Περί φοροδιαφυγής.

Ας δούμε λιγάκι το concept «φόρος» σε μια δημοκρατία. Σε γενικές γραμμές, υπάρχουν δυο ειδών φόροι: οι έμμεσοι και οι άμεσοι. Οι έμμεσοι, που είναι ο ΦΠΑ και τον οποίον πληρώνουμε όλοι ανεξαρτήτως εισοδήματος και οι άμεσοι, οι οποίοι πληρώνονται κλιμακωτά αναλόγως του εισοδήματος.

Σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία η οποία λειτουργεί με τον τρόπο που την οραματίστηκαν ο Μοντεσκιέ, ο Λοκ και ‘γω δεν ξέρω πόσοι άλλοι μεγάλοι πατέρες του Διαφωτισμού υπάρχει διάκριση των εξουσιών, κάθε μια από αυτές λειτουργεί μέσω στο πλαίσιο που ορίζουν οι νόμοι και το Σύνταγμα, και γενικώς συνάπτεται με το λαό ένα είδος κοινωνικού συμβολαίου, για το οποίο έχουν θεσπισθεί ασφαλιστικές δικλείδες ώστε να τηρείται από όλες τις πλευρές και να εξασφαλίζεται η χρηστή διοίκηση.


Μέσα στα πλαίσια αυτού του είδους δημοκρατίας, και αναλόγως του προς τα πού κλείνει, δηλαδή προς το φιλελεύθερο ή προς το εξισωτικό της όριο, οι φόροι λειτουργούν και για την αναδιανομή εισοδήματος, μέσω κυρίως κοινωνικών μεταβιβάσεων, που είναι οι δρόμοι, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι συντάξεις, τα επιδόματα ανεργίας κλπ.

Δηλαδή ένα μέρος της φορολογία των πολιτών επιστρέφει προς αυτούς για να καλύψει τις προαναφερθείσες κοινωνικές ανάγκες. Το ποσοστό που γυρίζει πίσω καθώς και η κατανομή των φορολογικών βαρών καθορίζει και τον τύπο της δημοκρατίας. Σχηματικά, στις άκρως φιλελεύθερες, η φορολογία είναι χαμηλή και οι επιστροφές λίγες, ενώ στις λαϊκές δημοκρατίες ή στις σοσιαλδημοκρατίες, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Δηλαδή, υπάρχει μεγάλη κλιμάκωση της φορολογίας, με τα ανώτερα εισοδηματκά στρώματα να επιβαρύνονται περισσότερο, ενώ παράλληλα υπάρχουν και αντίστοιχα μεγάλες κοινωνικές μεταβιβάσεις.

Για να πεισθούν δε οι πολίτες να πληρώνουν φόρους, που δεν είναι και ό,τι το καλύτερο γιατί στην πραγματικότητα τούς αφαιρείται εισόδημα, θα πρέπει το περίφημο κοινωνικό συμβόλαιο με τα χαρακτηριστικά που περιέγραψα μόλις πριν λίγο, να τηρείται από όλους τους συμβαλλόμενους και μάλιστα κατά γράμμα.



Άμα γυρίσουμε πίσω στην ιστορία, θα παρατηρήσουμε ότι οι περισσότερες εξεγέρσειςάδικο φορολογικό σύστημα, είτε με υπερβολικές αυξήσεις φόρων. Για παράδειγμα όλες σχεδόν οι εξεγέρσεις κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας είχαν σαν βάση τους τούς φόρους. συνδέονται είτε με ένα

Για να έρθουμε στα καθ’ ημάς, και ειδικά στην τελευταία περίοδο, δύσκολα θα αναγνωρίζαμε την ύπαρξη ενός τέτοιου κοινωνικού συμβολαίου, παρ’ όλες τις πλειοψηφίες που έπαιρναν στις κατά καιρούς εκλογικές αναμετρήσεις οι κυβερνήσεις. Είναι γνωστό ότι το πολιτικό σύστημα τις τελευταίες δεκαετίες, ούτε κατ’ ελάχιστον είναι νομιμοποιημένο στη συνείδηση του κόσμου για τους γνωστούς λόγους. Μια τέτοια απονομιμοποίηση όμως αίρει ταυτόχρονα και τους λόγους οι οποίοι κάνουν το κοινωνικό σώμα να πειθαρχεί αυτοβούλως στους νόμους και το Σύνταγμα.

