε στο στάδιο της δημοσιονομικής προσαρμογής. Δημοσιονομική προσαρμογή εξ ορισμού σημαίνει ότι το κράτος θα πρέπει να μειώσει τις δαπάνες του. Οι δαπάνες αυτές αποτελούν μέρος του ΑΕΠ.
Ας δούμε χοντρικά πως μετράμε το ΑΕΠ:
ΑΕΠ = ιδιωτικές δαπάνες + συνολικές επενδύσεις + κρατικές δαπάνες + (εξαγωγές – εισαγωγές)
-- Όσο οι κρατικές δαπάνες μειώνονται, πάει να πει ότι η πιο πάνω εξίσωση επιβαρύνεται.
-- Όσο μειώνονται οι συνολικές επενδύσεις, η εξίσωση επιβαρύνεται
-- Όσο μειώνονται οι ιδιωτικές δαπάνες, η εξισώσει επιβαρύνεται.
Χοντρικά με το μάτι, όλα τα κομμάτια που αποτελούν το ΑΕΠ είναι σε ύφεση.
Οι κρατικές δαπάνες είναι συνάρτηση των φορολογικών εσόδων και των χρημάτων που δανείζεται το κάθε κράτος για να δαπανά. Όλοι συμφωνούν ότι τα έσοδα από φόρους έχουν φτάσει τα όρια τους και ξέρουμε ότι το όποιο χρέος προσθέτουμε στην τωρινή φάση πάει για εξυπηρέτηση του χρέους και όχι στον κρατικό προϋπολογισμό... δεν καταλήγει στην οικονομία ή σε “παραγωγικούς σκοπούς“. Επίσης έχουμε και το κόστος των τόκων που μας απασχολούν.
Για επενδύσεις δεν το συζητάμε, όλοι προσπαθούν να φύγουν από την Ελλάδα και όχι να επενδύσουν σε αυτή.
Οι δε ιδιωτικές δαπάνες (ιδιωτών και επιχειρήσεων) είναι επίσης φθίνουσες. Όλοι είναι κουμπωμένοι και δεν προβλέπεται να ξεκουμπωθούν.
Το μόνο κομμάτι που έχει συνεισφέρει κάπως θετικά στο ΑΕΠ τον τελευταίο καιρό είναι ότι έχουν μειωθεί οι εισαγωγές και έχουν αυξηθεί λίγο οι εξαγωγές.
Ο μοναδικός τρόπος για να δούμε αύξηση του ΑΕΠ είναι αν επενδύσουν εταιρείες (συνολικές επενδύσεις) που θα έχει αποτέλεσμα να δημιουργηθεί πλούτος και να ξοδευτεί αυτός ο πλούτος από τους ιδιώτες (ιδιωτικές δαπάνες) και να εισρεύσουν χρήματα στο κράτος (φόρος εισοδήματος, ΦΠΑ κτλ).
Το κράτος είναι αδύνατον να προσφέρει στην ανάπτυξη, διότι οι δαπάνες του ξέρουμε ότι πρέπει να μειωθούν. Όσα επενδυτικά νομοσχέδια και να δούμε, από τη στιγμή που η πορεία των δαπανών είναι φθίνουσα, η παράμετρος κρατικές δαπάνες θα επιβαρύνει την πάνω πιο εξίσωση. Επίσης κάτι ακόμα, όσα και να ξοδέψει το κράτος, πλούτος δεν παράγεται.
Όταν οι δαπάνες του κράτους είναι προϊόν δανεισμού, τότε εξ ορισμού αυτές οι δαπάνες είναι φθορά. Με εξαίρεση τις κρατικές επενδύσεις που πάνε για υποδομές, όλα τα αλλά δεν προσθέτουν τίποτα. Τούτο διότι στην πιο πάνω εξίσωση, οι δαπάνες από δανεισμό είναι εξωγενής παράγοντας. Προσθέτει μεν στο ΑΕΠ (διότι κάνει δαπάνες το κράτος), αλλά δεν είναι ενδογενή η ανάπτυξη.
Οι υποδομές όμως δεν δημιουργούν πλούτο. Όσες γέφυρες του Ρίο και αν φτιάξεις, δεν θα πλουτίσεις. Για να δημιουργηθεί πλούτος θα πρέπει να παράγεις κάτι και να το πουλήσεις σε κάποιους άλλους. Ένα i-phone για παράδειγμα δεν είναι άσχημη ιδέα. Οι κρατικές δαπάνες που πάνε σε υποδομές είναι zero sum gain όσον αφορά την ελληνική οικονομία. Το μόνο που κάνουν οι υποδομές είναι να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον τέτοιο έτσι ώστε οι ιδιώτες να θελήσουν να επενδύσουν και να ρισκάρουν. Χρειάζονται μεν, αλλά δεν μας σώζουν δε.
Όσοι νομίζουν ότι το κράτος μπορεί να βγάλει αυτή την οικονομία από τη δυσχερή θέση στην οποία είναι, απλά δεν αντιλαμβάνονται ότι όσο και αν ξοδέψει το κράτος, δεν θα δημιουργηθεί πλούτος.
Πλούτος και κατ΄ επέκταση φορολογικά έσοδα και αύξηση των κρατικών δαπανών μπορεί να δημιουργηθούν μόνο από την αύξηση της οικονομικής δραστηριότητας του ιδιωτικού τομέα. Για να επενδύσουν όμως οι ιδιώτες σε αυτή την οικονομία, θα πρέπει να αναιρεθούν οι λόγοι για τους οποίους έχουν γίνει διστακτικοί και δεν θέλουν να αναλάβουν ρίσκο.
Ορισμένα από αυτά τα έγραψα στο άρθρο με τίτλο: Θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια νέα Google στην Ελλάδα;
Ορισμένοι άλλοι λόγοι έχουν να κάνουν με την αντίληψη που λέει ότι οι ξένοι θα μας σώσουν.
Ενθυμίστε, ότι στην αρχή της κρίσης μας έλεγαν ότι οι Ρώσοι και οι Κινέζοι ήθελαν να δανείσουν την Ελλάδα με 3% (ή κάτι τέτοιο) για την ψυχή της μάνας τους.
Από τότε η κυβέρνηση προσκυνά τους Κινέζους, λες και θα μας χαρίσουν λεφτά. Τους δε Άραβες τους κυνηγάει η κυβέρνηση από πίσω. Όποιος τολμήσει να πει ότι θέλει να αγοράσει κάτι από Ελλάδα, αυτόματα είναι ο καλύτερος μας φίλος.
Κανένας από αυτούς όμως δεν θα προφέρει πλούτο στην Ελλάδα. Μπορεί να δημιουργηθούν λίγες θέσεις εργασίας (και είναι καλοπροαίρετες), μπορεί να αυξηθούν λίγο τα έσοδα του κράτους και μπορεί μακροπρόθεσμα να δημιουργηθούν συνέργειες που δεν φαίνονται σήμερα με το γυμνό μάτι, αλλά πλούτος για την Ελλάδα δεν θα δημιουργηθεί. Και ο λόγος είναι πολύ απλός. Τα κέρδη τους θα επαναπατριστούν.
Βέβαια, δεν έχω καμιά αντίρρηση να εκμισθώσουν οι Κινέζοι τα λιμάνια και δεν έχω αντίρρηση οι Άραβες να αγοράσουν το Ελληνικό. Επίσης δεν έχω καμία αντίρρηση να φτιαχτούν όλες οι υποδομές της Ελλάδος με τη συνδρομή του ιδιωτικού τομέα. Έχω αντίρρηση όμως να καλοπιάνουμε τους ξένους και να έχουμε τους Έλληνες στο περιθώριο.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει δώσει υπερβολικό βάρος στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων και έχει γράψει στα παλαιοτέρα των υποδημάτων της τους Έλληνες. Ακούμε για fast track και για απλοποίηση διαδικασιών για να προσελκύσουμε ξένες επενδύσεις, αλλά δεν κάνουμε τίποτα για να ενθαρρύνουμε τους Έλληνες να θελήσουν να επενδύσουν και να ρισκάρουν.
Το κλειδί της οικονομικής ανάρρωσης όμως το κρατάνε οι Έλληνες και όχι οι ξένοι. Οι Έλληνες είναι αυτοί που θα ξοδέψουν να πάει η οικονομία μπροστά, οι Έλληνες είναι αυτοί που πρέπει να παράγουν κάτι για να πουλήσουν το εξωτερικό (για να δημιουργηθεί πλούτος) και οι Έλληνες είναι αυτοί που θα ανακυκλώσουν τα λεφτά τους σε αυτή την οικονομία.
Και αν δεν συνειδητοποιηθεί αυτό από την ελληνική κυβέρνηση, μην περιμένετε ανάπτυξη και ανάκαμψη. Χωρίς τον παράγοντα καινοτόμα μικρομεσαία επιχείρηση, δεν θα δει ποτέ ανάπτυξη αυτή η οικονομία.
Και το ερώτημα είναι, τι κάνει η ελληνική κυβέρνηση για αυτή την μικρομεσαία επιχείρηση; Η απάντηση είναι τίποτα. Αν μη τι άλλο, (διότι ζούμε στην χώρα του υπαρκτού σοσιαλισμού) πάει να τις εξοντώσει.
Η κατάληξη είναι ότι για να δούμε ανάπτυξη θα πρέπει το κομμάτι των ιδιωτικών επενδύσεων στην εξίσωση στο ΑΕΠ να απογειωθεί. Λαμβάνοντος όμως υπόψη ότι το ελληνικό κράτος κάνει ότι είναι δυνατόν για να αποτρέψει τους πάντες να αναλάβουν ρίσκο, μην περιμένετε να δείτε ανάπτυξη και ανάκαμψη αυτής της οικονομίας. Δυστυχώς, ο ορίζοντας είναι μαύρος μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι σας.
Πηγή:www.capital.gr
Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011
Περιμένοντας κάτι, πολύ σοβαρό, από τον Γ. Παπανδρέου
Περιμένοντας κάτι, πολύ σοβαρό, από τον Γ. Παπανδρέου
26/02/2011 13:46
Του Μενέλαου Τασιόπουλου
Είναι πλέον εμφανές. Το Μνημόνιο είναι ένα νεκρό γράμμα. Το να συζητάς για περικοπές που ξεπερνούν τα 40 δις ευρώ μέσα στην επόμενη τριετία και την ίδια στιγμή η Γερμανία να ετοιμάζεται να περάσει από το Κοινοβούλιο της , έναν νόμο που να απαγορεύει την επαναγορά ομολόγων και ο νόμος αυτός να αφορά ολόκληρη την Ευρώπη και πρωτίστως τα περιθώρια ανάταξης της Ελλάδος , τότε ο απόλυτος παραλογισμός βρίσκεται , εδώ !
Στην Αθήνα μετά την επιστροφή του Πρωθυπουργού από τις επισκέψεις του στη Γερμανία και την Φιλανδία, επικρατεί αμηχανία. Όλοι γνωρίζουν ότι ο δρόμος πλέον είναι αδιέξοδος. Η διαδήλωση της προηγούμενης Τετάρτης , όχι μόνον με τον όγκο της, αλλά πολύ περισσότερο με το είδος του κόσμου που συμμετείχε, δείχνει ότι ο κόσμος κινητοποιείται. Τα περιθώρια στενεύουν. Τα νέα μέτρα για νέα περικοπή μισθών και συντάξεων παύουν να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη, για τον απλό λόγο ότι κάθε σοβαρός άνθρωπος που παρακολουθεί το «ελληνικό ζήτημα» στην εξέλιξη του , καταλαβαίνει ότι αυτό δεν γίνεται. Πολύ περισσότερο αφού ακόμα και αν συμβεί, δεν οδηγεί πουθενά,
Υπάρχουν και κάποιες συγκεκριμένες αποφάσεις και επιλογές που επιβάρυναν την ατμόσφαιρα. Σταχυολογούμε, μεταξύ αυτών, δύο από τις τελευταίες. Η μία είναι η τεραστία αύξηση , της τάξης του 40-50% στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ(φως, νερό, τηλέφωνο) και των αστικών συγκοινωνιών . Η δεύτερη η απόφαση των τραπεζιτών , που αδυνατούν ακόμη και να συγχωνευτούν να περικόψουν κατά 40% του μισθούς των τραπεζοϋπαλλήλων , εξομοιώνοντας τους με τους υπόλοιπους υπάλληλους του δημοσίου. Τέτοιου είδους αποφάσεις δημιουργούν, συνθήκες απόγνωσης στη συντριπτική πλειοψηφία και ταυτόχρονα δείχνουν ότι η «κακή μοίρα» αφορά τους πάντες και λίγο πιο αργά, λίγο πιο γρήγορα, κανείς δεν θα ξεφύγει από αυτήν.
Στα σαλόνια της εξουσίας όταν δεν συζητούν το πώς θα κάνουν την κρίση, ευκαιρία για να κερδοσκοπήσουν σε βάρος των πολλών και του εθνικού συμφέροντος, εκφράζουν την συλλογική απογοήτευση τους για την κατάσταση.
Αν δεν το θεωρούσαμε ανέκδοτο θα λέγαμε ότι «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» αφήνοντας ως υπονοούμενο ότι ο δρόμος για εκλογές είναι ανοιχτός.
Δεν θα το κάνουμε για έναν πολύ απλό λόγο. Στην περίπτωση που στηθούν κάλπες μπορεί να καταλήξουμε σε άμεση ή έμμεση ακυβερνησία. Αυτή υπό τους παρόντες όρους θα είναι κατάσταση μη αναστρέψιμη. Άρα οι πρόωρες κάλπες επί του παρόντος δεν αποτελούν λύση, ούτε σοβαρό ενδεχόμενο.
Απόμένει να περιμένουμε μια πολύ σοβαρή πολιτική πρωτοβουλία από τον Γ. Παπανδρέου. Αρέσκεται πολύ συχνά και ο ίδιος στις δημόσιες ομιλίες του να προβάλει τα αισθήματα πατριωτισμού του. Πέραν της συζήτησης που εξελίσσεται στον δημόσιο διάλογο, για το τι είναι Πατριωτισμός, δεν έχουμε λόγο να αμφισβητήσουμε την ειλικρίνεια του,
Για να λάβει όμως ουσιαστικό περιεχόμενο ο Πατριωτισμός του πρωθυπουργού, θ α πρέπει να σηματοδοτήσει κάτι ξεκάθαρο.
Ο Γ. Παπανδρέου βρίσκεται σε μια μοναδική θέση. Από τις προσωπικές επιλογές και αποφάσεις του, κρίνεται το μέλλον όλων μας. Εάν αυτός αποφάσιζε ότι δεν θα διεκδικήσει μια επόμενη θητεία στην Πρωθυπουργία και προχωρούσε στην συγκρότηση μιας κυβέρνησης εθνικής συστράτευσης, με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων , εντός και εκτός του Κοιινοβουλίου, τότε θα είχαμε μια επόμενη μέρα ή καλύτερα ευκαιρία.
Η θητεία του Γ. Παπανδρέου με την ισχυρή εντολή που πήρε το φθινόπωρο του 2009, λήγει το φθινόπωρο του 2013. Έχουμε δηλαδή μπροστά μας μια διετία, η οποία μάλιστα εξαιτίας των ειδικών συνθηκών, που δεν αμφισβητεί κανένας, θα μπορούσε να παραταθεί για ένα εξάμηνο, στα όρια του Συντάγματος.
Ο χρόνος αυτός είναι κρίσιμος αλλά και επαρκής για να τεθούν οι βάσεις, με τη συμμετοχή όλων , ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης ή κομματικών προτεραιοτήτων και επιμέρους ενδιαφερόντων, της Νέας Ελλάδας. Τόσο στον δημοσιονομικό τομέα όσο και στον αναπτυξιακό. Το κυριότερο μπορούν οι εθνικές δυνάμεις να εκφρασθούν με επάρκεια και χωρίς μικροπολιτικές τακτικές, που δεν θα λείψουν αλλά στο συγκεκριμένο πλαίσιο πολύ εύκολα θα απομονωθούν.
Η Ελλάδα θα πρέπει να αποκεντρωθεί και οι Έλληνες να ευημερήσουν. Πέραν της Οικονομίας η χώρα θα πρέπει να οριοθετήσει και να υπερασπισθεί τα σύνορα και τις ΑΟΖ της. Να συγκροτήσει νέες συμμαχίες, εντός και πολύ περισσότερο εκτός Ευρώπης. Κυρίαρχα να αποφασίσει το αν την ενδιαφέρει να μείνει εντός της ζώνης ευρώ. Επίσης να συμμετάσχει στις εξελίξεις στη Μεσόγειο. Εκεί που όλοι την γνωρίζουν και οι Έλληνες νοιώθουν οικείοι.
Τέλος η Ελλάδα θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι είναι μια παγκόσμια ναυτική δύναμη, με τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο στον κόσμο, μαζί με το κράτος της Κίνας, ενώ χαρακτηρίζεται από το Αρχιπέλαγος που έχει στην δομή της και όχι από τις απόψεις της κεντρικής Ηπειρωτικής Ευρώπης και τους αγωγούς της Ενέργειας ήι τις ασκήσεις επί χάρτου που εκείνη κάνει.
Αυτό που θέλουμε να υπογραμμίσουμε προς τον πρωθυπουργό είναι ότι η υστεροφημία δεν κατακτιέται από τις δύο εκλογές που θα κερδίσεις ή τον χρόνο που θα μείνεις ως ένοικος στο Μαξίμου. Γιατί στην περίπτωση αυτή και ο Κ. Καραμανλής θα ήταν ένας πετυχημένος πρωθυπουργός. Όλα κρίνονται από αυτά που θα αφήσεις πίσω σου. Και ο τελευταίος εν ενεργεία, από τη δυναστεία των Παπανδρέου, ως εθνικός κυβερνήτης – και όχι ως ΠΑΣΟΚ- μπορεί να εγγυηθεί ότι επί των ημερών του η Ελλάδα θα …περάσει απέναντι.
Καλύτερα ο πρώτος του Αύριο, παρά ο τελευταίος του Χθες, προτείνει το Newscode.gr στον Έλληνα Πρωθυπουργό.
26/02/2011 13:46
Του Μενέλαου Τασιόπουλου
Είναι πλέον εμφανές. Το Μνημόνιο είναι ένα νεκρό γράμμα. Το να συζητάς για περικοπές που ξεπερνούν τα 40 δις ευρώ μέσα στην επόμενη τριετία και την ίδια στιγμή η Γερμανία να ετοιμάζεται να περάσει από το Κοινοβούλιο της , έναν νόμο που να απαγορεύει την επαναγορά ομολόγων και ο νόμος αυτός να αφορά ολόκληρη την Ευρώπη και πρωτίστως τα περιθώρια ανάταξης της Ελλάδος , τότε ο απόλυτος παραλογισμός βρίσκεται , εδώ !
Στην Αθήνα μετά την επιστροφή του Πρωθυπουργού από τις επισκέψεις του στη Γερμανία και την Φιλανδία, επικρατεί αμηχανία. Όλοι γνωρίζουν ότι ο δρόμος πλέον είναι αδιέξοδος. Η διαδήλωση της προηγούμενης Τετάρτης , όχι μόνον με τον όγκο της, αλλά πολύ περισσότερο με το είδος του κόσμου που συμμετείχε, δείχνει ότι ο κόσμος κινητοποιείται. Τα περιθώρια στενεύουν. Τα νέα μέτρα για νέα περικοπή μισθών και συντάξεων παύουν να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη, για τον απλό λόγο ότι κάθε σοβαρός άνθρωπος που παρακολουθεί το «ελληνικό ζήτημα» στην εξέλιξη του , καταλαβαίνει ότι αυτό δεν γίνεται. Πολύ περισσότερο αφού ακόμα και αν συμβεί, δεν οδηγεί πουθενά,
Υπάρχουν και κάποιες συγκεκριμένες αποφάσεις και επιλογές που επιβάρυναν την ατμόσφαιρα. Σταχυολογούμε, μεταξύ αυτών, δύο από τις τελευταίες. Η μία είναι η τεραστία αύξηση , της τάξης του 40-50% στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ(φως, νερό, τηλέφωνο) και των αστικών συγκοινωνιών . Η δεύτερη η απόφαση των τραπεζιτών , που αδυνατούν ακόμη και να συγχωνευτούν να περικόψουν κατά 40% του μισθούς των τραπεζοϋπαλλήλων , εξομοιώνοντας τους με τους υπόλοιπους υπάλληλους του δημοσίου. Τέτοιου είδους αποφάσεις δημιουργούν, συνθήκες απόγνωσης στη συντριπτική πλειοψηφία και ταυτόχρονα δείχνουν ότι η «κακή μοίρα» αφορά τους πάντες και λίγο πιο αργά, λίγο πιο γρήγορα, κανείς δεν θα ξεφύγει από αυτήν.
Στα σαλόνια της εξουσίας όταν δεν συζητούν το πώς θα κάνουν την κρίση, ευκαιρία για να κερδοσκοπήσουν σε βάρος των πολλών και του εθνικού συμφέροντος, εκφράζουν την συλλογική απογοήτευση τους για την κατάσταση.
Αν δεν το θεωρούσαμε ανέκδοτο θα λέγαμε ότι «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» αφήνοντας ως υπονοούμενο ότι ο δρόμος για εκλογές είναι ανοιχτός.
Δεν θα το κάνουμε για έναν πολύ απλό λόγο. Στην περίπτωση που στηθούν κάλπες μπορεί να καταλήξουμε σε άμεση ή έμμεση ακυβερνησία. Αυτή υπό τους παρόντες όρους θα είναι κατάσταση μη αναστρέψιμη. Άρα οι πρόωρες κάλπες επί του παρόντος δεν αποτελούν λύση, ούτε σοβαρό ενδεχόμενο.
Απόμένει να περιμένουμε μια πολύ σοβαρή πολιτική πρωτοβουλία από τον Γ. Παπανδρέου. Αρέσκεται πολύ συχνά και ο ίδιος στις δημόσιες ομιλίες του να προβάλει τα αισθήματα πατριωτισμού του. Πέραν της συζήτησης που εξελίσσεται στον δημόσιο διάλογο, για το τι είναι Πατριωτισμός, δεν έχουμε λόγο να αμφισβητήσουμε την ειλικρίνεια του,
Για να λάβει όμως ουσιαστικό περιεχόμενο ο Πατριωτισμός του πρωθυπουργού, θ α πρέπει να σηματοδοτήσει κάτι ξεκάθαρο.
Ο Γ. Παπανδρέου βρίσκεται σε μια μοναδική θέση. Από τις προσωπικές επιλογές και αποφάσεις του, κρίνεται το μέλλον όλων μας. Εάν αυτός αποφάσιζε ότι δεν θα διεκδικήσει μια επόμενη θητεία στην Πρωθυπουργία και προχωρούσε στην συγκρότηση μιας κυβέρνησης εθνικής συστράτευσης, με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων , εντός και εκτός του Κοιινοβουλίου, τότε θα είχαμε μια επόμενη μέρα ή καλύτερα ευκαιρία.
Η θητεία του Γ. Παπανδρέου με την ισχυρή εντολή που πήρε το φθινόπωρο του 2009, λήγει το φθινόπωρο του 2013. Έχουμε δηλαδή μπροστά μας μια διετία, η οποία μάλιστα εξαιτίας των ειδικών συνθηκών, που δεν αμφισβητεί κανένας, θα μπορούσε να παραταθεί για ένα εξάμηνο, στα όρια του Συντάγματος.
Ο χρόνος αυτός είναι κρίσιμος αλλά και επαρκής για να τεθούν οι βάσεις, με τη συμμετοχή όλων , ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης ή κομματικών προτεραιοτήτων και επιμέρους ενδιαφερόντων, της Νέας Ελλάδας. Τόσο στον δημοσιονομικό τομέα όσο και στον αναπτυξιακό. Το κυριότερο μπορούν οι εθνικές δυνάμεις να εκφρασθούν με επάρκεια και χωρίς μικροπολιτικές τακτικές, που δεν θα λείψουν αλλά στο συγκεκριμένο πλαίσιο πολύ εύκολα θα απομονωθούν.
Η Ελλάδα θα πρέπει να αποκεντρωθεί και οι Έλληνες να ευημερήσουν. Πέραν της Οικονομίας η χώρα θα πρέπει να οριοθετήσει και να υπερασπισθεί τα σύνορα και τις ΑΟΖ της. Να συγκροτήσει νέες συμμαχίες, εντός και πολύ περισσότερο εκτός Ευρώπης. Κυρίαρχα να αποφασίσει το αν την ενδιαφέρει να μείνει εντός της ζώνης ευρώ. Επίσης να συμμετάσχει στις εξελίξεις στη Μεσόγειο. Εκεί που όλοι την γνωρίζουν και οι Έλληνες νοιώθουν οικείοι.
Τέλος η Ελλάδα θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι είναι μια παγκόσμια ναυτική δύναμη, με τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο στον κόσμο, μαζί με το κράτος της Κίνας, ενώ χαρακτηρίζεται από το Αρχιπέλαγος που έχει στην δομή της και όχι από τις απόψεις της κεντρικής Ηπειρωτικής Ευρώπης και τους αγωγούς της Ενέργειας ήι τις ασκήσεις επί χάρτου που εκείνη κάνει.
Αυτό που θέλουμε να υπογραμμίσουμε προς τον πρωθυπουργό είναι ότι η υστεροφημία δεν κατακτιέται από τις δύο εκλογές που θα κερδίσεις ή τον χρόνο που θα μείνεις ως ένοικος στο Μαξίμου. Γιατί στην περίπτωση αυτή και ο Κ. Καραμανλής θα ήταν ένας πετυχημένος πρωθυπουργός. Όλα κρίνονται από αυτά που θα αφήσεις πίσω σου. Και ο τελευταίος εν ενεργεία, από τη δυναστεία των Παπανδρέου, ως εθνικός κυβερνήτης – και όχι ως ΠΑΣΟΚ- μπορεί να εγγυηθεί ότι επί των ημερών του η Ελλάδα θα …περάσει απέναντι.
Καλύτερα ο πρώτος του Αύριο, παρά ο τελευταίος του Χθες, προτείνει το Newscode.gr στον Έλληνα Πρωθυπουργό.
Το αδιέξοδο.
Tου Αλεξη Παπαχελα
Είναι προφανές ότι σε λίγο θα φτάσουμε σε ένα αδιέξοδο. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και το ΔΝΤ βλέπουν ότι το πρόγραμμα στο οποίο συμφωνήσαμε για να πάρουμε τα χρήματα με τα οποία πληρώνονται σήμερα μισθοί και συντάξεις από το Δημόσιο δεν προχωράει. Οι περισσότεροι είχαν ήδη αρχίσει να εκνευρίζονται με την Ελλάδα. Γιατί; Πρώτα απ' όλα γιατί πριν ακόμη κλείσει χρόνος από την εφαρμογή του Mνημονίου, άρχισαν οι πανηγυρικές δηλώσεις των πολιτικών μας οι οποίοι προέβλεπαν επιμήκυνση, μείωση επιτοκίου, επαναγορά του χρέους από την Ελλάδα κ. λπ. Εδραιώθηκε έτσι η αίσθηση πως «οι κουτοπόνηροι Ελληνες πάνε πάλι να μας την φέρουν, πριν κάνουν το 1/3 όσων συμφώνησαν θέλουν να βρουν τρόπο να τους χαρίσουμε κομμάτι του χρέους». Πάνω σε αυτό ήλθε και κάθησε ο «σάλος» από τα 50 δισ. της δημόσιας περιουσίας. Εκεί, πλέον, πίστεψαν ότι δεν είμαστε ιδιαιτέρως σοβαρή χώρα.
Ας προσπαθήσουμε να μπούμε στα παπούτσια των άλλων για μια στιγμή. Δεν είναι λίγα τα λεφτά που μας δάνεισαν ούτε και αμελητέα η αντίδραση των κοινωνιών των δανειστών μας στη διάσωση της Ελλάδος. Και τι βλέπουν; Εναν πρωθυπουργό που το πρωί μιλάει σαν αφοσιωμένος ιεραπόστολος που θέλει την εφαρμογή του Mνημονίου και των σχετικών μεταρρυθμίσεων, το μεσημέρι σαν ηγέτης της Σοσιαλιστικής Διεθνούς που «θα ήθελε να διαδηλώνει μαζί με το πλήθος» και το βράδυ σαν άβουλο αφεντικό απέναντι στους υπουργούς, που είτε δεν κάνουν τη δουλειά τους είτε υπονομεύουν το δικό του πρόγραμμα. Βλέπουν μια αξιωματική αντιπολίτευση που, με λίγες εξαιρέσεις, λαϊκίζει και πιστεύει ότι το τσουνάμι της λαϊκής οργής θα την φέρει στην εξουσία. Πώς, με ποιον, με τι πρόγραμμα, συνιστούν αναπάντητα ερωτήματα. Οι ξένοι, όμως, υπενθυμίζουν, και δεν έχουν άδικο, πως η περίπτωση της Αργεντινής έδειξε ότι εύκολα έρχεται κάποιος στην ηγεσία της χώρας κατεβάζοντας τους νοικοκύρηδες στους δρόμους με κατσαρόλες, αλλά εξίσου εύκολα φεύγει με ελικόπτερο όταν αναγκάσει τον λαό να πιει το ίδιο φαρμάκι... Βλέπουν ακόμη μια Aριστερά και συνδικάτα που ζουν σε έναν άλλο κόσμο και Mέσα Eνημέρωσης που λαϊκίζουν πέραν κάθε λογικής. Λογικό, λοιπόν, δεν είναι να αρχίσουν να ανησυχούν για τα λεφτά τους;
Τώρα περιμένουν να δουν αν ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του θα σοβαρευθούν και θα εφαρμόσουν την αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία και τις μεταρρυθμίσεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουν στον κ. Παπανδρέου ή σε... εμάς όλους, τέλος πάντων, «κάποιο μεγάλο δώρο» γιατί απλά θεωρούν ότι είναι πάρα πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο. Οπως έλεγε χαρακτηριστικά Δυτικός διπλωμάτης, «καταλαβαίνω γιατί ο κ. Παπανδρέου μιλάει για φως στο τέλος του τούνελ, αλλά πρώτον, πού το βλέπει και δεύτερον, καλά θα κάνει να εξηγήσει στους ψηφοφόρους πόσο πολύ θα αργήσουν να το δουν».
Τα πράγματα είναι δύσκολα και όπως θα έλεγε κάποιος φλεγματικός Βρετανός, «θα χειροτερέψουν πολύ πριν βελτιωθούν». Το κακό είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών, συμπεριλαμβανομένων των περισσότερων υπουργών αλλά και της κοινής γνώμης, δεν έχει ιδέα για το πού πραγματικά βρίσκεται η χώρα. Και γι' αυτό το επικείμενο σοκ θα είναι απρόσμενο και άρα καταλυτικό για το τι θα ακολουθήσει.
Είναι προφανές ότι σε λίγο θα φτάσουμε σε ένα αδιέξοδο. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και το ΔΝΤ βλέπουν ότι το πρόγραμμα στο οποίο συμφωνήσαμε για να πάρουμε τα χρήματα με τα οποία πληρώνονται σήμερα μισθοί και συντάξεις από το Δημόσιο δεν προχωράει. Οι περισσότεροι είχαν ήδη αρχίσει να εκνευρίζονται με την Ελλάδα. Γιατί; Πρώτα απ' όλα γιατί πριν ακόμη κλείσει χρόνος από την εφαρμογή του Mνημονίου, άρχισαν οι πανηγυρικές δηλώσεις των πολιτικών μας οι οποίοι προέβλεπαν επιμήκυνση, μείωση επιτοκίου, επαναγορά του χρέους από την Ελλάδα κ. λπ. Εδραιώθηκε έτσι η αίσθηση πως «οι κουτοπόνηροι Ελληνες πάνε πάλι να μας την φέρουν, πριν κάνουν το 1/3 όσων συμφώνησαν θέλουν να βρουν τρόπο να τους χαρίσουμε κομμάτι του χρέους». Πάνω σε αυτό ήλθε και κάθησε ο «σάλος» από τα 50 δισ. της δημόσιας περιουσίας. Εκεί, πλέον, πίστεψαν ότι δεν είμαστε ιδιαιτέρως σοβαρή χώρα.
Ας προσπαθήσουμε να μπούμε στα παπούτσια των άλλων για μια στιγμή. Δεν είναι λίγα τα λεφτά που μας δάνεισαν ούτε και αμελητέα η αντίδραση των κοινωνιών των δανειστών μας στη διάσωση της Ελλάδος. Και τι βλέπουν; Εναν πρωθυπουργό που το πρωί μιλάει σαν αφοσιωμένος ιεραπόστολος που θέλει την εφαρμογή του Mνημονίου και των σχετικών μεταρρυθμίσεων, το μεσημέρι σαν ηγέτης της Σοσιαλιστικής Διεθνούς που «θα ήθελε να διαδηλώνει μαζί με το πλήθος» και το βράδυ σαν άβουλο αφεντικό απέναντι στους υπουργούς, που είτε δεν κάνουν τη δουλειά τους είτε υπονομεύουν το δικό του πρόγραμμα. Βλέπουν μια αξιωματική αντιπολίτευση που, με λίγες εξαιρέσεις, λαϊκίζει και πιστεύει ότι το τσουνάμι της λαϊκής οργής θα την φέρει στην εξουσία. Πώς, με ποιον, με τι πρόγραμμα, συνιστούν αναπάντητα ερωτήματα. Οι ξένοι, όμως, υπενθυμίζουν, και δεν έχουν άδικο, πως η περίπτωση της Αργεντινής έδειξε ότι εύκολα έρχεται κάποιος στην ηγεσία της χώρας κατεβάζοντας τους νοικοκύρηδες στους δρόμους με κατσαρόλες, αλλά εξίσου εύκολα φεύγει με ελικόπτερο όταν αναγκάσει τον λαό να πιει το ίδιο φαρμάκι... Βλέπουν ακόμη μια Aριστερά και συνδικάτα που ζουν σε έναν άλλο κόσμο και Mέσα Eνημέρωσης που λαϊκίζουν πέραν κάθε λογικής. Λογικό, λοιπόν, δεν είναι να αρχίσουν να ανησυχούν για τα λεφτά τους;
Τώρα περιμένουν να δουν αν ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του θα σοβαρευθούν και θα εφαρμόσουν την αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία και τις μεταρρυθμίσεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουν στον κ. Παπανδρέου ή σε... εμάς όλους, τέλος πάντων, «κάποιο μεγάλο δώρο» γιατί απλά θεωρούν ότι είναι πάρα πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο. Οπως έλεγε χαρακτηριστικά Δυτικός διπλωμάτης, «καταλαβαίνω γιατί ο κ. Παπανδρέου μιλάει για φως στο τέλος του τούνελ, αλλά πρώτον, πού το βλέπει και δεύτερον, καλά θα κάνει να εξηγήσει στους ψηφοφόρους πόσο πολύ θα αργήσουν να το δουν».
Τα πράγματα είναι δύσκολα και όπως θα έλεγε κάποιος φλεγματικός Βρετανός, «θα χειροτερέψουν πολύ πριν βελτιωθούν». Το κακό είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών, συμπεριλαμβανομένων των περισσότερων υπουργών αλλά και της κοινής γνώμης, δεν έχει ιδέα για το πού πραγματικά βρίσκεται η χώρα. Και γι' αυτό το επικείμενο σοκ θα είναι απρόσμενο και άρα καταλυτικό για το τι θα ακολουθήσει.
Γιατί η Γερμανία δυσκολεύεται να πληρώσει.
Γιατί η Γερμανία δυσκολεύεται να πληρώσει
Dino Koutsolioutsos
Οι ενδείξεις έχουν τις τελευταίες μέρες πολλαπλασιασθεί, ότι η Γερμανία δεν θα συμφωνήσει στην δημιουργία ευρωομολόγων, ούτε σε άλλο τρόπο ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, εκτός ίσως από μία κάποια επιμήκυνση του χρόνου της αποπλήρωσης του, όπως προειδοποίησε η Άγγελα Μέρκελ τον Γιώργο Παπανδρέου στην τελευταία παρακλητική επίσκεψή του στο Βερολίνο. Οι αιτίες γιατί η Γερμανία δεν θα βοηθήσει μία χώρα της Ευρωζώνης σαν την Ελλάδα είναι πιθανόν πολλές ποικίλες. Ιδού μερικές οφθαλμοφανείς.
