ερωτήματα περί Ελλήνων

Αλήθειες και ερωτήματα περί Ελλήνων

Άγγελος Στάγκος


Σε ένα εξαιρετικό άρθρο του για την Ελλάδα και την κατάντια της που δημοσιεύτηκε στο αμερικανικό περιοδικό «Vanity Fair» με τίτλο «Φοβού τους Έλληνες και ομόλογα φέροντες», ο Μάϊκλ Λιούις που το υπογράφει, επισημαίνει ότι το ερώτημα στο οποίο ο καθένας ζητάει απάντηση είναι, «Θα χρεοκοπήσει η Ελλάδα;», για να αναρωτηθεί ο ίδιος λίγο παρακάτω: « Ακόμη και αν είναι τεχνικά δυνατό γι αυτούς τους ανθρώπους (τους Έλληνες) να πληρώσουν τα χρέη τους, να ζουν μέσα στις δυνατότητές τους και να ξαναβρούν το κύρος τους μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουν την εσωτερική δύναμη για να το κατορθώσουν; Ή έχουν χάσει σε τέτοιο βαθμό την ικανότητα να αισθάνονται συνδεδεμένοι με οτιδήποτε έξω από τους μικρόκοσμούς τους οπότε προτιμούν να αδιαφορούν για τις υποχρεώσεις τους;»

Και ο Λιούϊς καταλήγει: « Η χώρα (η Ελλάδα) δεν συμπεριφέρεται σαν σύνολο. Συμπεριφέρεται σαν άθροισμα εξατομικευμένων στοιχείων, το καθένα από τα οποία έχει αναπτυχθεί μαθαίνοντας να επιζητεί το δικό του συμφέρον σε βάρος του κοινού καλού. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να προσπαθήσει τουλάχιστον να αναδιοργανώσει την ελληνική κοινωνική ζωή. Το μόνο είναι: Μπορεί να ξαναγίνει κάτι τέτοιο, από τη στιγμή πού κάποτε χάθηκε;»

Τα ερωτήματα και τα συμπεράσματα του Λιούϊς δικαιολογούνται από το εκτενέστατο ρεπορτάζ που περιλαμβάνει το άρθρο του. Η αλήθεια είναι, για όσους από μας θέλουμε να τη δούμε, ότι τα στοιχεία του ρεπορτάζ είναι πραγματικά και όλοι μας τα βιώνουμε καθημερινά στην Ελλάδα. Εξίσου δικαιολογημένα είναι και τα ερωτήματα που θέτει, όχι μόνον εξαιτίας της στάσης της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων απέναντι στις υποχρεώσεις τους προς το κοινωνικό σύνολο (φοροδιαφυγή, διατήρηση περιβάλλοντος, παραβάσεις, ανομίες και αυθαιρεσίες παντός είδους) , αλλά και από άλλους δύο παράγοντες, την αγωγή και τον παραλογισμό στις παντοειδείς εκδηλώσεις μας και στα επιχειρήματα που επιστρατεύουμε.

Χθες είδαμε για άλλη μία φορά τη Βουλή να γίνεται στόχος επιθέσεων και βρισιών από τους φορτηγατζήδες, είδαμε και πάλι το εμετικό φαινόμενο να χρησιμοποιούνται η σημαία και ο εθνικός ύμνος ως σύμβολα υπεράσπισης συντεχνιακών συμφερόντων, όπως ακριβώς γίνεται συχνά στα γήπεδα από οπαδούς διαφόρων ομάδων. Παράλληλα ο λαϊκισμός ξεχειλίζει στα μήντια και τα τελευταία χρόνια έχουμε και το φαινόμενο του σχολιασμού από απερίγραπτους τύπους (ακροατές) σε ραδιοφωνικές εκπομπές, αλλά και σε sites και blogs. Και δεν είναι ότι εκφράζουν τη γνώμη τους, που είναι θεμιτό, είναι ότι λένε του κόσμου τις ανοησίες, βρίζουν, λασπώνουν, δυσφημούν, λαϊκίζουν ασύστολα, αερολογούν χωρίς λογική, διακατέχονται συχνότατα από φασιστικές αντιλήψεις και ας μην το ξέρουν. Το χειρότερο, όλοι αυτοί είναι πολλοί και το τρισχειρότερο, δημιουργούν κλίμα. Το κλίμα δηλαδή μέσα στο οποίο ζούμε.

Έχει πολύ δίκιο ο Λιούϊς που αναρωτιέται αν αυτός ο τόσο αλλοτριωμένος λαός μπορεί πλέον να ανασυγκροτηθεί κοινωνικά…