Γρηγόρης Νικολόπουλος
Οι πολιτικές ηγεσίες που κατηγορούν την κυβέρνηση για την υπογραφή του μνημονίου ή προτείνουν άλλες λύσεις, π.χ. πτώχευση ή προσφυγή σε τρίτες χώρες, όπως η Κίνα ή το Κατάρ, για δανεισμό, προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν τι έχει συμβεί. Διότι αν δεν καταλαβαίνουν, τότε είναι επικίνδυνες.
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η χώρα διάλεξε «παρέα». Διάλεξε συμμάχους. Διάλεξε την Ευρωπαϊκή Ενωση όχι μόνο ως οικονομικό εταίρο, αλλά και ως πολιτικό, στρατιωτικό και πολιτιστικό σύμμαχο. Μπορεί να αποφασίσαμε να μπούμε στην ΕΟΚ και να συμμετάσχουμε στην ΟΝΕ πριν από πολλά χρόνια, αλλά στην πραγματικότητα τώρα υλοποιούμε αυτή την επιλογή μας. Τώρα διαλέγουμε πραγματικά την Ευρώπη, όταν ετέθη το ζήτημα αν θα μείνουμε και θα παλέψουμε με τους όρους της και με τις υποχρεώσεις που μας επιβάλει ή αν θα τραβήξουμε έναν άλλο δρόμο πτωχεύοντας και προσφεύγοντας για δάνεια σε άλλες τρίτες χώρες. Φυσικά δεν ήταν καθόλου βέβαιο, ούτε τότε ούτε τώρα, ότι αυτές οι άλλες χώρες θα μας στήριζαν αν δεν ήμαστε μέσα στην ΟΝΕ. Αλλά και πέραν των δανείων που θα μας έδιναν, ποια άλλη συνεισφορά θα είχαν στη χώρα μας; Καμία.
Η Ελλάδα σήμερα διαλέγει τη Δύση. Εως σήμερα ήμασταν μια ιδιόμορφη χώρα, η οποία κατ΄ όνομα ήταν δυτική, αλλά στην ουσία είχε δικό της μπαϊράκι. Πατούσε με το ένα πόδι την Ανατολή, αλληθώριζε προς τη Ρωσία, στηριζόταν στην Αμερική, έπαιζε με τους Αραβες. Τώρα αυτά τελείωσαν. Η Ελλάδα διάλεξε την Ευρώπη και προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της. Τώρα περνάει μεταρρυθμίσεις τις οποίες η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει ζητήσει από τα κράτη-μέλη της εδώ και δεκαετίες και τις οποίες εμείς αποφεύγαμε. Ωσπου φτάσαμε στο ως εδώ και μη παρέκει και αναγκαζόμαστε τώρα να κάνουμε μέσα σε μία τριετία όλα όσα οι άλλοι έκαναν σε δεκαετίες. Γι΄ αυτό και είναι τόσο επώδυνες οι μεταρρυθμίσεις.
Αλλά υπάρχουν και ανταλλάγματα, εκτός από τα αμιγώς οικονομικά, όπως π.χ. η φύλαξη των συνόρων μας από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις της FΟRΕΧ, που ξεκίνησε από τα νησιά και τώρα θα φυλάει και τα σύνορα του Εβρου. Και πολλά άλλα, που ας ελπίσουμε ότι θα είναι αχρείαστα. Αν αυτά ο κ. Σαμαράς προσποιείται ότι δεν τα καταλαβαίνει ή ο κ. Αλαβάνος δεν τα θεωρεί σημαντικά ή η κυρία Παπαρήγα δεν τα θέλει, αυτό είναι άλλο ζήτημα. Το θέμα όμως είναι ότι αυτή είναι η επιλογή της ευρωπαϊκής στήριξης και του μνημονίου, και δεν είναι απλώς ένα λογιστικό ζήτημα που θα μπορούσε να έχει λυθεί και με άλλους τρόπους.
Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010
Η εποχή της συλλογικότητας.
του Χρήστου Ρεβελιώτη
Η Ελλάδα αλλάζει. Καθολικά. Η σοβούσα κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής που κράτησε 30 χρόνια. Όπως η προηγούμενη εποχή, που άρχισε στις αρχές του 80 με την συντριπτική νίκη του ΠΑΣΟΚ, έφερε ανακατατάξεις όχι μόνο οικονομικές, αλλά και πολιτικές, κοινωνικές, πολιτιστικές και εν τέλει αισθητικές, έτσι και αυτή επηρεάζει και αλλάζει ριζικά όλους αυτούς τους τομείς.
Υπάρχει όμως μια βασική διαφορά. Το τέλος της προ-80 εποχής έγινε bottom-up, με την συναίνεση και την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Αυτή η συναίνεση δημιουργήθηκε μέσα από δεκαετίες ιδεολογικής ζύμωσης πάνω σε μια ιδεολογική βάση η οποία για πολύ κόσμο υπερκέρασε τις όποιες οικονομικές παραμέτρους - για τις οποίες έτσι κι αλλιώς στον πολύ κόσμο υπήρχε άγνοια.
Στην παρούσα φάση, η αλλαγή γίνεται top-down, επιβάλλεται. Επίσης γίνεται απότομα, ώστε δεν υπάρχει χρόνος για την ζύμωση που προαπαιτεί η αποδοχή. Μολαταύτα, η αλλαγές θα γίνουν και είναι μη αναστρέψιμες Το ζητούμενο λοιπόν είναι η επιτάχυνση της διαδικασίας αποδοχής, μέσα από την επίσπευση της διεργασίας ζύμωσης που προαπαιτείται, ώστε αφενός να επιτευχθούν νέες ισορροπίες, αφετέρου να επιτευχθούν κάποιοι συγκεκριμένοι στόχοι.
Ένας τέτοιος στόχος θα έπρεπε, πιστεύω, να είναι η αποφυγή της συντριπτικής συρρίκνωσης της μεσαίας τάξης. Για να αποφευχθεί αυτό, πρέπει να καταλάβουμε τι είναι αυτό που την πλήττει και να αντιπαραθέσουμε το τι ίσχυε με το τι πρέπει να ισχύσει από εδώ και πέρα.
Σε πρώτο επίπεδο (ας το πούμε οικονομικού μοντέλου), από εδώ και εμπρός το μέγεθος θα είναι βασικός παράγοντας επιβίωσης. Η ελληνική μεσαία τάξη στηρίχθηκε σε μικρού μεγέθους επιχειρήσεις και η συνειδητή πολιτική υποστήριξη που το δημιούργησε αυτό τώρα αίρεται (δες μείωση επιδοτήσεων, άνοιγμα επαγγελμάτων κλπ.). Η δημιουργία / απόκτηση βιώσιμου μεγέθους συνεπώς καθίσταται πρωταρχική ανάγκη επιβίωσης.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο (ας το πούμε αισθητικής) το προηγούμενο οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης εγκαθίδρυσε την εποχή της ατομικότητας Οι εκφράσεις της δεν συναντούνται μόνο στην οικονομία αλλά παντού, από τις μικρές καθημερινές συμπεριφορές στους κοινωνικούς χώρους μέχρι τις πιο βαθιές ηθικές επιλογές του σημερινού Έλληνα. Στην οικονομία, η κύρια έκφραση του φαινομένου είναι στο μοντέλο διοίκησης. Η μικρή ελληνική επιχείρηση χαρακτηρίζεται από ένα επιχειρηματία - μεγαλομέτοχο, ο οποίος συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες και είναι το μοναδικό κέντρο όλων των αποφάσεων. Δεν υπάρχει καθόλου πραγματική ανάθεση αρμοδιοτήτων, σπάνια υπάρχει επαγγελματικό μάνατζμεντ και ο διαχωρισμός ιδιοκτησίας από τη διοίκηση είναι σπανιότατος. Αυτό το μοντέλο κυριαρχεί ακόμα και σε μεγάλες εισηγμένες εταιρίες, σε όλους τους κλάδους. Η βασική έννοια της Ανώνυμης Εταιρίας, δηλ. μια συλλογική συγκέντρωση κεφαλαίων και συνεπώς και συλλογική διαχείριση της εταιρίας σπανίζει στην Ελλάδα. Σε επίπεδο δε εισηγμένης εταιρίας, όπου θα έπρεπε να κυριαρχεί το συλλογικό μοντέλο στην πιο ώριμη και ουσιώδη μορφή του, μέσω του ουσιώδους διαχωρισμού της ιδιοκτησίας από τη διοίκηση, στην Ελλάδα κυριαρχούν και πάλι οι «προσωπικές» ή «οι οικογενειακές» εισηγμένες.
Στα πλαίσια αυτά, για να επιβιώσει η ελληνική μεσαία τάξη στην νέα εποχή, πρέπει να περάσει από την ατομικότητα στην συλλογικότητα Η επίτευξη και συντέλεση αυτής της αλλαγής θα αποτελέσει κοσμογονία για την Ελληνική πραγματικότητα, γιατί συντελεί μια συνολική αλλαγή αισθητικής. Σε επίπεδο οικονομικού μοντέλου, αυτό πρέπει να επιτευχθεί μέσα από συγχωνεύσεις εταιριών ή από την ανάπτυξη νέων εταιρικών σχημάτων πολυμετοχικού χαρακτήρα. Μια άλλη μορφή είναι επίσης η ανάπτυξη των διαφόρου τύπου πολυμετοχικών επενδυτικών οχημάτων (investment funds) και σε αυτή την κατεύθυνση η κυβέρνηση έχει τεράστιο ρόλο να παίξει με τον εκσυγχρονισμό της σχετικής ελληνικής νομοθεσίας, η οποία ακόμα δεν παρέχει το ανάλογο νομικό και θεσμικό πλαίσιο για τη λειτουργία τέτοιων σχημάτων στη χώρα. Η εξέλιξη αυτή πρέπει να συνοδευθεί από ένα θεσμικό διαχωρισμό ιδιοκτησίας και διοίκησης, με σαφή καθορισμό των ρόλων του μετόχου και της διοίκησης, κυρίως σε επίπεδο εισηγμένων εταιριών.
Ο Έλληνας της μεσαίας τάξης πρέπει να κάνει την ουσιαστική αισθητική, φιλοσοφική και οικονομική μετάβαση που θα του επιτρέψει να περάσει από μεσαίο - μικροϊδιοκτήτης στο μεσαίο – μικρο μέτοχος. Η επιτυχία μιας τέτοιας προσπάθειας όχι μόνο θα έδινε λύση στο σημερινό αδιέξοδο, αλλά θα δικαίωνε εν τέλει και τις προσδοκίες της αρχής της προηγούμενης εποχής.
Η εποχή του ακραιφνούς «εγώ» τελείωσε. Το λόγο θα έχουν τώρα οι πιστέψαντες στο «εμείς».
Η Ελλάδα αλλάζει. Καθολικά. Η σοβούσα κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής που κράτησε 30 χρόνια. Όπως η προηγούμενη εποχή, που άρχισε στις αρχές του 80 με την συντριπτική νίκη του ΠΑΣΟΚ, έφερε ανακατατάξεις όχι μόνο οικονομικές, αλλά και πολιτικές, κοινωνικές, πολιτιστικές και εν τέλει αισθητικές, έτσι και αυτή επηρεάζει και αλλάζει ριζικά όλους αυτούς τους τομείς.
Υπάρχει όμως μια βασική διαφορά. Το τέλος της προ-80 εποχής έγινε bottom-up, με την συναίνεση και την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Αυτή η συναίνεση δημιουργήθηκε μέσα από δεκαετίες ιδεολογικής ζύμωσης πάνω σε μια ιδεολογική βάση η οποία για πολύ κόσμο υπερκέρασε τις όποιες οικονομικές παραμέτρους - για τις οποίες έτσι κι αλλιώς στον πολύ κόσμο υπήρχε άγνοια.
Στην παρούσα φάση, η αλλαγή γίνεται top-down, επιβάλλεται. Επίσης γίνεται απότομα, ώστε δεν υπάρχει χρόνος για την ζύμωση που προαπαιτεί η αποδοχή. Μολαταύτα, η αλλαγές θα γίνουν και είναι μη αναστρέψιμες Το ζητούμενο λοιπόν είναι η επιτάχυνση της διαδικασίας αποδοχής, μέσα από την επίσπευση της διεργασίας ζύμωσης που προαπαιτείται, ώστε αφενός να επιτευχθούν νέες ισορροπίες, αφετέρου να επιτευχθούν κάποιοι συγκεκριμένοι στόχοι.
Ένας τέτοιος στόχος θα έπρεπε, πιστεύω, να είναι η αποφυγή της συντριπτικής συρρίκνωσης της μεσαίας τάξης. Για να αποφευχθεί αυτό, πρέπει να καταλάβουμε τι είναι αυτό που την πλήττει και να αντιπαραθέσουμε το τι ίσχυε με το τι πρέπει να ισχύσει από εδώ και πέρα.
Σε πρώτο επίπεδο (ας το πούμε οικονομικού μοντέλου), από εδώ και εμπρός το μέγεθος θα είναι βασικός παράγοντας επιβίωσης. Η ελληνική μεσαία τάξη στηρίχθηκε σε μικρού μεγέθους επιχειρήσεις και η συνειδητή πολιτική υποστήριξη που το δημιούργησε αυτό τώρα αίρεται (δες μείωση επιδοτήσεων, άνοιγμα επαγγελμάτων κλπ.). Η δημιουργία / απόκτηση βιώσιμου μεγέθους συνεπώς καθίσταται πρωταρχική ανάγκη επιβίωσης.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο (ας το πούμε αισθητικής) το προηγούμενο οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης εγκαθίδρυσε την εποχή της ατομικότητας Οι εκφράσεις της δεν συναντούνται μόνο στην οικονομία αλλά παντού, από τις μικρές καθημερινές συμπεριφορές στους κοινωνικούς χώρους μέχρι τις πιο βαθιές ηθικές επιλογές του σημερινού Έλληνα. Στην οικονομία, η κύρια έκφραση του φαινομένου είναι στο μοντέλο διοίκησης. Η μικρή ελληνική επιχείρηση χαρακτηρίζεται από ένα επιχειρηματία - μεγαλομέτοχο, ο οποίος συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες και είναι το μοναδικό κέντρο όλων των αποφάσεων. Δεν υπάρχει καθόλου πραγματική ανάθεση αρμοδιοτήτων, σπάνια υπάρχει επαγγελματικό μάνατζμεντ και ο διαχωρισμός ιδιοκτησίας από τη διοίκηση είναι σπανιότατος. Αυτό το μοντέλο κυριαρχεί ακόμα και σε μεγάλες εισηγμένες εταιρίες, σε όλους τους κλάδους. Η βασική έννοια της Ανώνυμης Εταιρίας, δηλ. μια συλλογική συγκέντρωση κεφαλαίων και συνεπώς και συλλογική διαχείριση της εταιρίας σπανίζει στην Ελλάδα. Σε επίπεδο δε εισηγμένης εταιρίας, όπου θα έπρεπε να κυριαρχεί το συλλογικό μοντέλο στην πιο ώριμη και ουσιώδη μορφή του, μέσω του ουσιώδους διαχωρισμού της ιδιοκτησίας από τη διοίκηση, στην Ελλάδα κυριαρχούν και πάλι οι «προσωπικές» ή «οι οικογενειακές» εισηγμένες.
Στα πλαίσια αυτά, για να επιβιώσει η ελληνική μεσαία τάξη στην νέα εποχή, πρέπει να περάσει από την ατομικότητα στην συλλογικότητα Η επίτευξη και συντέλεση αυτής της αλλαγής θα αποτελέσει κοσμογονία για την Ελληνική πραγματικότητα, γιατί συντελεί μια συνολική αλλαγή αισθητικής. Σε επίπεδο οικονομικού μοντέλου, αυτό πρέπει να επιτευχθεί μέσα από συγχωνεύσεις εταιριών ή από την ανάπτυξη νέων εταιρικών σχημάτων πολυμετοχικού χαρακτήρα. Μια άλλη μορφή είναι επίσης η ανάπτυξη των διαφόρου τύπου πολυμετοχικών επενδυτικών οχημάτων (investment funds) και σε αυτή την κατεύθυνση η κυβέρνηση έχει τεράστιο ρόλο να παίξει με τον εκσυγχρονισμό της σχετικής ελληνικής νομοθεσίας, η οποία ακόμα δεν παρέχει το ανάλογο νομικό και θεσμικό πλαίσιο για τη λειτουργία τέτοιων σχημάτων στη χώρα. Η εξέλιξη αυτή πρέπει να συνοδευθεί από ένα θεσμικό διαχωρισμό ιδιοκτησίας και διοίκησης, με σαφή καθορισμό των ρόλων του μετόχου και της διοίκησης, κυρίως σε επίπεδο εισηγμένων εταιριών.
Ο Έλληνας της μεσαίας τάξης πρέπει να κάνει την ουσιαστική αισθητική, φιλοσοφική και οικονομική μετάβαση που θα του επιτρέψει να περάσει από μεσαίο - μικροϊδιοκτήτης στο μεσαίο – μικρο μέτοχος. Η επιτυχία μιας τέτοιας προσπάθειας όχι μόνο θα έδινε λύση στο σημερινό αδιέξοδο, αλλά θα δικαίωνε εν τέλει και τις προσδοκίες της αρχής της προηγούμενης εποχής.
Η εποχή του ακραιφνούς «εγώ» τελείωσε. Το λόγο θα έχουν τώρα οι πιστέψαντες στο «εμείς».
Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010
Διδάγματα από τη σύγχρονη οικονομική ιστορία.
Tου Γιαννη Στουρναρα*
Οι σημερινές δύσκολες συνθήκες για την ελληνική οικονομία έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον όλου του κόσμου για το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα. Εκατοντάδες αναλύσεις έχουν δει το φως της διεθνούς και εγχώριας δημοσιότητας, άλλες αισιόδοξες, άλλες απαισιόδοξες, άλλες καλοπροαίρετες, άλλες κακοπροαίρετες. Στο σημερινό άρθρο δεν παρουσιάζονται τεχνοκρατικά επιχειρήματα για τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας να ξεπεράσει την κρίση της, αλλά επιχειρήματα που αντλούνται από τη σύγχρονη ιστορία, οικονομική και πολιτική, αυτού του τόπου.
Η απόκτηση εθνικής ανεξαρτησίας το 1830 βρήκε την Ελλάδα μια εξαιρετικά φτωχή αγροτική χώρα, που αγωνιζόταν να βρει τη θέση της στο ευρωπαϊκό πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό γίγνεσθαι. Την εποχή εκείνη, οι περισσότεροι από τους σημερινούς εταίρους της στην Ευρωζώνη ήταν ανεπτυγμένες οικονομίες.
Οι οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα από τα μέσα του 19ου έως τα μέσα του 20ού αιώνα συνδέθηκαν, όπως σε όλη την Ευρώπη άλλωστε, με συνεχείς πολέμους, τοπικούς ή παγκόσμιους, εθνικούς διχασμούς που οδήγησαν σε εθνικές καταστροφές, εμφύλιους σπαραγμούς, στρατιωτικά πραξικοπήματα και δικτατορίες, που επέφεραν πολλά οικονομικά δεινά στον τόπο.
Στο πλαίσιο αυτών των ιστορικών συνθηκών, η Ελλάδα, από την ανεξαρτησία της (1830) μέχρι σήμερα, χρεοκόπησε πέντε φορές, ενώ το χρονικό διάστημα που βρισκόταν επισήμως σε χρεοκοπία ήταν το μισό (50%), περίπου, αυτής της περιόδου. Η ευρωπαϊκή χώρα με τη δεύτερη μεγαλύτερη περίοδο σε κατάσταση χρεοκοπίας το ίδιο χρονικό διάστημα είναι η Ισπανία, με ποσοστό ετών σε χρεοκοπία 24%, αν και ο αριθμός των στάσεων πληρωμών της Ισπανίας ήταν μεγαλύτερος από αυτόν της Ελλάδας, δεκατρείς. Η Αυστρία χρεοκόπησε την ίδια περίοδο επτά φορές, αλλά με ποσοστό ετών σε χρεοκοπία 17,5% στο σύνολο της υπό εξέταση περιόδου. Η Γερμανία χρεοκόπησε οκτώ φορές, με ποσοστό ετών σε χρεοκοπία 13% του συνόλου. Στη γενικευμένη χρεοκοπία του 1932 για παράδειγμα, η στάση πληρωμών της Ελλάδας έλαβε τη μορφή της μείωσης των οφειλόμενων τόκων του εσωτερικού χρέους κατά 75%. (Το εσωτερικό χρέος τότε ήταν το 25% του συνολικού χρέους). Η Αγγλία, αντιθέτως, ενοποίησε όλο το χρέος της και το μετέτρεψε σε χρέος χωρίς λήξη (perpetuity), με επιτόκιο 3,5%.
Ενδιαφέρον στοιχείο επίσης είναι ότι από την ανεξαρτησία της μέχρι σήμερα, η Ελλάδα γνώρισε σχετικά πολύ λίγες τραπεζικές κρίσεις, δύο, όταν το Βέλγιο και η Δανία γνώρισαν δέκα, η Γαλλία δεκαπέντε, η Γερμανία οκτώ η Ιταλία έντεκα, η Αγγλία δώδεκα, η Ισπανία οκτώ.
Αυτό που εντυπωσιάζει όμως είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα σχεδόν διπλασίασε, από το 1913 μέχρι σήμερα, το μερίδιο της παραγωγής της (εθνικό προϊόν) στην παγκόσμια παραγωγή: Από 0,32% το 1913 σε περίπου 0,37% το 1990 και σε περίπου 0,6% σήμερα, με τη μεγαλύτερη βελτίωση να έχει σημειωθεί μεταξύ 2000 και 2004 (από 0,4% το 2000 σε 0,55% το 2004). Δηλαδή, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα γνώρισε συγκριτικά περισσότερους πολέμους, εθνικούς διχασμούς, εμφύλιους σπαραγμούς και καταστροφές σε σύγκριση με τους περισσότερους από τους εταίρους της στην Ευρωζώνη, κατόρθωσε να βελτιώσει το μερίδιό της στο παγκόσμιο προϊόν. Οι μόνες άλλες χώρες της Ευρωζώνης που βελτίωσαν το μερίδιό τους ήταν η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Φινλανδία και η Ολλανδία. Τις μεγαλύτερες απώλειες είχαν η Γερμανία, το Βέλγιο και η Γαλλία. (Τα εξαιρετικά χρήσιμα αυτά συγκριτικά στοιχεία βρίσκονται στο βιβλίο των Reinhart and Roggoff (2009): «This time is different» (Princeton).
Αν κάτι προκύπτει από τα παραπάνω, είναι ότι η Ελλάδα, παρά τις μεγάλες περιόδους πολέμων, καταστροφών, εθνικών διχασμών και εμφυλίων σπαραγμών, είχε και χρονικά διαστήματα έντονης δημιουργίας, όπως αυτά των βενιζελικών περιόδων, της περιόδου 1953 - 1967, καθώς και της μεταπολιτευτικής περιόδου. Κατά τη διάρκεια αυτών των περιόδων μπόρεσε, από μια μικρή επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που εκτεινόταν από την Στερεά μέχρι την Πελοπόννησο (το «Ελλαδικόν» όπως ονομαζόταν) το 1830, να είναι σήμερα μέσα στις 25 πλουσιότερες χώρες του πλανήτη με βάση το κατά κεφαλήν εισόδημα σε μονάδες ισοδύναμης αγοραστικής δύναμης.
Αυτή η ιστορική διαπίστωση είθε να λειτουργήσει ως αχτίδα φωτός στις δύσκολες συνθήκες που περνάμε σήμερα. Κυρίως όμως να μας υπενθυμίσει πόσο απελπιστικά μικρό ήταν τελικά το διάστημα που επικράτησαν συνθήκες ομοψυχίας και συναίνεσης, οι οποίες δημιούργησαν τις κατάλληλες συνθήκες για την έξοδο της Ελλάδας από τις τόσες κρίσεις που γνώρισε.
* Ο κ. Γιάννης Στουρνάρας είναι καθηγητής στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών και Γενικός Διευθυντής του ΙΟΒΕ.
