Η κυβέρνηση χρειάζεται διαπραγματευτές και μάνατζερ

23 |6 |2010 18:57
Η κυβέρνηση χρειάζεται διαπραγματευτές και μάνατζερ

Τα πρώτα σημάδια της δημιουργικής λογιστικής κάνουν την επανεμφάνισή τους, τουλάχιστον επικοινωνιακά , στο ελληνικό προσκήνιο. Κάποιοι σχετιζόμενοι με τον πολιτικό, τραπεζικό και επιχειρηματικό κύκλο σχεδόν παράλληλα με την ψήφιση του νομοσχεδίου για το Ασφαλιστικό και το Εργασιακό θα προσπαθήσουν να δείξουν ότι η χώρα μας βρίσκεται σε τροχιά διεξόδου από το βάθος της ύφεσης. Δεν θα είναι τίποτα παραπάνω από μια ακόμη " ευρωπαϊκή μπλόφα", παραδοσιακού τύπου. Με την μάζα των πολιτών να έχουν χάσει τα κοινωνικά και εργασιακά τους δικαιώματα και να έχουν επιφορτισθεί όλο το κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής το καρτέλ των κρατικοδίαιτων κεφαλαιούχων, τοκογλύφων και διαχειριστών εκτιμά ότι με φθηνά κόλπα όπως υπήρξε τα προηγούμενα χρόνια ήταν το "σκληρό ευρώ", θα επιβιώσουν.

Κάνουν λάθος. Ίσως για πρώτη φορά τα τελευταία 20 χρόνια τα γεγονότα δεν θα εξελιχθούν όπως θέλουν. Πρώτον γιατί οι ίδιοι όπως και οι όμιλοι που διευθύνουν είναι ξεπερασμένοι. Στη νοοτροπία, την στρατηγική και τα τεχνάσματα. Δεύτερον γιατί όσο και αν , ακόμη και σήμερα αμφισβητείται, η τραπεζικοκεντρική Ευρώπη είναι ένα απολύτως αποτυχημένο πείραμα. Τρίτον γιατί τα κριτήρια του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας δεν λειτουργούν υπέρ της ευημερίας και της αναδιανομής του πλούτου και σε συνθήκες εμπεδωμένης δημοκρατίας είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψουν οι λαοί στις "φεουδαρχικές ενότητες". Τέταρτον γιατί παρά τα τεράστια κονδύλια και την ισοπεδωτική κουλτούρα της κατανάλωσης που κυριάρχησε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι "λέσχες των νεόπλουτων" δεν κατόρθωσαν να καταργήσουν τα έθνη- κράτη, δημιουργώντας οικονομικές ενότητες.

Στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον. Όχι μόνον ως προς το κατά πόσον θα υπάρξει μια πρώτη εξέγερση που θα ακυρώσει τις μεθοδεύσεις του "Μνημονίου" της υπερκρατικής δυναστείας της ΕΚΤ, άρα και της ατυχήσασας Ευρώπης του μη ρεαλιστικού νομίσματος. Αλλά και εξαιτίας του γεγονότος ότι θα δοκιμασθεί το κατά πόσον με επικέντρωση διεθνών επενδύσεων στο εσωτερικό της, μέσα από την διεθνοποίηση της δηλαδή και ενδεχομένως την εξοδό της από την ενωσιακή κυριαρχία, τον ιδιότυπο δηλαδή προστατευτισμό των τραπεζιτών και των δημοσιονομιστών τύπου Γερμανίας, θα κατορθώσει να αναστρέψει την χρεοκοπία της και να δημιουργήσει συνθήκες κοινωνικής αλλά και χρηματοοικονομικής ανάταξης διαρκείας και όχι ανάκαμψης συγκεκριμένου βεληνεκούς, για λογαριασμό του καρτέλ.