Έχουν περάσει 20 χρόνια απο την ένωση της Ανατολικής και της Δυτικής Γερμανίας, και η ενωμένη χώρα έχει πλέον σταθεροποιήσει συστημικά δύο γερμανίες διαφορετικών οικονομικών ταχυτήτων. Την οικονομικά άνετη δυτική γερμανία, και την ανατολική, οικονομικά πολύ φτωχότερη, πλευρά. Ο ίδιος ο Πρόεδρος της χώρας, θεώρησε καθήκον του, στο πρώτο του επίσημο πρωτοχρονιάτικο διάγγελμα, να διαπιστώσει αυτήν την οικονομική και κοινωνική διαφορά και να την χαρακτηρίσει σαν κάτι το θλιβερό και απαράδεκτο. Όταν λοιπόν οι Έλληνες και άλλοι Ευρωπαίοι αγανακτούν και παραπονιούνται στους Γερμανούς, για μία μελλοντική προοπτική οικονομιών του ευρώ δύο η περισοτέρων ταχυτήτων, ξεχνούν ότι οι Γερμανοί έχουν εγκαθιδρύσει δύο οικονομικές ταχύτητες μέσα στην ίδια τους την χώρα, ανάμεσα στους ίδιους τους συμπατριώτες τους, και είναι, κατά τα φαινόμενα. πολύ άνετοι με αυτήν την κατάσταση. Αναρωτιέται κανείς, εφόσον οι δυτικογερμανοί, εδώ και είκοσι χρόνια, αρνούνται να βάλουν το χέρι αρκετά βαθειά στην τσέπη γιά να βοηθήσουν τους συμπατριώτες τους και τους συγγενείς τους, γιατί θα θελήσουν να πληρώσουν τα χρέη των Ελλήνων, τους οποίους θεωρούν ότι είναι διεφθαρμένοι, τεμπέληδες και καλοπερασάκηδες.
Ένας δεύτερος λόγος ίσως είναι ότι οι γερμανικές κυβερνήσεις έχουν αποφύγει, ιστορικά, να πληροφορήσουν ξεκάθαρα τον γερμανικό λαό για τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά οφέλη που αποκομίζει η γερμανική οικονομία από την καθιέρωση της Ευροζώνης, η οποία είναι από την κούνια της κομμένη και ραμμένη να ευνοεί τις δυνατότερες οικονομίες, και ένεκα τούτου, να ευνοεί κατά πρώτον λόγο την Γερμανία, σαν την μεγαλύτερη και ανταγωνιστικότερη ευρωοικονομία. Ο λόγος γιά αυτήν την κυβερνητική «παράλειψη» οφείλεται, κατά πάσα πιθανότητα, στο γεγονός ότι οι γερμανικές κυβερνήσεις, με την συμπαράσταση, αν όχι την προτροπή, του γερμανικού κεφαλαίου, χρειάστηκαν και κατάφεραν να χαμηλώσουν το βιοτικό επίπεδο όλων των Γερμανών, τα τελευταία είκοσι χρόνια, πρός χάριν της ενοποίησης των δύο Γερμανιών, κατ΄ αρχάς, και προς χάριν της ανταγωνιστικότητας, αργότερα. Όταν έχεις ανάγκη να πείσεις έναν ολόκληρο λαό να στενέψει το ζωνάρι του για να επιζήσει, δεν κάθεσαι να του υπενθυμίσεις τι κελεπούρι οικονομικό αποτελεί η συμμετοχή του στο ευρώ!
Αυτή η ιδιαίτερη ιστορική ανωμαλία της γερμανικής κοινωνίας εκδηλώνεται στις εξής αλλοπρόσαλλες δημοσκοπήσεις και πολιτικές καταστάσεις. Από την μιά μεριά ο επιχειρηματικός κόσμος δηλώνει πολύ αισιόδοξος για το παρόν και το άμεσο μέλλον της γερμανικής οικονομίας, ενώ από την άλλη μεριά, ο μέσος Γερμανός δεν αισθάνεται ούτε την αισιοδοξία ούτε την ανάπτυξη της οικονομίας. Αντίθετα, πιστεύει, στην συντριπτική του πλειοψηφία, ότι δεν έχει βοηθηθεί προσωπικά από το ευρώ, και σε μεγάλη πλειοψηφία θα προτιμούσε την επιστροφή στο μάρκο. Πως να ζητήσεις από έναν τέτοιο πολίτη να πληρώσει τα σπασμένα ενός ξένου? Και έτσι εξηγείται πως η Μέρκελ και η κομματική της συμμαχία κατατροπώνονται στις εκλογές, την στιγμή κατά την οποία η οικονομία της χώρας είναι δυνατότερη παρά ποτέ και η ανεργία έχει πέσει σε ιστορικά επίπεδα. Και, όπως ξέρουμε, η Μέρκελ και η συμμαχία της έχουν ακόμα, μετά την πόλη του Αμβούργου, έξι ακόμη εκλογές μέσα στο 2011.
Αυτή η φοβία των γερμανών απέναντι σε ανεξέλεγκτες χρεωστικές καταστάσεις, βαθειά ριζωμένη στην ιστορία της χώρας από την αρχή του εικοστού αιώνα, την βλέπουμε εμπεδωμένη στο γερμανικό σύνταγμα, το οποίο απαγορεύει την επίδειξη αλληλεγγύης και την παροχή οικονομικής βοήθειας μεταξύ κρατών του ευρώ. Αυτό αποτελεί σημαντική τροχοπέδη στην ενοποίηση της Ευρώπης, αλλά και στις τωρινές δειλές απόπειρες για μια περαιτέρω οικονομική προσέγγιση κρατών του ευρώ μέσω της καθιέρωσης ευρωομολόγων, και του Μόνιμου Συστήματος Σταθεροποίησης.
Ο οικονομολόγος της Financial Times, Wolfganγ Munchau, παραθέτει και έναν τρίτο, πολύ ευνόητο λόγο γιατί οι Γερμανοί θα προτιμήσουν έστω και μία χρεοκοπία μίας χώρας της Ευροζώνης από τα προτινόμενα ευρωομόλογα. Η ίδρυση ευρωομολόγων είναι μια ξεκάθαρη οικονομική βοήθεια από τα πλούσια κράτη του ευρώ στα φτωχότερα, κάτι που αντίκειται στο πνεύμα της συμφωνίας της Λισσαβώνας και στο γερμανικό σύνταγμα, αλλά και στις υπόσχεσεις των γερμανικών κυβερνήσεων προς τον γερμανικό λαό. Μία χρεοκοπία μίας χώρας σαν την Ελλάδα, θα πλήξει καίρια το τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας και της Γαλλίας, μεταξύ άλλων. Σε μία τέτοια περίπτωση, οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας, θα έχουν μεγαλύτερη ευκολία να ζητήσουν κάποια σημαντική φορολογική συνδρομή από τους ψηφοφόρους τους για την διάσωση των τραπεζών τους, παρά για την διάσωση των Ελληνικού κράτους.
Dino Koutsolioutsos
Οι ενδείξεις έχουν τις τελευταίες μέρες πολλαπλασιασθεί, ότι η Γερμανία δεν θα συμφωνήσει στην δημιουργία ευρωομολόγων, ούτε σε άλλο τρόπο ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, εκτός ίσως από μία κάποια επιμήκυνση του χρόνου της αποπλήρωσης του, όπως προειδοποίησε η Άγγελα Μέρκελ τον Γιώργο Παπανδρέου στην τελευταία παρακλητική επίσκεψή του στο Βερολίνο. Οι αιτίες γιατί η Γερμανία δεν θα βοηθήσει μία χώρα της Ευρωζώνης σαν την Ελλάδα είναι πιθανόν πολλές ποικίλες. Ιδού μερικές οφθαλμοφανείς.
Έχουν περάσει 20 χρόνια απο την ένωση της Ανατολικής και της Δυτικής Γερμανίας, και η ενωμένη χώρα έχει πλέον σταθεροποιήσει συστημικά δύο γερμανίες διαφορετικών οικονομικών ταχυτήτων. Την οικονομικά άνετη δυτική γερμανία, και την ανατολική, οικονομικά πολύ φτωχότερη, πλευρά. Ο ίδιος ο Πρόεδρος της χώρας, θεώρησε καθήκον του, στο πρώτο του επίσημο πρωτοχρονιάτικο διάγγελμα, να διαπιστώσει αυτήν την οικονομική και κοινωνική διαφορά και να την χαρακτηρίσει σαν κάτι το θλιβερό και απαράδεκτο. Όταν λοιπόν οι Έλληνες και άλλοι Ευρωπαίοι αγανακτούν και παραπονιούνται στους Γερμανούς, για μία μελλοντική προοπτική οικονομιών του ευρώ δύο η περισοτέρων ταχυτήτων, ξεχνούν ότι οι Γερμανοί έχουν εγκαθιδρύσει δύο οικονομικές ταχύτητες μέσα στην ίδια τους την χώρα, ανάμεσα στους ίδιους τους συμπατριώτες τους, και είναι, κατά τα φαινόμενα. πολύ άνετοι με αυτήν την κατάσταση. Αναρωτιέται κανείς, εφόσον οι δυτικογερμανοί, εδώ και είκοσι χρόνια, αρνούνται να βάλουν το χέρι αρκετά βαθειά στην τσέπη γιά να βοηθήσουν τους συμπατριώτες τους και τους συγγενείς τους, γιατί θα θελήσουν να πληρώσουν τα χρέη των Ελλήνων, τους οποίους θεωρούν ότι είναι διεφθαρμένοι, τεμπέληδες και καλοπερασάκηδες.
Ένας δεύτερος λόγος ίσως είναι ότι οι γερμανικές κυβερνήσεις έχουν αποφύγει, ιστορικά, να πληροφορήσουν ξεκάθαρα τον γερμανικό λαό για τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά οφέλη που αποκομίζει η γερμανική οικονομία από την καθιέρωση της Ευροζώνης, η οποία είναι από την κούνια της κομμένη και ραμμένη να ευνοεί τις δυνατότερες οικονομίες, και ένεκα τούτου, να ευνοεί κατά πρώτον λόγο την Γερμανία, σαν την μεγαλύτερη και ανταγωνιστικότερη ευρωοικονομία. Ο λόγος γιά αυτήν την κυβερνητική «παράλειψη» οφείλεται, κατά πάσα πιθανότητα, στο γεγονός ότι οι γερμανικές κυβερνήσεις, με την συμπαράσταση, αν όχι την προτροπή, του γερμανικού κεφαλαίου, χρειάστηκαν και κατάφεραν να χαμηλώσουν το βιοτικό επίπεδο όλων των Γερμανών, τα τελευταία είκοσι χρόνια, πρός χάριν της ενοποίησης των δύο Γερμανιών, κατ΄ αρχάς, και προς χάριν της ανταγωνιστικότητας, αργότερα. Όταν έχεις ανάγκη να πείσεις έναν ολόκληρο λαό να στενέψει το ζωνάρι του για να επιζήσει, δεν κάθεσαι να του υπενθυμίσεις τι κελεπούρι οικονομικό αποτελεί η συμμετοχή του στο ευρώ!
Αυτή η ιδιαίτερη ιστορική ανωμαλία της γερμανικής κοινωνίας εκδηλώνεται στις εξής αλλοπρόσαλλες δημοσκοπήσεις και πολιτικές καταστάσεις. Από την μιά μεριά ο επιχειρηματικός κόσμος δηλώνει πολύ αισιόδοξος για το παρόν και το άμεσο μέλλον της γερμανικής οικονομίας, ενώ από την άλλη μεριά, ο μέσος Γερμανός δεν αισθάνεται ούτε την αισιοδοξία ούτε την ανάπτυξη της οικονομίας. Αντίθετα, πιστεύει, στην συντριπτική του πλειοψηφία, ότι δεν έχει βοηθηθεί προσωπικά από το ευρώ, και σε μεγάλη πλειοψηφία θα προτιμούσε την επιστροφή στο μάρκο. Πως να ζητήσεις από έναν τέτοιο πολίτη να πληρώσει τα σπασμένα ενός ξένου? Και έτσι εξηγείται πως η Μέρκελ και η κομματική της συμμαχία κατατροπώνονται στις εκλογές, την στιγμή κατά την οποία η οικονομία της χώρας είναι δυνατότερη παρά ποτέ και η ανεργία έχει πέσει σε ιστορικά επίπεδα. Και, όπως ξέρουμε, η Μέρκελ και η συμμαχία της έχουν ακόμα, μετά την πόλη του Αμβούργου, έξι ακόμη εκλογές μέσα στο 2011.
Αυτή η φοβία των γερμανών απέναντι σε ανεξέλεγκτες χρεωστικές καταστάσεις, βαθειά ριζωμένη στην ιστορία της χώρας από την αρχή του εικοστού αιώνα, την βλέπουμε εμπεδωμένη στο γερμανικό σύνταγμα, το οποίο απαγορεύει την επίδειξη αλληλεγγύης και την παροχή οικονομικής βοήθειας μεταξύ κρατών του ευρώ. Αυτό αποτελεί σημαντική τροχοπέδη στην ενοποίηση της Ευρώπης, αλλά και στις τωρινές δειλές απόπειρες για μια περαιτέρω οικονομική προσέγγιση κρατών του ευρώ μέσω της καθιέρωσης ευρωομολόγων, και του Μόνιμου Συστήματος Σταθεροποίησης.
Ο οικονομολόγος της Financial Times, Wolfganγ Munchau, παραθέτει και έναν τρίτο, πολύ ευνόητο λόγο γιατί οι Γερμανοί θα προτιμήσουν έστω και μία χρεοκοπία μίας χώρας της Ευροζώνης από τα προτινόμενα ευρωομόλογα. Η ίδρυση ευρωομολόγων είναι μια ξεκάθαρη οικονομική βοήθεια από τα πλούσια κράτη του ευρώ στα φτωχότερα, κάτι που αντίκειται στο πνεύμα της συμφωνίας της Λισσαβώνας και στο γερμανικό σύνταγμα, αλλά και στις υπόσχεσεις των γερμανικών κυβερνήσεων προς τον γερμανικό λαό. Μία χρεοκοπία μίας χώρας σαν την Ελλάδα, θα πλήξει καίρια το τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας και της Γαλλίας, μεταξύ άλλων. Σε μία τέτοια περίπτωση, οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας, θα έχουν μεγαλύτερη ευκολία να ζητήσουν κάποια σημαντική φορολογική συνδρομή από τους ψηφοφόρους τους για την διάσωση των τραπεζών τους, παρά για την διάσωση των Ελληνικού κράτους.
«Πολεμική» κυβέρνηση και ένα σχόλιο επ αυτού.
«Πολεμική» κυβέρνηση
από την Καθημερινή.
Για άλλη μια φορά η χώρα βρίσκεται σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο αλλά, δυστυχώς, η πολιτική ηγεσία, τα μέσα ενημέρωσης και η κοινή γνώμη ζουν σε ένα δικό τους κόσμο. Εχουμε χρεοκοπήσει και το κράτος μπορεί να πληρώνει ακόμη συντάξεις και μισθούς μόνο επειδή μας δανείζει η τρόικα. Τώρα οι δανειστές απαιτούν να εκπληρώσουμε εμείς το δικό μας κομμάτι της συμφωνίας. Για να γίνει αυτό θα χρειασθούν απελπιστικά επώδυνες αποφάσεις, οι οποίες θα συμπεριλαμβάνουν ακόμη και την απόλυση χιλιάδων εργαζομένων στο Δημόσιο. Η κυβέρνηση αποφεύγει όμως να πει την αλήθεια στον λαό, ο οποίος έχει επιδείξει απίστευτη υπομονή και ωριμότητα, αλλά τώρα αρχίζει να αμφισβητεί αν ο καπετάνιος έχει καμία πυξίδα στα χέρια του ή αν ξέρει πού πηγαίνει. Η αξιωματική αντιπολίτευση λαϊκίζει αντιμνημονιακά, με μερικές μόνο αναλαμπές υπευθυνότητος, και σε καμία περίπτωση δεν είναι έτοιμη να πιάσει το τιμόνι. Η Αριστερά πυροδοτεί την ανυπακοή και σπρώχνει τη χώρα στον κατήφορο. Το χειρότερο είναι πως ο δημόσιος διάλογος διεξάγεται με όρους ασύλληπτης ελαφρότητος και αχαλίνωτου λαϊκισμού, με κορυφαίο πρόσφατο παράδειγμα τον ανούσιο θόρυβο για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Εχουμε φτάσει σε αδιέξοδο. Ο πρωθυπουργός έχει πολύ λίγα περιθώρια να πει στον κόσμο την αλήθεια και να φτιάξει μια «πολεμική» κυβέρνηση, που θα συμπεριλαμβάνει και εχθρούς του, αν είναι ικανοί για τις περιστάσεις. Αν ο ίδιος δεν το αντέχει ψυχικά ή αν πιστεύει ότι το κόμμα του θα τον ρίξει, οφείλει και πάλι να μιλήσει ειλικρινά και να φερθεί με υπευθυνότητα. Να το πούμε απλά. Αν συνεχίσουμε στην τωρινή μας ρότα, είναι βέβαιο ότι οι δανειστές μας δεν θα δώσουν την επόμενη δόση και θα απαιτήσουν πιο σκληρούς όρους. Ισως τότε σοβαρευθούμε, προσγειωθούμε απότομα στην πραγματικότητα και πετύχουμε μια μεγάλη εθνική συνεννόηση των αστικών μας κομμάτων για το τι πρέπει να γίνει από εκεί και πέρα. Μερικές φορές χρειάζεται ένα σοκ για να... ξυπνήσει η χώρα και η πολιτική της ηγεσία!
Σχολιασμός της παραπάνω θέσης.
Η επίκληση του ΧΥΔΑΙΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΣ ότι "το κράτος μπορεί να πληρώνει ακόμη συντάξεις και μισθούς μόνο επειδή μας δανείζει η τρόικα" ΔΕΝ ΑΡΜΟΖΕΙ στη "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ":
Το κράτος - σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του προϋπολογισμού - έχει 61δις έσοδα και 67δις έξοδα.
Συνολικά οι μισθοί και οι συντάξεις είναι ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ! Τα υπόλοιπα, μέχρι τα 67δις, είναι οι προμήθειες, οι υπόλοιπες δαπάνες, ΟΙ ΤΟΚΟΙ (άλλα 15) προηγούμενων δανείων, η υγεία και η κοινωνική ασφάλιση.
Η διαφορά 67έξοδα-61έσοδα=6δις καλύπτεται από επιπρόσθετο δανεισμό.
Με βάση τα παραπάνω στοιχεία, όποτε κάποιος προβαλλει σαν επιχείρημα "αν δεν με δανείσει κάποιος, δεν έχω να πληρώσω μισθούς και συντάξεις" αυτό σημαίνει αυτόματα:
ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΩ από τις υποχρεώσεις μου!!
Διότι αλλιώς, όπως θάλεγε κάποιος, λεφτά υπάρχουν μια χαρά. Και για μισθούς και για συντάξεις. ΜΟΛΙΣ 15 από τα 61έσοδα!
Αλλά έτσι, ίσως δεν θα φτάσουν να εξοφληθούν οι εθνικοί προμηθευτές ή οι τοκογλύφοι. Όμως αυτοί πάντα είναι στο απυρόβλητο και θα εξοφληθουν μέχρι δεκάρας....
από την Καθημερινή.
Για άλλη μια φορά η χώρα βρίσκεται σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο αλλά, δυστυχώς, η πολιτική ηγεσία, τα μέσα ενημέρωσης και η κοινή γνώμη ζουν σε ένα δικό τους κόσμο. Εχουμε χρεοκοπήσει και το κράτος μπορεί να πληρώνει ακόμη συντάξεις και μισθούς μόνο επειδή μας δανείζει η τρόικα. Τώρα οι δανειστές απαιτούν να εκπληρώσουμε εμείς το δικό μας κομμάτι της συμφωνίας. Για να γίνει αυτό θα χρειασθούν απελπιστικά επώδυνες αποφάσεις, οι οποίες θα συμπεριλαμβάνουν ακόμη και την απόλυση χιλιάδων εργαζομένων στο Δημόσιο. Η κυβέρνηση αποφεύγει όμως να πει την αλήθεια στον λαό, ο οποίος έχει επιδείξει απίστευτη υπομονή και ωριμότητα, αλλά τώρα αρχίζει να αμφισβητεί αν ο καπετάνιος έχει καμία πυξίδα στα χέρια του ή αν ξέρει πού πηγαίνει. Η αξιωματική αντιπολίτευση λαϊκίζει αντιμνημονιακά, με μερικές μόνο αναλαμπές υπευθυνότητος, και σε καμία περίπτωση δεν είναι έτοιμη να πιάσει το τιμόνι. Η Αριστερά πυροδοτεί την ανυπακοή και σπρώχνει τη χώρα στον κατήφορο. Το χειρότερο είναι πως ο δημόσιος διάλογος διεξάγεται με όρους ασύλληπτης ελαφρότητος και αχαλίνωτου λαϊκισμού, με κορυφαίο πρόσφατο παράδειγμα τον ανούσιο θόρυβο για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Εχουμε φτάσει σε αδιέξοδο. Ο πρωθυπουργός έχει πολύ λίγα περιθώρια να πει στον κόσμο την αλήθεια και να φτιάξει μια «πολεμική» κυβέρνηση, που θα συμπεριλαμβάνει και εχθρούς του, αν είναι ικανοί για τις περιστάσεις. Αν ο ίδιος δεν το αντέχει ψυχικά ή αν πιστεύει ότι το κόμμα του θα τον ρίξει, οφείλει και πάλι να μιλήσει ειλικρινά και να φερθεί με υπευθυνότητα. Να το πούμε απλά. Αν συνεχίσουμε στην τωρινή μας ρότα, είναι βέβαιο ότι οι δανειστές μας δεν θα δώσουν την επόμενη δόση και θα απαιτήσουν πιο σκληρούς όρους. Ισως τότε σοβαρευθούμε, προσγειωθούμε απότομα στην πραγματικότητα και πετύχουμε μια μεγάλη εθνική συνεννόηση των αστικών μας κομμάτων για το τι πρέπει να γίνει από εκεί και πέρα. Μερικές φορές χρειάζεται ένα σοκ για να... ξυπνήσει η χώρα και η πολιτική της ηγεσία!
Σχολιασμός της παραπάνω θέσης.
Η επίκληση του ΧΥΔΑΙΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΣ ότι "το κράτος μπορεί να πληρώνει ακόμη συντάξεις και μισθούς μόνο επειδή μας δανείζει η τρόικα" ΔΕΝ ΑΡΜΟΖΕΙ στη "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ":
Το κράτος - σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του προϋπολογισμού - έχει 61δις έσοδα και 67δις έξοδα.
Συνολικά οι μισθοί και οι συντάξεις είναι ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ! Τα υπόλοιπα, μέχρι τα 67δις, είναι οι προμήθειες, οι υπόλοιπες δαπάνες, ΟΙ ΤΟΚΟΙ (άλλα 15) προηγούμενων δανείων, η υγεία και η κοινωνική ασφάλιση.
Η διαφορά 67έξοδα-61έσοδα=6δις καλύπτεται από επιπρόσθετο δανεισμό.
Με βάση τα παραπάνω στοιχεία, όποτε κάποιος προβαλλει σαν επιχείρημα "αν δεν με δανείσει κάποιος, δεν έχω να πληρώσω μισθούς και συντάξεις" αυτό σημαίνει αυτόματα:
ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΩ από τις υποχρεώσεις μου!!
Διότι αλλιώς, όπως θάλεγε κάποιος, λεφτά υπάρχουν μια χαρά. Και για μισθούς και για συντάξεις. ΜΟΛΙΣ 15 από τα 61έσοδα!
Αλλά έτσι, ίσως δεν θα φτάσουν να εξοφληθούν οι εθνικοί προμηθευτές ή οι τοκογλύφοι. Όμως αυτοί πάντα είναι στο απυρόβλητο και θα εξοφληθουν μέχρι δεκάρας....
Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011
Βίλχελμ Ράιχ
Βίλχελμ Ράιχ - ο μεγαλύτερος επιστήμονας όλων των αιώνων
Ο Βίλχελμ Ράιχ ήταν ο άνθρωπος που είχε ασυνήθιστο μυαλό καταφέρνοντας να αναλύσει το ολοφάνερο, δηλαδή τον ενεργειακό παλμό στην έμβια και άβια φύση, καθώς και τις σημαντικότατες προεκτάσεις του στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Για τις θεωρίες και τις ανακαλύψεις του που θα αναφερθούμε στη συνέχεια, εκδιώχθηκε από έξι κράτη. Διεγράφη από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα τής Δανίας. Διεγράφη από το Κομουνιστικό Κόμμα Γερμανίας και διεγράφη επίσης από το Κομουνιστικό Κόμμα Δανίας κι ας μην ήταν μέλος σε αυτό.
Οι φασίστες τον θεώρησαν κομουνιστή και πράκτορα τής Μόσχας. Οι κομουνιστές τον θεώρησαν αντεπαναστάτη και πράκτορα τής αστικής τάξης και εξαπέλυσαν πράκτορες και συμπαθούντες τον κομουνισμό για να τον εξοντώσουν. Οι ψυχαναλυτές τής εποχής του τον θεώρησαν “παρανοϊκό”, ή αιρετικό, τον αποκαλούσαν «προφήτη τού καλύτερου οργασμού» και τον διέγραψαν με μεθοδευμένες ραδιουργίες από την Διεθνή Ψυχαναλυτική Ένωση. Πενήντα χρόνια μετά το θάνατό του, το 2007, το Μουσείο Φρόιντ κάνοντας στροφή 180 μοιρών τον τίμησε με εντυπωσιακή έκθεση στη Βιέννη, αναγνωρίζοντας την τεράστια συμβολή του στις κοινωνικές επιστήμες. Οι φαρμακοβιομηχανίες τον φοβήθηκαν και η Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας των ΗΠΑ εξέφρασε στεναγμό ανακούφισης όταν κλείστηκε στη φυλακή.
Οι κολοσσιαίες ανακαλύψεις του, που ήταν πολύ πλατιές για το στενό μυαλό των ανθρώπων εκείνης τής εποχής – ίσως και των σημερινών – έγιναν αφορμή να θεωρηθεί από πολλούς τρελός. Άλλοι, απολύτως συνειδητά και με γκεμπελικό τρόπο διέδωσαν παρόμοιες φήμες. Ο Ράιχ αποτελεί μοναδική περίπτωση επιστήμονα στην καταγραμμένη ιστορία τού «πολιτισμού» μας, που η προσωπικότητά του βιτριολικά δυσφημίστηκε, και το επιστημονικό του έργο δέχθηκε λυσσασμένη επίθεση από εντελώς διαφορετικά οργανωμένα συμφέροντα και ομάδες ανθρώπων. Για παράδειγμα, τα βιβλία του απαγορεύτηκαν στη Σοβιετική Ένωση, κάηκαν και απαγορεύτηκαν στη ναζιστική Γερμανία και κάηκαν και απαγορεύτηκαν στο λίκνο της ελευθερίας και ασυδοσίας τις Ηνωμένες Πολιτείες τής Αμερικής.
Την αρχή έκαναν τα κομουνιστικά κόμματα απαγορεύοντας την διακίνηση των βιβλίων του σε Γερμανία, Αυστρία και ΕΣΣΔ. Τη σκυτάλη πήραν οι ναζί, απαγορεύοντας και καίγοντάς τα. Ακολούθησε η Αμερική με ισοπεδωτικές τακτικές. Απαγόρευσε τα βιβλία του, τα έκαψε(!) κατέστρεψε επιστημονικές του συσκευές, απαγόρευσε οποιαδήποτε περαιτέρω εφαρμογή ανακαλύψεών του σε ανθρώπους, και το απίστευτο απαγορεύτηκε οποιαδήποτε συνέχιση ερευνών και πειραμάτων ακόμα και σε ζώα, όχι φυσικά για λόγους φιλευσπλαχνίας.
Το FBI τον παρακολούθησε κι ερεύνησε το παρελθόν του για χρόνια με σκοπό να βρει αιτίες για να τον απελάσει, χωρίς αποτέλεσμα. Συκοφάντες, οδήγησαν το FBI σε μια δεύτερη έρευνα, που κατέληξε στο πουθενά, αλλά οι συκοφαντίες περί “τρέλας”, έγιναν πλέον επίσημα απόρρητα έγγραφα, που τον συνόδευαν και καθόρισαν σε μεγάλο μέρος την αντίδραση κυβερνητικών υπηρεσιών σε κρίσιμα ζητήματα που τον αφορούσαν. Η γνωστή και «αμαρτωλή» Υπηρεσία Τροφών και Φαρμάκων των ΗΠΑ, η FDA, ξόδεψε εκατομμύρια δολάρια ερευνώντας το επιστημονικό του έργο και «ανακρίνοντας» ασθενείς του για να βρει στοιχεία που θα αποδείκνυαν ότι είναι τσαρλατάνος. Τελικά δεν κατάφερε να βρει τίποτα εναντίον του και με ψευδή στοιχεία, όπως φαίνεται από έγγραφά της που ήρθαν στο φως τής δημοσιότητας και με νομικίστικες κατηγορίες κατάφερε να τον κλείσει στη φυλακή, όπου, όπως καταγγέλλουν τα παιδιά του, δολοφονήθηκε.
Ο μεγαλοφυής αυτός επιστήμονας γεννήθηκε το 1897 και πέθανε το 1957. Ως μαθητής τού Φρόιντ υπήρξε ένας από τους πλέον ταλαντούχους και ο πατέρας τής ψυχανάλυσης τον αντάμειψε γι’ αυτό, δίνοντάς του εξέχουσες θέσεις στην Ψυχαναλυτική Κλινική τής Βιέννης, ενώ ήταν ακόμα πολύ νέος, στο ξεκίνημα τής επιστημονικής του καριέρας, παραμερίζοντας άλλους κορυφαίους και ηλικιωμένους συνεργάτες του. Έτσι, εξέθρεψε άθελά του ένα αβυσσαλέο μίσος από εκείνους τους ψυχαναλυτές που ένιωσαν ότι παραμερίστηκαν, μίσος που τον ακολούθησε σε όλη του τη ζωή.
Ο Ράιχ από πολύ νωρίς, ήδη από το ξεκίνημα τής επιστημονικής του καριέρας, είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι η λίμπιντο τού Φρόιντ ήταν πραγματική ενέργεια και όχι μόνο μια έννοια και αυτό κατάφερε να το αποδείξει στην πορεία των επιστημονικών ερευνών του. Η κόκκινη κλωστή που διαπερνά κι ενώνει το έργο του, αλλά και ο θεμέλιος λίθος των ανακαλύψεών του στην ανθρώπινη παθολογία, θα μπορούσε να αποδοθεί με μια απλή πρόταση:
Όσο περισσότερο εμποδισμένη είναι η δυνατότητα ολοκληρωμένου οργασμού και τής συνακόλουθης ενεργειακής εκφόρτισης, τόσο πιο πολύ οξύνονται οι ψυχικές παθήσεις. Αργότερα ανακάλυψε ότι η ανικανότητα ενεργειακής εκτόνωσης συνδέεται και με σωματικές ασθένειες που ονόμασε βιοπάθειες και η παραδοσιακή ιατρική θεωρεί απροσδιόριστης αιτιολογίας.
Ο εμποδισμένος οργασμός ή αλλιώς η ανικανότητα πλήρους ενεργειακής εκφόρτισης προϋποθέτει θωράκιση. Την έννοια τής θωράκισης τη διαμόρφωσε καθώς παρατηρούσε στη διάρκεια τής κλινικής δουλειάς του τη σωματική ακαμψία και συγκινησιακή νέκρα των ασθενών του. Θωράκιση είναι η χρόνια μυϊκή συστολή ομάδων μυώνων, ιστών αλλά και οργάνων. Δημιουργείται κυρίως στα πρώιμα χρόνια, όταν το παιδί καταπνίγει τις ποικίλες συγκινήσεις του.
Ο Ράιχ παρατήρησε πως όταν αφαιρείται η θωράκιση, μέσω τής θεραπευτικής προσέγγισης, που στα αρχικά της στάδια ονόμασε νευροφυτοθεραπεία και στην ολοκλήρωσή της οργονοθεραπεία, τότε η ενέργεια που υπάρχει στον οργανισμό δεσμευμένη πριν στη θωράκιση, κινείται ελεύθερα κι εμφανίζει έναν σωματικό παλμό, πού τον ονόμασε αντανακλαστικό οργασμού.
Η αφαίρεση τής θωράκισης δίνει κατά πολύ βαθύτερη και συγκλονιστικότερη εμπειρία στο ερωτικό αγκάλιασμα, και παράλληλα απαλλάσσει το άτομο από τα νευρωτικά συμπτώματα ή τις ψυχωτικές κρίσεις, όπως και από όλες τις προγενετήσιες καθηλώσεις: Την ομοφυλοφιλία, τις σαδιστικές και μαζοχιστικές τάσεις, την παιδοφιλία, ηδονοβλεψία, επιδειξιομανία, νεκροφιλία κ.α.
Προεκτείνοντας τις παρατηρήσεις του σχετικά με τη θωράκιση στον κοινωνικό χώρο, διαπίστωσε ότι τα θωρακισμένα άτομα γίνονται απαθή, υποχωρητικά, υποτακτικά κι έχουν την ανάγκη καθοδήγησης. Όταν βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας, τότε διαμορφώνουν τυραννική συμπεριφορά, ακριβώς γιατί το βιοσύστημά τους είναι άκαμπτο. Με λίγα λόγια, όπως σημειώνει στα γραπτά του, όσο οι νόμοι τής ζωής είναι διαταραγμένοι στους ανθρώπους, είναι αδύνατο να επικρατήσει οποιαδήποτε αρμονία και αυτοκυβέρνηση στον κοινωνικό χώρο. Το πρόβλημα θα υφίσταται πάντα, όχι επειδή θα υπάρχουν Χίτλερ και Στάλιν που επιθυμούν την εξουσία, αλλά επειδή οι μάζες θα τη δίνουν με τη θέληση τους.
βιόντα:
Αυτά είναι ενεργειακές κύστεις, δηλαδή μεταβατικές μορφές από την άβια στην έμβια ύλη και αντιπροσωπεύουν μια ακόμα κολοσσιαία ανακάλυψη γιατί δίνουν το κλειδί για να ανοίξει η πόρτα τού μεγάλου αινίγματος τής βιογένεσης.
Όταν δημοσιεύτηκε η εργασία του για τα βιόντα, δέχθηκε σκληρές επιθέσεις με πάνω από εκατό λιβελλογραφήματα, ενώ παράλληλα, αυτή η ανακάλυψη αποτέλεσε μια από τις αφορμές που κατηγορήθηκε ως ψυχωτικός. Ο Ράιχ σε όλο εκείνο τον καταιγισμό απάντησε με μια και μόνη πρόταση: «Ελέγξτε και επαναλάβετε τα πειράματά μου». Κανένας από τους συκοφάντες δεν το έκανε.
Ένας επιστημονικός οργανισμός που επαναλαμβάνει συνεχώς τα πειράματά του κι έχει επιβεβαιώσει την αλήθεια των ισχυρισμών του είναι το Αμερικανικό Κολέγιο τής Οργονομίας. Άλλοι ανεξάρτητοι ερευνητές σε όλο τον κόσμο έχουν επιβεβαιώσει επίσης τη συγκλονιστική αλήθεια αυτής τής ανακάλυψής του. Όπως ο καθηγητής Ρότζερ Ντι Τέιγ και η Γαλλική Ακαδημία Επιστημών, η οποία όμως ήθελε να παραλείψει την ενεργειακή ερμηνεία της θεωρίας του κι έτσι δεν ολοκληρώθηκε η συνεργασία με το Ράιχ και η τελική αναγνώριση δεν προχώρησε.
Τα βιόντα τον βοήθησαν να αντιληφθεί ότι η ενέργεια που φωταυγεί γύρω τους, δεν είναι παρά η ίδια η ενέργεια που υπάρχει και στους ζωντανούς οργανισμούς, από το απλό πρωτόζωο έως τον άνθρωπο, καθώς και η ίδια που υπάρχει στην ατμόσφαιρα.