Οι σημερινές δύσκολες συνθήκες για την ελληνική οικονομία έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον όλου του κόσμου για το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα. Εκατοντάδες αναλύσεις έχουν δει το φως της διεθνούς και εγχώριας δημοσιότητας, άλλες αισιόδοξες, άλλες απαισιόδοξες, άλλες καλοπροαίρετες, άλλες κακοπροαίρετες. Στο σημερινό άρθρο δεν παρουσιάζονται τεχνοκρατικά επιχειρήματα για τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας να ξεπεράσει την κρίση της, αλλά επιχειρήματα που αντλούνται από τη σύγχρονη ιστορία, οικονομική και πολιτική, αυτού του τόπου.
Η απόκτηση εθνικής ανεξαρτησίας το 1830 βρήκε την Ελλάδα μια εξαιρετικά φτωχή αγροτική χώρα, που αγωνιζόταν να βρει τη θέση της στο ευρωπαϊκό πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό γίγνεσθαι. Την εποχή εκείνη, οι περισσότεροι από τους σημερινούς εταίρους της στην Ευρωζώνη ήταν ανεπτυγμένες οικονομίες.
Οι οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα από τα μέσα του 19ου έως τα μέσα του 20ού αιώνα συνδέθηκαν, όπως σε όλη την Ευρώπη άλλωστε, με συνεχείς πολέμους, τοπικούς ή παγκόσμιους, εθνικούς διχασμούς που οδήγησαν σε εθνικές καταστροφές, εμφύλιους σπαραγμούς, στρατιωτικά πραξικοπήματα και δικτατορίες, που επέφεραν πολλά οικονομικά δεινά στον τόπο.
Στο πλαίσιο αυτών των ιστορικών συνθηκών, η Ελλάδα, από την ανεξαρτησία της (1830) μέχρι σήμερα, χρεοκόπησε πέντε φορές, ενώ το χρονικό διάστημα που βρισκόταν επισήμως σε χρεοκοπία ήταν το μισό (50%), περίπου, αυτής της περιόδου. Η ευρωπαϊκή χώρα με τη δεύτερη μεγαλύτερη περίοδο σε κατάσταση χρεοκοπίας το ίδιο χρονικό διάστημα είναι η Ισπανία, με ποσοστό ετών σε χρεοκοπία 24%, αν και ο αριθμός των στάσεων πληρωμών της Ισπανίας ήταν μεγαλύτερος από αυτόν της Ελλάδας, δεκατρείς. Η Αυστρία χρεοκόπησε την ίδια περίοδο επτά φορές, αλλά με ποσοστό ετών σε χρεοκοπία 17,5% στο σύνολο της υπό εξέταση περιόδου. Η Γερμανία χρεοκόπησε οκτώ φορές, με ποσοστό ετών σε χρεοκοπία 13% του συνόλου. Στη γενικευμένη χρεοκοπία του 1932 για παράδειγμα, η στάση πληρωμών της Ελλάδας έλαβε τη μορφή της μείωσης των οφειλόμενων τόκων του εσωτερικού χρέους κατά 75%. (Το εσωτερικό χρέος τότε ήταν το 25% του συνολικού χρέους). Η Αγγλία, αντιθέτως, ενοποίησε όλο το χρέος της και το μετέτρεψε σε χρέος χωρίς λήξη (perpetuity), με επιτόκιο 3,5%.
Ενδιαφέρον στοιχείο επίσης είναι ότι από την ανεξαρτησία της μέχρι σήμερα, η Ελλάδα γνώρισε σχετικά πολύ λίγες τραπεζικές κρίσεις, δύο, όταν το Βέλγιο και η Δανία γνώρισαν δέκα, η Γαλλία δεκαπέντε, η Γερμανία οκτώ η Ιταλία έντεκα, η Αγγλία δώδεκα, η Ισπανία οκτώ.
Αυτό που εντυπωσιάζει όμως είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα σχεδόν διπλασίασε, από το 1913 μέχρι σήμερα, το μερίδιο της παραγωγής της (εθνικό προϊόν) στην παγκόσμια παραγωγή: Από 0,32% το 1913 σε περίπου 0,37% το 1990 και σε περίπου 0,6% σήμερα, με τη μεγαλύτερη βελτίωση να έχει σημειωθεί μεταξύ 2000 και 2004 (από 0,4% το 2000 σε 0,55% το 2004). Δηλαδή, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα γνώρισε συγκριτικά περισσότερους πολέμους, εθνικούς διχασμούς, εμφύλιους σπαραγμούς και καταστροφές σε σύγκριση με τους περισσότερους από τους εταίρους της στην Ευρωζώνη, κατόρθωσε να βελτιώσει το μερίδιό της στο παγκόσμιο προϊόν. Οι μόνες άλλες χώρες της Ευρωζώνης που βελτίωσαν το μερίδιό τους ήταν η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Φινλανδία και η Ολλανδία. Τις μεγαλύτερες απώλειες είχαν η Γερμανία, το Βέλγιο και η Γαλλία. (Τα εξαιρετικά χρήσιμα αυτά συγκριτικά στοιχεία βρίσκονται στο βιβλίο των Reinhart and Roggoff (2009): «This time is different» (Princeton).
Αν κάτι προκύπτει από τα παραπάνω, είναι ότι η Ελλάδα, παρά τις μεγάλες περιόδους πολέμων, καταστροφών, εθνικών διχασμών και εμφυλίων σπαραγμών, είχε και χρονικά διαστήματα έντονης δημιουργίας, όπως αυτά των βενιζελικών περιόδων, της περιόδου 1953 - 1967, καθώς και της μεταπολιτευτικής περιόδου. Κατά τη διάρκεια αυτών των περιόδων μπόρεσε, από μια μικρή επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που εκτεινόταν από την Στερεά μέχρι την Πελοπόννησο (το «Ελλαδικόν» όπως ονομαζόταν) το 1830, να είναι σήμερα μέσα στις 25 πλουσιότερες χώρες του πλανήτη με βάση το κατά κεφαλήν εισόδημα σε μονάδες ισοδύναμης αγοραστικής δύναμης.
Αυτή η ιστορική διαπίστωση είθε να λειτουργήσει ως αχτίδα φωτός στις δύσκολες συνθήκες που περνάμε σήμερα. Κυρίως όμως να μας υπενθυμίσει πόσο απελπιστικά μικρό ήταν τελικά το διάστημα που επικράτησαν συνθήκες ομοψυχίας και συναίνεσης, οι οποίες δημιούργησαν τις κατάλληλες συνθήκες για την έξοδο της Ελλάδας από τις τόσες κρίσεις που γνώρισε.
* Ο κ. Γιάννης Στουρνάρας είναι καθηγητής στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών και Γενικός Διευθυντής του ΙΟΒΕ.
Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010
Οι αναγκαστικοί συνέταιροι.
Οι αναγκαστικοί συνέταιροι
Γρηγόρης Νικολόπουλος
Η ανάπτυξη περνάει από την αδειοδότηση, δηλαδή από τον περιορισμό της γραφειοκρατίας, που είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι επιχειρηματίες, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο. Για να ανοίξεις μια οποιαδήποτε επιχείρηση σήμερα στην Ελλάδα, πρέπει να πείσεις κάποιους δημοσίους υπαλλήλους ότι είσαι «συνεργάσιμος». Δεν αρκεί να έχεις τα τυπικά προσόντα και να διαθέτεις όλες τις προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος. Αν δεν πεισθεί ο συγκεκριμένος υπάλληλος που ελέγχει τα χαρτιά σου, άδεια λειτουργίας δεν μπορείς να πάρεις. Και για να πεισθεί, χρειάζεται το «δωράκι» του. Για να αναγκαστείς να του το δώσεις, η ελληνική γραφειοκρατία έχει εφεύρει ένα τόσο περίπλοκο σύστημα νόμων, υπουργικών αποφάσεων, ερμηνευτικών εγκυκλίων, συναρμοδιοτήτων και πολλαπλών υπογραφών, που τελικά απολύτως νόμιμος δεν είσαι ποτέ. Αναγκάζεσαι λοιπόν να δωροδοκήσεις τον υπάλληλο, ώστε να πάρεις άδεια. Και πάλι όμως, πάντα μένει μια μικρή εκκρεμότητα για την οποία έκανε τα «στραβά μάτια», ώστε να επανέλθει, ανάλογα με το πώς πάνε οι εισπράξεις σου, για να ξαναπάρει και, ει δυνατόν, να εξασφαλίσει ότι θα παίρνει συστηματικά δωράκια ώστε να σε αφήσει να λειτουργείς. Αυτό, χονδρικά, είναι το σύστημα και αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ανάπτυξη και την πρόοδο σε αυτή τη χώρα.
Ουσιαστικά λοιπόν κάθε επιχειρηματίας - ή ακόμη και ελεύθερος επαγγελματίας- έχει, ξεκινώντας τη δουλειά του, ένα πλήθος αναγκαστικών συνεταίρων, οι οποίοι μοιράζονται μαζί του το κέρδος που αυτός παράγει. Ξεκινώντας από την Εφορία που παίρνει σχεδόν τα μισά, ακολουθούν, οι πολεοδομίες, το υγειονομικό, οι δημοτικές αρχές, η Αστυνομία και πάει λέγοντας, ανάλογα με το είδος της επιχείρησης. Ετσι δουλειές δεν γίνονται. Αν κάποιος είναι απολύτως εντάξει με όλα τα τυπικά χαρτιά και αρνείται να «λαδώσει», ο αρμόδιος υπάλληλος του δείχνει μια στοίβα αιτήσεις που περιμένουν την άδεια και του εξηγεί ότι θα πάρει πολύ χρόνο ώσπου να ξεκινήσει. Και εκείνη τη στιγμή αντιλαμβάνεται ο αιτούμενος την άδεια ότι, αν δεν πληρώσει το «γρηγορόσημο», δουλειά δεν μπορεί να κάνει.
Δυστυχώς, δεν μπορούμε να κάνουμε μια «ένεση ηθικής» στους δημοσίους υπαλλήλους ώστε να μην εκβιάζουν τους πολίτες. Το μόνο που πρέπει να γίνει είναι ένας νόμος με έκταση μιας παραγράφου. Απλός και σαφής, ώστε να μη χρειάζεται ερμηνείες. Ενας νόμος για την αδειοδότηση που θα λέει ότι το Δημόσιο είναι υποχρεωμένο να απαντήσει θετικά ή αρνητικά μέσα σε ορισμένο χρόνο- π.χ. σε έναν μήνα- από την ημερομηνία κατάθεσης του αιτήματος για χορήγηση άδειας λειτουργίας. Αν το Δημόσιο δεν απαντήσει μέσα σε αυτό το διάστημα, η καθυστέρηση θα εκλαμβάνεται ως θετική απάντηση και έτσι η επιχείρηση θα μπορεί να ξεκινήσει να λειτουργεί κανονικά.
Και ο νόμος αυτός πρέπει να ψηφισθεί από τη Βουλή άμεσα, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Διότι, όταν η ύφεση έχει οδηγήσει σε καλπάζουσα ανεργία, όταν κλείνουν δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, όταν το Δημόσιο δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει την οικονομία, οι πολίτες πρέπει να στήσουν δικές τους δουλειές για να μην πεινάσουν. Και δεν μπορούν να τις στήσουν με το υπάρχον σύστημα των αναγκαστικών συνεταίρων. Πρέπει η επιχειρηματικότητα να απελευθερωθεί από τα δεσμά της γραφειοκρατίας ώστε να ξεκινήσει η πολυπόθητη ανάπτυξη.
Γρηγόρης Νικολόπουλος
Η ανάπτυξη περνάει από την αδειοδότηση, δηλαδή από τον περιορισμό της γραφειοκρατίας, που είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι επιχειρηματίες, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο. Για να ανοίξεις μια οποιαδήποτε επιχείρηση σήμερα στην Ελλάδα, πρέπει να πείσεις κάποιους δημοσίους υπαλλήλους ότι είσαι «συνεργάσιμος». Δεν αρκεί να έχεις τα τυπικά προσόντα και να διαθέτεις όλες τις προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος. Αν δεν πεισθεί ο συγκεκριμένος υπάλληλος που ελέγχει τα χαρτιά σου, άδεια λειτουργίας δεν μπορείς να πάρεις. Και για να πεισθεί, χρειάζεται το «δωράκι» του. Για να αναγκαστείς να του το δώσεις, η ελληνική γραφειοκρατία έχει εφεύρει ένα τόσο περίπλοκο σύστημα νόμων, υπουργικών αποφάσεων, ερμηνευτικών εγκυκλίων, συναρμοδιοτήτων και πολλαπλών υπογραφών, που τελικά απολύτως νόμιμος δεν είσαι ποτέ. Αναγκάζεσαι λοιπόν να δωροδοκήσεις τον υπάλληλο, ώστε να πάρεις άδεια. Και πάλι όμως, πάντα μένει μια μικρή εκκρεμότητα για την οποία έκανε τα «στραβά μάτια», ώστε να επανέλθει, ανάλογα με το πώς πάνε οι εισπράξεις σου, για να ξαναπάρει και, ει δυνατόν, να εξασφαλίσει ότι θα παίρνει συστηματικά δωράκια ώστε να σε αφήσει να λειτουργείς. Αυτό, χονδρικά, είναι το σύστημα και αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ανάπτυξη και την πρόοδο σε αυτή τη χώρα.
Ουσιαστικά λοιπόν κάθε επιχειρηματίας - ή ακόμη και ελεύθερος επαγγελματίας- έχει, ξεκινώντας τη δουλειά του, ένα πλήθος αναγκαστικών συνεταίρων, οι οποίοι μοιράζονται μαζί του το κέρδος που αυτός παράγει. Ξεκινώντας από την Εφορία που παίρνει σχεδόν τα μισά, ακολουθούν, οι πολεοδομίες, το υγειονομικό, οι δημοτικές αρχές, η Αστυνομία και πάει λέγοντας, ανάλογα με το είδος της επιχείρησης. Ετσι δουλειές δεν γίνονται. Αν κάποιος είναι απολύτως εντάξει με όλα τα τυπικά χαρτιά και αρνείται να «λαδώσει», ο αρμόδιος υπάλληλος του δείχνει μια στοίβα αιτήσεις που περιμένουν την άδεια και του εξηγεί ότι θα πάρει πολύ χρόνο ώσπου να ξεκινήσει. Και εκείνη τη στιγμή αντιλαμβάνεται ο αιτούμενος την άδεια ότι, αν δεν πληρώσει το «γρηγορόσημο», δουλειά δεν μπορεί να κάνει.
Δυστυχώς, δεν μπορούμε να κάνουμε μια «ένεση ηθικής» στους δημοσίους υπαλλήλους ώστε να μην εκβιάζουν τους πολίτες. Το μόνο που πρέπει να γίνει είναι ένας νόμος με έκταση μιας παραγράφου. Απλός και σαφής, ώστε να μη χρειάζεται ερμηνείες. Ενας νόμος για την αδειοδότηση που θα λέει ότι το Δημόσιο είναι υποχρεωμένο να απαντήσει θετικά ή αρνητικά μέσα σε ορισμένο χρόνο- π.χ. σε έναν μήνα- από την ημερομηνία κατάθεσης του αιτήματος για χορήγηση άδειας λειτουργίας. Αν το Δημόσιο δεν απαντήσει μέσα σε αυτό το διάστημα, η καθυστέρηση θα εκλαμβάνεται ως θετική απάντηση και έτσι η επιχείρηση θα μπορεί να ξεκινήσει να λειτουργεί κανονικά.
Και ο νόμος αυτός πρέπει να ψηφισθεί από τη Βουλή άμεσα, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Διότι, όταν η ύφεση έχει οδηγήσει σε καλπάζουσα ανεργία, όταν κλείνουν δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, όταν το Δημόσιο δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει την οικονομία, οι πολίτες πρέπει να στήσουν δικές τους δουλειές για να μην πεινάσουν. Και δεν μπορούν να τις στήσουν με το υπάρχον σύστημα των αναγκαστικών συνεταίρων. Πρέπει η επιχειρηματικότητα να απελευθερωθεί από τα δεσμά της γραφειοκρατίας ώστε να ξεκινήσει η πολυπόθητη ανάπτυξη.
Διώχνουμε τις Επενδύσεις.
Διώχνουμε τις Επενδύσεις
Αλλοπρόσαλλη η κυβερνητική πολιτική
Όταν η Κυβέρνησις αυξάνει την φορολογία των αυτοκινήτων και εκ του λόγου αυτού το ελληνικό δημόσιο χάνει τα μισά από τα έσοδα που έχει προϋπολογίσει να εισπράξη από τα τέλη ταξινομήσεως οχημάτων, αυτό είναι αντίδρασις της αγοράς. Το ίδιο και όταν παραλύει ο οικοδομικός και κατασκευαστικός τομέας, σε αντίδραση γιά την παράλογη φορολογική πολιτική κατά της ακινήτου περιουσίας, που σε κάποιες περιπτώσεις αγγίζει τα όρια της δημεύσεως. Και εδώ η αγορά αντιδρά.
Οι αγορές αντιδρούν
Το μεγάλο πρόβλημα με την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν σέβεται τις αγορές. Νομίζουν οι κυβερνώντες ότι οι αγορές χειραγωγούνται, ενώ ισχύει το αντίθετο. Μόλις προχθές ανεκοινώθη ότι ματαιώθηκε η ενεργειακή επένδυσις επιχειρηματιών του Κατάρ στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας. Η Κυβέρνησις δήλωσε ότι αιφνιδιάσθηκε και απέδωσε την ματαίωση αποκλειστικώς σε επιχειρηματικούς λόγους, στους οποίους δεν εμπλέκεται. Όμως φοβούμεθα ότι και εδώ έπαιξε ρόλο το γενικώτερο αντι-επενδυτικό κλίμα που επικρατεί στην Ελλάδα. Κατά βάθος η ματαίωσις της επενδύσεως αυτής, αντίδρασις της αγοράς είναι.
Πέρυσι, τέτοια εποχή, προτού ακόμη εκσπάσει το τσουνάμι των διεθνών αγορών εις βάρος της χώρας μας, γράφαμε ότι με τα λεγόμενά της η Κυβέρνησις του ΠΑΣΟΚ δυσχεραίνει το ψυχολογικό κλίμα που είναι το άλφα και το ωμέγα γιά την ανάκαμψη της οικονομίας. Οι κυβερνώντες αυτό ουδέποτε το κατάλαβαν και ούτε σήμερα φαίνεται να το έχουν καταλάβει. Όλα όσα λένε και πράττουν κατά το τελευταίο δωδεκάμηνο, συντελούν στην καλλιέργεια κλίματος φοβίας και αβεβαιότητος, που αποτρέπει επενδύσεις, περιορίζει την οικονομική δραστηριότητα, μειώνει την κατανάλωση και προκαλεί ανεργία.
Η ύφεσις έτσι επήλθε. Οι κυβερνώντες θεωρούν ότι η εφετινή πτώσις του ΑΕΠ κατά περίπου 4% είναι αποτέλεσμα των περικοπών των μισθών στον δημόσιο τομέα και των συντάξεων. Αλλά δεν είναι αυτή η μόνη αιτία. Υπάρχουν άλλες σοβαρώτερες. Η ύφεσις είναι αποτέλεσμα μιάς σειράς ενεργειών και ατυχών δηλώσεων που έχουν παραλύσει ολόκληρους τομείς της οικονομίας. Με πλέον κραυγαλέα την φορολογική πολιτική. Αντί να κάνουν οι αρμόδιοι σιωπηρώς την δουλειά τους και να περιορίσουν την φοροδιαφυγή, αναλίσκονται σε δηλώσεις γιά το τί θα κάνουν, αδιαφορώντας γιά τις συνέπειες που προκαλούν.
Μέσα στο τελευταίο δεκάμηνο εξήχθησαν από την Ελλάδα τεράστια ποσά τραπεζικών καταθέσεων. Αυτό ήταν προϊόν του πρωτοφανούς κλίματος φοβίας που δημιούργησε η Κυβέρνησις. Αντί να επιδιώκη την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων, έκανε το αντίθετο. Φρόντισε να διώξη ακόμη και τα ελληνικά. Και δεν ευθύνεται φυσικά γιά αυτό η τρόικα και το μνημόνιο. Κανένας ξένος δεν υπέδειξε στην ελληνική κυβέρνηση να εκδιώξη τα υφιστάμενα κεφάλαια από την χώρα. Αυτό έγινε λόγω της αλλοπρόσαλλης φορολογικής πολιτικής, καθώς και του αντιεπιχειρηματικού κλίματος που δημιούργησε η Κυβέρνησις με δηλώσεις, αλλά και την ανοχή της σε πάσης φύσεως παράνομες κινητοποιήσεις και άλλες αυθαιρεσίες.
Απίστευτος διασυρμός
Η παρούσα Κυβέρνησις ουδέποτε σεβάσθηκε τις αγορές. Γι' αυτό και οι τελευταίες αντέδρασαν αναλόγως. Ουδέποτε θα είχαν εκτιναχθή τα επιτόκια δανεισμού της χώρας στα ύψη, αν δεν είχε διαμορφωθή από τους ιδίους τους κυβερνώντες το πλαίσιο ώστε να διευκολυνθή η κερδοσκοπική επίθεσις εις βάρος της χώρας μας. Τα όσα έγιναν στις αρχές του έτους, που μας ανάγκασαν να προσφύγουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ήταν απόρροια του απίστευτου διασυρμού της χώρας στον οποίο προέβη η Κυβέρνησις του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να κατηγορήση και να επιρρίψη όλες τις ευθύνες στην Νέα Δημοκρατία.
Οι αγορές εκδικούνται. Όλες ανεξαιρέτως. Έχουν τις δικές τους δυνάμεις που λειτουργούν αυτόνομα. Όποιος δεν σέβεται τις αγορές, υφίσταται τα επίχειρα. Και εν προκειμένω, η Ελλάς έχει υποστή τα πάνδεινα, ακριβώς επειδή η σημερινή Κυβέρνησις δεν σέβεται τις αγορές. Υπέστη οξύτατη κρίση δανεισμού, διέρχεται μεγάλη ύφεση, χάνει διαρκώς επενδύσεις και απεμπολεί θέσεις απασχολήσεως. Με τέτοια πολιτική, η ελληνική οικονομία δεν πρόκειται να ανακάμψη.
(από την εφημερίδα "Εστία")
Αλλοπρόσαλλη η κυβερνητική πολιτική
Όταν η Κυβέρνησις αυξάνει την φορολογία των αυτοκινήτων και εκ του λόγου αυτού το ελληνικό δημόσιο χάνει τα μισά από τα έσοδα που έχει προϋπολογίσει να εισπράξη από τα τέλη ταξινομήσεως οχημάτων, αυτό είναι αντίδρασις της αγοράς. Το ίδιο και όταν παραλύει ο οικοδομικός και κατασκευαστικός τομέας, σε αντίδραση γιά την παράλογη φορολογική πολιτική κατά της ακινήτου περιουσίας, που σε κάποιες περιπτώσεις αγγίζει τα όρια της δημεύσεως. Και εδώ η αγορά αντιδρά.
Οι αγορές αντιδρούν
Το μεγάλο πρόβλημα με την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν σέβεται τις αγορές. Νομίζουν οι κυβερνώντες ότι οι αγορές χειραγωγούνται, ενώ ισχύει το αντίθετο. Μόλις προχθές ανεκοινώθη ότι ματαιώθηκε η ενεργειακή επένδυσις επιχειρηματιών του Κατάρ στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας. Η Κυβέρνησις δήλωσε ότι αιφνιδιάσθηκε και απέδωσε την ματαίωση αποκλειστικώς σε επιχειρηματικούς λόγους, στους οποίους δεν εμπλέκεται. Όμως φοβούμεθα ότι και εδώ έπαιξε ρόλο το γενικώτερο αντι-επενδυτικό κλίμα που επικρατεί στην Ελλάδα. Κατά βάθος η ματαίωσις της επενδύσεως αυτής, αντίδρασις της αγοράς είναι.
Πέρυσι, τέτοια εποχή, προτού ακόμη εκσπάσει το τσουνάμι των διεθνών αγορών εις βάρος της χώρας μας, γράφαμε ότι με τα λεγόμενά της η Κυβέρνησις του ΠΑΣΟΚ δυσχεραίνει το ψυχολογικό κλίμα που είναι το άλφα και το ωμέγα γιά την ανάκαμψη της οικονομίας. Οι κυβερνώντες αυτό ουδέποτε το κατάλαβαν και ούτε σήμερα φαίνεται να το έχουν καταλάβει. Όλα όσα λένε και πράττουν κατά το τελευταίο δωδεκάμηνο, συντελούν στην καλλιέργεια κλίματος φοβίας και αβεβαιότητος, που αποτρέπει επενδύσεις, περιορίζει την οικονομική δραστηριότητα, μειώνει την κατανάλωση και προκαλεί ανεργία.