Σε μια περίπτωση που η Ελλάδα βρεθεί σε μια διαφορετική από τις συνηθισμένες διαδρομές προς την εξαθλίωση και την χρεοκοπία που επιβάλουν πρόσκαιρες "τρόικες" αποτυχημένων συνταγών, όπως αυτές που εφαρμόζονται και στη χώρα μας ΄, όπως και σε ολόκληρη την Ευρώπη, θα χρειασθεί ένα νέο κράτος. Πιο στρατηγικό, πιο καπιταλιστικό, πιο στρατηγικό. Ένα κράτος -fund. Αυτό που δεν μπόρεσε να σκεφθεί η Σχολή του Σικάγου, η οποία έγραψε οικονομική και πολιτική θεωρία, πολύ απλοική , θέλοντας να εξυπηρετήσει απλά τα συμφέροντα της βαριάς βιομηχανίας και το καρτέλ της αυτοκινητοβιομηχανίας που την χρηματοδοτούσε.

Το κράτος- fund μπορεί να χρησιμοποιήσει την λογική των αγορών και των εταιριών, όχι για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των μετόχων του ή τα υπάρχοντα καρτέλ του κεφαλαίου, αλλά το δημόσιο συμφέρον και τις κοινωνικές προσδοκίες των πολιτών , που αποτελούν το Έθνος-κράτος, η διοίκηση του οποίου είναι ευθύνη του. Εκεί λοιπόν που έχουμε υπερκρατικά και διεθνή fund και επενδυτικές τράπεζες θα μπορούσαμε να είχαμε, σε μια εξελιγμένη μορφή της καπιταλιστικής αλλά και της ευρωπαικής ανθρωποκεντρικής λειτουργίας και κρατικά funds. Τα asset τους θα ήταν η συλλογή των φόρων , η ακίνητη περιουσία του δημοσίου, η κινητή , οι πρώτες ύλες οι στρατηγικές συμμετοχές σε επιχειρηματικούς ομίλους και μεγάλες επενδύσεις ιδιωτικού κεφαλαίου. Χωρίς το κράτος να εθνικοποιεί επιχειρήσεις και να προσπαθεί να κάνει μάνατζμεντ με πρώην βουλευτές ή κακέκτυπα γιάπις υπουργούς, θα μπορούσε να έχει στρατηγικές μειοψηφίες , ως βασικός μέτοχος. Στην περίπτωση αυτή η πολιτική δεν θα χρειαζόταν κόμματα μαζικά όπως τα σημερινά, βουλευτές -κουκιά και πολίτες-αρνιά. Ο κυβερνητισμός θα ασκείτο στη βάση του δημοσίου συμφέροντος όχι στη βάση της αναδιανομής του εισοδήματος αλλά στη βάση της διόγκωσης του εθνικού εισοδήματος. Άρα οι κυβερνήσεις δεν θα ήταν ούτε ξενόδουλες, ούτε διαχειριστικές όπως οι σημερινές . Αλλά θα αποτελούνταν από διαχειριστές και μάνατζερς, ανάλογους με αυτούς που επιζητούν οι πολυεθνικές εταιρείες και τα διεθνή funds. Ικανούς, μετρήσιμους και φυσικά καλοπληρωμένους όπως και τα επιτελεία τους , που θα αποτελούσαν την κεντρική δημόσια διοίκηση της χώρας. Αντί κάποιοι να αρχίζουν πάλι το φαιδρό πάρτι της δημιουργικής λογιστικής και του "φωτός στην άκρη του τούνελ", ας κάνουμε μια δημιουργική επανάσταση, ως ευφυείς Έλληνες. Ας εκφράσουμε έναν νέο πιο ώριμο κρατισμό, εμπεδώνοντας τον οικονομικό κοινωνισμό της δημοκρατικής νομιμοποίησης του συστήματος .

Οργανώστε μια πραγματικά νέα κυβέρνηση (και διακυβέρνηση) κ. Παπανδρέου, πέρα από τον πολύ στενό , σχεδόν κομμουνιστικό ορίζοντα της κ. Μέρκελ και του (γερμανόφωνου) καρτέλ στην Ελλάδα.

Μ. ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