Σε αναζήτηση της άλλης Ελλάδας

Νικηφόρος Μαλεβίτης Είναι φυσικό να απελπίζεται κανείς μέσα στον ορυμαγδό των αλλεπάλληλων διαδηλώσεων, κινητοποιήσεων, καταλήψεων και πάσης μορφής βίαιων εκβιασμών από τις συντεχνίες που εδώ και δεκαετίες ζουν, σαν τσιμπούρια, από το αίμα των υπολοίπων. Σε αυτόν τον ανυπόφορο θόρυβο της ανομίας, του χάους και της ανικανότητας του πολιτικού συστήματος, είναι αναμενόμενο να υπάρχουν φωνές που δεν ακούγονται. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κιόλας. Εκτός από την Ελλάδα του Θύμιου-«θα σου λιώσω το κεφάλι»-Λυμπερόπουλου, υπάρχει και η Ελλάδα των οδηγών ταξί, οι οποίοι καίγονται για να ανοίξει το επάγγελμα, ώστε να πάψει να τους λιώνει το κεφάλι κάθε μέρα ο Θύμιος και ο κάθε Θύμιος. Εκτός από τους «θέλω εγγυημένο κέρδος 23%»-φαρμακοποιούς, υπάρχουν και τα παιδιά που σπούδασαν με κόπο φαρμακευτική και θέλουν τώρα να ανοίξει ο χώρος, ώστε να δουλέψουν και εκείνα, έστω και με μικρότερο κέρδος (αλλά και μικρότερη επιβάρυνση για τα ασφαλιστικά ταμεία). Εκτός από τους μπαχαλάκηδες που καταστρέφουν καθημερινά δημόσια περιουσία με την απόλυτη πολιτική κάλυψη του ΣΥΡΙΖΑ, και τους ανεύθυνους πανεπιστημιακούς, υπάρχουν και οι μαθητές και φοιτητές που κινητοποιήθηκαν μέσω των social media για ανοικτά σχολεία και ανοικτές σχολές, πετυχαίνοντας μάλιστα και ανέλπιστες νίκες. Εκτός από τους πελάτες των κομμάτων που ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ, ή ΝΔ, μόνο και μόνο για να τους διορίσει στο δημόσιο, ή για να δώσει κάποια καλή μετάθεση στον γιόκα τους στον στρατό, υπάρχει και η Ελλάδα που κινητοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα, ψηφίζοντας τον Μπουτάρη και τον Καμίνη, όχι επειδή τους γνώριζε, ή περίμενε ρουσφέτια, ούτε επειδή ήταν σίγουρη ότι θα πετύχουν, αλλά επειδή ήθελε επιτέλους να αλλάξει κάτι στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας μας, μετά από δεκαετίες φαυλοκρατίας. Εκτός από τους διεφθαρμένους αέργους, τους συνδικαλιστές του κομματικού σωλήνα και τους παρατρεχάμενους των κομμάτων, υπάρχουν και εργαζόμενοι στο κράτος που σκίστηκαν για να περάσουν τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ, που ρισκάρουν τη ζωή τους κάθε μέρα, στο Τάγμα Εκκαθαρίσεως Ναρκοπεδίων Ξηράς, ή στις Πτέρυγες Μάχης, που σβήνουν φωτιές, που σώζουν ζωές, που προσπαθούν να καλύψουν το κενό των συναδέλφων τους οι οποίοι περνάνε το χρόνο τους ξύνοντας τα αχαμνά τους, ώστε να λειτουργεί έστω και στοιχειωδώς αυτή η χώρα. Εκτός από τους κατ’ επάγγελμα φοροφυγάδες, υπάρχουν και Έλληνες, οι οποίοι σηκώνουν το βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής, με τεράστιες θυσίες για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Εκτός από τους διανοούμενους που πουλάνε συνωμοσιολογίες και εύκολες λύσεις, υπάρχουν και οι άνθρωποι του πνεύματος που υπέγραψαν πριν από λίγους μήνες την επιστολή «Τολμήστε!». Εκτός από την αριστερά που συγχέει την πρόοδο με τον κρατισμό και την ασυδοσία, υπάρχει και η αριστερά αντιτάσσεται στην επιβάρυνση των επόμενων γενεών με ελλείμματα και χρέη δικά μας. Εκτός από τη δεξιά των σεξιστικών υπονοουμένων, υπάρχει και η δεξιά που δεν μετράει τον πατριωτισμό με την φαντασιακή τεστοστερόνη, αλλά με τη φαιά ουσία και με την κοινωνική προσφορά. Εκτός από τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες που έχουν ως μοναδική καταχώρηση στο πελατολόγειό τους το δημόσιο, υπάρχουν και επιχειρηματίες, οι οποίοι παράγουν καινοτόμα προϊόντα και υπηρεσίες ανταγωνιστικές και κρατιούνται στην επιφάνεια, όχι χάρη στο κράτος, αλλά παρά τις προσπάθειες του κράτους. Αυτή η Ελλάδα, εδώ και καιρό αναζητάει φωνή. Δεν είναι ένα ενιαίο σύνολο και όσοι την απαρτίζουν διαφωνούν σε πάρα πολλά πράγματά μεταξύ τους. Αλλά έχουν συναίσθηση ότι πρέπει, έστω και την ενδεκάτη ώρα, να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να ανακαταλάβουν την πατρίδα τους από τους βολεμένους και τις συντεχνίες. Αλλιώς, η καταστροφή θα είναι μη αναστρέψιμη. Για να ενωθεί όμως αυτή η Ελλάδα, χρειάζεται ένα «κάλεσμα στα όπλα», μία πολιτική διακήρυξη που να την επιστρατεύσει. Χρειάζονται επίσης άνθρωποι να βγουν μπροστά, να εκτεθούν και να εκθέσουν τις απόψεις τους. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν οι τρεις υπουργοί που πρωταγωνίστησαν στην ειδησεογραφία του Σαββατοκύριακου μπορούν να παίξουν αυτόν τον ρόλο. Παρότι πιστώνονται με μία σημαντική μεταρρύθμιση ο καθένας (Καλλικράτης, Ασφαλιστικό, Νόμος Πλαίσιο για τα ΑΕΙ), φέρουν τις αμαρτίες ενός κόμματος που μας έχει κουράσει και ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη σημερινή μας κατάντια. Δεν είναι επίσης καθόλου βέβαιο ότι έχουν «λευκό πολιτικό μητρώο», στις παθογένειες που περιέγραψα πριν. Σε κάθε περίπτωση όμως, το εξαιρετικό κείμενο που συνυπέγραψαν είναι ένα βήμα προς την κατεύθυνση της ανασύνταξης των υγιών δυνάμεων αυτού του τόπου, για πρώτη φορά, σε ένα ενιαίο μέτωπο. Αυτό που αναζητείται τώρα, για να βγει στο φως η «άλλη Ελλάδα», είναι ένας Ελευθέριος Βενιζέλος. Και αν δεν μπορεί να βρεθεί, που είναι και το πιθανότερο, τουλάχιστον είναι απαραίτητο να γράψει κάποιος το μανιφέστο της. Και στη συνέχεια να μαζέψουμε υπογραφές και να μετρηθούμε επιτέλους.