νέα «ανθρωπογεωγραφία»

Το μεγαλύτερο τμήμα του μεταπολιτευτικού πολιτικού μας συστήματος έχει χρεοκοπήσει ταυτόχρονα με το ελληνικό κράτος. Η διαπλοκή-διαφθορά και το μαύρο πολιτικό χρήμα έχουν διαβρώσει τα πάντα. Η κάθαρση, πρέπει να έχει δύο σταθερές. Πρώτα-πρώτα να μην υπάρξει καμιά συγκάλυψη πολιτικών -και κυρίως όσων στελεχών είναι ακόμη ενεργά- και φυσικά, να μη μετατραπεί σε «ανθρωποφαγία»...

Είναι καιρός το πολιτικό μας σύστημα να σταματήσει να λειτουργεί ως «συντεχνία» με κύριο στόχο του την αυτοπροστασία των μελών του. Γι' αυτό μέχρι τώρα το μεγαλύτερο «δώρο» των πολιτικών προς τους συναδέλφους τους είναι αυτό της «παραγραφής». Έτσι αρκετοί υπουργού -κατά καιρούς- αντί για «υπηρέτες» των πολιτών «γίνονται» (με όχημα τη διαφθορά-διαπλοκή) «υπηρέτες» αλλότριων συμφερόντων...

Γίνονται, δηλαδή επίορκοι και «προδότες» της λαϊκής ψήφου και της εμπιστοσύνης των πολιτών. Κι όταν κάποιοι απ' αυτούς πιαστούν «με τη γίδα στην πλάτη» αντιδρούν χωρίς ίχνος συγγνώμης και φυσικά, χωρίς τη λέξη «μετανιώνω» στα χείλη τους -κάτι που και για τους ίδιους θα είχε αξία «λυτρωτική»-αλλά αντιθέτως με κυνισμό, προκλητικότητα, θράσος προσπαθούν να βαφτίσουν το «κρέας... ψάρι»!

Αφού, λοιπόν, οι υπουργοί που βάζουν το «δάχτυλο στο μέλι» αντιδρούν με τον παραπάνω τρόπο, όταν «πιαστούν στη φάκα», γιατί οι πρώην πρωθυπουργοί αρνούνται τη «λύτρωση» που προσφέρει η συγγνώμη και η ταπείνωση»; Γιατί αρκούνται στην οργή, τη θλίψη και δεν κάνουν το λυτρωτικό βήμα της «αυτοκριτικής» για κάποιες άστοχες επιλογές τους; Με τη στάση τους αυτή οι πρώην πρωθυπουργοί απαξιώνουν το όποιο έργο τους. Σε ότι αφορά τον κ. Κώστα Σημίτη (που απ' ότι φαίνεται δεν μπόρεσε να «ξεριζώσει» τη διαφθορά-διαπλοκή από τους στενούς του συνεργάτες) η στάση του αυτή βλάπτει την υστεροφημία του. Κι αυτό προκαλεί απορία και απογοήτευση μιας και ουδείς -ως τώρα- έχει αμφισβητήσει την προσωπική του εντιμότητα.

Η κοινή γνώμη, όμως, έχει την εύλογη απαίτηση να τιμωρηθούν όσοι πολιτικοί «πλούτισαν εις βάρος του λαού». Έτσι, όσο το πολιτικό μας προσωπικό λειτουργεί ως «σκληρή συντεχνία» τότε το πολιτικό μας σύστημα κινείται σε επικίνδυνες ατραπούς και διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις γενικευμένης αποσταθεροποίησης.

Και σαν να μην είναι αρκετά τα παραπάνω η διαχειριστική και μεταρρυθμιστική ανεπάρκεια της κυβέρνησης προκαλεί στους πολίτες μεγάλη ανησυχία λόγω των δεσμεύσεων που έχει η χώρα έναντι της «τρόικας» των δανειστών. Έτσι, πληθαίνουν οι φωνές όσων πιστεύουν ότι υπάρχει μεγάλος κίνδυνος το φθινόπωρο η χώρα να βρεθεί σε «απόλυτο αδιέξοδο» με θεαματική αύξηση της ανεργίας, λόγω της κατάρρευσης μικρών, μεσαίων αλλά και μεγάλων επιχειρήσεων.

Κι όλα τα παραπάνω ως αποτελέσματα της απουσίας πειστικού «οράματος» με άξονα την υγιή ανάπτυξη.

