Οι αναγκαστικοί συνέταιροι.

Οι αναγκαστικοί συνέταιροι

Γρηγόρης Νικολόπουλος

Η ανάπτυξη περνάει από την αδειοδότηση, δηλαδή από τον περιορισμό της γραφειοκρατίας, που είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι επιχειρηματίες, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο. Για να ανοίξεις μια οποιαδήποτε επιχείρηση σήμερα στην Ελλάδα, πρέπει να πείσεις κάποιους δημοσίους υπαλλήλους ότι είσαι «συνεργάσιμος». Δεν αρκεί να έχεις τα τυπικά προσόντα και να διαθέτεις όλες τις προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος. Αν δεν πεισθεί ο συγκεκριμένος υπάλληλος που ελέγχει τα χαρτιά σου, άδεια λειτουργίας δεν μπορείς να πάρεις. Και για να πεισθεί, χρειάζεται το «δωράκι» του. Για να αναγκαστείς να του το δώσεις, η ελληνική γραφειοκρατία έχει εφεύρει ένα τόσο περίπλοκο σύστημα νόμων, υπουργικών αποφάσεων, ερμηνευτικών εγκυκλίων, συναρμοδιοτήτων και πολλαπλών υπογραφών, που τελικά απολύτως νόμιμος δεν είσαι ποτέ. Αναγκάζεσαι λοιπόν να δωροδοκήσεις τον υπάλληλο, ώστε να πάρεις άδεια. Και πάλι όμως, πάντα μένει μια μικρή εκκρεμότητα για την οποία έκανε τα «στραβά μάτια», ώστε να επανέλθει, ανάλογα με το πώς πάνε οι εισπράξεις σου, για να ξαναπάρει και, ει δυνατόν, να εξασφαλίσει ότι θα παίρνει συστηματικά δωράκια ώστε να σε αφήσει να λειτουργείς. Αυτό, χονδρικά, είναι το σύστημα και αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ανάπτυξη και την πρόοδο σε αυτή τη χώρα.

Ουσιαστικά λοιπόν κάθε επιχειρηματίας - ή ακόμη και ελεύθερος επαγγελματίας- έχει, ξεκινώντας τη δουλειά του, ένα πλήθος αναγκαστικών συνεταίρων, οι οποίοι μοιράζονται μαζί του το κέρδος που αυτός παράγει. Ξεκινώντας από την Εφορία που παίρνει σχεδόν τα μισά, ακολουθούν, οι πολεοδομίες, το υγειονομικό, οι δημοτικές αρχές, η Αστυνομία και πάει λέγοντας, ανάλογα με το είδος της επιχείρησης. Ετσι δουλειές δεν γίνονται. Αν κάποιος είναι απολύτως εντάξει με όλα τα τυπικά χαρτιά και αρνείται να «λαδώσει», ο αρμόδιος υπάλληλος του δείχνει μια στοίβα αιτήσεις που περιμένουν την άδεια και του εξηγεί ότι θα πάρει πολύ χρόνο ώσπου να ξεκινήσει. Και εκείνη τη στιγμή αντιλαμβάνεται ο αιτούμενος την άδεια ότι, αν δεν πληρώσει το «γρηγορόσημο», δουλειά δεν μπορεί να κάνει.
Δυστυχώς, δεν μπορούμε να κάνουμε μια «ένεση ηθικής» στους δημοσίους υπαλλήλους ώστε να μην εκβιάζουν τους πολίτες. Το μόνο που πρέπει να γίνει είναι ένας νόμος με έκταση μιας παραγράφου. Απλός και σαφής, ώστε να μη χρειάζεται ερμηνείες. Ενας νόμος για την αδειοδότηση που θα λέει ότι το Δημόσιο είναι υποχρεωμένο να απαντήσει θετικά ή αρνητικά μέσα σε ορισμένο χρόνο- π.χ. σε έναν μήνα- από την ημερομηνία κατάθεσης του αιτήματος για χορήγηση άδειας λειτουργίας. Αν το Δημόσιο δεν απαντήσει μέσα σε αυτό το διάστημα, η καθυστέρηση θα εκλαμβάνεται ως θετική απάντηση και έτσι η επιχείρηση θα μπορεί να ξεκινήσει να λειτουργεί κανονικά.

Και ο νόμος αυτός πρέπει να ψηφισθεί από τη Βουλή άμεσα, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Διότι, όταν η ύφεση έχει οδηγήσει σε καλπάζουσα ανεργία, όταν κλείνουν δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, όταν το Δημόσιο δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει την οικονομία, οι πολίτες πρέπει να στήσουν δικές τους δουλειές για να μην πεινάσουν. Και δεν μπορούν να τις στήσουν με το υπάρχον σύστημα των αναγκαστικών συνεταίρων. Πρέπει η επιχειρηματικότητα να απελευθερωθεί από τα δεσμά της γραφειοκρατίας ώστε να ξεκινήσει η πολυπόθητη ανάπτυξη.