Με χιλιάδες πειράματα που περιγράφονται λεπτομερώς στα βιβλία του, επιβεβαίωσε την ύπαρξη αυτής τής ενέργειας, που στο μεταξύ την ονόμασε «οργόνη», ενώ ανακάλυψε μια συσκευή για να τη συγκεντρώνει, καθώς ερευνούσε τις ιδιότητες των βιόντων.
Τη δυνατότητα αυτής τής συσκευής να συγκεντρώνει την οργόνη την απέδειξε με πολλά πειράματα και κανένα από αυτά δεν έχει αποδειχθεί λάθος μέχρι σήμερα. Τη συσκευή την ονόμασε οργονοθάλαμο και τη χρησιμοποίησε σε πειραματικές έρευνες για τη θεραπευτική αγωγή καρκινοπαθών και άλλων ασθενών με ικανοποιητικά αποτελέσματα.
Στη συνέχεια άρχισε να διαπιστώνει ότι αυτή η ενέργεια, που συγκέντρωνε o οργονοθάλαμος, είχε κινητήρια δύναμη και τελικά κατάφερε να κινήσει ένα μοτέρ. Υπάρχουν πάμπολλες μαρτυρίες για την κίνηση αυτού τού μοτέρ και μεταξύ άλλων υπάρχει και σχετικό φιλμ στο Μουσείο Βίλχελμ Ράιχ, στην κωμόπολη Ρέιντζλι τής πολιτείας Μέιν. (Το ίδιο φιλμ παρουσιάστηκε στη Βιέννη το 2007 και αρχές τού 2008, με αφορμή την έκθεση που οργάνωσε το Μουσείο Φρόιντ τιμώντας το έργο του).
Ο διάσημος πρωτοπόρος παιδαγωγός Α. Σ. Νίλ, ιδρυτής τού πασίγνωστου αντιαυταρχικού σχολείου Σάμερχιλ, περιέγραψε ως εξής το γεγονός: «Πριν δέκα χρόνια στη Μέιν είδα ένα μικρό κινητήρα να κινείται όταν συνδεόταν με έναν οργονοσυσσωρευτή. «Η δύναμη τού μέλλοντος» φώναξε γελαστός ο Ράιχ».
Πράγματι, είναι ακριβώς έτσι. Η οργόνη είναι η δύναμη τού μέλλοντος. Αυτή είναι η ανεξάντλητη ενέργεια που θα τροφοδοτεί την ανθρωπότητα και παράλληλα, από τη στιγμή που θα αφεθεί να ρέει ανεμπόδιστη στους ανθρώπους, θα βγάλει τον κόσμο από την περίοδο τής βαρβαρότητας και θα τον περάσει στην πραγματική ιστορία τού πολιτισμού.
Όμως, δυστυχώς, κανείς δε γνωρίζει πώς λειτουργεί ο κινητήρας οργόνης. Ο Ράιχ φοβούμενος την εκμετάλλευση αυτής τής ανακάλυψης από διαταραγμένα άτομα, κράτησε μυστικό ένα παράγοντα Υ. Ο μόνος, που ίσως γνωρίζει το μυστικό αυτό, είναι ο βοηθός τού Γουίλιαμ Γουάσιγκτον, ο οποίος εξαφανίστηκε μυστηριωδώς, παίρνοντας μαζί του κι έναν οργονοκινητήρα.
Προεκτείνοντας τις έρευνές του ο Ράιχ θέλησε να δει αν η οργόνη έχει τη δύναμη να δρα ως αντίδοτο στη ραδιενέργεια και να την εξουδετερώνει. Έβαλε ένα μιλιγκράμ ραδίου σ’ ένα συσσωρευτή οργόνης και τα αποτελέσματα ήταν αντίθετα των προσδοκιών του, αλλά παρ’ όλα αυτά καταπληκτικά. Η αλληλεπίδραση τού ραδίου με τη συγκεντρωμένη οργόνη μέσα στον οργονοθάλαμο, έκανε την περιοχή να μοιάζει βομβαρδισμένη με ατομική βόμβα και προκάλεσε σοβαρά προβλήματα υγείας στους συνεργάτες του, αλλά και στον ίδιο. Αυτό το πείραμα κατέδειξε, ότι η ραδιενέργεια είναι διπλά καταστροφική. Όχι μόνο από την άμεση ακτινοβολία, αλλά και από την υπερβολικά μεγάλη διέγερση που προκαλεί στην οργόνη. Αυτή τη διέγερση την ονόμασε όρανουρ και την επακόλουθη ακινητοποίηση και «θάνατο» τής οργόνης το ονόμασε DOR (Deadly Orgone Radiation).
Μια παρενέργεια αυτού τού πειράματος – η θανατηφόρα οργόνη – που έμεινε πάνω από την περιοχή όπου πραγματοποιήθηκε το προαναφερόμενο πείραμα, έσπρωξε τον Ράιχ να κάνει μια ακόμα ανακάλυψη, στην προσπάθειά του να διώξει αυτή τη θανατηφόρα ενέργεια. Ανακάλυψε μια συσκευή που με κατάλληλους χειρισμούς μπορεί να επιδρά στον καιρό. Ο Ράιχ βρήκε ότι ο νεφοδιαλυτής, έτσι ονόμασε αυτή τη συσκευή, μπορεί να σταματά την ερημοποίηση τής Γης, να διακόπτει την ξηρασία και να αλλάζει διάφορα άλλα μετεωρολογικά φαινόμενα.
Υπάρχουν πολλές ακόμα ανακαλύψεις τού Ράιχ που δεν θα αναφερθούμε σ’ αυτές. Δεν αναιρούν σε τίποτα όσες προαναφέρθηκαν. Αντίθετα, δένουν αρμονικά μαζί τους σχηματίζοντας το πανόραμα τού τεράστιου έργου του. Αξίζει να γνωρίζουμε ότι αυτή η μέγιστη προσφορά στην ανθρωπότητα – που μόλις τώρα αρχίζει να κατανοείται – έγινε στη διάρκεια τής ζωής ενός ανθρώπου, που πέρασε μια φοβερά ταραχώδη ζωή.
Ο Ράιχ έζησε σε εφτά κράτη. Διώχθηκε από κρυφούς και φανερούς μηχανισμούς καταστολής έξι κρατών. Συκοφαντήθηκε πέρα από κάθε όριο. Οι ανακαλύψεις του παρερμηνεύθηκαν ωμά ή χρησιμοποιήθηκαν διαστρεβλωμένες από διάφορους ετερόκλητους και άσχετους διαδόχους τού έργου του. Παντρεύτηκε τρεις φορές κι έκανε τρία παιδιά. Εκτός από τις λαμπρές σπουδές του στην ιατρική, απέκτησε βαθιά γνώση στην ψυχολογία, κοινωνιολογία, βιολογία, βακτηριολογία, παθολογία, μαθηματικά, φυσική, χημεία, μηχανική, μετεωρολογία και αστρονομία. Εξελίχθηκε σε ικανότατο και ταλαντούχο ζωγράφο, γλύπτη και συγγραφέα, ενώ έπαιζε όργανο και συνέθετε μουσική. Προς το τέλος τής ζωής του ασχολήθηκε εμπεριστατωμένα με τα νομικά, που είχε ξεκινήσει να σπουδάσει και εγκατέλειψε για χάρη της ιατρικής. Ακόμα, θεμελίωσε μια νέα επιστήμη, την Οργονομία, που ερμηνεύει και μελετά τους νόμους κίνησης τής οργόνης ατομικά στον κάθε άνθρωπο, συνολικά στην κοινωνία και γενικότερα στη φύση.
Έχει γράψει εκατοντάδες άρθρα, δεκάδες βιβλία και περιμένει τους ερευνητές ασύλληπτος σε έκταση όγκος αρχείων, που είδαν το φως τής δημοσιότητας το 2007, με το άνοιγμα των αρχείων του, 50 χρόνια από το θάνατό του, όπως είχε ζητήσει ο ίδιος να γίνει με τη διαθήκη του.
Ο Βίλχελμ Ράιχ ήταν ο άνθρωπος που είχε ασυνήθιστο μυαλό καταφέρνοντας να αναλύσει το ολοφάνερο, δηλαδή τον ενεργειακό παλμό στην έμβια και άβια φύση, καθώς και τις σημαντικότατες προεκτάσεις του στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Για τις θεωρίες και τις ανακαλύψεις του που θα αναφερθούμε στη συνέχεια, εκδιώχθηκε από έξι κράτη. Διεγράφη από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα τής Δανίας. Διεγράφη από το Κομουνιστικό Κόμμα Γερμανίας και διεγράφη επίσης από το Κομουνιστικό Κόμμα Δανίας κι ας μην ήταν μέλος σε αυτό.
Οι φασίστες τον θεώρησαν κομουνιστή και πράκτορα τής Μόσχας. Οι κομουνιστές τον θεώρησαν αντεπαναστάτη και πράκτορα τής αστικής τάξης και εξαπέλυσαν πράκτορες και συμπαθούντες τον κομουνισμό για να τον εξοντώσουν. Οι ψυχαναλυτές τής εποχής του τον θεώρησαν “παρανοϊκό”, ή αιρετικό, τον αποκαλούσαν «προφήτη τού καλύτερου οργασμού» και τον διέγραψαν με μεθοδευμένες ραδιουργίες από την Διεθνή Ψυχαναλυτική Ένωση. Πενήντα χρόνια μετά το θάνατό του, το 2007, το Μουσείο Φρόιντ κάνοντας στροφή 180 μοιρών τον τίμησε με εντυπωσιακή έκθεση στη Βιέννη, αναγνωρίζοντας την τεράστια συμβολή του στις κοινωνικές επιστήμες. Οι φαρμακοβιομηχανίες τον φοβήθηκαν και η Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας των ΗΠΑ εξέφρασε στεναγμό ανακούφισης όταν κλείστηκε στη φυλακή.
Οι κολοσσιαίες ανακαλύψεις του, που ήταν πολύ πλατιές για το στενό μυαλό των ανθρώπων εκείνης τής εποχής – ίσως και των σημερινών – έγιναν αφορμή να θεωρηθεί από πολλούς τρελός. Άλλοι, απολύτως συνειδητά και με γκεμπελικό τρόπο διέδωσαν παρόμοιες φήμες. Ο Ράιχ αποτελεί μοναδική περίπτωση επιστήμονα στην καταγραμμένη ιστορία τού «πολιτισμού» μας, που η προσωπικότητά του βιτριολικά δυσφημίστηκε, και το επιστημονικό του έργο δέχθηκε λυσσασμένη επίθεση από εντελώς διαφορετικά οργανωμένα συμφέροντα και ομάδες ανθρώπων. Για παράδειγμα, τα βιβλία του απαγορεύτηκαν στη Σοβιετική Ένωση, κάηκαν και απαγορεύτηκαν στη ναζιστική Γερμανία και κάηκαν και απαγορεύτηκαν στο λίκνο της ελευθερίας και ασυδοσίας τις Ηνωμένες Πολιτείες τής Αμερικής.
Την αρχή έκαναν τα κομουνιστικά κόμματα απαγορεύοντας την διακίνηση των βιβλίων του σε Γερμανία, Αυστρία και ΕΣΣΔ. Τη σκυτάλη πήραν οι ναζί, απαγορεύοντας και καίγοντάς τα. Ακολούθησε η Αμερική με ισοπεδωτικές τακτικές. Απαγόρευσε τα βιβλία του, τα έκαψε(!) κατέστρεψε επιστημονικές του συσκευές, απαγόρευσε οποιαδήποτε περαιτέρω εφαρμογή ανακαλύψεών του σε ανθρώπους, και το απίστευτο απαγορεύτηκε οποιαδήποτε συνέχιση ερευνών και πειραμάτων ακόμα και σε ζώα, όχι φυσικά για λόγους φιλευσπλαχνίας.
Το FBI τον παρακολούθησε κι ερεύνησε το παρελθόν του για χρόνια με σκοπό να βρει αιτίες για να τον απελάσει, χωρίς αποτέλεσμα. Συκοφάντες, οδήγησαν το FBI σε μια δεύτερη έρευνα, που κατέληξε στο πουθενά, αλλά οι συκοφαντίες περί “τρέλας”, έγιναν πλέον επίσημα απόρρητα έγγραφα, που τον συνόδευαν και καθόρισαν σε μεγάλο μέρος την αντίδραση κυβερνητικών υπηρεσιών σε κρίσιμα ζητήματα που τον αφορούσαν. Η γνωστή και «αμαρτωλή» Υπηρεσία Τροφών και Φαρμάκων των ΗΠΑ, η FDA, ξόδεψε εκατομμύρια δολάρια ερευνώντας το επιστημονικό του έργο και «ανακρίνοντας» ασθενείς του για να βρει στοιχεία που θα αποδείκνυαν ότι είναι τσαρλατάνος. Τελικά δεν κατάφερε να βρει τίποτα εναντίον του και με ψευδή στοιχεία, όπως φαίνεται από έγγραφά της που ήρθαν στο φως τής δημοσιότητας και με νομικίστικες κατηγορίες κατάφερε να τον κλείσει στη φυλακή, όπου, όπως καταγγέλλουν τα παιδιά του, δολοφονήθηκε.
Ο μεγαλοφυής αυτός επιστήμονας γεννήθηκε το 1897 και πέθανε το 1957. Ως μαθητής τού Φρόιντ υπήρξε ένας από τους πλέον ταλαντούχους και ο πατέρας τής ψυχανάλυσης τον αντάμειψε γι’ αυτό, δίνοντάς του εξέχουσες θέσεις στην Ψυχαναλυτική Κλινική τής Βιέννης, ενώ ήταν ακόμα πολύ νέος, στο ξεκίνημα τής επιστημονικής του καριέρας, παραμερίζοντας άλλους κορυφαίους και ηλικιωμένους συνεργάτες του. Έτσι, εξέθρεψε άθελά του ένα αβυσσαλέο μίσος από εκείνους τους ψυχαναλυτές που ένιωσαν ότι παραμερίστηκαν, μίσος που τον ακολούθησε σε όλη του τη ζωή.
Ο Ράιχ από πολύ νωρίς, ήδη από το ξεκίνημα τής επιστημονικής του καριέρας, είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι η λίμπιντο τού Φρόιντ ήταν πραγματική ενέργεια και όχι μόνο μια έννοια και αυτό κατάφερε να το αποδείξει στην πορεία των επιστημονικών ερευνών του. Η κόκκινη κλωστή που διαπερνά κι ενώνει το έργο του, αλλά και ο θεμέλιος λίθος των ανακαλύψεών του στην ανθρώπινη παθολογία, θα μπορούσε να αποδοθεί με μια απλή πρόταση:
Όσο περισσότερο εμποδισμένη είναι η δυνατότητα ολοκληρωμένου οργασμού και τής συνακόλουθης ενεργειακής εκφόρτισης, τόσο πιο πολύ οξύνονται οι ψυχικές παθήσεις. Αργότερα ανακάλυψε ότι η ανικανότητα ενεργειακής εκτόνωσης συνδέεται και με σωματικές ασθένειες που ονόμασε βιοπάθειες και η παραδοσιακή ιατρική θεωρεί απροσδιόριστης αιτιολογίας.
Ο εμποδισμένος οργασμός ή αλλιώς η ανικανότητα πλήρους ενεργειακής εκφόρτισης προϋποθέτει θωράκιση. Την έννοια τής θωράκισης τη διαμόρφωσε καθώς παρατηρούσε στη διάρκεια τής κλινικής δουλειάς του τη σωματική ακαμψία και συγκινησιακή νέκρα των ασθενών του. Θωράκιση είναι η χρόνια μυϊκή συστολή ομάδων μυώνων, ιστών αλλά και οργάνων. Δημιουργείται κυρίως στα πρώιμα χρόνια, όταν το παιδί καταπνίγει τις ποικίλες συγκινήσεις του.
Ο Ράιχ παρατήρησε πως όταν αφαιρείται η θωράκιση, μέσω τής θεραπευτικής προσέγγισης, που στα αρχικά της στάδια ονόμασε νευροφυτοθεραπεία και στην ολοκλήρωσή της οργονοθεραπεία, τότε η ενέργεια που υπάρχει στον οργανισμό δεσμευμένη πριν στη θωράκιση, κινείται ελεύθερα κι εμφανίζει έναν σωματικό παλμό, πού τον ονόμασε αντανακλαστικό οργασμού.
Η αφαίρεση τής θωράκισης δίνει κατά πολύ βαθύτερη και συγκλονιστικότερη εμπειρία στο ερωτικό αγκάλιασμα, και παράλληλα απαλλάσσει το άτομο από τα νευρωτικά συμπτώματα ή τις ψυχωτικές κρίσεις, όπως και από όλες τις προγενετήσιες καθηλώσεις: Την ομοφυλοφιλία, τις σαδιστικές και μαζοχιστικές τάσεις, την παιδοφιλία, ηδονοβλεψία, επιδειξιομανία, νεκροφιλία κ.α.
Προεκτείνοντας τις παρατηρήσεις του σχετικά με τη θωράκιση στον κοινωνικό χώρο, διαπίστωσε ότι τα θωρακισμένα άτομα γίνονται απαθή, υποχωρητικά, υποτακτικά κι έχουν την ανάγκη καθοδήγησης. Όταν βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας, τότε διαμορφώνουν τυραννική συμπεριφορά, ακριβώς γιατί το βιοσύστημά τους είναι άκαμπτο. Με λίγα λόγια, όπως σημειώνει στα γραπτά του, όσο οι νόμοι τής ζωής είναι διαταραγμένοι στους ανθρώπους, είναι αδύνατο να επικρατήσει οποιαδήποτε αρμονία και αυτοκυβέρνηση στον κοινωνικό χώρο. Το πρόβλημα θα υφίσταται πάντα, όχι επειδή θα υπάρχουν Χίτλερ και Στάλιν που επιθυμούν την εξουσία, αλλά επειδή οι μάζες θα τη δίνουν με τη θέληση τους.
βιόντα:
Αυτά είναι ενεργειακές κύστεις, δηλαδή μεταβατικές μορφές από την άβια στην έμβια ύλη και αντιπροσωπεύουν μια ακόμα κολοσσιαία ανακάλυψη γιατί δίνουν το κλειδί για να ανοίξει η πόρτα τού μεγάλου αινίγματος τής βιογένεσης.
Όταν δημοσιεύτηκε η εργασία του για τα βιόντα, δέχθηκε σκληρές επιθέσεις με πάνω από εκατό λιβελλογραφήματα, ενώ παράλληλα, αυτή η ανακάλυψη αποτέλεσε μια από τις αφορμές που κατηγορήθηκε ως ψυχωτικός. Ο Ράιχ σε όλο εκείνο τον καταιγισμό απάντησε με μια και μόνη πρόταση: «Ελέγξτε και επαναλάβετε τα πειράματά μου». Κανένας από τους συκοφάντες δεν το έκανε.
Ένας επιστημονικός οργανισμός που επαναλαμβάνει συνεχώς τα πειράματά του κι έχει επιβεβαιώσει την αλήθεια των ισχυρισμών του είναι το Αμερικανικό Κολέγιο τής Οργονομίας. Άλλοι ανεξάρτητοι ερευνητές σε όλο τον κόσμο έχουν επιβεβαιώσει επίσης τη συγκλονιστική αλήθεια αυτής τής ανακάλυψής του. Όπως ο καθηγητής Ρότζερ Ντι Τέιγ και η Γαλλική Ακαδημία Επιστημών, η οποία όμως ήθελε να παραλείψει την ενεργειακή ερμηνεία της θεωρίας του κι έτσι δεν ολοκληρώθηκε η συνεργασία με το Ράιχ και η τελική αναγνώριση δεν προχώρησε.
Τα βιόντα τον βοήθησαν να αντιληφθεί ότι η ενέργεια που φωταυγεί γύρω τους, δεν είναι παρά η ίδια η ενέργεια που υπάρχει και στους ζωντανούς οργανισμούς, από το απλό πρωτόζωο έως τον άνθρωπο, καθώς και η ίδια που υπάρχει στην ατμόσφαιρα.
Με χιλιάδες πειράματα που περιγράφονται λεπτομερώς στα βιβλία του, επιβεβαίωσε την ύπαρξη αυτής τής ενέργειας, που στο μεταξύ την ονόμασε «οργόνη», ενώ ανακάλυψε μια συσκευή για να τη συγκεντρώνει, καθώς ερευνούσε τις ιδιότητες των βιόντων.
Τη δυνατότητα αυτής τής συσκευής να συγκεντρώνει την οργόνη την απέδειξε με πολλά πειράματα και κανένα από αυτά δεν έχει αποδειχθεί λάθος μέχρι σήμερα. Τη συσκευή την ονόμασε οργονοθάλαμο και τη χρησιμοποίησε σε πειραματικές έρευνες για τη θεραπευτική αγωγή καρκινοπαθών και άλλων ασθενών με ικανοποιητικά αποτελέσματα.
Στη συνέχεια άρχισε να διαπιστώνει ότι αυτή η ενέργεια, που συγκέντρωνε o οργονοθάλαμος, είχε κινητήρια δύναμη και τελικά κατάφερε να κινήσει ένα μοτέρ. Υπάρχουν πάμπολλες μαρτυρίες για την κίνηση αυτού τού μοτέρ και μεταξύ άλλων υπάρχει και σχετικό φιλμ στο Μουσείο Βίλχελμ Ράιχ, στην κωμόπολη Ρέιντζλι τής πολιτείας Μέιν. (Το ίδιο φιλμ παρουσιάστηκε στη Βιέννη το 2007 και αρχές τού 2008, με αφορμή την έκθεση που οργάνωσε το Μουσείο Φρόιντ τιμώντας το έργο του).
Ο διάσημος πρωτοπόρος παιδαγωγός Α. Σ. Νίλ, ιδρυτής τού πασίγνωστου αντιαυταρχικού σχολείου Σάμερχιλ, περιέγραψε ως εξής το γεγονός: «Πριν δέκα χρόνια στη Μέιν είδα ένα μικρό κινητήρα να κινείται όταν συνδεόταν με έναν οργονοσυσσωρευτή. «Η δύναμη τού μέλλοντος» φώναξε γελαστός ο Ράιχ».
Πράγματι, είναι ακριβώς έτσι. Η οργόνη είναι η δύναμη τού μέλλοντος. Αυτή είναι η ανεξάντλητη ενέργεια που θα τροφοδοτεί την ανθρωπότητα και παράλληλα, από τη στιγμή που θα αφεθεί να ρέει ανεμπόδιστη στους ανθρώπους, θα βγάλει τον κόσμο από την περίοδο τής βαρβαρότητας και θα τον περάσει στην πραγματική ιστορία τού πολιτισμού.
Όμως, δυστυχώς, κανείς δε γνωρίζει πώς λειτουργεί ο κινητήρας οργόνης. Ο Ράιχ φοβούμενος την εκμετάλλευση αυτής τής ανακάλυψης από διαταραγμένα άτομα, κράτησε μυστικό ένα παράγοντα Υ. Ο μόνος, που ίσως γνωρίζει το μυστικό αυτό, είναι ο βοηθός τού Γουίλιαμ Γουάσιγκτον, ο οποίος εξαφανίστηκε μυστηριωδώς, παίρνοντας μαζί του κι έναν οργονοκινητήρα.
Προεκτείνοντας τις έρευνές του ο Ράιχ θέλησε να δει αν η οργόνη έχει τη δύναμη να δρα ως αντίδοτο στη ραδιενέργεια και να την εξουδετερώνει. Έβαλε ένα μιλιγκράμ ραδίου σ’ ένα συσσωρευτή οργόνης και τα αποτελέσματα ήταν αντίθετα των προσδοκιών του, αλλά παρ’ όλα αυτά καταπληκτικά. Η αλληλεπίδραση τού ραδίου με τη συγκεντρωμένη οργόνη μέσα στον οργονοθάλαμο, έκανε την περιοχή να μοιάζει βομβαρδισμένη με ατομική βόμβα και προκάλεσε σοβαρά προβλήματα υγείας στους συνεργάτες του, αλλά και στον ίδιο. Αυτό το πείραμα κατέδειξε, ότι η ραδιενέργεια είναι διπλά καταστροφική. Όχι μόνο από την άμεση ακτινοβολία, αλλά και από την υπερβολικά μεγάλη διέγερση που προκαλεί στην οργόνη. Αυτή τη διέγερση την ονόμασε όρανουρ και την επακόλουθη ακινητοποίηση και «θάνατο» τής οργόνης το ονόμασε DOR (Deadly Orgone Radiation).
Μια παρενέργεια αυτού τού πειράματος – η θανατηφόρα οργόνη – που έμεινε πάνω από την περιοχή όπου πραγματοποιήθηκε το προαναφερόμενο πείραμα, έσπρωξε τον Ράιχ να κάνει μια ακόμα ανακάλυψη, στην προσπάθειά του να διώξει αυτή τη θανατηφόρα ενέργεια. Ανακάλυψε μια συσκευή που με κατάλληλους χειρισμούς μπορεί να επιδρά στον καιρό. Ο Ράιχ βρήκε ότι ο νεφοδιαλυτής, έτσι ονόμασε αυτή τη συσκευή, μπορεί να σταματά την ερημοποίηση τής Γης, να διακόπτει την ξηρασία και να αλλάζει διάφορα άλλα μετεωρολογικά φαινόμενα.
Υπάρχουν πολλές ακόμα ανακαλύψεις τού Ράιχ που δεν θα αναφερθούμε σ’ αυτές. Δεν αναιρούν σε τίποτα όσες προαναφέρθηκαν. Αντίθετα, δένουν αρμονικά μαζί τους σχηματίζοντας το πανόραμα τού τεράστιου έργου του. Αξίζει να γνωρίζουμε ότι αυτή η μέγιστη προσφορά στην ανθρωπότητα – που μόλις τώρα αρχίζει να κατανοείται – έγινε στη διάρκεια τής ζωής ενός ανθρώπου, που πέρασε μια φοβερά ταραχώδη ζωή.
Ο Ράιχ έζησε σε εφτά κράτη. Διώχθηκε από κρυφούς και φανερούς μηχανισμούς καταστολής έξι κρατών. Συκοφαντήθηκε πέρα από κάθε όριο. Οι ανακαλύψεις του παρερμηνεύθηκαν ωμά ή χρησιμοποιήθηκαν διαστρεβλωμένες από διάφορους ετερόκλητους και άσχετους διαδόχους τού έργου του. Παντρεύτηκε τρεις φορές κι έκανε τρία παιδιά. Εκτός από τις λαμπρές σπουδές του στην ιατρική, απέκτησε βαθιά γνώση στην ψυχολογία, κοινωνιολογία, βιολογία, βακτηριολογία, παθολογία, μαθηματικά, φυσική, χημεία, μηχανική, μετεωρολογία και αστρονομία. Εξελίχθηκε σε ικανότατο και ταλαντούχο ζωγράφο, γλύπτη και συγγραφέα, ενώ έπαιζε όργανο και συνέθετε μουσική. Προς το τέλος τής ζωής του ασχολήθηκε εμπεριστατωμένα με τα νομικά, που είχε ξεκινήσει να σπουδάσει και εγκατέλειψε για χάρη της ιατρικής. Ακόμα, θεμελίωσε μια νέα επιστήμη, την Οργονομία, που ερμηνεύει και μελετά τους νόμους κίνησης τής οργόνης ατομικά στον κάθε άνθρωπο, συνολικά στην κοινωνία και γενικότερα στη φύση.
Έχει γράψει εκατοντάδες άρθρα, δεκάδες βιβλία και περιμένει τους ερευνητές ασύλληπτος σε έκταση όγκος αρχείων, που είδαν το φως τής δημοσιότητας το 2007, με το άνοιγμα των αρχείων του, 50 χρόνια από το θάνατό του, όπως είχε ζητήσει ο ίδιος να γίνει με τη διαθήκη του.
Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011
Και πτωχοί και γελοίοι
Και πτωχοί και γελοίοι
Γρηγόρης Νικολόπουλος
Απο τον Νοέμβριο του 2009 που καταλάβαμε οτι έχουμε πρόβλημα, μέχρι σήμερα, το μόνο πράγμα με το οποίο ασχολούμαστε είναι το πώς θα βρούμε δανεικά. Λογικό λοιπόν είναι οτι το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να αυξάνουμε το χρέος μας. Και φυσικά θα συνεχίσουμε να το αυξάνουμε και να βυθιζόμαστε διαρκώς σε νέα χρέη και σε νέα κρίση, όσο αναζητούμε και καταφέρνουμε να παίρνουμε δανεικά. Επίσης, εντυπωσιακό είναι το γεγονός οτι ακόμη και για να ξεπληρώσουμε τα δανεικά και να μειώσουμε το χρέος μας, η «λύση» που συζητάμε είναι η πώληση της περιουσίας της χώρας μας. Απλώς διαφωνούμε ώς προς το ποιά «ασημικά» θα πουλήσουμε. Της γιαγιάς ή του παππού;
Φανταστείτε το ελληνικό μοντέλο σαν ένα νοικοκυριό υπερχρεωμένο, με κάρτες, στεγαστικό, καταναλωτικό, διακοποδάνειο, δάνειο σπουδών, δάνειο για αυτοκίνητο και που έχει απλήρωτο το ηλεκτρικό και το νερό. Και φανταστείτε την οικογενειακή κουβέντα, όταν ο πατέρας κάθεται κάθε μέρα σπίτι και συζητάει με την υπόλοιπη οικογένεια το που θα βρεί δανεικά, οτι η ανοχή των συγγενών και φίλων έχει τελειώσει, οτι όλοι τον αποφεύγουν, αλλά οτι εν πάσει περιπτώσει ξαναβρήκε δανεικά απο έναν παλιό συμμαθητή που πέτυχε τυχαία στο δρόμο. Και η συζήτηση επεκτείνεται στο αν θα πουληθεί το σπίτι ή το αυτοκίνητο ή η δεύτερη τηελόραση για να ξεχρεώσει κάποιους ώστε να του ξαναδανείσουν. Φυσικά, ούτε ο πατέρας, ούτε η μητέρα, ούτε τα παιδιά σκέφτονται να βρούν δουλειά. Και δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια η πρόθεση να γυρίσουν στο χωριό και να καλλιεργήσουν τα χωράφια, αλλά επιμένουν να μένουν στην Αθήνα, στο διαμέρισμα, χωρίς να δουλεύουν και να ψάχνουν όλη μέρα στους δρόμους για δανεικά. Που θα καταλήξει αυτή η οικογένεια; Προφανώς στην πτώχευση.
Αυτή είναι η εικόνα της Ελλάδας σήμερα. Έτσι λειτουργούμε τώρα. Και φυσικά, είτε θα οδηγηθούμε στην πτώχευση είτε θα μας πάρουν και το σπίτι αν συνεχίσουμε έτσι και μετά θα οδηγηθούμε νομοτελειακά στην πτώχευση.
Πρέπει αμέσως να αλλάξουμε τακτική. Και ποιά είναι η ενδεδειγμένη τακτική; Να προσπαθήσουμε να παράγουμε φθηνότερα και καλύτερα και να εξάγουμε τα προιόντα και τις υπηρεσίες μας στο εξωτερικό. Μόνο έτσι θα βρούμε χρήματα για να επιζήσουμε και να ξεπληρώσουμε τα δάνεια μας.
Όποιο σενάριο και αν επιλέξουμε μεταξύ των δυο ορατών (δηλαδή της εφαρμογής του μνημονίου έναντι δανεικών ή της πτώχευσης και της επιστροφής στη δραχμή) θα καταλήξουμε στον ίδιο παρονομαστή: Θα πρέπει να εξάγουμε για να πάρουμε χρήματα και να ξεχρεώσουμε, διότι τα δανεικά έχουν τελειώσει και δεν θα ξαναβρούμε για πολύ καιρό, το ίδιο και οι επιδοτήσεις. Και επειδή υπάρχουν μόνο τρείς τρόποι να βρείς λεφτά (και αυτοί είναι : δανεικά, επιδοτήσεις, εξαγωγές), καθώς τα δανεικά και οι επιδοτήσεις τελείωσαν υπάρχει πλέον μόνο ένας, δηλαδή εξαγωγές.
Τόσο η προσπάθεια της κυβέρνησης όσο και η προσπάθεια του ιδιωτικού τομέα, αλλά και οι ατομικές προσπάθειες όλων μας, σε αυτόν και μόνο το στόχο θα έπρεπε να είναι προσανατολισμένες. Στην αύξηση των εξαγωγών.
Πολλοί υποστηρίζουν – βάσιμα- ότι με το ακριβό ευρώ και το υψηλό κόστος εργασίας στην Ελλάδα, είναι δύσκολο να παράγεις προιόν που να μπορεί να ανταγωνισθεί στο εξωτερικό τα φθηνότερα προιόντα των τρίτων χωρών. Πράγματι είναι δύσκολο. Αλλά η Ελλάδα διαθέτει προιόντα – πχ τουρισμό και αγροτικά – πολύ υψηλής ποιότητας, σχεδόν μοναδικά στον κόσμο.
Πάντα υπάρχουν αγοραστές για αυτά, αρκεί να προσπαθήσεις να τους τα πουλήσεις. Προσπαθούμε; Όχι. Τα ξενοδοχεία μας είναι γεμάτα τρείς μήνες, όταν θα μπορούσαν να γεμίζουν ολόκληρο το χρόνο. Το λάδι μας, το αγοράζουν τζάμπα απο τους Έλληνες παραγωγούς οι Ιταλοί, το συσκευάζουν και το πουλάνε πανάκριβα ώς ιταλικό σε ολόκληρο τον κόσμο. Το ίδιο συμβαίνει και με πλήθος άλλων προιόντων.
Γιατί εμείς δεν τα καταφέρνουμε; Διότι δεν προσπαθούμε καν. Για να πουλήσεις κάτι πρέπει να ξέρεις τον αγοραστή. Εμείς αρκούμεθα στο ότι ξέρουμε τον παραγωγό. Οι παπούδες μας ( όλων μας) παράγουν το καλύτερο λάδι του κόσμου και μένουν στο ωραιότερο χωριό του κόσμου. Όμως το λάδι το παίρνουν «οι κλέφτες οι μεσάζοντες για λιγότερο απο 2 ευρώ το λίτρο και το πουλάνε για 10 ευρώ τα 250 γραμμάρια στην Αγγλία» και το χωριό «έχει δυο μήνες τουρισμό, γιατί μετά το ξενοδοχείο κλείνει».
Έτσι δεν γίνεται δουλειά. Για να γίνει η δουλειά, παίρνεις το βαλιτσάκι σου και πηγαίνεις στς αγορές και γνωρίζεις τους αγοραστές, ώστε να μπορείς να τους πουλήσεις απευθείας το λάδι χωρίς τους μεσάζοντες, Έλληνες ή Ιταλούς. Και για να γεμίσει το ξενοδοχείο, καταρχήν το κρατάς ανοικτό και το προωθείς μέσω ίντερνετ ή μέσω τουριστικών πρακτορείων. Και αν τα μεγάλα σούπερ μάρκετ που παίρνουν το λάδι και οι μεγάλοι τουριστικοί οργανισμοί που στέλνουν μαζικά τουρίστες σε συγκεκριμένες χώρες ανάλογα με την εποχή, είναι απροσπέλατοι, πας στους μικρότερους και σε ειδικούς αγοραστές. Θα σου «βγεί η Παναγία;». Ναι, θα σου βγεί.
Όμως το να κάθεσαι και να παρακαλάς για δανεικά μέχρι να πτωχεύσεις, είναι γελοίο. Και ακόμη ποιο γελοίο είναι να εκνευρίζεσαι κιόλας, να τους βρίζεις όλους και επειδή είσαι τζάμπα μάγκας και στην πραγματικότητα δεν μπορείς να τα βάλεις με κανέναν, να βγάζεις την οργή σου στην ίδια σου τη χώρα καταστρέφοντας την κεντρική πλατεία και τα δημόσια κτήρια, αποκλείοντας τα λιμάνια στο μέσον της τουριστικής περιόδου και κλείνοντας τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους. Έτσι το μόνο που θα καταφέρεις είναι να γελοιοποιηθείς και να πτωχεύσεις μια ώρα αρχήτερα.
