Και τώρα τι κάνουμε;

Γρηγόρης Νικολόπουλος Προσπαθώντας να ξεφύγω απο την –ιδιαίτερα περίπλοκη και εν πολλοίς αδιάφορη για τον περισσότερο κόσμο – καθημερινότητα των κουρεμάτων, των PSI, του EFSF κλπ, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: Ότι και να γίνει με όλα αυτά, η ελληνική πραγματικότητα απο εδώ και πέρα θα είναι εντελώς διαφορετική απο όσα ξέραμε. Θα είναι μια πολύ φτωχότερη πραγματικότητα, πολύ πιο ανταγωνιστική και ενδεχομένως βίαιη. Αν μάλιστα καταλήξουμε και στη δραχμή, πράγμα που δεν αποκλείεται καθόλου, τότε η χώρα θα απομονωθεί απο την Ευρώπη και θα πρέπει να αντιμετωπίσει μόνη της – ή αναζητώντας συμμάχους στις ΗΠΑ και τη Ρωσία – όλες τις προκλήσεις, οικονομικές, κοινωνικές και εθνικές. Ας μείνουμε όμως στα οικονομικά. Απο εδώ και πέρα, λεφτά θα έχει μόνο όποιος καταφέρει να τα βγάζει απο το εξωτερικό. Δηλαδή απο εξαγωγές και απο τουρισμό. Λεφτά θα έχει και όποιος καταφέρνει να παράγει. Οτιδήποτε το οποίο να πουλιέται εδώ ή έξω. Τι παράγουν οι έλληνες; Σήμερα ελάχιστα πράγματα, αλλά παλιότερα παρήγαγαν μεταξύ άλλων ποιοτικά αγροτικά προιόντα. Και ενώ τα προιόντα μας ήταν ποιοτικά, δεν καταφέραμε ποτέ να τα προωθήσουμε στις ξένες αγορές με απαιτήσεις, δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε ελληνικό brand name , δεν πετύχαμε σπουδαία πράγματα στις ονομασίες προέλευσης και στα εθνικά προιόντα. Δεν είχαμε ποτέ συγκεκριμένο εθνικό σχέδιο στο οποίο να στρατευθούμε, μαζί με το κράτος για να πετύχουμε μια θέση στον παγκόσμιο ήλιο. Ευτυχώς είχαμε τον δικό μας ήλιο που μας σώζει επι αιώνες ώς χώρα και ώς άτομα. Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε τώρα; Καταρχήν, να αρχίσουμε πάλι να παράγουμε. Και ταυτόχρονα να αναζητήσουμε αγοραστές στο εξωτερικό. Για να τους βρούμε πρέπει να σπάσουμε διάφορα πανίσχυρα lobbies. Το ιταλικό και το ισπανικό πχ που ελέγχουν σχεδόν εξολοκλήρου την ευρωπαική αγορά προμηθεύοντας την με τεράστιες ποσότητες αγροτικών προιόντων. Για να το κάνουμε αυτό χρειάζεται να φτιάξουμε ελληνικό brand name, πράγμα πολύ δύσκολο. Δεν είναι τυχαίο οτι το περίφημο ιταλικό λάδι, είναι συνήθως ελληνικό λάδι που έχουν αγοράσει, επεξεργαστεί και προωθήσει οι Ιταλοί. Ξεκινώντας απο αυτό, ή ενδεχομένως απο άλλα πιο «εύκολα» προιόντα, πρέπει σταδιακά να χτίσουμε όλα όσα δεν χτίσαμε τις προηγούμενες δεκαετίες. Θεωρητικά, οι Έλληνες έχουν τεχνογνωσία στο διεθνές εμπόριο. Είναι λαός μεταναστών, είναι λαός ναυτικών και κατά συνέπεια εμπόρων. Θεωρητικά μπορούμε να τα καταφέρουμε, αν ξεχάσουμε όσα μάθαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να ξεχάσουμε είναι το σύνθημα της αριστεράς που το υιοθέτησε ο Ανδρέας Παπανδρέου «δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης». Θα γίνουμε αν θέλουμε να επιβιώσουμε. Ο τουρισμός με την ευρεία έννοια, ήταν είναι και θα είναι το μεγαλύτερο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα αυτής της χώρας. Πρέπει επίσης να ξεχάσουμε τα δανεικά- διότι κανείς δεν θα μας δανείζει – και τις επιδοτήσεις που τις εξαντλήσαμε και τις κατασπαταλήσαμε, όσες μπορέσαμε να πάρουμε. Συνεπώς ο μόνος τρόπος για να έχουμε λεφτά είναι να πουλάμε προιόντα και υπηρεσίες στους ξένους. Και αυτό μόνο μπορεί να μας κρατήσει ζωντανούς και να μας βγάλει απο αυτή τη μιζέρια. Όσο νωρίτερα σηκώσουμε τα μανίκια και δουλέψουμε σε αυτή την κατέυθυνση, τόσο καλύτερα για μας. Οι συζητήσεις, οι προβληματισμοί, το ανάθεμα, η ομφαλοσκόπηση, το κυνήγι μαγισών και ενόχων, δεν μπορούν να μας φέρουν ούτε ανάπτυξη, ούτε ευημερία.