Η ύφεσις έτσι επήλθε. Οι κυβερνώντες θεωρούν ότι η εφετινή πτώσις του ΑΕΠ κατά περίπου 4% είναι αποτέλεσμα των περικοπών των μισθών στον δημόσιο τομέα και των συντάξεων. Αλλά δεν είναι αυτή η μόνη αιτία. Υπάρχουν άλλες σοβαρώτερες. Η ύφεσις είναι αποτέλεσμα μιάς σειράς ενεργειών και ατυχών δηλώσεων που έχουν παραλύσει ολόκληρους τομείς της οικονομίας. Με πλέον κραυγαλέα την φορολογική πολιτική. Αντί να κάνουν οι αρμόδιοι σιωπηρώς την δουλειά τους και να περιορίσουν την φοροδιαφυγή, αναλίσκονται σε δηλώσεις γιά το τί θα κάνουν, αδιαφορώντας γιά τις συνέπειες που προκαλούν.
Μέσα στο τελευταίο δεκάμηνο εξήχθησαν από την Ελλάδα τεράστια ποσά τραπεζικών καταθέσεων. Αυτό ήταν προϊόν του πρωτοφανούς κλίματος φοβίας που δημιούργησε η Κυβέρνησις. Αντί να επιδιώκη την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων, έκανε το αντίθετο. Φρόντισε να διώξη ακόμη και τα ελληνικά. Και δεν ευθύνεται φυσικά γιά αυτό η τρόικα και το μνημόνιο. Κανένας ξένος δεν υπέδειξε στην ελληνική κυβέρνηση να εκδιώξη τα υφιστάμενα κεφάλαια από την χώρα. Αυτό έγινε λόγω της αλλοπρόσαλλης φορολογικής πολιτικής, καθώς και του αντιεπιχειρηματικού κλίματος που δημιούργησε η Κυβέρνησις με δηλώσεις, αλλά και την ανοχή της σε πάσης φύσεως παράνομες κινητοποιήσεις και άλλες αυθαιρεσίες.
Απίστευτος διασυρμός
Η παρούσα Κυβέρνησις ουδέποτε σεβάσθηκε τις αγορές. Γι' αυτό και οι τελευταίες αντέδρασαν αναλόγως. Ουδέποτε θα είχαν εκτιναχθή τα επιτόκια δανεισμού της χώρας στα ύψη, αν δεν είχε διαμορφωθή από τους ιδίους τους κυβερνώντες το πλαίσιο ώστε να διευκολυνθή η κερδοσκοπική επίθεσις εις βάρος της χώρας μας. Τα όσα έγιναν στις αρχές του έτους, που μας ανάγκασαν να προσφύγουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ήταν απόρροια του απίστευτου διασυρμού της χώρας στον οποίο προέβη η Κυβέρνησις του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να κατηγορήση και να επιρρίψη όλες τις ευθύνες στην Νέα Δημοκρατία.
Οι αγορές εκδικούνται. Όλες ανεξαιρέτως. Έχουν τις δικές τους δυνάμεις που λειτουργούν αυτόνομα. Όποιος δεν σέβεται τις αγορές, υφίσταται τα επίχειρα. Και εν προκειμένω, η Ελλάς έχει υποστή τα πάνδεινα, ακριβώς επειδή η σημερινή Κυβέρνησις δεν σέβεται τις αγορές. Υπέστη οξύτατη κρίση δανεισμού, διέρχεται μεγάλη ύφεση, χάνει διαρκώς επενδύσεις και απεμπολεί θέσεις απασχολήσεως. Με τέτοια πολιτική, η ελληνική οικονομία δεν πρόκειται να ανακάμψη.
(από την εφημερίδα "Εστία")
«Φον Φούφουτοι» ή κατσαπλιάδες;
«Φον Φούφουτοι» ή κατσαπλιάδες;
Κάντε το εξής πείραμα σκέψης. Υποθέστε ότι, παρά το τεράστιο έλλειμμα, παρά τον δυσθεώρητα υψηλό δανεισμό, παρά την κρίση ανταγωνιστικότητας, η χώρα δεν αντιμετώπιζε οξύτατο πρόβλημα δανεισμού μετά τον Οκτώβριο 2009. Θα βγαίναμε στις διεθνείς χρηματαγορές αγορές και θα δανειζόμασταν Θα καλύπταμε τα ελλείμματά μας, θα βουλώναμε τις τρύπες, και θα συνεχίζαμε.
Τι ακριβώς θα συνεχίζαμε; Το αγαπημένο μας σπορ εδώ και τρεις τριετίες - τη λεηλασία των κοινών. Οι πολιτικάντηδες, μαιτρ της ανικανότητας και της φαυλότητας, θα συνέχιζαν τα ρουσφέτια τους, τις δωροληψίες τους, τις μίζες τους. Οι πολίτες, πρωταθλητές του μικροαστικού ωχαδερφισμού, θα συνέχιζαν να βρίζουν το κράτος, να φοροδιαφεύγουν, να χτίζουν αυθαίρετα, αλλά να απαιτούν και μια θεσούλα στο Δημόσιο. Και, φυσικά, με την ίδια άνεση που οι πολίτες εξαπατούν το κράτος, αυτό θα εξακολουθούσε να εξαπατά τους εταίρους του. Όλα είναι κύκλος. Μια λέξη αποδίδει την κυρίαρχη κουλτούρα της Μεταπολίτευσης: λαθρεπιβασία - πώς να καρπώνεσαι ιδιωτικά οφέλη, αλλά να πληρώνει άλλος το λογαριασμό!
Η αρχή του τέλους της λαθρεπιβασίας έγινε στις 6η Μαΐου 2010, ημερομηνία ψήφισης του Μνημονίου με τους δανειστές μας από τη Βουλή. Ανακαλύψαμε ξαφνικά τον οικονομικό νόμο της βαρύτητας: δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα. Δεν μπορείς να μεταθέτεις τα προβλήματά σου στο μέλλον εσαεί. Δεν μπορείς να εξαπατάς και να αυταπατάσαι στο διηνεκές. Υπάρχουν όρια. Η «αρχή της πραγματικότητας» δεν εξαφανίστηκε επειδή την περιφρόνησες.
Οι λαϊκιστές ηγέτες χάιδεψαν το εγώ μας. Μας έπεισαν ότι μπορούμε να ικανοποιούμε όλες μας τις επιθυμίες. Καταπιεσμένοι ποικιλοτρόπως στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, δίχως ελευθερία στη χουντική επταετία, θεωρήσαμε μετά στη Μεταπολίτευση ότι η δημοκρατία είναι το πολίτευμα του κάνω-ό,τι-γουστάρω. Οι λαϊκιστές πολιτικοί, κολακεύοντας το πόπολο, εξέθρεψαν το ναρκισσισμό του, εκμαύλισαν το ήθος του, του πρόσφεραν «συμμετοχή» σε όλα, ακόμα και στη διαφθορά. Οι θεσμοί ταυτίστηκαν με τον μυθοποιημένο «λαό»: αποδυναμώθηκε η διηθητική λογική τους, χαλάρωσαν οι κανόνες τους. Έννοιες-κλειδιά ανασημασιοδοτήθηκαν: ο νόμος θεωρήθηκε αυθαίρετος περιορισμός, η νόμιμη εξουσία μεταφράστηκε σε παράλογη καταπίεση, η οικονομία εκλήφθηκε ως μια δευτερεύουσας σημασίας δραστηριότητα Άντε τώρα να τα μαζέψεις…
Προσέξτε πόσο δύσκολα, ακόμα και τώρα, ξηλώνονται οι «βαθιές δομές» που καθηλώνουν τη χώρα. Παρά τη χρεοκοπία, οι κυανέρυθροι λαϊκιστές κηρύσσουν την έναρξη ανένδοτου αγώνα «απαλλαγής» από το Μνημόνιο! Διεκτραγωδούν τη «μείωση της εθνικής κυριαρχίας», μιλάνε για «κατοχική» κυβέρνηση και άλλα φαιδρά. Το μοτίβο της «εθνικής αντίστασης» αναβιώνει. Στη λαϊκιστική φαντασία ο «λαός» υπάρχει κυρίως ως «θύμα». Αυτή είναι η αγαπημένη εθνική μας αφήγηση, δεν μάθαμε άλλη...
Έχοντας επιδοθεί με ζήλο στη λαθρεπιβασία, συρρικνώσαμε το χρόνο στο «εδώ και τώρα». Αποφύγαμε επώδυνα διλήμματα και επιλογές. Όταν συνωστίζονταν πολλοί στην πόρτα, τη μεγαλώναμε για να περάσουν όλοι - αρκεί να μην επιλέξουμε. Έτσι και τώρα: απωθώντας την «αρχή της πραγματικότητας», οι λαϊκιστές αρνούνται τη διληματική φύση της κρίσης: χρεοκοπία ή επώδυνα μέτρα; Γι αυτούς διλήμματα δεν υπάρχουν, είναι φανταστικά ή προϊόντα συνωμοσίας. Στο λαϊκιστικό σύμπαν δεν υπάρχει τριβή, όλα είναι ελαστικά και ακόπως αντιστρέψιμα· οι πράξεις αποσυνδέονται από τις συνέπειές τους. Η φαντασίωση μετατρέπεται σε πραγματικότητα
Η οικονομία ήταν ανέκαθεν ο κατ εξοχήν χώρος που συντρίβονται οι αυταπάτες. Ξέρετε γιατί; Διότι ζούμε σε έναν πεπερασμένο κόσμο, στον οποίο είμαστε καταδικασμένοι και να επιλέγουμε και να υφιστάμεθα τις συνέπειες των επιλογών μας. Αν δεν είσαι νοικοκύρης, μοιραία θα σε κυνηγούν οι δανειστές σου. Για να μπορείς να είσαι κυρίαρχος της ζωής σου, πρέπει να δημιουργήσεις τις αντίστοιχες προϋποθέσεις Η αυτοκυριαρχία και η αξιοπρέπεια κοστίζουν. Αν θέλεις να αποφύγεις δυσάρεστα διλήμματα, πρέπει να ενεργήσεις με προβλεπτικότητα
Όπως ένας επαίτης χάνει το δικαίωμα της επιλογής, μια χρεοκοπημένη χώρα χάνει ένα κομμάτι της εθνικής κυριαρχίας της. Ας πρόσεχε…Όσο πιο πρωτόγονες είναι οι ανάγκες μας, τόσο πιο χονδροειδή είναι τα διλήμματα μας. Αν θέλουμε να αντιμετωπίζουμε τα λεπτεπίλεπτα ερωτήματα της Νορβηγίας («ποιος είναι ο πιο ηθικός τρόπος να επενδύουμε τις προσόδους από τις εξαγωγές πετρελαίου;»), ας φροντίσουμε να αποκτήσουμε τη λεπτότητα της νορβηγικής πολιτικής κουλτούρας και την ακμαιότητα της οικονομίας της.
Αν πρέπει να απαλλαγούμε από κάτι αυτό είναι οι χρόνιες κακές μας συνήθειες. Το Μνημόνιο είναι ιδιαιτέρως επώδυνο επειδή άργησε τόσο. Ας προσέχαμε…Δεν είχαμε το θάρρος να υπερβούμε τη χρόνια ακρισία μας και το πληρώνουμε. Όλα κοστίζουν. Το «έλλογο εγώ», λέει ο Φρόιντ, δεν κυβερνάται από την «αρχή της ηδονής», αλλά από την «αρχή της πραγματικότητας». Εμείς την αγνοήσαμε.
Ουδόλως με στεναχωρεί να με κυβερνούν οι βορειοευρωπαίοι «Φον Φούφουτοι», αφού οι δικοί μου εκπρόσωποι αποδείχθηκαν όλα αυτά τα χρόνια βαλκάνιοι κατσαπλιάδες. Δεν μειώνεται καθόλου η αξιοπρέπειά μου αν αύριο τις διοικήσεις των νοσοκομείων τις επιλέξει η τρόικα, αφού η δική μου υπουργός διαιωνίζει την παράδοση του φαύλου κομματισμού. Δεν με ενοχλεί καθόλου αν οι αλλοδαποί δανειστές μου εγκαταστήσουν επιτρόπους στις ΔΕΚΟ και τους ΟΤΑ, αφού οι δικοί μου νοιάζονται κυρίως για τη μίζα, την ψηφοθηρία, και το ρουσφέτι. Ξέρετε γιατί; Διότι ξέρω ότι, ενίοτε, τα διλήμματα μου δεν τα επιλέγω – μου τα θέτουν τα γεγονότα…
Όχι, δεν πενθώ για την Ελλάδα που χάνεται. Ντρέπομαι μόνο για την ανικανότητά μας να δημιουργήσουμε την Ελλάδα που ονειρευτήκαμε το 1974.
Κάντε το εξής πείραμα σκέψης. Υποθέστε ότι, παρά το τεράστιο έλλειμμα, παρά τον δυσθεώρητα υψηλό δανεισμό, παρά την κρίση ανταγωνιστικότητας, η χώρα δεν αντιμετώπιζε οξύτατο πρόβλημα δανεισμού μετά τον Οκτώβριο 2009. Θα βγαίναμε στις διεθνείς χρηματαγορές αγορές και θα δανειζόμασταν Θα καλύπταμε τα ελλείμματά μας, θα βουλώναμε τις τρύπες, και θα συνεχίζαμε.
Τι ακριβώς θα συνεχίζαμε; Το αγαπημένο μας σπορ εδώ και τρεις τριετίες - τη λεηλασία των κοινών. Οι πολιτικάντηδες, μαιτρ της ανικανότητας και της φαυλότητας, θα συνέχιζαν τα ρουσφέτια τους, τις δωροληψίες τους, τις μίζες τους. Οι πολίτες, πρωταθλητές του μικροαστικού ωχαδερφισμού, θα συνέχιζαν να βρίζουν το κράτος, να φοροδιαφεύγουν, να χτίζουν αυθαίρετα, αλλά να απαιτούν και μια θεσούλα στο Δημόσιο. Και, φυσικά, με την ίδια άνεση που οι πολίτες εξαπατούν το κράτος, αυτό θα εξακολουθούσε να εξαπατά τους εταίρους του. Όλα είναι κύκλος. Μια λέξη αποδίδει την κυρίαρχη κουλτούρα της Μεταπολίτευσης: λαθρεπιβασία - πώς να καρπώνεσαι ιδιωτικά οφέλη, αλλά να πληρώνει άλλος το λογαριασμό!
Η αρχή του τέλους της λαθρεπιβασίας έγινε στις 6η Μαΐου 2010, ημερομηνία ψήφισης του Μνημονίου με τους δανειστές μας από τη Βουλή. Ανακαλύψαμε ξαφνικά τον οικονομικό νόμο της βαρύτητας: δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα. Δεν μπορείς να μεταθέτεις τα προβλήματά σου στο μέλλον εσαεί. Δεν μπορείς να εξαπατάς και να αυταπατάσαι στο διηνεκές. Υπάρχουν όρια. Η «αρχή της πραγματικότητας» δεν εξαφανίστηκε επειδή την περιφρόνησες.
Οι λαϊκιστές ηγέτες χάιδεψαν το εγώ μας. Μας έπεισαν ότι μπορούμε να ικανοποιούμε όλες μας τις επιθυμίες. Καταπιεσμένοι ποικιλοτρόπως στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, δίχως ελευθερία στη χουντική επταετία, θεωρήσαμε μετά στη Μεταπολίτευση ότι η δημοκρατία είναι το πολίτευμα του κάνω-ό,τι-γουστάρω. Οι λαϊκιστές πολιτικοί, κολακεύοντας το πόπολο, εξέθρεψαν το ναρκισσισμό του, εκμαύλισαν το ήθος του, του πρόσφεραν «συμμετοχή» σε όλα, ακόμα και στη διαφθορά. Οι θεσμοί ταυτίστηκαν με τον μυθοποιημένο «λαό»: αποδυναμώθηκε η διηθητική λογική τους, χαλάρωσαν οι κανόνες τους. Έννοιες-κλειδιά ανασημασιοδοτήθηκαν: ο νόμος θεωρήθηκε αυθαίρετος περιορισμός, η νόμιμη εξουσία μεταφράστηκε σε παράλογη καταπίεση, η οικονομία εκλήφθηκε ως μια δευτερεύουσας σημασίας δραστηριότητα Άντε τώρα να τα μαζέψεις…
Προσέξτε πόσο δύσκολα, ακόμα και τώρα, ξηλώνονται οι «βαθιές δομές» που καθηλώνουν τη χώρα. Παρά τη χρεοκοπία, οι κυανέρυθροι λαϊκιστές κηρύσσουν την έναρξη ανένδοτου αγώνα «απαλλαγής» από το Μνημόνιο! Διεκτραγωδούν τη «μείωση της εθνικής κυριαρχίας», μιλάνε για «κατοχική» κυβέρνηση και άλλα φαιδρά. Το μοτίβο της «εθνικής αντίστασης» αναβιώνει. Στη λαϊκιστική φαντασία ο «λαός» υπάρχει κυρίως ως «θύμα». Αυτή είναι η αγαπημένη εθνική μας αφήγηση, δεν μάθαμε άλλη...
Έχοντας επιδοθεί με ζήλο στη λαθρεπιβασία, συρρικνώσαμε το χρόνο στο «εδώ και τώρα». Αποφύγαμε επώδυνα διλήμματα και επιλογές. Όταν συνωστίζονταν πολλοί στην πόρτα, τη μεγαλώναμε για να περάσουν όλοι - αρκεί να μην επιλέξουμε. Έτσι και τώρα: απωθώντας την «αρχή της πραγματικότητας», οι λαϊκιστές αρνούνται τη διληματική φύση της κρίσης: χρεοκοπία ή επώδυνα μέτρα; Γι αυτούς διλήμματα δεν υπάρχουν, είναι φανταστικά ή προϊόντα συνωμοσίας. Στο λαϊκιστικό σύμπαν δεν υπάρχει τριβή, όλα είναι ελαστικά και ακόπως αντιστρέψιμα· οι πράξεις αποσυνδέονται από τις συνέπειές τους. Η φαντασίωση μετατρέπεται σε πραγματικότητα
Η οικονομία ήταν ανέκαθεν ο κατ εξοχήν χώρος που συντρίβονται οι αυταπάτες. Ξέρετε γιατί; Διότι ζούμε σε έναν πεπερασμένο κόσμο, στον οποίο είμαστε καταδικασμένοι και να επιλέγουμε και να υφιστάμεθα τις συνέπειες των επιλογών μας. Αν δεν είσαι νοικοκύρης, μοιραία θα σε κυνηγούν οι δανειστές σου. Για να μπορείς να είσαι κυρίαρχος της ζωής σου, πρέπει να δημιουργήσεις τις αντίστοιχες προϋποθέσεις Η αυτοκυριαρχία και η αξιοπρέπεια κοστίζουν. Αν θέλεις να αποφύγεις δυσάρεστα διλήμματα, πρέπει να ενεργήσεις με προβλεπτικότητα
Όπως ένας επαίτης χάνει το δικαίωμα της επιλογής, μια χρεοκοπημένη χώρα χάνει ένα κομμάτι της εθνικής κυριαρχίας της. Ας πρόσεχε…Όσο πιο πρωτόγονες είναι οι ανάγκες μας, τόσο πιο χονδροειδή είναι τα διλήμματα μας. Αν θέλουμε να αντιμετωπίζουμε τα λεπτεπίλεπτα ερωτήματα της Νορβηγίας («ποιος είναι ο πιο ηθικός τρόπος να επενδύουμε τις προσόδους από τις εξαγωγές πετρελαίου;»), ας φροντίσουμε να αποκτήσουμε τη λεπτότητα της νορβηγικής πολιτικής κουλτούρας και την ακμαιότητα της οικονομίας της.
Αν πρέπει να απαλλαγούμε από κάτι αυτό είναι οι χρόνιες κακές μας συνήθειες. Το Μνημόνιο είναι ιδιαιτέρως επώδυνο επειδή άργησε τόσο. Ας προσέχαμε…Δεν είχαμε το θάρρος να υπερβούμε τη χρόνια ακρισία μας και το πληρώνουμε. Όλα κοστίζουν. Το «έλλογο εγώ», λέει ο Φρόιντ, δεν κυβερνάται από την «αρχή της ηδονής», αλλά από την «αρχή της πραγματικότητας». Εμείς την αγνοήσαμε.
Ουδόλως με στεναχωρεί να με κυβερνούν οι βορειοευρωπαίοι «Φον Φούφουτοι», αφού οι δικοί μου εκπρόσωποι αποδείχθηκαν όλα αυτά τα χρόνια βαλκάνιοι κατσαπλιάδες. Δεν μειώνεται καθόλου η αξιοπρέπειά μου αν αύριο τις διοικήσεις των νοσοκομείων τις επιλέξει η τρόικα, αφού η δική μου υπουργός διαιωνίζει την παράδοση του φαύλου κομματισμού. Δεν με ενοχλεί καθόλου αν οι αλλοδαποί δανειστές μου εγκαταστήσουν επιτρόπους στις ΔΕΚΟ και τους ΟΤΑ, αφού οι δικοί μου νοιάζονται κυρίως για τη μίζα, την ψηφοθηρία, και το ρουσφέτι. Ξέρετε γιατί; Διότι ξέρω ότι, ενίοτε, τα διλήμματα μου δεν τα επιλέγω – μου τα θέτουν τα γεγονότα…
Όχι, δεν πενθώ για την Ελλάδα που χάνεται. Ντρέπομαι μόνο για την ανικανότητά μας να δημιουργήσουμε την Ελλάδα που ονειρευτήκαμε το 1974.
Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010
Προς φάση δεύτερη χρεοκοπίας .
Προς φάση δεύτερη χρεοκοπίας
Πηγή: Express.gr 18/10/10-09:21
Περίληψη άρθρου:
* Χωρίς ολοκληρωμένη εφαρμογή ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων δεν θεραπεύονται τερματικές καταστάσεις
* Aνθρωποι που έχουν συνηθίσει να ζουν σε μια διεφθαρμένη πολιτεία θα προτιμούσαν να δουν την πατρίδα τους ερειπωμένη παρά να μην επιτύχουν τους σκοπούς τους
ΕΓΡΑΦΑ στο άρθρο μου της προηγούμενης Κυριακής για τη συστηματική και αδιόρθωτη αναξιοπιστία του νεοελληνικού συστήματος, του καθεστώτος Leviathan και των κυβερνήσεών του. Και προς επίρρωση των λεγομένων μου έσπευσε η κυβέρνηση να προσθέσει έναν ακόμη λίθο στο ανάθεμα της αξιοπιστίας του καθεστώτος. Συζητάμε ημιανεπισημοεπισήμως (κατά τις προσφιλείς σατανικές πονηρίες του θηρίου!) ήδη για την αναδιάρθρωση του ειδικού χρέους της Ελλάδας προς τις ευρωπαϊκές χώρες κατά τα μνημονικά της τρόικας, δηλαδή για την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του. Η αρχή της αναδιάρθρωσης του συνολικού χρέους. Χρεοκοπίας φάση δεύτερη.
• Ξεκίνησε το καθεστώς λέγοντας ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται οικονομική βοήθεια αλλά πολιτική στήριξη.
• Μετά επικαλέσθηκε την κεκτημένη (!) αλληλεγγύη της Ευρωπαϊκής Eνωσης για οικονομική βοήθεια εναντίον των απερίσκεπτων έως κακόηθων αγορών.
• Μετά ρητά απέρριψε την εμπλοκή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην επιχείρηση διάσωσης του βυθιζόμενου σκάφους, ενώ ταυτόχρονα απειλούσε την «Ευρώπη» (γράφε Γερμανία) με προσφυγή του σε αυτό.
• Μετά συνεννοείτο για κινεζική ειδική σχέση και αρωγή και όταν η συνεννόηση έγινε γνωστή, εξωρκίζετο ότι οι πληροφορίες είναι ψεύδος και ανθελληνική προπαγάνδα.
• Μετά έλεγε ότι αν εμπλακεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην υπόθεση, θα είναι ο ελάσσων εταίρος.
• Μετά υπέγραψε το μνημόνιο με την τρόικα υπό την ηγεσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
• Εν συνεχεία εθριάμβευσε μια ειδική αποικιοκρατική σχέση με την Κίνα που διέψευδε μετ'Α αγανακτήσεως λίγους μήνες πριν.
