Σενάρια και εκτιμήσεις για μια επερχόμενη περιπέτεια

27 |9 |2010 08:17
Σενάρια και εκτιμήσεις για μια επερχόμενη περιπέτεια

Του Μενέλαου Τασιόπουλου


Χρόνια τώρα αναζητείτο στην Ελλάδα ένας πρωθυπουργός και μια κυβέρνηση που "θα έσπαγε αυγά". Ουσιαστικά, δηλαδή, που θα τολμούσε να σπάσει τα δεδικασμένα στα εργασιακά, τα ασφαλιστικά, τα συνδικαλιστικά, τις δυσλειτουργίες στη διοίκηση, τις στρεβλώσεις στην αγορά, γιατί όχι, τα καρτέλ και τα κυκλώματα των μεσαζόντων, τα "κλειστά" επαγγέλματα, τις επιδοματικές πολιτικές, τους διεφθαρμένους δημοσίους υπαλλήλους του συστήματος.
Ο πρωθυπουργός βρέθηκε. Το ίδιο και η κυβέρνηση. Είναι ο Γ. Παπανδρέου, οι υπουργοί και τα στελέχη του. Με μια διαφορά: Οτι για να πετύχουν να φτιάξουν… την ομελέτα, οδήγησαν εν γνώσει τους τη χώρα στα δίχτυα της Τρόικας και του Μνημονίου. Οδήγησαν τους Ελληνες σε διεθνές καθεστώς κατοχής και διαχείρισης υπό ευρωπαϊκή πρωτοκαθεδρία. Ανέλαβαν ουσιαστικά οι ξένοι πιστωτές να εξυγιάνουν τα δημοσιονομικά μας, προφανώς επ' ωφελεία τους, και οι διεθνείς οργανισμοί προστασίας της τραπεζικής δομής να συντάξουν ένα μοντέλο εξόδου, όπου θα χάνει το εθνικό κράτος υπέρ του ευρωπαϊκού κατεστημένου των Βρυξελλών και του γαλλογερμανικού άξονα.

Με τον τρόπο αυτό οι νεοαριστεροί διεθνιστές, της ευρωπαϊκού τύπου σοσιαλδημοκρατίας, οδηγούν την Ελλάδα στον αφανισμό, ικανοποιώντας την ιδεολογικοπολιτική τους εμπάθεια για την εθνική επανάσταση και το λαικό-εθνικό κράτος. Ο φραγκολεβαντινισμός τους, ακραία εκδοχή μιας υπαρξιακής απαξίας ανίσχυρων και αντιηρωικών προσωπικοτήτων, που εμπεδώνοντας ελίτ μετριοκρατίας, περισπούδαστες αλλά ολοκληρωτικά αντικοινωνικές, οδηγούν την Ελλάδα και τους Ελληνες σε μια χρεοκοπία συνυφασμένη με αλλεπάλληλα μνημόνια και σχετιζόμενη με τη νεοαποικιοκρατία των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Η τραγωδία είναι ότι ο ίδιος ο Παπανδρέου, ενώ δεν είχε καμία εξάρτηση και υποχρέωση προς τα συστήματα των φραγκολεβαντίνων ή των διεθνιστών νεοφιλελευθέρων της Κεντροδεξιάς, αφού μάλλον πολεμήθηκε, παρά έγινε ποτέ αποδεκτός από τους "εφιάλτες" της πατρίδας αυτούς, τελικά έγινε ο πρόθυμος υπηρέτης τους. Και μπορεί αυτός σε αντίθεση με τον προκάτοχο του να αγωνίζεται και να προσπαθεί, αλλά αυτό συμβαίνει σε λάθος κατεύθυνση. Αποτελεί σύγχυση η αντίληψη και προσέγγιση του πρωθυπουργού, όπως προκύπτει και από σχετικές τελευταίες δημόσιες δηλώσεις του, να ταυτίζει το συμφέρον της Ελλάδος με αυτό της Γερμανίας ή να αντιμετωπίζει τον ευρωπαϊκό χώρο ως ενότητα με συνοχή και ταυτιζόμενα συμφέροντα. Μπορεί ο Παπανδρέου να εκτιμά ότι το μέλλον δεν βρίσκεται στα εθνικά κράτη αλλά στις υπερεθνικές και υπερκρατικές ενότητες, αλλά δεν ρώτησε για τις απόψεις τους ομολόγους του στην Ευρώπη και διεθνώς. Διότι τότε θα ανακάλυπτε ότι οι "φιλόδοξοι" πιστεύουν και υπηρετούν εθνικές πολιτικές και στην οικονομία και στη διπλωματία, ενώ οι "ηττημένοι" αποδέχονται ως σωτηρία τις εντολές και τη δομή άλλων.

