Η Θεωρία του Χάους σε πλήρη εφαρμογή ( ή μια ωραία πεταλούδα)

Γρηγόρης Νικολόπουλος Η Θεωρία του Χάους λέει οτι το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Κίνα μπορεί να προκαλέσει καταστροφή στις ΗΠΑ. Η απίστευτη αυτή θεωρία μοιάζει να επαληθεύεται με την περίπτωση της Ελλάδας. Το χάος που επικρατεί στη χώρα με την παντελή έλλειψη κράτους, την καταστρατήγηση όλων των νόμων, την απείθεια, την ασυνενοησία μεταξύ των κυβερνόντων και την πλήρη σύγχιση των πολιτών που έχουν φτάσει σε απόγνωση αλλά και σε παράνοια, ενδέχεται να διασκορπισθεί σε ολόκληρο τον κόσμο. Χθές το απόγευμα ο πρωθυπουργός αιφνιδίασε όχι μόνο το πανελλήνιο, αλλά την παγκόσμια κοινότητα με την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος. Έντρομοι – υποθέτω – η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και όλοι οι ευρωπαίοι ηγέτες έμαθαν οτι ενώ αυτοί έχουν με πολύ κόπο συμφωνήσει και έχουν ξεκινήσει τις διαδικασίες για να πείσουν τα κοινοβούλια τους να στηρίξουν την Ελλάδα και ενώ προσπαθούν να πείσουν τις τράπεζες τους να δεχθούν το κούρεμα κατά 50% των ελληνικών ομολόγων που διαθέτουν, ο Έλληνας πρωθυπουργός ανακοινώνει δημοψήφισμα για την έγκριση της συμφωνίας την οποία ο ίδιος παρουσιάζει ώς μοναδική λύση για τη σωτηρία της χώρας! Όταν ο ίδιος πρίν απο λίγες ημέρες τους διαβεβαίωνε οτι η Ελλάδα θα τηρήσει κατά γράμμα τις υποχρεώσεις που απορρέουν απο αυτή τη συμφωνία. Και η ανακοίνωση της ΕΕ αλλά και της γερμανικής κυβέρνησης όταν ερωτήθηκαν για τις απόψεις τους περί της ανακοίνωσης του ελληνικού δημοψηφίσματος ήταν «περιμένουμε επίσημη ενημέρωση πριν σχολιάσουμε». Συνεπώς οι άνθρωποι δεν ήξεραν. Αιφνιδιάστηκαν απο τον κ. Παπανδρέου. Και πρέπει τώρα να ενημερωθούν και να τους εξηγήσει ο Έλληνας πρωθυπουργός, αν πρόκειται για μια ιδιοφυή πολιτική κίνηση ώστε να αναγκάσει την αντιπολίτευση να πάρει ευθέως θέση για το ζήτημα αλλά και τον σε εξέγερση λαό να αποφασίσει τι θέλει, ή αν πρόκειται για μια προσπάθεια του ιδίου να ξεφύγει απο το βάρος της ευθύνης. Και εμείς αναρωτιόμαστε και θα συνεχίσουμε να αναρωτιόμαστε για καιρό, πώς οδηγήθηκε εκεί ο κ. Παπανδρέου, τον οποίο ουδείς μέσα στη χώρα του – και κατά πάσα πιθανότητα και εκτός αυτής – δεν θεωρεί πολιτική ιδιοφυία. Κανείς δεν ξέρει μέχρι στιγμής και ίσως κανείς να μη μάθει ποτέ τα αληθινά κίνητρα αυτής της απόφασης και αν αυτή είχε την υπερατλαντική έγκριση. Πάντως την ευρωπαική δεν την είχε σίγουρα. Και έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε ποιά θα είναι η αντίδραση των ευρωπαίων σε αυτή την προοπτική που σπέρνει την αβεβαιότητα στις αγορές, στην παγκόσμια οικονομία και στον πολιτικό κόσμο της γηραιάς ηπείρου. Η μπάλα στην κερκίδα Σε κάθε περίπτωση πάντως, όλα ξαφνικά βρίσκονται στον αέρα. Ο Πρωθυπουργός πέταξε «την μπάλα στην κερκίδα» και αυτοί που την έπιασαν, η ΝΔ, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΛΑΟΣ και ολόκληρος ο ελληνικός λαός δεν ξέρει τι να την κάνει. Δεν είναι τυχαίο οτι το ερώτημα που ετίθετο χθές μεταξύ σοβαρού και αστείου στα τηλέφωνα ήταν «εσύ τι θα ψηφίσεις;» Όλοι γέλαγαν με αυτό το ερώτημα, αλλά κανείς δεν ήταν σε θέση να απαντήσει. Θα περάσουν λοιπόν τώρα δυο μήνες ενημέρωσης, ζύμωσης, τσακωμών, μέχρις ότου ο καθένας που θα ψηφίσει να διαμορφώσει μια άποψη πάνω σε ένα ιδιαίτερα σοβαρό, περίπλοκο και κρίσιμο ζήτημα. Το πράγμα δεν είναι απλό και ο σχολιασμός αυτής της απόφασης είναι ιδιαιτέρως δύσκολος. Όχι μόνο για τους δημοσιογράφους, αλλά για οποιονδήποτε. Η πρώτη αντίδραση οτι «πρόκειται περί τρέλας», ακολουθείται απο μια άλλη που είναι οτι «ας πάρει ο καθένας θέση». Είτε είναι μια ιδιοφυής πολιτική κίνηση, είτε είναι μια κολοσσιαία ανοησία, είτε είναι μια προσπάθεια διαφυγής του Πρωθυπουργού απο το πρόβλημα, η ανακοίνωση του δημοψηφίσματος θα δώσει τελικά μια διέξοδο με έναν χρονικό ορίζοντα δυο μηνών να ξεμπερδεύουμε πλέον με αυτό το μαρτύριο. Το μαρτύριο μιας κυβέρνησης που δεν κάνει αυτά που θέλει, που δεν θέλει αυτά που κάνει και ενός πλήθους αντιπολιτευόμενων κομμάτων που ωθούν την χώρα στη διάλυση, που επίσης δεν ξέρουν ούτε τι θέλουν ούτε τι κάνουν, που είναι αδύνατον να συνεννοηθούν και να συμφωνήσουν ακόμη και στα ελάχιστα και βασικά για το μέλλον της χώρας. Η κίνηση αυτή του κ. Παπανδρέου είναι η κορυφαία – και ίσως η τελευταία – της καριέρας του. Είναι η κίνηση που θα προσδιορίσει το αποτύπωμα του ιδίου στο βιβλίο της ιστορίας αλλά και θα καθορίσει το μέλλον της χώρας για πολλές δεκαετίες.