• Πάντα έλεγε, μέχρι πριν μια εβδομάδα (υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών διαβεβαιούντος), ότι δεν θα γίνει αναδιάρθρωση του χρέους.
• Τώρα λέει ότι συζητάμε την ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους του μνημονίου.
Και το κωμικό στην τραγωδία της αναξιοπιστίας: Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι η συζήτηση για την αναδιάρθρωση του χρέους αποδεικνύει ότι πάμε καλά! Δηλαδή αν δεν πηγαίναμε καλά, τι θα γινόταν επί του θέματος; Θα πληρώναμε κανονικά τα χρέη μας; Φαιδρότης (για να το πω κόσμια) χωρίς όρια.
Και έπεται συνέχεια. Το καράβι βυθίστηκε, αλλά δεν έφτασε στον πυθμένα της θάλασσας ακόμα.
Αν συμπεριφέρετο έτσι ένα άτομο πολίτης, θα τον λέγαμε παπατζή. Τώρα που τα κάνει το κράτος Leviathan και η κυβέρνηση του καθεστώτος, πώς να τα χαρακτηρίσουμε; Και τι αξίζουν να τους τιμωρήσουμε;
Το πολιτικό σύστημα ήξερε
Eκλεισε χρόνος αφότου ανέλαβε η νέα κυβέρνηση του καθεστώτος στην Ελλάδα. Να κάνουμε μια φιλοσοφική (το τονίζω, φιλοσοφική) επισκόπηση και αποτίμηση των πεπραγμένων τους.
Το πολιτικό σύστημα ήξερε πολύ καλά την κατάσταση της χώρας, την πολιτιστική, στρατηγική, οικονομική, οργανωτική μηδαμινότητα του ελληνικού κράτους. Πιστεύω ότι ένα μέρος του έβλεπε πια ότι δεν μπορούσε ακόμη να ξεφύγει από τις ευθύνες του με τη χαρακτηριστική του μέθοδο – την πονηρία της απάτης. Αλλά δεν έχει σημασία τι ένιωθε ένα μέρος του πολιτικού συστήματος, αφού το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του είναι οργανικό κομμάτι του νεοελληνικού Leviathan, στην υπηρεσία της οικονομικής ολιγαρχίας και του κρατικού φεουδαρχισμού του συστήματος.
Τι θα έκανε μια διακυβέρνηση που ενόψει της τραγικής κατάντιας της χώρας, λόγω της αποτυχίας του νεοελληνικού κράτους, θα επεδίωκε να βάλει τέρμα στην καταληκτικά νοσηρή κατάσταση και να αναστρέψει την ακάθεκτη πορεία της Ελλάδας προς την έξοδο από την ιστορία; Θα προέβαινε άμεσα στη θεσμοθέτηση και εφαρμογή ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων παντού, βάσει μιας συνολικής στρατηγικής νέας αρχής, που θα έπρεπε φυσικά να είχε σκεφθεί και διαρθρώσει από πριν με τη βοήθεια των καλύτερων όντως σοφών. Χωρίς ολοκληρωμένη και πλήρως διαρθρωμένη φιλοσοφική, συνολική, ενιαία, ριζοσπαστική και ειδωλοκλαστική στρατηγική άμεσης εφαρμογής δεν θεραπεύονται τερματικές καταστάσεις νόσων της πολιτικής κοινωνίας.
Με ένα τέτοιο πρόγραμμα άμεσα εφαρμοζόμενο, η χώρα θα άρχιζε να ανακτά το θεμελιώδες χαμένο της κεφάλαιο, την αξιοπιστία. Oλα τα άλλα θα ακολουθούσαν. Αυτό ήταν το μόνο που θα ωφελούσε τη χώρα και την κοινωνία των δημιουργών.
Η κυβέρνηση όμως στην Ελλάδα δεν είναι κυβέρνηση της χώρας και της κοινωνίας. Είναι κυβέρνηση του καθεστώτος Leviathan. Δεν έχει στον νου της τα συμφέροντα της χώρας και της κοινωνίας. Η κυρίαρχη μέριμνά της και διατεταγμένη υπηρεσία της είναι πώς θα συντηρηθεί αυτό το αντιδραστικό τερατούργημα. Και ιδού η απόδειξη.
Η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα! Aρχισε συνομιλίες με την «Ευρώπη» για την κρίση. Δηλαδή συνέχισε την πρακτική της εξαπάτησης και των εκβιασμών προς το γηραλέο κονκλάβιο ενός χαλαρού συστήματος ισχύος πολλαπλών κέντρων, που κατεβαίνει την κλίμακα της ιστορίας και που το ίδιο βρίσκεται σε διαδικασία αναδιάρθρωσης και μετατόπισης του κέντρου βάρους του.
Για μήνες η κυβέρνηση έπαιζε το παιχνίδι της εσκεμμένης αδράνειας και των ευρωπαϊκών συνομιλιών. Το θλιβερό θέαμα αβεβαιότητας της «Ευρώπης» έκανε στο τέλος ώστε το πρόβλημα του ελληνικού κράτους να γίνει και πρόβλημα της ευρωζώνης. Η συγκεκριμένη αβεβαιότητα μαζί με τη γενική τεχνητότητα του ευρωπαϊκού συστήματος ενεργοποιήθηκαν στις αγορές ως κλυδωνισμός του ευρώ. Eτσι κι αλλιώς είναι θέμα χρόνου πότε θα αποσυντεθεί η ευρωζώνη ως έχει σήμερα, και με κάθε περίσταση που θα αναδεικνύει την τεχνητότητα και αστάθειά της θα υπάρχουν καταιγίδες.
Η κυβέρνηση άφηνε την Ελλάδα να βουλιάζει για να μπορεί να εκβιάσει την «Ευρώπη». Γιατί; Μα γιατί ήθελε να σώσει το καθεστώς, όχι τη χώρα και την κοινωνία. Hθελε να σώσει το κράτος του καθεστώτος. Να βρει λεφτά για το κράτος και το καθεστώς.
Η Γερμανία, ως άξονας πια του ηπειρωτικού ευρωπαϊκού συστήματος, συμφώνησε τελικά στον ειδικό δανεισμό της Ελλάδας, εκτός αγορών. Ο εκβιασμός έπιασε. Αλλά η Γερμανία έβαλε τους σκληρούς όρους της. Κυριότατα την εμπλοκή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην επιχείρηση διάσωσης του ελληνικού κράτους. Η διάσωση δεν είναι προϊόν ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, λέει η Γερμανία. Η Ελλάδα, και όποιος άλλος συμπεριφέρεται έτσι ανεύθυνα, δεν είναι επαρχία της Γερμανίας. Θα έχει ποινές. Καθαρά πράγματα. Δεν τιμωρείς μια περιφέρεια του κράτους σου επειδή δεν τα πάει καλά.
Kαι ιδού λοιπόν το μνημόνιο εξασφάλισης των πιστωτών της Ελλάδας. Και συγκέντρωσης των τοξικών ελληνικών ομολόγων στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Σε έναν φορέα. Που σημαίνει αποτελεσματική πολιτική υποδούλωση της χώρας. Oχι την οικονομική, και εν εσχάτη ανάγκη ορθολογικά διαπραγματεύσιμη, σχέση προς πολλούς πιστωτές. Το καθεστώς τρέμει την ελευθερία των ανοικτών οριζόντων, την φυσική και ανεξέλεγκτη τάξη των μεγάλων αριθμών. Θέλει κλειστές συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, έστω κι αν αυτό συνεπάγεται στην παρούσα περίσταση υποδούλωση της χώρας και θυσία της κοινωνίας.
Στάση πληρωμών σε εξαρτηματικούς
Και τι γίνεται μετά την υπογραφή του μνημονίου υποταγής;
Η κυβέρνηση του καθεστώτος στην Ελλάδα συνεχίζει την ίδια πολιτική της.
Oλη της η προσπάθεια εστιάζεται στην αύξηση των εσόδων του κράτους από τη φορολογία. Με τη δικαιολογία του μνημονίου και των «κακών» τεχνοκρατών της τρόικας προχωρεί στην αφαίμαξη της κοινωνίας των δημιουργών. Ενώ έπρεπε να προβεί σε μείωση των φόρων προς τόνωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Από το άλλο μέρος περικόπτει δαπάνες όχι μειώνοντας το βάρος του κράτους, όχι περιορίζοντας την έκταση και το βάθος της ανάμιξής του στη δραστηριότητα των ατόμων δημιουργών, αλλά συρρικνώνοντας τις ουσιαστικές λειτουργίες του κράτους και σταματώντας πληρωμές όπου γίνεται στους εκτός κράτους. Στην ουσία έχει κάνει στάση πληρωμών στους μη άμεσα εξαρτηματικούς της φεουδαρχίας.
Eτσι η κοινωνία των δημιουργών βλάπτεται τριπλά από αυτή την επιδρομή του καθεστωτικού κράτους ελέω μνημονίου και τρόικας:
α) Zημιώνεται από τη φορολογική αφαίμαξη.
β) Xάνει από τη ραγδαία υποβάθμιση των αναγκαίων υπηρεσιών που το κράτος οφείλει να της παρέχει κατά τον ίδιο τον συστατικό του λόγο ύπαρξης.
γ) Δεν πληρώνεται για αγαθά και υπηρεσίες που παρέχει στο κράτος.
Ως προς δε ριζοσπαστικές και ουσιώδεις διαρθρωτικές αλλαγές, είναι αστείο και να μιλάμε για τέτοιες. Τα ψήγματα που επιχειρούνται με ερασιτεχνικό τρόπο, ακυρώνονται και αυτά από συνοδευτικές επιβαρυντικές ρυθμίσεις. Το καθεστώς κοροϊδεύει μέσα και έξω.
Η κυβέρνηση του καθεστώτος βλέπει και φροντίζει μόνο το κράτος, όχι την κοινωνία των δημιουργών, τους οποίους αντιλαμβάνεται ως υποτελείς φορολογούμενους. Το καθεστώς θεωρεί τα άτομα-δημιουργούς ως πελατειακούς υποψήφιους για τη δούλεψή του, ως φεουδαρχικούς εξαρτηματικούς. Το Leviathan δεν ενδιαφέρεται για την κοινωνία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και δημιουργίας. Και έτσι η κυβέρνηση του Leviathan δεν ενδιαφέρεται για την κοινωνία.
Γι' αυτό συνεχίζει την ίδια πολιτική της και μετά το μνημόνιο. Το Leviathan ούτε θέλει ούτε μπορεί να βελτιωθεί.
Ελπίζω να πάρουν το μάθημα οι γραφιάδες λογιστές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου υπό τη διεύθυνση του ανεκδιήγητου Strauss-Kahn, Γάλλου σοσιαλιστή πολιτικού, ειδικευμένου στις παραιτήσεις, που από δήμαρχος έγινε αντιδήμαρχος στις Sarcelles.
Και ενώ κλείνει ο πρώτος χρόνος της νέας κυβέρνησης μια νέα διακρατική φούσκα εισάγεται, η στρατηγική σχέση με την Κίνα. Θυμόμαστε τις φανφάρες της προηγούμενης κυβέρνησης για τη στρατηγική σχέση με τη Ρωσία. Και ξέρουμε δα το αποτέλεσμα: κάτω του μηδενός, αρνητικό, και οικονομικά και γεωπολιτικά.
Aνθρωποι που έχουν συνηθίσει να ζουν σε μια διεφθαρμένη πολιτεία θα προτιμούσαν να δουν την πατρίδα τους ερειπωμένη παρά να μην επιτύχουν τους σκοπούς τους
Σε πολιτεία που συμβαίνει μια μεγάλη κακοδαιμονία, η οποία είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αντιμετωπιστεί, δυο ενδεχόμενα είναι δυνατά, αναλόγως του αν η πολιτεία ευρίσκεται σε κατάσταση υγείας ή είναι διεφθαρμένη:
– Ή «Καθένας βλέπει την καταστροφή μπροστά του και έτσι, παραμερίζοντας κάθε φιλοδοξία, βιάζεται να υπακούσει εκείνον που η αξία του υπόσχεται ελευθερία».
– Ή οι ανίκανοι μεγαλοσχήμονες δεν το βάζουν κάτω: «...Εφόσον τέτοιοι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να ζουν σε μια διεφθαρμένη πολιτεία, στην οποία η παιδεία δεν τους έχει κάνει τίποτα καλό, είναι αδύνατο για οποιαδήποτε κακοδαιμονία να τους μεταστρέψει σε μια καλύτερη κατάσταση του νου. Θα προτιμούσαν να δουν την πατρίδα τους ερειπωμένη παρά να μην επιτύχουν τους σκοπούς τους και να μην ικανοποιήσουν τη διεστραμμένη νοοτροπία τους» (Niccolo Machiavelli, Λόγοι στα δέκα πρώτα βιβλία του Titus Livius, ΙΙΙ, 30).
Του Απόστολου Πιερρή, διευθυντή του Ινστιτούτου Φιλοσοφικής Ερευνας.
Πηγή: Express.gr 18/10/10-09:21
Περίληψη άρθρου:
* Χωρίς ολοκληρωμένη εφαρμογή ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων δεν θεραπεύονται τερματικές καταστάσεις
* Aνθρωποι που έχουν συνηθίσει να ζουν σε μια διεφθαρμένη πολιτεία θα προτιμούσαν να δουν την πατρίδα τους ερειπωμένη παρά να μην επιτύχουν τους σκοπούς τους
ΕΓΡΑΦΑ στο άρθρο μου της προηγούμενης Κυριακής για τη συστηματική και αδιόρθωτη αναξιοπιστία του νεοελληνικού συστήματος, του καθεστώτος Leviathan και των κυβερνήσεών του. Και προς επίρρωση των λεγομένων μου έσπευσε η κυβέρνηση να προσθέσει έναν ακόμη λίθο στο ανάθεμα της αξιοπιστίας του καθεστώτος. Συζητάμε ημιανεπισημοεπισήμως (κατά τις προσφιλείς σατανικές πονηρίες του θηρίου!) ήδη για την αναδιάρθρωση του ειδικού χρέους της Ελλάδας προς τις ευρωπαϊκές χώρες κατά τα μνημονικά της τρόικας, δηλαδή για την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του. Η αρχή της αναδιάρθρωσης του συνολικού χρέους. Χρεοκοπίας φάση δεύτερη.
• Ξεκίνησε το καθεστώς λέγοντας ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται οικονομική βοήθεια αλλά πολιτική στήριξη.
• Μετά επικαλέσθηκε την κεκτημένη (!) αλληλεγγύη της Ευρωπαϊκής Eνωσης για οικονομική βοήθεια εναντίον των απερίσκεπτων έως κακόηθων αγορών.
• Μετά ρητά απέρριψε την εμπλοκή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην επιχείρηση διάσωσης του βυθιζόμενου σκάφους, ενώ ταυτόχρονα απειλούσε την «Ευρώπη» (γράφε Γερμανία) με προσφυγή του σε αυτό.
• Μετά συνεννοείτο για κινεζική ειδική σχέση και αρωγή και όταν η συνεννόηση έγινε γνωστή, εξωρκίζετο ότι οι πληροφορίες είναι ψεύδος και ανθελληνική προπαγάνδα.
• Μετά έλεγε ότι αν εμπλακεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην υπόθεση, θα είναι ο ελάσσων εταίρος.
• Μετά υπέγραψε το μνημόνιο με την τρόικα υπό την ηγεσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
• Εν συνεχεία εθριάμβευσε μια ειδική αποικιοκρατική σχέση με την Κίνα που διέψευδε μετ'Α αγανακτήσεως λίγους μήνες πριν.
• Πάντα έλεγε, μέχρι πριν μια εβδομάδα (υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών διαβεβαιούντος), ότι δεν θα γίνει αναδιάρθρωση του χρέους.
• Τώρα λέει ότι συζητάμε την ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους του μνημονίου.
Και το κωμικό στην τραγωδία της αναξιοπιστίας: Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι η συζήτηση για την αναδιάρθρωση του χρέους αποδεικνύει ότι πάμε καλά! Δηλαδή αν δεν πηγαίναμε καλά, τι θα γινόταν επί του θέματος; Θα πληρώναμε κανονικά τα χρέη μας; Φαιδρότης (για να το πω κόσμια) χωρίς όρια.
Και έπεται συνέχεια. Το καράβι βυθίστηκε, αλλά δεν έφτασε στον πυθμένα της θάλασσας ακόμα.
Αν συμπεριφέρετο έτσι ένα άτομο πολίτης, θα τον λέγαμε παπατζή. Τώρα που τα κάνει το κράτος Leviathan και η κυβέρνηση του καθεστώτος, πώς να τα χαρακτηρίσουμε; Και τι αξίζουν να τους τιμωρήσουμε;
Το πολιτικό σύστημα ήξερε
Eκλεισε χρόνος αφότου ανέλαβε η νέα κυβέρνηση του καθεστώτος στην Ελλάδα. Να κάνουμε μια φιλοσοφική (το τονίζω, φιλοσοφική) επισκόπηση και αποτίμηση των πεπραγμένων τους.
Το πολιτικό σύστημα ήξερε πολύ καλά την κατάσταση της χώρας, την πολιτιστική, στρατηγική, οικονομική, οργανωτική μηδαμινότητα του ελληνικού κράτους. Πιστεύω ότι ένα μέρος του έβλεπε πια ότι δεν μπορούσε ακόμη να ξεφύγει από τις ευθύνες του με τη χαρακτηριστική του μέθοδο – την πονηρία της απάτης. Αλλά δεν έχει σημασία τι ένιωθε ένα μέρος του πολιτικού συστήματος, αφού το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του είναι οργανικό κομμάτι του νεοελληνικού Leviathan, στην υπηρεσία της οικονομικής ολιγαρχίας και του κρατικού φεουδαρχισμού του συστήματος.
Τι θα έκανε μια διακυβέρνηση που ενόψει της τραγικής κατάντιας της χώρας, λόγω της αποτυχίας του νεοελληνικού κράτους, θα επεδίωκε να βάλει τέρμα στην καταληκτικά νοσηρή κατάσταση και να αναστρέψει την ακάθεκτη πορεία της Ελλάδας προς την έξοδο από την ιστορία; Θα προέβαινε άμεσα στη θεσμοθέτηση και εφαρμογή ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων παντού, βάσει μιας συνολικής στρατηγικής νέας αρχής, που θα έπρεπε φυσικά να είχε σκεφθεί και διαρθρώσει από πριν με τη βοήθεια των καλύτερων όντως σοφών. Χωρίς ολοκληρωμένη και πλήρως διαρθρωμένη φιλοσοφική, συνολική, ενιαία, ριζοσπαστική και ειδωλοκλαστική στρατηγική άμεσης εφαρμογής δεν θεραπεύονται τερματικές καταστάσεις νόσων της πολιτικής κοινωνίας.
Με ένα τέτοιο πρόγραμμα άμεσα εφαρμοζόμενο, η χώρα θα άρχιζε να ανακτά το θεμελιώδες χαμένο της κεφάλαιο, την αξιοπιστία. Oλα τα άλλα θα ακολουθούσαν. Αυτό ήταν το μόνο που θα ωφελούσε τη χώρα και την κοινωνία των δημιουργών.
Η κυβέρνηση όμως στην Ελλάδα δεν είναι κυβέρνηση της χώρας και της κοινωνίας. Είναι κυβέρνηση του καθεστώτος Leviathan. Δεν έχει στον νου της τα συμφέροντα της χώρας και της κοινωνίας. Η κυρίαρχη μέριμνά της και διατεταγμένη υπηρεσία της είναι πώς θα συντηρηθεί αυτό το αντιδραστικό τερατούργημα. Και ιδού η απόδειξη.
Η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα! Aρχισε συνομιλίες με την «Ευρώπη» για την κρίση. Δηλαδή συνέχισε την πρακτική της εξαπάτησης και των εκβιασμών προς το γηραλέο κονκλάβιο ενός χαλαρού συστήματος ισχύος πολλαπλών κέντρων, που κατεβαίνει την κλίμακα της ιστορίας και που το ίδιο βρίσκεται σε διαδικασία αναδιάρθρωσης και μετατόπισης του κέντρου βάρους του.
Για μήνες η κυβέρνηση έπαιζε το παιχνίδι της εσκεμμένης αδράνειας και των ευρωπαϊκών συνομιλιών. Το θλιβερό θέαμα αβεβαιότητας της «Ευρώπης» έκανε στο τέλος ώστε το πρόβλημα του ελληνικού κράτους να γίνει και πρόβλημα της ευρωζώνης. Η συγκεκριμένη αβεβαιότητα μαζί με τη γενική τεχνητότητα του ευρωπαϊκού συστήματος ενεργοποιήθηκαν στις αγορές ως κλυδωνισμός του ευρώ. Eτσι κι αλλιώς είναι θέμα χρόνου πότε θα αποσυντεθεί η ευρωζώνη ως έχει σήμερα, και με κάθε περίσταση που θα αναδεικνύει την τεχνητότητα και αστάθειά της θα υπάρχουν καταιγίδες.
Η κυβέρνηση άφηνε την Ελλάδα να βουλιάζει για να μπορεί να εκβιάσει την «Ευρώπη». Γιατί; Μα γιατί ήθελε να σώσει το καθεστώς, όχι τη χώρα και την κοινωνία. Hθελε να σώσει το κράτος του καθεστώτος. Να βρει λεφτά για το κράτος και το καθεστώς.
Η Γερμανία, ως άξονας πια του ηπειρωτικού ευρωπαϊκού συστήματος, συμφώνησε τελικά στον ειδικό δανεισμό της Ελλάδας, εκτός αγορών. Ο εκβιασμός έπιασε. Αλλά η Γερμανία έβαλε τους σκληρούς όρους της. Κυριότατα την εμπλοκή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην επιχείρηση διάσωσης του ελληνικού κράτους. Η διάσωση δεν είναι προϊόν ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, λέει η Γερμανία. Η Ελλάδα, και όποιος άλλος συμπεριφέρεται έτσι ανεύθυνα, δεν είναι επαρχία της Γερμανίας. Θα έχει ποινές. Καθαρά πράγματα. Δεν τιμωρείς μια περιφέρεια του κράτους σου επειδή δεν τα πάει καλά.
Kαι ιδού λοιπόν το μνημόνιο εξασφάλισης των πιστωτών της Ελλάδας. Και συγκέντρωσης των τοξικών ελληνικών ομολόγων στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Σε έναν φορέα. Που σημαίνει αποτελεσματική πολιτική υποδούλωση της χώρας. Oχι την οικονομική, και εν εσχάτη ανάγκη ορθολογικά διαπραγματεύσιμη, σχέση προς πολλούς πιστωτές. Το καθεστώς τρέμει την ελευθερία των ανοικτών οριζόντων, την φυσική και ανεξέλεγκτη τάξη των μεγάλων αριθμών. Θέλει κλειστές συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, έστω κι αν αυτό συνεπάγεται στην παρούσα περίσταση υποδούλωση της χώρας και θυσία της κοινωνίας.
Στάση πληρωμών σε εξαρτηματικούς
Και τι γίνεται μετά την υπογραφή του μνημονίου υποταγής;
Η κυβέρνηση του καθεστώτος στην Ελλάδα συνεχίζει την ίδια πολιτική της.
Oλη της η προσπάθεια εστιάζεται στην αύξηση των εσόδων του κράτους από τη φορολογία. Με τη δικαιολογία του μνημονίου και των «κακών» τεχνοκρατών της τρόικας προχωρεί στην αφαίμαξη της κοινωνίας των δημιουργών. Ενώ έπρεπε να προβεί σε μείωση των φόρων προς τόνωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Από το άλλο μέρος περικόπτει δαπάνες όχι μειώνοντας το βάρος του κράτους, όχι περιορίζοντας την έκταση και το βάθος της ανάμιξής του στη δραστηριότητα των ατόμων δημιουργών, αλλά συρρικνώνοντας τις ουσιαστικές λειτουργίες του κράτους και σταματώντας πληρωμές όπου γίνεται στους εκτός κράτους. Στην ουσία έχει κάνει στάση πληρωμών στους μη άμεσα εξαρτηματικούς της φεουδαρχίας.
Eτσι η κοινωνία των δημιουργών βλάπτεται τριπλά από αυτή την επιδρομή του καθεστωτικού κράτους ελέω μνημονίου και τρόικας:
α) Zημιώνεται από τη φορολογική αφαίμαξη.
β) Xάνει από τη ραγδαία υποβάθμιση των αναγκαίων υπηρεσιών που το κράτος οφείλει να της παρέχει κατά τον ίδιο τον συστατικό του λόγο ύπαρξης.