Γρηγόρης Νικολόπουλος
Απο τον Νοέμβριο του 2009 που καταλάβαμε οτι έχουμε πρόβλημα, μέχρι σήμερα, το μόνο πράγμα με το οποίο ασχολούμαστε είναι το πώς θα βρούμε δανεικά. Λογικό λοιπόν είναι οτι το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να αυξάνουμε το χρέος μας. Και φυσικά θα συνεχίσουμε να το αυξάνουμε και να βυθιζόμαστε διαρκώς σε νέα χρέη και σε νέα κρίση, όσο αναζητούμε και καταφέρνουμε να παίρνουμε δανεικά. Επίσης, εντυπωσιακό είναι το γεγονός οτι ακόμη και για να ξεπληρώσουμε τα δανεικά και να μειώσουμε το χρέος μας, η «λύση» που συζητάμε είναι η πώληση της περιουσίας της χώρας μας. Απλώς διαφωνούμε ώς προς το ποιά «ασημικά» θα πουλήσουμε. Της γιαγιάς ή του παππού;
Φανταστείτε το ελληνικό μοντέλο σαν ένα νοικοκυριό υπερχρεωμένο, με κάρτες, στεγαστικό, καταναλωτικό, διακοποδάνειο, δάνειο σπουδών, δάνειο για αυτοκίνητο και που έχει απλήρωτο το ηλεκτρικό και το νερό. Και φανταστείτε την οικογενειακή κουβέντα, όταν ο πατέρας κάθεται κάθε μέρα σπίτι και συζητάει με την υπόλοιπη οικογένεια το που θα βρεί δανεικά, οτι η ανοχή των συγγενών και φίλων έχει τελειώσει, οτι όλοι τον αποφεύγουν, αλλά οτι εν πάσει περιπτώσει ξαναβρήκε δανεικά απο έναν παλιό συμμαθητή που πέτυχε τυχαία στο δρόμο. Και η συζήτηση επεκτείνεται στο αν θα πουληθεί το σπίτι ή το αυτοκίνητο ή η δεύτερη τηελόραση για να ξεχρεώσει κάποιους ώστε να του ξαναδανείσουν. Φυσικά, ούτε ο πατέρας, ούτε η μητέρα, ούτε τα παιδιά σκέφτονται να βρούν δουλειά. Και δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια η πρόθεση να γυρίσουν στο χωριό και να καλλιεργήσουν τα χωράφια, αλλά επιμένουν να μένουν στην Αθήνα, στο διαμέρισμα, χωρίς να δουλεύουν και να ψάχνουν όλη μέρα στους δρόμους για δανεικά. Που θα καταλήξει αυτή η οικογένεια; Προφανώς στην πτώχευση.
Αυτή είναι η εικόνα της Ελλάδας σήμερα. Έτσι λειτουργούμε τώρα. Και φυσικά, είτε θα οδηγηθούμε στην πτώχευση είτε θα μας πάρουν και το σπίτι αν συνεχίσουμε έτσι και μετά θα οδηγηθούμε νομοτελειακά στην πτώχευση.
Πρέπει αμέσως να αλλάξουμε τακτική. Και ποιά είναι η ενδεδειγμένη τακτική; Να προσπαθήσουμε να παράγουμε φθηνότερα και καλύτερα και να εξάγουμε τα προιόντα και τις υπηρεσίες μας στο εξωτερικό. Μόνο έτσι θα βρούμε χρήματα για να επιζήσουμε και να ξεπληρώσουμε τα δάνεια μας.
Όποιο σενάριο και αν επιλέξουμε μεταξύ των δυο ορατών (δηλαδή της εφαρμογής του μνημονίου έναντι δανεικών ή της πτώχευσης και της επιστροφής στη δραχμή) θα καταλήξουμε στον ίδιο παρονομαστή: Θα πρέπει να εξάγουμε για να πάρουμε χρήματα και να ξεχρεώσουμε, διότι τα δανεικά έχουν τελειώσει και δεν θα ξαναβρούμε για πολύ καιρό, το ίδιο και οι επιδοτήσεις. Και επειδή υπάρχουν μόνο τρείς τρόποι να βρείς λεφτά (και αυτοί είναι : δανεικά, επιδοτήσεις, εξαγωγές), καθώς τα δανεικά και οι επιδοτήσεις τελείωσαν υπάρχει πλέον μόνο ένας, δηλαδή εξαγωγές.
Τόσο η προσπάθεια της κυβέρνησης όσο και η προσπάθεια του ιδιωτικού τομέα, αλλά και οι ατομικές προσπάθειες όλων μας, σε αυτόν και μόνο το στόχο θα έπρεπε να είναι προσανατολισμένες. Στην αύξηση των εξαγωγών.
Πολλοί υποστηρίζουν – βάσιμα- ότι με το ακριβό ευρώ και το υψηλό κόστος εργασίας στην Ελλάδα, είναι δύσκολο να παράγεις προιόν που να μπορεί να ανταγωνισθεί στο εξωτερικό τα φθηνότερα προιόντα των τρίτων χωρών. Πράγματι είναι δύσκολο. Αλλά η Ελλάδα διαθέτει προιόντα – πχ τουρισμό και αγροτικά – πολύ υψηλής ποιότητας, σχεδόν μοναδικά στον κόσμο.
Πάντα υπάρχουν αγοραστές για αυτά, αρκεί να προσπαθήσεις να τους τα πουλήσεις. Προσπαθούμε; Όχι. Τα ξενοδοχεία μας είναι γεμάτα τρείς μήνες, όταν θα μπορούσαν να γεμίζουν ολόκληρο το χρόνο. Το λάδι μας, το αγοράζουν τζάμπα απο τους Έλληνες παραγωγούς οι Ιταλοί, το συσκευάζουν και το πουλάνε πανάκριβα ώς ιταλικό σε ολόκληρο τον κόσμο. Το ίδιο συμβαίνει και με πλήθος άλλων προιόντων.
Γιατί εμείς δεν τα καταφέρνουμε; Διότι δεν προσπαθούμε καν. Για να πουλήσεις κάτι πρέπει να ξέρεις τον αγοραστή. Εμείς αρκούμεθα στο ότι ξέρουμε τον παραγωγό. Οι παπούδες μας ( όλων μας) παράγουν το καλύτερο λάδι του κόσμου και μένουν στο ωραιότερο χωριό του κόσμου. Όμως το λάδι το παίρνουν «οι κλέφτες οι μεσάζοντες για λιγότερο απο 2 ευρώ το λίτρο και το πουλάνε για 10 ευρώ τα 250 γραμμάρια στην Αγγλία» και το χωριό «έχει δυο μήνες τουρισμό, γιατί μετά το ξενοδοχείο κλείνει».
Έτσι δεν γίνεται δουλειά. Για να γίνει η δουλειά, παίρνεις το βαλιτσάκι σου και πηγαίνεις στς αγορές και γνωρίζεις τους αγοραστές, ώστε να μπορείς να τους πουλήσεις απευθείας το λάδι χωρίς τους μεσάζοντες, Έλληνες ή Ιταλούς. Και για να γεμίσει το ξενοδοχείο, καταρχήν το κρατάς ανοικτό και το προωθείς μέσω ίντερνετ ή μέσω τουριστικών πρακτορείων. Και αν τα μεγάλα σούπερ μάρκετ που παίρνουν το λάδι και οι μεγάλοι τουριστικοί οργανισμοί που στέλνουν μαζικά τουρίστες σε συγκεκριμένες χώρες ανάλογα με την εποχή, είναι απροσπέλατοι, πας στους μικρότερους και σε ειδικούς αγοραστές. Θα σου «βγεί η Παναγία;». Ναι, θα σου βγεί.
Όμως το να κάθεσαι και να παρακαλάς για δανεικά μέχρι να πτωχεύσεις, είναι γελοίο. Και ακόμη ποιο γελοίο είναι να εκνευρίζεσαι κιόλας, να τους βρίζεις όλους και επειδή είσαι τζάμπα μάγκας και στην πραγματικότητα δεν μπορείς να τα βάλεις με κανέναν, να βγάζεις την οργή σου στην ίδια σου τη χώρα καταστρέφοντας την κεντρική πλατεία και τα δημόσια κτήρια, αποκλείοντας τα λιμάνια στο μέσον της τουριστικής περιόδου και κλείνοντας τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους. Έτσι το μόνο που θα καταφέρεις είναι να γελοιοποιηθείς και να πτωχεύσεις μια ώρα αρχήτερα.
Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011
Η χρεοκοπία της Μεταπολίτευσης
Λαοκράτης Βάσσης
α. Ανιχνεύοντας τα αίτια της οδυνηρά βιούμενης μεταπολιτευτικής χρεοκοπίας δεν θα περιοριστώ στην καταστατική βάση του πολιτικού μας συστήματος, όπως αυτή δημιουργήθηκε το 1975 απ' τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και όπως τροποποιήθηκε απ' τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1986.
Εκτιμώντας πως άλλες παράμετροι προσδιόρισαν ίσως και καθοριστικότερα την πολιτική μας ζωή προδιαγράφοντας την αρνητική έκβαση της Μεταπολίτευσης, θα αποπειραθώ να καταθέσω μια γενικότερη πολιτική ερμηνεία αυτής της έκβασης, που προφανώς και είναι πάνω από όλα αποτέλεσμα των κρίσιμων ελλειμμάτων ποιότητας της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας.
Η ερμηνευτική αφετηρία μου βρίσκεται στις ιδρυτικές ρυθμίσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που είναι και ιδρυτικές της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας.
Πρόκειται για ρυθμίσεις που τις διαπερνά, ως πολιτική φιλοσοφία και κανονιστική επιλογή, η λογική του «ελέγχου» της ελληνικής κοινωνίας με δημοκρατικά μέσα.
Με την πολύ ιδιαίτερη δομή και ισχύ της εκτελεστικής εξουσίας, με θεσμικά αντίβαρα κορυφής, όπως οι «προνομίες» του Προέδρου της Δημοκρατίας, και όχι με ενίσχυση του ρόλου του Κοινοβουλίου και της ίδιας της κοινωνίας, θεμελιώνεται η περιοριστική, ελέγχουσα και ελεγχόμενη δημοκρατία της Μεταπολίτευσης με προδιαγραφόμενη τη δυναμική της κομματοκρατικής και δικομματικής λειτουργίας της.
Η λογική δηλαδή του «ελέγχου» δεν συνδυάστηκε με δημοκρατικές εξισορροπήσεις ούτε διαμέσου του Κοινοβουλίου, που δεν του επιφυλάχτηκε ο πραγματικά υπέρτατος ρόλος του ως «ναού» της δημοκρατίας, ούτε διαμέσου της κοινωνίας, που περίπου της επιφυλάχτηκε, για να προσφύγω στην ορολογία του Γιώργου Κοντογιώργη, ρόλος συλλογικού ιδιώτη και όχι συλλογικού εντολέα.
Γι' αυτό και μετέπεσε σε λογική ιδιοποίησης του κράτους απ' τα δυο μεταπολιτευτικά κόμματα εξουσίας, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, οδηγώντας την ελληνική κοινωνία σε ομηρία στο δικομματικό και κρατικό πλέγμα εξουσίας, όπου και η βαθύτερη ρίζα της μεταπολιτευτικής κακοδαιμονίας.
β. Η προϊούσα έκπτωσή της επιταχύνθηκε με την «πρωθυπουργο-κεντρική» τομή στο σύστημα εξουσίας Καραμανλή απ' τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1986. Κι αυτό όχι με σχέση αιτίου-αποτελέσματος, αλλά σε συνδυασμό με τον εκφυλισμό της ίδιας της πολιτικής σε διαδικασία νομής της εξουσίας.
Αντί για μετάβαση στη δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας μας ή, έστω, αντί για μια δημοκρατικότερη εξισορρόπηση στο σύστημα εξουσίας Καραμανλή με μετάθεση του κέντρου βάρους του στο Κοινοβούλιο και στην κοινωνία, οδηγηθήκαμε σε μια πολύ πιο συγκεντρωτική πολιτειακή συγκρότηση της εξουσίας, όπου όλα υποτάχθηκαν στον «ηγεμονικό» πρωθυπουργικό ρόλο.
Έτσι, καθώς και η Αριστερά… ήταν εκτός «παιδιάς», υποβοηθήθηκε η πλήρης μετεξέλιξη του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος σε σύστημα εξουσίας επί της κοινωνίας με αντιστροφή στη λογική λειτουργίας του (όχι το «σύστημα» για την κοινωνία αλλά η κοινωνία για το «σύστημα»). Για να καταστεί τελικά «εργαλείο» στη δικομματική διαχείριση και νομή της εξουσίας, χωρίς ουσιαστικά θεσμικά κλειδιά δημοκρατικών εξισορροπήσεων, λογοδοσίας και ελέγχου.
Με αυτή του όμως τη μετεξέλιξη άρχισε σταδιακά να κατέχει τους κατόχους του, υποτάσσοντάς τους δίκην αναγκαιότητας στη λογική λειτουργίας του ως όρου της διαχειριστικής τους εξουσίας. Όπως όλο και περισσότερο, που είναι και το μείζον, άρχισε να μετατοπίζεται εκτός του θεσμισμένου πολιτικού συστήματος το πραγματικό κέντρο εξουσίας της πολιτικής ζωής, προς την «υπερεξουσία» δηλαδή των ΜΜΕ και των άλλων διαπλεκομένων. Έτσι που τελικά αυτή η εξωθεσμική «υπερεξουσία» να κατέχει τους πολιτικούς και το πολιτικό σύστημα. Το πολιτικό σύστημα διαμέσου των κομμάτων εξουσίας να κατέχει το κράτος, όπου και οι απίθανες μεταξύ τους συμφύσεις. Κόμματα εξουσίας και κράτος να κατέχουν την κοινωνία, με αμοιβαίως διαβρωτικούς όρους ομηρίας (αμφίδρομα: απ' την πολιτική της ενοχής στην κοινωνία της συνενοχής).
Τα σκάνδαλα, «πράσινα» και «γαλάζια», καθώς η διαφθορά έγινε το καύσιμο λειτουργίας του «συστήματος», φώτισαν το βάθος αυτής της μακάβριας πραγματικότητας, χωρίς όμως αφυπνιστική αντιμετώπισή της, οπότε μοιραία τα αδιέξοδά μας προσέλαβαν τις σημερινές εφιαλτικές τους διαστάσεις.
γ. Μια πληρέστερη ερμηνεία αυτής της πραγματικότητας θα απαιτούσε συνεξέταση πολλών συνάλληλων παραγόντων, όπως, για παράδειγμα, η πολιτιστική μετάλλαξη της ελληνικής μεταπολιτευτικής κοινωνίας, που είναι συνυφασμένη με την απότομη μετάβασή της στο καταναλωτικό μοντέλο και που αποτελεί το υπόστρωμα όλων των μορφών της γενικευμένης κρίσης της, μη εξαιρούμενης της οικονομικής.
Κάτι τέτοιο όμως θα υπερέβαινε τα όρια τούτης της θεώρησης. Γι' αυτό, επανερχόμενος στο ερμηνευτικό πεδίο του πολιτικού συστήματος, θα αναφερθώ επιλεκτικά και κατ' εξαίρεση στην πιο κρίσιμη ίσως διάσταση της κομματοκρατικής του λειτουργίας, εννοώ τη δικομματική του λειτουργία, της οποίας σκοπίμως κατά τη γνώμη μου αποσιωπάται ο στρατηγικός χαρακτήρας και η οποία κατά κύριο λόγο προδιέγραψε με τη συγκεκριμένη εφαρμογή της τη χρεοκοπία της Μεταπολίτευσης.
Γιατί ο «δικομματισμός» δεν είναι μια αθώα τεχνική εναλλαγής κομμάτων στην εξουσία ως αποτέλεσμα μιας επίσης αθώας πολιτικής και κοινωνικής δυναμικής, αλλά μια στρατηγικού χαρακτήρα λειτουργία, όπως έγκαιρα και στοχαστικά την ανέλυσε ο αείμνηστος Σάκης Καράγιωργας λίγους μόνο μήνες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας απ' το ΠΑΣΟΚ.
Πρόκειται για τη σύγχρονη στρατηγική του αστισμού που, έστω και καθυστερημένα, εισάγεται και στην Ελλάδα για τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης στη βάση μιας κοινά αποδεκτής στρατηγικής νομιμότητας απ' τα δυο εναλλασσόμενα κόμματα εξουσίας.
Όχι όμως μόνο εξαιτίας των οριακών της δυνατοτήτων ως διαχειριστικής, καθώς η διαχείριση της κρίσης συνεπάγεται την κρίση της διαχείρισης και τον φαύλο κύκλο των οξύνσεών της, αλλά και εξαιτίας της συγκεκριμένης εφαρμογής της, αν όχι κυρίως εξ αυτής, καθότι είχαμε εναλλαγή όλο και πιο άγριων νομέων της εξουσίας, η ελληνική εκδοχή της δικομματικής στρατηγικής απέβη τελικά μέγγενη της πολιτικής μας ζωής. Κάτι σαν «Σκύλλα» και «Χάρυβδη», όπου η «Σκύλλα»… λογοδοτεί στη «Χάρυβδη» και τανάπαλιν.
δ. Τούτων δοθέντων, είναι αυτονόητο γιατί ο Σημίτης δεν απετόλμησε τον υπεσχημένο εκσυγχρονισμό του, μεταθέτοντας τα διαχειριστικά φορτία στον επόμενο, όπως παρομοίως είναι αυτονόητο γιατί ο επίγονος Καραμανλής επίσης δεν απετόλμησε τη σύγκρουση με τους «νταβατζήδες» και την «υπερεξουσία» τους, μεταθέτοντας τα ακόμα μεγαλύτερα διαχειριστικά φορτία στον έτερο επίγονο, τον Παπανδρέου, που είναι καταδικασμένος να διαχειριστεί υπό ταπεινωτική «ευρωπαϊκή» κηδεμονία τον εφιαλτικό κίνδυνο της οικονομικής μας χρεοκοπίας, για τον οποίο έχει και αυτός, ως μόνιμος και υψηλός πολιτικός αξιωματούχος της Μεταπολίτευσης, το δικό του μεγάλο μερίδιο ευθύνης.
Μη έχοντας περιθώριο να κρίνω την ως τώρα διακυβέρνησή του και προσπερνώντας τόσο τον σκεπτικισμό μου για τα μετέωρα βήματά του στην αντιμετώπιση της πνιγηρής οικονομικής κρίσης όσο και τα ερωτήματά μου για το τι μέλλει γενέσθαι στα εθνικά μας θέματα αλλά και στην εθνική μας παιδεία, θα σημειώσω πολύ ενδεικτικά πως, με εξαντλημένη πια τη Μεταπολίτευση, απαιτείται ριζική αναθεμελίωση του πολιτικού συστήματος με κύρια στόχευση:
1ον την «απελευθέρωση» της κοινωνίας απ' το κράτος και του κράτους απ' τα κόμματα εξουσίας
2ον την αποκατάσταση της λογικής λειτουργίας του (κόμματα και κράτος δηλαδή να υπηρετούν την κοινωνία) και τη θεσμική εξισορρόπηση στη σχέση εκτελεστικής εξουσίας - Κοινοβουλίου - κοινωνίας, με μετάθεση του κέντρου βάρους στο Κοινοβούλιο και την κοινωνία και
3ον την «απελευθέρωση» του ίδιου του πολιτικού συστήματος αλλά και της ελληνικής κοινωνίας απ' την επικυρίαρχη εξωθεσμική «υπερεξουσία» των ΜΜΕ και των άλλων διαπλεκομένων.
…Που σημαίνει πως απαιτείται συναγερμός για να αλλάξουμε εθνική ρότα και να ξαναχτίσουμε απ' την αρχή και το πολιτικό μας σύστημα στο πλαίσιο μιας νέας στρατηγικής για την Ελλάδα και τον ελληνισμό. Έστω κοντά στα διακόσια χρόνια απ' την εθνική μας απελευθέρωση… να αποφασίσουμε να γίνουμε σοβαρή Πολιτεία και σοβαρή κοινωνία.
α. Ανιχνεύοντας τα αίτια της οδυνηρά βιούμενης μεταπολιτευτικής χρεοκοπίας δεν θα περιοριστώ στην καταστατική βάση του πολιτικού μας συστήματος, όπως αυτή δημιουργήθηκε το 1975 απ' τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και όπως τροποποιήθηκε απ' τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1986.
Εκτιμώντας πως άλλες παράμετροι προσδιόρισαν ίσως και καθοριστικότερα την πολιτική μας ζωή προδιαγράφοντας την αρνητική έκβαση της Μεταπολίτευσης, θα αποπειραθώ να καταθέσω μια γενικότερη πολιτική ερμηνεία αυτής της έκβασης, που προφανώς και είναι πάνω από όλα αποτέλεσμα των κρίσιμων ελλειμμάτων ποιότητας της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας.
Η ερμηνευτική αφετηρία μου βρίσκεται στις ιδρυτικές ρυθμίσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που είναι και ιδρυτικές της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας.
Πρόκειται για ρυθμίσεις που τις διαπερνά, ως πολιτική φιλοσοφία και κανονιστική επιλογή, η λογική του «ελέγχου» της ελληνικής κοινωνίας με δημοκρατικά μέσα.
Με την πολύ ιδιαίτερη δομή και ισχύ της εκτελεστικής εξουσίας, με θεσμικά αντίβαρα κορυφής, όπως οι «προνομίες» του Προέδρου της Δημοκρατίας, και όχι με ενίσχυση του ρόλου του Κοινοβουλίου και της ίδιας της κοινωνίας, θεμελιώνεται η περιοριστική, ελέγχουσα και ελεγχόμενη δημοκρατία της Μεταπολίτευσης με προδιαγραφόμενη τη δυναμική της κομματοκρατικής και δικομματικής λειτουργίας της.
Η λογική δηλαδή του «ελέγχου» δεν συνδυάστηκε με δημοκρατικές εξισορροπήσεις ούτε διαμέσου του Κοινοβουλίου, που δεν του επιφυλάχτηκε ο πραγματικά υπέρτατος ρόλος του ως «ναού» της δημοκρατίας, ούτε διαμέσου της κοινωνίας, που περίπου της επιφυλάχτηκε, για να προσφύγω στην ορολογία του Γιώργου Κοντογιώργη, ρόλος συλλογικού ιδιώτη και όχι συλλογικού εντολέα.
Γι' αυτό και μετέπεσε σε λογική ιδιοποίησης του κράτους απ' τα δυο μεταπολιτευτικά κόμματα εξουσίας, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, οδηγώντας την ελληνική κοινωνία σε ομηρία στο δικομματικό και κρατικό πλέγμα εξουσίας, όπου και η βαθύτερη ρίζα της μεταπολιτευτικής κακοδαιμονίας.
β. Η προϊούσα έκπτωσή της επιταχύνθηκε με την «πρωθυπουργο-κεντρική» τομή στο σύστημα εξουσίας Καραμανλή απ' τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1986. Κι αυτό όχι με σχέση αιτίου-αποτελέσματος, αλλά σε συνδυασμό με τον εκφυλισμό της ίδιας της πολιτικής σε διαδικασία νομής της εξουσίας.
Αντί για μετάβαση στη δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας μας ή, έστω, αντί για μια δημοκρατικότερη εξισορρόπηση στο σύστημα εξουσίας Καραμανλή με μετάθεση του κέντρου βάρους του στο Κοινοβούλιο και στην κοινωνία, οδηγηθήκαμε σε μια πολύ πιο συγκεντρωτική πολιτειακή συγκρότηση της εξουσίας, όπου όλα υποτάχθηκαν στον «ηγεμονικό» πρωθυπουργικό ρόλο.
Έτσι, καθώς και η Αριστερά… ήταν εκτός «παιδιάς», υποβοηθήθηκε η πλήρης μετεξέλιξη του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος σε σύστημα εξουσίας επί της κοινωνίας με αντιστροφή στη λογική λειτουργίας του (όχι το «σύστημα» για την κοινωνία αλλά η κοινωνία για το «σύστημα»). Για να καταστεί τελικά «εργαλείο» στη δικομματική διαχείριση και νομή της εξουσίας, χωρίς ουσιαστικά θεσμικά κλειδιά δημοκρατικών εξισορροπήσεων, λογοδοσίας και ελέγχου.
Με αυτή του όμως τη μετεξέλιξη άρχισε σταδιακά να κατέχει τους κατόχους του, υποτάσσοντάς τους δίκην αναγκαιότητας στη λογική λειτουργίας του ως όρου της διαχειριστικής τους εξουσίας. Όπως όλο και περισσότερο, που είναι και το μείζον, άρχισε να μετατοπίζεται εκτός του θεσμισμένου πολιτικού συστήματος το πραγματικό κέντρο εξουσίας της πολιτικής ζωής, προς την «υπερεξουσία» δηλαδή των ΜΜΕ και των άλλων διαπλεκομένων. Έτσι που τελικά αυτή η εξωθεσμική «υπερεξουσία» να κατέχει τους πολιτικούς και το πολιτικό σύστημα. Το πολιτικό σύστημα διαμέσου των κομμάτων εξουσίας να κατέχει το κράτος, όπου και οι απίθανες μεταξύ τους συμφύσεις. Κόμματα εξουσίας και κράτος να κατέχουν την κοινωνία, με αμοιβαίως διαβρωτικούς όρους ομηρίας (αμφίδρομα: απ' την πολιτική της ενοχής στην κοινωνία της συνενοχής).
Τα σκάνδαλα, «πράσινα» και «γαλάζια», καθώς η διαφθορά έγινε το καύσιμο λειτουργίας του «συστήματος», φώτισαν το βάθος αυτής της μακάβριας πραγματικότητας, χωρίς όμως αφυπνιστική αντιμετώπισή της, οπότε μοιραία τα αδιέξοδά μας προσέλαβαν τις σημερινές εφιαλτικές τους διαστάσεις.
γ. Μια πληρέστερη ερμηνεία αυτής της πραγματικότητας θα απαιτούσε συνεξέταση πολλών συνάλληλων παραγόντων, όπως, για παράδειγμα, η πολιτιστική μετάλλαξη της ελληνικής μεταπολιτευτικής κοινωνίας, που είναι συνυφασμένη με την απότομη μετάβασή της στο καταναλωτικό μοντέλο και που αποτελεί το υπόστρωμα όλων των μορφών της γενικευμένης κρίσης της, μη εξαιρούμενης της οικονομικής.
Κάτι τέτοιο όμως θα υπερέβαινε τα όρια τούτης της θεώρησης. Γι' αυτό, επανερχόμενος στο ερμηνευτικό πεδίο του πολιτικού συστήματος, θα αναφερθώ επιλεκτικά και κατ' εξαίρεση στην πιο κρίσιμη ίσως διάσταση της κομματοκρατικής του λειτουργίας, εννοώ τη δικομματική του λειτουργία, της οποίας σκοπίμως κατά τη γνώμη μου αποσιωπάται ο στρατηγικός χαρακτήρας και η οποία κατά κύριο λόγο προδιέγραψε με τη συγκεκριμένη εφαρμογή της τη χρεοκοπία της Μεταπολίτευσης.
Γιατί ο «δικομματισμός» δεν είναι μια αθώα τεχνική εναλλαγής κομμάτων στην εξουσία ως αποτέλεσμα μιας επίσης αθώας πολιτικής και κοινωνικής δυναμικής, αλλά μια στρατηγικού χαρακτήρα λειτουργία, όπως έγκαιρα και στοχαστικά την ανέλυσε ο αείμνηστος Σάκης Καράγιωργας λίγους μόνο μήνες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας απ' το ΠΑΣΟΚ.
Πρόκειται για τη σύγχρονη στρατηγική του αστισμού που, έστω και καθυστερημένα, εισάγεται και στην Ελλάδα για τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης στη βάση μιας κοινά αποδεκτής στρατηγικής νομιμότητας απ' τα δυο εναλλασσόμενα κόμματα εξουσίας.
Όχι όμως μόνο εξαιτίας των οριακών της δυνατοτήτων ως διαχειριστικής, καθώς η διαχείριση της κρίσης συνεπάγεται την κρίση της διαχείρισης και τον φαύλο κύκλο των οξύνσεών της, αλλά και εξαιτίας της συγκεκριμένης εφαρμογής της, αν όχι κυρίως εξ αυτής, καθότι είχαμε εναλλαγή όλο και πιο άγριων νομέων της εξουσίας, η ελληνική εκδοχή της δικομματικής στρατηγικής απέβη τελικά μέγγενη της πολιτικής μας ζωής. Κάτι σαν «Σκύλλα» και «Χάρυβδη», όπου η «Σκύλλα»… λογοδοτεί στη «Χάρυβδη» και τανάπαλιν.
δ. Τούτων δοθέντων, είναι αυτονόητο γιατί ο Σημίτης δεν απετόλμησε τον υπεσχημένο εκσυγχρονισμό του, μεταθέτοντας τα διαχειριστικά φορτία στον επόμενο, όπως παρομοίως είναι αυτονόητο γιατί ο επίγονος Καραμανλής επίσης δεν απετόλμησε τη σύγκρουση με τους «νταβατζήδες» και την «υπερεξουσία» τους, μεταθέτοντας τα ακόμα μεγαλύτερα διαχειριστικά φορτία στον έτερο επίγονο, τον Παπανδρέου, που είναι καταδικασμένος να διαχειριστεί υπό ταπεινωτική «ευρωπαϊκή» κηδεμονία τον εφιαλτικό κίνδυνο της οικονομικής μας χρεοκοπίας, για τον οποίο έχει και αυτός, ως μόνιμος και υψηλός πολιτικός αξιωματούχος της Μεταπολίτευσης, το δικό του μεγάλο μερίδιο ευθύνης.
Μη έχοντας περιθώριο να κρίνω την ως τώρα διακυβέρνησή του και προσπερνώντας τόσο τον σκεπτικισμό μου για τα μετέωρα βήματά του στην αντιμετώπιση της πνιγηρής οικονομικής κρίσης όσο και τα ερωτήματά μου για το τι μέλλει γενέσθαι στα εθνικά μας θέματα αλλά και στην εθνική μας παιδεία, θα σημειώσω πολύ ενδεικτικά πως, με εξαντλημένη πια τη Μεταπολίτευση, απαιτείται ριζική αναθεμελίωση του πολιτικού συστήματος με κύρια στόχευση:
1ον την «απελευθέρωση» της κοινωνίας απ' το κράτος και του κράτους απ' τα κόμματα εξουσίας
2ον την αποκατάσταση της λογικής λειτουργίας του (κόμματα και κράτος δηλαδή να υπηρετούν την κοινωνία) και τη θεσμική εξισορρόπηση στη σχέση εκτελεστικής εξουσίας - Κοινοβουλίου - κοινωνίας, με μετάθεση του κέντρου βάρους στο Κοινοβούλιο και την κοινωνία και
3ον την «απελευθέρωση» του ίδιου του πολιτικού συστήματος αλλά και της ελληνικής κοινωνίας απ' την επικυρίαρχη εξωθεσμική «υπερεξουσία» των ΜΜΕ και των άλλων διαπλεκομένων.
…Που σημαίνει πως απαιτείται συναγερμός για να αλλάξουμε εθνική ρότα και να ξαναχτίσουμε απ' την αρχή και το πολιτικό μας σύστημα στο πλαίσιο μιας νέας στρατηγικής για την Ελλάδα και τον ελληνισμό. Έστω κοντά στα διακόσια χρόνια απ' την εθνική μας απελευθέρωση… να αποφασίσουμε να γίνουμε σοβαρή Πολιτεία και σοβαρή κοινωνία.
Γιατί δεν βλέπω πια Λαζόπουλο
Μιλάμε για τον άνθρωπο που έκανε μία ολόκληρη γενιά –τη δική μου- να γνωρίσει και να αποθεώσει την τηλεοπτική σάτιρα, όταν παρουσίασε για πρώτη φορά το 1993 τους «10 Μικρούς Μήτσους» (που ήταν τελικά γύρω στους 15!).
Ατάκες που γίνονταν μόδα και γκροτέσκοι χαρακτήρες που όμως είχαν αντίκρισμα στην τότε ελληνική πραγματικότητα, συνέθεταν το σκηνικό της καλύτερης σατιρικής εκπομπής που πέρασε ποτέ από την ελληνική τηλεόραση. Είναι εκείνος που πήγε το μυαλό μας και τη σκέψη μας ένα βήμα πιο πέρα, καυτηριάζοντας τα προφανή που μέχρι τότε τα θεωρούσαμε δεδομένα, άρα αδιάφορα.
Πολιτικά, δε συμφώνησα ποτέ μαζί του, αλλά τότε δεν είχε σημασία διότι επικεντρωνόταν πάντα στην ουσία των λαθών της εκάστοτε κυβέρνησης. Ταυτόχρονα, η σάτιρά του δε χαριζόταν ούτε στον απλό πολίτη, στον οποίο απέδιδε με ευφυή και κωμικό τρόπο, τις ευθύνες που του αναλογούσαν.
Για το Λαζόπουλο της δεκαετίας του ’90 όλοι φταίγαμε για την κατάσταση της εποχής: Οι μικρομεσαίοι, οι «λαϊκοί», οι συνταξιούχοι, οι νεόπλουτοι, οι φοιτητές, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι αγρότες και η Γιάννα. Άλλος γιατί ήθελε πιο πολλά και άλλος γιατί δε διεκδικούσε αυτά που μπορούσε. Κανείς, όμως, δεν αποτελούσε εξαίρεση.
Η σάτιρά του ήταν υπόδειγμα, όπως μπορούμε να καταλάβουμε σήμερα, έχοντας πια και την εμπειρία –με τη βοήθεια της δορυφορικής και του internet-, αντίστοιχων ξένων εκπομπών. Τέλος πάντων και για να μη μακρηγορώ, το σημαντικότερο όλων ήταν ότι ο Λαζόπουλος της δεκαετίας του ’90, είχε τη μοναδική ικανότητα να σε κάνει να σκέφτεσαι διαφορετικά, ενώ την ίδια στιγμή λυνόσουν στα γέλια.
Το 2004 που ξεκίνησε το «Αλ Τσαντίρι Νιουζ», δεν έχανα εκπομπή, αν και ο χαρακτήρας του γύφτου δεν ήταν από τους αγαπημένους μου. Ανήκα, προφανώς, σ’ αυτό το 9% που κατέγραφε η AGB ως μέση τηλεθέαση και το οποίο ο ίδιος αμφισβητούσε. Κατήγγειλε τα νούμερα ως «αναληθή» και κατηγορούσε την AGB ως αναξιόπιστη. Αυτή η μικρή γκρίνια δεν είχε ιδιαίτερη σημασία γιατί συνέχιζε να προσφέρει ουσιαστική σάτιρα στα νέα ελληνικά δεδομένα, όπως διαμορφώνονταν μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Από την επόμενη χρονιά το «Αλ Τσαντίρι» απογειώνεται σε νούμερα. Το θέμα της αμφισβητούμενης τηλεθέασης ξεχάστηκε, μαζί και η ουσιαστική πολιτική σάτιρα. Όταν σε βλέπει το 60% των τηλεθεατών που έχουν ανοιχτές τις τηλεοράσεις τους εκείνη την ώρα, τι να πεις; Δεν πιστεύω τα νούμερα; Η εκπομπή αρχίζει να ασχολείται περισσότερο με την τηλεόραση αυτή καθεαυτή, παρά με τα πρώτα σκάνδαλα της κυβέρνησης Καραμανλή. Το κοινό στο στούντιο ξεκαρδίζεται με την Μπεκατώρου, τον Φικιώρη και κάποιους άλλους γραφικούς του καναλιού «Τηλεφως», ενώ η κόντρα του Λαζόπουλου με τον Κούγια, την Ντενίση και στη συνέχεια με τη Σαρρή, χαρίζει ατελείωτες εργατοώρες σχολιασμού στα μεσημεριανάδικα.
Αλλά και η σάτιρά του απέναντι στην κοινωνία, γίνεται πιο επιλεκτική: Όποιος δεν ανήκει στην εξουσία είναι εξ ορισμού αθώος και οι νέοι οι πιο αθώοι από όλους μαζί. Ο πολίτης δεν έχει καμία ευθύνη για τίποτα γύρω του. Δεν έχει σημασία αν μία κοινωνική ομάδα ταλαιπωρεί με κινητοποιήσεις μία άλλη (π.χ. εργαζόμενοι στα ΜΜΜ και κόσμος που τα χρησιμοποιεί). Ο Λαζόπουλος τους δικαιολογεί όλους. Για όλα φταίνε κάποιοι άλλοι. Λες και οι υπόλοιποι είμαστε ανυπεράσπιστα και άβουλα μωρά. Προσωπική ευθύνη, μηδέν.