Σε τέτοιες περιπτώσεις η ανυπακοή μπορεί να πάρει είτε τη μορφή ανοιχτής εξέγερσης, όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, είτε να συγκρατηθεί και να εξομαλυνθεί. Ο τρόπος που επιλέχτηκε από τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις ήταν ο δεύτερος, με το να καταστήσουν δηλαδή, και έχοντας απόλυτη γνώση των πράξεών τους, μερίδες της κοινωνίας συνενόχους της διαφθοράς. Γιατί τι άλλο ήταν από το να κάνουν τα στραβά μάτια σε ένα σωρό παραβατικότητες, γιατρών, καθηγητών, εφοριακών, τελωνειακών, πολεοδόμων, ή με το να έχουν εξαρθρώσει τους εισπρακτικούς μηχανισμούς φόρων;



Η τακτική αυτή απεδείχθη ότι είχε διπλά οφέλη: αφ’ ενός άφηνε ανενόχλητη της εξουσία και τους περί αυτήν να οργιάζουν, και αφ’ ετέρου εξασφάλιζε ότι ο λαός από κάτω θα αντλούσε τους αναγκαίους πόρους για να μη λιμοκτονεί. Ουσιαστικά είχε εγκαθιδρυθεί ένα άτυπο σύστημα οιονεί κατάργησης της φορολογίας ορισμένων πλατιών στρωμάτων, προς όφελος κυρίως δικό της και των υμετέρων της.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η μεγάλη ανισοκατανομή του εισοδήματος που επιτεύχθηκε τα τελευταία χρόνια, η μεγαλύτερη στην Ευρώπη, να χωνευτεί από τα αδικημένα στρώματα με το λιγότερο βίαιο τρόπο, αφού άφηνε στον καθένα να νομίζει ότι συμμετέχει εξ ίσου στη διαφθορά Οι κυβερνήσεις με τον τρόπο αυτό λειτουργούσαν λοιπόν καθαρά εκβιαστικά, με τα αποτελέσματα του εκβιασμού αυτού να έχουν γίνει πλέον φανερά σήμερα, όπου η κοινωνία κατατρύχεται από βαριά, αλλά άδικη ενοχή. Ενοχή για ένα πλούτο που αφέθηκε να νομίζει ότι η ίδια λήστεψε, ενώ η αλήθεια είναι ότι καταληστεύτηκε από τους λίγους και εκλεκτούς.

Η όση λοιπόν φοροδιαφυγή επιτελέστηκε από τα χαμηλά και τα μεσαία κυρίως κοινωνικά στρώματα ήταν και εις γνώση των κυβερνήσεων και λειτούργησε ως μηχανισμός απορρόφησης των αντιδράσεων που ήδη γεννιόντουσαν από την επίγνωση της γενικευμένης ανομίας των προνομιούχων στρωμάτων.

Όσο δε σήμερα καμιά από τις παραπάνω δομές που προκάλεσαν την ανατροπή του κοινωνικού συμβολαίου ουσιαστικά δεν θίγεται, ο λαός από κάτω θα αισθάνεται και αδικημένος και προδομένος, μιας και καλείται να επωμισθεί με τη φορολόγησή του μονομερώς τις μίζες, τις προμήθειες, και τα χρέη των διαχρονικών ολίγων και εκλεκτών. Αν δε καθίσουμε να λογαριάσουμε τις επιστροφές φόρων στην κοινωνία εν είδη περίθαλψης και εκπαίδευσης, μάλλον θα τις βρούμε πενιχρές έως αστείες.

Επιπλέον, όπως γράφτηκε προχτές στις ειδήσεις, τα χρήματα που εξοικονομήθηκαν από τις αιματηρές περικοπές των μισθών και των δώρων των δημοσίων υπαλλήλων, φτάνουν και δε φτάνουν για να ξεπληρωθούν οι ΕΠΙΠΛΕΟΝ τόκοι, κι όχι οι τόκοι αυτοί καθ΄ αυτοί, από τα πρόσφατα ληστρικά δάνεια που συνήψε η κυβέρνηση.

Έτσι τόσο η άρνηση απόδοσης ΦΠΑ όσο και η απόκρυψη εισοδήματος θα συνεχίσουν να υφίστανται μιας και αποτελούν έναν κατ’ ουσίαν σιωπηρό τρόπο αντίστασης στον τρόπο λειτουργίας του κράτους.