γ) Δεν πληρώνεται για αγαθά και υπηρεσίες που παρέχει στο κράτος.
Ως προς δε ριζοσπαστικές και ουσιώδεις διαρθρωτικές αλλαγές, είναι αστείο και να μιλάμε για τέτοιες. Τα ψήγματα που επιχειρούνται με ερασιτεχνικό τρόπο, ακυρώνονται και αυτά από συνοδευτικές επιβαρυντικές ρυθμίσεις. Το καθεστώς κοροϊδεύει μέσα και έξω.
Η κυβέρνηση του καθεστώτος βλέπει και φροντίζει μόνο το κράτος, όχι την κοινωνία των δημιουργών, τους οποίους αντιλαμβάνεται ως υποτελείς φορολογούμενους. Το καθεστώς θεωρεί τα άτομα-δημιουργούς ως πελατειακούς υποψήφιους για τη δούλεψή του, ως φεουδαρχικούς εξαρτηματικούς. Το Leviathan δεν ενδιαφέρεται για την κοινωνία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και δημιουργίας. Και έτσι η κυβέρνηση του Leviathan δεν ενδιαφέρεται για την κοινωνία.
Γι' αυτό συνεχίζει την ίδια πολιτική της και μετά το μνημόνιο. Το Leviathan ούτε θέλει ούτε μπορεί να βελτιωθεί.
Ελπίζω να πάρουν το μάθημα οι γραφιάδες λογιστές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου υπό τη διεύθυνση του ανεκδιήγητου Strauss-Kahn, Γάλλου σοσιαλιστή πολιτικού, ειδικευμένου στις παραιτήσεις, που από δήμαρχος έγινε αντιδήμαρχος στις Sarcelles.
Και ενώ κλείνει ο πρώτος χρόνος της νέας κυβέρνησης μια νέα διακρατική φούσκα εισάγεται, η στρατηγική σχέση με την Κίνα. Θυμόμαστε τις φανφάρες της προηγούμενης κυβέρνησης για τη στρατηγική σχέση με τη Ρωσία. Και ξέρουμε δα το αποτέλεσμα: κάτω του μηδενός, αρνητικό, και οικονομικά και γεωπολιτικά.
Aνθρωποι που έχουν συνηθίσει να ζουν σε μια διεφθαρμένη πολιτεία θα προτιμούσαν να δουν την πατρίδα τους ερειπωμένη παρά να μην επιτύχουν τους σκοπούς τους
Σε πολιτεία που συμβαίνει μια μεγάλη κακοδαιμονία, η οποία είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αντιμετωπιστεί, δυο ενδεχόμενα είναι δυνατά, αναλόγως του αν η πολιτεία ευρίσκεται σε κατάσταση υγείας ή είναι διεφθαρμένη:
– Ή «Καθένας βλέπει την καταστροφή μπροστά του και έτσι, παραμερίζοντας κάθε φιλοδοξία, βιάζεται να υπακούσει εκείνον που η αξία του υπόσχεται ελευθερία».
– Ή οι ανίκανοι μεγαλοσχήμονες δεν το βάζουν κάτω: «...Εφόσον τέτοιοι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να ζουν σε μια διεφθαρμένη πολιτεία, στην οποία η παιδεία δεν τους έχει κάνει τίποτα καλό, είναι αδύνατο για οποιαδήποτε κακοδαιμονία να τους μεταστρέψει σε μια καλύτερη κατάσταση του νου. Θα προτιμούσαν να δουν την πατρίδα τους ερειπωμένη παρά να μην επιτύχουν τους σκοπούς τους και να μην ικανοποιήσουν τη διεστραμμένη νοοτροπία τους» (Niccolo Machiavelli, Λόγοι στα δέκα πρώτα βιβλία του Titus Livius, ΙΙΙ, 30).
Του Απόστολου Πιερρή, διευθυντή του Ινστιτούτου Φιλοσοφικής Ερευνας.
Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010
Στόχοι ευτυχίας.
Αν σαν υπόθεση εργασίας θεωρηθεί ότι λύνεται το θέμα ενός αξιοπρεπούς βιοπορισμού της οικογένειας μας και υπάρχει η δυνατότητα για να προγραμματίσουμε την καθημερινότητα της ζωή μας , προσθέτοντας πράγματα που μένουν διαρκώς ,έως σήμερα στην σφαίρα του φανταστικού ,λόγω της πρωταρχικής ανάγκης για επιβίωση , ποια άραγε θα ήταν αυτά ??
Οι περισσότεροι άνθρωποι από το περιβάλλον μου , δεν μπορούσαν να απαντήσουν μια και ποτέ δεν είχαν μπει στην διαδικασία να θεωρήσουν ότι ο βιοπορισμός τους μπορεί να σταματήσει να είναι το Νο1 ζητούμενο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι από το περιβάλλον μου , δεν μπορούσαν να απαντήσουν μια και ποτέ δεν είχαν μπει στην διαδικασία να θεωρήσουν ότι ο βιοπορισμός τους μπορεί να σταματήσει να είναι το Νο1 ζητούμενο.
Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010
Πως θα μεγαλώσουμε την πίτα ,λοιπόν
Πως θα μεγαλώσουμε την πίτα ,λοιπόν .
Δείτε μια άποψη που είναι απόλυτα ρεαλιστική , λαμβάνει υπόψη το σημερινό δύσκολο περιβάλλον και την δυσκολία χρηματοδότησης
Ακολουθώντας την αρχή ότι χρειαζόμαστε άμεσα αποτελέσματα οφείλουμε να εστιάσουμε αυτόματα στα τμήματα της οικονομίας που έχουμε δείξει ανταγωνιστικές επιδόσεις στο πρόσφατο παρελθόν και αποκλείοντας προς το παρών σχέδια για τομείς που μπορεί να έχουν προοπτικές αλλά μόνο σε βάθος χρόνου.
Η ατμομηχανή της ανάπτυξης τα τελευταία χρόνια ήταν ο τομέας των κατασκευών και η οικοδομή. Η πίτα μεγαλώνει άμεσα αν ξεκινήσει η κατασκευή νέων αυτοκινητοδρόμων ( 2000 νέα χιλιόμετρα) , 5 νέων υπερσύγχρονων λιμανιών(Πειραιάς-διεύρυνση της συνεργασίας με την Κίνα,Θεσσαλονίκη-διασύνδεση με τα κράτη της τ.Γιουγκοσλαυίας και σιδηροδρομική σύνδεση με λιμάνι του Δούναβη για διείσδυση στις αγορές της Κεντρικής Ευρώπης ,Πάτρα-Ιταλία, Ευρώπη,Καβάλα-Βουλγαρικές ανάγκες,Βόλος-Διασύνδεση με τα Μικρασιατικά παράλια και ειδικότερα την Σμύρνη ,50 μαρίνες τουριστικών σκαφών, σιδηροδρομικής γραμμής υπερταχείας σύνδεσης Πάτρας Αθήνας Θεσσαλονίκης Αλεξανδρούπολης, Βόρειος σιδηροδρομικός άξονας Κρήτης. Ολα χρηματοδοτούνται από τον Ιδιωτικό τομέα ,χωρίς ούτε ένα κρατικό ευρώ, προφανώς με ανάθεση της εκμετάλλευσης τους για 20-25 χρόνια. Επίσης αναπλάσεις πόλεων με αξιοποίηση της λιμνάζουσα ακίνητης δημόσιας περιουσίας (πχ κατεδαφίζονται 20 μεγάλα οικοδομικά τετράγωνα της Αθήνας με ανταλλαγή γης στο Ελληνικό ή αλλού).Επίσης πρόγραμμα επαναεποικισμού των άδειων χωριών μας με ανακατασκευές των παραδοσιακών κατοικιών και πώληση ή μακροχρόνια ενοικίαση τους ως μόνιμη ή δευτερεύουσα κατοικία σε εύπορους Βορειοευρωπαίους.Χρήματα δεν δίνονται πουθενά αλλά αξιοποιούνται φορολογικά κίνητρα ή και απλές εγγυήσεις του δημοσίου σε σχετικά τραπεζικά δάνεια.
Τουρισμός. Στρεφόμαστε στρατηγικά στην επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου προσθέτοντας στο υπάρχον "καλοκαιρινό" μοντέλο μας εκτός από τον ήλιο, την θάλασσα και τις αρχαιότητες τα εξής. Γαστριμαργικό τουρισμός , Θρησκευτικός τουρισμός, Θεραπευτικός τουρισμός, Συνεδριακός τουρισμός, Περιηγητικός,ορεινός τουρισμός, οικολογικός τουρισμός. Υπάρχουν έτοιμες υποδομές για όλα τα παραπάνω και χρειαζόμαστε μόνο οργάνωση και ανθρώπους με όραμα που επίσης υπάρχουν.Επίσης αναβαθμίζουμε τουριστικά την Αθήνα και τα νησιά του Αργοσαρωνικού που είναι τουριστικά διαμάντια εν υπνώσει με τεράστιες δυνατότητες.Στις Κρουαζιέρες επίσης τέρμα τα δώρα σε Ιταλούς και Τούρκους.Εδώ και τώρα πλήρη και αληθινή άρση του καμποταζ και αφήστε τις παράλιες πόλεις και τα νησιά μας να ανθίσουν.
Παραγωγή πράσινης ενέργειας. Καμία χώρα στην Ευρώπη δεν έχει τόσο ήλιο και τόσο άνεμο από την Ελλάδα ταυτόχρονα. Μπορούμε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και με μηδέν κρατικά κεφάλαια να γίνουμε η Σαουδική Αραβία στις ανανεώσιμες.Απλά το κράτος θα πρέπει να απαρνηθεί τον ρόλο του υπερυθμιστή των πάντων και να απαιτεί ένα καμιόνι άδειες για να εγκαταστήσει κάποιος 100 kw φωτοβολταικών.Δώστε γρήγορα άδειες για υπεράκτια πάρκα ανεμογενητριών και φυτέψτε ανεμογεννήτριες σ όλα τα ξερονήσια του Αιγαίου.Εκεί δεν ενοχλείται κανένας. Μετά τα οικιακά φωτοβολταικά κοιτάξτε και το θέμα οικιακές ανεμογεννήτριες.
Υφαντουργία. Ναι υφαντουργία.Αυτή την άλλοτε ακμάζουσα και τώρα υπολειτουργούσα.Αλλά με σχέδιο και προσεκτική ανάλυση της αγοράς. Το 50% των υφαντουργικών της Ευρώπης εισάγονται από Κίνα.Η Τουρκία έχει το 8% της Ευρωπαικής αγοράς κρατώντας μόνο το πλεονέκτημα της μικρότερης απόστασης αλλά και την ευελιξία για μικρές παραγωγές. φανταστείται να έρθουμε σε συμφωνία με τους Κινέζους για προμήθεια μας σε ημιαίτημα προιόντα και στόχευση αυτών που παράγει η Τουρκία αλλά σε ευρωπαϊκό έδαφος και με το made in EU στην ούγια. Θα καούν οι αργαλειοί μας.
Πρωτογενής παραγωγή. Γεωργία και κτηνοτροφία. Εντοπίστε που είμαστε ελλειμματικοί και δώστε αφορολόγητο στους παραγωγούς μας για παραγωγή σ ατές τις κατηγορίες προ ιόντων. Πριν αρχίσουμε να εξάγουμε τουλάχιστον να αρχίσουμε να παράγουμε ότι τρώμε.Αξιοποιείστε το ΕΣΠΑ για μεταφορά σύγχρονης αγροτικής τεχνολογίας από Ολλανδία (θερμοκήπια κλπ) και Ισραήλ (τεχνολογίες εξοικονόμησης νερού).Έχουμε το καλύτερο κλίμα της Ευρώπης ,μπορούμε να γίνουμε γρήγορα το περιβόλι της και δεν γνωρίζουμε πως να το κάνουμε.
Δείτε μια άποψη που είναι απόλυτα ρεαλιστική , λαμβάνει υπόψη το σημερινό δύσκολο περιβάλλον και την δυσκολία χρηματοδότησης
Ακολουθώντας την αρχή ότι χρειαζόμαστε άμεσα αποτελέσματα οφείλουμε να εστιάσουμε αυτόματα στα τμήματα της οικονομίας που έχουμε δείξει ανταγωνιστικές επιδόσεις στο πρόσφατο παρελθόν και αποκλείοντας προς το παρών σχέδια για τομείς που μπορεί να έχουν προοπτικές αλλά μόνο σε βάθος χρόνου.
Η ατμομηχανή της ανάπτυξης τα τελευταία χρόνια ήταν ο τομέας των κατασκευών και η οικοδομή. Η πίτα μεγαλώνει άμεσα αν ξεκινήσει η κατασκευή νέων αυτοκινητοδρόμων ( 2000 νέα χιλιόμετρα) , 5 νέων υπερσύγχρονων λιμανιών(Πειραιάς-διεύρυνση της συνεργασίας με την Κίνα,Θεσσαλονίκη-διασύνδεση με τα κράτη της τ.Γιουγκοσλαυίας και σιδηροδρομική σύνδεση με λιμάνι του Δούναβη για διείσδυση στις αγορές της Κεντρικής Ευρώπης ,Πάτρα-Ιταλία, Ευρώπη,Καβάλα-Βουλγαρικές ανάγκες,Βόλος-Διασύνδεση με τα Μικρασιατικά παράλια και ειδικότερα την Σμύρνη ,50 μαρίνες τουριστικών σκαφών, σιδηροδρομικής γραμμής υπερταχείας σύνδεσης Πάτρας Αθήνας Θεσσαλονίκης Αλεξανδρούπολης, Βόρειος σιδηροδρομικός άξονας Κρήτης. Ολα χρηματοδοτούνται από τον Ιδιωτικό τομέα ,χωρίς ούτε ένα κρατικό ευρώ, προφανώς με ανάθεση της εκμετάλλευσης τους για 20-25 χρόνια. Επίσης αναπλάσεις πόλεων με αξιοποίηση της λιμνάζουσα ακίνητης δημόσιας περιουσίας (πχ κατεδαφίζονται 20 μεγάλα οικοδομικά τετράγωνα της Αθήνας με ανταλλαγή γης στο Ελληνικό ή αλλού).Επίσης πρόγραμμα επαναεποικισμού των άδειων χωριών μας με ανακατασκευές των παραδοσιακών κατοικιών και πώληση ή μακροχρόνια ενοικίαση τους ως μόνιμη ή δευτερεύουσα κατοικία σε εύπορους Βορειοευρωπαίους.Χρήματα δεν δίνονται πουθενά αλλά αξιοποιούνται φορολογικά κίνητρα ή και απλές εγγυήσεις του δημοσίου σε σχετικά τραπεζικά δάνεια.
Τουρισμός. Στρεφόμαστε στρατηγικά στην επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου προσθέτοντας στο υπάρχον "καλοκαιρινό" μοντέλο μας εκτός από τον ήλιο, την θάλασσα και τις αρχαιότητες τα εξής. Γαστριμαργικό τουρισμός , Θρησκευτικός τουρισμός, Θεραπευτικός τουρισμός, Συνεδριακός τουρισμός, Περιηγητικός,ορεινός τουρισμός, οικολογικός τουρισμός. Υπάρχουν έτοιμες υποδομές για όλα τα παραπάνω και χρειαζόμαστε μόνο οργάνωση και ανθρώπους με όραμα που επίσης υπάρχουν.Επίσης αναβαθμίζουμε τουριστικά την Αθήνα και τα νησιά του Αργοσαρωνικού που είναι τουριστικά διαμάντια εν υπνώσει με τεράστιες δυνατότητες.Στις Κρουαζιέρες επίσης τέρμα τα δώρα σε Ιταλούς και Τούρκους.Εδώ και τώρα πλήρη και αληθινή άρση του καμποταζ και αφήστε τις παράλιες πόλεις και τα νησιά μας να ανθίσουν.
Παραγωγή πράσινης ενέργειας. Καμία χώρα στην Ευρώπη δεν έχει τόσο ήλιο και τόσο άνεμο από την Ελλάδα ταυτόχρονα. Μπορούμε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και με μηδέν κρατικά κεφάλαια να γίνουμε η Σαουδική Αραβία στις ανανεώσιμες.Απλά το κράτος θα πρέπει να απαρνηθεί τον ρόλο του υπερυθμιστή των πάντων και να απαιτεί ένα καμιόνι άδειες για να εγκαταστήσει κάποιος 100 kw φωτοβολταικών.Δώστε γρήγορα άδειες για υπεράκτια πάρκα ανεμογενητριών και φυτέψτε ανεμογεννήτριες σ όλα τα ξερονήσια του Αιγαίου.Εκεί δεν ενοχλείται κανένας. Μετά τα οικιακά φωτοβολταικά κοιτάξτε και το θέμα οικιακές ανεμογεννήτριες.
Υφαντουργία. Ναι υφαντουργία.Αυτή την άλλοτε ακμάζουσα και τώρα υπολειτουργούσα.Αλλά με σχέδιο και προσεκτική ανάλυση της αγοράς. Το 50% των υφαντουργικών της Ευρώπης εισάγονται από Κίνα.Η Τουρκία έχει το 8% της Ευρωπαικής αγοράς κρατώντας μόνο το πλεονέκτημα της μικρότερης απόστασης αλλά και την ευελιξία για μικρές παραγωγές. φανταστείται να έρθουμε σε συμφωνία με τους Κινέζους για προμήθεια μας σε ημιαίτημα προιόντα και στόχευση αυτών που παράγει η Τουρκία αλλά σε ευρωπαϊκό έδαφος και με το made in EU στην ούγια. Θα καούν οι αργαλειοί μας.
Πρωτογενής παραγωγή. Γεωργία και κτηνοτροφία. Εντοπίστε που είμαστε ελλειμματικοί και δώστε αφορολόγητο στους παραγωγούς μας για παραγωγή σ ατές τις κατηγορίες προ ιόντων. Πριν αρχίσουμε να εξάγουμε τουλάχιστον να αρχίσουμε να παράγουμε ότι τρώμε.Αξιοποιείστε το ΕΣΠΑ για μεταφορά σύγχρονης αγροτικής τεχνολογίας από Ολλανδία (θερμοκήπια κλπ) και Ισραήλ (τεχνολογίες εξοικονόμησης νερού).Έχουμε το καλύτερο κλίμα της Ευρώπης ,μπορούμε να γίνουμε γρήγορα το περιβόλι της και δεν γνωρίζουμε πως να το κάνουμε.
μοίρασμα και μέγεθος της πίτας
Το μοίρασμα και το μέγεθος της πίτας
Του Αλεξη Παπαχελα
Ολοι ανεξαιρέτως οι σοβαροί ξένοι αναλυτές και ακαδημαϊκοί ρωτούν ακριβώς το ίδιο πράγμα: «Πέστε μας πώς και από πού θα έλθει η ανάπτυξη και θα σας πούμε αν θα τα βγάλετε πέρα». Ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου άκουσε την ίδια μονότονη προτροπή στα αγγλικά «tell us your growth story». Η πραγματικότητα των αριθμών είναι σκληρή και δεν αντιστρέφεται, ούτε με μια επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου της τρόικας. Αν δεν αλλάξει ο παρονομαστής στο περίφημο κλάσμα του χρέους ως προς το ΑΕΠ, η Ελλάδα δύσκολα θα δει άσπρη μέρα.
Το πρόβλημα είναι ότι κανείς, και ειδικά στην κυβέρνηση, δεν έχει πειστικές απαντήσεις ή έτοιμο σχέδιο για το πώς ξαναβάζεις τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης. Υπάρχουν, βεβαίως, οι κλασικές συνταγές, όπως για παράδειγμα τα μεγάλα έργα με τη μορφή των αυτοκινητοδρόμων και των ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα) σε περιπτώσεις αεροδρομίων κ.λπ. Πρόκειται για παραδοσιακή συνταγή, η οποία έχει άμεσα θετικά αποτελέσματα πέραν του κατασκευαστικού κλάδου. Δυστυχώς, όμως, εκεί εμφανίζονται δύο μεγάλα εμπόδια. Το πρώτο είναι η ασυνεννοησία μεταξύ υπουργείων, καθώς η μεν κ. Μπιρμπίλη τα βλέπει, δικαιολογημένα, όλα από τη δική της σκοπιά, ο δε κ. Ρέππας και η υπόλοιπη κυβέρνηση από μία εντελώς διαφορετική. Κεντρική κατεύθυνση, όμως, και απόφαση δεν φαίνεται να υπάρχει.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι πως οι ελληνικές τράπεζες δεν έχουν χρήματα για να χρηματοδοτήσουν τόσο μεγάλα έργα και οι ξένες θέλουν να αποφύγουν την Ελλάδα, μετά τον εγκληματικό χειρισμό της υποθαλάσσιας σήραγγας Θεσσαλονίκης από τον κ. Σουφλιά και τις πρόσφατες εμπειρίες με την καθυστέρηση επιστροφής ΦΠΑ σε ορισμένες περιπτώσεις.
Το περίφημο ΕΣΠΑ (Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς) πάλι κινδυνεύει να ακολουθήσει τα λανθασμένα μοντέλα του παρελθόντος, όπου όποιος είχε το «κονέ» και την πειθώ έβαζε και ένα άσχετο έργο σε κάποιο πρόγραμμα. Χωρίς στόχευση και ουσιαστικό έλεγχο το ΕΣΠΑ έγινε ένα ακόμη εργαλείο στα χέρια παρασιτικών και κομματικών κυκλωμάτων. Ο υπουργός Ανάπτυξης κ. Χρυσοχοΐδης αναζητεί, με τη συνήθη στοχοπροσήλωση, εξαγωγικούς τομείς που θα μπορούσαν να ενισχυθούν. Τα παραδείγματα υπάρχουν, από την εταιρεία που έχει μια δική της πατέντα μονωτικού φιλμ μέχρι το εργοστάσιο που κατασκευάζει φωτοβολταϊκά στην Τρίπολη. Ολοι, όμως, έχουν ένα κοινό παράπονο και αίτημα: αυτό που θέλουν από το κράτος είναι να μην μπλέκεται στα πόδια τους και να τους αφήνει να κάνουν τη δουλειά τους.
Πρόσφατα ένας ξένος διπλωμάτης που αγαπάει την Ελλάδα μού είπε μια φράση που έμεινε στη μνήμη μου: «Βλέπω πως κάθε μέρα η χώρα αναλώνεται σε μια μάχη για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι μιας μικρής πίτας. Γιατί δεν σκέπτεσθε επιτέλους ότι το ζητούμενο είναι να μεγαλώσει αυτή η πίτα;».
Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα στο οποίο κανείς –ούτε από την κυβέρνηση ούτε από τον επιχειρηματικό κόσμο– μοιάζει να έχει μια πειστική απάντηση.
Του Αλεξη Παπαχελα
Ολοι ανεξαιρέτως οι σοβαροί ξένοι αναλυτές και ακαδημαϊκοί ρωτούν ακριβώς το ίδιο πράγμα: «Πέστε μας πώς και από πού θα έλθει η ανάπτυξη και θα σας πούμε αν θα τα βγάλετε πέρα». Ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου άκουσε την ίδια μονότονη προτροπή στα αγγλικά «tell us your growth story». Η πραγματικότητα των αριθμών είναι σκληρή και δεν αντιστρέφεται, ούτε με μια επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου της τρόικας. Αν δεν αλλάξει ο παρονομαστής στο περίφημο κλάσμα του χρέους ως προς το ΑΕΠ, η Ελλάδα δύσκολα θα δει άσπρη μέρα.
Το πρόβλημα είναι ότι κανείς, και ειδικά στην κυβέρνηση, δεν έχει πειστικές απαντήσεις ή έτοιμο σχέδιο για το πώς ξαναβάζεις τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης. Υπάρχουν, βεβαίως, οι κλασικές συνταγές, όπως για παράδειγμα τα μεγάλα έργα με τη μορφή των αυτοκινητοδρόμων και των ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα) σε περιπτώσεις αεροδρομίων κ.λπ. Πρόκειται για παραδοσιακή συνταγή, η οποία έχει άμεσα θετικά αποτελέσματα πέραν του κατασκευαστικού κλάδου. Δυστυχώς, όμως, εκεί εμφανίζονται δύο μεγάλα εμπόδια. Το πρώτο είναι η ασυνεννοησία μεταξύ υπουργείων, καθώς η μεν κ. Μπιρμπίλη τα βλέπει, δικαιολογημένα, όλα από τη δική της σκοπιά, ο δε κ. Ρέππας και η υπόλοιπη κυβέρνηση από μία εντελώς διαφορετική. Κεντρική κατεύθυνση, όμως, και απόφαση δεν φαίνεται να υπάρχει.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι πως οι ελληνικές τράπεζες δεν έχουν χρήματα για να χρηματοδοτήσουν τόσο μεγάλα έργα και οι ξένες θέλουν να αποφύγουν την Ελλάδα, μετά τον εγκληματικό χειρισμό της υποθαλάσσιας σήραγγας Θεσσαλονίκης από τον κ. Σουφλιά και τις πρόσφατες εμπειρίες με την καθυστέρηση επιστροφής ΦΠΑ σε ορισμένες περιπτώσεις.
