Τι Ελλάδα θέλουμε;

Τι Ελλάδα θέλουμε;
04/02/2010

του Άρη Δαβαράκη

Άκουσα προσεκτικά το διάγγελμα του πρωθυπουργού και αποφάσισα να αφήσω δυό-τρείς μέρες πρίν «αντιδράσω» σ’ αυτό, θετικά ή αρνητικά. Η σοβαρότητα της κατάστασης δεν μου επιτρέπει πάντως να μείνω αδιάφορος αν θέλω να λέγομαι πολίτης της Ελλάδας και, συγχρόνως, πολίτης του κόσμου.


Εντάξει λοιπόν γίνανε λάθη απ΄όλους μας και τώρα πρέπει να γίνουνε θυσίες. Υπάρχει συναίνεση και διάθεση συνεργασίας σχεδόν απο παντού. Να μειωθούνε τα ελλείματα, οι δανεισμοί, οι σπατάλες, τα τεράστια χρέη και μέχρι το 2013 να καταφέρουμε να ευθυγραμιστούμε κι΄εμείς στο «μέγα όραμα» της επαναφοράς του ελλείματός μας στο 3%. Ας πούμε πως θέτουμε τούς υψηλότερους στόχους, αυτούς στούς οποίους προσβλέπουν χώρες μεγάλες και δυνατές, με ισχυρές και παραγωγικές οικονομίες, όπως η Γαλλία π.χ, η Γερμανία ή Αγγλία, ακόμα και οι ΗΠΑ.


Για να καταφέρουμε έναν τέτοιο άθλο θα πρέπει να ματώσουμε, να στερηθούμε, να εργαστούμε σκληρά, να θυσιάσουμε κεκτημένα, να αποφασίσουμε πως για 3 με 4 χρόνια θα δώσουμε και την ψυχή μας ακόμα σ’ αυτή την προσπάθεια. Αυτό μας ζητάνε.


Κάτι δεν λείπει όμως;


Φοβάμαι πως λείπει κάτι απολύτως αναγκαίο για να «προσπαθήσει» κανείς – και εδώ μιλάμε για έναν ολόκληρο λαό συντονισμένο στούς ίδιους στόχους- να κάνει τήν υπέρβαση, την γιγαντιαία προσπάθεια, την «εκπληξη». Είμαι απο αυτούς που πιστεύουνε οτι μπορούμε να πετύχουμε απίστευτες επιδόσεις και να εκπλήξουμε τούς πάντες – φτάνει όμως να υπάρχει κάτι στο μυαλό μας, στα όνειρά μας, «το έπαθλο στο τέρμα της προσπάθειας». Ενα «όραμα», θα λέγανε οι πιό ρομαντικοί. Απλά έναν «υψηλό στόχο» οι πιό προσγειωμένοι.



Αν καταφέρναμε σιγά-σιγά, κουβέντα την κουβέντα, ευρώ το ευρώ, ιδέα την ιδέα, απο συνειρμό σε συνειρμό, να φτιάξουμε στο μυαλό μας μια «κοινή» Ελλάδα που θα «άρεσε» στην μεγάλη πλειοψηφία μας και όπου όλοι θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε ένα μερίδιο ευτυχίας, τότε όλες αυτές οι «θυσίες» που μας ζητάνε ξαφνικά μετά απο τρείς δεκαετίες «πάρτα όλα», θα γινόντουσαν παιχνιδάκι και θα τίς καταφέρναμε στην ώρα τους με το χαμόγελο και χωρίς πολλές συζητήσεις.



Αλλά που είναι το «νόημα»; Ποιός είναι ο κοινός μας στόχος; Πιό απλά: Τι Ελλάδα θέλουμε να φτιάξουμε μέσα σ’ αυτόν τον καινούργιο χάρτη που διαμορφώνεται αυτη τη στιγμή παγκοσμίως; Οχι μόνο δεν έχουμε «συμφωνήσει» πρός τα πού πάμε, αλλά, ούτε κάν έχουμε θέσει το ζήτημα. Ξέρουμε σε τι Ελλάδα θέλουμε να ζήσουμε; Δεν το έχουμε κάν σκεφτεί γιατί κανείς δεν μας είπε ποτέ πως είναι στο χέρι μας να τον φτιάξουμε αυτόν τον τόπο έτσι ώστε να μπορούμε να τον χαιρόμαστε και να τον απολαμβάνουμε – και να είμαστε περήφανοι γι’ αυτόν.