Ολα καταλήγουν σε μια υπέρτατη θλίψη, σε μια "εθνική κατάθλιψη", όπως τη χαρακτήρισε ο πρόεδρος της Ν.Δ., Α. Σαμαράς, από τη Θεσσαλονίκη. Μέσα στους επόμενους μήνες το μοντέλο και η συνταγή των χαμένων προσδοκιών θα καταρρεύσει. Οι ίδιοι οι αριθμοί το δείχνουν. Η ύφεση, ο στασιμοπληθωρισμός, η αδυναμία στα έσοδα, οι στρεβλώσεις και οι διαρθρωτικές παγίδες στην ελληνική οικονομία, που δεν αλλάζουν, θα οδηγήσουν τις εξελίξεις. Ομοίως η βίαιη πτώση των εισοδημάτων μισθωτών και συνταξιούχων, το έλλειμμα παντελούς ρευστότητας στην αγορά, η ανόητη θεώρηση ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει ανταγωνιστική, ενώ δεν παράγει τίποτα και είναι μόνον υπερκαταναλωτική και μεταπρατική, θα παράγουν τα αποτελέσματά τους. Θα οδηγήσουν και το σημερινό σύστημα εξουσίας σε απολύτως πρόωρη αποδόμηση.

Αλλά στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονισθεί μια πραγματικότητα. Ακόμη και υπό τις παρούσες συνθήκες, τα αυγά έσπασαν και η… ομελέτα βρίσκεται απλωμένη, άρα δεν θα πρέπει να γυρίσουμε σε καμία περίπτωση προς τα πίσω. Ο δρόμος είναι μόνο μπροστά, εάν θέλουμε τουλάχιστον ως Ελλάδα και ως Ελληνες να επιβιώσουμε σε μια ενωμένη ή διασπασμένη (αδιάφορο) Ευρώπη. Ο Γ. Παπανδρέου επέλεξε να είναι ο τελευταίος του χθες, ενώ είχε την ευκαιρία να είναι ο πρώτος του αύριο. Φυσικά την υστεροφημία του, όπως και την Ελλάδα μπορεί να τις υπηρετήσει καλύτερα από διεθνή αξιώματα, μιας και δεν είναι μια προσωπικότητα που θα περάσει την υπόλοιπη ζωή της στο Καστρί. Ομως, για την Ελλάδα το κρίσιμο είναι να μη χάσει τη δημόσια περιουσία της και τη δυνατότητα της ανάκαμψης, εννοείται με διαφορετική από τη σημερινή "συνταγή" εξόδου, μέσα στους επόμενους μήνες, όταν η κρίση θα φθάσει στην κορύφωσή της και όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Επίσης, το πολύ σημαντικό είναι το πόσο γρήγορα θα είναι έτοιμη μια επόμενη κυβέρνηση, όχι για να διαχειρισθεί την εξουσία, αλλά για να οδηγήσει τη χώρα έξω από το καθεστώς κατοχής που την αφανίζει και την οδηγεί στη δυσβάσταχτη μοίρα της Αργεντινής των προηγούμενων δεκαετιών.

Αυτήν την ευθύνη την έχει ο Α. Σαμαράς, ο οποίος μπορεί να κληθεί οποιαδήποτε στιγμή το επόμενο 14μηνο να αναλάβει τις τύχες της χώρας. Το κόμμα του αποκλείεται να έχει φθάσει σε στάδιο ωρίμανσης για κάτι τέτοιο, άρα ο ίδιος θα έχει την ευθύνη πρωτίστως της επιλογής και του συντονισμού της κυβέρνησής του. Μιας κυβέρνησης που δεν μπορεί να έχει τα χαρακτηριστικά της Μεταπολίτευσης, αλλά θα πρέπει να παραπέμπει στο μέλλον, δημιουργώντας τη βεβαιότητα της ελπίδας και της συλλογικής προσπάθειας στους "υποδουλωμένους" σήμερα Ελληνες. Σημειωτέον ότι ουδείς μπορεί να προδιαγράψει τι ακριβώς θα συμβεί τους επόμενους μήνες. Ολα, όμως, θα κριθούν στις εναλλακτικές διακυβέρνησης που θα δημιουργηθούν, έστω και αν η τοπική διαπλοκή εκτιμά ότι μια λύση Ραγκούση θα δώσει τη διέξοδο, φυσικά υπέρ της, αλλά όχι υπέρ και του δημοσίου συμφέροντος.
Η τύχη μιας χώρας ανήκει στον Λαό της, όποιοι και αν είναι οι διεθνείς συσχετισμοί. Και για την Ελλάδα τίποτα δεν έχει χαθεί τελεσίδικα και πολύ δύσκολα θα χαθεί στο πολύ σύντομο μέλλον το οποίο αφορά η προσέγγιση. Ομως, χρειάζεται ενεργή αντίσταση και επαγρύπνηση όχι για να γυρίσουμε στον στρεβλό και ψευτομοναρχικό (συμπλεγματικό) κόσμο της Μεταπολίτευσης, αλλά για να διατηρήσουμε το δικαίωμα να ανακάμψουμε επί της ουσίας μέσα στην επόμενη πενταετία, εντός ή εκτός Μνημονίων.