Το περίφημο ΕΣΠΑ (Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς) πάλι κινδυνεύει να ακολουθήσει τα λανθασμένα μοντέλα του παρελθόντος, όπου όποιος είχε το «κονέ» και την πειθώ έβαζε και ένα άσχετο έργο σε κάποιο πρόγραμμα. Χωρίς στόχευση και ουσιαστικό έλεγχο το ΕΣΠΑ έγινε ένα ακόμη εργαλείο στα χέρια παρασιτικών και κομματικών κυκλωμάτων. Ο υπουργός Ανάπτυξης κ. Χρυσοχοΐδης αναζητεί, με τη συνήθη στοχοπροσήλωση, εξαγωγικούς τομείς που θα μπορούσαν να ενισχυθούν. Τα παραδείγματα υπάρχουν, από την εταιρεία που έχει μια δική της πατέντα μονωτικού φιλμ μέχρι το εργοστάσιο που κατασκευάζει φωτοβολταϊκά στην Τρίπολη. Ολοι, όμως, έχουν ένα κοινό παράπονο και αίτημα: αυτό που θέλουν από το κράτος είναι να μην μπλέκεται στα πόδια τους και να τους αφήνει να κάνουν τη δουλειά τους.
Πρόσφατα ένας ξένος διπλωμάτης που αγαπάει την Ελλάδα μού είπε μια φράση που έμεινε στη μνήμη μου: «Βλέπω πως κάθε μέρα η χώρα αναλώνεται σε μια μάχη για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι μιας μικρής πίτας. Γιατί δεν σκέπτεσθε επιτέλους ότι το ζητούμενο είναι να μεγαλώσει αυτή η πίτα;».
Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα στο οποίο κανείς –ούτε από την κυβέρνηση ούτε από τον επιχειρηματικό κόσμο– μοιάζει να έχει μια πειστική απάντηση.
Τα μηνύματα από την Αγκυρα .
Τα μηνύματα από την Άγκυρα
Του Θανου Π. Ντοκου*
Η πρόταση του κ. Ομέρ Τσελίκ, αντιπροέδρου του κυβερνώντος κόμματος της Τουρκίας (ΑΚΡ) και του κ. Ιμπραΐμ Καλίν, συμβούλου του Τούρκου πρωθυπουργού, περί άρσης του casus belli με αντάλλαγμα την ακύρωση της απόφασης της ελληνικής Βουλής για το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων ασφαλώς δεν μπορεί να συζητηθεί σοβαρά. Δείχνει, βεβαίως, ότι το casus belli έχει μετατραπεί σε βάρος για την Τουρκία από το οποίο προσπαθεί να απαλλαγεί, χωρίς να είναι έτοιμη να προχωρήσει σε μονομερή άρση του. Η δε πρόταση περί αναζήτησης κοινού στρατηγικού οράματος και ανάληψης κοινών περιφερειακών πρωτοβουλιών είναι μια «μεταμοντέρνα» προσέγγιση που θα μπορούσε να είχε ενδιαφέρον εφόσον συντρέχουν κάποιες προϋποθέσεις, με κυριότερη την απάλειψη ορισμένων συμπεριφορών της Αγκυρας που δηλητηριάζουν τις διμερείς σχέσεις.
Υπάρχουν ενέργειες που στέλνουν ένα σαφές μήνυμα μη-φιλικών διαθέσεων, όπως οι γκρίζες ζώνες και οι χαμηλές υπερπτήσεις πάνω από κατοικημένα νησιά. Αυτές πρέπει να τερματιστούν μονομερώς αν η Αγκυρα επιθυμεί να πείσει ότι δεν έχει επεκτατικές διαθέσεις. Σε άλλα ζητήματα, μπορούν να αναζητηθούν λύσεις λειτουργικού χαρακτήρα που οδηγούν σε τερματισμό μιας συγκεκριμένης συμπεριφοράς, χωρίς οι δύο πλευρές να αποκλίνουν από τις πάγιες θέσεις τους. Σε αυτή τη λογική έχουν διατυπωθεί προτάσεις περί υποβολής μη πλήρους σχεδίου πτήσης για να σταματήσουν οι παραβάσεις και αναχαιτίσεις ή μιας συμβολικής υπέρπτησης τον χρόνο για να τερματιστούν οι παραβιάσεις και οι αερομαχίες.
Δύο παρατηρήσεις για το μέλλον των ελληνοτουρκικών (Ε/Τ) σχέσεων: 1) Η σημερινή Τουρκία είναι πολύ διαφορετική από αυτή του πρόσφατου παρελθόντος. Η κυβέρνηση Ερντογάν δείχνει να έχει περιορίσει σημαντικά τον ρόλο της στρατογραφειοκρατίας και έχει υλοποιήσει σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Αξίζει να διερευνηθούν οι πραγματικές διαθέσεις της απέναντι στην Ελλάδα (χωρίς εγγύηση ότι το πόρισμα θα είναι ευνοϊκό). 2) Υπάρχει άγνοια στην ελληνική κοινή γνώμη, με ευθύνη πρωτίστως των πολιτικών, αλλά και των ΜΜΕ και του «πνευματικού» κόσμου, για ορισμένες βασικές διαστάσεις των Ε/Τ σχέσεων. Η καλύτερη γνώση των θεμάτων θέτει το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις. Π.χ. το FIR είναι εκχώρηση αρμοδιότητας (ανατίθεται στην Ελλάδα η ασφάλεια πτήσεων) και όχι κυριαρχικό δικαίωμα. Επίσης, περισσότερο από το μισό του Αιγαίου είναι διεθνή ύδατα στα οποία έχει δικαίωμα οποιοδήποτε κράτος να πραγματοποιεί ασκήσεις ή ναυσιπλοΐα, εφόσον τηρεί συγκεκριμένους κανόνες. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι ενίοτε η Τουρκία σέβεται το γράμμα, αλλά όχι το πνεύμα του νόμου, όσον αφορά το δικαίωμα αβλαβούς διέλευσης.
Μπορεί να υποστηριχθεί ότι Ελλάδα και Τουρκία θα πρέπει να επιλύσουν τις διαφορές τους μέσω των διερευνητικών επαφών και προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή ότι η μείωση της καθημερινής έντασης και το επ’ αόριστον «πάγωμα» των ζητημάτων είναι καλύτερη επιλογή. Μια ψύχραιμη συζήτηση για τις εναλλακτικές στρατηγικές διαχείρισης των Ε/Τ σχέσεων θα μπορούσε να καταλήξει σε μια γόνιμη σύνθεση. Με όσους, βεβαίως, θεωρούν ότι κατέχουν τη μοναδική αλήθεια και έχουν την αποκλειστικότητα σε θέματα πατριωτισμού, τα περιθώρια συνεννόησης είναι μηδενικά. Αλλά αυτοί ευτυχώς έχουν αρχίσει να περιθωριοποιούνται.
Του Θανου Π. Ντοκου*
Η πρόταση του κ. Ομέρ Τσελίκ, αντιπροέδρου του κυβερνώντος κόμματος της Τουρκίας (ΑΚΡ) και του κ. Ιμπραΐμ Καλίν, συμβούλου του Τούρκου πρωθυπουργού, περί άρσης του casus belli με αντάλλαγμα την ακύρωση της απόφασης της ελληνικής Βουλής για το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων ασφαλώς δεν μπορεί να συζητηθεί σοβαρά. Δείχνει, βεβαίως, ότι το casus belli έχει μετατραπεί σε βάρος για την Τουρκία από το οποίο προσπαθεί να απαλλαγεί, χωρίς να είναι έτοιμη να προχωρήσει σε μονομερή άρση του. Η δε πρόταση περί αναζήτησης κοινού στρατηγικού οράματος και ανάληψης κοινών περιφερειακών πρωτοβουλιών είναι μια «μεταμοντέρνα» προσέγγιση που θα μπορούσε να είχε ενδιαφέρον εφόσον συντρέχουν κάποιες προϋποθέσεις, με κυριότερη την απάλειψη ορισμένων συμπεριφορών της Αγκυρας που δηλητηριάζουν τις διμερείς σχέσεις.
Υπάρχουν ενέργειες που στέλνουν ένα σαφές μήνυμα μη-φιλικών διαθέσεων, όπως οι γκρίζες ζώνες και οι χαμηλές υπερπτήσεις πάνω από κατοικημένα νησιά. Αυτές πρέπει να τερματιστούν μονομερώς αν η Αγκυρα επιθυμεί να πείσει ότι δεν έχει επεκτατικές διαθέσεις. Σε άλλα ζητήματα, μπορούν να αναζητηθούν λύσεις λειτουργικού χαρακτήρα που οδηγούν σε τερματισμό μιας συγκεκριμένης συμπεριφοράς, χωρίς οι δύο πλευρές να αποκλίνουν από τις πάγιες θέσεις τους. Σε αυτή τη λογική έχουν διατυπωθεί προτάσεις περί υποβολής μη πλήρους σχεδίου πτήσης για να σταματήσουν οι παραβάσεις και αναχαιτίσεις ή μιας συμβολικής υπέρπτησης τον χρόνο για να τερματιστούν οι παραβιάσεις και οι αερομαχίες.
Δύο παρατηρήσεις για το μέλλον των ελληνοτουρκικών (Ε/Τ) σχέσεων: 1) Η σημερινή Τουρκία είναι πολύ διαφορετική από αυτή του πρόσφατου παρελθόντος. Η κυβέρνηση Ερντογάν δείχνει να έχει περιορίσει σημαντικά τον ρόλο της στρατογραφειοκρατίας και έχει υλοποιήσει σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Αξίζει να διερευνηθούν οι πραγματικές διαθέσεις της απέναντι στην Ελλάδα (χωρίς εγγύηση ότι το πόρισμα θα είναι ευνοϊκό). 2) Υπάρχει άγνοια στην ελληνική κοινή γνώμη, με ευθύνη πρωτίστως των πολιτικών, αλλά και των ΜΜΕ και του «πνευματικού» κόσμου, για ορισμένες βασικές διαστάσεις των Ε/Τ σχέσεων. Η καλύτερη γνώση των θεμάτων θέτει το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις. Π.χ. το FIR είναι εκχώρηση αρμοδιότητας (ανατίθεται στην Ελλάδα η ασφάλεια πτήσεων) και όχι κυριαρχικό δικαίωμα. Επίσης, περισσότερο από το μισό του Αιγαίου είναι διεθνή ύδατα στα οποία έχει δικαίωμα οποιοδήποτε κράτος να πραγματοποιεί ασκήσεις ή ναυσιπλοΐα, εφόσον τηρεί συγκεκριμένους κανόνες. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι ενίοτε η Τουρκία σέβεται το γράμμα, αλλά όχι το πνεύμα του νόμου, όσον αφορά το δικαίωμα αβλαβούς διέλευσης.
Μπορεί να υποστηριχθεί ότι Ελλάδα και Τουρκία θα πρέπει να επιλύσουν τις διαφορές τους μέσω των διερευνητικών επαφών και προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή ότι η μείωση της καθημερινής έντασης και το επ’ αόριστον «πάγωμα» των ζητημάτων είναι καλύτερη επιλογή. Μια ψύχραιμη συζήτηση για τις εναλλακτικές στρατηγικές διαχείρισης των Ε/Τ σχέσεων θα μπορούσε να καταλήξει σε μια γόνιμη σύνθεση. Με όσους, βεβαίως, θεωρούν ότι κατέχουν τη μοναδική αλήθεια και έχουν την αποκλειστικότητα σε θέματα πατριωτισμού, τα περιθώρια συνεννόησης είναι μηδενικά. Αλλά αυτοί ευτυχώς έχουν αρχίσει να περιθωριοποιούνται.
Προτάσεις Πισσαρίδη για την ελληνική οικονομία
Προτάσεις Πισσαρίδη για την ελληνική οικονομία.
Δημοσιεύθηκε: 11:06 - 12/10/10
Η ανάπτυξη είναι μονόδρομος για την ελληνική οικονομία, σύμφωνα με άρθρο του νομπελίστα οικονομολόγου κ. Χριστόφορου Πισσαρίδη και των καθηγητών οικονομικών κ. Κώστα Αζαριάδη και Γιάννη Ιωαννίδη στην "Καθημερινή", στο οποίο προτείνουν συγκεκριμένες προτάσεις για να επιτευχθεί αυτή η ανάπτυξη.
Παράλληλα, προτείνουν να συνδυαστεί η ανάπτυξη, η οποία θα επιτευχθεί με την επιστροφή της εμπιστοσύνης, την αποτελεσματική δημόσια διοίκηση και την αναβάθμιση των υποδομών, με ελάττωση του κρατικού παρεμβατισμού και εξυγίανση του ασφαλιστικού συστήματος.
Ολόκληρο το άρθρο τους στην "Καθημερινή" έχει ως εξής:
"Φρονούμε πως τα μέτρα λιτότητας και οικονομικής μεταρρύθμισης του μνημονίου πρέπει να συνοδευτούν από ισχυρότατο πρόγραμμα αναπτυξιακής πολιτικής, ώστε να απομακρύνουν τη χώρα από φαύλο κύκλο αυξανόμενης ανεργίας και χρεοκοπιών. Προτείνουμε γι' αυτό πολιτικές που θα αυξήσουν τον ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης κατά 4% τον χρόνο, επιτρέποντας στην Ελλάδα όχι απλώς να ικανοποιήσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, αλλά κυρίως να βελτιώσει σημαντικά την παραγωγικότητα και να μπει σε σταθερή τροχιά ευημερίας.
Η υπερκατανάλωση είναι η μεγάλη αδυναμία της ελληνικής οικονομίας. Πέρυσι η χώρα ξόδεψε 12% πάνω από τον μέσο όρο της Ε.Ε., ενώ το εισόδημα ήταν 5% κάτω και η παραγωγικότητα εργασίας 20% χαμηλότερη. Μεταβιβάσεις από την Ε.Ε. και εξωτερικά δάνεια χρηματοδοτούσαν το γλέντι. Η δραματική ύφεση που ζούμε χαμηλώνει το εισόδημα από 22.000 ευρώ κατά κεφαλήν σε 17-18.000, επίπεδο που αναλογεί στην παραγωγικότητά μας. Χωρίς δραστικά αναπτυξιακά μέτρα, τα εισοδήματα θα κατέβουν από 95% της Ε.Ε.-27 σε περίπου 72%.
Βαθιές αδυναμίες αντιμετωπίζονται μόνο με βαθιές τομές σε οικονομία, διοίκηση και κοινωνική δομή, που θα μεταφέρουν το κύριο βάρος της οικονομικής ανάπτυξης από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, όπως έγινε σε Σουηδία, Ιρλανδία, Κύπρο και Τουρκία. Η κεντρική κυβέρνηση παραμένει υπεύθυνη μόνο στους χώρους της Δικαιοσύνης, της άμυνας, της προστασίας του πολίτη, των υποδομών και της κοινωνικής πρόνοιας.
Οι προτάσεις μας στοχεύουν στο να αυξήσουν έως το 2020 την παραγωγικότητα της εργασίας στο 120% του μέσου όρου της Ε.Ε.-27 και να δημιουργήσουν 1,2 εκατομμύριο νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, απορροφώντας 800.000 νέους και 400.000 πλεονάζοντες από το Δημόσιο. Βελτίωση της παραγωγικότητας απαιτεί μαζικές παρεμβάσεις για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης, απάλειψη της διαφθοράς και ανασυγκρότηση υποδομών και ανθρώπινων πόρων. Αυτά αναλύονται εδώ.
Εμπιστοσύνη
Ριζοσπαστικές αναπτυξιακές στρατηγικές είναι ατελέσφορες εάν η κοινή γνώμη δεν πειστεί πως επίκειται σοβαρή πάταξη της διαφθοράς και βελτίωση της εφιαλτικής ανεπάρκειας του Δημοσίου. Το κοινό θα πειστεί για πραγματικές αλλαγές εάν δει σε έναν χρόνο πράγματα πρωτάκουστα για την Ελλάδα, π.χ. κατακλυσμό μεγάλων δημόσιων έργων, πολιτικούς παραιτούμενους από σκανδαλώδη προνόμια και φυλάκιση κραυγαλέων σφετεριστών δημόσιου χρήματος.
Οι συγκεκριμένες προτάσεις μας είναι οι εξής:
Πρόταση 1: Επειτα από συνολική θητεία δώδεκα ετών, οι βουλευτές συνταξιοδοτούνται αναγκαστικά και αποκλείονται από κάθε δημόσια θέση.
Πρόταση 2: Κοινοπραξίες κατασκευαστικών εταιριών, ιδιωτών επενδυτών και άλλων αναλαμβάνουν το κόστος εκτέλεσης και τη συντήρηση σύγχρονων δικτύων αυτοκινητοδρόμων, λιμένων, αεροδρομίων, με αντάλλαγμα αφορολόγητη εκμετάλλευση για 30 χρόνια.
Πρόταση 3: Kατάχρηση δημόσιων πόρων γίνεται απαράγραπτο ιδιώνυμο αδίκημα για υψηλόβαθμους πολιτικούς, συνδικαλιστές, δημόσιους λειτουργούς και επιχειρηματίες. Παραβάσεις εκδικάζονται τάχιστα από ειδικά δικαστήρια. Οι ένοχοι τιμωρούνται με δρακόντειες ποινές.
Διαφθορά
Η διαφθορά βρίθει στη δημόσια διοίκηση. Η διεθνής διαφάνεια ταξινομεί τη χώρα ως τη χειρότερη μεταξύ των E.Ε.-27 το 2009, με δείκτη 3,8 (με άριστα 10). Η Κύπρος το 2009 είχε 6,6 και η Ελλάδα το 1997 είχε 5,3!
Οι συνέπειες από τον φόρο της διαπλοκής είναι καταστρεπτικές. Διπλασιάζεται το δημοσιονομικό έλλειμμα, εξανεμίζεται το 25% των φόρων, αποθαρρύνονται επενδύσεις, επιβραδύνεται η οικονομική ανάπτυξη. Εάν ο δημόσιος τομέας τα τελευταία 10 χρόνια ήταν τόσο παραγωγικός όσο είναι σήμερα αυτός της Κύπρου, ο ετήσιος ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης θα αυξανόταν κατά 1%.
Οι ωφέλειες από καλύτερη διοίκηση θα είναι ακόμα μεγαλύτερες εάν συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέας από 25% της συνολικής απασχόλησης σε 15% όπως είναι στην Ισπανία και στην Κύπρο.
Πρόταση 4: Η απασχόληση στον γενικό δημόσιο τομέα μειώνεται διαδοχικά από 1.100 εκατ. σε 700 χιλιάδες μέχρι το 2015, με πώληση όλων των δημόσιων επιχειρήσεων, και ανακατανέμεται ορθολογικά. Πλεονάζοντες υπάλληλοι αδειοδοτούνται με 80% των αποδοχών για τρία χρόνια, 60% για τα επόμενα δύο. Άτομα άνω των 55 ετών υπόκεινται σε ειδική μεταχείριση.
Εκτιμάμε ότι οι αμοιβές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα θα μειωθούν κατά 8,6 δισ. ευρώ, επιτρέποντας έτσι στην κυβέρνηση να αυξήσει τους μισθούς όσων παραμένουν.
Πρόταση 5: Αξιοκρατικές προαγωγές συνδυάζονται με βελτίωση απολαβών κατώτερων υπαλλήλων, που αυξάνονται κατά 50% πάνω από τον πληθωρισμό σε 5 χρόνια, και ανωτέρων (όσων εμπίπτουν στην πρόταση 3), που διπλασιάζονται μέχρι το 2015.
Εκτιμάμε ότι οι συνολικές αμοιβές των 700.000 δημόσιων υπαλλήλων θα φθάσουν τα 40 δισ. το 2015, έναντι 33,5 δισ. για 1,1 εκατ. υπαλλήλους σήμερα.
Υποδομές
Η Ελλάδα υστερεί σε κάθε είδους υποδομές, δηλαδή σιδηροδρόμους, αυτοκινητοδρόμους, λιμένες και αεροδρόμια. Έχει το ήμισυ των αυτοκινητοδρόμων της Πορτογαλίας, 0,8% των αεροπορικών μεταφορών της Ε.Ε. και λιγότερο από 5% των θαλάσσιων μεταφορών της Ευρώπης.
Εάν η πρόταση 2 διπλασιάσει το δημόσιο κεφάλαιο μέχρι το 2015 με 2.500 χλμ. αυτοκινητοδρόμων, υπερταχεία σιδηροδρομική σύνδεση Αθήνας - Θεσσαλονίκης, τρεις σύγχρονους λιμένες, πέντε σύγχρονα αεροδρόμια και πενήντα μαρίνες, τότε εκτιμάμε ότι ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης θα αυξηθεί κατά 0,7% και η συνολική παραγωγικότητα της οικονομίας κατά 35% - 40%.
Τα στοιχεία για την παιδεία και την έρευνα είναι σαρωτικά: απογοητευτική επίδοση των Ελληνόπουλων 15 ετών στις εξετάσεις PISΑ (28οι από 30 χώρες του ΟΟΣΑ), οξύτατη ανεπάρκεια τεχνολογικών εφευρέσεων και ευρεσιτεχνιών (το ελληνικό μερίδιο ευρωπαϊκών διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας είναι 10% απ' ό,τι αναλογεί στον πληθυσμό). Η τριτοβάθμια εκπαίδευση προετοιμάζει ανεπαρκώς τους νέους για ιδιωτική απασχόληση. Πτυχία ΑΕΙ βελτιώνουν τους μισθούς μόνο κατά 32%, δηλαδή 300 ευρώ τον μήνα, έναντι 61% στην Ε.Ε.
Κύριο πρόβλημα; Σπάταλη και απαρχαιωμένη εκπαιδευτική διοίκηση. Για να βελτιωθεί η ελληνική εκπαίδευση στα ευρωπαϊκά επίπεδα προτείνουμε αποκέντρωση και δημιουργία άμιλλας μεταξύ των ιδρυμάτων.
Πρόταση 6: Ανακαλείται η απαγόρευση ιδιωτικών πανεπιστημίων και αστυνομικής παρουσίας στους πανεπιστημιακούς χώρους. Η χρηματοδότηση και η επίβλεψη των δημόσιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μεταφέρονται από το υπουργείο Παιδείας σε περιφερειακές αυτοδιοικήσεις.
Πρόταση 7: Για την περίοδο 2011-13 η διαχείριση τριτοβάθμιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ανατίθεται εκτάκτως σε επιτροπές διακεκριμένων πανεπιστημιακών, Ελλήνων και ξένων, που αξιολογούν μέλη ΔΕΠ, το διοικητικό προσωπικό και σπουδαστές με διεθνή κριτήρια. Πλεονάζον προσωπικό απομακρύνεται κατά την πρόταση 4. Από το 2013 τα ιδρύματα αυτονομούνται, με πλήρη δικαιοδοσία σε πρόσληψη προσωπικού, και καθορισμό αμοιβών, διδάκτρων και αριθμού εισακτέων.
Εκτιμάμε πως η συνδυασμένη εφαρμογή των προτάσεων 6 - 7 θα διπλασιάσει την απόδοση στην εκπαίδευση, συμβάλλοντας 0,9% στην αύξηση του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης.
Απαιτείται τολμηρό μεταρρυθμιστικό πνεύμα για να αλλάξει η πορεία της Ελλάδας.
Ως αποτέλεσμα των κρατικών παρεμβάσεων, οι αγορές προϊόντων και υπηρεσιών είναι οι πλέον στρεβλωμένες μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ, με την αγορά εργασίας στην 5η χειρότερη θέση.
Αποτέλεσμα είναι 20% ανεργία νέων, και ξένες επενδύσεις στο 1% του ΑΕΠ στην Ελλάδα έναντι του 4% στην Ε.Ε.-27. Εκτιμάμε ότι, εάν οι ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα φθάσουν στο επίπεδο της Ε.Ε.-27, ο ετήσιος ρυθμός οικονομικής μεγέθυνσης θα αυξηθεί κατά 0,5%.
Πρόταση 8: Νομοθετείται χρονοδιάγραμμα απελευθέρωσης μέχρι το 2015 όλων των αγορών εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών και όλων των κλειστών επαγγελμάτων. Η Επιτροπή Ανταγωνισμού αναλαμβάνει την επίβλεψη όλων των αγορών.
Πρόταση 9: Αναδιοργανώνεται το εθνικό πλαίσιο συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Οι συμβάσεις ρυθμίζουν αμοιβές και όρους απασχόλησης και αποζημίωσης. Απεργιακές αποφάσεις σωματείων απαιτούν πλειοψηφία των μελών τους σε μυστικές ψηφοφορίες υπό δικαστική επίβλεψη.
Συντάξεις, χρέος, φόροι
Η έκλυτη σπατάλη στον δημόσιο τομέα και η αβεβαιότητα για το μέλλον κάνουν τους πιστωτές μας απρόθυμους να μας δανείσουν με επιτόκιο κάτω από 12%. Οι φορολογικές υπηρεσίες και η πολιτική τους ηγεσία απέτυχαν να συλλέξουν ή καταχράστηκαν ένα τέταρτο των νομίμων φόρων. Οι φόροι στα κέρδη και αποθεματικά είναι από τους υψηλότερους της Ε.Ε.-27.
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα του ΟΟΣΑ χωρίς ατομικούς συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς (ΑΣΛ), ενώ οι συντάξεις είναι οι πλέον γενναιόδωρες: πληρώνουν 96% των μέσων αποδοχών, αρχίζουν από ηλικία 58 ετών και κοστίζουν 13,5% του ΑΕΠ. Αντιθέτως, στις χώρες του ΟΟΣΑ οι συντάξεις πληρώνουν κατά μέσον όρο 61% των αποδοχών, αρχίζουν από ηλικία 63 ετών και κοστίζουν 10% του ΑΕΠ.
Η διοίκηση των δημόσιων νοσοκομείων στελεχώνεται με πολιτικά κριτήρια και λειτουργεί ανεξέλεγκτα δημιουργώντας ελλείμματα που αγγίζουν το 2% του ΑΕΠ. Λείπει εκπαιδευμένο προσωπικό, ενώ γιατροί και νοσοκόμοι που αμείβονται ανεπαρκώς δωροδοκούνται από ασθενείς που επιθυμούν περίθαλψη ποιότητας. Αποτέλεσμα: οι Ελληνίδες ζουν τώρα δύο χρόνια λιγότερα από τις Ισπανίδες, ενώ ζούσαν το ίδιο το 1960.
Πρόταση 10: Η συνταξιοδότηση γίνεται σε ηλικία 63 ετών, κατά μέσον όρο με τις συντάξεις στο 65% των αποδοχών.
Εκτιμάμε ότι η πρόταση αυτή θα εξοικονομήσει στο κράτος περίπου 20 δισ. το 2015.
Πρόταση 11: Συντάξεις και κοινωνική ασφάλιση οργανώνονται σε σύστημα εν μέρει βασιζόμενο σε ατομικούς συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς, και οι αντίστοιχοι πόροι επενδύονται. Ορθά υπολογισμένος φόρος εξασφαλίζει αξιοπρεπή ελάχιστη σύνταξη γιά όλους.
Εκτιμάμε ότι σε μία δεκαετία, 5% του ΑΕΠ θα τοποθετηθεί σε ΑΣΛ, αυξάνοντας έτσι την εθνική αποταμίευση και πριμοδοτώντας κατα 0,8% την οικονομική μεγέθυνση. Η μεταβατική περίοδος είναι δύσκολη και απαιτεί έντεχνους χειρισμούς.
Πρόταση 12: Η μεγάλη φοροδιαφυγή τιμωρείται αυστηρά. Οι φορολογικές δηλώσεις εύπορων και ελεύθερων επαγγελματιών ελέγχονται ανώνυμα και διεκδικούμενες εκπτώσεις διασταυρώνονται.
Εκτιμάμε ότι περιορισμός της διαφυγής εμμέσων και αμέσων φόρων στο ήμισυ και αύξηση της συλλογής νομίμων φόρων αναλογούν στο 2,5% του ΑΕΠ.
Πρόταση 13: Τα δημόσια νοσοκομεία οργανώνονται ως αυτοτελή ιδρύματα και αποζημιώνονται από ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες μέσω ενός συστήματος υποχρεωτικής ασφάλισης υγείας υπό την επίβλεψη του κράτους.
Για να φθάσει η Ελλάδα τουλάχιστον το μέσο επίπεδο της Ε.Ε. στις ξένες επενδύσεις, προτείνουμε δραστική μείωση των φόρων για άτομα και επιχειρήσεις με παράλληλη μέριμνα για τα οικονομικά αδύνατα στρώματα και συνταξιούχους.
Πρόταση 14: Ολοι οι άμεσοι φόροι στις επιχειρήσεις μειώνονται στο 10%, όπως στην Κύπρο. Οι κρατήσεις για κοινωνική ασφάλιση μειώνονται βαθμιαία μέχρι το 2015 κατά το ένα τρίτο. Το φορολογικό σύστημα αναμορφώνεται, με τους φόρους εισοδήματος μειούμενους στο μισό, και συνδυάζεται με σύγχρονο ασφαλιστικό σύστημα που εγγυάται ελάχιστο εισόδημα για εργαζομένους και συνταξιούχους.
Συνολικά συμπεραίνουμε πως πάταξη της διαφθοράς, βελτίωση των υποδομών και της εκπαίδευσης, μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος και αύξηση των αμέσων ξένων επενδύσεων ανυψώνουν τον ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης κατά σχεδόν 4% πάνω από το 2-3% των προηγούμενων ετών. Εάν συνυπολογισθεί ο πληθωρισμός σε 2%, τότε το ονομαστικό εισόδημα μπορεί να αυξάνεται με ρυθμό 8-9%.
Αυτό αρκεί όχι μόνο για να εξαλείψει τους φόβους της διεθνούς οικονομικής κοινότητας, αλλά και να εκτοξεύσει την Ελλάδα του 2020 στο ζηλευτό βιοτικό επίπεδο της σημερινής Ολλανδίας. Απαιτείται όμως τολμηρό μεταρρυθμιστικό πνεύμα σαν εκείνο που επέτρεψε στον Ελευθέριο Βενιζέλο να αλλάξει την πορεία της Ελλάδας στις αρχές του εικοστού αιώνα.»
Δημοσιεύθηκε: 11:06 - 12/10/10
Η ανάπτυξη είναι μονόδρομος για την ελληνική οικονομία, σύμφωνα με άρθρο του νομπελίστα οικονομολόγου κ. Χριστόφορου Πισσαρίδη και των καθηγητών οικονομικών κ. Κώστα Αζαριάδη και Γιάννη Ιωαννίδη στην "Καθημερινή", στο οποίο προτείνουν συγκεκριμένες προτάσεις για να επιτευχθεί αυτή η ανάπτυξη.
Παράλληλα, προτείνουν να συνδυαστεί η ανάπτυξη, η οποία θα επιτευχθεί με την επιστροφή της εμπιστοσύνης, την αποτελεσματική δημόσια διοίκηση και την αναβάθμιση των υποδομών, με ελάττωση του κρατικού παρεμβατισμού και εξυγίανση του ασφαλιστικού συστήματος.
Ολόκληρο το άρθρο τους στην "Καθημερινή" έχει ως εξής:
"Φρονούμε πως τα μέτρα λιτότητας και οικονομικής μεταρρύθμισης του μνημονίου πρέπει να συνοδευτούν από ισχυρότατο πρόγραμμα αναπτυξιακής πολιτικής, ώστε να απομακρύνουν τη χώρα από φαύλο κύκλο αυξανόμενης ανεργίας και χρεοκοπιών. Προτείνουμε γι' αυτό πολιτικές που θα αυξήσουν τον ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης κατά 4% τον χρόνο, επιτρέποντας στην Ελλάδα όχι απλώς να ικανοποιήσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, αλλά κυρίως να βελτιώσει σημαντικά την παραγωγικότητα και να μπει σε σταθερή τροχιά ευημερίας.
Η υπερκατανάλωση είναι η μεγάλη αδυναμία της ελληνικής οικονομίας. Πέρυσι η χώρα ξόδεψε 12% πάνω από τον μέσο όρο της Ε.Ε., ενώ το εισόδημα ήταν 5% κάτω και η παραγωγικότητα εργασίας 20% χαμηλότερη. Μεταβιβάσεις από την Ε.Ε. και εξωτερικά δάνεια χρηματοδοτούσαν το γλέντι. Η δραματική ύφεση που ζούμε χαμηλώνει το εισόδημα από 22.000 ευρώ κατά κεφαλήν σε 17-18.000, επίπεδο που αναλογεί στην παραγωγικότητά μας. Χωρίς δραστικά αναπτυξιακά μέτρα, τα εισοδήματα θα κατέβουν από 95% της Ε.Ε.-27 σε περίπου 72%.
Βαθιές αδυναμίες αντιμετωπίζονται μόνο με βαθιές τομές σε οικονομία, διοίκηση και κοινωνική δομή, που θα μεταφέρουν το κύριο βάρος της οικονομικής ανάπτυξης από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, όπως έγινε σε Σουηδία, Ιρλανδία, Κύπρο και Τουρκία. Η κεντρική κυβέρνηση παραμένει υπεύθυνη μόνο στους χώρους της Δικαιοσύνης, της άμυνας, της προστασίας του πολίτη, των υποδομών και της κοινωνικής πρόνοιας.
Οι προτάσεις μας στοχεύουν στο να αυξήσουν έως το 2020 την παραγωγικότητα της εργασίας στο 120% του μέσου όρου της Ε.Ε.-27 και να δημιουργήσουν 1,2 εκατομμύριο νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, απορροφώντας 800.000 νέους και 400.000 πλεονάζοντες από το Δημόσιο. Βελτίωση της παραγωγικότητας απαιτεί μαζικές παρεμβάσεις για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης, απάλειψη της διαφθοράς και ανασυγκρότηση υποδομών και ανθρώπινων πόρων. Αυτά αναλύονται εδώ.
Εμπιστοσύνη
Ριζοσπαστικές αναπτυξιακές στρατηγικές είναι ατελέσφορες εάν η κοινή γνώμη δεν πειστεί πως επίκειται σοβαρή πάταξη της διαφθοράς και βελτίωση της εφιαλτικής ανεπάρκειας του Δημοσίου. Το κοινό θα πειστεί για πραγματικές αλλαγές εάν δει σε έναν χρόνο πράγματα πρωτάκουστα για την Ελλάδα, π.χ. κατακλυσμό μεγάλων δημόσιων έργων, πολιτικούς παραιτούμενους από σκανδαλώδη προνόμια και φυλάκιση κραυγαλέων σφετεριστών δημόσιου χρήματος.
Οι συγκεκριμένες προτάσεις μας είναι οι εξής:
Πρόταση 1: Επειτα από συνολική θητεία δώδεκα ετών, οι βουλευτές συνταξιοδοτούνται αναγκαστικά και αποκλείονται από κάθε δημόσια θέση.
Πρόταση 2: Κοινοπραξίες κατασκευαστικών εταιριών, ιδιωτών επενδυτών και άλλων αναλαμβάνουν το κόστος εκτέλεσης και τη συντήρηση σύγχρονων δικτύων αυτοκινητοδρόμων, λιμένων, αεροδρομίων, με αντάλλαγμα αφορολόγητη εκμετάλλευση για 30 χρόνια.
Πρόταση 3: Kατάχρηση δημόσιων πόρων γίνεται απαράγραπτο ιδιώνυμο αδίκημα για υψηλόβαθμους πολιτικούς, συνδικαλιστές, δημόσιους λειτουργούς και επιχειρηματίες. Παραβάσεις εκδικάζονται τάχιστα από ειδικά δικαστήρια. Οι ένοχοι τιμωρούνται με δρακόντειες ποινές.
Διαφθορά
Η διαφθορά βρίθει στη δημόσια διοίκηση. Η διεθνής διαφάνεια ταξινομεί τη χώρα ως τη χειρότερη μεταξύ των E.Ε.-27 το 2009, με δείκτη 3,8 (με άριστα 10). Η Κύπρος το 2009 είχε 6,6 και η Ελλάδα το 1997 είχε 5,3!
Οι συνέπειες από τον φόρο της διαπλοκής είναι καταστρεπτικές. Διπλασιάζεται το δημοσιονομικό έλλειμμα, εξανεμίζεται το 25% των φόρων, αποθαρρύνονται επενδύσεις, επιβραδύνεται η οικονομική ανάπτυξη. Εάν ο δημόσιος τομέας τα τελευταία 10 χρόνια ήταν τόσο παραγωγικός όσο είναι σήμερα αυτός της Κύπρου, ο ετήσιος ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης θα αυξανόταν κατά 1%.
Οι ωφέλειες από καλύτερη διοίκηση θα είναι ακόμα μεγαλύτερες εάν συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέας από 25% της συνολικής απασχόλησης σε 15% όπως είναι στην Ισπανία και στην Κύπρο.
Πρόταση 4: Η απασχόληση στον γενικό δημόσιο τομέα μειώνεται διαδοχικά από 1.100 εκατ. σε 700 χιλιάδες μέχρι το 2015, με πώληση όλων των δημόσιων επιχειρήσεων, και ανακατανέμεται ορθολογικά. Πλεονάζοντες υπάλληλοι αδειοδοτούνται με 80% των αποδοχών για τρία χρόνια, 60% για τα επόμενα δύο. Άτομα άνω των 55 ετών υπόκεινται σε ειδική μεταχείριση.
Εκτιμάμε ότι οι αμοιβές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα θα μειωθούν κατά 8,6 δισ. ευρώ, επιτρέποντας έτσι στην κυβέρνηση να αυξήσει τους μισθούς όσων παραμένουν.
Πρόταση 5: Αξιοκρατικές προαγωγές συνδυάζονται με βελτίωση απολαβών κατώτερων υπαλλήλων, που αυξάνονται κατά 50% πάνω από τον πληθωρισμό σε 5 χρόνια, και ανωτέρων (όσων εμπίπτουν στην πρόταση 3), που διπλασιάζονται μέχρι το 2015.
Εκτιμάμε ότι οι συνολικές αμοιβές των 700.000 δημόσιων υπαλλήλων θα φθάσουν τα 40 δισ. το 2015, έναντι 33,5 δισ. για 1,1 εκατ. υπαλλήλους σήμερα.
Υποδομές
Η Ελλάδα υστερεί σε κάθε είδους υποδομές, δηλαδή σιδηροδρόμους, αυτοκινητοδρόμους, λιμένες και αεροδρόμια. Έχει το ήμισυ των αυτοκινητοδρόμων της Πορτογαλίας, 0,8% των αεροπορικών μεταφορών της Ε.Ε. και λιγότερο από 5% των θαλάσσιων μεταφορών της Ευρώπης.
Εάν η πρόταση 2 διπλασιάσει το δημόσιο κεφάλαιο μέχρι το 2015 με 2.500 χλμ. αυτοκινητοδρόμων, υπερταχεία σιδηροδρομική σύνδεση Αθήνας - Θεσσαλονίκης, τρεις σύγχρονους λιμένες, πέντε σύγχρονα αεροδρόμια και πενήντα μαρίνες, τότε εκτιμάμε ότι ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης θα αυξηθεί κατά 0,7% και η συνολική παραγωγικότητα της οικονομίας κατά 35% - 40%.
Τα στοιχεία για την παιδεία και την έρευνα είναι σαρωτικά: απογοητευτική επίδοση των Ελληνόπουλων 15 ετών στις εξετάσεις PISΑ (28οι από 30 χώρες του ΟΟΣΑ), οξύτατη ανεπάρκεια τεχνολογικών εφευρέσεων και ευρεσιτεχνιών (το ελληνικό μερίδιο ευρωπαϊκών διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας είναι 10% απ' ό,τι αναλογεί στον πληθυσμό). Η τριτοβάθμια εκπαίδευση προετοιμάζει ανεπαρκώς τους νέους για ιδιωτική απασχόληση. Πτυχία ΑΕΙ βελτιώνουν τους μισθούς μόνο κατά 32%, δηλαδή 300 ευρώ τον μήνα, έναντι 61% στην Ε.Ε.
Κύριο πρόβλημα; Σπάταλη και απαρχαιωμένη εκπαιδευτική διοίκηση. Για να βελτιωθεί η ελληνική εκπαίδευση στα ευρωπαϊκά επίπεδα προτείνουμε αποκέντρωση και δημιουργία άμιλλας μεταξύ των ιδρυμάτων.
Πρόταση 6: Ανακαλείται η απαγόρευση ιδιωτικών πανεπιστημίων και αστυνομικής παρουσίας στους πανεπιστημιακούς χώρους. Η χρηματοδότηση και η επίβλεψη των δημόσιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μεταφέρονται από το υπουργείο Παιδείας σε περιφερειακές αυτοδιοικήσεις.
Πρόταση 7: Για την περίοδο 2011-13 η διαχείριση τριτοβάθμιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ανατίθεται εκτάκτως σε επιτροπές διακεκριμένων πανεπιστημιακών, Ελλήνων και ξένων, που αξιολογούν μέλη ΔΕΠ, το διοικητικό προσωπικό και σπουδαστές με διεθνή κριτήρια. Πλεονάζον προσωπικό απομακρύνεται κατά την πρόταση 4. Από το 2013 τα ιδρύματα αυτονομούνται, με πλήρη δικαιοδοσία σε πρόσληψη προσωπικού, και καθορισμό αμοιβών, διδάκτρων και αριθμού εισακτέων.
Εκτιμάμε πως η συνδυασμένη εφαρμογή των προτάσεων 6 - 7 θα διπλασιάσει την απόδοση στην εκπαίδευση, συμβάλλοντας 0,9% στην αύξηση του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης.
Απαιτείται τολμηρό μεταρρυθμιστικό πνεύμα για να αλλάξει η πορεία της Ελλάδας.
Ως αποτέλεσμα των κρατικών παρεμβάσεων, οι αγορές προϊόντων και υπηρεσιών είναι οι πλέον στρεβλωμένες μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ, με την αγορά εργασίας στην 5η χειρότερη θέση.
Αποτέλεσμα είναι 20% ανεργία νέων, και ξένες επενδύσεις στο 1% του ΑΕΠ στην Ελλάδα έναντι του 4% στην Ε.Ε.-27. Εκτιμάμε ότι, εάν οι ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα φθάσουν στο επίπεδο της Ε.Ε.-27, ο ετήσιος ρυθμός οικονομικής μεγέθυνσης θα αυξηθεί κατά 0,5%.
Πρόταση 8: Νομοθετείται χρονοδιάγραμμα απελευθέρωσης μέχρι το 2015 όλων των αγορών εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών και όλων των κλειστών επαγγελμάτων. Η Επιτροπή Ανταγωνισμού αναλαμβάνει την επίβλεψη όλων των αγορών.
Πρόταση 9: Αναδιοργανώνεται το εθνικό πλαίσιο συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Οι συμβάσεις ρυθμίζουν αμοιβές και όρους απασχόλησης και αποζημίωσης. Απεργιακές αποφάσεις σωματείων απαιτούν πλειοψηφία των μελών τους σε μυστικές ψηφοφορίες υπό δικαστική επίβλεψη.
Συντάξεις, χρέος, φόροι
Η έκλυτη σπατάλη στον δημόσιο τομέα και η αβεβαιότητα για το μέλλον κάνουν τους πιστωτές μας απρόθυμους να μας δανείσουν με επιτόκιο κάτω από 12%. Οι φορολογικές υπηρεσίες και η πολιτική τους ηγεσία απέτυχαν να συλλέξουν ή καταχράστηκαν ένα τέταρτο των νομίμων φόρων. Οι φόροι στα κέρδη και αποθεματικά είναι από τους υψηλότερους της Ε.Ε.-27.
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα του ΟΟΣΑ χωρίς ατομικούς συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς (ΑΣΛ), ενώ οι συντάξεις είναι οι πλέον γενναιόδωρες: πληρώνουν 96% των μέσων αποδοχών, αρχίζουν από ηλικία 58 ετών και κοστίζουν 13,5% του ΑΕΠ. Αντιθέτως, στις χώρες του ΟΟΣΑ οι συντάξεις πληρώνουν κατά μέσον όρο 61% των αποδοχών, αρχίζουν από ηλικία 63 ετών και κοστίζουν 10% του ΑΕΠ.
Η διοίκηση των δημόσιων νοσοκομείων στελεχώνεται με πολιτικά κριτήρια και λειτουργεί ανεξέλεγκτα δημιουργώντας ελλείμματα που αγγίζουν το 2% του ΑΕΠ. Λείπει εκπαιδευμένο προσωπικό, ενώ γιατροί και νοσοκόμοι που αμείβονται ανεπαρκώς δωροδοκούνται από ασθενείς που επιθυμούν περίθαλψη ποιότητας. Αποτέλεσμα: οι Ελληνίδες ζουν τώρα δύο χρόνια λιγότερα από τις Ισπανίδες, ενώ ζούσαν το ίδιο το 1960.
Πρόταση 10: Η συνταξιοδότηση γίνεται σε ηλικία 63 ετών, κατά μέσον όρο με τις συντάξεις στο 65% των αποδοχών.
Εκτιμάμε ότι η πρόταση αυτή θα εξοικονομήσει στο κράτος περίπου 20 δισ. το 2015.
Πρόταση 11: Συντάξεις και κοινωνική ασφάλιση οργανώνονται σε σύστημα εν μέρει βασιζόμενο σε ατομικούς συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς, και οι αντίστοιχοι πόροι επενδύονται. Ορθά υπολογισμένος φόρος εξασφαλίζει αξιοπρεπή ελάχιστη σύνταξη γιά όλους.
Εκτιμάμε ότι σε μία δεκαετία, 5% του ΑΕΠ θα τοποθετηθεί σε ΑΣΛ, αυξάνοντας έτσι την εθνική αποταμίευση και πριμοδοτώντας κατα 0,8% την οικονομική μεγέθυνση. Η μεταβατική περίοδος είναι δύσκολη και απαιτεί έντεχνους χειρισμούς.
Πρόταση 12: Η μεγάλη φοροδιαφυγή τιμωρείται αυστηρά. Οι φορολογικές δηλώσεις εύπορων και ελεύθερων επαγγελματιών ελέγχονται ανώνυμα και διεκδικούμενες εκπτώσεις διασταυρώνονται.
Εκτιμάμε ότι περιορισμός της διαφυγής εμμέσων και αμέσων φόρων στο ήμισυ και αύξηση της συλλογής νομίμων φόρων αναλογούν στο 2,5% του ΑΕΠ.
Πρόταση 13: Τα δημόσια νοσοκομεία οργανώνονται ως αυτοτελή ιδρύματα και αποζημιώνονται από ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες μέσω ενός συστήματος υποχρεωτικής ασφάλισης υγείας υπό την επίβλεψη του κράτους.
Για να φθάσει η Ελλάδα τουλάχιστον το μέσο επίπεδο της Ε.Ε. στις ξένες επενδύσεις, προτείνουμε δραστική μείωση των φόρων για άτομα και επιχειρήσεις με παράλληλη μέριμνα για τα οικονομικά αδύνατα στρώματα και συνταξιούχους.
Πρόταση 14: Ολοι οι άμεσοι φόροι στις επιχειρήσεις μειώνονται στο 10%, όπως στην Κύπρο. Οι κρατήσεις για κοινωνική ασφάλιση μειώνονται βαθμιαία μέχρι το 2015 κατά το ένα τρίτο. Το φορολογικό σύστημα αναμορφώνεται, με τους φόρους εισοδήματος μειούμενους στο μισό, και συνδυάζεται με σύγχρονο ασφαλιστικό σύστημα που εγγυάται ελάχιστο εισόδημα για εργαζομένους και συνταξιούχους.
Συνολικά συμπεραίνουμε πως πάταξη της διαφθοράς, βελτίωση των υποδομών και της εκπαίδευσης, μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος και αύξηση των αμέσων ξένων επενδύσεων ανυψώνουν τον ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης κατά σχεδόν 4% πάνω από το 2-3% των προηγούμενων ετών. Εάν συνυπολογισθεί ο πληθωρισμός σε 2%, τότε το ονομαστικό εισόδημα μπορεί να αυξάνεται με ρυθμό 8-9%.