Όλα αυτά παρουσιάζονται διανθισμένα με άχρηστες βωμολοχίες, που περισσότερο θυμίζουν Σεφερλή, παρά τον ιδιοφυή ανατρεπτικό ηθογράφο, τον «Ροΐδη της σάτιρας» που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε. Γιατί δεν μπορώ να δεχθώ ότι το πιο αστείο κομμάτι της εκπομπής του είναι πια τα αστεία με τις γριές και τους γέρους, τα οποία ομολογουμένως κανείς δεν ξέρει να αφηγείται καλύτερα από τον ίδιο. Αρνούμαι να πιστέψω ότι ο Λαζόπουλος προκαλεί γέλιο σήμερα μόνο με αυτά.
Δε θα μπω σε συνωμοσιολογικά σενάρια που τον θέλουν να εξυπηρετεί κάποια συμφέροντα έναντι κάποιων άλλων, γιατί απλά δεν τα πιστεύω. Έχουμε φτάσει να θεωρούμε πως ό,τι ακούγεται στην ελληνική τηλεόραση ή ό,τι γράφεται στον Τύπο, είναι κατευθυνόμενο ή «γραμμή» από τα μεγάλα συμφέροντα. Ξαφνικά κανείς δεν έχει άποψη. Όλοι εξυπηρετούν «κάποιους». Και ο Λαζόπουλος στη σάτιρά του το ίδιο ισχυρίζεται. Και εκείνον, οι ελάχιστοι που τον κατηγορούν, αυτό του προσάπτουν.
Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Ο Λαζόπουλος έχει τη δική του γνώμη και εκφράζει τη δική του άποψη. Ωστόσο, μου λείπει αυτή η διαφορετική ματιά του που δεν «χάιδευε» κανέναν και που προκαλούσε την ανατροπή μέσα στο μυαλό μας. Αυτό περιμένω ως τηλεθεατής από εκείνον. Αν θέλω να ακούσω ένα ατελείωτο «κατηγορώ» χωρίς συνοχή, βλέπω και Kontra Channel.
Και τελικά, όπως και να ‘χει, δεν είναι λίγο απογοητευτικό για έναν ευφυέστατο κωμικό, να τον χειροκροτεί το ίδιο κοινό που λίγο νωρίτερα στις ειδήσεις των 8 φώναζε στον Τράγκα «πες τα μεγάλε!»;
Ατάκες που γίνονταν μόδα και γκροτέσκοι χαρακτήρες που όμως είχαν αντίκρισμα στην τότε ελληνική πραγματικότητα, συνέθεταν το σκηνικό της καλύτερης σατιρικής εκπομπής που πέρασε ποτέ από την ελληνική τηλεόραση. Είναι εκείνος που πήγε το μυαλό μας και τη σκέψη μας ένα βήμα πιο πέρα, καυτηριάζοντας τα προφανή που μέχρι τότε τα θεωρούσαμε δεδομένα, άρα αδιάφορα.
Πολιτικά, δε συμφώνησα ποτέ μαζί του, αλλά τότε δεν είχε σημασία διότι επικεντρωνόταν πάντα στην ουσία των λαθών της εκάστοτε κυβέρνησης. Ταυτόχρονα, η σάτιρά του δε χαριζόταν ούτε στον απλό πολίτη, στον οποίο απέδιδε με ευφυή και κωμικό τρόπο, τις ευθύνες που του αναλογούσαν.
Για το Λαζόπουλο της δεκαετίας του ’90 όλοι φταίγαμε για την κατάσταση της εποχής: Οι μικρομεσαίοι, οι «λαϊκοί», οι συνταξιούχοι, οι νεόπλουτοι, οι φοιτητές, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι αγρότες και η Γιάννα. Άλλος γιατί ήθελε πιο πολλά και άλλος γιατί δε διεκδικούσε αυτά που μπορούσε. Κανείς, όμως, δεν αποτελούσε εξαίρεση.
Η σάτιρά του ήταν υπόδειγμα, όπως μπορούμε να καταλάβουμε σήμερα, έχοντας πια και την εμπειρία –με τη βοήθεια της δορυφορικής και του internet-, αντίστοιχων ξένων εκπομπών. Τέλος πάντων και για να μη μακρηγορώ, το σημαντικότερο όλων ήταν ότι ο Λαζόπουλος της δεκαετίας του ’90, είχε τη μοναδική ικανότητα να σε κάνει να σκέφτεσαι διαφορετικά, ενώ την ίδια στιγμή λυνόσουν στα γέλια.
Το 2004 που ξεκίνησε το «Αλ Τσαντίρι Νιουζ», δεν έχανα εκπομπή, αν και ο χαρακτήρας του γύφτου δεν ήταν από τους αγαπημένους μου. Ανήκα, προφανώς, σ’ αυτό το 9% που κατέγραφε η AGB ως μέση τηλεθέαση και το οποίο ο ίδιος αμφισβητούσε. Κατήγγειλε τα νούμερα ως «αναληθή» και κατηγορούσε την AGB ως αναξιόπιστη. Αυτή η μικρή γκρίνια δεν είχε ιδιαίτερη σημασία γιατί συνέχιζε να προσφέρει ουσιαστική σάτιρα στα νέα ελληνικά δεδομένα, όπως διαμορφώνονταν μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Από την επόμενη χρονιά το «Αλ Τσαντίρι» απογειώνεται σε νούμερα. Το θέμα της αμφισβητούμενης τηλεθέασης ξεχάστηκε, μαζί και η ουσιαστική πολιτική σάτιρα. Όταν σε βλέπει το 60% των τηλεθεατών που έχουν ανοιχτές τις τηλεοράσεις τους εκείνη την ώρα, τι να πεις; Δεν πιστεύω τα νούμερα; Η εκπομπή αρχίζει να ασχολείται περισσότερο με την τηλεόραση αυτή καθεαυτή, παρά με τα πρώτα σκάνδαλα της κυβέρνησης Καραμανλή. Το κοινό στο στούντιο ξεκαρδίζεται με την Μπεκατώρου, τον Φικιώρη και κάποιους άλλους γραφικούς του καναλιού «Τηλεφως», ενώ η κόντρα του Λαζόπουλου με τον Κούγια, την Ντενίση και στη συνέχεια με τη Σαρρή, χαρίζει ατελείωτες εργατοώρες σχολιασμού στα μεσημεριανάδικα.
Αλλά και η σάτιρά του απέναντι στην κοινωνία, γίνεται πιο επιλεκτική: Όποιος δεν ανήκει στην εξουσία είναι εξ ορισμού αθώος και οι νέοι οι πιο αθώοι από όλους μαζί. Ο πολίτης δεν έχει καμία ευθύνη για τίποτα γύρω του. Δεν έχει σημασία αν μία κοινωνική ομάδα ταλαιπωρεί με κινητοποιήσεις μία άλλη (π.χ. εργαζόμενοι στα ΜΜΜ και κόσμος που τα χρησιμοποιεί). Ο Λαζόπουλος τους δικαιολογεί όλους. Για όλα φταίνε κάποιοι άλλοι. Λες και οι υπόλοιποι είμαστε ανυπεράσπιστα και άβουλα μωρά. Προσωπική ευθύνη, μηδέν.
Όλα αυτά παρουσιάζονται διανθισμένα με άχρηστες βωμολοχίες, που περισσότερο θυμίζουν Σεφερλή, παρά τον ιδιοφυή ανατρεπτικό ηθογράφο, τον «Ροΐδη της σάτιρας» που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε. Γιατί δεν μπορώ να δεχθώ ότι το πιο αστείο κομμάτι της εκπομπής του είναι πια τα αστεία με τις γριές και τους γέρους, τα οποία ομολογουμένως κανείς δεν ξέρει να αφηγείται καλύτερα από τον ίδιο. Αρνούμαι να πιστέψω ότι ο Λαζόπουλος προκαλεί γέλιο σήμερα μόνο με αυτά.
Δε θα μπω σε συνωμοσιολογικά σενάρια που τον θέλουν να εξυπηρετεί κάποια συμφέροντα έναντι κάποιων άλλων, γιατί απλά δεν τα πιστεύω. Έχουμε φτάσει να θεωρούμε πως ό,τι ακούγεται στην ελληνική τηλεόραση ή ό,τι γράφεται στον Τύπο, είναι κατευθυνόμενο ή «γραμμή» από τα μεγάλα συμφέροντα. Ξαφνικά κανείς δεν έχει άποψη. Όλοι εξυπηρετούν «κάποιους». Και ο Λαζόπουλος στη σάτιρά του το ίδιο ισχυρίζεται. Και εκείνον, οι ελάχιστοι που τον κατηγορούν, αυτό του προσάπτουν.
Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Ο Λαζόπουλος έχει τη δική του γνώμη και εκφράζει τη δική του άποψη. Ωστόσο, μου λείπει αυτή η διαφορετική ματιά του που δεν «χάιδευε» κανέναν και που προκαλούσε την ανατροπή μέσα στο μυαλό μας. Αυτό περιμένω ως τηλεθεατής από εκείνον. Αν θέλω να ακούσω ένα ατελείωτο «κατηγορώ» χωρίς συνοχή, βλέπω και Kontra Channel.
Και τελικά, όπως και να ‘χει, δεν είναι λίγο απογοητευτικό για έναν ευφυέστατο κωμικό, να τον χειροκροτεί το ίδιο κοινό που λίγο νωρίτερα στις ειδήσεις των 8 φώναζε στον Τράγκα «πες τα μεγάλε!»;
Μια «λεπτομέρεια» θα κρίνει το μέλλον μας.
Γ.Νικολόπολος
Υπάρχει μια σημαντική λεπτομέρεια στο είδος του ελληνικού χρέους, που θα καθορίσει το μέλλον της χώρας μας και η οποία θα κριθεί απο τις ευρωπαικές αποφάσεις στο τέλος Μαρτίου.
Έχει πολλή μεγάλη σημασία το «είδος» τους χρέους. Όταν χρωστάς 340 δις ευρώ τα οποία έχεις δανειστεί μέσω ομολόγων, έχεις τη δυνατότητα να επαναγοράσεις το χρέος σου σε χαμηλότερη τιμή στις διεθνείς αγορές, αφού τα ομόλογα είναι διαπραγματεύσιμα και οι τιμές τους αυξομειώνονται. Έχεις επίσης τη δυνατότητα να δηλώσεις αδυναμία εξυπηρέτησης του συνόλου του χρέους σου, να διαπραγματευτείς με τους ομολογιούχους και να «κουρέψεις» μονομερώς το χρέος σου δηλαδή να κάνεις το περίφημο πλέον «haircut” σε ενα ποσοστό 30 – 40%.
Οι πιστωτές σου, αγοράζοντας τα ομόλογα σου, ανέλαβαν ένα ρίσκο το οποίο αξιολόγησαν και αποφάσισαν να αγοράσουν. Καθόλη τη διάρκεια των ομολόγων, είχαν και έχουν τη δυνατότητα να τα πουλήσουν στη δευτερογενή αγορά, άλλοτε κερδίζοντας άλλοτε χάνοντας. Τα ομόλογα δεν είναι ενυπόθηκο δάνειο, εμπεριέχουν ρίσκο για τον αγοραστή και είναι διαπραγματεύσιμα όπως και οι μετοχές.
Αυτό είναι το είδιος του χρέους που έχουμε σήμερα και είναι ένα πολύ «βολικό» είδος χρέους.
Όμως αυτό που προτείνουν οι Γερμανοί και θα κληθούν να συζητήσουν οι ευρωπαίοι ηγέτες τον Μάρτιο, δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι καθόλου «βολικό» και η αδυναμία αποπληρωμής του, δημιουργεί τεράστια εξάρτηση της χώρας απο τους πιστωτές και κίνδυνο «κατασχέσεων» περιουσιακών μας στοιχείων.
Διότι αυτό που λένε είναι να μετατρέψουμε μέσω του μόνιμου μηχανισμού στήριξης, τα ομολογιακά δάνεια σε ενυπόθηκα δάνεια. Αυτό συμβαίνει και σήμερα μέσω της τρόικας. Δανειστήκαμε 110 δις ευρώ, για να ξεπληρώσουμε τα ομόλογα και τους τόκους τους στους πιστωτές μας. Έτσι μετατρέψαμε ομολογιακά δάνεια σε ενυπόθηκα με αποτέλεσμα σήμερα να μας υποδεικνύουν οι πιστωτές τι να πουλήσουμε για να τους ξεπληρώσουμε πλέον τα 110 δις ευρώ που μας δάνεισαν. Έτσι οι εξασφαλίσεις των πιστωτών μας αυξήθηκαν και μαζί αυξήθηκαν και οι δικές μας υποχρεώσεις απέναντι τους. Αυτό δεν πρέπει να συνεχιστεί.
Ο Μηχανισμός Στήριξης πρέπει να διευκολύνει τις υπερδανεισμένες χώρες και όχι να αποσκοπεί στην υποθήκευση της περιουσίας τους στους δανειστές. Και αυτή είναι η ουσία των συζητήσεων στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής του Μαρτίου.
Ποιά είναι η επίσημη ελληνική θέση στο ζήτημα;
Ουδείς γνωρίζει. Το ερώτημα είναι αν έχει σκεφθεί καν η κυβέρνηση αυτή τη «λεπτομέρεια» ή αν είναι έτοιμη να ξανατυλιχθεί σε μια κόλλα χαρτί απο τους εταίρους μας και να πέσει θύμα – και όλοι μας μαζί – της διάθεσης της να εξυπηρετήσει τους πιστωτές.
Υπάρχει μια σημαντική λεπτομέρεια στο είδος του ελληνικού χρέους, που θα καθορίσει το μέλλον της χώρας μας και η οποία θα κριθεί απο τις ευρωπαικές αποφάσεις στο τέλος Μαρτίου.
Έχει πολλή μεγάλη σημασία το «είδος» τους χρέους. Όταν χρωστάς 340 δις ευρώ τα οποία έχεις δανειστεί μέσω ομολόγων, έχεις τη δυνατότητα να επαναγοράσεις το χρέος σου σε χαμηλότερη τιμή στις διεθνείς αγορές, αφού τα ομόλογα είναι διαπραγματεύσιμα και οι τιμές τους αυξομειώνονται. Έχεις επίσης τη δυνατότητα να δηλώσεις αδυναμία εξυπηρέτησης του συνόλου του χρέους σου, να διαπραγματευτείς με τους ομολογιούχους και να «κουρέψεις» μονομερώς το χρέος σου δηλαδή να κάνεις το περίφημο πλέον «haircut” σε ενα ποσοστό 30 – 40%.
Οι πιστωτές σου, αγοράζοντας τα ομόλογα σου, ανέλαβαν ένα ρίσκο το οποίο αξιολόγησαν και αποφάσισαν να αγοράσουν. Καθόλη τη διάρκεια των ομολόγων, είχαν και έχουν τη δυνατότητα να τα πουλήσουν στη δευτερογενή αγορά, άλλοτε κερδίζοντας άλλοτε χάνοντας. Τα ομόλογα δεν είναι ενυπόθηκο δάνειο, εμπεριέχουν ρίσκο για τον αγοραστή και είναι διαπραγματεύσιμα όπως και οι μετοχές.
Αυτό είναι το είδιος του χρέους που έχουμε σήμερα και είναι ένα πολύ «βολικό» είδος χρέους.
Όμως αυτό που προτείνουν οι Γερμανοί και θα κληθούν να συζητήσουν οι ευρωπαίοι ηγέτες τον Μάρτιο, δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι καθόλου «βολικό» και η αδυναμία αποπληρωμής του, δημιουργεί τεράστια εξάρτηση της χώρας απο τους πιστωτές και κίνδυνο «κατασχέσεων» περιουσιακών μας στοιχείων.
Διότι αυτό που λένε είναι να μετατρέψουμε μέσω του μόνιμου μηχανισμού στήριξης, τα ομολογιακά δάνεια σε ενυπόθηκα δάνεια. Αυτό συμβαίνει και σήμερα μέσω της τρόικας. Δανειστήκαμε 110 δις ευρώ, για να ξεπληρώσουμε τα ομόλογα και τους τόκους τους στους πιστωτές μας. Έτσι μετατρέψαμε ομολογιακά δάνεια σε ενυπόθηκα με αποτέλεσμα σήμερα να μας υποδεικνύουν οι πιστωτές τι να πουλήσουμε για να τους ξεπληρώσουμε πλέον τα 110 δις ευρώ που μας δάνεισαν. Έτσι οι εξασφαλίσεις των πιστωτών μας αυξήθηκαν και μαζί αυξήθηκαν και οι δικές μας υποχρεώσεις απέναντι τους. Αυτό δεν πρέπει να συνεχιστεί.
Ο Μηχανισμός Στήριξης πρέπει να διευκολύνει τις υπερδανεισμένες χώρες και όχι να αποσκοπεί στην υποθήκευση της περιουσίας τους στους δανειστές. Και αυτή είναι η ουσία των συζητήσεων στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής του Μαρτίου.
Ποιά είναι η επίσημη ελληνική θέση στο ζήτημα;
Ουδείς γνωρίζει. Το ερώτημα είναι αν έχει σκεφθεί καν η κυβέρνηση αυτή τη «λεπτομέρεια» ή αν είναι έτοιμη να ξανατυλιχθεί σε μια κόλλα χαρτί απο τους εταίρους μας και να πέσει θύμα – και όλοι μας μαζί – της διάθεσης της να εξυπηρετήσει τους πιστωτές.
Ο Παπανδρέου, ο Μπρεζίνσκι και οι οργισμένοι φοιτητές του Βερολίνου
Ο Παπανδρέου, ο Μπρεζίνσκι και οι οργισμένοι φοιτητές του Βερολίνου
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗΣ | Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011
Μικρό μέγεθος γραμματοσειράς Μεσαίο μέγεθος γραμματοσειράς Μεγάλο μέγεθος γραμματοσειράς
Προσθήκη στο Delicious Προσθήκη στο Facebook Προσθήκη στο Newsvine Bookmark Προσθήκη στο Twitter
Πριν από δύο χρόνια κανείς δεν φανταζόταν ότι Ελληνας πρωθυπουργός, που θα πήγαινε να μιλήσει σε ένα πανεπιστήμιο στο Βερολίνο θα έβρισκε στο ακροατήριο οργισμένους έλληνες φοιτητές έτοιμους να μιλήσουν επιθετικά, να φωνάξουν συνθήματα και να θελήσουν να εμποδίσουν μια εκδήλωση που θα γινόταν προς τιμήν του, την παραμονή της συνάντησης με την καγγελάριο Ανγκελα Μέρκελ.
Χθες όμως συνέβη και αυτό. Ο κ. Παπανδρέου που βρέθηκε στο πανεπιστήμιο Χούμπολντ του Βερολίνου ένοιωσε εκτός Ελλάδας το κλίμα μεγάλης αντίθεσης που τείνει να διαμορφωθεί στο εσωτερικό της χώρας μας.
Ηλθε πρόσωπο με πρόσωπο με αυτό τον κύκλο της νεανικής αμφισβήτησης, ο οποίος είτε δεν καταννοεί, είτε αρνείται να δεχθεί τις προτεραιότητες της επίσημης πολιτικής και διεκδικεί επιθετικά, χωρίς καν να νοιάζεται για τη συνέχεια. Επειδή απλούστατα τη θεωρεί προδιαγεγραμμένη και πιστεύει ότι δεν την αφορά. Ουσιαστικά δεν ελπίζει σε τίποτε διαφορετικό πέρα απ' τον αποκλεισμό που βιώνει και από τα εμπόδια που συνεχώς βρίσκει στον δρόμο της είτε είναι σπουδαγμένη, είτε όχι και γι' αυτό επιτίθεται με ένταση και θυμό, χωρίς καμία διάθεση διαλόγου, ακόμη κι αν αυτός διεκδικείται, όπως πολύ ευγενικά τον διεκδίκησε ο κ. Παπανδρέου.
Κακά τα ψέματα, αλλά ο κ. Παπανδρέου είδε στο Βερολίνο, αυτό που οι εδώ αρχές δεν του επιτρέπουν να δεί, αναπτύσσοντας αστυνομικά μέτρα και κλοιό προστασίας στις εξόδους του. Συνειδητοποίησε έτσι κι εκείνος ότι η τρέχουσα πολιτική διαχείρισης της κρίσης έχει μεγάλα προβλήματα. Δυστυχώς δεν πείθει τα πλήθη και το χειρότερο διαμορφώνει περιβάλλον αντιπαράθεσης που ξεπερνά τα συνήθη όρια.
Ωστόσο δεν πρέπει κανείς να εκπλήσσεται. Οι προγνώσεις είναι παλαιές, διατυπωμένες από χρόνια. Στην Ελλάδα πολλοί μιλούσαν γι' αυτή την αντίθεση που συγκροτείται στους δρόμους και στο περιθώριο της επίσημης πολιτικής, αλλά κανείς δεν έδινε σημασία.
Και πριν δυό χρόνια οι διάλογοι του Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι και του Μπρεντ Σκόουκροφτ, υπευθύνων εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ, που εκδόθηκαν σε ένα τόμο με τον τίτλο «Η Αμερική και ο κόσμος», προειδοποιούσαν για αυτό το κύμα μεγάλης αντίθεσης που έτεινε να διαμορφωθεί στην υφήλιο.
«Για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου σχεδόν όλος ο κόσμος είναι πολιτικά ενεργός, συνειδητοποιημένος και αλληλεπιδρά σε πακγόσμιο επίπεδο» σχολίαζε από το 2009 ένας από τους εξέχοντες θεωρητικούς της σύγχρονης Αμερικής.
Κατά τον Μπρεζίνσκι εδώ και χρόνια αναπτύσσεται ένα παγκόσμιος πολιτικός ακτιβισμός, ο οποίος παράγει ένα κύμα αναζήτησης προσωπικής αξιοπρέπειας, πολιτικού σεβασμού και οικονομικών ευκαιριών.. «που το παρόν σύστημα δεν μπορεί να προσφέρει. Και μιλούσε για μια «εξελισσόμενη παγκόσμια πολιτική αφύπνιση η οποία θα είναι κοινωνικά μαζική και πολιτικά ριζοσπαστικοποιημένη».
Και επέμεινε ότι «η σχεδόν παγκόσμια πρόσβαση στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση και με αυξανόμενο ρυθμό στο διαδίκτυο θα δημιουργήσει μια κοινότητα κοινών αντιλήψεων και φθόνου η οποία μπορεί να διαμορφωθεί κατάλληλα και να ποδηγετηθεί από δημαγωγικά πολιτικά ή θρησκευτικά πάθη».
«Αυτές οι ενέργειες - σημείωνε - διαπερνούν τα σύνορα των κυρίαρχων κρατών και συνιστούν πρόκληση τόσο για τα υπάρχοντα κράτη, όσο και για την υφιστάμενη παγκόσμια ιεραρχία» και διέβλεπε ότι «η πιθανή επαναστατική αιχμή μπορεί να αναδυθεί ανάμεσα στις τάξεις των εκατομμυρίων φοιτητών που συγκεντρώνονται σε αμφιβόλου ποιότητα πανεπιστημιακά ιδρύματα των φτωχών και αναπτυσσόμενων χωρών».
Εξηγούσε μάλιστα ότι «οι προερχόμενοι από την ανασφαλή μεσαία τάξη φοιτητές είναι πολιτικά παθιασμένοι, κυριαρχούμενοι από αισθήματα κοινωνικής οργής, αυτά τα εκατομμύρια φοιτητών είναι επαναστάτες εν αναμονή, ημικινητοποιημένοι σε μεγάλες κοινότητες, συνδεδεμένοι με το διαδίκτυο και προδιατεθειμένοι για μια επανάληψη μεγάλων γεγονότων σαν κι αυτό της Τιεν Αν Μεν».
Οσα συμβαίνουν στη Βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή μοιάζουν ακριβώς επιβεβαιωτικά των λόγων του Μπρεζίνσκι.
Και ίσως όσα έζησε ο κ. Παπανδρέου στο Βερολίνο να είναι προάγγελος όσων μπορεί να δούμε στην Αθήνα προσεχώς. Κανείς δεν προεξοφλεί και πολύ περισσότερο δεν εύχεται τέτοιες συνθήκες.
Ωστόσο η εγχώρια πολιτική τάξη οφείλει να γνωρίζει ότι συστηματικά τα τελευταία χρόνια φτιάχνεται υπόβαθρο μεγάλης αντίθεσης, ικανό τα τινάξει τα πάντα στον αέρα.
Εκτύπωση Αποστολή με Email
Μικρό μέγεθος γραμματοσειράς Μεσαίο μέγεθος γραμματοσειράς Μεγάλο μέγεθος γραμματοσειράς
Προσθήκη στο Delicious Προσθήκη στο Facebook Προσθήκη στο Newsvine Bookmark Προσθήκη στο Twitter
Google Ads
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=385985&dt=22/02/2011#ixzz1Emw1NZsY
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗΣ | Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011
Μικρό μέγεθος γραμματοσειράς Μεσαίο μέγεθος γραμματοσειράς Μεγάλο μέγεθος γραμματοσειράς
Προσθήκη στο Delicious Προσθήκη στο Facebook Προσθήκη στο Newsvine Bookmark Προσθήκη στο Twitter
Πριν από δύο χρόνια κανείς δεν φανταζόταν ότι Ελληνας πρωθυπουργός, που θα πήγαινε να μιλήσει σε ένα πανεπιστήμιο στο Βερολίνο θα έβρισκε στο ακροατήριο οργισμένους έλληνες φοιτητές έτοιμους να μιλήσουν επιθετικά, να φωνάξουν συνθήματα και να θελήσουν να εμποδίσουν μια εκδήλωση που θα γινόταν προς τιμήν του, την παραμονή της συνάντησης με την καγγελάριο Ανγκελα Μέρκελ.
Χθες όμως συνέβη και αυτό. Ο κ. Παπανδρέου που βρέθηκε στο πανεπιστήμιο Χούμπολντ του Βερολίνου ένοιωσε εκτός Ελλάδας το κλίμα μεγάλης αντίθεσης που τείνει να διαμορφωθεί στο εσωτερικό της χώρας μας.
Ηλθε πρόσωπο με πρόσωπο με αυτό τον κύκλο της νεανικής αμφισβήτησης, ο οποίος είτε δεν καταννοεί, είτε αρνείται να δεχθεί τις προτεραιότητες της επίσημης πολιτικής και διεκδικεί επιθετικά, χωρίς καν να νοιάζεται για τη συνέχεια. Επειδή απλούστατα τη θεωρεί προδιαγεγραμμένη και πιστεύει ότι δεν την αφορά. Ουσιαστικά δεν ελπίζει σε τίποτε διαφορετικό πέρα απ' τον αποκλεισμό που βιώνει και από τα εμπόδια που συνεχώς βρίσκει στον δρόμο της είτε είναι σπουδαγμένη, είτε όχι και γι' αυτό επιτίθεται με ένταση και θυμό, χωρίς καμία διάθεση διαλόγου, ακόμη κι αν αυτός διεκδικείται, όπως πολύ ευγενικά τον διεκδίκησε ο κ. Παπανδρέου.
Κακά τα ψέματα, αλλά ο κ. Παπανδρέου είδε στο Βερολίνο, αυτό που οι εδώ αρχές δεν του επιτρέπουν να δεί, αναπτύσσοντας αστυνομικά μέτρα και κλοιό προστασίας στις εξόδους του. Συνειδητοποίησε έτσι κι εκείνος ότι η τρέχουσα πολιτική διαχείρισης της κρίσης έχει μεγάλα προβλήματα. Δυστυχώς δεν πείθει τα πλήθη και το χειρότερο διαμορφώνει περιβάλλον αντιπαράθεσης που ξεπερνά τα συνήθη όρια.
Ωστόσο δεν πρέπει κανείς να εκπλήσσεται. Οι προγνώσεις είναι παλαιές, διατυπωμένες από χρόνια. Στην Ελλάδα πολλοί μιλούσαν γι' αυτή την αντίθεση που συγκροτείται στους δρόμους και στο περιθώριο της επίσημης πολιτικής, αλλά κανείς δεν έδινε σημασία.
Και πριν δυό χρόνια οι διάλογοι του Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι και του Μπρεντ Σκόουκροφτ, υπευθύνων εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ, που εκδόθηκαν σε ένα τόμο με τον τίτλο «Η Αμερική και ο κόσμος», προειδοποιούσαν για αυτό το κύμα μεγάλης αντίθεσης που έτεινε να διαμορφωθεί στην υφήλιο.
«Για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου σχεδόν όλος ο κόσμος είναι πολιτικά ενεργός, συνειδητοποιημένος και αλληλεπιδρά σε πακγόσμιο επίπεδο» σχολίαζε από το 2009 ένας από τους εξέχοντες θεωρητικούς της σύγχρονης Αμερικής.
Κατά τον Μπρεζίνσκι εδώ και χρόνια αναπτύσσεται ένα παγκόσμιος πολιτικός ακτιβισμός, ο οποίος παράγει ένα κύμα αναζήτησης προσωπικής αξιοπρέπειας, πολιτικού σεβασμού και οικονομικών ευκαιριών.. «που το παρόν σύστημα δεν μπορεί να προσφέρει. Και μιλούσε για μια «εξελισσόμενη παγκόσμια πολιτική αφύπνιση η οποία θα είναι κοινωνικά μαζική και πολιτικά ριζοσπαστικοποιημένη».
Και επέμεινε ότι «η σχεδόν παγκόσμια πρόσβαση στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση και με αυξανόμενο ρυθμό στο διαδίκτυο θα δημιουργήσει μια κοινότητα κοινών αντιλήψεων και φθόνου η οποία μπορεί να διαμορφωθεί κατάλληλα και να ποδηγετηθεί από δημαγωγικά πολιτικά ή θρησκευτικά πάθη».
«Αυτές οι ενέργειες - σημείωνε - διαπερνούν τα σύνορα των κυρίαρχων κρατών και συνιστούν πρόκληση τόσο για τα υπάρχοντα κράτη, όσο και για την υφιστάμενη παγκόσμια ιεραρχία» και διέβλεπε ότι «η πιθανή επαναστατική αιχμή μπορεί να αναδυθεί ανάμεσα στις τάξεις των εκατομμυρίων φοιτητών που συγκεντρώνονται σε αμφιβόλου ποιότητα πανεπιστημιακά ιδρύματα των φτωχών και αναπτυσσόμενων χωρών».
Εξηγούσε μάλιστα ότι «οι προερχόμενοι από την ανασφαλή μεσαία τάξη φοιτητές είναι πολιτικά παθιασμένοι, κυριαρχούμενοι από αισθήματα κοινωνικής οργής, αυτά τα εκατομμύρια φοιτητών είναι επαναστάτες εν αναμονή, ημικινητοποιημένοι σε μεγάλες κοινότητες, συνδεδεμένοι με το διαδίκτυο και προδιατεθειμένοι για μια επανάληψη μεγάλων γεγονότων σαν κι αυτό της Τιεν Αν Μεν».
Οσα συμβαίνουν στη Βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή μοιάζουν ακριβώς επιβεβαιωτικά των λόγων του Μπρεζίνσκι.
Και ίσως όσα έζησε ο κ. Παπανδρέου στο Βερολίνο να είναι προάγγελος όσων μπορεί να δούμε στην Αθήνα προσεχώς. Κανείς δεν προεξοφλεί και πολύ περισσότερο δεν εύχεται τέτοιες συνθήκες.
Ωστόσο η εγχώρια πολιτική τάξη οφείλει να γνωρίζει ότι συστηματικά τα τελευταία χρόνια φτιάχνεται υπόβαθρο μεγάλης αντίθεσης, ικανό τα τινάξει τα πάντα στον αέρα.
Εκτύπωση Αποστολή με Email
Μικρό μέγεθος γραμματοσειράς Μεσαίο μέγεθος γραμματοσειράς Μεγάλο μέγεθος γραμματοσειράς
Προσθήκη στο Delicious Προσθήκη στο Facebook Προσθήκη στο Newsvine Bookmark Προσθήκη στο Twitter
Google Ads
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=385985&dt=22/02/2011#ixzz1Emw1NZsY
Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011
«Μαζέψτε τα μπογαλάκια σας και φύγετε από την Κύπρο»!
«Μαζέψτε τα μπογαλάκια σας και φύγετε από την Κύπρο»!
Αναρτήθηκε την 11 Φεβρουαρίου 2011, 18:24
Αρθρο του/της: Χριστιάννα Λούπα
(Φωτο: Απίστευτη η γελοιογραφία στην εφημερίδα «Αφρίκα»:
«Δόξα τω Θεώ έβρεξε». «Δεν είναι βροχή, φταρνίστηκε ο Ταγίπ»)
Ειδικού Συνεργάτη
Να συλλαμβάνουν όσους διαδηλώνουν κάλεσε ο Ταγίπ Ερντογάν την «κυβέρνηση» του ψευδοκράτους. Και έλαβε πληρωμένη απάντηση από τον Τουρκοκύπριο δημοσιογράφο Αρίφ Χασάν Ταχσίν, που αρθρογράφησε στην «Αφρίκα» του Σενέρ Λεβέντ.
Μιλώντας στην Κ.Ο. του κόμματός του, (ΑΚΡ, Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης), ο Τούρκος πρωθυπουργός προειδοποίησε τους διοργανωτές των διαδηλώσεων στα Κατεχόμενα ότι η Άγκυρα δεν θα επιτρέψει καμιά σπέκουλα.
Υποστήριξε ότι όσα γράφονται στα πανό των διαδηλωτών βλάπτουν τα συμφέροντα των Τουρκοκυπρίων και διευκολύνουν τους Ελληνοκυπρίους, καθώς, όπως είπε, το βόρειο (κατεχόμενο) τμήμα της Κύπρου δέχθηκε την μεγαλύτερη οικονομική, διπλωματική και πολιτική στήριξη στα οκτώ χρόνια της δικής του διακυβέρνησης.
«Μην προσπαθήσει κανείς να κάνει αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης την "ΤΔΒΚ". Ειδικά η αντιπολίτευση δεν μπορεί να μας ανταγωνιστεί στο θέμα της Κύπρου. Σε καμία άλλη περίοδο δεν έχουν προβληθεί τα δικαιώματα της Βόρειας Κύπρου σε διεθνές επίπεδο, όσο την περίοδο αυτή», είπε και δεν παρέλειψε να χαρακτηρίσει για άλλη μια φορά το Κυπριακό «εθνική υπόθεση».
Και βέβαια, υπενθύμισε ότι η Τουρκία «είναι εγγυήτρια χώρα στην υπόθεση της Κύπρου. Θα συνεχίσει να υποστηρίζει τους Τουρκοκύπριους αδελφούς της, αλλά δεν θα επιτρέψει καμία σπέκουλα. Και μιλάω ξεκάθαρα, όποιος θέλει μπορεί να το ερμηνεύσει όπως θέλει», κατέληξε.
Την ίδια ώρα, στο κεντρικό Αιγαίο, δύο σχηματισμοί τουρκικών μαχητικών αποτελούμενοι από τα 14 αεροσκάφη, εκ των οποίων τα έξι οπλισμένα, προκαλούσαν δύο παραβάσεις και πέντε παραβιάσεις.
Στα Κατεχόμενα, η οργή κατά του Ερντογάν ξεχείλισε και αποτυπώνεται με τον πιο εύστοχο τρόπο στο άρθρο του Αρίφα Χασάν Ταχσίν στην εφημερίδα «Αφρίκα», του δημοσιογράφου Σενέρ Λεβέντ, που χρόνια τώρα τελεί υπό διωγμόν – τόσο ο ίδιος, όσο και η εφημερίδα του, που πριν πάρει το κοροϊδευτικό όνομα «Αφρική», ονομαζόταν «Αβρούπα» (Ευρώπη) και είχε υποστεί το λουκέτο του καθεστώτος.
Το άρθρο-απάντηση του Ταχσίν ,προς τον Ερντογάν, υπό τον τίτλο «Ποιος είσαι, βρε άνθρωπε;», είναι το ακόλουθο:
«Είμαι απόγονος των ανόητων Κυπρίων που έτρεξαν να βοηθήσουν τους Οθωμανούς προγόνους σου , τους οποίους νοσταλγείς και θέλεις να αναβιώσεις, το 1570 στον πόλεμο με τους Βενετούς.
Λέτε ότι έχετε δώσει θύματα στην Κύπρο. Έχετε δίκαιο, αφού θεωρείτε τον εαυτό σας απόγονο των Οθωμανών. Αλλά πριν από εσάς είχαν θύματα, οι Φοίνικες, οι Γενοβέζοι, οι Βενετοί, οι Βυζαντινοί, οι Ρωμαίοι, οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες και άλλοι πολλοί. Να μοιράσουμε τώρα το Νησί σε όλους όσους πέρασαν από το «χάνι» της Κύπρου; Εσύ είσαι έτοιμος να μοιραστείς τη Μικρά Ασία με όλους όσους πέρασαν από εκεί; Δεν χρειάζεται να πας πολύ πίσω , είσαι πρόθυμος να επιστρέψεις τα αγαθά και τις περιουσίες των Ποντίων, των Αρμενίων, των Ελλήνων που σκότωσαν και λεηλάτησαν οι Ταλάτ, Ενβέρ και Κεμάλ πασάδες;
Μήπως δώσατε λίγα θύματα στους Κούρδους;
Σύμφωνα με τη λογική σας δεν θα πρέπει να βοηθήσετε τους Κούρδους να ιδρύσουν το Κουρδιστάν, αφού έδωσαν και αυτοί τόσα θύματα;
Είμαι απόγονος των Κυπρίων που έζησαν 307 χρόνια οθωμανικής κατοχής.
Είμαι εγγονός των ανθρώπων που τους έπαιρναν με τη βία το ψωμί κάθε φορά που άδειαζαν τα ταμεία των ανακτόρων και έστελναν στρατό στο Νησί με το πρόσχημα της εξέγερσης στην Κύπρο.
Είμαι εγγονός των Κυπρίων που πρόσφεραν φαγητό και βοήθεια στους ανθρώπους που εξόριζαν οι Οθωμανοί από τη Μικρά Ασία στο Νησί, με εντολή την εκτέλεση τους .
Ο Οθωμανός παππούς σου έμεινε στην Κύπρο 307 χρόνια. Σε όλο αυτό το διάστημα δεν επέτρεψε στους Κυπρίους , εκτός από αυτούς που ζούσαν στα κάστρα της Αμμοχώστου, της Πάφου, της Λάρνακας, της Λεμεσού, της Κερύνειας να κατέβουν στην παραλία. Όποιος έφτιαχνε ένα πλεούμενο ερχόταν και άρπαζε πράγματα από το Νησί. Οι Κύπριοι έζησαν 307 χρόνια στα δάση. Φαντάζεστε κάποιους που ζουν σε νησί να μην μπορούν να δουν τη θάλασσα και να μην μπορούν να πιάσουν δυο ψάρια;
Μια και το έφερε η κουβέντα είπατε ότι δώσατε θύματα. Οι Οθωμανοί είχαν 80.000 νεκρούς όταν πολιόρκησαν το κάστρο της Αμμοχώστου. Δεν βλέπετε κάποιο σφάλμα σε ένα στρατό που έχει 80.000 θύματα σε μια πολιορκία ενός κάστρου;
Θυμηθείτε τις απώλειες στο Σαρίκαμις (Σ.Σ. 90.000 νεκροί στο Ρωσο-τουρκικό πόλεμο το 1897), στα Δαρδανέλια και σκεφθείτε.
Να σας προβληματίσουν και οι απώλειες του Ιουλίου του 1974.
Μια και αναφέραμε τα Δαρδανέλια, εκεί έχουν δώσει θύματα οι Βρετανοί, οι Νεοζηλανδοί και οι Γάλλοι. Μήπως πρέπει να έρθουν τώρα και να καταλάβουν τα Δαρδανέλια; Οι άνθρωποι έρχονται κάθε χρόνο και τιμούν τους νεκρούς τους. Δεν μπορείτε να κάνετε και εσείς το ίδιο;
Είπατε ότι για όποιο λόγο βρίσκεται η Ελλάδα στο Νησί βρισκόμαστε και εμείς. Ούτε εσείς ούτε η Ελλάδα έχουν καμιά δουλειά και κανένα δικαίωμα στην Κύπρο.
Χάσατε κάθε νόμιμο δικαίωμα που είχατε βάσει των συμφωνιών που υπογράψατε με την Κυπριακή Δημοκρατία, γιατί δεν συμμορφωθήκατε με αυτά που προβλέπονται στις διατάξεις τους. Αν ψάξετε θα βρείτε αν έχετε κανένα δικαίωμα λόγου. Για αυτό αναλογιστείτε πώς θα πληρώσετε τις ζημιές που προκαλέσατε στην Κύπρο, μετά το 1974, όταν φυσικά θα χάσετε την υποστήριξη των ΗΠΑ και της Βρετανίας.
Εγώ σας συμβουλεύω, τώρα που είστε ακόμα ζωντανοί και αρτιμελείς, μαζέψτε τα μπογαλάκια σας και φύγετε από την Κύπρο χωρίς να γυρίσετε να κοιτάξετε πίσω σας. Και προτού αυξηθεί το χρέος σας.
Εάν ακόμα έχετε απορίες, σας λέω ότι εγώ είμαι ο ιδιοκτήτης της Κύπρου».
Η πολιτική των μηδενικών προβλημάτων του κ. Νταβούτογλου απέτυχε παταγωδώς. Και μάλιστα από τους ομογάλακτους και ομόθρησκους Τουρκοκυπρίους, γιατί οι άνθρωποι αυτοί βασανίζονται από την τουρκική κατοχή . Πώς θα μπορέσει τώρα η πολιτική ηγεσία της Τουρκίας να επικαλεστεί ξανά ότι έκανε την ειρηνευτική απόβαση , για να προστατεύσει τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων;
Ελεύθερη Ζώνη
Αναρτήθηκε την 11 Φεβρουαρίου 2011, 18:24
Αρθρο του/της: Χριστιάννα Λούπα
(Φωτο: Απίστευτη η γελοιογραφία στην εφημερίδα «Αφρίκα»:
«Δόξα τω Θεώ έβρεξε». «Δεν είναι βροχή, φταρνίστηκε ο Ταγίπ»)
Ειδικού Συνεργάτη
Να συλλαμβάνουν όσους διαδηλώνουν κάλεσε ο Ταγίπ Ερντογάν την «κυβέρνηση» του ψευδοκράτους. Και έλαβε πληρωμένη απάντηση από τον Τουρκοκύπριο δημοσιογράφο Αρίφ Χασάν Ταχσίν, που αρθρογράφησε στην «Αφρίκα» του Σενέρ Λεβέντ.
Μιλώντας στην Κ.Ο. του κόμματός του, (ΑΚΡ, Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης), ο Τούρκος πρωθυπουργός προειδοποίησε τους διοργανωτές των διαδηλώσεων στα Κατεχόμενα ότι η Άγκυρα δεν θα επιτρέψει καμιά σπέκουλα.
Υποστήριξε ότι όσα γράφονται στα πανό των διαδηλωτών βλάπτουν τα συμφέροντα των Τουρκοκυπρίων και διευκολύνουν τους Ελληνοκυπρίους, καθώς, όπως είπε, το βόρειο (κατεχόμενο) τμήμα της Κύπρου δέχθηκε την μεγαλύτερη οικονομική, διπλωματική και πολιτική στήριξη στα οκτώ χρόνια της δικής του διακυβέρνησης.
«Μην προσπαθήσει κανείς να κάνει αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης την "ΤΔΒΚ". Ειδικά η αντιπολίτευση δεν μπορεί να μας ανταγωνιστεί στο θέμα της Κύπρου. Σε καμία άλλη περίοδο δεν έχουν προβληθεί τα δικαιώματα της Βόρειας Κύπρου σε διεθνές επίπεδο, όσο την περίοδο αυτή», είπε και δεν παρέλειψε να χαρακτηρίσει για άλλη μια φορά το Κυπριακό «εθνική υπόθεση».
Και βέβαια, υπενθύμισε ότι η Τουρκία «είναι εγγυήτρια χώρα στην υπόθεση της Κύπρου. Θα συνεχίσει να υποστηρίζει τους Τουρκοκύπριους αδελφούς της, αλλά δεν θα επιτρέψει καμία σπέκουλα. Και μιλάω ξεκάθαρα, όποιος θέλει μπορεί να το ερμηνεύσει όπως θέλει», κατέληξε.
Την ίδια ώρα, στο κεντρικό Αιγαίο, δύο σχηματισμοί τουρκικών μαχητικών αποτελούμενοι από τα 14 αεροσκάφη, εκ των οποίων τα έξι οπλισμένα, προκαλούσαν δύο παραβάσεις και πέντε παραβιάσεις.
Στα Κατεχόμενα, η οργή κατά του Ερντογάν ξεχείλισε και αποτυπώνεται με τον πιο εύστοχο τρόπο στο άρθρο του Αρίφα Χασάν Ταχσίν στην εφημερίδα «Αφρίκα», του δημοσιογράφου Σενέρ Λεβέντ, που χρόνια τώρα τελεί υπό διωγμόν – τόσο ο ίδιος, όσο και η εφημερίδα του, που πριν πάρει το κοροϊδευτικό όνομα «Αφρική», ονομαζόταν «Αβρούπα» (Ευρώπη) και είχε υποστεί το λουκέτο του καθεστώτος.
Το άρθρο-απάντηση του Ταχσίν ,προς τον Ερντογάν, υπό τον τίτλο «Ποιος είσαι, βρε άνθρωπε;», είναι το ακόλουθο:
«Είμαι απόγονος των ανόητων Κυπρίων που έτρεξαν να βοηθήσουν τους Οθωμανούς προγόνους σου , τους οποίους νοσταλγείς και θέλεις να αναβιώσεις, το 1570 στον πόλεμο με τους Βενετούς.
Λέτε ότι έχετε δώσει θύματα στην Κύπρο. Έχετε δίκαιο, αφού θεωρείτε τον εαυτό σας απόγονο των Οθωμανών. Αλλά πριν από εσάς είχαν θύματα, οι Φοίνικες, οι Γενοβέζοι, οι Βενετοί, οι Βυζαντινοί, οι Ρωμαίοι, οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες και άλλοι πολλοί. Να μοιράσουμε τώρα το Νησί σε όλους όσους πέρασαν από το «χάνι» της Κύπρου; Εσύ είσαι έτοιμος να μοιραστείς τη Μικρά Ασία με όλους όσους πέρασαν από εκεί; Δεν χρειάζεται να πας πολύ πίσω , είσαι πρόθυμος να επιστρέψεις τα αγαθά και τις περιουσίες των Ποντίων, των Αρμενίων, των Ελλήνων που σκότωσαν και λεηλάτησαν οι Ταλάτ, Ενβέρ και Κεμάλ πασάδες;
Μήπως δώσατε λίγα θύματα στους Κούρδους;
Σύμφωνα με τη λογική σας δεν θα πρέπει να βοηθήσετε τους Κούρδους να ιδρύσουν το Κουρδιστάν, αφού έδωσαν και αυτοί τόσα θύματα;
Είμαι απόγονος των Κυπρίων που έζησαν 307 χρόνια οθωμανικής κατοχής.
Είμαι εγγονός των ανθρώπων που τους έπαιρναν με τη βία το ψωμί κάθε φορά που άδειαζαν τα ταμεία των ανακτόρων και έστελναν στρατό στο Νησί με το πρόσχημα της εξέγερσης στην Κύπρο.
Είμαι εγγονός των Κυπρίων που πρόσφεραν φαγητό και βοήθεια στους ανθρώπους που εξόριζαν οι Οθωμανοί από τη Μικρά Ασία στο Νησί, με εντολή την εκτέλεση τους .
Ο Οθωμανός παππούς σου έμεινε στην Κύπρο 307 χρόνια. Σε όλο αυτό το διάστημα δεν επέτρεψε στους Κυπρίους , εκτός από αυτούς που ζούσαν στα κάστρα της Αμμοχώστου, της Πάφου, της Λάρνακας, της Λεμεσού, της Κερύνειας να κατέβουν στην παραλία. Όποιος έφτιαχνε ένα πλεούμενο ερχόταν και άρπαζε πράγματα από το Νησί. Οι Κύπριοι έζησαν 307 χρόνια στα δάση. Φαντάζεστε κάποιους που ζουν σε νησί να μην μπορούν να δουν τη θάλασσα και να μην μπορούν να πιάσουν δυο ψάρια;
Μια και το έφερε η κουβέντα είπατε ότι δώσατε θύματα. Οι Οθωμανοί είχαν 80.000 νεκρούς όταν πολιόρκησαν το κάστρο της Αμμοχώστου. Δεν βλέπετε κάποιο σφάλμα σε ένα στρατό που έχει 80.000 θύματα σε μια πολιορκία ενός κάστρου;
Θυμηθείτε τις απώλειες στο Σαρίκαμις (Σ.Σ. 90.000 νεκροί στο Ρωσο-τουρκικό πόλεμο το 1897), στα Δαρδανέλια και σκεφθείτε.
Να σας προβληματίσουν και οι απώλειες του Ιουλίου του 1974.
Μια και αναφέραμε τα Δαρδανέλια, εκεί έχουν δώσει θύματα οι Βρετανοί, οι Νεοζηλανδοί και οι Γάλλοι. Μήπως πρέπει να έρθουν τώρα και να καταλάβουν τα Δαρδανέλια; Οι άνθρωποι έρχονται κάθε χρόνο και τιμούν τους νεκρούς τους. Δεν μπορείτε να κάνετε και εσείς το ίδιο;
Είπατε ότι για όποιο λόγο βρίσκεται η Ελλάδα στο Νησί βρισκόμαστε και εμείς. Ούτε εσείς ούτε η Ελλάδα έχουν καμιά δουλειά και κανένα δικαίωμα στην Κύπρο.
Χάσατε κάθε νόμιμο δικαίωμα που είχατε βάσει των συμφωνιών που υπογράψατε με την Κυπριακή Δημοκρατία, γιατί δεν συμμορφωθήκατε με αυτά που προβλέπονται στις διατάξεις τους. Αν ψάξετε θα βρείτε αν έχετε κανένα δικαίωμα λόγου. Για αυτό αναλογιστείτε πώς θα πληρώσετε τις ζημιές που προκαλέσατε στην Κύπρο, μετά το 1974, όταν φυσικά θα χάσετε την υποστήριξη των ΗΠΑ και της Βρετανίας.
Εγώ σας συμβουλεύω, τώρα που είστε ακόμα ζωντανοί και αρτιμελείς, μαζέψτε τα μπογαλάκια σας και φύγετε από την Κύπρο χωρίς να γυρίσετε να κοιτάξετε πίσω σας. Και προτού αυξηθεί το χρέος σας.
Εάν ακόμα έχετε απορίες, σας λέω ότι εγώ είμαι ο ιδιοκτήτης της Κύπρου».
Η πολιτική των μηδενικών προβλημάτων του κ. Νταβούτογλου απέτυχε παταγωδώς. Και μάλιστα από τους ομογάλακτους και ομόθρησκους Τουρκοκυπρίους, γιατί οι άνθρωποι αυτοί βασανίζονται από την τουρκική κατοχή . Πώς θα μπορέσει τώρα η πολιτική ηγεσία της Τουρκίας να επικαλεστεί ξανά ότι έκανε την ειρηνευτική απόβαση , για να προστατεύσει τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων;
Ελεύθερη Ζώνη
Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011
Πρόβλημα υπάρχει ,ακόμα και αν όλα πάνε καλά.
Κωστής Χατζηδάκης
Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για τις ευθύνες σε σχέση με την οικονομική κρίση. Θέλω εξ αρχής να δηλώσω ότι δέχομαι τις δικές μας. Το ζητούμενο, όμως, αυτή την ώρα δεν είναι τόσο ποιός φταίει, όσο πώς θα βγούμε από την κρίση. Δεν θέλω να εξετάσω το αρνητικό σενάριο. Ότι, δηλαδή, η κυβέρνηση δεν θα πετύχει τους στόχους της, οι προβλέψεις της δεν θα επαληθευθούν κλπ. Θέλω να δούμε τι θα συμβεί αν όλα πάνε καλά. Αν οι προβλέψεις επιβεβαιωθούν και, ακόμα περισσότερο, αν έχουμε θετικές εξελίξεις στις Βρυξέλλες, σε σχέση με την επιμήκυνση του δανεισμού από την ΕΕ και το ΔΝΤ και με την ελάττωση του σχετικού επιτοκίου. Τι θα συμβεί άραγε τότε; Προσωπικά πιστεύω πως αν όλα πάνε καλά, δεν θα έχουμε λύσει το πρόβλημα.
Φυσικά, θεωρώ θετική εξέλιξη να υπάρξει δημοσιονομική εξυγίανση. Να μειωθούν τα ελλείμματα και να υιοθετηθούν ευνοϊκότερες ρυθμίσεις από το Eurogroup και την Τρόικα για το δανεισμό μας. Ωστόσο, ακόμα και με αυτές τις εξελίξεις, ακόμα και με μια ενδεχόμενη επαναγορά χρέους (που δεν είναι θέμα απλό, ούτε χωρίς κινδύνους), ακόμα και με μια αύξηση του ΑΕΠ από τη Eurostat, για να καλυτερεύσει η σχέση χρέους προς ΑΕΠ, θα παραμείνει στο τέλος ένα σαθρό υπόβαθρο. Μια εικόνα χώρας αρκετά προβληματικής οικονομικά.
Όλους τους τελευταίους μήνες μπήκαμε στο ραντάρ των αγορών. Διαλαλήσαμε παντού το πρόβλημά μας. Το παρουσιάσαμε διεθνώς σε διαστάσεις ακόμα μεγαλύτερες από αυτές που έχει. Είμαστε, επίσης, ήδη σε σημαντική ύφεση για τρία χρόνια. Επομένως, η όποια βελτίωση στους δείκτες, οριακή ή μεγαλύτερη, δεν αρκεί. Δεν υποστηρίζω αυτά για να υποτιμήσω όποιες καλές προσπάθειες γίνονται στο μέτωπο της δημοσιονομικής εξυγίανσης, τις οποίες και εμείς στηρίζουμε. Όπως στηρίζουμε κάθε προσπάθεια να βγει η Ελλάδα, αλλά και το τραπεζικό μας σύστημα, μια ώρα αρχύτερα στις αγορές. Αλλά αυτά δεν φτάνουν. Εκείνο που σήμερα χρειάζεται είναι να εκπέμψουμε διεθνώς ένα ισχυρό σήμα, ότι στην Ελλάδα γίνεται μια αναπτυξιακή επανάσταση. Και το σήμα αυτό να συνοδευτεί, φυσικά, από αντίστοιχες πράξεις. Η ανάπτυξη, βεβαίως, δε διατάσσεται. Χρειάζεται συγκεκριμένες πολιτικές, αλλά και μάνατζερς που θα την κάνουν πράξη. Η προσπάθεια δεν είναι απλή και, προφανώς, δεν αρκεί η αξιοποίηση μόνο του ΕΣΠΑ ή του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, όση σημασία και αν έχουν. Απαιτείται μια μάχη σε πολλά και διαφορετικά μέτωπα.
Τι μπορεί να γίνει; Πρώτα από όλα η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, που θα χρειαστεί, ασφαλώς, κάποιο χρονικό διάστημα. Αλλά ακόμα δεν έχουν αρχίσει ούτε οι πρόδρομες εργασίες. Οι αποκρατικοποιήσεις, οι οποίες, μαζί με την αξιοποίηση της περιουσίας, ρίχνουν και το δημόσιο χρέος. Οι δικές μας σταμάτησαν, καινούριες εξαγγέλθηκαν, αλλά καμιά δε φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα. Οι συμβάσεις παραχώρησης και τα έργα ΣΔΙΤ. Και πάλι ασκήσεις επί χάρτου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το μεγάλο έργο «οπτική ίνα για το σπίτι» για το οποίο υπήρχε έτοιμη μελέτη, αλλά η κυβέρνηση ήθελε να παραγγείλει καινούρια, η οποία ακόμα δεν έχει προχωρήσει!
Η έμφαση στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας: Η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει διεθνές εκπαιδευτικό κέντρο για τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή, αν αλλάζαμε τη νοοτροπία μας για το εκπαιδευτικό σύστημα και απαλλασσόμασταν από τις αγκυλώσεις του. Αντί να εξάγουμε, μπορούμε να εισάγουμε συνάλλαγμα. Η πατρίδα μας, επίσης, θα μπορούσε να γίνει ένας από τους βασικούς τόπους θερινής κατοικίας στην Ευρώπη. Με ένα ειδικό πρόγραμμα που θα ενίσχυε τόσο τον κατασκευαστικό κλάδο, όσο και τον τουρισμό. Επένδυση, ακόμα, στην καινοτομία. Με το κράτος σε ρόλο καταλύτη και τον ιδιωτικό τομέα σε ρόλο πρωταγωνιστή. Καινοτομία στον τομέα της τεχνολογίας, αλλά και της «άλλης γεωργίας» και του αγροτουρισμού. Έχουμε ήδη αρκετά παραδείγματα επιτυχίας που μπορεί να πολλαπλασιαστούν.
Και βέβαια, μια συντεταγμένη προσπάθεια να γίνουμε χώρα φιλική στις επενδύσεις, γιατί χωρίς επενδύσεις δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας. Με απλούστευση των αδειοδοτήσεων και με σταθερό φορολογικό σύστημα, μετά και από διακομματική συμφωνία. Αλλά και με συνταγματοποίηση, ίσως, ορισμένων από αυτές τις ρυθμίσεις, για να γίνει διεθνώς αντιληπτό ότι η Ελλάδα αλλάζει ρότα. Αφήνει πίσω τους τρίτους δρόμους και τις μαγικές συνταγές.
Ξέρω ότι πολλά από αυτά θα μπορούσαν να είχαν γίνει και νωρίτερα. Σημασία, όμως, έχει να γίνουν κάποτε. Δεν τα γράφω, άλλωστε, για να κατηγορήσω τον οποιονδήποτε. Τα γράφω, γιατί πιστεύω πως μια τέτοια πολιτική είναι τώρα περισσότερο παρά ποτέ αναγκαία. Δε διεκδικώ το αλάθητο. Όποιος θέλει τα ακούει.
Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για τις ευθύνες σε σχέση με την οικονομική κρίση. Θέλω εξ αρχής να δηλώσω ότι δέχομαι τις δικές μας. Το ζητούμενο, όμως, αυτή την ώρα δεν είναι τόσο ποιός φταίει, όσο πώς θα βγούμε από την κρίση. Δεν θέλω να εξετάσω το αρνητικό σενάριο. Ότι, δηλαδή, η κυβέρνηση δεν θα πετύχει τους στόχους της, οι προβλέψεις της δεν θα επαληθευθούν κλπ. Θέλω να δούμε τι θα συμβεί αν όλα πάνε καλά. Αν οι προβλέψεις επιβεβαιωθούν και, ακόμα περισσότερο, αν έχουμε θετικές εξελίξεις στις Βρυξέλλες, σε σχέση με την επιμήκυνση του δανεισμού από την ΕΕ και το ΔΝΤ και με την ελάττωση του σχετικού επιτοκίου. Τι θα συμβεί άραγε τότε; Προσωπικά πιστεύω πως αν όλα πάνε καλά, δεν θα έχουμε λύσει το πρόβλημα.
Φυσικά, θεωρώ θετική εξέλιξη να υπάρξει δημοσιονομική εξυγίανση. Να μειωθούν τα ελλείμματα και να υιοθετηθούν ευνοϊκότερες ρυθμίσεις από το Eurogroup και την Τρόικα για το δανεισμό μας. Ωστόσο, ακόμα και με αυτές τις εξελίξεις, ακόμα και με μια ενδεχόμενη επαναγορά χρέους (που δεν είναι θέμα απλό, ούτε χωρίς κινδύνους), ακόμα και με μια αύξηση του ΑΕΠ από τη Eurostat, για να καλυτερεύσει η σχέση χρέους προς ΑΕΠ, θα παραμείνει στο τέλος ένα σαθρό υπόβαθρο. Μια εικόνα χώρας αρκετά προβληματικής οικονομικά.
Όλους τους τελευταίους μήνες μπήκαμε στο ραντάρ των αγορών. Διαλαλήσαμε παντού το πρόβλημά μας. Το παρουσιάσαμε διεθνώς σε διαστάσεις ακόμα μεγαλύτερες από αυτές που έχει. Είμαστε, επίσης, ήδη σε σημαντική ύφεση για τρία χρόνια. Επομένως, η όποια βελτίωση στους δείκτες, οριακή ή μεγαλύτερη, δεν αρκεί. Δεν υποστηρίζω αυτά για να υποτιμήσω όποιες καλές προσπάθειες γίνονται στο μέτωπο της δημοσιονομικής εξυγίανσης, τις οποίες και εμείς στηρίζουμε. Όπως στηρίζουμε κάθε προσπάθεια να βγει η Ελλάδα, αλλά και το τραπεζικό μας σύστημα, μια ώρα αρχύτερα στις αγορές. Αλλά αυτά δεν φτάνουν. Εκείνο που σήμερα χρειάζεται είναι να εκπέμψουμε διεθνώς ένα ισχυρό σήμα, ότι στην Ελλάδα γίνεται μια αναπτυξιακή επανάσταση. Και το σήμα αυτό να συνοδευτεί, φυσικά, από αντίστοιχες πράξεις. Η ανάπτυξη, βεβαίως, δε διατάσσεται. Χρειάζεται συγκεκριμένες πολιτικές, αλλά και μάνατζερς που θα την κάνουν πράξη. Η προσπάθεια δεν είναι απλή και, προφανώς, δεν αρκεί η αξιοποίηση μόνο του ΕΣΠΑ ή του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, όση σημασία και αν έχουν. Απαιτείται μια μάχη σε πολλά και διαφορετικά μέτωπα.
Τι μπορεί να γίνει; Πρώτα από όλα η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, που θα χρειαστεί, ασφαλώς, κάποιο χρονικό διάστημα. Αλλά ακόμα δεν έχουν αρχίσει ούτε οι πρόδρομες εργασίες. Οι αποκρατικοποιήσεις, οι οποίες, μαζί με την αξιοποίηση της περιουσίας, ρίχνουν και το δημόσιο χρέος. Οι δικές μας σταμάτησαν, καινούριες εξαγγέλθηκαν, αλλά καμιά δε φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα. Οι συμβάσεις παραχώρησης και τα έργα ΣΔΙΤ. Και πάλι ασκήσεις επί χάρτου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το μεγάλο έργο «οπτική ίνα για το σπίτι» για το οποίο υπήρχε έτοιμη μελέτη, αλλά η κυβέρνηση ήθελε να παραγγείλει καινούρια, η οποία ακόμα δεν έχει προχωρήσει!
Η έμφαση στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας: Η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει διεθνές εκπαιδευτικό κέντρο για τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή, αν αλλάζαμε τη νοοτροπία μας για το εκπαιδευτικό σύστημα και απαλλασσόμασταν από τις αγκυλώσεις του. Αντί να εξάγουμε, μπορούμε να εισάγουμε συνάλλαγμα. Η πατρίδα μας, επίσης, θα μπορούσε να γίνει ένας από τους βασικούς τόπους θερινής κατοικίας στην Ευρώπη. Με ένα ειδικό πρόγραμμα που θα ενίσχυε τόσο τον κατασκευαστικό κλάδο, όσο και τον τουρισμό. Επένδυση, ακόμα, στην καινοτομία. Με το κράτος σε ρόλο καταλύτη και τον ιδιωτικό τομέα σε ρόλο πρωταγωνιστή. Καινοτομία στον τομέα της τεχνολογίας, αλλά και της «άλλης γεωργίας» και του αγροτουρισμού. Έχουμε ήδη αρκετά παραδείγματα επιτυχίας που μπορεί να πολλαπλασιαστούν.
Και βέβαια, μια συντεταγμένη προσπάθεια να γίνουμε χώρα φιλική στις επενδύσεις, γιατί χωρίς επενδύσεις δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας. Με απλούστευση των αδειοδοτήσεων και με σταθερό φορολογικό σύστημα, μετά και από διακομματική συμφωνία. Αλλά και με συνταγματοποίηση, ίσως, ορισμένων από αυτές τις ρυθμίσεις, για να γίνει διεθνώς αντιληπτό ότι η Ελλάδα αλλάζει ρότα. Αφήνει πίσω τους τρίτους δρόμους και τις μαγικές συνταγές.
Ξέρω ότι πολλά από αυτά θα μπορούσαν να είχαν γίνει και νωρίτερα. Σημασία, όμως, έχει να γίνουν κάποτε. Δεν τα γράφω, άλλωστε, για να κατηγορήσω τον οποιονδήποτε. Τα γράφω, γιατί πιστεύω πως μια τέτοια πολιτική είναι τώρα περισσότερο παρά ποτέ αναγκαία. Δε διεκδικώ το αλάθητο. Όποιος θέλει τα ακούει.
Κίνημα πολιτών "Δέν πληρώνω". Μιά άποψη
από την εφημ. Αξία
Επειδή το Κίνημα Αμφισβήτησης (για την προπληρωμή πανάκριβων
διοδίων και αυξημένων εισιτηρίων στις συγκοινωνίες) έχει δυναμική, οι κονδυλοφόροι της Διαπλοκής έπιασαν δουλειά…
- ΠΟΙΟΙ ΑΘΕΤΟΥΝ, κύριε Ρέππα, τις συμβάσεις παραχώρησης; Τι επακριβώς διαπραγματεύεστε;
Παρακολουθώ με προσοχή να αναπτύσσεται το τελευταίο διάστημα μια συντονισμένη προσπάθεια, στην οποία πρωτοστατεί ο υπ. Δημοσίων Εργων, κ. Ρέππας, και μετέχουν ενεργά τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις όλων όσοι εμπλέκονται έμμεσα ή άμεσα στα μεγάλα έργα και συνδέονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με τις μεγάλες εργοληπτικές επιχειρήσεις του τόπου, μέσα από την οποία περνάει με επίσημες δηλώσεις ή αρθρογραφία το ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟ στοιχείο όσων αμφισβητούν την πληρωμή των ΔΙΟΔΙΩΝ, οι οποίοι εκτός των άλλων χαρακτηρίζονται ως ΤΣΑΜΠΑΤΖΗΔΕΣ και καθίστανται δακτυλοδεικτούμενοι…
Ολοι όσοι, λοιπόν, αμφισβητούν θεσμικά την Πολιτεία ως προς τις αποφάσεις που έχει λάβει για τα αμέτρητα διόδια στις εθνικές οδούς, για την πολιτική της να εξαναγκάζει τους εξαθλιωμένους πολίτες να ΠΡΟΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ ΔΙΟΔΙΑ για δρόμους που ΔΕΝ έχουν κατασκευαστεί και οι οποίοι ενδεχομένως να ΜΗ ΓΙΝΟΥΝ ΠΟΤΕ, θεωρούνται μέσα από το μήνυμα της κυβέρνησης και την υποστήριξη της ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ και των ΜΜΕ που ελέγχει ως ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΟΙ, που δεν σέβονται τους νόμους…
Επειδή, όπως αντιλαμβάνεστε, το Κίνημα της αμφισβήτησης κατά των ΔΙΟΔΙΩΝ, που στραγγαλίζουν την κοινωνία, που εξαντλούν οικονομικά οικογένειες και χωριά ολόκληρα, οι κάτοικοι των οποίων δεν μπορούν να πάνε ούτε στα χωράφια τους χωρίς να πληρώσουν το τέλος στους εργολάβους, γιγαντώνεται και ενισχύεται από την ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ και άλλων συμπολιτών μας απέναντι στην ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ αύξηση των ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ που προχώρησε το ίδιο υπουργείο…
…ανέλαβαν δράση οι ΠΕΝΝΕΣ, οι ΚΟΝΔΥΛΟΦΟΡΟΙ των "νταβατζήδων" που επικαλούνται τη ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ, προκαλώντας ταυτόχρονα το λαϊκό αίσθημα αλλά και το σύνολο των ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ!
ΕΜΕΙΣ το έχουμε ξεκαθαρίσει από την πρώτη στιγμή ότι σεβόμαστε απόλυτα το Σύνταγμα και τους Νόμους και ως εφημερίδα που στηρίζει την ελεύθερη αγορά και την ελεύθερη οικονομία είμαστε ΥΠΕΡ του θεσμού των ΔΙΟΔΙΩΝ, τα οποία επιβάλλεται να πληρώνονται από τους πολίτες, υπέρ των συγχρηματοδοτούμενων έργων…
Ομως, ΞΕΚΑΘΑΡΑ αμφισβητούμε το μοντέλο της ΠΡΟΠΛΗΡΩΜΗΣ ΔΙΟΔΙΩΝ για έργα που δεν έχουν γίνει, τα οποία καταβάλλει η κοινωνία μέσα από την υλοποίηση συμβάσεων, που το μόνο που εξυπηρετούν είναι η προείσπραξη ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ από τους εργολάβους.
Προείσπραξη ΔΙΟΔΙΩΝ για έργα που ούτε οι εργολάβοι διαβεβαιώνουν ότι θα υλοποιηθούν, όπως ακριβώς προβλέπεται στις συμβάσεις που έχουν υπογραφεί, ούτε η ΠΟΛΙΤΕΙΑ! Προείσπραξη διοδίων για έργα που μπορεί οι εργολάβοι να μην υλοποιήσουν, βασιζόμενοι σε δήθεν ευθύνη του Δημοσίου, σε δήθεν καθυστερήσεις από την πλευρά του υπουργείου ως προς τις απαλλοτριώσεις.
Και υπάρχει ο κίνδυνος, την ώρα τούτη, οι ΕΞΑΘΛΙΩΒΜΕΝΟΙ και ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ να προπληρώνουν διόδια από το υστέρημά τους για έργα που δεν θα γίνουν, που τυχόν θα τα αμφισβητήσουν οι εργολάβοι και στο τέλος της ημέρας οι μεγάλοι εργοληπτικοί όμιλοι όχι μόνο θα έχουν προεισπράξει όλα αυτά τα χρήματα από τα διόδια, αλλά θα διεκδικήσουν και αποζημιώσεις από το Δημόσιο…
ΕΜΕΙΣ αμφισβητούμε επίσης την πολιτική του υπουργείου να επιδιώκει μέσα από δήθεν διαπραγματεύσεις με τους εργολάβους, να μετακυλίσει στους πολίτες το επιχειρηματικό ρίσκο, που οι εργοληπτικές εταιρείες και οι τράπεζες δεν θέλουν να αναλάβουν!
Οι εργολάβοι θέλουν να αυξηθούν κι άλλο τα διόδια με την αιτιολογία της μείωσης του κυκλοφοριακού φόρτου και της αντίστοιχης μείωσης των εσόδων.
Οι τράπεζες λόγω της αύξησης του κόστους του χρήματος αλλά και της μείωσης της απόδοσης των συγχρηματοδοτούμενων έργων ζητούν μετ' επιτάσεως να αυξήσουν τα επιτόκια…
Υπό την οπτική γωνία αυτή, το υπ. Υποδομών "διαπραγματεύεται" μαζί τους ουσιαστικά τη μετακύλιση στην κοινωνία, στους απλούς πολίτες, στους μεροκαματιάρηδες Ελληνες που ζουν καθημερινά στην αβεβαιότητα ενός σκληρού αύριο, που δεν ξέρουν αν θα έχουν τη δουλειά τους… το αυξημένο κόστος των διοδίων!
Μετακυλίει δηλαδή στους νομιμόφρονες πολίτες το κόστος του ρίσκου που οι ΤΡΑΠΕΖΕΣ και οι ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ αρνούνται να αναλάβουν, σε πλήρη αντίθεση με την ελεύθερη οικονομία και τους όρους της… Διότι, όπως προκύπτει, εκείνοι που πάνε να ΑΘΕΤΗΣΟΥΝ τους όρους των ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, επικαλούμενοι δήθεν καθυστερήσεις, είναι οι ΤΡΑΠΕΖΕΣ και οι ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ!
ΕΜΕΙΣ, λοιπόν, για να ξεκαθαρίσουμε για μια ακόμη φορά, δεν είμαστε αντίθετοι με την πληρωμή των διοδίων… αλλά αμφισβητούμε το μοντέλο της ΠΡΟΠΛΗΡΩΜΗΣ, είμαστε κάθετα αντίθετοι σε οποιαδήποτε ΑΥΞΗΣΗ των ΔΙΟΔΙΩΝ, αντίθετοι σε κάθε μορφής διαπραγμάτευση και καλούμε την ΠΟΛΙΤΕΙΑ να εφαρμόσει στο ακέραιο τις συμβάσεις παραχώρησης, χωρίς διαφοροποίηση του ύψους των διοδίων, χωρίς να αλλάξουν τα επιτόκια…
Και σεβόμαστε απόλυτα την αντίδραση των εξεγερμένων συμπολιτών μας, κατανοώντας τις δραματικές συνθήκες που υπάρχουν στην κοινωνία και έναν ολόκληρο κόσμο που βρίσκεται σε απόγνωση.
Για μας όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ούτε ΤΣΑΜΠΑΤΖΗΔΕΣ, ούτε ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ, ούτε ΠΕΡΙΘΩΡΙΑΚΟΙ, όπως οι κονδυλοφόροι των Μέσων Ενημέρωσης των εργολάβων θέλουν να τους παρουσιάσουν, αλλά απλά θύματα μιας σκληρής πραγματικότητας, στην οποία εκείνοι που καλούνται να πληρώσουν το τίμημα δεν είναι οι ΟΛΙΓΟΙ, οι ΙΣΧΥΡΟΙ, η ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ, το ΣΥΣΤΗΜΑ, όλοι εκείνοι που έφαγαν επί χρόνια με χρυσά κουτάλια, από τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα μέχρι τα πακέτα Ντελόρ, αλλά οι ΠΟΛΛΟΙ, η ίδια η ΚΟΙΝΩΝΙΑ, οι ίδιοι που καλούνται να πληρώσουν ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ αυξημένη κατά 40% την αναδιάρθρωση των ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΩΝ!
Επειδή το Κίνημα Αμφισβήτησης (για την προπληρωμή πανάκριβων
διοδίων και αυξημένων εισιτηρίων στις συγκοινωνίες) έχει δυναμική, οι κονδυλοφόροι της Διαπλοκής έπιασαν δουλειά…
- ΠΟΙΟΙ ΑΘΕΤΟΥΝ, κύριε Ρέππα, τις συμβάσεις παραχώρησης; Τι επακριβώς διαπραγματεύεστε;
Παρακολουθώ με προσοχή να αναπτύσσεται το τελευταίο διάστημα μια συντονισμένη προσπάθεια, στην οποία πρωτοστατεί ο υπ. Δημοσίων Εργων, κ. Ρέππας, και μετέχουν ενεργά τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις όλων όσοι εμπλέκονται έμμεσα ή άμεσα στα μεγάλα έργα και συνδέονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με τις μεγάλες εργοληπτικές επιχειρήσεις του τόπου, μέσα από την οποία περνάει με επίσημες δηλώσεις ή αρθρογραφία το ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟ στοιχείο όσων αμφισβητούν την πληρωμή των ΔΙΟΔΙΩΝ, οι οποίοι εκτός των άλλων χαρακτηρίζονται ως ΤΣΑΜΠΑΤΖΗΔΕΣ και καθίστανται δακτυλοδεικτούμενοι…
Ολοι όσοι, λοιπόν, αμφισβητούν θεσμικά την Πολιτεία ως προς τις αποφάσεις που έχει λάβει για τα αμέτρητα διόδια στις εθνικές οδούς, για την πολιτική της να εξαναγκάζει τους εξαθλιωμένους πολίτες να ΠΡΟΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ ΔΙΟΔΙΑ για δρόμους που ΔΕΝ έχουν κατασκευαστεί και οι οποίοι ενδεχομένως να ΜΗ ΓΙΝΟΥΝ ΠΟΤΕ, θεωρούνται μέσα από το μήνυμα της κυβέρνησης και την υποστήριξη της ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ και των ΜΜΕ που ελέγχει ως ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΟΙ, που δεν σέβονται τους νόμους…
Επειδή, όπως αντιλαμβάνεστε, το Κίνημα της αμφισβήτησης κατά των ΔΙΟΔΙΩΝ, που στραγγαλίζουν την κοινωνία, που εξαντλούν οικονομικά οικογένειες και χωριά ολόκληρα, οι κάτοικοι των οποίων δεν μπορούν να πάνε ούτε στα χωράφια τους χωρίς να πληρώσουν το τέλος στους εργολάβους, γιγαντώνεται και ενισχύεται από την ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ και άλλων συμπολιτών μας απέναντι στην ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ αύξηση των ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ που προχώρησε το ίδιο υπουργείο…
…ανέλαβαν δράση οι ΠΕΝΝΕΣ, οι ΚΟΝΔΥΛΟΦΟΡΟΙ των "νταβατζήδων" που επικαλούνται τη ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ, προκαλώντας ταυτόχρονα το λαϊκό αίσθημα αλλά και το σύνολο των ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ!
ΕΜΕΙΣ το έχουμε ξεκαθαρίσει από την πρώτη στιγμή ότι σεβόμαστε απόλυτα το Σύνταγμα και τους Νόμους και ως εφημερίδα που στηρίζει την ελεύθερη αγορά και την ελεύθερη οικονομία είμαστε ΥΠΕΡ του θεσμού των ΔΙΟΔΙΩΝ, τα οποία επιβάλλεται να πληρώνονται από τους πολίτες, υπέρ των συγχρηματοδοτούμενων έργων…
Ομως, ΞΕΚΑΘΑΡΑ αμφισβητούμε το μοντέλο της ΠΡΟΠΛΗΡΩΜΗΣ ΔΙΟΔΙΩΝ για έργα που δεν έχουν γίνει, τα οποία καταβάλλει η κοινωνία μέσα από την υλοποίηση συμβάσεων, που το μόνο που εξυπηρετούν είναι η προείσπραξη ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ από τους εργολάβους.
Προείσπραξη ΔΙΟΔΙΩΝ για έργα που ούτε οι εργολάβοι διαβεβαιώνουν ότι θα υλοποιηθούν, όπως ακριβώς προβλέπεται στις συμβάσεις που έχουν υπογραφεί, ούτε η ΠΟΛΙΤΕΙΑ! Προείσπραξη διοδίων για έργα που μπορεί οι εργολάβοι να μην υλοποιήσουν, βασιζόμενοι σε δήθεν ευθύνη του Δημοσίου, σε δήθεν καθυστερήσεις από την πλευρά του υπουργείου ως προς τις απαλλοτριώσεις.
Και υπάρχει ο κίνδυνος, την ώρα τούτη, οι ΕΞΑΘΛΙΩΒΜΕΝΟΙ και ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ να προπληρώνουν διόδια από το υστέρημά τους για έργα που δεν θα γίνουν, που τυχόν θα τα αμφισβητήσουν οι εργολάβοι και στο τέλος της ημέρας οι μεγάλοι εργοληπτικοί όμιλοι όχι μόνο θα έχουν προεισπράξει όλα αυτά τα χρήματα από τα διόδια, αλλά θα διεκδικήσουν και αποζημιώσεις από το Δημόσιο…
ΕΜΕΙΣ αμφισβητούμε επίσης την πολιτική του υπουργείου να επιδιώκει μέσα από δήθεν διαπραγματεύσεις με τους εργολάβους, να μετακυλίσει στους πολίτες το επιχειρηματικό ρίσκο, που οι εργοληπτικές εταιρείες και οι τράπεζες δεν θέλουν να αναλάβουν!
Οι εργολάβοι θέλουν να αυξηθούν κι άλλο τα διόδια με την αιτιολογία της μείωσης του κυκλοφοριακού φόρτου και της αντίστοιχης μείωσης των εσόδων.
Οι τράπεζες λόγω της αύξησης του κόστους του χρήματος αλλά και της μείωσης της απόδοσης των συγχρηματοδοτούμενων έργων ζητούν μετ' επιτάσεως να αυξήσουν τα επιτόκια…
Υπό την οπτική γωνία αυτή, το υπ. Υποδομών "διαπραγματεύεται" μαζί τους ουσιαστικά τη μετακύλιση στην κοινωνία, στους απλούς πολίτες, στους μεροκαματιάρηδες Ελληνες που ζουν καθημερινά στην αβεβαιότητα ενός σκληρού αύριο, που δεν ξέρουν αν θα έχουν τη δουλειά τους… το αυξημένο κόστος των διοδίων!
Μετακυλίει δηλαδή στους νομιμόφρονες πολίτες το κόστος του ρίσκου που οι ΤΡΑΠΕΖΕΣ και οι ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ αρνούνται να αναλάβουν, σε πλήρη αντίθεση με την ελεύθερη οικονομία και τους όρους της… Διότι, όπως προκύπτει, εκείνοι που πάνε να ΑΘΕΤΗΣΟΥΝ τους όρους των ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, επικαλούμενοι δήθεν καθυστερήσεις, είναι οι ΤΡΑΠΕΖΕΣ και οι ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ!
ΕΜΕΙΣ, λοιπόν, για να ξεκαθαρίσουμε για μια ακόμη φορά, δεν είμαστε αντίθετοι με την πληρωμή των διοδίων… αλλά αμφισβητούμε το μοντέλο της ΠΡΟΠΛΗΡΩΜΗΣ, είμαστε κάθετα αντίθετοι σε οποιαδήποτε ΑΥΞΗΣΗ των ΔΙΟΔΙΩΝ, αντίθετοι σε κάθε μορφής διαπραγμάτευση και καλούμε την ΠΟΛΙΤΕΙΑ να εφαρμόσει στο ακέραιο τις συμβάσεις παραχώρησης, χωρίς διαφοροποίηση του ύψους των διοδίων, χωρίς να αλλάξουν τα επιτόκια…
Και σεβόμαστε απόλυτα την αντίδραση των εξεγερμένων συμπολιτών μας, κατανοώντας τις δραματικές συνθήκες που υπάρχουν στην κοινωνία και έναν ολόκληρο κόσμο που βρίσκεται σε απόγνωση.
Για μας όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ούτε ΤΣΑΜΠΑΤΖΗΔΕΣ, ούτε ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ, ούτε ΠΕΡΙΘΩΡΙΑΚΟΙ, όπως οι κονδυλοφόροι των Μέσων Ενημέρωσης των εργολάβων θέλουν να τους παρουσιάσουν, αλλά απλά θύματα μιας σκληρής πραγματικότητας, στην οποία εκείνοι που καλούνται να πληρώσουν το τίμημα δεν είναι οι ΟΛΙΓΟΙ, οι ΙΣΧΥΡΟΙ, η ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ, το ΣΥΣΤΗΜΑ, όλοι εκείνοι που έφαγαν επί χρόνια με χρυσά κουτάλια, από τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα μέχρι τα πακέτα Ντελόρ, αλλά οι ΠΟΛΛΟΙ, η ίδια η ΚΟΙΝΩΝΙΑ, οι ίδιοι που καλούνται να πληρώσουν ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ αυξημένη κατά 40% την αναδιάρθρωση των ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΩΝ!
Θεμελιακά συμπεράσματα μετά από έναν χρόνο.
Του Νίκου Κοτζιά
Η πολιτική διακυβέρνηση μπορεί να χωριστεί στα τρία: α) εισροές, δηλαδή ποια συμφέροντα, ποιες πληροφορίες, ποιες ιεραρχήσεις εισάγονται στο κυβερνητικό σύστημα, προκειμένου αυτό να αποφασίσει. β) Ποιοι αποφασίζουν με ποιες διαδικασίες και μέσα σε ποιο θεσμικό πλαίσιο. Τέλος, γ) οι αποφάσεις που λαμβάνονται, πώς υλοποιούνται, με τι μεθόδους και διαδικασίες, σε βάρος τίνος και σε ποιανού το όφελος. Ας αξιολογήσουμε, λοιπόν, στη βάση αυτού του διαχωρισμού την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης:
Α. Ποιοι διαμόρφωσαν τις πληροφορίες, τις ιεραρχήσεις και τις απαιτήσεις
Στην πρώτη περίοδο του 2010 η κυβέρνηση, ιδιαίτερα το οικονομικό της επιτελείο, απέφευγε να συνομιλήσει με εκπροσώπους των συνδικάτων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Ο κύριος συνομιλητής ήταν οι Ελληνες και ξένοι τραπεζίτες, οι μεγάλοι κατασκευαστές και ορισμένα συστήματα άμεσης διαπλοκής. Το ογκούμενο λαϊκό κίνημα υποχώρησε μετά τη φωτιά σε τραπεζικό υποκατάστημα στο κέντρο της Αθήνας. Μετά από αυτό το θλιβερό επεισόδιο, η οργή του κόσμου ως προς το μνημόνιο έγινε σχετικά πιο σιωπηλή. Ανάλογη προσπάθεια καταβάλλεται σήμερα, με αφορμή τους λαθρομετανάστες και την "κατάληψη" τμήματος της Νομικής.
Στη συνέχεια, η κυβέρνηση εξακολουθούσε να συνομιλεί με ορισμένους ξένους οικονομολόγους, με κεϋνσιανές αντιλήψεις, όπως οι νομπελίστες Π. Κρούγκμαν και Στίγκλιτς, όμως, όλο και περισσότερο είχε στήσει αυτί στα όσα τις έλεγαν οι ξένοι οικονομολόγοι που συνδέονται με τον νεοφιλελευθερισμό, το ΔΝΤ και την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ιδιαίτερα τους γερμανόφωνους στη διοίκησή της. Λίγο μετά, η κυβέρνηση δεν άντεξε το "ξύλο" που έφαγε στο Νταβός το 2010, το οποίο είχε στηθεί ακριβώς επί τούτω, και υποχώρησε πλήρως στις απαιτήσεις του διεθνούς τραπεζικού συστήματος.
Σήμερα, πλέον, οι επιρροές μορφοποιήθηκαν. Εχουν δημιουργηθεί τρία συστήματα, που μαζί με την τρόικα τροφοδοτούν την παραγωγή "μνημονίων". Η Κεντρική Τράπεζα της χώρας αισθάνεται περισσότερο ως κομμάτι του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, παρά ως η Ελληνική Κεντρική Τράπεζα, και ο διοικητής της έχει ακραίες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις. Το δεύτερο σύστημα συνδέεται με τα Ινστιτούτα του Συστήματος και τα Συμβούλια Εμπειρογνωμόνων της κυβέρνησης. Το τρίτο είναι συγκεκριμένα και εξειδικευμένα μεγάλα δικηγορικά γραφεία. Ολα αυτά περνούν τα συμφέροντα του στενού συστήματος που έφερε τη χώρα στην κρίση στους μέσου επιπέδου μόρφωσης και εμπειριών υπαλλήλους της τρόικας, μεταξύ των οποίων υπάρχουν και μερικοί με ιδιαίτερα αναβαθμισμένα προσόντα. Οι 20 αυτοί υπάλληλοι ούτε εικόνα είχαν για τα ειδικά προβλήματα της χώρας, ούτε και ειδικά προσόντα ώστε μέσα σε 3-4 μήνες να έχουν μελετήσει και κατανοήσει, επιστημονικά και πολιτικά, τα προβλήματα της χώρας καλύτερα από εμάς όλους. Ηταν φορείς, βέβαια, ενός συνολικού concept, ενός νεοφιλελεύθερου σχεδιασμού. Σχεδιασμός που απέκτησε σάρκα και οστά χάρη σε αυτά τα τρία συστήματα που εκπροσωπούν τα συμφέροντα των ισχυρών στην Ελλάδα και τα οποία προσπαθούν να τα επιβάλουν εδώ και δύο δεκαετίες. Στο τέλος δε, φροντίζουν να εμφανίζουν αυτά τα στενά συμφέροντα που εκπροσωπούν ως απαιτήσεις της τρόικας. Το χειρότερο δε, όταν ορισμένοι ευπρεπείς υπουργοί κατορθώσουν να κάνουν κάποιους λογικούς συμβιβασμούς με την τρόικα, αυτά τα συστήματα ενοχλούνται και επιδιώκουν να τους ανατρέψουν, πιο σωστά αποτρέψουν.
Β. Πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις για το μνημόνιο
Από την πρώτη στιγμή που η κυβέρνηση δημόσια έδειξε ότι επέλεξε το μνημόνιο, εμφανίστηκαν δύο τάσεις. Η πρώτη ήταν αυτή του περιορισμού της δημοκρατίας. Το φαινόμενο είναι ανησυχητικό, αλλά δεν δείχνει να ενδιαφέρει αρκετούς επαρκώς. Η δεύτερη είναι η επιλογή της "μη διαπραγμάτευσης" έναντι τρίτων.
Στο πεδίο της δημοκρατίας αναπτύχθηκε και άλλο η τάση εσωτερίκευσης των αποφάσεων. Αντί αυτές να λαμβάνονται από τη Βουλή και να της εκτελεί η κυβέρνηση (ως η κατά το Σύνταγμα "Εκτελεστική Επιτροπή"), η Βουλή απλά διεκπεραιώνει τις άνωθεν επιλογές. Αλλά και το Υπουργικό Συμβούλιο, παρά τις πολλαπλές συνεδριάσεις του, δεν συζητά, δεν διαθέτει εικόνα και δεν αποφασίζει συλλογικά για τα σημαντικότερα ζητήματα του τόπου, όπως είναι οι συμφωνίες για το μνημόνιο και η εξωτερική πολιτική. Ουσιαστικά στη χώρα οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται σύμφωνα με τις προβλέψεις ενός δημοκρατικού Συντάγματος. Το κυβερνητικό σύστημα λειτουργεί περισσότερο ως αγωγός αποφάσεων που λαμβάνονται από μια κλειστή ομάδα, που η λειτουργία της δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα, και στο μέλλον πιθανά να θεωρηθεί αντισυνταγματική. Η έλλειψη συλλογικότητας και η ουσιαστική υποβάθμιση του Κοινοβουλίου και των βουλευτών συνδυάστηκαν με μικρά κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, όπως σειρά αντισυνταγματικών δικαιωμάτων που εκχωρήθηκαν από τη Βουλή στον υπουργό Οικονομικών.
Η δεύτερη γραμμή που εμφανίστηκε στον χρόνο που πέρασε είναι αυτή της μη διαπραγμάτευσης. Στο όνομα των αναγκών της χώρας κάποιοι παραιτήθηκαν από κάθε δικαίωμα διαπραγμάτευσης. Ξεχνώντας ότι ακόμα και οι ηττημένοι από πόλεμο δικαιούνται να διαπραγματεύονται. Μόνο η χιτλερική Γερμανία παραδόθηκε άνευ όρων. Ανάλογα και η κυβέρνηση παραδόθηκε άνευ όρων. Το χειρότερο δε είναι ότι, εξαιτίας αυτής της μη διαπραγμάτευσης, όχι μόνο έχασε η χώρα και οι εργαζόμενοί της, αλλά δεν βγαίνουν οι αριθμοί. Και αυτό διότι τα συστήματα εκείνο που επιδίωξαν ήταν η διάσωση και εξυπηρέτηση των στενών τους συμφερόντων και όχι εκείνων της Ελλάδας. Αλλά ακόμα και σε αυτή τους την επιλογή ήταν ανίκανοι. Τα νούμερα δεν βγαίνουν και η Ελλάδα υποχρεώνεται σε αναδιαπραγματεύσεις και επιμηκύνσεις, που θα έχουν μεγάλο κόστος, με στόχους που θα μπορούσε να είχε εξασφαλίσει αρχικά, αν δεν είχε παραδοθεί στις έξωθεν πιέσεις και τα συμφέροντα.
Η μη διαπραγμάτευση και η άνευ όρων παράδοση συνδέονται και με το γεγονός ότι κύκλοι αυτών των συστημάτων φρόντισαν να "κάψουν" όλες τις εναλλακτικές λύσεις. Εμφάνισαν ως αντιευρωπαϊσμό την αναζήτηση δανείων σε Κίνα και Ινδία, σε Βραζιλία και αραβικές χώρες, καθώς και στην Ιαπωνία. Οι ευθύνες της κυβέρνησης για αυτό το αρνητικό γεγονός έγιναν ολοφάνερες από τη στιγμή που Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία δανείζονται φτηνότερα από αυτές τις χώρες. Αλλά κάποιοι δεν το θέλησαν. Και αυτό διότι το ενδιαφέρον και συμφέρον τους δεν ήταν να ξεπεράσει η χώρα τα προβλήματα δανεισμού, αλλά να επιβάλουν πολιτική όπως αυτή του μνημονίου στο όνομα των ελλειμμάτων και των χρεών της χώρας.
Γ. Η εφαρμογή της πολιτικής λιτότητας: ύβρεις, ψέματα, μονομέρεια
Στην ώρα της κρίσης, η κυβέρνηση μετακινήθηκε. Ακούει προσεκτικά της πολιτικές, κοινωνικές και ιδεολογικές δυνάμεις που σφράγισαν τη συνολική πορεία της χώρας προς την κρίση. Δικές τους ήταν οι επιλογές προς αυτή την κρίση. Εκείνες διαμόρφωσαν τη σημερινή κατάσταση. Με μια συστηματική καμπάνια, προσπάθησε να εμφανίσει ως αμέτοχες και ανεύθυνες… παρθένες για την κρίση τους τραπεζίτες, τα ξένα συμφέροντα, τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και τους ιδιώτες επιχειρηματίες που καταστρέφουν ακόμα και τις δικές τους επιχειρήσεις, πλουτίζοντας σε βάρος τους (φαινόμενο μοναδικά ελληνικό). Βρίζοντας και καθυβρίζοντας η κυβέρνηση και τα φερέφωνά της τους μισθωτούς, ιδιαίτερα του Δημοσίου, συχνά διογκώνοντας πραγματικά προβλήματα, απάλλαξε τους κύριους υπεύθυνους.
Ταυτόχρονα, με σειρά μέτρων που υλοποίησε ή δεν έκανε, έδειξε ότι της είναι εύκολο να λαμβάνει μέτρα κλεψίματος συντάξεων και μισθών, αλλά δύσκολο να λάβει μέτρα σε βάρος των πλουσίων και αετονύχηδων. Με μέτρα φοροαπαλλαγής, περαίωσης, κτυπήματος του λαϊκού εισοδήματος με τη συνεχή αύξηση του ΦΠΑ, ενίσχυσε τις κοινωνικές ανισότητες. Δεν έδειξε δε να την ενδιαφέρει στο ελάχιστο ότι η αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων είναι δρόμος ενίσχυσης της κρίσης και όχι υπέρβασής της. Επιπλέον, ενώ με την ανόητη και επικίνδυνη για το μέλλον του τόπου πολιτική της οδήγησε την ελληνική οικονομία στην ύφεση, δεν κτύπησε κανένα καρτέλ, κανένα σύστημα λαμογιάς, με αποτέλεσμα να είναι η Ελλάδα η μόνη χώρα στη μεταπολεμική Ευρώπη που στην ώρα της κρίσης / ύφεσης να αυξάνονται οι τιμές. Αντίθετα, επί παραδείγματι, στην Ιρλανδία οι τιμές βρίσκονται σε πτώση.
Τέλος, άφησε με ευθύνη της να αναπτυχθεί, δίπλα στα νόμιμα και εκλεγμένα όργανα της ελληνικής Πολιτείας, ένα παρασύστημα διορισμένων διοικητών και προέδρων οργανισμών, πολλοί εκ των οποίων κυβερνούν με τρόπο απολυταρχικό - μοναρχικό, δηλαδή ως "ανεύθυνοι άρχοντες". Κάνουν ό,τι θέλουν, δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Συμπεριφέρονται ως το ελληνικό Δημόσιο και ο πλούτος αυτού του τόπου να είναι προσωπική τους προίκα. Και μπορούν και το κάνουν όλο αυτό, διότι οι περισσότεροι ανήκουν στον ακραίο και φανατισμένο νεοφιλελευθερισμό, σε εκείνους που ο λαός καλούσε τον Γ. Παπανδρέου να αλλάξει, αλλά όχι μόνο δεν το έκανε, επιπλέον με τις επιλογές του τους ενίσχυσε.
Η πολιτική διακυβέρνηση μπορεί να χωριστεί στα τρία: α) εισροές, δηλαδή ποια συμφέροντα, ποιες πληροφορίες, ποιες ιεραρχήσεις εισάγονται στο κυβερνητικό σύστημα, προκειμένου αυτό να αποφασίσει. β) Ποιοι αποφασίζουν με ποιες διαδικασίες και μέσα σε ποιο θεσμικό πλαίσιο. Τέλος, γ) οι αποφάσεις που λαμβάνονται, πώς υλοποιούνται, με τι μεθόδους και διαδικασίες, σε βάρος τίνος και σε ποιανού το όφελος. Ας αξιολογήσουμε, λοιπόν, στη βάση αυτού του διαχωρισμού την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης:
Α. Ποιοι διαμόρφωσαν τις πληροφορίες, τις ιεραρχήσεις και τις απαιτήσεις
Στην πρώτη περίοδο του 2010 η κυβέρνηση, ιδιαίτερα το οικονομικό της επιτελείο, απέφευγε να συνομιλήσει με εκπροσώπους των συνδικάτων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Ο κύριος συνομιλητής ήταν οι Ελληνες και ξένοι τραπεζίτες, οι μεγάλοι κατασκευαστές και ορισμένα συστήματα άμεσης διαπλοκής. Το ογκούμενο λαϊκό κίνημα υποχώρησε μετά τη φωτιά σε τραπεζικό υποκατάστημα στο κέντρο της Αθήνας. Μετά από αυτό το θλιβερό επεισόδιο, η οργή του κόσμου ως προς το μνημόνιο έγινε σχετικά πιο σιωπηλή. Ανάλογη προσπάθεια καταβάλλεται σήμερα, με αφορμή τους λαθρομετανάστες και την "κατάληψη" τμήματος της Νομικής.
Στη συνέχεια, η κυβέρνηση εξακολουθούσε να συνομιλεί με ορισμένους ξένους οικονομολόγους, με κεϋνσιανές αντιλήψεις, όπως οι νομπελίστες Π. Κρούγκμαν και Στίγκλιτς, όμως, όλο και περισσότερο είχε στήσει αυτί στα όσα τις έλεγαν οι ξένοι οικονομολόγοι που συνδέονται με τον νεοφιλελευθερισμό, το ΔΝΤ και την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ιδιαίτερα τους γερμανόφωνους στη διοίκησή της. Λίγο μετά, η κυβέρνηση δεν άντεξε το "ξύλο" που έφαγε στο Νταβός το 2010, το οποίο είχε στηθεί ακριβώς επί τούτω, και υποχώρησε πλήρως στις απαιτήσεις του διεθνούς τραπεζικού συστήματος.
Σήμερα, πλέον, οι επιρροές μορφοποιήθηκαν. Εχουν δημιουργηθεί τρία συστήματα, που μαζί με την τρόικα τροφοδοτούν την παραγωγή "μνημονίων". Η Κεντρική Τράπεζα της χώρας αισθάνεται περισσότερο ως κομμάτι του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, παρά ως η Ελληνική Κεντρική Τράπεζα, και ο διοικητής της έχει ακραίες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις. Το δεύτερο σύστημα συνδέεται με τα Ινστιτούτα του Συστήματος και τα Συμβούλια Εμπειρογνωμόνων της κυβέρνησης. Το τρίτο είναι συγκεκριμένα και εξειδικευμένα μεγάλα δικηγορικά γραφεία. Ολα αυτά περνούν τα συμφέροντα του στενού συστήματος που έφερε τη χώρα στην κρίση στους μέσου επιπέδου μόρφωσης και εμπειριών υπαλλήλους της τρόικας, μεταξύ των οποίων υπάρχουν και μερικοί με ιδιαίτερα αναβαθμισμένα προσόντα. Οι 20 αυτοί υπάλληλοι ούτε εικόνα είχαν για τα ειδικά προβλήματα της χώρας, ούτε και ειδικά προσόντα ώστε μέσα σε 3-4 μήνες να έχουν μελετήσει και κατανοήσει, επιστημονικά και πολιτικά, τα προβλήματα της χώρας καλύτερα από εμάς όλους. Ηταν φορείς, βέβαια, ενός συνολικού concept, ενός νεοφιλελεύθερου σχεδιασμού. Σχεδιασμός που απέκτησε σάρκα και οστά χάρη σε αυτά τα τρία συστήματα που εκπροσωπούν τα συμφέροντα των ισχυρών στην Ελλάδα και τα οποία προσπαθούν να τα επιβάλουν εδώ και δύο δεκαετίες. Στο τέλος δε, φροντίζουν να εμφανίζουν αυτά τα στενά συμφέροντα που εκπροσωπούν ως απαιτήσεις της τρόικας. Το χειρότερο δε, όταν ορισμένοι ευπρεπείς υπουργοί κατορθώσουν να κάνουν κάποιους λογικούς συμβιβασμούς με την τρόικα, αυτά τα συστήματα ενοχλούνται και επιδιώκουν να τους ανατρέψουν, πιο σωστά αποτρέψουν.
Β. Πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις για το μνημόνιο
Από την πρώτη στιγμή που η κυβέρνηση δημόσια έδειξε ότι επέλεξε το μνημόνιο, εμφανίστηκαν δύο τάσεις. Η πρώτη ήταν αυτή του περιορισμού της δημοκρατίας. Το φαινόμενο είναι ανησυχητικό, αλλά δεν δείχνει να ενδιαφέρει αρκετούς επαρκώς. Η δεύτερη είναι η επιλογή της "μη διαπραγμάτευσης" έναντι τρίτων.
Στο πεδίο της δημοκρατίας αναπτύχθηκε και άλλο η τάση εσωτερίκευσης των αποφάσεων. Αντί αυτές να λαμβάνονται από τη Βουλή και να της εκτελεί η κυβέρνηση (ως η κατά το Σύνταγμα "Εκτελεστική Επιτροπή"), η Βουλή απλά διεκπεραιώνει τις άνωθεν επιλογές. Αλλά και το Υπουργικό Συμβούλιο, παρά τις πολλαπλές συνεδριάσεις του, δεν συζητά, δεν διαθέτει εικόνα και δεν αποφασίζει συλλογικά για τα σημαντικότερα ζητήματα του τόπου, όπως είναι οι συμφωνίες για το μνημόνιο και η εξωτερική πολιτική. Ουσιαστικά στη χώρα οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται σύμφωνα με τις προβλέψεις ενός δημοκρατικού Συντάγματος. Το κυβερνητικό σύστημα λειτουργεί περισσότερο ως αγωγός αποφάσεων που λαμβάνονται από μια κλειστή ομάδα, που η λειτουργία της δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα, και στο μέλλον πιθανά να θεωρηθεί αντισυνταγματική. Η έλλειψη συλλογικότητας και η ουσιαστική υποβάθμιση του Κοινοβουλίου και των βουλευτών συνδυάστηκαν με μικρά κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, όπως σειρά αντισυνταγματικών δικαιωμάτων που εκχωρήθηκαν από τη Βουλή στον υπουργό Οικονομικών.
Η δεύτερη γραμμή που εμφανίστηκε στον χρόνο που πέρασε είναι αυτή της μη διαπραγμάτευσης. Στο όνομα των αναγκών της χώρας κάποιοι παραιτήθηκαν από κάθε δικαίωμα διαπραγμάτευσης. Ξεχνώντας ότι ακόμα και οι ηττημένοι από πόλεμο δικαιούνται να διαπραγματεύονται. Μόνο η χιτλερική Γερμανία παραδόθηκε άνευ όρων. Ανάλογα και η κυβέρνηση παραδόθηκε άνευ όρων. Το χειρότερο δε είναι ότι, εξαιτίας αυτής της μη διαπραγμάτευσης, όχι μόνο έχασε η χώρα και οι εργαζόμενοί της, αλλά δεν βγαίνουν οι αριθμοί. Και αυτό διότι τα συστήματα εκείνο που επιδίωξαν ήταν η διάσωση και εξυπηρέτηση των στενών τους συμφερόντων και όχι εκείνων της Ελλάδας. Αλλά ακόμα και σε αυτή τους την επιλογή ήταν ανίκανοι. Τα νούμερα δεν βγαίνουν και η Ελλάδα υποχρεώνεται σε αναδιαπραγματεύσεις και επιμηκύνσεις, που θα έχουν μεγάλο κόστος, με στόχους που θα μπορούσε να είχε εξασφαλίσει αρχικά, αν δεν είχε παραδοθεί στις έξωθεν πιέσεις και τα συμφέροντα.
Η μη διαπραγμάτευση και η άνευ όρων παράδοση συνδέονται και με το γεγονός ότι κύκλοι αυτών των συστημάτων φρόντισαν να "κάψουν" όλες τις εναλλακτικές λύσεις. Εμφάνισαν ως αντιευρωπαϊσμό την αναζήτηση δανείων σε Κίνα και Ινδία, σε Βραζιλία και αραβικές χώρες, καθώς και στην Ιαπωνία. Οι ευθύνες της κυβέρνησης για αυτό το αρνητικό γεγονός έγιναν ολοφάνερες από τη στιγμή που Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία δανείζονται φτηνότερα από αυτές τις χώρες. Αλλά κάποιοι δεν το θέλησαν. Και αυτό διότι το ενδιαφέρον και συμφέρον τους δεν ήταν να ξεπεράσει η χώρα τα προβλήματα δανεισμού, αλλά να επιβάλουν πολιτική όπως αυτή του μνημονίου στο όνομα των ελλειμμάτων και των χρεών της χώρας.
Γ. Η εφαρμογή της πολιτικής λιτότητας: ύβρεις, ψέματα, μονομέρεια
Στην ώρα της κρίσης, η κυβέρνηση μετακινήθηκε. Ακούει προσεκτικά της πολιτικές, κοινωνικές και ιδεολογικές δυνάμεις που σφράγισαν τη συνολική πορεία της χώρας προς την κρίση. Δικές τους ήταν οι επιλογές προς αυτή την κρίση. Εκείνες διαμόρφωσαν τη σημερινή κατάσταση. Με μια συστηματική καμπάνια, προσπάθησε να εμφανίσει ως αμέτοχες και ανεύθυνες… παρθένες για την κρίση τους τραπεζίτες, τα ξένα συμφέροντα, τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και τους ιδιώτες επιχειρηματίες που καταστρέφουν ακόμα και τις δικές τους επιχειρήσεις, πλουτίζοντας σε βάρος τους (φαινόμενο μοναδικά ελληνικό). Βρίζοντας και καθυβρίζοντας η κυβέρνηση και τα φερέφωνά της τους μισθωτούς, ιδιαίτερα του Δημοσίου, συχνά διογκώνοντας πραγματικά προβλήματα, απάλλαξε τους κύριους υπεύθυνους.
Ταυτόχρονα, με σειρά μέτρων που υλοποίησε ή δεν έκανε, έδειξε ότι της είναι εύκολο να λαμβάνει μέτρα κλεψίματος συντάξεων και μισθών, αλλά δύσκολο να λάβει μέτρα σε βάρος των πλουσίων και αετονύχηδων. Με μέτρα φοροαπαλλαγής, περαίωσης, κτυπήματος του λαϊκού εισοδήματος με τη συνεχή αύξηση του ΦΠΑ, ενίσχυσε τις κοινωνικές ανισότητες. Δεν έδειξε δε να την ενδιαφέρει στο ελάχιστο ότι η αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων είναι δρόμος ενίσχυσης της κρίσης και όχι υπέρβασής της. Επιπλέον, ενώ με την ανόητη και επικίνδυνη για το μέλλον του τόπου πολιτική της οδήγησε την ελληνική οικονομία στην ύφεση, δεν κτύπησε κανένα καρτέλ, κανένα σύστημα λαμογιάς, με αποτέλεσμα να είναι η Ελλάδα η μόνη χώρα στη μεταπολεμική Ευρώπη που στην ώρα της κρίσης / ύφεσης να αυξάνονται οι τιμές. Αντίθετα, επί παραδείγματι, στην Ιρλανδία οι τιμές βρίσκονται σε πτώση.
Τέλος, άφησε με ευθύνη της να αναπτυχθεί, δίπλα στα νόμιμα και εκλεγμένα όργανα της ελληνικής Πολιτείας, ένα παρασύστημα διορισμένων διοικητών και προέδρων οργανισμών, πολλοί εκ των οποίων κυβερνούν με τρόπο απολυταρχικό - μοναρχικό, δηλαδή ως "ανεύθυνοι άρχοντες". Κάνουν ό,τι θέλουν, δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Συμπεριφέρονται ως το ελληνικό Δημόσιο και ο πλούτος αυτού του τόπου να είναι προσωπική τους προίκα. Και μπορούν και το κάνουν όλο αυτό, διότι οι περισσότεροι ανήκουν στον ακραίο και φανατισμένο νεοφιλελευθερισμό, σε εκείνους που ο λαός καλούσε τον Γ. Παπανδρέου να αλλάξει, αλλά όχι μόνο δεν το έκανε, επιπλέον με τις επιλογές του τους ενίσχυσε.
Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011
Αγροτικά δημοπρατήρια: Από το Τυμπάκι στο… Βέλγιο
Αγροτικά δημοπρατήρια: Από το Τυμπάκι στο… Βέλγιο
08/02/11
"Μακάρι να είχαμε τα χωράφια μας στην Ελλάδα", έλεγαν Βέλγοι και Ολλανδοί αγρότες στον 27χρονο Νίκο Αγγελόπουλο, όταν επισκέφθηκε πριν από λίγο καιρό το Βέλγιο, ενώ την ίδια στιγμή εκείνος κοιτούσε με … ανοιχτό το στόμα την οργάνωση και τάξη των ξένων συναδέλφων του, που από το 1950 λειτουργούν το δικό τους … παράδεισο, το φημισμένο δημοπρατήριο αγροτικών προϊόντων του Μέλεχεν.
Με εξασφαλισμένο το ετήσιο εισόδημα και τη διάθεση της παραγωγής τους, Βέλγοι και Ολλανδοί αγρότες, εδώ και δεκαετίες, λειτουργούν δημοπρατήρια διάθεσης των προϊόντων τους, ένας θεσμός που για τον 27χρονο Νίκο φαντάζει "όνειρο", που εύχεται να αξιωθεί να ζήσει κάποτε.
Κι ενώ τα 100 στρέμματα ροδακινιάς που καλλιεργεί ο 27χρονος Νίκος (επιτραπέζια και συμπύρηνο), παραπέμπουν σ' έναν … μεγαλοεπιχειρηματία, ο νέος αγρότης λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, πως τα λεφτά που βγάζει όλη τη σεζόν στα χωράφια, μαζί με τον πατέρα του, θα μπορούσε να τα κερδίσει ως γκαρσόνι, σ' ένα καλοκαίρι, στη Ρόδο.
"Μέχρι πρόσφατα ήμουν απογοητευμένος με την ελληνική γεωργία και σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να τα παρατήσω, αλλά η επίσκεψή μου στο δημοπρατήριο του Μέλεχεν, στο Βέλγιο, μ' έκανε να ελπίζω ξανά", μας λέει ο νεαρός αγρότης.
Συμμετέχοντας σε αποστολή αγροτών στο δημοπρατήριο του Μέλεχεν, στο Βέλγιο, με τη συνοδεία του ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Σπύρου Δανέλλη, ο 27χρονος Νίκος βρήκε και πάλι όρεξη για δουλειά στα χωράφια, ενθαρρυμένος και από τις διαβεβαιώσεις αρμόδιων παραγόντων ότι ο θεσμός των δημοπρατηρίων θα λειτουργήσει και στη χώρα μας.
Στο Τυμπάκι λειτουργεί δημοπρατήριο από το 1994
Από το 1994, την εποχή που είχαν αρχίσει -έστω και δειλά- να κάνουν την εμφάνισή τους στην ελληνική αγορά τα σούπερ-μάρκετ, ξεκίνησε τη λειτουργία του και το αγροτικό δημοπρατήριο στο Τυμπάκι της Κρήτης.
Όπως δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος του αγροτοβιομηχανικού συνεταιρισμού Τυμπακίου (σ.σ. ο συνεταιρισμός αριθμεί 600 μέλη) και διευθυντής του δημοπρατηρίου, Ιωάννης Χαραλαμπάκης, "το δημοπρατήριο αυτό δημιουργήθηκε γιατί εξυπηρετούσε μια κατάσταση". Ωστόσο, όπως είπε, θα πρέπει "να στηθεί σωστά, καλύπτοντας όλα τα στάδια από την παραγωγή μέχρι και την κατανάλωση".
Το δημοπρατήριο στο Τυμπάκι Κρήτης έχει έκταση 800 τ.μ , ενώ υπάρχει και συσκευαστήριο, που καλύπτει τρία στρέμματα. Σύμφωνα με τον κ. Χαραλαμπάκη, η μέση ετήσια ποσότητα κηπευτικών που διακινείται μέσω του δημοπρατηρίου ανέρχεται σε 12.000 τόνους, με τον αντίστοιχο τζίρο να διαμορφώνεται στα 12 εκατ. ευρώ. Η συνολική παραγωγή του συνεταιρισμού ανά έτος ανέρχεται σε 15.000-17.000 τόνους κηπευτικών, με το μέσο τζίρο του να υπολογίζεται στα 15 εκατ. ευρώ. Στην Κρήτη λειτουργούν άλλα τέσσερα αγροτικά δημοπρατήρια.
Το δημοπρατήριο Μέλεχεν, πρότυπο συνεταιριστικής οργάνωσης
Το δημοπρατήριο του Μέλεχεν στο Βέλγιο, το οποίο επισκέφθηκαν πρόσφατα Έλληνες Νέοι Αγρότες, αποτελεί πρότυπο συνεταιριστικής οργάνωσης στη Γηραιά Ήπειρο. Λειτουργεί από το 1950, και σήμερα απαρτίζεται από 2.500 μέλη-συνέταιρους. Οι στεγασμένοι χώροι του ανέρχονται σε 270 στρέμματα, εκ των οποίων τα 120 αφορούν ψυκτικούς θαλάμους. Στο δημοπρατήριο απασχολούνται 220 υπάλληλοι και ο ετήσιος τζίρος φτάνει τα 230 εκατ. ευρώ.
Από το δημοπρατήριο αγοράζουν μόνο περίπου 320 διαπιστευμένοι στο συνεταιρισμό αγοραστές, αφού έχουν προσκομίσει εγγυητικές επιστολές, για ανοικτές αγορές μόνο μέχρι το ύψος της εγγύησης. Οι αγοραστές υποχρεούνται να πληρώσουν μέχρι τη 10η μέρα το μεσημέρι, ενώ σε περίπτωση έστω και μιας ώρας καθυστέρησης, ο αγοραστής αποβάλλεται.
Μέσω του δημοπρατηρίου, διεξάγεται περίπου το 50% των αγοραπωλησιών που γίνονται στο Βέλγιο, ενώ αποστέλλονται προϊόντα, οδικά, σε Πετρούπολη και Μόσχα και σ' όλο τον κόσμο αεροπορικώς. Συγκεκριμένα, το δημοπρατήριο διακινεί περίπου 100.000.000 κουτιά, σε τεσσάρων ειδών συσκευασίες, και μάλιστα τυποποιημένες. Η τυποποίηση γίνεται από τους ίδιους τους παραγωγούς.
Σε όλο το Βέλγιο συμπράττουν οκτώ τέτοιας μορφής δημοπρατήρια, που είναι συνδεδεμένα ηλεκτρονικά και η διακίνησή τους και οι πράξεις τους φαίνονται online στη μεγάλη οθόνη του δημοπρατηρίου, σε έξι μεγάλα "ρολόγια". Μέσα από δημοπρατήρια διακινείται το 90% της βελγικής παραγωγής.
Ιδιαίτερη εντύπωση, μάλιστα, έκανε στον Νίκο Αγγελόπουλο το γεγονός ότι, αν κάποιο προϊόν δεν μετακινηθεί την ίδια ημέρα, θάβεται το απόγευμα, για να μην επηρεάσει τις τιμές της επόμενης μέρας και τη συνολική ποιότητα των προϊόντων.
Οι αγρότες-μέλη του δημοπρατηρίου δηλώνουν ετησίως το είδος και τις ποσότητες των προϊόντων που σκοπεύουν να παράγουν, τις οποίες και είναι υποχρεωμένοι να προσκομίσουν στο σύνολό τους, καθώς με βάση αυτές τις δηλώσεις ο συνεταιρισμός προβαίνει στις αιτούμενες προεργασίες για τη διάθεσή τους. Στη διάρκεια δε της καλλιεργητικής περιόδου, η δουλειά των παραγωγών παρακολουθείται εντατικά από γεωτεχνικούς, οι οποίοι και πραγματοποιούν συνεχείς ελέγχους, εκτελώντας παράλληλα και χημικές αναλύσεις.
Τα προς διάθεση προϊόντα στο δημοπρατήριο του Μέλεχεν, φθάνουν στο συνεταιρισμό συσκευασμένα από τον παραγωγό και στη συνέχεια ξεφορτώνονται, με τα κατάλληλα μηχανήματα, από προσωπικό της οργάνωσης σε συγκεκριμένους χώρους και τοποθετούνται στα ψυγεία. Ακολούθως, συγκεντρώνονται τα στοιχεία των οπωρολαχανικών που έχουν προσκομιστεί και οι ενδιαφερόμενοι έμποροι μπορούν να πληροφορηθούν για τις διαθέσιμες ποσότητες, επισκεπτόμενοι την ηλεκτρονική διεύθυνση του δημοπρατηρίου στο Διαδίκτυο.
Η όλη διαδικασία, ολοκληρώνεται με δημοπράτηση -μειοδοτικό διαγωνισμό- που διεξάγεται μεταξύ 5-8 το πρωί. Αφού μπει η ανώτερη τιμή για τη διάθεση του προϊόντος, ο παραγωγός, κατά τη φθίνουσα πορεία της, έχει το δικαίωμα να διακόψει τη διαδικασία, τη στιγμή που θα νιώσει ικανοποιημένος. Η πληρωμή του παραγωγού από τον αγοραστή γίνεται το αργότερο μέσα σε δέκα ημέρες μετά την προσκόμιση των προϊόντων του στο δημοπρατήριο και για όλη αυτή τη διαδικασία ο συνεταιρισμός παίρνει προμήθεια 2,5%, ποσό με το οποίο και πληρώνει τους μισθούς των 220 μελών του, ενώ εξασφαλίζονται και κεφάλαια επενδύσεων για το μέλλον.
Η ιδέα των αγροτικών δημοπρατηρίων στην Ελλάδα
Σαφώς υπέρ της δημιουργίας αγροτικών δημοπρατηρίων και στην Ελλάδα τάσσεται ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Σπύρος Δανέλλης, ο οποίος οργάνωσε και την επίσκεψη των νέων αγροτών στο Μέλεχεν.
Μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο κ. Δανέλλης επισήμανε ότι, ήδη, στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων υπάρχουν φάκελοι με στοιχεία και μελέτες, για την κατασκευή πέντε τέτοιων δημοπρατηρίων σε όλη την Ελλάδα.
Όπως διευκρίνισε, όταν ο Κώστας Σημίτης διετέλεσε υπουργός Γεωργίας, την περίοδο 1981-1985, είχε επισκεφθεί το δημοπρατήριο του Μέλεχεν στο Βέλγιο και είχε προχωρήσει τις απαραίτητες διαδικασίες, με στόχο να δημιουργηθούν αντίστοιχες δομές και στην Ελλάδα.
Ο νυν υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Κώστας Σκανδαλίδης έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα δημοπρατήρια αυτά και σύμφωνα με τον κ. Δανέλλη, μόλις ξεκαθαρίσει το νομοθετικό πλαίσιο για τις συνεταιριστικές οργανώσεις, οι μελέτες θα … βγουν από το συρτάρι και αφού επικαιροποιηθούν, θα γίνουν πραγματικότητα.
Μεσούσης της οικονομικής κρίσης, αλλά και με δεδομένες τις αντιδράσεις του αγροτικού κόσμου για τη δράση των μεσαζόντων, η δημιουργία δημοπρατηρίων είναι η καλύτερη απάντηση, "αυτή που θα εξασφαλίζει τη διάθεση της παραγωγής, σταθερό ετήσιο εισόδημα (για τους αγρότες), διαφάνεια στις διαδικασίες σε όλες τις βαθμίδες και συγκρατημένες τιμές για τους καταναλωτές", σημείωσε χαρακτηριστικά ο κ. Δανέλλης.
Στις 11 Μαρτίου, ο κ. Δανέλλης, μαζί με το συνάδελφό του, ευρωβουλευτή της ΝΔ, Γιώργο Παπαστάμκο, θα συμμετάσχουν σε ημερίδα, στην Κομοτηνή, με παρεμβάσεις για τα αγροτικά δημοπρατήρια. Ο διοργανωτής της ενημερωτικής ημερίδας, επικεφαλής του κέντρου ΟΓΕΕΚΑ "Δήμητρα" Κομοτηνής, Κώστας Μπούντας, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ δήλωσε ότι ο θεσμός των δημοπρατηρίων μπορεί να βοηθήσει τον αγρότη, δεδομένου ότι τον απαλλάσσει από τους μεσάζοντες και τού δίνει την ευκαιρία, σ' έναν οργανωμένο χώρο να αναπτύξει τη δραστηριότητά του, χωρίς να χρειάζεται να αγωνιά για τη διάθεση του προϊόντος του.
Φυσικά, όπως τόνισε, απαραίτητα συστατικά για την επιτυχία του εγχειρήματος, είναι τα δημοπρατήρια να στηθούν ορθολογικά, καλύπτοντας όλα τα στάδια, από την παραγωγή έως τη συσκευασία, τη μεταποίηση και τη φύλαξη και με τους αγρότες να μην κάνουν … εκπτώσεις στην ποιότητα.
08/02/11
"Μακάρι να είχαμε τα χωράφια μας στην Ελλάδα", έλεγαν Βέλγοι και Ολλανδοί αγρότες στον 27χρονο Νίκο Αγγελόπουλο, όταν επισκέφθηκε πριν από λίγο καιρό το Βέλγιο, ενώ την ίδια στιγμή εκείνος κοιτούσε με … ανοιχτό το στόμα την οργάνωση και τάξη των ξένων συναδέλφων του, που από το 1950 λειτουργούν το δικό τους … παράδεισο, το φημισμένο δημοπρατήριο αγροτικών προϊόντων του Μέλεχεν.
Με εξασφαλισμένο το ετήσιο εισόδημα και τη διάθεση της παραγωγής τους, Βέλγοι και Ολλανδοί αγρότες, εδώ και δεκαετίες, λειτουργούν δημοπρατήρια διάθεσης των προϊόντων τους, ένας θεσμός που για τον 27χρονο Νίκο φαντάζει "όνειρο", που εύχεται να αξιωθεί να ζήσει κάποτε.
Κι ενώ τα 100 στρέμματα ροδακινιάς που καλλιεργεί ο 27χρονος Νίκος (επιτραπέζια και συμπύρηνο), παραπέμπουν σ' έναν … μεγαλοεπιχειρηματία, ο νέος αγρότης λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, πως τα λεφτά που βγάζει όλη τη σεζόν στα χωράφια, μαζί με τον πατέρα του, θα μπορούσε να τα κερδίσει ως γκαρσόνι, σ' ένα καλοκαίρι, στη Ρόδο.
"Μέχρι πρόσφατα ήμουν απογοητευμένος με την ελληνική γεωργία και σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να τα παρατήσω, αλλά η επίσκεψή μου στο δημοπρατήριο του Μέλεχεν, στο Βέλγιο, μ' έκανε να ελπίζω ξανά", μας λέει ο νεαρός αγρότης.
Συμμετέχοντας σε αποστολή αγροτών στο δημοπρατήριο του Μέλεχεν, στο Βέλγιο, με τη συνοδεία του ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Σπύρου Δανέλλη, ο 27χρονος Νίκος βρήκε και πάλι όρεξη για δουλειά στα χωράφια, ενθαρρυμένος και από τις διαβεβαιώσεις αρμόδιων παραγόντων ότι ο θεσμός των δημοπρατηρίων θα λειτουργήσει και στη χώρα μας.
Στο Τυμπάκι λειτουργεί δημοπρατήριο από το 1994
Από το 1994, την εποχή που είχαν αρχίσει -έστω και δειλά- να κάνουν την εμφάνισή τους στην ελληνική αγορά τα σούπερ-μάρκετ, ξεκίνησε τη λειτουργία του και το αγροτικό δημοπρατήριο στο Τυμπάκι της Κρήτης.
Όπως δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος του αγροτοβιομηχανικού συνεταιρισμού Τυμπακίου (σ.σ. ο συνεταιρισμός αριθμεί 600 μέλη) και διευθυντής του δημοπρατηρίου, Ιωάννης Χαραλαμπάκης, "το δημοπρατήριο αυτό δημιουργήθηκε γιατί εξυπηρετούσε μια κατάσταση". Ωστόσο, όπως είπε, θα πρέπει "να στηθεί σωστά, καλύπτοντας όλα τα στάδια από την παραγωγή μέχρι και την κατανάλωση".
Το δημοπρατήριο στο Τυμπάκι Κρήτης έχει έκταση 800 τ.μ , ενώ υπάρχει και συσκευαστήριο, που καλύπτει τρία στρέμματα. Σύμφωνα με τον κ. Χαραλαμπάκη, η μέση ετήσια ποσότητα κηπευτικών που διακινείται μέσω του δημοπρατηρίου ανέρχεται σε 12.000 τόνους, με τον αντίστοιχο τζίρο να διαμορφώνεται στα 12 εκατ. ευρώ. Η συνολική παραγωγή του συνεταιρισμού ανά έτος ανέρχεται σε 15.000-17.000 τόνους κηπευτικών, με το μέσο τζίρο του να υπολογίζεται στα 15 εκατ. ευρώ. Στην Κρήτη λειτουργούν άλλα τέσσερα αγροτικά δημοπρατήρια.
Το δημοπρατήριο Μέλεχεν, πρότυπο συνεταιριστικής οργάνωσης
Το δημοπρατήριο του Μέλεχεν στο Βέλγιο, το οποίο επισκέφθηκαν πρόσφατα Έλληνες Νέοι Αγρότες, αποτελεί πρότυπο συνεταιριστικής οργάνωσης στη Γηραιά Ήπειρο. Λειτουργεί από το 1950, και σήμερα απαρτίζεται από 2.500 μέλη-συνέταιρους. Οι στεγασμένοι χώροι του ανέρχονται σε 270 στρέμματα, εκ των οποίων τα 120 αφορούν ψυκτικούς θαλάμους. Στο δημοπρατήριο απασχολούνται 220 υπάλληλοι και ο ετήσιος τζίρος φτάνει τα 230 εκατ. ευρώ.
Από το δημοπρατήριο αγοράζουν μόνο περίπου 320 διαπιστευμένοι στο συνεταιρισμό αγοραστές, αφού έχουν προσκομίσει εγγυητικές επιστολές, για ανοικτές αγορές μόνο μέχρι το ύψος της εγγύησης. Οι αγοραστές υποχρεούνται να πληρώσουν μέχρι τη 10η μέρα το μεσημέρι, ενώ σε περίπτωση έστω και μιας ώρας καθυστέρησης, ο αγοραστής αποβάλλεται.
Μέσω του δημοπρατηρίου, διεξάγεται περίπου το 50% των αγοραπωλησιών που γίνονται στο Βέλγιο, ενώ αποστέλλονται προϊόντα, οδικά, σε Πετρούπολη και Μόσχα και σ' όλο τον κόσμο αεροπορικώς. Συγκεκριμένα, το δημοπρατήριο διακινεί περίπου 100.000.000 κουτιά, σε τεσσάρων ειδών συσκευασίες, και μάλιστα τυποποιημένες. Η τυποποίηση γίνεται από τους ίδιους τους παραγωγούς.
Σε όλο το Βέλγιο συμπράττουν οκτώ τέτοιας μορφής δημοπρατήρια, που είναι συνδεδεμένα ηλεκτρονικά και η διακίνησή τους και οι πράξεις τους φαίνονται online στη μεγάλη οθόνη του δημοπρατηρίου, σε έξι μεγάλα "ρολόγια". Μέσα από δημοπρατήρια διακινείται το 90% της βελγικής παραγωγής.
Ιδιαίτερη εντύπωση, μάλιστα, έκανε στον Νίκο Αγγελόπουλο το γεγονός ότι, αν κάποιο προϊόν δεν μετακινηθεί την ίδια ημέρα, θάβεται το απόγευμα, για να μην επηρεάσει τις τιμές της επόμενης μέρας και τη συνολική ποιότητα των προϊόντων.
Οι αγρότες-μέλη του δημοπρατηρίου δηλώνουν ετησίως το είδος και τις ποσότητες των προϊόντων που σκοπεύουν να παράγουν, τις οποίες και είναι υποχρεωμένοι να προσκομίσουν στο σύνολό τους, καθώς με βάση αυτές τις δηλώσεις ο συνεταιρισμός προβαίνει στις αιτούμενες προεργασίες για τη διάθεσή τους. Στη διάρκεια δε της καλλιεργητικής περιόδου, η δουλειά των παραγωγών παρακολουθείται εντατικά από γεωτεχνικούς, οι οποίοι και πραγματοποιούν συνεχείς ελέγχους, εκτελώντας παράλληλα και χημικές αναλύσεις.
Τα προς διάθεση προϊόντα στο δημοπρατήριο του Μέλεχεν, φθάνουν στο συνεταιρισμό συσκευασμένα από τον παραγωγό και στη συνέχεια ξεφορτώνονται, με τα κατάλληλα μηχανήματα, από προσωπικό της οργάνωσης σε συγκεκριμένους χώρους και τοποθετούνται στα ψυγεία. Ακολούθως, συγκεντρώνονται τα στοιχεία των οπωρολαχανικών που έχουν προσκομιστεί και οι ενδιαφερόμενοι έμποροι μπορούν να πληροφορηθούν για τις διαθέσιμες ποσότητες, επισκεπτόμενοι την ηλεκτρονική διεύθυνση του δημοπρατηρίου στο Διαδίκτυο.
Η όλη διαδικασία, ολοκληρώνεται με δημοπράτηση -μειοδοτικό διαγωνισμό- που διεξάγεται μεταξύ 5-8 το πρωί. Αφού μπει η ανώτερη τιμή για τη διάθεση του προϊόντος, ο παραγωγός, κατά τη φθίνουσα πορεία της, έχει το δικαίωμα να διακόψει τη διαδικασία, τη στιγμή που θα νιώσει ικανοποιημένος. Η πληρωμή του παραγωγού από τον αγοραστή γίνεται το αργότερο μέσα σε δέκα ημέρες μετά την προσκόμιση των προϊόντων του στο δημοπρατήριο και για όλη αυτή τη διαδικασία ο συνεταιρισμός παίρνει προμήθεια 2,5%, ποσό με το οποίο και πληρώνει τους μισθούς των 220 μελών του, ενώ εξασφαλίζονται και κεφάλαια επενδύσεων για το μέλλον.
Η ιδέα των αγροτικών δημοπρατηρίων στην Ελλάδα
Σαφώς υπέρ της δημιουργίας αγροτικών δημοπρατηρίων και στην Ελλάδα τάσσεται ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Σπύρος Δανέλλης, ο οποίος οργάνωσε και την επίσκεψη των νέων αγροτών στο Μέλεχεν.
Μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο κ. Δανέλλης επισήμανε ότι, ήδη, στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων υπάρχουν φάκελοι με στοιχεία και μελέτες, για την κατασκευή πέντε τέτοιων δημοπρατηρίων σε όλη την Ελλάδα.
Όπως διευκρίνισε, όταν ο Κώστας Σημίτης διετέλεσε υπουργός Γεωργίας, την περίοδο 1981-1985, είχε επισκεφθεί το δημοπρατήριο του Μέλεχεν στο Βέλγιο και είχε προχωρήσει τις απαραίτητες διαδικασίες, με στόχο να δημιουργηθούν αντίστοιχες δομές και στην Ελλάδα.
Ο νυν υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Κώστας Σκανδαλίδης έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα δημοπρατήρια αυτά και σύμφωνα με τον κ. Δανέλλη, μόλις ξεκαθαρίσει το νομοθετικό πλαίσιο για τις συνεταιριστικές οργανώσεις, οι μελέτες θα … βγουν από το συρτάρι και αφού επικαιροποιηθούν, θα γίνουν πραγματικότητα.
Μεσούσης της οικονομικής κρίσης, αλλά και με δεδομένες τις αντιδράσεις του αγροτικού κόσμου για τη δράση των μεσαζόντων, η δημιουργία δημοπρατηρίων είναι η καλύτερη απάντηση, "αυτή που θα εξασφαλίζει τη διάθεση της παραγωγής, σταθερό ετήσιο εισόδημα (για τους αγρότες), διαφάνεια στις διαδικασίες σε όλες τις βαθμίδες και συγκρατημένες τιμές για τους καταναλωτές", σημείωσε χαρακτηριστικά ο κ. Δανέλλης.
Στις 11 Μαρτίου, ο κ. Δανέλλης, μαζί με το συνάδελφό του, ευρωβουλευτή της ΝΔ, Γιώργο Παπαστάμκο, θα συμμετάσχουν σε ημερίδα, στην Κομοτηνή, με παρεμβάσεις για τα αγροτικά δημοπρατήρια. Ο διοργανωτής της ενημερωτικής ημερίδας, επικεφαλής του κέντρου ΟΓΕΕΚΑ "Δήμητρα" Κομοτηνής, Κώστας Μπούντας, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ δήλωσε ότι ο θεσμός των δημοπρατηρίων μπορεί να βοηθήσει τον αγρότη, δεδομένου ότι τον απαλλάσσει από τους μεσάζοντες και τού δίνει την ευκαιρία, σ' έναν οργανωμένο χώρο να αναπτύξει τη δραστηριότητά του, χωρίς να χρειάζεται να αγωνιά για τη διάθεση του προϊόντος του.
Φυσικά, όπως τόνισε, απαραίτητα συστατικά για την επιτυχία του εγχειρήματος, είναι τα δημοπρατήρια να στηθούν ορθολογικά, καλύπτοντας όλα τα στάδια, από την παραγωγή έως τη συσκευασία, τη μεταποίηση και τη φύλαξη και με τους αγρότες να μην κάνουν … εκπτώσεις στην ποιότητα.
Ο κόκκινος Ντάνι μας πήρε χαμπάρι!
Ο κόκκινος Ντάνι μας πήρε χαμπάρι!
του Σταύρου Θεοδωράκη 07/02/2011
* Ο Daniel Cohn-Bendit για την Ελλάδα
Ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ είναι από τα τοτέμ της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Συχνά ένας Συριζαίος, ένας «εξωκοινοβουλευτικός», ένας «παλιό Πασόκος» ακόμη – ακόμη εκστομίζει ένα επαναστατικό του τσιτάτο. Άλλωστε πολλοί θα ήθελαν να έχουν την πορεία του (και ιδίως την κατάληξη του). Ξεκίνησε με τους αναρχικούς, πρωταγωνίστησε στον Μάη του 68, συμμετείχε σε όλα τα δυναμικά εναλλακτικά κινήματα της τελευταίας 30 ετίας και τώρα είναι επικεφαλής της ομάδας των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο.
Ο κόκκινος Ντάνι λοιπόν (που εδώ και χρόνια θα έπρεπε να τον φωνάζουμε «πράσινο») είναι θεσμός στη χώρα μας. Οι μετοχές του ανέβηκαν στα ύψη τον Μάιο όταν μίλησε υπέρ μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ειδικά η στιγμή που καταγγέλλει τους κερδοσκόπους που θέλουν να βγάλουν λεφτά στην πλάτη της Ελλάδας είναι από τα χιτ του αριστερού Ίντερνετ (και αν κάποιος δεν έχει δει το βίντεο μπορεί σήμερα να το αναζητήσει στην πρώτη σελίδα του protagon.gr με ελληνικούς υπότιτλους μάλιστα). Ο κόκκινος Ντάνι λοιπόν παραχώρησε μια συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας όπου με 13 λέξεις περιέγραψε με σαφήνεια την ελληνική τραγωδία. Λέει λοιπόν ο ευρωβουλευτής: «Το βασικό πρόβλημα της Ελλάδος είναι ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για το κοινό καλό».
Και πριν βιαστείτε να σκεφθείτε «για τους κυβερνητικούς τα λέει» «ή για τον Σαμαρά χτυπάει η καμπάνα», σας παραθέτω τη συνέχεια: «Κανένας δεν θέλει να πληρώσει φόρους. Ούτε οι φτωχοί, ούτε οι πλούσιοι. Κανένας. Η λογική που επικρατεί είναι ‘’να πληρώσουν οι άλλοι’’».
«Φυσικά υπάρχει μεγάλη ανισότητα στην Ελλάδα και η συζήτηση είναι πω θα μειωθεί», συνεχίζει «αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να συζητηθεί εκτενώς ποιο είναι το συμφέρον όλων των ανθρώπων στην Ελλάδα».
Ξαφνιασμένος προφανώς και ο δημοσιογράφος ρωτά τον πάλαι ποτέ ηγέτη των γαλλικών οδοφραγμάτων «τι μπορούν να κάνουν οι λαοί της Ευρώπης για να αντιδράσουν στις εξελίξεις αυτές»; Και ο Ντανιέλ απαντά «να τεθούν στο τραπέζι ο οικολογικός και ο οικονομικός μετασχηματισμός, να συζητηθούν σοβαρά ώστε να δούμε που θα βαδίσουμε».
Συνοψίζω λοιπόν: «Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το κοινό καλό (…) Η λογική που επικρατεί είναι «να πληρώσουν οι άλλοι» (…) να συζητηθεί εκτενώς ποιο είναι το συμφέρον όλων των ανθρώπων στην Ελλάδα (…) ο οικολογικός και οικονομικός μετασχηματισμός να συζητηθούν σοβαρά».
Πολύ φοβάμαι βέβαια ότι η έκκληση του Κον Μπεντίτ δεν θα εισακουσθεί από κανένα σε αυτή τη χώρα. Ούτε καν από τους ομοϊδεάτες του – και πολλά υποσχόμενους προεκλογικά - «Οικολόγους Πρασίνους» οι οποίοι μοιάζουν … χαμένοι στην μετάφραση Το ΠΑΣΟΚ νομίζει ότι μπορεί μόνο του (την τύφλα του μπορεί). Η Νέα Δημοκρατία βιάζεται να γίνει κυβέρνηση (και αντιγράφει το πετυχημένο μοντέλο «όχι σε όλα»). Το ΚΚΕ ζει με τις αρτηριοσκληρωτικές του βεβαιότητες του και ο Τσίπρας επενδύει στο «δεν πληρώνω δεν πληρώνω» (ελπίζοντας να μην γενικευθεί το «δεν ψηφίζω δεν ψηφίζω»).
Για να μην μιλήσουμε για τους συνδικαλιστές. Συνασπισμένοι δεξιοί και αριστεροί κρατούν γερά μαζί τα ηνία της οπισθοδρόμησης. Οι μεν ζητώντας να διατηρηθούν τα επαγγελματικά τους προνόμια τους, οι δε να μείνουν στη δουλειά ακόμη και αυτοί που οι παρατρεχάμενοι του Καραμανλή διόρισαν από το παράθυρο.
Σταμάτα λοιπόν Κον Μπεντιτ να μας παρενοχλείς. Γιατί σε βλέπω να δυσκολεύεσαι να έρθει ξανά διακοπές στα ελληνικά νησιά. Θα σε κυνηγάμε όλοι μαζί που μας γκρεμίζεις τους επαναστατικούς μας μύθους.
του Σταύρου Θεοδωράκη 07/02/2011
* Ο Daniel Cohn-Bendit για την Ελλάδα
Ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ είναι από τα τοτέμ της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Συχνά ένας Συριζαίος, ένας «εξωκοινοβουλευτικός», ένας «παλιό Πασόκος» ακόμη – ακόμη εκστομίζει ένα επαναστατικό του τσιτάτο. Άλλωστε πολλοί θα ήθελαν να έχουν την πορεία του (και ιδίως την κατάληξη του). Ξεκίνησε με τους αναρχικούς, πρωταγωνίστησε στον Μάη του 68, συμμετείχε σε όλα τα δυναμικά εναλλακτικά κινήματα της τελευταίας 30 ετίας και τώρα είναι επικεφαλής της ομάδας των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο.
Ο κόκκινος Ντάνι λοιπόν (που εδώ και χρόνια θα έπρεπε να τον φωνάζουμε «πράσινο») είναι θεσμός στη χώρα μας. Οι μετοχές του ανέβηκαν στα ύψη τον Μάιο όταν μίλησε υπέρ μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ειδικά η στιγμή που καταγγέλλει τους κερδοσκόπους που θέλουν να βγάλουν λεφτά στην πλάτη της Ελλάδας είναι από τα χιτ του αριστερού Ίντερνετ (και αν κάποιος δεν έχει δει το βίντεο μπορεί σήμερα να το αναζητήσει στην πρώτη σελίδα του protagon.gr με ελληνικούς υπότιτλους μάλιστα). Ο κόκκινος Ντάνι λοιπόν παραχώρησε μια συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας όπου με 13 λέξεις περιέγραψε με σαφήνεια την ελληνική τραγωδία. Λέει λοιπόν ο ευρωβουλευτής: «Το βασικό πρόβλημα της Ελλάδος είναι ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για το κοινό καλό».
Και πριν βιαστείτε να σκεφθείτε «για τους κυβερνητικούς τα λέει» «ή για τον Σαμαρά χτυπάει η καμπάνα», σας παραθέτω τη συνέχεια: «Κανένας δεν θέλει να πληρώσει φόρους. Ούτε οι φτωχοί, ούτε οι πλούσιοι. Κανένας. Η λογική που επικρατεί είναι ‘’να πληρώσουν οι άλλοι’’».
«Φυσικά υπάρχει μεγάλη ανισότητα στην Ελλάδα και η συζήτηση είναι πω θα μειωθεί», συνεχίζει «αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να συζητηθεί εκτενώς ποιο είναι το συμφέρον όλων των ανθρώπων στην Ελλάδα».
Ξαφνιασμένος προφανώς και ο δημοσιογράφος ρωτά τον πάλαι ποτέ ηγέτη των γαλλικών οδοφραγμάτων «τι μπορούν να κάνουν οι λαοί της Ευρώπης για να αντιδράσουν στις εξελίξεις αυτές»; Και ο Ντανιέλ απαντά «να τεθούν στο τραπέζι ο οικολογικός και ο οικονομικός μετασχηματισμός, να συζητηθούν σοβαρά ώστε να δούμε που θα βαδίσουμε».
Συνοψίζω λοιπόν: «Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το κοινό καλό (…) Η λογική που επικρατεί είναι «να πληρώσουν οι άλλοι» (…) να συζητηθεί εκτενώς ποιο είναι το συμφέρον όλων των ανθρώπων στην Ελλάδα (…) ο οικολογικός και οικονομικός μετασχηματισμός να συζητηθούν σοβαρά».
Πολύ φοβάμαι βέβαια ότι η έκκληση του Κον Μπεντίτ δεν θα εισακουσθεί από κανένα σε αυτή τη χώρα. Ούτε καν από τους ομοϊδεάτες του – και πολλά υποσχόμενους προεκλογικά - «Οικολόγους Πρασίνους» οι οποίοι μοιάζουν … χαμένοι στην μετάφραση Το ΠΑΣΟΚ νομίζει ότι μπορεί μόνο του (την τύφλα του μπορεί). Η Νέα Δημοκρατία βιάζεται να γίνει κυβέρνηση (και αντιγράφει το πετυχημένο μοντέλο «όχι σε όλα»). Το ΚΚΕ ζει με τις αρτηριοσκληρωτικές του βεβαιότητες του και ο Τσίπρας επενδύει στο «δεν πληρώνω δεν πληρώνω» (ελπίζοντας να μην γενικευθεί το «δεν ψηφίζω δεν ψηφίζω»).
Για να μην μιλήσουμε για τους συνδικαλιστές. Συνασπισμένοι δεξιοί και αριστεροί κρατούν γερά μαζί τα ηνία της οπισθοδρόμησης. Οι μεν ζητώντας να διατηρηθούν τα επαγγελματικά τους προνόμια τους, οι δε να μείνουν στη δουλειά ακόμη και αυτοί που οι παρατρεχάμενοι του Καραμανλή διόρισαν από το παράθυρο.
Σταμάτα λοιπόν Κον Μπεντιτ να μας παρενοχλείς. Γιατί σε βλέπω να δυσκολεύεσαι να έρθει ξανά διακοπές στα ελληνικά νησιά. Θα σε κυνηγάμε όλοι μαζί που μας γκρεμίζεις τους επαναστατικούς μας μύθους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)