Το Bloomberg έγραφε χθες ότι η Ισπανία έχει τεράστιο πρόβλημα φοροδιαφυγής που ανέρχεται στο 25% του ΑΕΠ της. Η Πορτογαλία, όταν διαπίστωσε ότι το κόστος δανεισμού της μέσω των διεθνών αγορών έχει ανέβει, μείωσε το ποσό που θα δανειζόταν κατά 60%, ενώ στην «ουρά» για κερδοσκοπική επίθεση μπαίνει σιγά σιγά και η Ιταλία.
Τι σημαίνει αυτό; Τι άλλο πέραν του ότι η περίπτωση της Ελλάδος – και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο η Ευρωπαϊκή επιτροπή και η Ευρωπαϊκή κεντρική Τράπεζα την αντιμετώπισαν – δημιούργησε μια νέα τεράστια ευκαιρία κερδών για τις διεθνείς τράπεζες, ένα τέλειο κερδοσκοπικό παιχνίδι που δεν θα σταματήσει σύντομα και το τέλος του οποίου κανείς δεν γνωρίζει ποιο θα είναι.
Πώς στήνεται αυτό το παιχνίδι; Με δηλώσεις Επιτρόπων και στελεχών της ΕΚΤ οι οποίες ακολουθούνται από αρνητικές αξιολογήσει των γνωστών οίκων S&P, Fitch και Moody’s, απο αναλύσεις μελετητών των ίδιων των μεγάλων τραπεζών και από σχόλια των managers των hedge funds σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα που επηρεάζουν τις αγορές, όπως οι Financial Times, το Bloomberg και το Reuters. Το παιχνίδι αυτό οδηγεί σε ραγδαία αύξηση των επιτοκίων δανεισμού των χωρών – στόχων και σε εγκλωβισμό των οικονομιών τους σε έναν φαύλο κύκλο υπερχρέωσης και ύφεσης.
Αρκεί κανείς να σκεφθεί, ότι τα μεγάλα ελλείμματα στις ευρωπαϊκές οικονομίες δεν προέκυψαν ξαφνικά, αλλά υπάρχουν επί μια διετία ήδη, χωρίς να έχουν προκαλέσει τέτοιου είδους επιθέσεις. Πότε ξεκίνησε το κακό; Όταν η Επιτροπή και η ΕΚΤ έκαναν σαφές ότι δεν θα στηρίξουν την Ελλάδα, αλλά θα επιμείνουν – για όλους – στη μείωση των ελλειμμάτων στο 3%. Έδωσαν λοιπόν το πράσινο φως στις τράπεζες να τιμωρήσουν την ελληνική οικονομία αυξάνοντας τα επιτόκια δανεισμού της και τους ξεκαθάρισαν οτι δεν κινδυνεύουν να χάσουν αφού η Ευρώπη δεν θα αντιδράσει. Ποντάρισαν λοιπόν οι κερδοσκόποι σε ε΄να σίγουρο στοίχημα, χωρίς να φοβούνται τις ζημιές που θα είχαν αν η ΕΕ παρενέβαινε διορθωτικά στις αγορές και αγόραζε τα ελληνικά κρατικά ομόλογα με χαμηλότερο επιτόκιο.