Αυτό αρκεί όχι μόνο για να εξαλείψει τους φόβους της διεθνούς οικονομικής κοινότητας, αλλά και να εκτοξεύσει την Ελλάδα του 2020 στο ζηλευτό βιοτικό επίπεδο της σημερινής Ολλανδίας. Απαιτείται όμως τολμηρό μεταρρυθμιστικό πνεύμα σαν εκείνο που επέτρεψε στον Ελευθέριο Βενιζέλο να αλλάξει την πορεία της Ελλάδας στις αρχές του εικοστού αιώνα.»
Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010
Ένας Χρόνος ΠΑΣΟΚ.
Ένας Χρόνος ΠΑΣΟΚ: Παλινωδίες, αλλά και Επιτυχίες
Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από τις βουλευτικές εκλογές που ανέδειξαν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και μάλιστα με τον πλέον θριαμβευτικό τρόπο (διαφορά 10,44% με τη Νέα Δημοκρατία που κατέγραψε ιστορικά χαμηλά, ποσοστό 43,92% των ψήφων και 160 έδρες στη νέα Βουλή). Σύμφωνα με τους υποστηρικτές της κυβέρνησης, στους 12 αυτούς μήνες έγιναν οι πιο σημαντικές μεταρρυθμίσεις από την μεταπολίτευση, ενώ οι επικριτές της χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: εκείνους που αποδίδουν την προώθηση των μεταρρυθμίσεων στη θηλιά του Μνημονίου και σε εκείνους που χαρακτηρίζουν τις μεταρρυθμίσεις “πρωτοφανή επίθεση κατά των λαϊκών στρωμάτων και αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεων του ΠΑΣΟΚ”.
Ξεκινώντας χρονολογικά, στο ενεργητικό της κυβέρνησης πιστώνεται σίγουρα η μεταρρύθμιση της νομοθεσίας για την ιθαγένεια, με την οποία παρέχεται η δυνατότητα σε παιδιά μεταναστών που δεν έχουν γνωρίσει άλλη πατρίδα από την Ελλάδα να αποκτήσουν την ελληνική υπηκοότητα. Ο Υπουργός Εσωτερικών, Γιάννης Ραγκούσης απέσπασε τα εύσημα και για την μεταρρύθμιση του “Καλλικράτη”, η οποία όμως απομένει να δούμε πως θα εφαρμοστεί στην πράξη, μετά τις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές. Αναμφισβήτητα όμως, η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση του τελευταίου χρόνου έγινε στο ασφαλιστικό, το οποίο η Τρόικα αναγνώρισε ότι είναι “προωθημένο” ακόμη και για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα. Επίσης, συγχωνεύθηκαν και καταργήθηκαν οργανισμοί του δημοσίου, διαδικασία όμως η οποία θα πρέπει να συνεχιστεί για πολλούς ακόμη μήνες, ώστε να ολοκληρωθεί με ένα βαθμό σχετικής επιτυχίας. Επιπλέον, η κυβέρνηση ξεκίνησε και τη διαδικασία ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων, με πρώτες τις οδικές μεταφορές. Στα θετικά του πρώτου χρόνου περιλαμβάνεται και η θεσμοθέτηση του λογιστικού προσδιορισμού των εισοδημάτων επαγγελματικών κατηγοριών, οι οποίες έως σήμερα ουσιαστικά δεν πλήρωναν φόρους, παρά μόνο μία αστεία εισφορά από ένα “φανταστικό” τεκμαρτό εισόδημα (π.χ. Ταξιτζήδες, πωλητές λαϊκών αγορών, κ.α.). Σημαντικά βήματα έγιναν και προς την κατεύθυνση της διαφάνειας, με την απόλυση όσων είχαν προσληφθεί με αμιγώς κομματικά κριτήρια στο δημόσιο (σταζιέρ, υπάλληλοι ΑΓΡΟΓΗ, συμβασιούχοι Αττικό Μετρό), την επέκταση του ΑΣΕΠ και τη δημιουργία μηχανισμού αξιολόγησης υποψήφιων διευθυντών στο δημόσιο. Τέλος, δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί κανείς ότι η κυβέρνηση έλαβε αποφάσεις με βαρύ πολιτικό κόστος, όπως ήταν οι περικοπές μισθών και συντάξεων και οι δραματικές μειώσεις δαπανών της κεντρικής κυβέρνησης.
Τα αρνητικά
Από την άλλη πλευρά, αλγεινή εντύπωση προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν οι παλινωδίες της κυβέρνησης σε ιδιαίτερα σημαντικά ζητήματα: Ελάχιστα ήταν εκείνα που έγιναν σωστά τους πρώτους έξι μήνες στο κομμάτι της αποτροπής της χρεοκοπίας και ήταν εμφανές ότι ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου άργησε να αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος. Χάος επίσης επικράτησε στο θέμα της τιμολόγησης των φαρμάκων, ενώ η Λούκα Κατσέλη βρέθηκε στο στόχαστρο της ΕΚΤ για το νομοσχέδιο που παρουσίασε για τα υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα. Μεγάλη απόσταση χωρίζει επίσης τις εξαγγελίες από την πράξη σε προγράμματα όπως η "Διαύγεια", αφού ούτε καν τα πόθεν έσχες των πολιτικών δεν δημοσιεύτηκαν τελικά στο διαδίκτυο. Επίπλέον, η καλή πρόθεση του "opengov" κατέληξε τελικά σε φιάσκο, με ατυχείς και καθυστερημένες επιλογές μετακλητών υπαλλήλων και στελεχών του δημοσίου.
Εκτός από τις παλινωδίες όμως, η κυβέρνηση παίρνει βαθμό κάτω από τη βάση και στη διαχείριση των κρίσεων: από την απεργία στον ΟΛΠ, μέχρι τις κινητοποιήσεις των αγροτών και των φορτηγατζήδων, η αντιμετώπιση υπήρξε απογοητευτική, κινούμενη ενίοτε και στα όρια του αυτοεξευτελισμού. Το άκρον άωτον του επικοινωνιακού μπάχαλου ήταν φυσικά ο μεταμεσονύχτιος ανασχηματισμός, παρότι κυοφορούνταν επί ενάμιση μήνα.
Επίσης, σημαντικές καθυστερήσεις παρουσιάζονται σε μία σειρά από κρίσιμες νομοθετικές πρωτοβουλίες και μεταρρυθμίσεις, όπως είναι ο αναπτυξιακός νόμος, το νομοσχέδιο για τον ΟΣΕ (που μόλις σήμερα παρουσιάζεται στο υπουργικό), αλλά και ο έλεγχος των χρεών των νοσοκομείων και της γενικής κυβέρνησης.
Ίσως όμως η σημαντικότερη αποτυχία της κυβέρνησης εντοπίζεται στο σκέλος του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, ο οποίος τελεί υπό παρατεταμένη κατάσταση ημι-διάλυσης. Έτσι, τα έσοδα υπολείπονται σημαντικά των στόχων (εν μέρει και λόγω της ύφεσης) και η φοροδιαφυγή οργιάζει, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να καταφύγει σε λύσεις ανάγκης, όπως η περαίωση, οι οποίες δεν λύνουν το πρόβλημα στη ρίζα του.
Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από τις βουλευτικές εκλογές που ανέδειξαν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και μάλιστα με τον πλέον θριαμβευτικό τρόπο (διαφορά 10,44% με τη Νέα Δημοκρατία που κατέγραψε ιστορικά χαμηλά, ποσοστό 43,92% των ψήφων και 160 έδρες στη νέα Βουλή). Σύμφωνα με τους υποστηρικτές της κυβέρνησης, στους 12 αυτούς μήνες έγιναν οι πιο σημαντικές μεταρρυθμίσεις από την μεταπολίτευση, ενώ οι επικριτές της χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: εκείνους που αποδίδουν την προώθηση των μεταρρυθμίσεων στη θηλιά του Μνημονίου και σε εκείνους που χαρακτηρίζουν τις μεταρρυθμίσεις “πρωτοφανή επίθεση κατά των λαϊκών στρωμάτων και αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεων του ΠΑΣΟΚ”.
Ξεκινώντας χρονολογικά, στο ενεργητικό της κυβέρνησης πιστώνεται σίγουρα η μεταρρύθμιση της νομοθεσίας για την ιθαγένεια, με την οποία παρέχεται η δυνατότητα σε παιδιά μεταναστών που δεν έχουν γνωρίσει άλλη πατρίδα από την Ελλάδα να αποκτήσουν την ελληνική υπηκοότητα. Ο Υπουργός Εσωτερικών, Γιάννης Ραγκούσης απέσπασε τα εύσημα και για την μεταρρύθμιση του “Καλλικράτη”, η οποία όμως απομένει να δούμε πως θα εφαρμοστεί στην πράξη, μετά τις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές. Αναμφισβήτητα όμως, η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση του τελευταίου χρόνου έγινε στο ασφαλιστικό, το οποίο η Τρόικα αναγνώρισε ότι είναι “προωθημένο” ακόμη και για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα. Επίσης, συγχωνεύθηκαν και καταργήθηκαν οργανισμοί του δημοσίου, διαδικασία όμως η οποία θα πρέπει να συνεχιστεί για πολλούς ακόμη μήνες, ώστε να ολοκληρωθεί με ένα βαθμό σχετικής επιτυχίας. Επιπλέον, η κυβέρνηση ξεκίνησε και τη διαδικασία ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων, με πρώτες τις οδικές μεταφορές. Στα θετικά του πρώτου χρόνου περιλαμβάνεται και η θεσμοθέτηση του λογιστικού προσδιορισμού των εισοδημάτων επαγγελματικών κατηγοριών, οι οποίες έως σήμερα ουσιαστικά δεν πλήρωναν φόρους, παρά μόνο μία αστεία εισφορά από ένα “φανταστικό” τεκμαρτό εισόδημα (π.χ. Ταξιτζήδες, πωλητές λαϊκών αγορών, κ.α.). Σημαντικά βήματα έγιναν και προς την κατεύθυνση της διαφάνειας, με την απόλυση όσων είχαν προσληφθεί με αμιγώς κομματικά κριτήρια στο δημόσιο (σταζιέρ, υπάλληλοι ΑΓΡΟΓΗ, συμβασιούχοι Αττικό Μετρό), την επέκταση του ΑΣΕΠ και τη δημιουργία μηχανισμού αξιολόγησης υποψήφιων διευθυντών στο δημόσιο. Τέλος, δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί κανείς ότι η κυβέρνηση έλαβε αποφάσεις με βαρύ πολιτικό κόστος, όπως ήταν οι περικοπές μισθών και συντάξεων και οι δραματικές μειώσεις δαπανών της κεντρικής κυβέρνησης.
Τα αρνητικά
Από την άλλη πλευρά, αλγεινή εντύπωση προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν οι παλινωδίες της κυβέρνησης σε ιδιαίτερα σημαντικά ζητήματα: Ελάχιστα ήταν εκείνα που έγιναν σωστά τους πρώτους έξι μήνες στο κομμάτι της αποτροπής της χρεοκοπίας και ήταν εμφανές ότι ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου άργησε να αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος. Χάος επίσης επικράτησε στο θέμα της τιμολόγησης των φαρμάκων, ενώ η Λούκα Κατσέλη βρέθηκε στο στόχαστρο της ΕΚΤ για το νομοσχέδιο που παρουσίασε για τα υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα. Μεγάλη απόσταση χωρίζει επίσης τις εξαγγελίες από την πράξη σε προγράμματα όπως η "Διαύγεια", αφού ούτε καν τα πόθεν έσχες των πολιτικών δεν δημοσιεύτηκαν τελικά στο διαδίκτυο. Επίπλέον, η καλή πρόθεση του "opengov" κατέληξε τελικά σε φιάσκο, με ατυχείς και καθυστερημένες επιλογές μετακλητών υπαλλήλων και στελεχών του δημοσίου.
Εκτός από τις παλινωδίες όμως, η κυβέρνηση παίρνει βαθμό κάτω από τη βάση και στη διαχείριση των κρίσεων: από την απεργία στον ΟΛΠ, μέχρι τις κινητοποιήσεις των αγροτών και των φορτηγατζήδων, η αντιμετώπιση υπήρξε απογοητευτική, κινούμενη ενίοτε και στα όρια του αυτοεξευτελισμού. Το άκρον άωτον του επικοινωνιακού μπάχαλου ήταν φυσικά ο μεταμεσονύχτιος ανασχηματισμός, παρότι κυοφορούνταν επί ενάμιση μήνα.
Επίσης, σημαντικές καθυστερήσεις παρουσιάζονται σε μία σειρά από κρίσιμες νομοθετικές πρωτοβουλίες και μεταρρυθμίσεις, όπως είναι ο αναπτυξιακός νόμος, το νομοσχέδιο για τον ΟΣΕ (που μόλις σήμερα παρουσιάζεται στο υπουργικό), αλλά και ο έλεγχος των χρεών των νοσοκομείων και της γενικής κυβέρνησης.
Ίσως όμως η σημαντικότερη αποτυχία της κυβέρνησης εντοπίζεται στο σκέλος του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, ο οποίος τελεί υπό παρατεταμένη κατάσταση ημι-διάλυσης. Έτσι, τα έσοδα υπολείπονται σημαντικά των στόχων (εν μέρει και λόγω της ύφεσης) και η φοροδιαφυγή οργιάζει, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να καταφύγει σε λύσεις ανάγκης, όπως η περαίωση, οι οποίες δεν λύνουν το πρόβλημα στη ρίζα του.
Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010
Δημόσια Διοίκηση: η πλήρης διάλυση του παντός
Διοίκηση: η πλήρης διάλυση του παντός
Άγγελος Στάγκος
Ίσως να μην το έχει αντιληφθεί η κυβέρνηση (τουλάχιστον αυτό προκύπτει από τις αστοχίες της) , αλλά ο μεγαλύτερος αντίπαλός της είναι η δημόσια διοίκηση. Και μάλιστα, η δημόσια διοίκηση ήταν και θα είναι ο πολύ μεγάλος αντίπαλος όλων των κυβερνήσεων, των προηγουμένων και των μελλούμενων (όπως ακριβώς για όλα φταίνε οι γκόμενες, οι πρώην και οι επόμενες του Δ. Μούτση). Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξεχνάμε την ανικανότητα, την έλλειψη πολιτικής βούλησης, ή τις πολιτικές ευθύνες των πολιτικών και των κυβερνήσεων.
Όμως, αν βγάλουμε από τη μέση τις ανεπάρκειες και τα λάθη των πολιτικών, που ομολογουμένως είναι πολλά, στη δημόσια διοίκηση και σε πολύ μεγάλο βαθμό οφείλονται οι αποτυχίες, οι αθλιότητες και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι πολίτες, ειδικά στην καθημερινότητά τους. Η ανικανότητα και η διάλυση των ελληνικών δημόσιων υπηρεσιών ξεπερνάει ακόμη και την πιο τολμηρή φαντασία ακόμη και Ελλήνων που δεν έχουν σφαιρική εικόνα της κατάσταση που επικρατεί.
Όσον αφορά στους ξένους, είναι γνωστό ότι οι εκπρόσωποι της Τρόικα που έρχονται και ξανάρχονται στην Ελλάδα για το μνημόνιο δεν μπορούν να πιστέψουν αυτά που βλέπουν τα μάτια τους και αυτά που διαπιστώνουν. Δεν τους είχε περάσει ποτέ από το νου ότι υπάρχει χώρα στην Ευρώπη, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωομάδας, που να είναι τόσο διαλυμένη. Η έκφραση «πλήρης διάλυση του παντός» αποτυπώνει με αντικειμενικότητα και ακρίβεια την πραγματικότητα του ελληνικού κράτους.
Η Ελλάδα είναι ίσως το μοναδικό κράτος στον κόσμο που έφτιαξε μία παραδημόσια (όπως δημιουργήσαμε παραπαιδεία για να υποκαταστήσει την παιδεία) υπηρεσία, στο περιθώριο της δημόσιας διοίκησης, για να εξυπηρετεί τον πολίτη, επειδή οι δημόσιες υπηρεσίες είναι ανήμπορες, ανίκανες και επί πλέον δεν θέλουν να τον εξυπηρετούν και να τον διευκολύνουν. Πρόκειται για τα περίφημα ΚΕΠ, τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών, για τα οποία μάλιστα είμαστε υπερήφανοι που τα δημιουργήσαμε και τα έχουμε και α κοστίζουν κάποια χρήματα. Γι΄ αυτά θυμόμαστε τον Μπένο και για το ΑΣΕΠ θυμόμαστε τον Πεπονή, δύο από τους σπάνιους πολιτικούς που άφησαν τη σφραγίδα τους στη δημόσια διοίκηση.
Αυτή λοιπόν η ανήμπορη, ανίκανη, διεφθαρμένη και κακορίζικη δημόσια διοίκηση υπονομεύει και συνηθέστατα ακυρώνει κάθε θετική πρωτοβουλία οποιασδήποτε κυβέρνησης. Αυτή και τα μήντια δεν αφήνουν να ανθίσει τίποτα. Όμως στη δημόσια διοίκηση ειδικά οφείλεται πάρα πολλές φορές το γεγονός ότι δεν υλοποιούνται σχέδια και πολιτικές, ή ότι διαστρεβλώνονται κατά την υλοποίηση, ή ακόμη και ότι δεν εφαρμόζονται οι νόμοι.
Μα, θα παρατηρήσει κάποιος, η συγκεκριμένη δημόσια διοίκηση είναι δημιούργημα των πολιτικών και θα έχει δίκιο,…εν μέρει. Υπάρχουν οι πελατειακές σχέσεις, αλλά συντρέχουν και κάποιοι άλλοι λόγοι, που έχουν σχέση με τις οθωμανο-βαλκανικές ιδιότητες της χώρας και του λαού της, με τις παραδόσεις, με τον σχηματισμό του νεοελληνικού κράτους από την αρχή του, από τους οικογενειακούς και συγγενικούς δεσμούς του Έλληνα, από τους δεσμούς με το χωριό και τους χωριανούς του, από την άγνωστη έννοια του management, από την ευθυνοφοβία και την ανευθυνότητα, από την άγνοια της σχέσης κόστους και αποτελέσματος, η έλλειψη δεξιοτήτων, για να αναφέρουμε μερικά.
Είναι φανερό ότι με τέτοια δημόσια διοίκηση, που κάθε μέρα χειροτερεύει και έχει φτάσει στην απόλυτη διάλυση σχεδόν, δεν μπορούμε να πάμε μακριά σαν χώρα. Από την άλλη πλευρά είναι εξαιρετικά δύσκολο έως απίθανο να αλλάξει νοοτροπία, να αποκτήσει οργάνωση και δεξιότητες και γενικά να βελτιωθεί στο μικρό διάστημα που απαιτεί το μνημόνιο. Και το ερώτημα είναι αν το μνημόνιο μπορεί «να βγει» με αυτή τη δημόσια διοίκηση. Μόνο με θαύμα, ή με γερμανικές εντολές.
Άγγελος Στάγκος
Ίσως να μην το έχει αντιληφθεί η κυβέρνηση (τουλάχιστον αυτό προκύπτει από τις αστοχίες της) , αλλά ο μεγαλύτερος αντίπαλός της είναι η δημόσια διοίκηση. Και μάλιστα, η δημόσια διοίκηση ήταν και θα είναι ο πολύ μεγάλος αντίπαλος όλων των κυβερνήσεων, των προηγουμένων και των μελλούμενων (όπως ακριβώς για όλα φταίνε οι γκόμενες, οι πρώην και οι επόμενες του Δ. Μούτση). Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξεχνάμε την ανικανότητα, την έλλειψη πολιτικής βούλησης, ή τις πολιτικές ευθύνες των πολιτικών και των κυβερνήσεων.
Όμως, αν βγάλουμε από τη μέση τις ανεπάρκειες και τα λάθη των πολιτικών, που ομολογουμένως είναι πολλά, στη δημόσια διοίκηση και σε πολύ μεγάλο βαθμό οφείλονται οι αποτυχίες, οι αθλιότητες και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι πολίτες, ειδικά στην καθημερινότητά τους. Η ανικανότητα και η διάλυση των ελληνικών δημόσιων υπηρεσιών ξεπερνάει ακόμη και την πιο τολμηρή φαντασία ακόμη και Ελλήνων που δεν έχουν σφαιρική εικόνα της κατάσταση που επικρατεί.
Όσον αφορά στους ξένους, είναι γνωστό ότι οι εκπρόσωποι της Τρόικα που έρχονται και ξανάρχονται στην Ελλάδα για το μνημόνιο δεν μπορούν να πιστέψουν αυτά που βλέπουν τα μάτια τους και αυτά που διαπιστώνουν. Δεν τους είχε περάσει ποτέ από το νου ότι υπάρχει χώρα στην Ευρώπη, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωομάδας, που να είναι τόσο διαλυμένη. Η έκφραση «πλήρης διάλυση του παντός» αποτυπώνει με αντικειμενικότητα και ακρίβεια την πραγματικότητα του ελληνικού κράτους.
Η Ελλάδα είναι ίσως το μοναδικό κράτος στον κόσμο που έφτιαξε μία παραδημόσια (όπως δημιουργήσαμε παραπαιδεία για να υποκαταστήσει την παιδεία) υπηρεσία, στο περιθώριο της δημόσιας διοίκησης, για να εξυπηρετεί τον πολίτη, επειδή οι δημόσιες υπηρεσίες είναι ανήμπορες, ανίκανες και επί πλέον δεν θέλουν να τον εξυπηρετούν και να τον διευκολύνουν. Πρόκειται για τα περίφημα ΚΕΠ, τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών, για τα οποία μάλιστα είμαστε υπερήφανοι που τα δημιουργήσαμε και τα έχουμε και α κοστίζουν κάποια χρήματα. Γι΄ αυτά θυμόμαστε τον Μπένο και για το ΑΣΕΠ θυμόμαστε τον Πεπονή, δύο από τους σπάνιους πολιτικούς που άφησαν τη σφραγίδα τους στη δημόσια διοίκηση.
Αυτή λοιπόν η ανήμπορη, ανίκανη, διεφθαρμένη και κακορίζικη δημόσια διοίκηση υπονομεύει και συνηθέστατα ακυρώνει κάθε θετική πρωτοβουλία οποιασδήποτε κυβέρνησης. Αυτή και τα μήντια δεν αφήνουν να ανθίσει τίποτα. Όμως στη δημόσια διοίκηση ειδικά οφείλεται πάρα πολλές φορές το γεγονός ότι δεν υλοποιούνται σχέδια και πολιτικές, ή ότι διαστρεβλώνονται κατά την υλοποίηση, ή ακόμη και ότι δεν εφαρμόζονται οι νόμοι.
Μα, θα παρατηρήσει κάποιος, η συγκεκριμένη δημόσια διοίκηση είναι δημιούργημα των πολιτικών και θα έχει δίκιο,…εν μέρει. Υπάρχουν οι πελατειακές σχέσεις, αλλά συντρέχουν και κάποιοι άλλοι λόγοι, που έχουν σχέση με τις οθωμανο-βαλκανικές ιδιότητες της χώρας και του λαού της, με τις παραδόσεις, με τον σχηματισμό του νεοελληνικού κράτους από την αρχή του, από τους οικογενειακούς και συγγενικούς δεσμούς του Έλληνα, από τους δεσμούς με το χωριό και τους χωριανούς του, από την άγνωστη έννοια του management, από την ευθυνοφοβία και την ανευθυνότητα, από την άγνοια της σχέσης κόστους και αποτελέσματος, η έλλειψη δεξιοτήτων, για να αναφέρουμε μερικά.
Είναι φανερό ότι με τέτοια δημόσια διοίκηση, που κάθε μέρα χειροτερεύει και έχει φτάσει στην απόλυτη διάλυση σχεδόν, δεν μπορούμε να πάμε μακριά σαν χώρα. Από την άλλη πλευρά είναι εξαιρετικά δύσκολο έως απίθανο να αλλάξει νοοτροπία, να αποκτήσει οργάνωση και δεξιότητες και γενικά να βελτιωθεί στο μικρό διάστημα που απαιτεί το μνημόνιο. Και το ερώτημα είναι αν το μνημόνιο μπορεί «να βγει» με αυτή τη δημόσια διοίκηση. Μόνο με θαύμα, ή με γερμανικές εντολές.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)