Αν αρχίσουμε να συζητάμε και να σκεφτόμαστε, ο καθένας χωριστά στην αρχή, πώς φανταζόμαστε οτι μπορεί να πορευτεί στο άμεσο μέλλον αυτή η ευλογημένη γωνιά του πλανήτη η μουσκεμμένη απ΄τη Μεσόγειο, μέσα στο μυαλό μας θα αρχίσει να παίρνει μορφή η αυριανή Ελλάδα. Και ότι παίρνει μορφή μέσα στο μυαλό μας στηριγμένο στην κοινή λογική, την στοχοπροσήλωση και την αποφασιστικότητα, πραγματώνεται αυτόματα στον τρισδιάστατο ρεαλισμό μας. Αν ξέραμε και συμφωνούσαμε οι περισσότεροι (λέω ένα πολύ απλό παράδειγμα) πως πάμε για μιάν Ελλάδα παραγωγό «Πράσινης Ενέργειας και ποιοτικού Τουριμού» π.χ, ολωνών μας τα μυαλά θα δουλεύανε προς αυτή την κατέυθυνση.


Αν τα χωράφια μπορούν να φέρνουν κέρδος συμμετέχοντας έστω και σαν απέραντες φωτοκυψέλλες με εκατοντάδες χιλιάδες ανεμογεννήτριες στην οικονομία της χώρας, τότε τα τρακτέρ δεν θα είχαν πιά λόγο να κλείνουν τους δρόμους.

Αλλά δεν υπάρχει κοινός στόχος. Και ο Γιώργος Παπανδρέου με το διάγγελμά του μπορεί να μας έδωσε να καταλάβουμε οτι έχουμε πιάσει πάτο και οτι θα περάσουμε άσχημα, δεν μας έδωσε όμως ούτε ίχνος ενός «οράματος» που θα μπορούσε να μας ενώσει. Ισως αν άρχιζε να μας δείχνει - στην πράξη όμως, όχι στα λόγια - πως οραματίζεται μια παραγματικά νέα και «καθαρή» Ελλάδα πολύ αλλοιώτικη απο την σημερινή, ανατρεπτικά αλλοιώτικη και έτοιμη να συγκρουστεί δυναμικά με τον κακό εαυτό της μέχρι να τον απομονώσει και να τον αφοπλίσει, λέω «ίσως», αλλά είμαι σίγουρος πως θα βρισκότανε μπροστά σε πολύ ευχάριστες εκπλήξεις.


Καμμιά φορά αρκούν δυό λέξεις και ένα καθαρό βλέμμα για να κινητοποιήσουν τις πιό δημιουργικές δυνάμεις μας, αυτές που είναι καταχωνιασμένες βαθειά μέσα σε κάθε σημερινό Ελληνα που έχει απελπιστεί πιά απ΄αυτήν την Ελλάδα που ξέρουμε. Θέλουμε όλοι μας επιτέλους μιάν άλλη Ελλάδα και νομίζω οτι είμαστε όλοι έτοιμοι να εργαστούμε όσο σκληρά και αν χρειαστεί (μέχρι να βγεί η ψυχή μας) για την πραγμάτωσή της, φτάνει να υπάρχει στήν κοινή μας συνείδηση αρθρωμένη μια κοινή απόφαση ανατροπής της ισχύουσας αθλιότητας, που μας απελπίζει.



Για να πετύχουμε υψηλές επιδόσεις πρέπει να βάλουμε υψηλούς και ξεκάθαρους στόχους – αδιαπραγμάτευτους. Αλλοιώς, με διαγγέλματα χωρίς καθαρο «φώς» στην ακρη του τούννελ, δεν πάμε πουθενά. Και το μόνο ξεκάθαρο φώς που μπορεί να γίνει διακριτό απο όσο περισσότερους Ελληνες γίνεται, είναι αυτό που θα συγκεκριμενοποιήσει (φωτίζοντάς το) το μοντέλλο, την «μακέττα» αν θέλετε, της Ελλάδας του 2013.



Αν υπάρξει στόχος και όραμα, τα ελλείματα και το «3%» δεν θα είναι παρα «ένα μεγάλο εμποδιο» που δεν μας επιτρέπει να οικοδομήσουμε μια Ελλάδα που να την αγαπάμε, να την φροντίζουμε και να την εκμετα•λευόμαστε στο έπακρον – χωρίς να την προσβάλλουμε απο καμμιά άποψη. Αν το δούμε σαν εμπόδιο στα ονειρά μας αυτό το «οικονομικό αδιέξοδο», θα το ξεπεράσουμε αποφασιστικά, με πολλές θυσίες και με ελάχιστες γκρίνιες.


Αν το δούμε λογιστικά σαν διαγώνισμα άλγεβρας ή τριγωνομετρίας, απλά θα κάνουμε κοπάνα. Θα λουφάρουμε.

Και θα βαρύνουμε πιά τόσο που θα μας φάει η μαύρη λάσπη.