Στη συνείδηση των περισσότερων πολιτών τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Ν.Δ. είναι κόμματα απαξιωμένα. Οι πολίτες αδυνατούν να πιστέψουν ότι τα κόμματα αυτά που σ' όλη τη μεταπολίτευση έχουν λειτουργήσει με άξονες: το πολιτικό κόστος, το μαύρο πολιτικό χρήμα, το ρουσφέτι, τη μετριοκρατία, τη διαπλοκή-διαφθορά, τη συνενοχή με το μεγαλύτερο τμήμα των μέσων ενημέρωσης, την ανοχή στην ανομία, τον κομματισμό και την αναξιοκρατία στο δημόσιο βίο, ένα λάθος μοντέλο ανάπτυξης κ.α. είναι σήμερα σε θέση να παράξουν κάτι «νέο» και αξιόλογο.

Στη φύση αλλά και στη ζωή όλα τα «κενά» καλύπτονται. Το ερώτημα είναι τι θα γεννηθεί μέσα από την κατάρρευση των θεσμών των ηθικών αξιών, των οικονομικών δεδομένων αλλά και του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.

Ως επίλογο του σημερινού μας σημειώματος αξίζει να χρησιμοποιήσουμε κάποιες φράσεις από τη συνέντευξη του καθηγητή νομικής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και διευθυντή του τμήματος Διεθνών Σχέσεων του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών του Birkbeck κ. Κώστα Δουζίνα. Λέει, λοιπόν, στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» στις 30/5/2010 ο κ. Κ. Δουζίνας: «... Σήμερα οι ομάδες που έχουν βγει έξω από το κοινωνικό και πολιτικό παιχνίδι και δεν τους αντιπροσωπεύει κανείς, θα μπορούσαν να κάνουν κάτι ανάλογο, να εκφράσουν το «καθολικό» αυτής της κοινωνίας. Με αυτή την έννοια ο Δεκέμβρης 2008 είναι το πιο πολιτικό γεγονός στην ευρωπαϊκή ιστορία εδώ και 30 χρόνια. [...] Το μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι δεν χαράσσονται κόκκινες γραμμές. Οι μίνιμουμ κοινωνικές υποχρεώσεις, οι οποίες προκύπτουν από το κοινωνικό συμβόλαιο της μεταπολίτευσης, καταργούνται και ο κοινωνικός δεσμός εξασθενεί. [...] Οι κυβερνώντες στην Ελλάδα ερχόντουσαν πάντοτε να κυβερνήσουν στο όνομα της ηθικής επανίδρυσης του κράτους. Πάντοτε όμως διαφθείρονταν. Υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα στον πολιτικό λόγο, στην πολιτική πράξη και την ηθική».

Καλό είναι λοιπόν, να σταθούμε στην «ουσία» των πραγμάτων. Ιδιαίτερα σήμερα που μεγάλα τμήματα του πληθυσμού βγαίνουν από το «κάδρο» της προστασίας του κράτους πρόνοιας και δικαίου και ωθούνται σε ένα κοινωνικό περιθώριο...

Γι' αυτή τη νέα «ανθρωπογεωγραφία» στην εποχή της πολύπλευρης κρίσης ο προβληματισμός, οι ιδέες και το «όραμα» της πολιτικής μας ελίτ κινούνται στη σφαίρα της απόλυτης ανυπαρξίας. Έτσι, οι «βολεμένοι» του χθες γίνονται οι αποκλεισμένοι του σήμερα. Και τότε -όπως επισημαίνει ο κ. Κ. Δουζίνας: «πέρα από πρόβλημα της πολιτικής, γίνεται και πρόβλημα του πως ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται τη ζωή του. Λέμε ότι πρέπει να αλλάξουμε συνήθειες, να πληρώνουμε φόρους, να λειτουργούμε ηθικά δηλαδή, αλλά το παράδειγμα που έχουμε από τους πολιτικούς είναι αντίθετο... Υπάρχει περίπτωση να διαρραγεί η σχέση με τον κοινωνικό δεσμό. Και τότε εκδηλώνονται μορφές βίας απρόβλεπτης και άγριας».

Λοιπόν, κύριοι της πολιτικής μας ελίτ, τότε τι γίνεται; Είμαστε βέβαιοι ότι δεν σας απασχολούν τα παραπάνω «υποθετικά» ερωτήματα. Για άλλη μια φορά βρίσκεστε «πίσω» από την κοινωνική πραγματικότητα. Στο δικό σας... «μικρόκοσμο». Δυστυχώς!