Πώς μπορεί τώρα η Ευρώπη να ξεφύγει από αυτό τον εκβιασμό των κερδοσκόπων; Εγκαταλείποντας τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Να εξηγήσω γιατί:
Πάντα όταν μια κυβέρνηση ή μια Ένωση χωρών θέτει ένα αριθμητικό όριο, δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για κερδοσκοπικές επιθέσεις. ας θυμηθούμε τι έγινε όταν “κλείδωσε” η ισοτιμία της δραχμής με το ECU στην στενή μπάντα ισοτιμίας. Η δραχμή δέχθηκε ανελέητη κερδοσκοπική επίθεση και κινδύνευσε η χώρα να χάσει το σύνολο των συναλλαγματικών της διαθεσίμων για να αποφύγει την υποτίμηση της δραχμής. Η λύση δόθηκε όταν εγκαταλείψαμε την στενή μπάντα διακύμανσης. Το ίδιο είχε συμβεί και σε άλλες χώρες που δεσμεύτηκαν να διατηρήσουν την ισοτιμία τους σε στενή ή σταθερή σχέση με ένα ισχυρό νόμισμα. Η Αργεντινή, απο την σύνδεση της με το δολάριο πτώχευσε. Σήμερα το σταθερό αριθμητικό όριο που καταστρέφει τις ευρωπαϊκές οικονομίες και θέτει σε κίνδυνο ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το 3% για τα ελλείμματα. Ήδη, ο μέσος όρος των ευρωπαϊκών ελλειμμάτων βρίσκεται στο 7%. Αντιλαμβάνεται λοιπόν ο καθένας ότι καμία χώρα δεν μπορεί να μειώσει γρήγορα το έλλειμμα από το 7 ή το 8 ή το 9% στο 3%. Όταν λοιπόν η Επιτροπή και η ΕΚΤ επιμένει στο στόχο του 3% και ακολουθώντας κατά γράμμα τη συνθήκη του Μάαστριχτ ρίχνουν τη χώρα που παρουσιάζει έλλειμμα στο στόμα των κερδοσκοπικών κεφαλαίων αβοήθητη, τότε το αποτέλεσμα θα είναι αυτό που είδαμε στην Ελλάδα και θα δούμε στην Ισπανία και την Πορτογαλία, δηλαδή η ανελέητη κερδοσκοπική επίθεση.
Το πρόβλημα λοιπόν της Ευρώπης είναι η προσήλωση σε αυτόν τον στόχο, ο οποίος ουσιαστικά καμία σημασία δεν έχει. Η επιμονή στην διατήρηση των ελλειμμάτων στο 3% μόνο ύφεση μπορεί να φέρει στην ευρωπαϊκή οικονομία. Ιδιαίτερα όταν οι ίδιοι φορείς, δηλαδή η Επιτροπή θέτει ταυτοχρόνως με αυτόν τον στόχο και άλλους παράλληλους που εμποδίζουν την ανάπτυξη και την κερδοφορία. Για παράδειγμα, η ενεργειακή πολιτική της Ευρώπης για περιορισμό των ρύπων και τα πρόστιμα που επιβάλει στις ρυπογόνες βιομηχανίες ( προσοχή! Δεν διαφωνώ με αυτή την πολιτική) επιφέρουν τεράστια αύξηση του κόστους όλων των ευρωπαϊκών βιομηχανιών και όλων των ευρωπαϊκών προ ιόντων. Στην ίδια κατεύθυνση λειτουργεί και η διατήρηση της υψηλής ισοτιμίας του ευρώ. Στην ίδια κατεύθυνση λειτουργεί και η εγκατάλειψη της αγροτικής παραγωγής και άλλων παραδοσιακών τομέων παραγωγής. Η Ευρώπη έχει καταλήξει να είναι μια τεράστια οικονομία που δεν παράγει, που οι βιομηχανίες της μεταφέρονται σε τρίτες, φθηνότερες χώρες, που είναι καταδικασμένη να έχει υψηλότατα ποσοστά ανεργίας και που τελικά είναι δέσμια των διεθνών τραπεζών. Είναι τόσο προφανής αυτή η κατάσταση που αναρωτιέται κανείς αν η ΕΚΤ και η Επιτροπή – δυο τεράστιοι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί – σκοπίμως θέτουν την ευρωπαϊκή οικονομία στην ομηρία των κερδοσκοπικών τραπεζών. Χωρίς να υποστηρίζω σενάρια συνωμοσίας, ξέρω ότι οι γραφειοκράτες των δυο αυτών οργανισμών μέσω αυτής της ομηρίας κερδίζουν ισχύ έναντι των εκλεγμένων πολιτικών ηγετών και πιστεύω οτι είναι οι πολιτικοί ηγέτες της Ευρώπης αυτοί που πρέπει να αντιδράσουν και να επαναφέρουν την Ε.Ε. σε ένα καθεστώς δημοκρατικής – δηλαδή εκλεγμένης απο τους λαούς – διοίκησης. Διότι η διοίκηση απο την ΕΚΤ και την Επιτροπή ουσιαστικά είναι ένα είδος δικτατορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου