Oι «κρυμμένες» αναπτυξιακές δυνατότητες της Ελλάδας.

Oι «κρυμμένες» αναπτυξιακές δυνατότητες που δεν έχουν αξιοποιηθεί
Πηγή: Express.gr 19/06/10-08:00
Επιπλέον προσθήκες : Panormitis

ΠΩΣ μπορούμε να βρούμε ξανά τη θέση μας στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας;
Πώς μπορούμε να παράξουμε νέο πλούτο και να αυξήσουμε την πίτα για να δικαιούμαστε όλοι ένα μεγαλύτερο κομμάτι της; Θα μας πάρει το ποτάμι της απελπισίας και της αυτολύπησης που ζούμε σε εθνικό επίπεδο τους τςλευταίους μήνες ή θα βρούμε ένα niche market (ή περισσότερα niches) στο οποίο θα βασίσουμε την ανάπτυξή μας;
Φτάνει ο τουρισμός, ο ήλιος και ο αέρας να μας σπρώξουν προς τα επάνω;

Από τις αναφορές στο προηγούμενο άρθρο προκύπτει σαφώς το τι ΔΕΝ πρέπει να κάνουμε ως αναπτυξιακή πολιτική. Oπως να στηριζόμαστε στις τράπεζες και στα επενδυτικά προϊόντα που είναι πλέον αέρας κοπανιστός. Επίσης ΔΕΝ μπορούμε να βασιζόμαστε σε κατασκευαστικά έργα βιτρίνας που δεν αυξάνουν το πνευματικό ή το υλικό κεφάλαιο της χώρας και την ανταγωνιστικότητα των περιοχών στις οποίες έγιναν. Τέλος δεν μπορούμε πλέον να περιμένουμε πολλά από το Δημόσιο ως παραγωγό νέας αξίας και νέου πλούτου ή ακόμη ως υποστηρικτή της κατανάλωσης.

Πού μπορούμε όμως να ελπίζουμε; Υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις περιοχές που «μας ανήκουν», στις οποίες μπορούμε να παίξουμε παγκόσμιο ρόλο.
(α) H ενέργεια με τη μορφή αιολικής ή ηλιακής παραγωγής, η λεγόμενη άλλως «πράσινη ενέργεια»,
(β) οι υποδομές (δρόμοι, λιμάνια, μαρίνες, κ.λπ.),
(γ) ο τουρισμός και ο πολιτισμός δεμένα μαζί,
(δ) η ναυτιλία
(ε) η πληροφορική και
στ) η σύχρονη γεωργία συνδεδεμένη με ελαφρά βιομηχανία τυποποίησης των παραγώμενων προιόντων της.
Πράσινη ενέργεια. Καμιά χώρα της Ευρώπης δεν έχει ταυτόχρονα τόσο ήλιο, τόσο άνεμο και τόσα γεωθερμικά πεδία ταυτόχρονα. Καμία απολύτως. Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας που εμπεριέχουν τεράστιο πλούτο και που πρέπει να αναπτυχθούν τάχυστα. Σκοτώστε την γραφειοκρατία που τις καθηλώνει και ενισχύστε τα δίκτυα μεταφοράς ενέργειας που υπάρχουν. Το ρεύμα θα αρχίσει να ρέει άθφονο και να εισφέρει στην παραγωγή εθνικού πλούτου. Από την ερχόμενη δεκαετία προστίθεται στα παραπάνω και η παραγωγή Υδρογόνου από το νερό των Ελληνικών θαλασσών και την ηλιακή ενέργεια .Η Σαουδική Αραβία των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας είναι η Ελλάδα.
Οι υποδομές.
Επρεπε να "οραματιστούν " οι Κινέζοι τον ρόλο που μπορεί να πέξει το λιμάνι του Πειραιά ,να επενδύσουν σ αυτό για να ξυπνήσουμε και εμείς.
Το Ρότερνταμ της Μεσογείου ξεκίνησε να σχηματίζεται.
Αλλά ας σκεφτούμε τι ρόλο θα μπορούσαν να παίξουν ακόμα το λιμάνι της Θεσσαλονίκης συνδεδεμένο σιδηροδρομικά με τον κύριο πλωτό δρόμο της Κεντρικής ευρώπης που είναι ο Δούναβης , το λιμάνι του Βόλου συνδεδεμένο καθημερινά με τα απέναντι Μικρασιατικά παράλια (Σμύρνη) όπυ καταλήγει τεράστιο μέρος από τα Τούρκικα, Ιρανικά, Ιρακινά κλπ φορτηγά που σήμερα αναγκάζονται να ανεβαίνουν Θράκη να"πιάνουν" Μακεδονία για να προωθηθούν σε Ευρώπη είτε μέσω Ηγουμενίτσας ,είτε μέσω Βουλγαρίας.
Φανταστείται ακόμα ένα λιμάνι στην νότια Κρήτη που θα μας συνδέει με Βόρεια Αφρική , Μέση Ανατολή αλλά και όπου θα μεταφορτώνεται μέρος από τα χιλιάδες conteiner των ασιατικών χωρών που περνάνε το Σουέζ για Ευρώπη.
Φανταστείτε ακόμα την χώρα να διασχίζεται από άκρη σε άκρη οριζοντίς και καθέτως με σιδηροδρομικές γραμμές υψηλής ταχύτητας που θα ενώνουν λιμάνια και περιοχές παραγωγής με τα σιδηροδρομικά δίκτυα της κεντρικής Ευρώπης.
Φανταστείτε την Ρόδο, το Ρέθυμνο , την Κεφαλονιά ,το Λαύριο ,την Κέρκυρα ,τη Σκιάθο κλπ κλπ με μαρίνες σύγχρονων προδιαγραφών και χιλιάδες ιδιοκτήτες σκαφών να έχουν κάνει αυτές τις πόλεις "δεύτερο σπίτι τους".
Να μιλήσουμε τώρα για τη ναυτιλία και την πληροφορική που θεωρώ ότι εμπεριέχουν πολλές αναπτυξιακές ελπίδες αν τύχουν σωστής στρατηγικής διοίκησης και διαχείρισης.

Η ελπίδα για τη χώρα μας από τη ναυτιλία είναι ανυπολόγιστη και βεβαιωμένη. Η ελληνική εμπορική ναυτιλία έσωσε τον ελληνισμό δεκάδες φορές στο ιστορικό παρελθόν μας. Hλθε και πάλι η ώρα του. Ναι, είναι βέβαιο ότι ο κλάδος αυτός λειτουργεί με διεθνή κριτήρια. Λένε πολλοί ότι οι εφοπλιστές δεν έχουν πατρίδα. Βλέπουν τον κόσμο από ψηλά και με δική τους οπτική γωνία πάνω από κράτη και κυβερνήσεις. Αυτό είναι εν πολλοίς μία αντικειμενική πραγματικότητα, αφού το επάγγελμα αυτό δεν είναι εύκολο να περιχαρακωθεί σε εθνικά σύνορα. Εδώ οι Τούρκοι επί 400 χρόνια σκλαβιάς δεν κατάφεραν να υποτάξουν το εμπορικό ναυτικό των υπόδουλων Ελλήνων, το οποίο ήταν πρακτικά ελεύθερο –και αφορολόγητο– να εμπορεύεται ανά τον κόσμο. Σήμερα ένα πολύ μεγάλο μέρος των κινεζικών εξαγωγών διεξάγεται μέσω ελληνικής πλοιοκτησίας φορτηγών από κινεζικά λιμάνια προς όλο τον κόσμο. Η συμμετοχή των Eλλήνων πλοιοκτητών στη διακίνηση καυσίμων είναι ιστορικά εντυπωσιακή και αναμφισβήτητη. Αυτό που «χάλασε» και πρέπει να διορθωθεί είναι η αποελληνοποίηση του παραγόμενου πλούτου, είτε με την είσοδο ξένων πληρωμάτων πάνω σε ελληνικά πλοία είτε με την αποχώρηση των διοικητικών κέντρων των ναυτιλιακών εταιριών από τις ελληνικές πόλεις και ιδιαίτερα από τον Πειραιά. Δεν είναι καθόλου τυχαία η εμμονή των Κινέζων να επενδύσουν στον Πειραιά. Αντίθετα είναι άκρως οραματιστική. Eτσι λοιπόν αναμένεται ότι η ελληνική κυβέρνηση θα χαράξει –μεταξύ άλλων αναπτυξιακών πολιτικών– και εκείνη για την επανένταξη της Ναυτιλίας στον κορμό των «βιομηχανιών» της χώρας που θα αποτελέσουν τη νέα βάση παραγωγής νέου πλούτου για τη χώρα, πλούτου θέσεων εργασίας, επενδύσεων και γενικά δημιουργίας περίοπτης θέσης με το πρίσμα της «world class» δραστηριότητας. Δεν μπορεί τα ελληνικής πλοιοκτησίας πλοία –ποστάλια και φορτηγά– να έχουν ως πλήρωμα Φιλιππινέζους, όσο και αν η εθνικότητα αυτή μας είναι συμπαθέστατη, με μόνο τον καπετάνιο Eλληνα πάνω στο βαπόρι!

Η πληροφορική είναι πολύ σπουδαίος κλάδος της οικονομίας. Χάσαμε την δεκαετία του 'Α80 και του 'Α90, για λόγους εθνικής βλακείας, να την εντάξουμε στην καρδιά των «βιομηχανιών» παγκόσμιας κλάσης. Hταν η εποχή που η Ιρλανδία, η Ινδία και άλλες χώρες έγιναν παγκόσμιες δυνάμεις παραγωγής πνευματικού κεφαλαίου μέσω του software και των νεωτερισμών που αυτό συνεπάγεται. Τρεις είναι οι λόγοι που η πληροφορική, και δη η παραγωγή λογισμικού, πρέπει να είναι στις προτεραιότητές μας, ως δημιουργός νέου πλούτου:

(1) Eίναι παγκόσμια ανάγκη, «the next big thing», μαζί με τη βιοτεχνολογία. Επειδή βιοτεχνολογία είναι δύσκολο να αναπτύξουμε στην Ελλάδα, τουλάχιστον να είμαστε «μέσα» στην πληροφορική.

(2) Oι επενδύσεις στην πληροφορική είναι κυρίως εντάσεως «μυαλού» και όχι υλικού κεφαλαίου. Οι παραγόμενες αξίες είναι πολλαπλάσια αποδοτικές και ταχύτερες. Βλέπε Microsoft που έγινε η πιο «ακριβή» εταιρία του κόσμου σε λιγότερο από μία δεκαετία, εμπορευόμενη κυρίως πνευματική απόδοση. Βλέπε επίσης Google, που απασχολεί σε μία δεκαετία δεκάδες χιλιάδες εργαζομένους χωρίς να έχει στην παραγωγή της ούτε ένα υλικό αγαθό.

(3) Η επιτυχία του σταθεροποιητικού προγράμματος της χώρας δεν θα υπάρξει αν δεν εγκατασταθούν νέα συστήματα οργάνωσης και πληροφορικής στα νοσοκομεία, τις δημόσιες προμήθειες, τον έλεγχο των τραπεζών, την ενίσχυση των συστημάτων είσπραξης φόρων κ.ά. Η πίεση που θα ασκηθεί από την τρόικα και τους ελεγκτές της θα είναι αφόρητη –και καλά θα κάνει– προς την κατεύθυνση αυτή.

Διάβασα με υπομονή το μνημόνιο της ελληνικής κυβέρνησης με την τρόικα, 80 σελίδες, μία - μία. Πάμπολλες είναι οι αναφορές στα απαιτούμενα συστήματα που πρέπει να φτιαχτούν από την αρχή. Κοντά στα δεκατέσσερα δισ. (13,7 δισ. ευρώ) προβλέπεται να διατεθούν μέχρι το 2013 από επιδοτήσεις στον τομέα αυτόν. Είναι τεράστιο ποσό – μοχλός ανάπτυξης. Κανένα ευρώ δεν θα πρέπει να χαθεί και να μην απορροφηθεί. Η τρόικα θα βάλει ειδικούς μηχανισμούς ταχείας εκτέλεσης των έργων αυτών. Τα παλιά καμώματα που ένα έργο μερικών χιλιάδων ευρώ έκανε δύο χρόνια να συμβασιοποιηθεί και τρία να εκτελεστεί πάνε πλέον περίπατο. Ταυτόχρονα, η αναδιοργάνωση και ο εκσυγχρονισμός των δημόσιων συστημάτων θα τραβήξουν προς τα επάνω και τις ιδιωτικές επενδύσεις προς την ίδια κατεύθυνση. Εκτιμάται ότι μία τέτοια κίνηση μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία πάνω από 100 χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας. Και ας μη ξεχνάμε ότι ο κλάδος της πληροφορικής είναι ίσως ο πλέον πρόσφορος για την απορρόφηση των χιλιάδων νέων πτυχιούχων κάτω των τριάντα ετών, ιδίως εκείνων που σπουδάζουν σήμερα στο εξωτερικό. Αν δεν τους δώσουμε τέτοιες ευκαιρίες, θα τους χάσουμε για πάντα από τον τόπο αυτό, μία αιμορραγία που δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί από τον εθνικό κορμό.